A day passed after that night but everything is still vivid. From the way the moonlight reflects the hatred in his eyes to the way he faked a laugh before he left.
And I hate how I always whisper apologies that no one can even hear everytime I do something wrong without knowing.
Sa tuwing malapit siya o kinakausap ako, there's only one phrase at the back of my mind, yet, I can't even utter. 'I'm sorry, Nickolas.'
Weak. Yes, I'm indeed weak. I cry for little things. I cried when I thought Camih, my dog, was lost. I cried whenever I am pressured with project deadlines.
I'm always told that I'm so weak. Sanay na ako doon. But why does his words hurt that much?
Selfish. No one ever in my life told me that I am selfish. My life is just so simple back then. Waking up in the morning to attend class, skipping lunch to buy books, and such. No one ever gave me a big responsibility that can make me act so selfish.
But now, I didn't expect that I can be so selfish. I decided to save myself and leave everybody else behind.
But I came back and promised to set things right. And I want to fullfil that promise.
"Tol, mauna na kami."
Tumango naman ako sa mga kasamahan ko. I'm still wearing the armor while they're in their casual suits. Palagi akong nagpapahuli umuwi para hindi sila makahalata. No one ever saw my face behind the armor.
Nang makaalis na sila ay hinubad ko na ang helmet ko. My hair is so messy for wearing the helmet whole day. Sinuklay ko ang aking buhok gamit ang daliri.
Tinahak ko na ang madilim na kapatagan ng Winzellia. Suot ko pa rin ang kalasag kaya naman medyo nahihirapan akong maglakad ngunit kahit papaano ay nasanay na rin naman ako.
Habang naglalakad ay may naaninag akong isang imahe patungo sa mapunong lugar. The moonlight reflects on his golden armor.
Sinundan ko ito. There's only one person I know with that kind of armor.
Nagtago ako sa likod ng isang puno. Huminto si Nickolas sa dulo ng isang bangin. I clenched my fist when I realised that that's the same cliff where I fell as I escape.
Nakatulala lang siya habang nakatitig sa ibaba nito. Palagi ba siyang nagpupunta rito?
Lalapitan ko sana siya ngunit may nilalang na lumabas mula sa dilim at naunang lumapit sa kanya.
He doesn't wear his usual white mask that made his evil grin visible tonight. He's walking elegantly while wearing his princely outfit. Pero sa likod ng maamo niyang kaaunyuan ay ay panganib.
"You came," Vincent said as he tried to look surpised.
Naguguluhan naman akong lumingon kay Nickolas. "Do I have the rights to decline an invitation from a prince?" Wika niya at humarap dito.
Humakbang siya papalapit kay Vincent. "Bakit mo ako pinapunta rito?" Kalmado niyang tanong but I can feel tension between them na para bang isang maling galaw ay handa nilang gilitan ng leeg ang isa't-isa.
"I have something to tell you. Bagay na maaring makapagbaliktad ng katapatan mo. Baka nga umanib ka pa sa amin kapag nalaman mo."
Nickolas just made a laugh. "Lasunin mo na ang isip ng lahat huwag lang ako, Vincent."
"Really? What if I say, it's about Eerah?"
Parehas kaming natigilan ni Nickolas sa sinabi ni Vincent. Nakita kong napahigpit ng hawak si Nickolas sa espada sa kanyang tagiliran.
Bigla niya itong hinugot at itinutok sa leeg ni Vincent. "Say something and you'll die," mariin niyang sambit.
Tumawa si Vincent at pumalakpak ng tatlo. Maya-maya pa ay may nakapalibot nang mga lalaki kay Nickolas.
Sabat sabay siyang sinugod ng mga ito dahilan para hindi niya ito kayanin. Napaatras siya sa bangin nang hindi namamalayan at nahulog. Mabuti nalang at nakakapit siya sa lupa.
"I guess, you still don't have a gut to listen."
Vincent turned his back as he let Nickolas hanging on the cliff. But before he totally leave, he again turned his back to face him.
"Victoria kept a secret before she totally vanished. Napakatuso niya na kahit wala siya dito ay nasa kanya pa rin ang alas," saad niya at napailing iling pa. Ngumisi ito kay Nickolas.
"... and that secret has something to do about Eerah."
Tuluyan na siyang tumalikod at naglaho sa dilim kasama ang mga kakampi niya.
Nang mawala sila ay agad akong tumakbo patungo sa kinaroroonan ni Nickolas. But I'm late. As I came, he's already falling and the waters are ready to eat him up.
"Nickolas!"
Agad akong umalis sa kakahuyan at nagtungo sa dagat kung saan siya bumagsak.
Hinubad ko ang kalasag dahilan upang lumitaw ang bestidang suot ko na nakatago rito. Agad akong sumisid upang hanapin siya.
Dahil sa bigat ng kalasag na suot niya ay mabilis siyang lumubog. Agad ko siyang niyakap at inilangoy paahon.
"Nick," tawag ko sa kanya habang mahinang tinatapik ang pisngi niya. Inalis ko ang kalasag niya at inilapat ng tainga sa dibdib niya upang parinig ang tibok ng puso niya.
I gave him chest compressions and listened to his breathing until it became normal. Napatagilid siya at isinuka ang mga nainom na tubig.
I sighed in relief nang bumangon siya mula sa pagkakahiga. Ngunit napakunot ang noo niya nang makita ako. "Eerah?" And I don't know if he's still mad at me.
Napayuko ako. I didn't notice that tears already came flowing down my cheecks. "I'm sorry for escaping. I'm sorry if I became so selfish, so weak. I'm sorry."
Inilapat ko ang magkabilang palad sa mukha ko at tuluyan nang humikbi. I can't hold my emotions anymore. I feel like everything bad that's happening is my fault.
Then suddenly, both of his arms were already wrapped in me. He pulled me near his chest. He hugged me tight and carressed my hair.
"Sh, don't apologize, Eerah. All that matter to me now is that you're here... you came back. Just please, don't ever leave me again."
* * *
The night breeze gives some shivers in my skin. Niyakap ko ang jacket na nakapatong sa basa kong bestida. Inilibot ko ng tingin ang paligid. Nandito kami sa isang bayan sa pagitan ng kaharian ng Winzellia at Nemphis.
"We are here at the city of Aster. Kambal-bayan ng Aspel."
"Kambal-bayan?"
Ngumiti siya sa akin at tumango. He brushed his wet hair up with his fingers.
"The Winzellia is the only kingdom that separates the two city. At tsaka parehas din silang malayang bayan. Hindi sila sakop ng kahit anong kaharian."
Naglakad kami patungo sa tatlong palapag na bahay. It looks more like an apartment.
"Dito ako tumutuloy nang magsimulang magsanay ang mga baguhang kawal. Mas malapit ito sa Winzellia kaysa sa Aspel."
Pumasok kami sa isang kwarto sa ikalawang palapag. Lumabas siya at pagbalik ay may dala nang isang asul na bestida.
"Wear this."
Inabot ko ang damit mula sa kamay niya. Napansin kong nakapagpalit na pala siya ng damit. Tumungo na ako sa banyo upang magpalit.
Paglabas ko ay nakita ko siyang naglalatag ng isang banig sa lapag.
"Teka, doon ka nalang sa kama. Ayos lang ako sa baba," saad ko. Makikitulog na nga ako, nakakahiya naman kung siya pa ang sa lapag, di'ba?
Tumigil siya sa paglalatag at tinitigan lang ako. Bumalik ulit siya sa pag-aayos at humiga na pagkatapos. Ipinatong niya ang kanang braso sa noo at pumikit nang hindi man lang pinansin ang sinabi ko.
Napangiti ako. How I miss the snobber Nickolas. Whenever he don't agree with something I said, he'll just ignore it and do what he wants.
Nahiga na ako sa kama. This may not be as soft as Victoria's bed, I know that this place is somehow safe.
Tumagilid ako upang silipin siya. His arm is still in his forehead while his eyes are closed. He looks so calm, peaceful.
"Nickolas?"
"Hmm?"
He respond but his eyes are still closed. I guess, he's in a halfway sleep. Umayos ako ng higa atilang minuto ring tumitig sa kisame bago magsalita ulit.
"Goodnight, Nick."
Ilang minuto ang lumipas ngunit hindi siya kumibo. Siguro ay tuluyan na siyang nakatulog. This day may have been so tiring for him. Ipinikit ko na rin ang mga mata ko upang matulog.
I'm already in a halfway sleep when a hand removed the messy strands of my hair covering my face.
"Goodnight, Eerah. I'm glad you came back," he said as he kissed my forehead.
He's still saying something but my mind can no longer process it. Unti-unti kong naramdaman ang pagod sa buong maghapon. Ngunit unti-unti rin itong naglaho hanggang sa mapayapa ang isip ko at tuluyan nang makatulog.
"Eerah, do you know how scared I was when you fell from the cliff? I thought I lost you and I'm afraid I couldn't say that..."
'I love you.'
* * *
Ngayong araw magaganap ang pag-iisang dibdib ng dalawang tagapagmana ng kaharian ng Zerlin at Avales. Ito rin ang araw kung kailan ko sisimulan ang plano. And I'll make sure that fate will be in my favor.
"As the sun set, the fight will start again."
Pinagmasdan ko ang papalubog na araw. The sky is a blend of orange and pink hues. Napangiti ako.
They said that beginnings will start as the sun rises. But we'll make it in reverse. It'll start as the sun sets.
"Do you think, my plan will work out?" tanong ko kay Nickolas. Tumitig siya sa akin ng ipang segundo bago ngumiti at tumango.
"Of course, it will."
Napanguso ako at hinarap siya. "How can you know? Hindi ko naman sinabi sa'yo ang buong plano." I jist told him what he needs to do then I'll take care of the rest.
Ngumiti siya na para bang pinipigilan ang tawa. "I trust you. I know that you will always do what's right."
Napangiti ako. I never had someone put their full trust in me because even I, can't trust myself fully. But someone trusting me now, it made me decrease some self doubts.
Tumayo si Nickolas at inilahad ang kamay sa harap ko.
"The sun already set, my lady. Time to make your move."
Ngumiti ako at kinuha ang kamay niya. The battle will begin again and I'll make sure that this time, victory will be in our side.
* * *
The outside of the kingdom hall of Avales is stunning. Lamps and candle lights are around and the lights from it are reflected in silver and gold. The night outside is so enchanting.
I'm sure that the inside of the kingdom hall is more beautiful than that. And I'll be glad to see it for the first and last time.
The classical music that can be heard from inside stopped. A sign that the wedding ceremony already started. Ilang minuto ang nakalipas ay tumango ako kay Nickolas na ngayon ay napatumba na ang mga kawal na nagbabantay sa pinto.
Unti-unting bumukas ang pinto sakto naman sa pagbigkas ng pari sa mga katagang,
"If anyone can show just cause why this couple cannot lawfully be joined together in matrimony, let them speak now or forever hold their peace."
"Itigil ang kasal!" sigaw ko dahilan upang mapalingon ang lahat sa akin.
Napangisi ako. I never ever thought in my life that I can stand in the middle of an aisle and interrupt a damn wedding. But hey, I just did.
They are all wearing white gowns and suits while I wear a black dress. Everyone looked at me with a shocked expression. Yes, people. I just showed up as if I just rose from the dead.
Mabagal akong naglakad sa gitna na para bang ako ang ikinakasal. Nobody dared to come near me.
Nabaling ako sa gawi nila Ashley at Ethan. Gulat na gulat ang ekspresyon nila but I can see a glint of happiness in their eyes like they're glad to see me again.
Lumingon ako sa kinaroroonan ni Vincent. He seems so shocked when he saw me. Why? Didn't he expect that I can go back?
Katabi niya naman si William. Hindi nagbago ang ekspresyon niya. He's just following me with his gaze as I walk through the aisle.
Victoria's parents are also here. Their eyes are shocked, confused, but like Ashley and Ethan, I can see a glint of happiness in their eyes seeing me.
Everyone is here. And that what makes this move easier.
"V-Victoria? Buhay ka?" Hindi makapaniwalang tanong ni Primo. Mahigpit namang napahawak sa saya si Angeline nang bumaling ako sa kanya.
Lalapit sana ako sa kanila nang biglang tumakbo patungo sa akin si Vincent at itinulak ako dahilan upang mapaupo ako sa sahig.
"Mga kawal, hulihin niyo siya. Kasalanan ang ginawa niyang panggugulo!" sigaw ni Vincent dahilan upang lapitan ako ng mga kawal.
"Sandali," tumayo ako at pinagpagan ang itim na bestida. "Bakit niyo ako huhulihin? Ako ang nakatakdang ikasal talaga kay prinsipe Primo, hindi ba? May karapatan akong tumutol."
Umatras ang mga kawal at hindi ako tuluyang dinakip. Inilibot ko ng tingin ang paligid.
"Bakit hindi yata kayo masaya sa pagbabalik ng prinsesa? Vincent, hindi ka ba natutuwa dahil nagpakahirap akong makabalik?" Sarkastiko kong tanong.
Naiyukom niya naman ang mga kamao at matalim akong tiningnan. Tumawa naman ako nang hindi siya makapagsalita. He won't say anything because he kniw that anything he say, I can use it against him. Especially with everyone hearing and watching.
"Bakit hindi ka makapagsalita? Are you that speechless because you failed to silent me like what you did to Rina?"
What I said made whispers everywhere. Nakita ko ring napatayo ang mga magulang ni Rina nang mabanggit ang pangalan ng anak.
"Anong ibig kong sabihin, Victoria?" Tanong ni Primo at lumapit sa amin ni Vincent.
Binuksan ko ang palad ko kung saan nakalagay ang isang papel. Itinaas ko ito sa ere at iwinagayway. "This is the last letter of Princess Rina before she took suicide, as what everyone said."
Nabaling ang tingin ko kay Vincent. Biglang nagdilim ang paningin noya at sinunggaban ako. But Nick is already at my side. Hinawakan niya ang braso ni Vincent bago pa ako nito mahawakan.
Dahan dahang kinuha sa akin ni Primo ang liham. Nanginginig ang kamay niya habang binabasa ito.
"Primo, Rina do loved you. But she also love her kingdom and this world. All she wants is to runaway but someone have killed her."
Napaluhod si Primo at napayuko. "A-All my life, I was hurting because she can't love me back."
"She did love you. But someone have to interfere with the two of you for everything to be according to his plan," saad ko at lumingon kay Vincent.
"Tell me," marring sambit ni Primo at nilukot ang papel. "Tell me, who killed Rina!?"
Primo's full of hatred voice echoed in the whole kingdom hall of Avales. Everyone in the crowd gasps as they saw the anger in his eyes.
Lumapit si Vincent sa kanya upang pakalmahin. May ibinulong siya rito dahilan upang magbago ang ekspresyon ni Primo. He's more furious than he was.
"Calm down!? Why would I calm down just for the sake of a damn dark organization?"
Everyone gasped because of what Primo shouted. Maski ako ay napaatras din dahil sa sigaw niya. I didn't know that this will be that fast.
"Anong ibig mong sabihin, Primo? Totoo nga ang dark organization?" Napalingon kami sa hari ng Winzellia nang magsalita ito.
Napuno ng bulungan ang bulwagan. "Avales, Zerlin, Aurel, Siren, and Kasem. They are willing to put this world into destruction!" Sigaw ko dahipan upang lumakas pang muli ang mga bulungan.
Napatayo naman ang mga namumuno sa mga nabanggit na kaharian. Ang mga tao sa bulwagan na ito ay puno ng maiimpluwensya at makakapangyarihang tao bukod sa mga hari at reyna. Siguradong hindi nila magustuhan ang nalaman.
Pinilit nilang tumakas sa gitna ng nagkakagulong mga tao. Binato sila ng mga tanong at akusasyon. Ang mga kawal na tapat sa kanila ay hinahawi ang daan. Maski sina Angeline at William ay umalis na.
"Primo, umalis na muna tayo rito."
Napaatras ako nang biglang sinuntok ni Primo si Vincent at kwinelyuhan. "Sabihin mo, ikaw ba ang nagpapatay kay Rina!?"
"Primo, kailangan kong gawin iyon para sa--" hindi na niya naituloy ang sasabihin nang sinunggaban ulit siya ni Primo.
Gusto ko pa sana silang panuorin nang hawakan ni Nickolas ang balikat ko. "That's enough. Let's go." Ngumuti naman ako at tumango.
"I thought, you'll just ruin the wedding. But you just revealed the whole organization," hindi makapaniwalang saad ni Nick. Napatawa naman ako.
"That's also what I thought."
Bago kami tuluyang umalis ay nilingon ko muna ulit sila. My first move already made a chaos. Oh, what a beginner's luck. I wonder what will happen next.
"So, what's the plan?" Tanong ni Nickolas.
"We will ruin the wedding... I still don't know how but trust me in this, Nick."
Napakibit balikat naman siya. "Just make sure that it wouldn't bring you any danger."
"Of course not! I'll just gonna tell Primo about what really happened to Rina. He will surely be furious and that will ruin his wedding."
Itinupi ko ang liham ni Rina sa akin dati at lumingon kay Nickolas.
"If we can't fight them alone, let's just make them fight each other."