[T/N : ဘာသာျပန္သူမွ မ်က္လုံးမွိတ္ၿပီးေရးသားလိုက္သည္🌝]
{Zawgyi}
ေဘးပတ္လည္ကမီးေတာက္ေတြက သူတို႔ကိုေႁမြႀကီးေတြလို ရစ္ပတ္ထားၿပီး ဘယ္ကစလို႔ဘယ္မွာဆုံးမွန္း မသိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ယွက္ႏြယ္ေနတယ္။
ရမၼက္ျပင္းတဲ့အနမ္းကလည္း ျခယ္လွယ္ႏိုင္လြန္းတယ္။ နတ္ဆိုးဘုရင္ႀကီးလက္ေတြက တစ္စထက္တစ္စပိုတင္းက်ပ္လာၿပီး ပိုင္ရန႔္နံ႐ိုးေတြကိုေတာင္ ထက္ပိုင္းခ်ိဳးပစ္ခ်င္တဲ့အတိုင္းပဲ။ မလႈပ္ရွားႏိုင္တာနဲ႔ ေအာက္စီဂ်င္ျပတ္လပ္လာတာေၾကာင့္ သတိလစ္ေတာ့မတတ္ ပိုင္ရန္မူးေဝလာတယ္။
“ေရွာင္လင္း ေရွာင္လင္း၊ ငါဆက္မထိန္းထားႏိုင္ေတာ့ဘူး”
“ျမန္ျမန္ အသက္ရႈေလ အ႐ူးရဲ႕” ေရွာင္လင္း ေအာ္ပစ္လိုက္တယ္။ [T/N : FAမွန္းသိသာလိုက္တာ ပိုင္ရန္ရယ္]
ပိုင္ရန္မ်က္ျဖဴစိုက္ခ်င္လာေပမယ့္ နတ္ဆိုးဘုရင္ႀကီးကေတာ့ သူ႔ကိုလႊတ္ေပးမယ့္အစီအစဥ္ရွိပုံမေပၚဘူး။ နတ္ဆိုးဘုရင္ႀကီးက ပိုင္ရန႔္လည္ေခ်ာင္းထဲက တစ္ခုခုကို စုပ္ယူခ်င္ေနသလိုမ်ိဳး ပိုလို႔ေတာင္ျပင္းျပင္းပ်ပ်နမ္းလာတယ္။
သူ႔ရဲ႕ဝိဉာဥ္က သူ႔ဆီကေနေျခာက္ကပ္သြားေတာ့မွာလားလို႔ေတာင္ ပိုင္ရန္ခံစားလိုက္ရတယ္။
ေသစမ္း! သူသာႏို႔ထြက္မယ္ဆိုရင္လည္း ဒီအယုတ္တမာစုပ္တာနဲ႔တင္ ခမ္းကုန္မွာ!
သူမိန္းေမာေနတုန္းအေျခအေနမွာ သူ႔စိတ္ထဲမေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့အေတြးတစ္ခု ႐ုတ္ခ်ည္းျဖတ္သြားတယ္။
ဘယ္လိုနာက်င္မႈကိုမွမခံစားႏိုင္ေအာင္ ေယာင္ဝါးဝါးအေျခအေနကိုေရာက္ေနၿပီ။ သူ႔ကိုယ္နဲ႔ ဝိဉာဥ္က ႏွစ္ပိုင္းကြဲထြက္သြားၿပီလားလို႔ေတာင္ခံစားေနရတယ္။
သူ႔စိတ္ေတြ ဗလာျဖစ္ၿပီး သတိမလစ္သြားခင္ နတ္ဆိုးဘုရင္ႀကီးက သူ႔ကိုလႊတ္ေပးလိုက္တယ္။
ပိုင္ရန္အသက္ျပင္းျပင္းရႈလိုက္ေပမယ့္ ေသမလိုရႈလိုက္မိေတာ့ ဆို႔နင့္ၿပီးေခ်ာင္းေတြဆိုးကုန္တယ္။
ေခ်ာင္းဆိုးရလြန္းလို႔ မ်က္ႏွာေတြပါနီရဲတက္လာတယ္။
နတ္ဆိုးဘုရင္ႀကီးက မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၿပီး သူ႔ကိုၾကည့္ေနတယ္။
ပိုင္ရန္ နတ္ဆိုးဘုရင္ႀကီးကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔မ်က္လုံးေတြက တမူထူးေနၿပီး အနည္းငယ္လည္းေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေနေသးတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။
ဒီလိုမ်ိဳးအျပစ္ကင္းတဲ့အမူအယာမ်ိဳးက ႀကီးျမတ္ၿပီးေလးစားစရာေကာင္းလွတဲ့ နတ္ဆိုးဘုရင္ႀကီးမ်က္ႏွာနဲ႔ ဘယ္လိုမွမလိုက္ဖက္ဘူး။ [T/N : အနမ္းခံရလို႔ ေသမလိုျဖစ္ေနတာေတာင္ သူ႔လင္လင္ကို ရွာႀကံခ်ီးက်ဴးလိုက္ေသးတယ္]
နတ္ဆိုးဘုရင္ႀကီးက အျပည့္အဝျပန္မေကာင္းေသးဘဲ စိတ္နဲ႔ကိုယ္ျပန္မကပ္ေသးဘူးဆိုၿပီး ပိုင္ရန္ယူဆလိုက္တယ္။
“အရွင္ႀကီး…” ပိုင္ရန္ခပ္အက္အက္အသံနဲ႔ ေခ်ာင္းဆိုးခ်င္ေနတာကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားရတယ္။
“အရမ္းေနလို႔ေကာင္းတယ္..” နတ္ဆိုးဘုရင္ႀကီး ကိုင္းခ်လာကာ သူ႔ကိုယ္နဲ႔ပိုင္ရန႔္ကိုယ္နဲ႔ ပြတ္သပ္ေနၿပီး ပိုင္ရန္လည္တိုင္ကို ကိုင္ခ်လိုက္တယ္။
သြားစြယ္ေတြ သူ႔အေရျပားထဲျမဳပ္ဝင္လာတာကို ခံစားလိုက္ရေတာ့ ပိုင္ရန္သက္ျပင္းရႈိက္ၿပီး ေလေအးေတြ ရႈသြင္းလိုက္တယ္။
ဒဏ္ရာကေန ေႏြးေထြးတဲ့ေသြးေတြထြက္လာတယ္။ သံေခ်းနံ႔က ေလထဲပ်ံ႕ႏွံ႔သြားတယ္။
နတ္ဆိုးဘုရင္ႀကီးက ဒဏ္ရာကို စတင္ၿပီးယက္လိုက္တယ္။
အဲ့တာက သူ႔တစ္ကိုယ္လုံးလ်ပ္စီးေၾကာင္းျဖတ္သြားတဲ့အတိုင္းပဲ။ ပိုင္ရန္သူ႔ကိုယ္သူ ဓာတ္လိုက္ခံရၿပီး စဥ္းတီတုံးေပၚမွာ ယက္ကန္ယက္ကန္ျဖစ္ေနတဲ့ ငါးတစ္ေကာင္လိုခံစားလိုက္ရတယ္။
စိတ္လႈပ္ရွားစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ကြဲထြက္သြားတဲ့စကၠန႔္ပိုင္းေလာက္ေလးကို ဘယ္လိုစကားလုံးနဲ႔ေဖာ္ျပရမွန္းေတာင္မသိေတာ့ဘူး။
အလိုလိုပဲ ဒီလိုအေျခအေနကေန ႐ုန္းထြက္ဖို႔လိုတယ္ဆိုတာ သူသိလိုက္တယ္။ ခရီးဆက္ေနမယ္ဆိုရင္ ျပႆနာတက္ေတာ့မယ္။
“အရွင္ႀကီး ကြၽန္ေတာ့္ကို လႊတ္ေပးပါ” ပိုင္ရန႔္လည္ေခ်ာင္းေတြက အက္ကြဲေနၿပီး သူ႔ပုံမွန္အသံက အားေပ်ာ့လာကာ ပိုၿပီးမက္ေမာစရာေကာင္းလာတယ္။
သူတင္းမာၿပီးေျပာဖို႔ႀကံထားတာျဖစ္ေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕လက္ရွိအေျခအေနမွာ သူ႔စကားလုံးေတြက ေပ်ာ့ေျပာင္းေနၿပီး အားအင္ခ်နဲ႔ေနတယ္။ ျငင္းတဲ့အစား လာပါလို႔ဖိတ္ေခၚေနသလိုေတာင္ျဖစ္ေနေသးတယ္။
နတ္ဆိုးဘုရင္ႀကီး ျပဳစားခံလိုက္ရၿပီ။ သူ႔လွ်ာက ပိုင္ရန႔္လည္တိုင္ကေန ဆန္တက္လာၿပီး ပိုင္ရန႔္ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ေနာက္တစ္ဖန္ကိုက္ဆြဲဖို႔လုပ္လာတယ္။
ပိုင္ရန္ေရွာင္တိမ္းလိုက္တယ္။
နတ္ဆိုးဘုရင္ႀကီးက ပိုင္ရန႔္ႏႈတ္ခမ္းကိုမကိုက္လိုက္ႏိုင္တာေၾကာင့္ သူ႔လွ်ာကပိုင္ရန႔္မ်က္ႏွာကိုပဲ ယက္မိလိုက္တယ္။
သူကတကယ့္ကို ေခြးႀကီးတစ္ေကာင္အတိုင္းပဲ။
ပိုင္ရန႔္အေရျပားေတြ ထုံထိုင္းလာတယ္။ နတ္ဆိုးဘုရင္ႀကီးလွ်ာရဲ႕အထိအေတြ႕က ဘာမွမဟုတ္ဘူးဆိုေပမယ့္ သူ႔ကိုစိတ္သက္သာရာရေစတယ္။ ပိုင္ရန္အသက္ရႈႏႈန္းေတြျမန္လာၿပီး အေရျပားေတြပူလာကာ ႏွဖူးမွာပါ ေခြၽးေတြသီးလာတယ္။ သူ႔ကိုယ္ထည္ကလည္း ပိုပိုအားနည္းလာၿပီး သူ႔ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္းေတြ ေပ်ာက္ကြယ္သြားရတယ္။
နတ္ဆိုးဘုရင္ႀကီးက သူ႔ကိုအတင္းႀကီးဆုတ္ကိုင္ထားတာေၾကာင့္ ေအာက္ဆီဂ်င္ျပတ္လပ္သြားတာျဖစ္ႏိုင္တယ္။
အဲ့တာေၾကာင့္လို႔ သူ႔ကိုယ္သူႏွစ္သိမ့္ဖို႔ႀကိဳးစားလိုက္တယ္။
ဒီလိုမ်ိဳး ဆက္သြားလို႔မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုေနမွ…
သူ႔ရင္ထဲမွာအေၾကာက္တရားေတြ ျဖစ္တည္လာၿပီး ပိုင္ရန္စတင္႐ုန္းကန္ေတာ့တယ္။
သူ႐ုန္းေတာ့ နတ္ဆိုးဘုရင္ႀကီးရဲ႕မ်က္လုံးသူငယ္အိမ္က ရဲရဲေတာက္သြားတယ္။ သူ႔လက္ေတြက ပိုင္ရန႔္ကိုပိုၿပီးတင္းက်ပ္စြာခ်ဳပ္ထားၿပီး သူ႔ဆီကေန တစ္လက္မေတာင္မေ႐ြ႕ႏိုင္ေအာင္ တားဆီးလိုက္တယ္။
ပိုင္ရန္ပိုၿပီးထိတ္လန႔္လာတယ္။ သူေျခကိုႂကြၿပီး နတ္ဆိုးဘုရင္ႀကီးကို ကန္ပစ္လိုက္ဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္တယ္။
နတ္ဆိုးဘုရင္ႀကီးက မေက်မနပ္မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ သူ႔ပတ္လည္မွာ မီးေတာက္ေတြ ေပါက္ကြဲထြက္လာတယ္။ ထိုမီးေတာက္ေတြက ေႁမြလိုပုံစံမ်ိဳးေျပာင္းသြားၿပီး ပိုင္ရန႔္ေျခေတြလက္ေတြကို ရစ္ပတ္လိုက္တယ္။
ပိုင္ရန႔္လက္ေတြေျခေထာက္ေတြက အတင္းအၾကပ္ဆြဲခြာခံထားရၿပီး ေလထဲမွာ大လိုပုံစံမ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္။ ေႁမြလိုမီးေတာက္ေတြက သူ႔ကိုယ္မွာရစ္တြယ္ေနတယ္။
ဒါႀကီးကေတာ့ ကိုး႐ိုးကားယားႏိုင္လိုက္တာေနာ္။
အနည္းဆုံးေတာ့ ဒီအနီးနားမွာ သူ႔ကိုျမင္သြားမယ့္သူ တစ္ေယာက္မွမရွိပါဘူးေလ။
မီးေတာက္ေတြက သူ႔ကိုယ္ေပၚမွာ လိမ္တြန႔္ေနတယ္။ အခ်ိန္တိုေလးအတြင္းမွာပဲ သူ႔အဝတ္အစားေတြလည္း စုတ္ၿဖဲခံလိုက္ရတယ္။
နတ္ဆိုးဘုရင္ႀကီးလက္တစ္ဖက္က ပိုင္ရန႔္အသားအရည္ေပၚရွပ္ေျပးသြားၿပီး အနီစင္းေၾကာင္းႀကီး က်န္ရစ္ခဲ့ကာ ထိုေနရာကေန နီေတာက္ေနတဲ့ေသြးေတြ ထြက္လာတယ္။ နတ္ဆိုးဘုရင္ႀကီးက လွ်ာကိုထုတ္ကာ အစားေကာင္းႀကိဳက္သူတစ္ေယာက္က အရသာရွိတဲ့တစ္စုံတစ္ရာကို စားေနရသလိုမ်က္ႏွာမ်ိဳးနဲ႔ ပိုင္ရန႔္ဆီကေသြးေတြကို လိုက္လ်က္ေနတယ္။
ဒီ့ထက္ပိုၿပီး သည္းမခံႏိုင္ျဖစ္လာၿပီေနာ္။
ပိုင္ရန္အသံေပးလိုက္တယ္။ “အရွင္ႀကီး၊ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ႏိုးလာေပးပါေတာ့! ရပ္လိုက္ေတာ့လို႔!” သူေအာ္လိုက္တယ္။ သနားစရာေကာင္းတာက သူ႔အသံက ေၾကာင္သံေလာက္ေလးပဲရွိၿပီး ဖိႏွိပ္ႏိုင္စြမ္းတစ္စက္ေတာင္မရွိေလဘူး။
မီးေတာက္ေတြက သူ႔ကိုဆက္ၿပီးရစ္ပတ္ေနေပမယ့္ အပူေၾကာင့္ ေလာင္ကြၽမ္းတာေတြေတာ့ မျဖစ္ဘူး။
ပိုင္ရန႔္အဝတ္ေတြ စုတ္ၿဖဲခံရၿပီး သူ႔ရဲ႕ျဖဴေဖြးၿပီး ႏူးညံ့တဲ့ရင္ဘတ္ေလးေပၚထြက္လာတယ္။
နတ္ဆိုးဘုရင္ႀကီးက က်ီစယ္စရာအ႐ုပ္ေလးတစ္႐ုပ္ရွာေတြ႕သြားသလိုမ်ိဳး ပိုင္ရန႔္အေရျပားေပၚမွာ သူ႔လက္ေခ်ာင္းထိပ္ေလးနဲ႔ မေရမတြက္ႏိုင္တဲ့ရွရာေသးေသးေလးေတြ ဆက္လုပ္ေနေတာ့တယ္။ ဒီဒဏ္ရာေတြအားလုံးက အေပၚယံေလးေတြပဲျဖစ္တယ္။ နာက်င္တာမ်ိဳးမျဖစ္ပဲ ယားယံ႐ုံေလာက္ပဲရွိတယ္။
နတ္ဆိုးဘုရင္ႀကီးက ဒဏ္ရာတစ္ခုခ်င္းစီကို လိုက္လ်က္႐ုံတင္မကဘူး ေသြးေတြကိုပါအကုန္လ်က္ပစ္လိုက္တယ္။
ပိုင္ရန႔္ခါးအထက္ပိုင္းက အားလုံးနီရဲေနေလၿပီ။ သူ႔ရင္ဘတ္မွာ ျခစ္ရာဗလပြနဲ႔ သူ႔ေျခလက္ေလးေခ်ာင္းလုံးကလည္း ၿဖဲကားထားျခင္းခံေနရတယ္။
ပိုအေရးႀကီးတာက သူ႔ကိုယ္ႀကီးကို ေယာက်ာ္းႀကီးတစ္ေယာက္က လာလ်က္ေနတာပဲ…
“အိုးးးး တစ္စုံတစ္ေယာက္ကေတာ့ ရွက္ေနပါၿပီ” ပိုင္ရန႔္ေခါင္းထဲက ေရွာင္လင္းေျပာလာတယ္ “သခင္၊ သူကသခင့္ကိုေလ ‘အဲ့တာ’လုပ္ေတာ့မွာလား?”
ပိုင္ရန္ပါးစပ္အျပည့္ေသြးတစ္လုတ္အန္ခ်မိေတာ့မလို႔ “အခုက ေနာက္ေနရမယ့္အခ်ိန္လား? ဒီလိုသာဆက္သြားေနရင္ ငါေသြးကုန္ၿပီးေသေတာ့မယ္!”
ေရွာင္လင္းကေတာ့ ဂ႐ုကိုစိုက္မေနဘူး “ဒီလိုရွရာေလးေတြနဲ႔ေတာ့ မေသႏိုင္ပါဘူး”
“ျမန္ျမန္ေလး အႀကံထုတ္စမ္းပါ! ဒီလိုဆက္သြားရင္ ပြဲသိမ္းၿပီေနာ္” ပိုင္ရန္ ရွက္ရွက္နဲ႔ အေလာသုံးဆယ္ေျပာလိုက္တယ္။
“အေစာတုန္းက သခင့္ကိုထြက္သြားပါလို႔ေျပာတုန္းက မသြားဘူးေလ၊ အခုမွ သိပ္စိုးရိမ္ေနတယ္ေပါ့?” ေရွာင္လင္းမေက်မနပ္ေျပာလိုက္တယ္ “စိတ္ပူမေနပါနဲ႔ သူကသခင့္ကိုသတ္ခ်င္ေနတာလို႔ေတာ့ မထင္ဘူး”
“ဘာလို႔လဲ?”
“ၿပီးခဲ့တဲ့အေခါက္တုန္းက သူကသခင့္ကိုေျခာက္ကပ္သြားမေလာက္နီးနီး စုပ္ခဲ့တယ္ေလ၊ ဒီတစ္ႀကိမ္ သခင့္ေသြးကို နည္းနည္းေလးပဲ စုပ္တယ္ေလ… သူအသိစိတ္တစ္ဝက္ေလာက္ေတာ့ ျပန္ဝင္လာၿပီထင္ပါရဲ႕”
“အဲ့တာ ငါ့ကိုလာေျပာေနလို႔ ဘာအက်ိဳးရွိမွာလဲ? သူ႔ကိုအခုရပ္လိုက္ေစခ်င္တာကြ!”
စန္းစန္းတင့္ေနရာကို လွ်ာနဲ႔အလ်က္ခံေနရတာ ဘယ္လိုမွ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အခ်ိန္မေ႐ြးသတိလစ္ေတာ့မလို ခံစားေနရတယ္။
သူေရွာင္လင္းနဲ႔ စကားေျပာေနတုန္း သူ႔ရင္ဘတ္ကေန ယားက်ိက်ိခံစားခ်က္ကိုရလိုက္တယ္။ ခပ္ျပင္းျပင္းႏႈိးဆေပးလိုက္တာက သူ႔တစ္ကိုယ္လုံးကို မုန္တိုင္းတစ္ခုလိုျဖတ္သန္းသြားတယ္။
ပိုင္ရန္သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ ႐ုတ္တရက္ထေအာ္လိုက္တယ္။
ထိုေအာ္သံက မတရားႀကီး… အ႐ိုင္းဆန္ေနတယ္။
“ဘာလို႔ ဒီလိုဟာေတြလုပ္ေနရတာလဲ!” ပိုင္ရန္႐ူးသြားေတာ့မလိုျဖစ္လာၿပီ။
ေရွာင္လင္းကလည္း သူ႔ကိုရန္စမိသလိုျဖစ္မွာေၾကာက္လို႔ ဘာမွေတာင္မေျပာရဲေတာ့ဘူး။
အဲ့အခ်ိန္ နတ္ဆိုးဘုရင္ႀကီးက သူ႔ရဲ႕ႏို႔သီးကိုကိုက္ျပန္တယ္။ သူကေဆာ့စရာအ႐ုပ္သစ္ေလးေတြ႕သြားသလို အဓိကေနရာေလးကို သူ႔လွ်ာနဲ႔ထိုးဆြလိုက္ သြားနဲ႔ႀကိတ္လိုက္လုပ္ေနေတာ့တယ္။
ထိုအဓိကေနရာက ေယာင္ကိုင္းၿပီးနီရဲတက္လာတယ္။
“စိတ္မပူနဲ႔ေနာ္… ကြၽန္မမ်က္လုံးေတြမွိတ္ထားတယ္… ဘာဆိုဘာမွမျမင္ရဘူးေနာ္” ေရွာင္လင္းအာမခံေျပာလိုက္တယ္။
“Fuckပဲေဟ့!” ဆဲဆိုခဲတဲ့ပိုင္ရန္ဆီက ေနာက္ဆုံးက်ိန္ဆဲသံေတြ ထြက္အံက်လာတယ္။ သူေၾကာက္တာက နတ္ဆိုးဘုရင္ႀကီး သူ႔ကိုဒီလိုေတြလုပ္ေနလို႔ေၾကာင့္ပဲ မဟုတ္ဘူး… သူ႔ကိုယ္ကပါ တုန႔္ျပန္လာတာကို ခံစားမိေနလို႔ျဖစ္တယ္။
သူတကယ္ႀကီး တုန႔္ျပန္ေနတာပါဆို!
သူ႔သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ဒီလိုျဖစ္လာမယ္လို႔တစ္ခါမွမထင္ထားခဲ့ဘူး။ ပိုင္ရန္ဒါက လက္မခံႏိုင္ျဖစ္ေနတယ္။
တျခားေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ဆြေပးခ်က္ေတြၾကားမွာ သူတကယ္ႀကီးတုန႔္ျပန္ေနပါတယ္လို႔… ဒီလိုသတိထားမိတာက ေသရမယ္ဆိုတာထက္ေတာင္ သူ႔အေပၚသက္ေရာက္မႈအႀကီးႀကီးျဖစ္ေစတယ္။ သူမေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ ေသမလိုေတြျဖစ္ခဲ့ၿပီး အဲ့တာအတြက္လည္း စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာျပင္ဆင္ထားၿပီးသားျဖစ္တယ္။ သို႔ေသာ္လည္း သူ႔ကိုယ္ႀကီးက ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ တုန႔္ျပန္လာလိမ့္မယ္လို႔ တစ္ခါမွမထင္ခဲ့ဘူး။
တကယ္ဆို အမ်ိဳးအမည္မသိ၊ မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ဘဲ ႐ုတ္တရက္လႈံ႕ေဆာ္ေပးလာတာမ်ိဳးျဖစ္လာရင္ လူတစ္ေယာက္က ပထမဆုံးအႀကိမ္အထိတ္တလန႔္ျဖစ္သြားၾကမွာပဲေလ။
သူ႔ရဲ႕က်န္ရွိေနေသးတဲ့စြမ္းအင္ေတြအားလုံးသုံးၿပီး ရရ,မရရသူ႔ကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားတာေတြကို ေဖာက္ထြက္ဖို႔ႀကံလိုက္တယ္။ သို႔ေပမယ့္ ေနာက္ခဏမွာ နတ္ဆိုးဘုရင္ႀကီးရပ္တန႔္သြားတယ္။ သူကပိုင္ရန႔္ကို ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ပုံနဲ႔စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။
ပိုင္ရန္ေလကို အငမ္းမရရႈလိုက္တယ္။ ေခြၽးသီးေခြၽးေပါက္ေတြက သူ႔ပါးျပင္ကေန သူ႔ရဲ႕လည္စလုတ္ထိ လိမ့္ဆင္းသြားၿပီး သူ႔ရဲ႕ေသြးေတြ႐ႊဲေနတဲ့ရင္ဘတ္ေပၚ တစ္ေပါက္ေပါက္က်လာတယ္။
သူ႔မွာဝန္းရံေနတဲ့နတ္ဆိုးစြမ္းအင္ေတြအားလုံး လြင့္ေပ်ာက္သြားတယ္။
ပိုင္ရန္လည္း ၾကမ္းျပင္ေပၚလဲက်သြားတယ္။
နတ္ဆိုးဘုရင္ႀကီးကေတာ့ ေနရာမွာတင္ရပ္ေနတယ္။
ပိုင္ရန္ၾကမ္းျပင္ေပၚကေန ကုန္း႐ုံးထလာတယ္။ မီးေတာက္ေတြမရွိေတာ့တာျမင္ေတာ့ နတ္ဆိုးဘုရင္ႀကီးသတိျပန္ကပ္လာၿပီဆိုတာ သိသြားတယ္။ သူ႔ကိုယ္သူတည္ၿငိမ္သြားေအာင္ႀကိဳးစားၿပီး အသံအက္အက္နဲ႔ေျပာလိုက္တယ္ “အရွင္ႀကီး သတိျပန္လည္လာပါၿပီလား?”
နတ္ဆိုးဘုရင္ႀကီးေနာက္ဆုတ္သြားၿပီးေနာက္ သတိလစ္သြားသလိုမ်ိဳး ၾကမ္းေပၚလဲက်သြားတယ္။
ပိုင္ရန္ဝမ္းတြင္းမွာ မေက်နပ္ခ်က္ေတြျပည့္ႏွက္လာၿပီး ကန္ေက်ာက္မိမတတ္ေတာင္ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ နတ္ဆိုးဘုရင္ႀကီးလဲက်သြားတာကိုျမင္ေတာ့ ၾကည့္ေနၿပီးေနာက္ သူ႔ရဲ႕ကံဆိုးမႈကို ညည္းညဴ႐ုံသာတတ္ႏိုင္တယ္။ သူဒူးတုပ္ထိုင္ၿပီး နတ္ဆိုးဘုရင္ႀကီးရဲ႕ပလႅင္ဆီကို ကူသယ္ေပးလိုက္ရတယ္။
သူ႔မွာသတိလစ္ေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ကို ႐ိုက္ဖို႔အင္အားေရာ၊ ကန္ေက်ာက္ဖို႔ေဒါသပါ မထုတ္ႏိုင္ဘူး။
ခ်ဳပ္ေႏွာင္ခံရတာေတြက လြတ္ေျမာက္ၿပီးေနာက္ သူ႔ရဲ႕အင္အားေတြအျမန္ျပန္ရလာတယ္။ ဘယ္လိုေနေန ဒီလိုနတ္ဆိုးမ်ိဳးႏြယ္ေတြက အင္အားျပန္လည္ျပည့္ၿဖိဳးႏိုင္တဲ့စြမ္းရည္က ေကာင္းမြန္တယ္၊ အထူးသျဖင့္ အဆင့္ျမင့္နတ္ဆိုးေတြဆိုရင္ေပါ့။
နတ္ဆိုးဘုရင္ႀကီးကို ထာဝရအေမွာင္ထုနန္းေတာ္ထဲက သူ႔အိပ္ရာေပၚဆြဲတင္ႏိုင္ဖို႔ ပိုင္ရန္အေတာ္ႀကီးအင္အားစိုက္ထုတ္လိုက္ရတယ္။ နတ္ဆိုးဘုရင္ႀကီးက လုံးဝႏိုးမလာဘဲ အိပ္ရာေပၚမွာလဲေလ်ာင္းေနတယ္။
ပိုင္ရန္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့နတ္ဆိုးဘုရင္ႀကီးရဲ႕ ေခ်ာေမာခန႔္ညားတဲ့မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ရင္း သုန္မႈန္လာတယ္။
နတ္ဆိုးဘုရင္ႀကီးရဲ႕ ခ်ီကေမာက္ကမျဖစ္စဥ္က သူ႔ရဲ႕ေသြးကိုစုပ္ၿပီး သူ႔ကိုယ္ကိုေဆာ့ကစားရင္း ပိုင္ရန္ေပၚမွာ ‘လည္ပတ္’သြားတာ… တကယ္လို႔နတ္ဆိုးဘုရင္ႀကီးသာ ဒီလိုမ်ိဳးဆက္လုပ္ေနရင္ ပိုင္ရန္ရဲ႕က်န္ရွိတဲ့သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္ အေဆာ့ခံရတာနဲ႔တင္ေသလိမ့္မယ္။
သူအေျဖရွာဖို႔လိုတယ္…
ဟုတ္သားပဲ ေက်ာက္စိမ္းတိမ္လႊာပုလဲ!
သူသာေက်ာက္စိမ္းတိမ္လႊာပုလဲကို ရွာႏိုင္ရင္ နတ္ဆိုးဘုရင္ႀကီးရဲ႕ခ်ီကေမာက္ကမျဖစ္မႈကို ကုသေပးႏိုင္မွာ။
သူနတ္ဆိုးဘုရင္ႀကီးကို ကုေပးႏိုင္ရင္ သူ႔ကိုေက်းဇူးတုန႔္ျပန္ရာလည္းေရာက္ၿပီး သူလည္းစိတ္ရွင္းသြားတာေပါ့။ ေသမ်ိဳးေတြေလာကမွာ မေကာင္းဆိုးဝါးနဂါးတစ္ေကာင္ရွိတာကို သူျပန္သတိရသြားတယ္။ အဲ့နဂါးႀကီးရဲ႕ေတာေကာင္ႀကီးကိုသာ သူဖမ္းလိုက္ၿပီး ဇာတ္လိုက္ကိုေပးလိုက္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ဇာတ္လိုက္ရဲ႕က်င့္ႀကံျခင္းေတြက အားနဲ႔မာန္နဲ႔တိုးတက္သြားလိမ့္မယ္။
ဟုတ္တယ္.. အဲ့လိုသူလုပ္သင့္တယ္!
သူေသမ်ိဳးနယ္ေျမကိုသြားၿပီး မေကာင္းဆိုးဝါးနဂါးကိုသတ္ၿပီး ဇာတ္လိုက္ကိုေတာေကာင္ႀကီးေပးလိုက္မယ္။ နတ္ဆိုးဘုရင္ႀကီးေမးလာရင္ နတ္ဆိုးဘုရင္ႀကီးခ်ီကေမာက္ကမျဖစ္တာကိုစိုးရိမ္လို႔ ေသမ်ိဳးနယ္ေျမကိုသြားၿပီး ေက်ာက္စိမ္းတိမ္လႊာပုလဲကို သြားယူတာပါလို႔ ပိုင္ရန္တင္ျပလိုက္႐ုံပဲ။
သူ ေသမ်ိဳးနယ္ေျမကိုသြားလို႔ နတ္ဆိုးဘုရင္ႀကီးက သူ႔ကိုအျပစ္ေပးမယ္လို႔ေတာ့ မထင္ဘူး။
ၿပီးေတာ့ ဒီျဖစ္စဥ္မွာ ဇာတ္လိုက္ဆီကို ေတာေကာင္ႀကီးရဲ႕ဗဟိုခ်က္ကို တိတ္တိတ္ေလးပို႔ေပးလို႔ရတယ္။ သူ႔အႀကံက လုံးဝၿပီးျပည့္စုံတယ္။
သူဒီည နန္းေတာ္ကေန တိတ္တိတ္ေလးထြက္ဖို႔ႀကံစည္ထားတာ။ အခုေတာ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေပးစရာပိုလာၿပီ။ ေနာက္တစ္ေခါက္ေတာင္ျပန္မေတြးေတာ့ဘဲ ပိုင္ရန္လွည့္ထြက္ခဲ့တယ္။
သူထြက္သြားတာနဲ႔ အိပ္ရာေပၚကလူရဲ႕ မ်က္လုံးေတြပြင့္လာတယ္။
နတ္ဆိုးဘုရင္ႀကီး အိပ္ရာေပၚကထထိုင္ၿပီး ပိုင္ရန႔္ကိုအျပစ္မကင္းသလိုၾကည့္ေနတယ္။
ခ်ီကေမာက္ကမျဖစ္တုန္းက သူလုံးဝအသိစိတ္လြတ္ေနခဲ့တဲ့အစပိုင္းကလြဲရင္ က်န္တဲ့အခ်ိန္အမ်ားစုမွာ သတိကပ္ေနခဲ့တယ္။ ပိုင္ရန႔္ကိုဆြဲခ်ဳပ္ထားခဲ့တာကိုေရာ ေလထဲမွာ တြဲေလာင္းလုပ္ထားမိတာကိုေရာ ဝိုးတဝါးျပန္မွတ္မိလာတယ္…
ရွဲ႕ဇီထ်န္းပုံစံက သူ႔ဆႏၵမပါဘဲ လႈပ္မရျပဳမရ ေလထဲတြဲေလာင္းျဖစ္ေနၿပီး သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကလည္း အႏိုင္က်င့္ခံေနရၿပီး ဆြဲမက္ဖြယ္ေကာင္းေနပုံေလးက…
နတ္ဆိုးဘုရင္ႀကီး တျခားအေၾကာင္းေတြးဖို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုတြန္းအားေပးလိုက္တယ္။
သူလုံးဝသတိျပန္ကပ္ခ်ိန္မွာ ပထမဆုံးစျမင္လိုက္တာက ရွဲ႕ဇီထ်န္းရဲ႕မ်က္ႏွာပဲ။ ရွဲ႕ဇီထ်န္းက မာနႀကီးတဲ့လူတစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ ဒီလိုအထင္မွားဖြယ္အေျခအေနႀကီးကို တစ္စုံတစ္ေယာက္သာျမင္သြားခဲ့ရင္ အရွက္တကြဲျဖစ္မယ္ဆိုတာသူသိတယ္။ အဲ့တာေၾကာင့္ နတ္ဆိုးဘုရင္ႀကီးသတိဝင္ဝင္ခ်င္းေ႐ြးျခယ္လိုက္တာက ေရွာင္လႊဲလိုက္ဖို႔ျဖစ္တယ္။
ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္တဲ့ နတ္ဆိုးဘုရင္ႀကီးက သတိလစ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္ရတယ္။
ရွဲ႕ဇီထ်န္းကေတာ့ အသည္းအသန္ျပန္ထြက္သြားၿပီ။ သူဘယ္ကိုသြားလဲ ဘယ္သူသိႏိုင္မွာလဲ?
နတ္ဆိုးဘုရင္ႀကီး စိတ္ပူေနတာကို မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ဘူး။ သူအိပ္ရာကေနထကာ နန္းေတာ္ျပင္ထြက္သြားတဲ့ ပိုင္ရန႔္ေနာက္ကို တိတ္တိတ္ေလးလိုက္သြားတယ္။
သူ႔ကိုယ္သူဖုံးကြယ္ထားရင္ ဘယ္သူမွသူ႔ရဲ႕နတ္ဆိုးစြမ္းအင္ကို အာ႐ုံခံႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ သူလိုက္လာတယ္ဆိုတာ ပိုင္ရန္ဘယ္ေတာ့မွ သိမွာမဟုတ္ဘူး။
[T/N : အရမ္းႀကီးေတြ ဟိုဒင္းျဖစ္မယ္ထင္တယ္ဆိုၿပီး ေလွ်ာက္မေတြးၾကပါဘူးေနာ္။]
_______________________________________
[T/N : ဘာသာပြန်သူမှ မျက်လုံးမှိတ်ပြီးရေးသားလိုက်သည်🌝]
{Unicode}
ဘေးပတ်လည်ကမီးတောက်တွေက သူတို့ကိုမြွေကြီးတွေလို ရစ်ပတ်ထားပြီး ဘယ်ကစလို့ဘယ်မှာဆုံးမှန်း မသိနိုင်လောက်အောင် သူတို့နှစ်ယောက်ကို ယှက်နွယ်နေတယ်။
ရမ္မက်ပြင်းတဲ့အနမ်းကလည်း ခြယ်လှယ်နိုင်လွန်းတယ်။ နတ်ဆိုးဘုရင်ကြီးလက်တွေက တစ်စထက်တစ်စပိုတင်းကျပ်လာပြီး ပိုင်ရန့်နံရိုးတွေကိုတောင် ထက်ပိုင်းချိုးပစ်ချင်တဲ့အတိုင်းပဲ။ မလှုပ်ရှားနိုင်တာနဲ့ အောက်စီဂျင်ပြတ်လပ်လာတာကြောင့် သတိလစ်တော့မတတ် ပိုင်ရန်မူးဝေလာတယ်။
“ရှောင်လင်း ရှောင်လင်း၊ ငါဆက်မထိန်းထားနိုင်တော့ဘူး”
“မြန်မြန် အသက်ရှုလေ အရူးရဲ့” ရှောင်လင်း အော်ပစ်လိုက်တယ်။ [T/N : FAမှန်းသိသာလိုက်တာ ပိုင်ရန်ရယ်]
ပိုင်ရန်မျက်ဖြူစိုက်ချင်လာပေမယ့် နတ်ဆိုးဘုရင်ကြီးကတော့ သူ့ကိုလွှတ်ပေးမယ့်အစီအစဉ်ရှိပုံမပေါ်ဘူး။ နတ်ဆိုးဘုရင်ကြီးက ပိုင်ရန့်လည်ချောင်းထဲက တစ်ခုခုကို စုပ်ယူချင်နေသလိုမျိုး ပိုလို့တောင်ပြင်းပြင်းပျပျနမ်းလာတယ်။
သူ့ရဲ့ဝိဉာဉ်က သူ့ဆီကနေခြောက်ကပ်သွားတော့မှာလားလို့တောင် ပိုင်ရန်ခံစားလိုက်ရတယ်။
သေစမ်း! သူသာနို့ထွက်မယ်ဆိုရင်လည်း ဒီအယုတ်တမာစုပ်တာနဲ့တင် ခမ်းကုန်မှာ!
သူမိန်းမောနေတုန်းအခြေအနေမှာ သူ့စိတ်ထဲမမျှော်လင့်ထားတဲ့အတွေးတစ်ခု ရုတ်ချည်းဖြတ်သွားတယ်။
ဘယ်လိုနာကျင်မှုကိုမှမခံစားနိုင်အောင် ယောင်ဝါးဝါးအခြေအနေကိုရောက်နေပြီ။ သူ့ကိုယ်နဲ့ ဝိဉာဉ်က နှစ်ပိုင်းကွဲထွက်သွားပြီလားလို့တောင်ခံစားနေရတယ်။
သူ့စိတ်တွေ ဗလာဖြစ်ပြီး သတိမလစ်သွားခင် နတ်ဆိုးဘုရင်ကြီးက သူ့ကိုလွှတ်ပေးလိုက်တယ်။
ပိုင်ရန်အသက်ပြင်းပြင်းရှုလိုက်ပေမယ့် သေမလိုရှုလိုက်မိတော့ ဆို့နင့်ပြီးချောင်းတွေဆိုးကုန်တယ်။
ချောင်းဆိုးရလွန်းလို့ မျက်နှာတွေပါနီရဲတက်လာတယ်။
နတ်ဆိုးဘုရင်ကြီးက မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး သူ့ကိုကြည့်နေတယ်။
ပိုင်ရန် နတ်ဆိုးဘုရင်ကြီးကိုကြည့်လိုက်တော့ သူ့မျက်လုံးတွေက တမူထူးနေပြီး အနည်းငယ်လည်းကြောင်တောင်တောင်ဖြစ်နေသေးတာကို တွေ့လိုက်ရတယ်။
ဒီလိုမျိုးအပြစ်ကင်းတဲ့အမူအယာမျိုးက ကြီးမြတ်ပြီးလေးစားစရာကောင်းလှတဲ့ နတ်ဆိုးဘုရင်ကြီးမျက်နှာနဲ့ ဘယ်လိုမှမလိုက်ဖက်ဘူး။ [T/N : အနမ်းခံရလို့ သေမလိုဖြစ်နေတာတောင် သူ့လင်လင်ကို ရှာကြံချီးကျူးလိုက်သေးတယ်]
နတ်ဆိုးဘုရင်ကြီးက အပြည့်အဝပြန်မကောင်းသေးဘဲ စိတ်နဲ့ကိုယ်ပြန်မကပ်သေးဘူးဆိုပြီး ပိုင်ရန်ယူဆလိုက်တယ်။
“အရှင်ကြီး…” ပိုင်ရန်ခပ်အက်အက်အသံနဲ့ ချောင်းဆိုးချင်နေတာကို ထိန်းချုပ်ထားရတယ်။
“အရမ်းနေလို့ကောင်းတယ်..” နတ်ဆိုးဘုရင်ကြီး ကိုင်းချလာကာ သူ့ကိုယ်နဲ့ပိုင်ရန့်ကိုယ်နဲ့ ပွတ်သပ်နေပြီး ပိုင်ရန်လည်တိုင်ကို ကိုင်ချလိုက်တယ်။
သွားစွယ်တွေ သူ့အရေပြားထဲမြုပ်ဝင်လာတာကို ခံစားလိုက်ရတော့ ပိုင်ရန်သက်ပြင်းရှိုက်ပြီး လေအေးတွေ ရှုသွင်းလိုက်တယ်။
ဒဏ်ရာကနေ နွေးထွေးတဲ့သွေးတွေထွက်လာတယ်။ သံချေးနံ့က လေထဲပျံ့နှံ့သွားတယ်။
နတ်ဆိုးဘုရင်ကြီးက ဒဏ်ရာကို စတင်ပြီးယက်လိုက်တယ်။
အဲ့တာက သူ့တစ်ကိုယ်လုံးလျပ်စီးကြောင်းဖြတ်သွားတဲ့အတိုင်းပဲ။ ပိုင်ရန်သူ့ကိုယ်သူ ဓာတ်လိုက်ခံရပြီး စဉ်းတီတုံးပေါ်မှာ ယက်ကန်ယက်ကန်ဖြစ်နေတဲ့ ငါးတစ်ကောင်လိုခံစားလိုက်ရတယ်။
စိတ်လှုပ်ရှားစရာကောင်းလောက်အောင် ကွဲထွက်သွားတဲ့စက္ကန့်ပိုင်းလောက်လေးကို ဘယ်လိုစကားလုံးနဲ့ဖော်ပြရမှန်းတောင်မသိတော့ဘူး။
အလိုလိုပဲ ဒီလိုအခြေအနေကနေ ရုန်းထွက်ဖို့လိုတယ်ဆိုတာ သူသိလိုက်တယ်။ ခရီးဆက်နေမယ်ဆိုရင် ပြဿနာတက်တော့မယ်။
“အရှင်ကြီး ကျွန်တော့်ကို လွှတ်ပေးပါ” ပိုင်ရန့်လည်ချောင်းတွေက အက်ကွဲနေပြီး သူ့ပုံမှန်အသံက အားပျော့လာကာ ပိုပြီးမက်မောစရာကောင်းလာတယ်။
သူတင်းမာပြီးပြောဖို့ကြံထားတာဖြစ်ပေမယ့် သူ့ရဲ့လက်ရှိအခြေအနေမှာ သူ့စကားလုံးတွေက ပျော့ပြောင်းနေပြီး အားအင်ချနဲ့နေတယ်။ ငြင်းတဲ့အစား လာပါလို့ဖိတ်ခေါ်နေသလိုတောင်ဖြစ်နေသေးတယ်။
နတ်ဆိုးဘုရင်ကြီး ပြုစားခံလိုက်ရပြီ။ သူ့လျှာက ပိုင်ရန့်လည်တိုင်ကနေ ဆန်တက်လာပြီး ပိုင်ရန့်နှုတ်ခမ်းတွေကို နောက်တစ်ဖန်ကိုက်ဆွဲဖို့လုပ်လာတယ်။
ပိုင်ရန်ရှောင်တိမ်းလိုက်တယ်။
နတ်ဆိုးဘုရင်ကြီးက ပိုင်ရန့်နှုတ်ခမ်းကိုမကိုက်လိုက်နိုင်တာကြောင့် သူ့လျှာကပိုင်ရန့်မျက်နှာကိုပဲ ယက်မိလိုက်တယ်။
သူကတကယ့်ကို ခွေးကြီးတစ်ကောင်အတိုင်းပဲ။
ပိုင်ရန့်အရေပြားတွေ ထုံထိုင်းလာတယ်။ နတ်ဆိုးဘုရင်ကြီးလျှာရဲ့အထိအတွေ့က ဘာမှမဟုတ်ဘူးဆိုပေမယ့် သူ့ကိုစိတ်သက်သာရာရစေတယ်။ ပိုင်ရန်အသက်ရှုနှုန်းတွေမြန်လာပြီး အရေပြားတွေပူလာကာ နှဖူးမှာပါ ချွေးတွေသီးလာတယ်။ သူ့ကိုယ်ထည်ကလည်း ပိုပိုအားနည်းလာပြီး သူ့ထိန်းချုပ်နိုင်စွမ်းတွေ ပျောက်ကွယ်သွားရတယ်။
နတ်ဆိုးဘုရင်ကြီးက သူ့ကိုအတင်းကြီးဆုတ်ကိုင်ထားတာကြောင့် အောက်ဆီဂျင်ပြတ်လပ်သွားတာဖြစ်နိုင်တယ်။
အဲ့တာကြောင့်လို့ သူ့ကိုယ်သူနှစ်သိမ့်ဖို့ကြိုးစားလိုက်တယ်။
ဒီလိုမျိုး ဆက်သွားလို့မဖြစ်တော့ဘူးဆိုနေမှ…
သူ့ရင်ထဲမှာအကြောက်တရားတွေ ဖြစ်တည်လာပြီး ပိုင်ရန်စတင်ရုန်းကန်တော့တယ်။
သူရုန်းတော့ နတ်ဆိုးဘုရင်ကြီးရဲ့မျက်လုံးသူငယ်အိမ်က ရဲရဲတောက်သွားတယ်။ သူ့လက်တွေက ပိုင်ရန့်ကိုပိုပြီးတင်းကျပ်စွာချုပ်ထားပြီး သူ့ဆီကနေ တစ်လက်မတောင်မရွေ့နိုင်အောင် တားဆီးလိုက်တယ်။
ပိုင်ရန်ပိုပြီးထိတ်လန့်လာတယ်။ သူခြေကိုကြွပြီး နတ်ဆိုးဘုရင်ကြီးကို ကန်ပစ်လိုက်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်တယ်။
နတ်ဆိုးဘုရင်ကြီးက မကျေမနပ်မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ သူ့ပတ်လည်မှာ မီးတောက်တွေ ပေါက်ကွဲထွက်လာတယ်။ ထိုမီးတောက်တွေက မြွေလိုပုံစံမျိုးပြောင်းသွားပြီး ပိုင်ရန့်ခြေတွေလက်တွေကို ရစ်ပတ်လိုက်တယ်။
ပိုင်ရန့်လက်တွေခြေထောက်တွေက အတင်းအကြပ်ဆွဲခွာခံထားရပြီး လေထဲမှာ大လိုပုံစံမျိုးဖြစ်နေတယ်။ မြွေလိုမီးတောက်တွေက သူ့ကိုယ်မှာရစ်တွယ်နေတယ်။
ဒါကြီးကတော့ ကိုးရိုးကားယားနိုင်လိုက်တာနော်။
အနည်းဆုံးတော့ ဒီအနီးနားမှာ သူ့ကိုမြင်သွားမယ့်သူ တစ်ယောက်မှမရှိပါဘူးလေ။
မီးတောက်တွေက သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာ လိမ်တွန့်နေတယ်။ အချိန်တိုလေးအတွင်းမှာပဲ သူ့အဝတ်အစားတွေလည်း စုတ်ဖြဲခံလိုက်ရတယ်။
နတ်ဆိုးဘုရင်ကြီးလက်တစ်ဖက်က ပိုင်ရန့်အသားအရည်ပေါ်ရှပ်ပြေးသွားပြီး အနီစင်းကြောင်းကြီး ကျန်ရစ်ခဲ့ကာ ထိုနေရာကနေ နီတောက်နေတဲ့သွေးတွေ ထွက်လာတယ်။ နတ်ဆိုးဘုရင်ကြီးက လျှာကိုထုတ်ကာ အစားကောင်းကြိုက်သူတစ်ယောက်က အရသာရှိတဲ့တစ်စုံတစ်ရာကို စားနေရသလိုမျက်နှာမျိုးနဲ့ ပိုင်ရန့်ဆီကသွေးတွေကို လိုက်လျက်နေတယ်။
ဒီ့ထက်ပိုပြီး သည်းမခံနိုင်ဖြစ်လာပြီနော်။
ပိုင်ရန်အသံပေးလိုက်တယ်။ “အရှင်ကြီး၊ ကျေးဇူးပြုပြီး နိုးလာပေးပါတော့! ရပ်လိုက်တော့လို့!” သူအော်လိုက်တယ်။ သနားစရာကောင်းတာက သူ့အသံက ကြောင်သံလောက်လေးပဲရှိပြီး ဖိနှိပ်နိုင်စွမ်းတစ်စက်တောင်မရှိလေဘူး။
မီးတောက်တွေက သူ့ကိုဆက်ပြီးရစ်ပတ်နေပေမယ့် အပူကြောင့် လောင်ကျွမ်းတာတွေတော့ မဖြစ်ဘူး။
ပိုင်ရန့်အဝတ်တွေ စုတ်ဖြဲခံရပြီး သူ့ရဲ့ဖြူဖွေးပြီး နူးညံ့တဲ့ရင်ဘတ်လေးပေါ်ထွက်လာတယ်။
နတ်ဆိုးဘုရင်ကြီးက ကျီစယ်စရာအရုပ်လေးတစ်ရုပ်ရှာတွေ့သွားသလိုမျိုး ပိုင်ရန့်အရေပြားပေါ်မှာ သူ့လက်ချောင်းထိပ်လေးနဲ့ မရေမတွက်နိုင်တဲ့ရှရာသေးသေးလေးတွေ ဆက်လုပ်နေတော့တယ်။ ဒီဒဏ်ရာတွေအားလုံးက အပေါ်ယံလေးတွေပဲဖြစ်တယ်။ နာကျင်တာမျိုးမဖြစ်ပဲ ယားယံရုံလောက်ပဲရှိတယ်။
နတ်ဆိုးဘုရင်ကြီးက ဒဏ်ရာတစ်ခုချင်းစီကို လိုက်လျက်ရုံတင်မကဘူး သွေးတွေကိုပါအကုန်လျက်ပစ်လိုက်တယ်။
ပိုင်ရန့်ခါးအထက်ပိုင်းက အားလုံးနီရဲနေလေပြီ။ သူ့ရင်ဘတ်မှာ ခြစ်ရာဗလပွနဲ့ သူ့ခြေလက်လေးချောင်းလုံးကလည်း ဖြဲကားထားခြင်းခံနေရတယ်။
ပိုအရေးကြီးတာက သူ့ကိုယ်ကြီးကို ယောကျာ်းကြီးတစ်ယောက်က လာလျက်နေတာပဲ…
“အိုးးးး တစ်စုံတစ်ယောက်ကတော့ ရှက်နေပါပြီ” ပိုင်ရန့်ခေါင်းထဲက ရှောင်လင်းပြောလာတယ် “သခင်၊ သူကသခင့်ကိုလေ ‘အဲ့တာ’လုပ်တော့မှာလား?”
ပိုင်ရန်ပါးစပ်အပြည့်သွေးတစ်လုတ်အန်ချမိတော့မလို့ “အခုက နောက်နေရမယ့်အချိန်လား? ဒီလိုသာဆက်သွားနေရင် ငါသွေးကုန်ပြီးသေတော့မယ်!”
ရှောင်လင်းကတော့ ဂရုကိုစိုက်မနေဘူး “ဒီလိုရှရာလေးတွေနဲ့တော့ မသေနိုင်ပါဘူး”
“မြန်မြန်လေး အကြံထုတ်စမ်းပါ! ဒီလိုဆက်သွားရင် ပွဲသိမ်းပြီနော်” ပိုင်ရန် ရှက်ရှက်နဲ့ အလောသုံးဆယ်ပြောလိုက်တယ်။
“အစောတုန်းက သခင့်ကိုထွက်သွားပါလို့ပြောတုန်းက မသွားဘူးလေ၊ အခုမှ သိပ်စိုးရိမ်နေတယ်ပေါ့?” ရှောင်လင်းမကျေမနပ်ပြောလိုက်တယ် “စိတ်ပူမနေပါနဲ့ သူကသခင့်ကိုသတ်ချင်နေတာလို့တော့ မထင်ဘူး”
“ဘာလို့လဲ?”
“ပြီးခဲ့တဲ့အခေါက်တုန်းက သူကသခင့်ကိုခြောက်ကပ်သွားမလောက်နီးနီး စုပ်ခဲ့တယ်လေ၊ ဒီတစ်ကြိမ် သခင့်သွေးကို နည်းနည်းလေးပဲ စုပ်တယ်လေ… သူအသိစိတ်တစ်ဝက်လောက်တော့ ပြန်ဝင်လာပြီထင်ပါရဲ့”
“အဲ့တာ ငါ့ကိုလာပြောနေလို့ ဘာအကျိုးရှိမှာလဲ? သူ့ကိုအခုရပ်လိုက်စေချင်တာကွ!”
စန်းစန်းတင့်နေရာကို လျှာနဲ့အလျက်ခံနေရတာ ဘယ်လိုမှ သည်းမခံနိုင်တော့ဘူး။ အချိန်မရွေးသတိလစ်တော့မလို ခံစားနေရတယ်။
သူရှောင်လင်းနဲ့ စကားပြောနေတုန်း သူ့ရင်ဘတ်ကနေ ယားကျိကျိခံစားချက်ကိုရလိုက်တယ်။ ခပ်ပြင်းပြင်းနှိုးဆပေးလိုက်တာက သူ့တစ်ကိုယ်လုံးကို မုန်တိုင်းတစ်ခုလိုဖြတ်သန်းသွားတယ်။
ပိုင်ရန်သည်းမခံနိုင်တော့ဘဲ ရုတ်တရက်ထအော်လိုက်တယ်။
ထိုအော်သံက မတရားကြီး… အရိုင်းဆန်နေတယ်။
“ဘာလို့ ဒီလိုဟာတွေလုပ်နေရတာလဲ!” ပိုင်ရန်ရူးသွားတော့မလိုဖြစ်လာပြီ။
ရှောင်လင်းကလည်း သူ့ကိုရန်စမိသလိုဖြစ်မှာကြောက်လို့ ဘာမှတောင်မပြောရဲတော့ဘူး။
အဲ့အချိန် နတ်ဆိုးဘုရင်ကြီးက သူ့ရဲ့နို့သီးကိုကိုက်ပြန်တယ်။ သူကဆော့စရာအရုပ်သစ်လေးတွေ့သွားသလို အဓိကနေရာလေးကို သူ့လျှာနဲ့ထိုးဆွလိုက် သွားနဲ့ကြိတ်လိုက်လုပ်နေတော့တယ်။
ထိုအဓိကနေရာက ယောင်ကိုင်းပြီးနီရဲတက်လာတယ်။
“စိတ်မပူနဲ့နော်… ကျွန်မမျက်လုံးတွေမှိတ်ထားတယ်… ဘာဆိုဘာမှမမြင်ရဘူးနော်” ရှောင်လင်းအာမခံပြောလိုက်တယ်။
“Fuckပဲဟေ့!” ဆဲဆိုခဲတဲ့ပိုင်ရန်ဆီက နောက်ဆုံးကျိန်ဆဲသံတွေ ထွက်အံကျလာတယ်။ သူကြောက်တာက နတ်ဆိုးဘုရင်ကြီး သူ့ကိုဒီလိုတွေလုပ်နေလို့ကြောင့်ပဲ မဟုတ်ဘူး… သူ့ကိုယ်ကပါ တုန့်ပြန်လာတာကို ခံစားမိနေလို့ဖြစ်တယ်။
သူတကယ်ကြီး တုန့်ပြန်နေတာပါဆို!
သူ့သက်တမ်းတစ်လျှောက် ဒီလိုဖြစ်လာမယ်လို့တစ်ခါမှမထင်ထားခဲ့ဘူး။ ပိုင်ရန်ဒါက လက်မခံနိုင်ဖြစ်နေတယ်။
တခြားယောကျာ်းတစ်ယောက်ရဲ့ဆွပေးချက်တွေကြားမှာ သူတကယ်ကြီးတုန့်ပြန်နေပါတယ်လို့… ဒီလိုသတိထားမိတာက သေရမယ်ဆိုတာထက်တောင် သူ့အပေါ်သက်ရောက်မှုအကြီးကြီးဖြစ်စေတယ်။ သူမရေမတွက်နိုင်အောင် သေမလိုတွေဖြစ်ခဲ့ပြီး အဲ့တာအတွက်လည်း စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာပြင်ဆင်ထားပြီးသားဖြစ်တယ်။ သို့သော်လည်း သူ့ကိုယ်ကြီးက ယောကျာ်းတစ်ယောက်ကြောင့် တုန့်ပြန်လာလိမ့်မယ်လို့ တစ်ခါမှမထင်ခဲ့ဘူး။
တကယ်ဆို အမျိုးအမည်မသိ၊ မထိန်းချုပ်နိုင်ဘဲ ရုတ်တရက်လှုံ့ဆော်ပေးလာတာမျိုးဖြစ်လာရင် လူတစ်ယောက်က ပထမဆုံးအကြိမ်အထိတ်တလန့်ဖြစ်သွားကြမှာပဲလေ။
သူ့ရဲ့ကျန်ရှိနေသေးတဲ့စွမ်းအင်တွေအားလုံးသုံးပြီး ရရ,မရရသူ့ကို ချုပ်နှောင်ထားတာတွေကို ဖောက်ထွက်ဖို့ကြံလိုက်တယ်။ သို့ပေမယ့် နောက်ခဏမှာ နတ်ဆိုးဘုရင်ကြီးရပ်တန့်သွားတယ်။ သူကပိုင်ရန့်ကို ကြောင်တောင်တောင်ပုံနဲ့စိုက်ကြည့်နေတယ်။
ပိုင်ရန်လေကို အငမ်းမရရှုလိုက်တယ်။ ချွေးသီးချွေးပေါက်တွေက သူ့ပါးပြင်ကနေ သူ့ရဲ့လည်စလုတ်ထိ လိမ့်ဆင်းသွားပြီး သူ့ရဲ့သွေးတွေရွှဲနေတဲ့ရင်ဘတ်ပေါ် တစ်ပေါက်ပေါက်ကျလာတယ်။
သူ့မှာဝန်းရံနေတဲ့နတ်ဆိုးစွမ်းအင်တွေအားလုံး လွင့်ပျောက်သွားတယ်။
ပိုင်ရန်လည်း ကြမ်းပြင်ပေါ်လဲကျသွားတယ်။
နတ်ဆိုးဘုရင်ကြီးကတော့ နေရာမှာတင်ရပ်နေတယ်။
ပိုင်ရန်ကြမ်းပြင်ပေါ်ကနေ ကုန်းရုံးထလာတယ်။ မီးတောက်တွေမရှိတော့တာမြင်တော့ နတ်ဆိုးဘုရင်ကြီးသတိပြန်ကပ်လာပြီဆိုတာ သိသွားတယ်။ သူ့ကိုယ်သူတည်ငြိမ်သွားအောင်ကြိုးစားပြီး အသံအက်အက်နဲ့ပြောလိုက်တယ် “အရှင်ကြီး သတိပြန်လည်လာပါပြီလား?”
နတ်ဆိုးဘုရင်ကြီးနောက်ဆုတ်သွားပြီးနောက် သတိလစ်သွားသလိုမျိုး ကြမ်းပေါ်လဲကျသွားတယ်။
ပိုင်ရန်ဝမ်းတွင်းမှာ မကျေနပ်ချက်တွေပြည့်နှက်လာပြီး ကန်ကျောက်မိမတတ်တောင်ဖြစ်သွားတယ်။ ဒါပေမယ့် နတ်ဆိုးဘုရင်ကြီးလဲကျသွားတာကိုမြင်တော့ ကြည့်နေပြီးနောက် သူ့ရဲ့ကံဆိုးမှုကို ညည်းညူရုံသာတတ်နိုင်တယ်။ သူဒူးတုပ်ထိုင်ပြီး နတ်ဆိုးဘုရင်ကြီးရဲ့ပလ္လင်ဆီကို ကူသယ်ပေးလိုက်ရတယ်။
သူ့မှာသတိလစ်နေတဲ့လူတစ်ယောက်ကို ရိုက်ဖို့အင်အားရော၊ ကန်ကျောက်ဖို့ဒေါသပါ မထုတ်နိုင်ဘူး။
ချုပ်နှောင်ခံရတာတွေက လွတ်မြောက်ပြီးနောက် သူ့ရဲ့အင်အားတွေအမြန်ပြန်ရလာတယ်။ ဘယ်လိုနေနေ ဒီလိုနတ်ဆိုးမျိုးနွယ်တွေက အင်အားပြန်လည်ပြည့်ဖြိုးနိုင်တဲ့စွမ်းရည်က ကောင်းမွန်တယ်၊ အထူးသဖြင့် အဆင့်မြင့်နတ်ဆိုးတွေဆိုရင်ပေါ့။
နတ်ဆိုးဘုရင်ကြီးကို ထာဝရအမှောင်ထုနန်းတော်ထဲက သူ့အိပ်ရာပေါ်ဆွဲတင်နိုင်ဖို့ ပိုင်ရန်အတော်ကြီးအင်အားစိုက်ထုတ်လိုက်ရတယ်။ နတ်ဆိုးဘုရင်ကြီးက လုံးဝနိုးမလာဘဲ အိပ်ရာပေါ်မှာလဲလျောင်းနေတယ်။
ပိုင်ရန် အိပ်ပျော်နေတဲ့နတ်ဆိုးဘုရင်ကြီးရဲ့ ချောမောခန့်ညားတဲ့မျက်နှာကိုကြည့်ရင်း သုန်မှုန်လာတယ်။
နတ်ဆိုးဘုရင်ကြီးရဲ့ ချီကမောက်ကမဖြစ်စဉ်က သူ့ရဲ့သွေးကိုစုပ်ပြီး သူ့ကိုယ်ကိုဆော့ကစားရင်း ပိုင်ရန်ပေါ်မှာ ‘လည်ပတ်’သွားတာ… တကယ်လို့နတ်ဆိုးဘုရင်ကြီးသာ ဒီလိုမျိုးဆက်လုပ်နေရင် ပိုင်ရန်ရဲ့ကျန်ရှိတဲ့သက်တမ်းတစ်လျှောက် အဆော့ခံရတာနဲ့တင်သေလိမ့်မယ်။
သူအဖြေရှာဖို့လိုတယ်…
ဟုတ်သားပဲ ကျောက်စိမ်းတိမ်လွှာပုလဲ!
သူသာကျောက်စိမ်းတိမ်လွှာပုလဲကို ရှာနိုင်ရင် နတ်ဆိုးဘုရင်ကြီးရဲ့ချီကမောက်ကမဖြစ်မှုကို ကုသပေးနိုင်မှာ။
သူနတ်ဆိုးဘုရင်ကြီးကို ကုပေးနိုင်ရင် သူ့ကိုကျေးဇူးတုန့်ပြန်ရာလည်းရောက်ပြီး သူလည်းစိတ်ရှင်းသွားတာပေါ့။ သေမျိုးတွေလောကမှာ မကောင်းဆိုးဝါးနဂါးတစ်ကောင်ရှိတာကို သူပြန်သတိရသွားတယ်။ အဲ့နဂါးကြီးရဲ့တောကောင်ကြီးကိုသာ သူဖမ်းလိုက်ပြီး ဇာတ်လိုက်ကိုပေးလိုက်နိုင်မယ်ဆိုရင် ဇာတ်လိုက်ရဲ့ကျင့်ကြံခြင်းတွေက အားနဲ့မာန်နဲ့တိုးတက်သွားလိမ့်မယ်။
ဟုတ်တယ်.. အဲ့လိုသူလုပ်သင့်တယ်!
သူသေမျိုးနယ်မြေကိုသွားပြီး မကောင်းဆိုးဝါးနဂါးကိုသတ်ပြီး ဇာတ်လိုက်ကိုတောကောင်ကြီးပေးလိုက်မယ်။ နတ်ဆိုးဘုရင်ကြီးမေးလာရင် နတ်ဆိုးဘုရင်ကြီးချီကမောက်ကမဖြစ်တာကိုစိုးရိမ်လို့ သေမျိုးနယ်မြေကိုသွားပြီး ကျောက်စိမ်းတိမ်လွှာပုလဲကို သွားယူတာပါလို့ ပိုင်ရန်တင်ပြလိုက်ရုံပဲ။
သူ သေမျိုးနယ်မြေကိုသွားလို့ နတ်ဆိုးဘုရင်ကြီးက သူ့ကိုအပြစ်ပေးမယ်လို့တော့ မထင်ဘူး။
ပြီးတော့ ဒီဖြစ်စဉ်မှာ ဇာတ်လိုက်ဆီကို တောကောင်ကြီးရဲ့ဗဟိုချက်ကို တိတ်တိတ်လေးပို့ပေးလို့ရတယ်။ သူ့အကြံက လုံးဝပြီးပြည့်စုံတယ်။
သူဒီည နန်းတော်ကနေ တိတ်တိတ်လေးထွက်ဖို့ကြံစည်ထားတာ။ အခုတော့ အကြောင်းပြချက်ပေးစရာပိုလာပြီ။ နောက်တစ်ခေါက်တောင်ပြန်မတွေးတော့ဘဲ ပိုင်ရန်လှည့်ထွက်ခဲ့တယ်။
သူထွက်သွားတာနဲ့ အိပ်ရာပေါ်ကလူရဲ့ မျက်လုံးတွေပွင့်လာတယ်။
နတ်ဆိုးဘုရင်ကြီး အိပ်ရာပေါ်ကထထိုင်ပြီး ပိုင်ရန့်ကိုအပြစ်မကင်းသလိုကြည့်နေတယ်။
ချီကမောက်ကမဖြစ်တုန်းက သူလုံးဝအသိစိတ်လွတ်နေခဲ့တဲ့အစပိုင်းကလွဲရင် ကျန်တဲ့အချိန်အများစုမှာ သတိကပ်နေခဲ့တယ်။ ပိုင်ရန့်ကိုဆွဲချုပ်ထားခဲ့တာကိုရော လေထဲမှာ တွဲလောင်းလုပ်ထားမိတာကိုရော ဝိုးတဝါးပြန်မှတ်မိလာတယ်…
ရှဲ့ဇီထျန်းပုံစံက သူ့ဆန္ဒမပါဘဲ လှုပ်မရပြုမရ လေထဲတွဲလောင်းဖြစ်နေပြီး သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကလည်း အနိုင်ကျင့်ခံနေရပြီး ဆွဲမက်ဖွယ်ကောင်းနေပုံလေးက…
နတ်ဆိုးဘုရင်ကြီး တခြားအကြောင်းတွေးဖို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုတွန်းအားပေးလိုက်တယ်။
သူလုံးဝသတိပြန်ကပ်ချိန်မှာ ပထမဆုံးစမြင်လိုက်တာက ရှဲ့ဇီထျန်းရဲ့မျက်နှာပဲ။ ရှဲ့ဇီထျန်းက မာနကြီးတဲ့လူတစ်ယောက်ဆိုတော့ ဒီလိုအထင်မှားဖွယ်အခြေအနေကြီးကို တစ်စုံတစ်ယောက်သာမြင်သွားခဲ့ရင် အရှက်တကွဲဖြစ်မယ်ဆိုတာသူသိတယ်။ အဲ့တာကြောင့် နတ်ဆိုးဘုရင်ကြီးသတိဝင်ဝင်ချင်းရွေးခြယ်လိုက်တာက ရှောင်လွှဲလိုက်ဖို့ဖြစ်တယ်။
ကြီးကျယ်မြင့်မြတ်တဲ့ နတ်ဆိုးဘုရင်ကြီးက သတိလစ်ချင်ယောင်ဆောင်လိုက်ရတယ်။
ရှဲ့ဇီထျန်းကတော့ အသည်းအသန်ပြန်ထွက်သွားပြီ။ သူဘယ်ကိုသွားလဲ ဘယ်သူသိနိုင်မှာလဲ?
နတ်ဆိုးဘုရင်ကြီး စိတ်ပူနေတာကို မထိန်းချုပ်နိုင်ဘူး။ သူအိပ်ရာကနေထကာ နန်းတော်ပြင်ထွက်သွားတဲ့ ပိုင်ရန့်နောက်ကို တိတ်တိတ်လေးလိုက်သွားတယ်။
သူ့ကိုယ်သူဖုံးကွယ်ထားရင် ဘယ်သူမှသူ့ရဲ့နတ်ဆိုးစွမ်းအင်ကို အာရုံခံနိုင်မှာမဟုတ်ဘူး။ သူလိုက်လာတယ်ဆိုတာ ပိုင်ရန်ဘယ်တော့မှ သိမှာမဟုတ်ဘူး။
[T/N : အရမ်းကြီးတွေ ဟိုဒင်းဖြစ်မယ်ထင်တယ်ဆိုပြီး လျှောက်မတွေးကြပါဘူးနော်။]
_____
Thanks 😉