💖 ခ်ဳိၿမိန္ေသာ ဇနီးဆိုးေလး 💖
Book. : 36
Chapter. : 1 - 6
Original novel : Perfect Secret Love
Translator. : Goddess
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
စာစဥ္ ၃၆၊ အခန္း ၁ ။ သခင္ေလး ေပ်ာက္ေနၿပီ
စီ မိသားစုတစ္စုလံုးနွင့္ တရုတ္နုိင္ငံ၏စီးပြားေရးက႑တစ္ခုလံုးကုိ ကေမာက္ကမၿဖစ္သြားေစလုနီးနီးၿဖစ္ခဲ့သည့္အေၿခအေန
တုိ ့သည္ စီရီဟန္ ၿပန္လည္က်န္းမာလာၿပီ ဆုိသည့္သတင္းေအာက္တြင္ စုန္းစုန္းၿမဳပ္သြားခဲ့ေခ်ၿပီ ။
စီမင္းလိဆုိသည္ အလြန္တရာသတိၾကီးၿပီး မည္သူ ့ကိုမွ
သူ ့ဆီကေန အၿမတ္ထုတ္ခြင့္မေပးသူၿဖစ္သည္ ။ သုိ ့ေသာ္ ဤတစ္ၾကိမ္တြင္မူ စီရီဟန္ ေသေတာ့မည္ဟု အပုိင္တြက္ထားမိခဲ့သၿဖင့္
ေလ်ာ့ေလ်ာ့ေပါ့ေပ့ါနွင့္ ဟာကြက္အမ်ားၾကီးခ်န္ပစ္ခဲ့မိၿခင္းၿဖစ္ေပသည္ ။
စီ မိသားစုသည္ စီမင္းလိ၏အဖြဲ ့အား လံုး၀ကန္ထုတ္ပစ္လုိက္ေခ်ၿပီ ။ တစ္ခ်ိန္တည္းပင္ သူ၏လ်ိဳ့၀ွက္ခ်က္ေၿမာက္ၿမားစြာတုိ ့သည္လည္း ဘူးေပၚသကဲ့သုိ ့ေပၚကုန္သည္ ။ စီ မိသားစုထဲတြင္ ေနာက္ထပ္တစ္ဖန္ အဖြဲြဲ ့ၿပန္ဖြဲ ့စည္းမႈတုိ ့ ရွိလာေလၿပီ ။
ညဥ့္နက္ခ်ိန္ ။
“အားးးး----- အေဖ ။ နာတယ္ဗ်…နာတယ္ ။
အေဖ…က်ြန္ေတာ့္အတြက္ ၿပန္လက္စားေခ်ေပးရမယ္ ။
သူတုိ ့ေတြ ေသမွရမယ္၊ ေသမွကုိရမယ္”
စီရိက်ဲ ့က အိပ္ရာေပၚတြင္ တလူးလူးတလွိမ့္လွိမ့္ ။
ဤတစ္ေခါက္တြင္မူ သူ၏ေၿခေထာက္တစ္ဖက္ ထပ္အရုိက္ခ်ိဳးခံခဲ့ရရံုသာမက အနွိပ္စက္ၾကီးအနွိပ္စက္ပါ ခံခဲ့ရသၿဖင့္ အခုခ်ိန္တြင္ လံုး၀ ဒုကၡတိ ၿဖစ္သြားခ့ဲရေခ်ၿပီ ။
စီမင္းလိက ဤသူ ့သားအား လံုး၀စုိးရိမ္ဟန္မရွိ ။
အာရံုေနာက္စြာၿဖင့္ ေငါက္ငမ္းလာသည္ ။
“တိတ္စမ္း ။ ငါ့မွာရွိေနတဲ့ၿပသနာေတြက မလံုေလာက္ေသးဘူးလုိ ့မ်ား ထင္ေနတာလား…ဟမ္”
စီမင္းလိ၏မ်က္နွာခ်င္းဆုိင္တြင္ ထုိင္ေနသူကား နုိင္ငံၿခားကေန အေၿပးအလႊားၿပန္ေရာက္ခ်လာခဲ့သည့္
စီရိခ်န္ ၊ ဒုတိယသား ။
စီရိခ်န္က မႈန္ကုတ္လ်က္ ေၿပာဆုိလာသည္ ။
“အေဖ…ဒီတစ္ေခါက္လုပ္တာ အရမ္းေပါ့ဆသြားတယ္ ။
စီရီဟန္နဲ ့ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ သတိကုိမေပါ့ဖို ့ အေဖ့ကုိ အတန္တန္ ေၿပာထားရဲ့သားနဲ ့၊ အလ်င္စလုိမလႈပ္ရွားဖုိ ့ ့လည္း သတိေပးထားရ့ဲနဲ ့ဗ်ာ၊ ဘာေၾကာင့္မ်ား…”
စီမင္းလိ ေဒါသထြက္ေန၏ ။
“ရိခ်န္…မင္း ငါ့ကို အၿပစ္တင္လုိ ့လည္း မရဘူးေလ ။
စီရီဟန္ ေဆးမမွီေတာ့ဘူးဆုိတဲ့သတင္းက ပ်ံ ့ေနၿပီးသား၊
ၿပီးေတာ့ ေသမလားရွင္မလားအေၿခအေနကို ေရာက္ေနရၿပီ လုိ ့ ဆရာ၀န္ေတြကပါ ေၿပာထားတာ ။ သူ အသက္ရွင္ေနဦး မယ္လုိ ့ ငါ ဘယ္လုိလုပ္သိမွာလဲ”
မည္သူကမွ သူ ့အား အဖက္လုပ္ၾကၿခင္းမရွိသၿဖင့္
စီရိက်ဲ ့သည္ အိပ္ရာထက္တြင္ ၀ုန္းဒုိင္းၾကဲေနသည္ ။
“ဘာလုိ ့ အၿမဲတမ္း က်ြန္ေတာ္ခ်ည္းပဲလဲ ။ က်ြန္ေတာ္ကခ်ည္းပဲ ဘာလုိ့ အေဖ့အစား ခံေပးေနရတာလဲ ။ က်ြန္ေတာ္က သားအၾကီး ၿဖစ္ေနတာေၾကာင့္လား ။ စီရိခ်န္…မင္းလည္း အေဖ့ရဲ့သားပဲ - မင္းက် ဘာလုိ ့မခံရ တာလဲ”
“စီရိခ်န္…ငါ မင္းကို သတ္မယ္…အား….”
စီရိက်ဲ့သည္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားလုပ္လုိက္သၿဖင့္
ဒဏ္ရာကုိ ထပ္ဆြေပးသလုိ ၿဖစ္သြားၿပီး ေနာက္ထပ္တစ္ဖန္အနာၾကီးနာသြားရၿပန္သည္ ။
စီရိက်ဲ ့သည္ အရူးမီး၀ုိင္းေနသကဲ့သုိ ့ သူ ့အား ၾကည့္ေနၿပီး ေအာ္ဟစ္ေၿပာေနသည္ ။
“စီရိခ်န္…ငါက သံုးစားမရတဲ့သူမို ့လုိ ့လား ။ ဒါဆို မင္းကေရာ ။ မင္းကေရာ ငါ့ထက္ ေတာ္ေနလုိ ့လား ။ မင္းကုိယ္မင္း အဆင့္အတန္းၿမင့္တယ္လုိ ့မ်ား ထင္ေန တာလား ။ ဟားဟား…ခ်င္းရူရွီလုိမိန္းမက မင္းကို တစ္ခ်က္ေလးေတာင္ လွည့္ၾကည့္လုိ ့လား… ဟားဟားဟား”
“အခုဆုိ စီရီဟန္က ေနၿပန္ေကာင္းလာၿပီ ။
အေဖကလည္း စီ မိသားစု ထဲက ေမာင္းထုတ္ခံလုိက္ရၿပီ။ မင္းက ဘာမွမဟုတ္ေတာ့ဘူး ။ မင္းရဲ့တစ္ဘ၀လံုး အေ၀းကေနလွမ္းေမွ်ာ္ေနရတဲ့ေခြးတစ္ေကာင္လုိပဲ ၿဖစ္ေနေတာ့မွာကြ…”
ဇြက္ကနဲပင္ စီရိခ်န္သည္ စီရိက်ဲ ့အား လည္ပင္းညွစ္လာ သည္ ။ နဲနဲေလာက္ အားစုိက္ထည့္လုိက္ပါက စီရိက်ဲ ့ ေသသြားေပလိမ့္မည္ ။
“ထပ္ေၿပာစမ္း”
စီရိခ်န္၏ေခ်ာေမာၿပီးတည္ၿငိမ္ေနခဲ့သည့္မ်က္နွာသည္ အခုခ်ိန္တြင္ လံုး၀အတိ ခက္ထန္ရန္လုိေနေခ်ၿပီ ။
“ရိခ်န္…ေတာ္ေတာ့ ။ သူ ေၿပာတာကို စိတ္ထဲထည့္မေနနဲ ့”
စီမင္းလိက ဆူညံေနသည့္အၾကီးဆံုးသားအား ၾကည့္လုိက္ၿပီး ၊ ေနာက္ စီရိခ်န္ဘက္သုိ ့ လွည့္လုိက္ၿပီး ေၿပာသည္ ။
“အဲ့ဒီရွဴနာရိႈက္ကုန္း စီရီဟန္က တရုတ္ၿပည္ကလူတုိင္းကုိ အမွန္တရား ကုိ ဖုံးထားနုိင္မယ္လုိ ့ထင္ေနတယ္ ။
ရိခ်န္…စိတ္မပူနဲ ့- စီ မိသားစုပဲ ၿဖစ္ၿဖစ္ မိန္းမပဲၿဖစ္ၿဖစ္ သားလုိခ်င္တာမွန္သမွ်က သားဟာခ်ည္းပဲ”
….
ထုိအခ်ိန္…
ပင္လယ္ၿပင္တစ္ဖက္ကမ္းဆီတြင္ မနက္ခင္းအသူတရာေနမင္းၾကီး သည္ ၿပဴထြက္လာေခ်ၿပီ ။
အသူရာေနမင္းဆီမွ ၿဖာထြက္လာသည့္ေနေရာင္ၿခည္ေႏြးေႏြး တုိ ့သည္ တုိးတုိးတိတ္တိတ္ၿဖင့္ အိမ္ေတာ္ၾကီးအား အုပ္မိုးေပးထားေခ်ၿပီ ။
အိမ္ေတာ္ၾကီး၏၀င္ေပါက္၀က နံရံတြင္ နာမည္ထြင္းထားသည့္စာလံုး တစ္ခု ရွိေနသည္ ။
“နန္” ဟု ေရးထိုးထားၿပီး ထူးဆန္းအံ့ၿသဖြယ္ေကာင္းသည္က ေရွးေခတ္ရုတ္စကားလံုးၿဖင့္ ေရးထိုးထားၿခင္း ၿဖစ္သည္ ။
ရုတ္တရက္…၀ုန္းခနဲ အသံက်ယ္ၾကီးတစ္သံနွင့္ အိမ္ေစတစ္ေယာက္၏ အလန္ ့တၾကားေအာ္ဟစ္သံတို ့က မနက္ခင္း၏တိတ္ဆိတ္ေနမႈအား ၿဖိဳခြင္းလုိက္သည္ ။
“အား….မေကာင္းေတာ့ဘူး…မေကာင္းေတာ့ဘူး ။
သခင္ငယ္ေလး…သခင္ငယ္ေလး မရွိေတာ့ဘူး”
…………………………………………………....
စာစဥ္ ၃၆၊ အခန္း ၂ ။ ဘယ္သူ ့လက္ထဲမွာ ေသမွာလဲ
ေနာက္တစ္ေန ့ မနက္ေစာေစာအခ်ိန္တြင္ ။
အၾကီးအကဲတို ့နွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးပုိင္းတုိ ့သည္ က်င္းဥယ်ာဥ္ အၿပင္ဘက္တြင္ တန္းစီကာ စီရီဟန္အား ေစာင့္ေနၾကသည္ ။ အားလံုးသည္ ေတာက္ပေနၿပီး လင္းထင္းေနသည့္အေရာင္တုိ ့ကို ၀တ္စားထားၾကလ်က္ သူတိ့ု၏အမႈထမ္းတုိ့သည္ လက္ေဆာင္အသီးသီးကို ကိုင္ေဆာင္ထားၾကရင္း နံေဘးတြင္ မတ္တပ္ရပ္ေနၾကသည္ ။
ကိစၥအၾကီးၾကီးၿဖစ္သြားၿပီးသည့္ေနာက္
သူတုိ ့အေနၿဖင့္ သစၥာရွိေၾကာင္းကို တမင္သက္သက္ထုတ္ၿပလာၾကၿခင္းၿဖစ္သည္ ။
စီရီဟန္သည္ ဧည့္ခန္းထဲက ဆုိဖာေပၚတြင္ ထုိင္ေနၿပီး
ရီ၀မ္၀မ္က သူ ့နံေဘးတြင္ ပ်င္းတြဲစြာ ထုိင္ေနသည္ ။
သူမအား အံ့အားအသင့္ေစဆံုးမွာ ဤဧည့္သည္ေတာ္ၾကီးတို ့သည္ အၿမဲလုိလုိ သူမအား တုိက္ခုိက္ေၿပာဆုိခဲ့ၾကသူမ်ား ၿဖစ္ေနၿခင္းပင္…
“သခင္မေလး ရီ…ဒါက သခင္မေလးကို ေလးစားေၾကာင္း ၿပတဲ့အေနနဲ ့ ယူလာတဲ့လက္ေဆာင္ေလးပါ ။ ေက်းဇူးၿပဳၿပီးေတာ့ လက္ခံေပးပါ”
“သခင္မေလး ရီ…ဒီတစ္ေခါက္ ေတာ္ေတာ္ခံစားလုိက္ရပါၿပီ - သခင္ၾကီးကို ဒီေလာက္အားစုိက္ၿပီး ဂရုစုိက္ေပးခဲ့တာ ေတာင္ သံသယရွိသူလုိ ့ အစြပ္စြဲခံလုိက္ရတယ္ ။
အဲ့ဒီ စီမင္းလိက တကယ့္ကို ေက်းစြပ္တဲ့သူပဲ ။ သခင္မေလးရဲ့က်န္းမာေရးအတြက္ ယူလာေပးတဲ့ ဒီလက္ေဆာင္ေလးေတြကို လက္ခံေပးပါဗ်ာ”
ရီ၀မ္၀မ္ စီရီဟန္အား ၾကည့္လုိက္၏ ။
စီရီဟန္ ။ “ၾကိဳက္ရင္ ယူလုိက္”
သုိ ့ၿဖင့္ ၊ ရီ၀မ္၀မ္ ၿပန္ေၿဖလာသည္ ။
“ေက်းဇူးပါ”
ဤကဲ့သုိ ့ၿဖစ္လာမည္ကုိ သူမ မွန္းဆထားၿပီးသား ၿဖစ္ပါေသာ္လည္း သူတုိ ့၏ ရုတ္တရက္ၾကီး ေၿပာင္းလဲလာသည့္ သေဘာထားတုိ ့သည္
သူမအတြက္ အသားက်ၿခင္းရွိမေန ။
အရင္ဘ၀က သူမထံတြင္ စီရီဟန္ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံၿပဳၿခင္း ရွိေနေသာ္လည္း
သူသည္ အလြန္အမင္းနာမက်န္းၿဖစ္ေနခဲ့သၿဖင့္ တစ္ေယာက္ေယာက္က သူ ့ေနရာကို အခ်ိန္မေရြးယူသြားနုိင္သည့္အေၿခအေနမွာ ရွိေနခဲ့သည္ ။
ထုိ ့အၿပင္ သူမ၏မိသားစုေနာက္ခံအသုိင္းအ၀ုိင္းေၾကာင့္ သူမအား မည္သူကမွ အေရးတယူလုပ္ၿခင္းအလ်ဥ္းမရွိခဲ့ ။
ရီ၀မ္၀မ္သည္ သူတုိ ့သခင္ၾကီး၏ေဘးတြင္ အခ်ိန္အၾကာၾကီးၾကာေအာင္ ေနရလိမ့္မည္ဟု
မည္သူကမ်ွ ေတြးယူထားၿခင္းမရွိခဲ့ၾကပါေခ် ။
အခုေတာ့ သူမ၏အဆင့္အတန္းသည္ တည္ၿမဲသထက္ ပုိပိုတည္ၿမဲလာေခ်ၿပီ ။ ထုိ ့အၿပင္ သူမသည္ သခင္ၾကီးအား ေနၿပန္ေကာင္းလာေအာင္ ေဆာင္ၾကဥ္းေပးခဲ့သည့္ သူတစ္ေယာက္လည္း ၿဖစ္လာခဲ့ေခ်ၿပီမဟုတ္လား။
ခ်င္း မိသားစု၏ ၿသဇာအာဏာနွင့္ပတ္သက္ၿပီး ေၿပာစရာဘာမွ မလုိပါေခ် - သူတို ့က စီ မိသားစု၏ ရင္းခ်ာသည့္ မိတ္ေဆြမိသားစု ၿဖစ္ေနသည္ ။ ဟုိးဘုိးေဘးလက္ထက္ကတည္းက လက္ထပ္ပြဲတုိ ့ၿဖင့္ ဤမိသားစုနွစ္စုအား ေပါင္းစည္းခ်ည္ေနွာင္ထားခဲ့ၾကသၿဖင့္
သူတုိ ့၏ပတ္သက္ဆက္ႏြယ္မႈသည္ ရႈပ္ေထြးေပြလီလွသည္ ။ ခ်င္းအဘုိးအေဘးတုိ ့ကေန အခုမ်ိဳးဆက္အထိ ခ်င္းရူရွီအား ၿပဳစုေစာင့္ေရွာက္လာခဲ့ၾကၿပီး စီ မိသားစု၏ သခင္မေလာင္း အၿဖစ္ ပ်ိဳးေထာင္ေပးလာခဲ့ၾကသည္ ။ ဤကဲ့သုိ ့ လူတုိင္း လက္ခံယံုၾကည္ထားၾကၿခင္း ၿဖစ္သည္ ။
စီ မိသားစု၀င္အမ်ားစုမွာ ခ်င္း မိသားစုအား အထင္ၾကီးေလးစားၾကရ၏ ။
သုိ ့ေသာ္ ရီ၀မ္၀မ္သည္ ဘာအရည္အခ်င္းမွမရွိသည့္ သာမန္ရုိးရုိးလူ ေပၚေၾကာ့တစ္ေယာက္ မဟုတ္သည္ကုိ ၿမင္လာၾကသည့္အခါ သူမအေပၚ တစတစအထင္ၾကီး လာမိၾကၿပီး မေလးမစားဆက္ဆံရဲၿခင္း မရွိၾကေတာ့ေပ ။
ဤသည္မွာ ေသေတာ့ေသမည္၊ သုိ့ေသာ္ မည္သူ့လက္ထဲ ေသမည္နည္းဟု ဆံုးၿဖတ္ရသည့္နည္းနွင္နွင္ပင္…
အိမ္ေတာ္ၾကီးတြင္…
အဘြားအုိ၊ ခ်င္းဖုန္းနွင့္ စီမင္းရုန္တုိ ့ ဧည့္ခန္းထဲတြင္ ရွိေနၾကသည္ ။
ခ်င္းဖုန္းက ေရာက္လာၿပီး ဖိအားေပးေနၿခင္းပင္ ။
“အဘြား…ဦးေလး ရုန္…သခင္ေလးကုိင္တြယ္သြားတဲ့ပံုစံက သိပ္စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတယ္ဗ်ာ”
အဘြားအိုသည္ တုိးတုိးေလးသက္ၿပင္းခ်လာၿပီး ၿပန္ေၿဖလာသည္ ။
“ခ်င္းဖုန္း…မင္း ဘယ္လိုခံစားေနရမလဲဆုိတာကို နားလည္ပါတယ္ ။ ရူရွီက အလိမာေလးပါ - ဘြား ရူရွီကုိ ေတာ္ေတာ္ေလးကို သေဘာက်ပါတယ္။ ရူရွီသာ ၉ ေလး
နဲ ့အတူ ရွိေနနုိင္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးပဲေပါ့”
“ဒါေပမယ့္ ၉ ေလး ၿပန္ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္တုန္းက လက္ထပ္တဲ့ကိစၥကုိ သူ ့သေဘာအတုိင္းပဲ ဆံုးၿဖတ္ခြင့္ ေပးမယ္လုိ ့ မင္းကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေၿပာခဲ့ဖူးပါတယ္ ။ ဒါက အိမ္ေတာ္ၾကီးရဲ့ သခင္ၾကီးအၿဖစ္နဲ ့ သူ လႊဲယူခဲ့တုန္းက ေပးခဲ့တဲ့သေဘာတူညီခ်က္ပဲ၊ ဒီေတာ့ သူ ့ကို ေပးထားၿပီးသားကတိကို ဖ်က္ပစ္လုိ ့မရဘူး”
“ၿပီးေတာ့ ၉ ေလးက အဲ့ဒီမိန္းကေလးကို တကယ္ၾကီး ၿမတ္နုိ္းေနတာကို ဘြား ၿမင္ေနရတယ္ ။ အရင္တုန္းကေတာ့ အဲ့ဒီမိန္းကေလးက ၉ ေလး ကို နာက်င္ေအာင္လုပ္မွာကို အၿမဲတမ္းစုိးရိမ္ေနခဲ့မိတာ အမွန္ပဲ ။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီမိန္းကေလးက ၉ ေလးအေပၚမွာ စစ္စစ္မွန္မွန္ ခ်စ္ေနတယ္ဆုိတာကို အခ်ိန္က သက္ေသၿပလာခဲ့ၿပီ…”
အဘြားအုိ၏စကားအား နားေထာင္ရင္းနားေထာင္ရင္း ခ်င္းဖုန္း၏မ်က္နွာမွာ မႈန္မိႈင္းလာရေလၿပီ ။ အဘြားအုိသည္ ထုိစကားတုိ ့ကုိ အရင္ကလည္း ေၿပာထားဖူးခဲ့ေပသည္ ။
သုိ ့ေသာ္ မည္သုိ ့ပင္ၿဖစ္ေနပါေစ အဆံုးသတ္တြင္ေတာ့ စီရီဟန္ ေရြးခ်ယ္မည့္သူမွာ ခ်င္းရူရွီ ၿဖစ္လိမ့္မည္ဟု
သူ ယံုၾကည္ထားသၿဖင့္
ထိုမိန္းကေလးကို ေခါင္းထဲထည့္ထားေနၿခင္းမရွိခဲ့ ။
ဤမိန္းကေလးသည္ ဘယ္ေခ်ာင္ထဲကေန ထြက္လာခဲ့သည္ကို မည္သူမွ မသိသည့္အၿပင္…အိမ္ေတာ္ၾကီး၏သခင္မအၿဖစ္ပါ စီရီဟန္က သူမအား ေရြးခ်ယ္လိမ့္မည္ဟု မည္သူ ထင္မိပါ့မည္နည္း ။
ခ်င္းဖုန္းက ရႈံ ့ခ်ေၿပာဆုိလာသည္ ။
“ဒါဆုိ ဘြား ေၿပာတဲ့သေဘာက က်ြန္ေတာ္တုိ ့ရူရွီရဲ့ေနရာကို
အဲ့ဒီမိန္းမ ခုိးသြားရင္ေတာင္ ခြင့္ၿပဳေပးမယ္ဆုိတဲ့သေဘာ လား”
အဘြားအုိနွင့္စီမင္းရုန္သည္ ခ်င္း မိသားစုအား ရန္စရဲလိမ့္မည္ဟု သူ မယံုၾကည္နုိင္ ။
စီ မိသားစုရဲ့အဖြဲ့ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ားက ခ်င္း မိသားစု ထဲ ၀င္နုိင္ဖုိ ့ကို က်ိတ္ၾကိဳးစားေနၾကသလဲ…အဟတ္ ။
ခ်င္း မိသားစု၏အေထာက္အပံ့ကုိ ရသည့္ မည္သည့္အဖြဲ ့ ့မဆုိ စီ မိသားစုအား ဆက္ခံနုိင္ဖုိ ့ရာ အခြင့္အေရးအမ်ားၾကီး ေထာင္တက္သြားနုိင္ေပသည္ ။ စီရီဟန္သည္ မိသားစုေခါင္းေဆာင္ ၿဖစ္ေနပါသည္ ဆုိလ်ွင္ေတာင္ အၿပင္ဘက္တြင္ သူ ့ေနရာအား က်ိတ္ၿပီး မ်က္စိက်ေနၾကသည့္လူတုိ ့မွာ ဒုနွင့္ေဒး မဟုတ္ပါလား ။
ထုိသည္ကုိ စီမင္းရုန္ ၾကားလုိက္သည့္အခ်ိန္
ခ်င္းဖုန္းအား နွစ္သိမ့္ေပးဖုိ ့ ၾကိဳးစားလာသည္ ။
“တူေလးရာ…စိတ္မပူနဲ ့။ သခင္ေလးရဲ့က်န္းမာေရးက သခင္မေလး ရီ ရဲ့ ဂရုစုိက္ေပးမႈကို လုိေနေသးတုန္းပဲေလ ။ လူငယ္ေတြ စိတ္ကစားတယ္ ဆိုတာက ပံုမွန္ပါပဲ ၊ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ သခင္ေလးက တန္းတန္းစြဲ ျဖစ္ရင္ ၿဖစ္ေနလိမ့္မယ္၊ ဒါေပမယ့္လုိ ့ အခ်ိန္တစ္ခုေရာက္လာလုိ ့ ့ရွိရင္ေတာ့ အားလံုးကုိ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းၿမင္လာၿပီး မွန္ကန္တဲ့ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ကို ခ်နုိင္လာလိမ့္မယ္လုိ ့ ငါ ယံုၾကည္တယ္”
………………………………………………………
စာစဥ္ ၃၆၊ အခန္း ၃ ။ ၀မ္၀မ္…သမီးၾကိဳးစားရင္
ခ်င္းဖုန္းက ရႈႈံ ့မဲ့ေနသည့္မ်က္နွာၿဖင့္ ေၿပာဆုိသည္ ။
“က်ြန္ေတာ္တု့ိရဲ့ရူရွီက ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အဘိုးအဘြားေတြရဲ့ အသင္အၿပခံလာခဲ့ရတဲ့ကေလး ။ ေပါင္းတတ္သင္းတတ္တယ္၊ စီးပြားေရးကုိ ေနာေက်တယ္ ၊ ပညာရပ္ေလးခုမွာလဲ က်ြမ္းက်င္တတ္ေၿမာက္ထားတယ္ ။ က်ြန္ေတာ္ ေၿပာရဲတယ္… ဒီအင္ပါရီယာၿမိဳ့ေတာ္ထဲမွာ ရူရွီကုိ ယွဥ္နုိင္မယ့္မိန္းကေလးကို ေနာက္ထပ္ရွာလုိ ့ ေတြ ့မွာ မဟုတ္ဘူး ။ သခင္ေလးက သူ သေဘာအတုိင္းပဲ ဇြတ္အတင္းဆက္ေလ်ွာက္ေနဦးမယ္၊
က်ြန္ေတာ္တုိ ့နွစ္မိသားစု ေစ့စပ္ထားတာကို လ်စ္လ်ဴရႈၿပီး အဲ့ဒီနိမ့္ပါးတဲ့မိန္းမကို အိမ္ေတာ္သခင္မ လုပ္ခုိင္းမယ္ဆုိလုိ ့ ့ကေတ့ာ ဒါ ခ်င္း မိသားစုကို သက္သက္အရွက္ရေအာင္ လုပ္လုိက္တာပဲ ။ က်ြန္ေတာ္ ေၿပာစရာကုန္ၿပီ”
ခ်င္းဖုန္းသည္ ေၿပာၿပီးသြားသည္နွင့္
ခ်ာကနဲ ခ်က္ခ်င္းလွည့္ထြက္သြားသည္။
ခ်င္းရူရွီသည္ ၿမင့္ၿမတ္သည့္မိသားစုတစ္ခုမွ ဆင္းသက္လာသည့္ အထက္တန္းစားသမီးပ်ိဳတစ္ဦးအၿဖစ္ အင္ပါရီယာၿမိဳ့ေတာ္တြင္ နာမည္ေက်ာ္ၾကားလွသူ ၿဖစ္သည္ ။ ေနာင္တြင္ စီ မိသားစု နွင့္ လက္ထပ္မည့္သူဟုသာ တၿခားဂုဏ္ရွိန္ၾကီးမားသည့္ မိသားစု တုိ ့က မသိထားၾကပါလ်ွင္ ခ်င္း မိသားစုနွင့္ လက္ဆတ္ဖုိ ့ရာ အတြက္ လာေရာက္ေတာင္းရမ္းၾကမည့္သူမ်ားမွာ မ်ားစြာပင္ရွိလိမ့္မည္သာ…
စီမင္းရုန္က အုိစာေနသည့္မ်က္နွာၿဖင့္ ေၿပာဆိုလာသည္ ။
“မရီး…မရီး သခင္ေလးကို ခ်စ္တယ္ဆုိတာကို သိပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ မိသားစုအက်ိဳးကုိလည္း ၾကည့္မွရလိမ့္မယ္ ။ အခုခ်ိန္မွာ သခင္ေလးက ဘယ္သူ ့စကားကိုမွ နားေထာင္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ မရီး တစ္ေယာက္ထဲကပဲ သူ ့ကို ေၿဖာင္းၿဖနုိင္မွာ ။ ခ်င္း မိသားစု နဲ ့ ၿပသနာတက္ခံမယ္ဆုိရင္ က်ြန္ေတာ္တုိ ့ စီ မိသားစု ဒုကၡေတာထဲ ထပ္ေရာက္ၿပီးေတာ့ ၿပသနာေတြနဲ ့ ့အဆံုးသတ္သြားမွာစုိးမိတယ္…”
အဘြားအိုက မ်က္လႊာတုိ ့ကို ေၿဖးေၿဖးခ်င္းဖြင့္လာေခ်ၿပီ ။
“ဒုကၡလား ။ ၉ ေလး အိမ္ကိုၿပန္မလာခင္တုန္းကေလာက္ ဒုကၡေရာက္တာ ရွိပါ့မလား ။ ၉ ေလးေၾကာင့္သာမဟုတ္ရင္
စီ မိသားစု ဆုိတာက ဟုိးကတည္းက ပ်က္စီးသြားခဲ့ေလာက္ ၿပီ ။ မင္းတို ့ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိထားဖုိ ့ လုိတယ္ -
စီ မိသားစုကသာ ၉ ေလး ကုိ လုိအပ္ေနတာ၊
ငါတုိ့ကသာ ၉ ေလးအေပၚမွာ မွီခုိေနရတာ”
“အဲ့ဒီအခ်ိန္တုနု္းက ခ်င္း မိသားစု ဘယ္ေရာက္ေနခဲ့လဲ ။ က်ားနွစ္ေကာင္ လယ္ၿပင္မွာ အခ်င္းခ်င္းတုိက္ခုိက္ေနၾကတုန္းက သူတို ့က ေဘးမွာ ထြက္ေနၿပီး ဒူးနွံ ့ၾကည့္ေနခဲ့ၾကတာ မဟုတ္ဘူးလား ။ ဘာမ်ား ကူညီေပးခဲ့လုိ ့လဲ ။ စီ မိသားစုရဲ့အတြင္းေရးထဲကို ၀င္စြက္ဖက္လုိ ့ မသင့္လို ့ပါ ဆုိတဲ့ဆင္ေၿခကို သံုးၿပီးေတာ့ ေဘးထြက္ေနခဲ့ၾကတာ မဟုတ္ဘူးလား”
ထုိအခ်ိန္တုန္းက ခ်င္း မိသားစုသည္ ၉ ေလး အာဏာရလာသည္ကုိ သတိၿပဳမိသြားမွသာလွ်င္ နွစ္မိသားစုအၾကားက လက္ထပ္ပြဲအေၾကာင္းကုိ အမွတ္ရလာၾကၿခင္း ၿဖစ္သည္ ။ ထိုက်မွ သူတုိ ့သည္ လက္ထပ္ပြဲအတြက္ စိတ္ခ်ရဖုိ ့ရာ ၉ ေလးဘက္မွ ရပ္တည္ေပးလာၾကၿခင္း ၿဖစ္သည္ ။
ဤမိသားစုအက်ိဳးဆုိတာေတြသာ မရွိခဲ့လ်ွင္…
အဘြားအုိသည္ သူမသားအား အတင္းလက္ထပ္မေပးခဲ့လ်ွင္ ဤၿပသနာအရႈပ္အေထြးတုိ ့လည္း ၿဖစ္လာခဲ့လိမ့္မည္မဟုတ္ …
မိသားစုကုိ ကာကြယ္ဖုိ ့ရာအတြက္
အဘြားအိုခမ်ာ တစ္ေယာက္တည္းေသာသားအား ဆံုးရႈံးထားခဲ့ရၿပီ…
၉ ေလးကိုပါ ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀ကတည္းက ဒုကၡခံစားေစခဲ့ရၿပီ…
ထိုကဲ့သုိ ့ကံၾကမၼာမ်ိဳး ထပ္ၿဖစ္လာမည့္အေရးကို သူမအေနၿဖင့္ ထပ္အၿဖစ္ခံနုိင္ပါေတာ့မည္တဲ့လား ။
၉ ေလး သည္ သူ ့ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးအတြက္ မည္သူနွင့္အတူ လက္တြဲေနထုိင္သြားလုိပါေစ… ထုိမိန္းကေလးသည္ ၉ ေလးအေပၚတြင္ စစ္မွန္ေနသေရြ ့ သူမအေနၿဖင့္ သူ ့ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ကို ေလးေလးစားစားနွင့္ ေထာက္ပံ့ေပးေနမည္သာ ။
အဘြားအုိသည္ စီ မိသားစု က ၿဖစ္သည္ မွန္၏ ။ သုိ ့ေသာ္
သူမသည္ ၉ေလး၏အဘြားဆုိလည္း ဟုတ္ေပသည္ မဟုတ္ေလာ…
….
ညေနခင္းတြင္ ရီ၀မ္၀မ္နွင့္စီရီဟန္တုိ ့ အဘြားအုိအား အေဖာ္ၿပဳရင္း အိမ္တာ္ၾကီးတြင္ ညစာစားၾကသည္ ။
အဘြားအုိက မတ္တပ္ထရပ္လုိက္ၿပီး ရီ၀မ္၀မ္အား ပကတိရုိးသားစြာ ေက်းဇူးတင္စကားဆုိလာသည္ ။
“၀မ္၀မ္…သမီးေလးကို တကယ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ကြယ္ ။ သမီး ၉ ေလး ကို ကိုယ္ဖိရင္ဖိ ေစာင့္ေရွာက္ေပးေနလုိ ့သာ ေပါ့ ။ မဟုတ္ရင္ ၉ ေလး …”
“ဘြားတုိ ့သာ အဂါၤအစားထိုးလုိက္မယ္ဆုိရင္ နွစ္နည္းနည္းေလာက္ ထပ္ၿပီး အသက္ဆန္ ့လုိက္လုိ ့ရရင္ ရလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ခြဲစိတ္ရတဲ့ဒဏ္ကုိေတာ့ အမ်ားၾကီး ခံစားရဦးမွာပဲ ။ အခုေတာ့ လံုး၀ေနၿပန္ေကာင္းလာဖုိ ့
သူ ့ဆီမွာ အခြင့္အေရး ရွိသြားၿပီ ”
ရီ၀မ္၀မ္သည္ ၿမန္ၿမန္ဆန္ဆန္ မတ္တပ္ထရပ္လုိက္ၿပီး အဘြားအုိ၏လက္အား ဆုပ္ကိုင္ေပးလာသည္ ။
“ဘြား…ဘာမွမၿဖစ္ပါဘူး ။ ဒါက သမီး လုပ္သင့္တ့ဲအရာပါ”
အဘြားအုိသည္ သူမ၏ေၿမးအရင္းအခ်ာအား တစ္ခ်က္ၾကည့္ လုိက္၏ ။ ထို ့ေနာက္ သူ ့နံေဘးကမိန္းကေလးဘက္ လွည့္ၾကည့္လာခ်ိန္တြင္ စိုးရိမ္ဟန္ ေပၚလာသည္ ။
“စီရီဟန္ရဲ့က်န္းမာေရးနဲ ့ဆုိ ကေလးယူဖုိ ့ ခဲယဥ္းလိမ့္မယ္ လုိ ့ ေဒါက္တာ စုန္ ့ ေၿပာတာကို ဘြား ၾကားတယ္ ။ ဒါေပမယ့္လည္း လံုး၀ၾကီးမၿဖစ္နုိင္တာမွ မဟုတ္ဘဲ ။ အခုဆုိ သူ ့ရဲ့က်န္းမာေရးကလည္း တုိးတက္လာေနၿပီဆုိေတာ့ ၀မ္၀မ္…သမီးသာ ၾကိဳးစားလုိက္မယ္ ဆုိရင္… ရနုိင္ေလာက္မွာပါ…”
အဘြားအို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းထုတ္မေၿပာလုိသည့္ ေနာက္ထပ္အရာတစ္ခု ရွိေန၏ -
လက္ရွိ ရီ၀မ္၀မ္၏အေၿခအေနအရ ဆုိပါလ်ွင္
စီ မိသားစုထဲ ၀င္နုိင္ဖို ့ဆုိသည္မွာ စကားထက္
လက္ေတ့ြ ့က ခဲယဥ္းလြန္းေခ်သည္ ။
အကယ္၍ သူမသာ ၉ ေလး၏ရင္ေသြးကို လြယ္ထားနုိင္ပါက သူမသား၏ ရာထူးၿမင့္တက္လာသည္နွင့္္ မိခင္ၿဖစ္သည့္ သူမသည္လည္း ၿမင့္တက္လာေပလိမ့္မည္ - သူမအေနၿဖင့္ ၀ွက္ဖဲတစ္ခ်ပ္ ရလိုက္သည့္သေဘာၿဖစ္သလုိ မိသားစု၀င္ေၿမာက္ၿမားစြာ၏နွလံုးသားတုိ ့ကုိလည္း သိမ္းပိုက္ယူနုိင္ေပလိမ့္မည္…
*အဟြတ္ အဟြတ္ အဟြတ္…*
ထိုစကားကို ၾကားလုိက္ရသၿဖင့္
ရီ၀မ္၀မ္ တံေတြးသီးလုမတတ္ၿဖစ္သြားရသည္ ။
ငါ ၾကိဳးစားလုိက္ရင္...တဲ့လား ။
ဘြား…ဒီလုိုစကားက ဘြားရဲ့ေၿမးကုိ ေၿပာရမွာမဟုတ္ဘူးလား ။
ဒီလုိကိစၥမ်ိဳးက ေယာက်ာ္းေလးေတြဘက္က အရင္စရတာ ေလ ။
ဘြားကေတာ့ တကယ့္ကုိ သူ ့အဘြားပဲ - သူ ့ေၿမးက ဒီလုိေနရာမ်ိဳးမွာ မထံုတက္ေတးလုပ္ေနတတ္တာကို သိေနတာပဲၿဖစ္ရမယ္….
…………………………………………………..
စာစဥ္ ၃၆၊ အခန္း ၄ ။ ေတာင္းဆုိခ်က္ကို ၿဖည့္ဆည္းေပးၿခင္း
စီရီဟန္သည္ သူ ့နံေဘးက ရွက္ေသြးၿဖာေနသည့္ မိန္းကေလးအား တစ္ခ်က္ၾကည့္လုိက္ၿပီး အမူအရာကင္းမဲ့စြာၿဖင့္ ေၿပာဆုိလာသည္ ။
“ဘြား…က်ြန္ေတာ္ ကေလးယူဖုိ ့အစီအစဥ္ မရွိဘူး ။ ၿပီးေတာ့ က်ြန္ေတာ့္ရဲ့ လက္ရွိအေၿခအေနအရ ကေလးယူဖုိ ့ ့မၿဖစ္နုိင္ဘူးလို ့ ေဒါက္တာ စုန္ ့ ေၿပာထားၿပီးသား ။ ေနာက္မွ ကလန္ထဲကေန ကေလးတစ္ေယာက္ ေမြးစားလုိက္မယ္”
စီရီဟန္သည္ အညွိႏႈိင္းပင္ မခံဘဲ အၿပတ္ေၿပာခ်လာသည္ ။
ရီ၀မ္၀မ္သည္ ကေလးေတြကို မနွစ္သက္သလုိ ကေလးမလုိခ်င္ဘူး ဆုိိသည္ကုိ သူတစ္ေယာက္တည္းသာလ်ွင္ သိထားသည္
မဟုတ္ပါလား ။
အဘြားအုိက မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လာေခ်ၿပီ ။
“ဒီကေလးကေတာ့…။ အေမြဆက္ခံမယ့္သူကို ရဖုိ ့က ဘြားတုိ ့ရဲ့ေနာက္ဆံုး ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ပဲေလ ။
မင္းနွယ္…ကိုယ့္ရင္ေသြးကိုယ္ မလုိခ်င္ဘူးလား ။ ၀မ္၀မ္အတြက္ကေရာ…။ ၀မ္၀မ္ လိုခ်င္ေနမလားလုိ ့ မင္း စဥ္းစားဖူးလား”
ရီ၀မ္၀မ္သည္ ေခါင္းငံု ့ေနကာ စကားတစ္ခြန္း၀င္မေၿပာေပ ။
အမွန္ေတာ့ သူမအဖုိ ့ ကေလးရရမရရ အဆင္ေၿပသည္ခ်ည္းသာ…
စီရီဟန္ ေၿပာလာသည္ ။
“၀မ္၀မ္က ကေလးေတြကို ခ်စ္သလုိ လုိလည္းလုိခ်င္ပါတယ္ ။ က်ြန္ေတာ္ကသာ ၀မ္၀မ့္ကို စိတ္ပ်က္ေစမိတာပါ၊ အဲ့ဒီအတြက္ကုိ က်ြန္ေတာ္ တတ္နုိင္တဲ့ဘက္ကေန အစြမ္းကုန္ၿဖည့္ဆည္းေပးသြားပါမယ္”
ရီ၀မ္၀မ္ လံုး၀ကုိ အံ့ၿသသြားေခ်သည္ ။
ဟမ္…။
ငါ ဘယ္တုန္းကမ်ား အဲ့လုိေၿပာခဲ့မိလုိ ့လဲ ။
ငါ ေၿပာခဲ့တာက ကေလးေတြကုိ မုန္းတယ္လုိ ့ပါ၊ ဟုတ္ပီလား ။
ဒါ…စီရီဟန္ ဒါကုိ တမင္သက္သက္ေၿပာေနတာလား…
ငါက တကယ္ၾကီး ကေလးလုိခ်င္ေနေပမယ့္
သူ ့အေၿခအေနနဲ ့ ယူဖုိ ့မၿဖစ္နုိင္ဘူးလုိ ့ တမင္သက္သက္ေၿပာေနတာလား…
စီ မိသားစုအေပၚ ငါကသာ အစြန္ ့လႊတ္အနစ္နာခံရတဲ့သူလုိ ့ ့ဘြားကုိ ထင္ေအာင္လုပ္ေနတာလား…
အမွန္တရားသည္ကား…။
စီရီဟန္၏ခႏၶာကုိယ္သည္ ေခ်ာေခ်ာေမြ့ေမြ ့ၾကီး ေနေကာင္းက်န္းမာလာေနၿပီး
သာမန္လူတစ္ေယာက္နွင့္ နင္လားငါလား ၿဖစ္ေနပါၿပီဟု ေဒါက္တာ စုန္ ့ ေၿပာသြားခဲ့ၿခင္း ၿဖစ္ေပသည္ ။
ထုိအေတြးတုိ ့ေၾကာင့္ ရုတ္တရက္ၾကီး ရီ၀မ္၀မ္၏ရင္ထဲတြင္ အမည္ေဖာ္မစြမ္းသာသည့္နာက်င္ကိုက္ခဲမႈတစ္ခုကို ခံစားမိသြားရ၏ ။
အၿပန္လမ္းတစ္ေလ်ွာက္တြင္ ။
ကား၏အေနာက္ခန္းတြင္ တိတ္ဆိတ္မႈတုိ ့သာ ၾကီးစုိးေနလ်က္ ။ နွစ္ေယာက္သား မည္သူကမွ စကားေၿပာဆုိၿခင္းမရွိၾက ။
ရီ၀မ္၀မ္သည္ ေမးေစ့ကုိ ပြတ္သပ္လ်က္ စိတ္ရႈပ္ေထြးစြာၿဖင့္
စီရီဟန္အား စိုက္ၾကည့္ေနသည္ ။
အမွန္တကယ္လည္း သူမ အေတာ္ေလး စိတ္မသက္မသာၿဖစ္ေနပါ၏ ။ မည္သည္ေၾကာင့္ ၿဖစ္ရသလဲဆုိိသည္ကုိ မသိပါေသာ္လည္း
သူမသည္ ကေလးေတြကုိ တကယ္ၾကီးသေဘာမက်ဟု မသိစိတ္ထဲကေန ခံစားမိေနသည္ ။ သူမအဖုိ ့ ကေလးေတြသည္ ခ်စ္စရာတစ္စက္ေလးပင္ မေကာင္းဘဲ အရႈပ္ထုပ္ေတြသာဟု ေတြးေနမိသလုိ တစ္ဖက္တြင္ သူမသည္ လြတ္လပ္ၿပီး အပူအပင္ကင္းသည့္ဘ၀ကိုသာ လုိခ်င္ေနမိေလသည္ ။
အနာဂတ္အတြက္ သူမ ေမ်ွာ္မွန္းထားသည့္ဘ၀သည္ကား စိတ္လႈပ္ရွားစရာမ်ားနွင့္ ၿပည့္နွက္ေနရမည္၊ ကမာ႓ပတ္ၿပီး ခရီးထြက္မည္။ သုိ ့ၿဖစ္ေလရာ
သူမအနားတြင္ ကေလးတုိ့လုိ့တြဲေလာင္းကပ္ပါေနလ်ွင္
မည္သုိ့ ေပ်ာ္စရာေကာင္းနုိင္ပါေတာ့မည္နည္း ။
ကေလးယူၿခင္းဆုိသည္မွာ သူမအဖို ့ေတာ့ အလြန္၀န္ၾကီး လွပါ၏ ။
သုိ ့ေသာ္ အခုခ်ိန္တြင္ သူမ စဥ္းစားမိေနၿပန္သည္ကား ။
သူမသာ စီရီဟန္၏ကေလးကုိ ေမြးေပးနုိင္ခဲ့လ်ွင္…
ရီ၀မ္၀မ္သည္ အေတြးထဲစိတ္တုိ ့နစ္လ်က္ စူးစုိက္ၾကည့္ေနသၿဖင့္ စီရီဟန္က သူမဘက္ လွည့္လာၿပီး အေမးပါသည့္အၾကည့္တစ္ခ်က္ ပစ္လႊတ္လာသည္ ။
“ဘာေၿပာခ်င္လုိ ့လဲ”
ရီ၀မ္၀မ္၏လက္ေလးက သူ ့အက်ၤီေကာ္လံအား ဖြဖြေလး ကလူက်ီစယ္ ၿပဳလာသည္ ။
“ကုိကို…ကေလးေတြကို ခ်စ္လား”
စီရီဟန္ ။ “မခ်စ္ဘူး”
အရမ္းကို ပြင့္လင္းလုိက္တာ…
ေနာက္က် ငါတုိ ့ရ့ဲကေလးသာ သူ ့သေဘာထားကုိ သိသြားခဲ့လုိ ့ရွိရင္ ကေလးေလးေတာ့ ရင္ကြဲသြားမွာပဲ…
ေနာင္မွာ ငါတို ့ ကေလးရလာခဲ့ရင္….
ရီ၀မ္၀မ္ ေနာက္ထပ္တစ္ေခါက္ ထပ္ေမးလုိက္သည္ ။
“တကယ္လုိ ့ေလ အခုခ်ိန္မွာ က်ြန္မ ကေလးေတြကို တကယ္ၾကီး သေဘာက်လာၿပီး တစ္ေယာက္ေလာက္ လုိခ်င္လာမယ္ဆုိရင္ေရာ…ဟင္”
စီရီဟန္ ။ “လုိခ်င္လုိ ့လား”
ရီ၀မ္၀မ္ ။ “တကယ္လုိ ့ဆုိရင္ ေၿပာတာ”
စီရီဟန္ ေတြးေတာေနသည္။ တခနၾကာၿပီးသည့္ေနာက္ ေအးေအးလူလူဟန္ၿဖင့္ ေၿဖလာသည္ ။
“ကိုယ္ မင္းရဲ့ဆႏၵကုိ ၿဖည့္ဆည္းေပးနုိင္ပါတယ္”
ကားေမာင္းေနရင္း အေနာက္ခန္းအား တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ခုိးခုိးၾကည့္ေနသည့္ ရႊီရီ ။ “…”
သခင္ေလးက အရမ္းကို ေအးေအးလူလူၾကီးပါလား - မသိရင္ လံုး၀ကုိ ဘယ္လုိမွ မေနတဲ့အတုိင္းပဲ…
….
အင္ပါရီယာၿမိဳ့ေတာ္ ညဘက္ခ်ိန္တြင္ ၊
တစ္လမး္လံုးသည္ မီးအလင္းေရာင္တုိ ့ၿဖင့္ လင္းထိန္ေနသည္ ။ ယာဥ္ေၾကာက်ပ္ေနသၿဖင့္ ကားေတြသြားေနသည္ကား တေရြ ့ေရြ ့ ။
ကားအၿပည့္ရွိေနသည့္ လူကူးကုန္းေက်ာ္တံတားေပၚတြင္ ။
အာရွသား၀တ္စုံကုိ ၀တ္ဆင္ထားသည့္ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္သည္ ၀တ္ထားသည္ကုိမွ အားမနာ၊ ေၿမၾကီးေပၚ ထုိင္လ်က္ ေၿခဖ၀ါးတို ့ကို တဗ်င္းဗ်င္းကုတ္ေနသည္ ။
ဤေယာက်ာ္း၏နံေဘးတြင္ လူနွစ္ေယာက္လည္း ရွိေန၏ - တစ္ေယာက္သည္ လူေသလုိ ေၿမၾကီးေပၚ လွဲအိပ္ေနၿပီး ေနာက္တစ္ေယာက္သည္ လူရုိင္း၀တ္စံုကို ၀တ္စားထားလ်က္ ဖက္ရွင္မဂၢဇင္းစာအုပ္အား စိတ္ပါ၀င္စားစြာၿဖင့္ တၿဗန္းၿဗန္း လွန္ေလွာေနသည္ ။ လူေတြ ၿဖတ္ၿဖတ္သြားတုိင္း
တစ္ခါတစ္ခါ ထထေအာ္တတ္ေသး၏ ။
ထိုသံုးေယာက္သားသည္ တစ္ညလံုးလံုးရွာတာေတာင္မွ တစ္ၿပားတစ္ခ်ပ္ မွပင္ မရခဲ့ေပ ။
သူတုိ ့အေရွ့က ပန္းကန္လံုးထဲတြင္ ဗလာနတၴိ ။
“ဟာဗ်ာ…ငါတုိ ့ေတြ ဒီလုိပဲ ဆက္ပုန္းေနလုိ ့ေတာ့ မၿဖစ္ေသးဘူးေလ…”
သက္ၿပင္းခ်ကာဆုိလာသည္ကား ပန္းစည္း ။
သူေတာ္စင္က ကူကယ္ရာမ့ဲစြာၿဖင့္ ေၿပာလာသည္ ။
“ကပၸတိန္က ေဘာ့စ္ ရီ ကုိ အကူအညီေတာင္းထားၿပီးသား မဟုတ္ဘူးလား”
ပန္းစည္းသည္ သူ ့ဘက္လွည့္ကာ မင္း အရူးလားဟု ဆုိသည့္ဟန္ၿဖင့္ ၾကည့္လာသည္ ။
“အဲ့ဒါက ေနာက္ဆံုးအသက္ကယ္ေဆးကြ…ဟုတ္ပီလား ။ မေကာင္းဆုိး၀ါးေလးက ဒီေလာက္ဥာဏ္ေကာင္းတဲ့ဟာ - ေတြ ့ရာလူကို ေကာက္ေရြးထားတာကိုသာ သူူ သိသြားခဲ့ရင္…”
နွစ္ေယာက္သား စကားေၿပာေနၾကခုိက္ “ခ်ြင္”….
အသံတစ္သံ ထြက္လာသည္ ။
ေဒၚလာ ၁၀၀ တန္ အထပ္လုိက္ၾကီး ၿဖစ္ၿပီး
ထုိေငြမ်ားမွာ ယူရုိ ေငြမ်ား ၿဖစ္ၾကရာ…
အမေလး….။ ဘုရားသိၾကားမလုိ ့ ။
ဘယ္ကသူေဌးေလး ေရာက္ခ်လာတာလဲ ။
………………………………………………………
စာစဥ္ ၃၆၊ အခန္း ၅ ။ အႏၱရာယ္မ်ားလြန္းတယ္
ငတ္ၿပတ္ၿပီး ေသေတာ့မည့္ဟန္ေပါက္ေနသည့္
ပန္းစည္းနွင့္ သူေတာ္စင္တုိ ့ ခ်က္ခ်င္းပင္ ခါးမတ္ကုန္ၾက သည္ ။ ေသခ်င္ဟန္ေဆာင္ေနသည့္ေရခဲတံုးေယာက်ာ္းသည္ပင္လွ်င္ ပုိက္ဆံေၾကာင့္ နုိးထလာေခ်ၿပီ ။
“၀ါး…ေက်းဇူးပါ…သူေဌး။ ေက်းဇူးပါ ။ သူေဌးက တကယ့္ကုိ လူေကာင္းပဲ ။ ဒီေငြနဲ့ဆုိ က်ြန္မေယာက်္ားကုိ ဆယ္ခါၿပန္ေတာင္ ေၿမၿမွဳပ္သၿဂိဳလ္လုိ ့ ရေန ပါၿပီ”
“သူေဌး…ကံၾကမၼာဖတ္ၾကည့္ေပးရမလား ။
က်ြန္ေတာ္ အိမ္တုိင္ရာေရာက္ လာေဟာေပးလုိ ့ရပါတယ္ ။ က်ြန္ေတ္ာေဟာတာကုိ သူေဌး စိတ္ေက်နပ္ေစရမယ္လုိ့ ့အာမခံပါတယ္”
သူတုိ ့အား ပုိက္ဆံစြန္ ့ၾကဲလုိက္သည့္လူတုိ့သည္ကား
အနက္ေရာင္၀တ္စံု ၀တ္ထားၾကသည့္ေယာက်ာ္းနွစ္ေယာက္ ။ သူတုိ ့ထဲက တစ္ေယာက္က ေၿပာလာသည္ ။
“ငါတုိ ့ကို ေက်းဇူးတင္ရမွာမဟုတ္ဘူး ။
ပုိက္ဆံေပးတဲ့သူက ငါတုိ ့မဟုတ္ဘူး”
“အမ္…ခင္ဗ်ားတုိ ့မဟုတ္ဘူးလား ။ ဒါဆုိ ဒီပိုုက္ဆံက…”
ပန္းစည္းနဲ ့သူေတာ္စင္တုိ ့ စိတ္ရႈပ္ေထြးသြားၾက၏ ။
အနက္ေရာင္၀တ္ေယာက်ာ္းနွစ္ေယာက္သည္ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ ေဘးသို ့ရွဲသြားၾကရာ
အလယ္တြင္ ေနရာကြက္လပ္တစ္ခု ေပၚလာသည္ ။
ေနာက္တစ္စကၠန္ ့၊ ထုိအနက္ေရာင္၀တ္ေယာက်ာ္းတုိ ့၏ အေနာက္ဘက္ကေန ပံုရိပ္ေလးတစ္ခု ရုတ္တရက္ ေပၚထြက္လာသည္ ။
ထုိၿပစ္မ်ိဳးမွဲ့မထင္ၿပီး ၿပီးၿပည့္စံုလွသည့္ အမူအရာကင္းမဲ့ေသာ မ်က္နွာေသးေသးေလးကုိ ၿမင္လုိက္ရသည့္အခ်ိန္
ပန္းစည္းနွင့္သူေတာ္စင္ တုိ ့ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ၿဖစ္သြားၾကၿပီး ေက်ာက္တံုးေတြလုိ ေတာင့္မတ္ကုန္ၾကသည္ ။
“ခ်ခ်ခ်ခ်-ခ်ီးပဲ”
ေသာက္က်ိဳးနဲ…ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး ဒီသူေဌးေလး ၿဖစ္ေနရတာလဲ ။ ငရဲဘုရင္ေလးက ငါတုိ ့ဆီကုိ ေရာက္လာတယ္…။
ပန္းစည္းသည္ ၿမန္ၿမန္ဆန္ဆန္ပင္ ေရခဲတံုး၏ထမ္းစင္ အေနာက္ ေၿပးပုန္းလိုက္၏ ။ သူေတာ္စင္သည္ တုန္ရီလ်က္ ကုိယ့္ေခါင္းကုိယ္ အုပ္ကိုင္ထားသည္ ။ ေရခဲတံုးေယာက်ာ္းသည္ကား ေနွာင့္ေနွးၿခင္းမရွိ၊ အေနာက္သုိ့ ့ဆုတ္သြားၿပီး မ်က္လႊာတုိ ့ကို ပိတ္ခ်ပစ္လုိက္၏ ။
ဤေလးငါးနွစ္အရြယ္သာရွိသည့္ေကာင္ေလးသည္ အတုိင္းထက္အလြန္ ေခ်ာေမာသည့္မ်က္နွာေလး ရွိေခ်သည္ ။ သုိ ့ေသာ္ သူ၏မ်က္နွာထက္က အမူအရာသည္ကား စက္ရုပ္တစ္ရုပ္အလားပင္ - မည္းနက္ေနသည့္မ်က္လံုးအိမ္ထဲတြင္ အလုိမက်မႈန္သုန္ၿခင္းတုိ ့သာ ရွိလ်က္ ေအးခဲလုိ ့ေန၏ ။
ေကာင္ေလးက သံုးေယာက္စလံုးအား ၾကည့္လုိက္ၿပီး ေၿပာလာသည္ ။
“မေတြ ့ရတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီေနာ္”
သူ၏ႏႈတ္ဖ်ားမွ ထြက္က်လာသည့္အခုိက္
ပန္းစည္းနွင့္ တစ္ေယာက္ေသာ နတ္ဘုရားလက္ကိုင္တုတ္မွာ
ခ်က္ခ်င္း တဆတ္ဆတ္တုန္ရီလာေတာ့သည္ ။
ငါတုိ ့ သူ ့ကုိ မေတြ ့ခ်င္ဘူး ။ လံုး၀ကုိ မေတြ ့ခ်င္ဘူး ။ ဒီမေကာင္ဆုိး၀ါးေလးကို မေတြ ့ခ်င္ဘူး…အား ။
ပန္းစည္း ။ “ဟဲဟဲဟဲ…ဟုတ္…ဟုတ္တယ္…ၾကာၿပီ ။ တကယ္ကုိ မေတြ ့ရတာ ၾကာသြားၿပီေနာ္ ။
သခင္ေလး…ဘယ္လုိၿဖစ္ၿပီးေတာ့ တရုတ္ၿပည္ကုိ ကိုယ္တုိင္ေရာက္ခ်လာတာလဲခင္ဗ်ာ”
သူေတာ္စင္ ။ “တရုတ္ၿပည္က အရမ္းကို ေပ်ာ္ဖုိ ့ေကာင္း တယ္ ။ က်ြန္ေတာ္တို ့ကုိ ဧည့္လမ္းညႊန္လုပ္ေပးေစခ်င္လုိ့ ့လားခင္ဗ်ာ”
ေကာင္ငယ္ေလးသည္ စကားလမ္းေၾကာင္းေၿပာင္းဖုိ ့ ၾကိဳးစားေနၾကသည့္နွစ္ေယာက္အား လ်စ္လ်ဴရႈထားၿပီး လုိရင္းကို ေၿပာခ်လာသည္ ။
“ဦးေလး ဘယ္မွာလဲ”
ေသၿပီ…သူ ့ကုိ လွည့္စားလုိ ့မရဘူးဟ…
သူ ့ကုိ လွည့္စားနုိင္ဖို ့ဆုိတာက မၿဖစ္ကိုမၿဖစ္နုိင္တာပါေလ ။
သူေတာ္စင္က ေခ်ာင္းဟမ့္လာၿပီး ။
“က်ြန္ေတ္ာ…က်ြန္ေတာ္တုိ ့လည္း ေသခ်ာမသိဘူး…”
ပန္းစည္းကပါ ၀င္ေၿပာလာသည္ ။
“ကပၸတိန္က အၿမဲလုိလိုပဲ ခုေပၚ ခုေပ်ာက္တတ္တဲ့သူပါ -
သူ ဘယ္မွာလဲ ဆုိတာကုိ က်ြန္ေတာ္တုိ ့ တကယ္ကို မသိပါဘူး ။ သခင္ေလး အရင္ဆံုး ၿပန္သြားလုိက္ပါလား - က်ြန္ေတာ္တုိ ့ ကပၸတိန္ကို ရွာေတြ ့တာနဲ ့ ခ်က္ခ်င္း ဆက္သြယ္ပါ့မယ္ ။ သခင္ေလးကိုယ္တုိင္ ဒီကုိ ေရာက္လာတာ အရမ္းကုိ အႏၱရာယ္မ်ားလြန္းပါတယ္”
ေကာင္ငယ္ေလးသည္ သူတုိ ့နွစ္ဦးသားအား တစ္ခ်က္ၾကည့္လာေခ်ၿပီ ။ “အႏၱရာယ္မ်ားတယ္…”
ပန္းစည္းနွင့္သူေတာ္စင္ခမ်ာ မ်က္ရည္တုိ ့အုိင္ထြန္းလာၿပီး တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေပြ ့ဖက္ကုန္ၾက၏ ။
င့ါဖင္ၾကီးပဲ အႏၱရာယ္မ်ား…။
အႏၱရာယ္မ်ားခ်င္းမ်ား ငါတုိ ့ကသာ အႏၱရာယ္မ်ားရမွာ…ဟုတ္ပီလား ။
သူေတာ္စင္ ။ “သခင္ေလး…ဘာမွ ထပ္မေမးပါနဲ ့ေတာ့ ။
က်ြန္ေတာ္တုိ ့ေတြ ကပၸတိန္ကုိ သစၥာေဖာက္မွာမဟုတ္ဘူး”
ပန္းစည္း ။ “ဟုတ္တယ္…။ က်ြန္ေတာ္တုိ ့ ကပၸတိန္ကုိ ဘယ္ေတာ့မွ သစၥာေဖာက္မွာမဟုတ္ဘူး”
ေကာင္ငယ္ေလး ။ “သံုးစကၠန္ ့အခ်ိန္ေပးမယ္”
ဘာ….သံုး…သံုးစကၠန္ ့လား ။
“ၿမိဳ့စြန္က နဂါးသခ်ိဳၤင္းေတာင္ကုန္းမွာပါ”
သူေတာ္စင္နွင့္ ပန္းစည္းတုိ ့ တစ္ၿပိဳင္တည္း ၿပန္ေၿဖလာၾက၏ ။
ေကာင္ေလးသည္ ခ်ာကနဲလွည့္ကာ ထြက္သြားေလၿပီ ။
“သြားမယ္”
အနက္ေရာင္၀တ္ ေယာက်ာ္းနွစ္ေယာက္သည္ လ်င္ၿမန္စြာၿဖင့္ သူ ့အေနာက္က လုိက္ပါသြားၾကသည္ ။
“ဟုတ္ကဲ့”
သူတို ့၏အေနာက္ဘက္တြင္ ပန္းစည္းနွင့္ သူေတာ္စင္မွာ ဟူးကနဲ သက္ၿပင္းတစ္ခ်က္ ခ်လုိက္မိၾက၏ ။
အားရား…အေမေရ့…က်ြန္ေတာ္တုိ ့ေတာ့ ေသေတာ့မလားပဲ.. လန္ ့လုိက္တာ…
ကပၸတိန္…ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ….
က်ြန္ေတာ္တုိ ့ သစၥာမေဖာက္ခင္ ၾကိဳးၾကိဳးစားစားနဲ ့
သံုးစကၠန္ ့ အခ်ိန္ဆြဲထားခဲ့ပါေသးတယ္…
……………………………………………………
စာစဥ္ ၃၆၊ အခန္း ၆ ။ မေကာင္းဆိုး၀ါးေလး လာၿပီ
ေပက်င္းၿမိဳ့စြန္က နဂါးသခ်ိဳၤင္းေတာင္ကုန္း ။
ေတာထဲတြင္ သစ္ကိုင္းသစ္ခက္တုိ ့၊ သစ္ရြက္တုိ ့ၿဖင့္ ေ၀ဆာေနသည့္ သစ္ပင္ၾကီးတစ္ပင္ေပၚ…
အမည္မရွိေသာနန္သည္ သစ္ကုိင္းေပၚ ေၿခေထာက္ခ်ိတ္ထားလ်က္ ေလထဲတြင္ တန္းလန္း ။ ၿမက္တစ္ပင္ကုိ ၀ါးလုိက္ ေခါင္းအထက္က သစ္ရြက္တုိ ့အား မႈန္ကုတ္စြာ ဆြဲလုိက္ၿဖင့္ ။
ၾကီးမားလွသည့္သစ္ပင္ၾကီး၏ေအာက္တြင္ ခႏၶာကုိယ္ေတာင့္တင္းသန္မာသည့္ ကၿပားေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္သည္ စုိးရိမ္စိတ္ပူမႈအၿပည့္ၿဖင့္ ေခါင္းကို အုပ္ကိုင္ထားရင္း သစ္ပင္ေပၚက ထုိလူအား ၾကည့္ေနသည္ ။
“ကပၸတိန္…က်ြန္ေတာ္တုိ ့ ဒီမွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ပုန္းေနရမွာလဲ”
အမည္မရွိေသာနန္က ပ်င္းတြဲတြဲၿဖင့္ ၿပန္ေၿဖသည္ ။
“တစ္ေနရာကို တစ္ရက္ပုန္းၾကတာေပါ့ ~”
အုတ္သယ္သည့္နုိင္ငံၿခားသား ။ “ဒါေပမယ့္ ပုန္းေနတာက အေၿဖမဟုတ္ေသးဘူးေလ…”
အမည္မရွိေသာနန္ သက္ၿပင္းခ်လုိက္၏ ။
“အာ…ခ်စ္စရာေလး…ဒီလုိဖုန္ထူၿပီး ေတာအရမ္းက်တဲ့ ေနရာမ်ိဳးမွာ ပုန္းေနရတာကို ငါကေရာ ၾကိဳက္တယ္လုိ ့မ်ား ထင္ေနတာလား ။
ငါ ဘယ္မွာပုန္းပုန္း အဲ့ဒီမေကာင္းဆိုး၀ါးေလးက လြယ္လြယ္နဲ ့ ရွာေတြ ့နုိင္တာခ်ည္းပဲ၊ ဒီေတာ့ င့ါမွာ သူ ရွာမေတြ ့နုိင္မယ့္ ဒီလုိေနရာမ်ိဳးကုိပဲ လာပုန္းေနရမွာေပါ့ကြ”
အုတ္သယ္သည့္နုိင္ငံၿခားသား ။ “…”
အာ…အဲ့လုိေၿပာခ်င္တာ မဟုတ္ဘူးေလ ။
“ကပၸတိန္…ေဘာ့စ္ ရီ ကုိ အကူအညီေတာင္းထားတယ္ဆုိ”
အမည္မရွိေသာနန္ က သူ ့အား ကူကယ္ရာမဲ့စြာ ၾကည့္လာသည္ ။
“င့ါရဲ့အဲ့ဒီဘုိးဘုိးေလးက လြယ္လြယ္ေလးနဲ့
အရူးလုပ္လုိ ့ရရေအာင္ သံုးနွစ္အရြယ္ ငါးနွစ္အရြယ္ ကေလးမ်ား မွတ္ေနလား”
အုတ္သယ္သည့္နုိင္ငံၿခားသား ။ “…” မဟုတ္လုိ ့လား ။
အမည္မရွိေသာနန္ က ဆက္ေၿပာသည္ ။
“ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ အဲ့ဒီအစီအစဥ္က အရမ္းကို စိတ္မခ်ရဘူး ၊ ငါတုိ ့ရဲ့ ေနာက္ဆံုးအသက္ကယ္ေဆးအေနနဲ့ေတာ့ ထားထားလုိ ့ရတယ္ ။ မဟုတ္ရင္ ငါ သူ ့ရဲ့အေမအစစ္ကုိ ရွာလုိ ့မေတြ ့ေသးဘူးဆိုတာကို သိသြားလုိ ့ကေတာ့ ငါ့ကို ေသခ်ာေပါက္ကို သတ္ပစ္လိမ့္မယ္ ။ သူ ့ရဲ့အေမကုိ ရွာေတြ ့ ့ၿပီးသြားရင္ ဒီကိစၥကုိ ေဘးပို ့ပစ္လုိက္လုိ ့ရၿပီ။ သူ ့အေမကို ရွာေတြ ့တာနဲ ့ အေဖကိစၥကလည္း အဆင္ေၿပသြားမွာပဲ…”
အုတ္သယ္သည့္နုိင္ငံၿခားသားက ေခါင္းခါယမ္းၿပလာသည္ ။
“ဒါေပမယ့္ က်ြန္ေတာ္တုိ ့ရွာေနတာ ေလးနွစ္ရွိေတာ့မယ္…”
အမည္မရွိေသာနန္သည္ သူ ့ပါးစပ္ထဲက ၿမက္ပင္ကုိ ေထြးထုတ္ပစ္လုိက္ၿပီး သက္ၿပင္းခ်လုိက္ကာ ။
“ငါ ဘာလုိ ့မ်ား ဒီေလာက္ေတာင္ကံဆုိးရတာလဲကြာ ။
ဘာလုိ ့မ်ား ငါ့မွာ ဒီလုိတူမ်ိဳး လာရွိေနရတာလဲ ။
မူ မိသားစုက အဲ့ဒီေကာင္ရဲ့တူကိုပဲ ၾကည့္ - သူဆုိ အရမ္းကို ခ်စ္ဖုိ ့ေကာင္းၿပီးေတာ့ လိမၼာရုိက်ိဳးလုိက္တာဆုိတာ ။ အဲ့ဒီေခြးေကာင္ဆီမွာ ဒီေလာက္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ တူေလးကို ရထားၿပီး ငါ့ဆီမွာက်ေတာ့ မရွိဘူး ။
ဥကၠဌ ဂ်ိ ရဲ့ ေၿမးေလးလည္း ရွိေသးတယ္ - အမေလး.. အဲ့ကေလးဆုိရင္လည္း စကားခ်ိဳခ်ိဳနဲ ့ေၿပာတတ္လုိက္တာ ။ ဒါေပမယ့္ ငါ့က်ေတာ့ေရာ - ငါ့က်ေတာ့ အဲ့ဒီမေကာင္းဆုိး၀ါး ေလးတဲ့ ။ ခ်စ္စရာေလး..ငါ ေၿပာတာ မွန္တယ္မလား”
အုတ္သယ္သည့္နုိင္ငံၿခားသားသည္ သေဘာတူစြာၿဖင့္ ေခါင္းကုိ ညိတ္ၿပလာသည္ ။ ကပၸတိန္ေၿပာသြားသည္က အဓိပၸာယ္ရွိသည္ဟု ေတြးမိၿပီး ၀င္ေၿပာဖုိ ့ဟန္ၿပင္လုိက္ခ်ိန္ ။ သုိ ့ေသာ္ ေမာ့ၾကည့္လုိက္သည့္အခုိက္…ေရွာ့ရစြာၿဖင့္ မ်က္လံုးတို ့ၿပဴးက်ယ္သြားၿပီး တန္းလန္းရပ္သြားရသည္…
ခ်က္ခ်င္းပင္ ေခါင္းထဲေပၚလာသည့္စကားတစ္ခြန္းကား…
မေကာင္းဆုိး၀ါးေလး ေရာက္လာၿပီ ။
မေကာင္းဆုိး၀ါးေလးသည္ ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ ကုိယ္ရံေတာ္ နွစ္ေယာက္ပါလာလ်က္ သိပ္မေ၀းသည့္သစ္ပင္အေနာက္ကေန ရုတ္တရက္ ေပၚထြက္လာျခင္းပင္။ သူ၏ေအးခဲေနသည့္အၾကည့္တုိ့သည္ သူ ့အေပၚ တစ္ခ်က္ ေ၀့ၾကည့္လာၿပီး ၊ ေနာက္ တၿဖညး္ၿဖညး္ခ်င္းလွည့္လုိက္သည္မွာ သစ္ပင္ေပၚတြင္ ရွိေနသည့္ အမည္မရွိေသာ နန္ ဆီ ။
အုတ္သယ္သည့္နုိင္ငံၿခားသားမွာ ေသေတာ့မတတ္ ေၾကာက္လန့္သြား၏ ။
ၿမန္ၿမန္သြက္သြက္ပင္ ေၿပာလာေတာ့သည္ ။
“မမွန္ဘူး…မမွန္ဘူး မမွန္ဘူး မမွန္ဘူး။ ကပၸတိန္ရဲ့တူေလးက အရမ္းကို ခ်စ္ဖုိ ့ေကာင္းၿပီးေတာ့ ရုိက်ိဳးပါတယ္ ။ သူက အရမ္းယဥ္ေက်းၿပီးေတာ့ ခ်စ္ဖုိ ့ ့အရမ္းေကာင္းတယ္ - သူ ့ကုိ ၿမင္လုိက္တဲ့သူတုိင္း ခ်စ္သြားၾကတာခ်ည္းပဲ ။ ကပၸတိန္ရ့ဲတူေလးေလာက္ ခ်စ္စရာေကာင္းၿပီး ထက္ၿမက္တဲ့ ကေလးမ်ိဳးကုိ က်ြန္ေတာ့္တစ္သက္မွာ တစ္ခါမွ မေတြ ့ဖူးေသးဘူး…”
ထုိအခိုက္အတန္ ့၊ သူသည္ သိသမ်ွတတ္သမ်ွတရုတ္စကားလံုးတို ့ကုိ ထုတ္သံုးၿပီး အၿပတ္အသတ္ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္တင္ေနမိေလၿပီ ။
သစ္ကုိင္းေပၚတြင္ ထုိင္ေနသည့္ အမည္မရွိေသာနန္မွာ
ရုတ္တရက္ၾကီး အရုိးထဲထိ ေအးစိမ့္သြားသလို ခံစားမိလုိက္၏ ။
သို ့ေသာ္ မ်ားမ်ားစားစား ေတြးေတာေနၿခင္းမၿပဳေပ ။ အံ့အားအသင့္ၾကီးသင့္လ်က္ သူ ့အဖြဲ့သားအား ၾကည့္လာသည္ ။
“ခ်ီးတဲ့မွပဲ…။ ခ်စ္စရာေလး…မင္း ဒီသခ်ိဳၤင္းကုန္းမွာ အၾကာၾကီး ေနလုိက္ရလုိ ့ သရဲ၀င္စီးသြားတာလား ။
မင္းမုိ ့လုိ ့ ဒီိလုိမဟုတ္တမ္းတရားမ်ိဳးေတြကုိ ေလ်ွာက္ေၿပာနုိင္ေသးတယ္ေနာ္”
အုတ္သယ္သည့္နုိင္ငံၿခားသားမွာ အလြန္အမင္း ရင္ထိတ္သြားေခ်ၿပီ ။ စကားလံုး၀ဆက္မေၿပာေတာ့ဖုိ ့ရာ အရိပ္ၿပလ်က္ အမည္မရွိေသာနန္ အား ကပ်ာကယာ လက္ေ၀ွ ့ယမ္းၿပလုိက္၏ ။
သုိ ့ေသာ္၊ အမည္မရွိေသာနန္ကား သူ ့အဖြဲ ့သား၏ အရိပ္ၿပေနၿခင္းကုိ အေကာင္ၿမင္မိၿခင္းမရွိေပ ။ ဆက္ကာက်ိန္ဆဲေနသည္…
……………………………………………………
တန္ တန္႔ တန္... အားလံုး ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့ ေဘဘီေလး တ႐ုတ္ျပည္ ေရာက္လာပါၿပီ ။ ေဘဘီေလးကလည္း အရမ္းကို ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာပါ ။ ေနာက္အပိုင္းေတြက်ရင္ ေဘဘီေလးရဲ႕ခ်စ္တတ္ပံုေတြကိုလည္း ၾကည့္ရေအာင္ေနာ္။
ဒီအပိုင္းေလးကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တယ္ဆိုရင္ vote and comment ေပးသြားၾကေနာ္ 😘😘😘
Goddess > စာစဥ္တစ္ခုလံုးကို ဖတ္႐ႈလိုပါက
09 402 842 937 ကို 500 လႊဲေပးၿပီး လႊဲၿပီးေၾကာင္း ss ကို message box မွာ ပို႔ေပးထားလို႔ ရပါၿပီ ။
.........
Unicode
💖 ချိုမြိန်သော ဇနီးဆိုးလေး 💖
Book. : 36
Chapter. : 1 - 6
Original novel : Perfect Secret Love
Translator. : Goddess
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
စာစဉ် ၃၆၊ အခန်း ၁ ။ သခင်လေး ပျောက်နေပြီ
စီ မိသားစုတစ်စုလုံးနှင့် တရုတ်နိုင်ငံ၏စီးပွားရေးကဏ္ဍတစ်ခုလုံးကို ကမောက်ကမဖြစ်သွားစေလုနီးနီးဖြစ်ခဲ့သည့်အခြေအနေ
တို့သည် စီရီဟန် ပြန်လည်ကျန်းမာလာပြီ ဆိုသည့်သတင်းအောက်တွင် စုန်းစုန်းမြုပ်သွားခဲ့ချေပြီ ။
စီမင်းလိဆိုသည် အလွန်တရာသတိကြီးပြီး မည်သူ့ကိုမှ
သူ့ဆီကနေ အမြတ်ထုတ်ခွင့်မပေးသူဖြစ်သည် ။ သို့သော် ဤတစ်ကြိမ်တွင်မူ စီရီဟန် သေတော့မည်ဟု အပိုင်တွက်ထားမိခဲ့သဖြင့်
လျော့လျော့ပေါ့ပေ့ါနှင့် ဟာကွက်အများကြီးချန်ပစ်ခဲ့မိခြင်းဖြစ်ပေသည် ။
စီ မိသားစုသည် စီမင်းလိ၏အဖွဲ့အား လုံးဝကန်ထုတ်ပစ်လိုက်ချေပြီ ။ တစ်ချိန်တည်းပင် သူ၏လျို့ဝှက်ချက်မြောက်မြားစွာတို့သည်လည်း ဘူးပေါ်သကဲ့သို့ပေါ်ကုန်သည် ။ စီ မိသားစုထဲတွင် နောက်ထပ်တစ်ဖန် အဖွဲ့ပြန်ဖွဲ့စည်းမှုတို့ ရှိလာလေပြီ ။
ညဉ့်နက်ချိန် ။
“အားးးး----- အဖေ ။ နာတယ်ဗျ…နာတယ် ။
အဖေ…ကျွန်တော့်အတွက် ပြန်လက်စားချေပေးရမယ် ။
သူတို့တွေ သေမှရမယ်၊ သေမှကိုရမယ်”
စီရိကျဲ့က အိပ်ရာပေါ်တွင် တလူးလူးတလှိမ့်လှိမ့် ။
ဤတစ်ခေါက်တွင်မူ သူ၏ခြေထောက်တစ်ဖက် ထပ်အရိုက်ချိုးခံခဲ့ရရုံသာမက အနှိပ်စက်ကြီးအနှိပ်စက်ပါ ခံခဲ့ရသဖြင့် အခုချိန်တွင် လုံး၀ ဒုက္ခတိ ဖြစ်သွားခဲ့ရချေပြီ ။
စီမင်းလိက ဤသူ့သားအား လုံးဝစိုးရိမ်ဟန်မရှိ ။
အာရုံနောက်စွာဖြင့် ငေါက်ငမ်းလာသည် ။
“တိတ်စမ်း ။ ငါ့မှာရှိနေတဲ့ပြသနာတွေက မလုံလောက်သေးဘူးလို့များ ထင်နေတာလား…ဟမ်”
စီမင်းလိ၏မျက်နှာချင်းဆိုင်တွင် ထိုင်နေသူကား နိုင်ငံခြားကနေ အပြေးအလွှားပြန်ရောက်ချလာခဲ့သည့်
စီရိချန် ၊ ဒုတိယသား ။
စီရိချန်က မှုန်ကုတ်လျက် ပြောဆိုလာသည် ။
“အဖေ…ဒီတစ်ခေါက်လုပ်တာ အရမ်းပေါ့ဆသွားတယ် ။
စီရီဟန်နဲ့ပတ်သက်ပြီးတော့ သတိကိုမပေါ့ဖို့ အဖေ့ကို အတန်တန် ပြောထားရဲ့သားနဲ့၊ အလျင်စလိုမလှုပ်ရှားဖို့လည်း သတိပေးထားရဲ့နဲ့ဗျာ၊ ဘာကြောင့်များ…”
စီမင်းလိ ဒေါသထွက်နေ၏ ။
“ရိချန်…မင်း ငါ့ကို အပြစ်တင်လို့လည်း မရဘူးလေ ။
စီရီဟန် ဆေးမမှီတော့ဘူးဆိုတဲ့သတင်းက ပျံ့နေပြီးသား၊
ပြီးတော့ သေမလားရှင်မလားအခြေအနေကို ရောက်နေရပြီ လို့ ဆရာဝန်တွေကပါ ပြောထားတာ ။ သူ အသက်ရှင်နေဦး မယ်လို့ ငါ ဘယ်လိုလုပ်သိမှာလဲ”
မည်သူကမှ သူ့အား အဖက်လုပ်ကြခြင်းမရှိသဖြင့်
စီရိကျဲ့သည် အိပ်ရာထက်တွင် ဝုန်းဒိုင်းကြဲနေသည် ။
“ဘာလို့ အမြဲတမ်း ကျွန်တော်ချည်းပဲလဲ ။ ကျွန်တော်ကချည်းပဲ ဘာလို့ အဖေ့အစား ခံပေးနေရတာလဲ ။ ကျွန်တော်က သားအကြီး ဖြစ်နေတာကြောင့်လား ။ စီရိချန်…မင်းလည်း အဖေ့ရဲ့သားပဲ - မင်းကျ ဘာလို့မခံရ တာလဲ”
“စီရိချန်…ငါ မင်းကို သတ်မယ်…အား….”
စီရိကျဲ့သည် လှုပ်လှုပ်ရှားရှားလုပ်လိုက်သဖြင့်
ဒဏ်ရာကို ထပ်ဆွပေးသလို ဖြစ်သွားပြီး နောက်ထပ်တစ်ဖန်အနာကြီးနာသွားရပြန်သည် ။
စီရိကျဲ့သည် အရူးမီးဝိုင်းနေသကဲ့သို့ သူ့အား ကြည့်နေပြီး အော်ဟစ်ပြောနေသည် ။
“စီရိချန်…ငါက သုံးစားမရတဲ့သူမို့လို့လား ။ ဒါဆို မင်းကရော ။ မင်းကရော ငါ့ထက် တော်နေလို့လား ။ မင်းကိုယ်မင်း အဆင့်အတန်းမြင့်တယ်လို့များ ထင်နေ တာလား ။ ဟားဟား…ချင်းရူရှီလိုမိန်းမက မင်းကို တစ်ချက်လေးတောင် လှည့်ကြည့်လို့လား… ဟားဟားဟား”
“အခုဆို စီရီဟန်က နေပြန်ကောင်းလာပြီ ။
အဖေကလည်း စီ မိသားစု ထဲက မောင်းထုတ်ခံလိုက်ရပြီ။ မင်းက ဘာမှမဟုတ်တော့ဘူး ။ မင်းရဲ့တစ်ဘဝလုံး အဝေးကနေလှမ်းမျှော်နေရတဲ့ခွေးတစ်ကောင်လိုပဲ ဖြစ်နေတော့မှာကွ…”
ဇွက်ကနဲပင် စီရိချန်သည် စီရိကျဲ့အား လည်ပင်းညှစ်လာ သည် ။ နဲနဲလောက် အားစိုက်ထည့်လိုက်ပါက စီရိကျဲ့ သေသွားပေလိမ့်မည် ။
“ထပ်ပြောစမ်း”
စီရိချန်၏ချောမောပြီးတည်ငြိမ်နေခဲ့သည့်မျက်နှာသည် အခုချိန်တွင် လုံးဝအတိ ခက်ထန်ရန်လိုနေချေပြီ ။
“ရိချန်…တော်တော့ ။ သူ ပြောတာကို စိတ်ထဲထည့်မနေနဲ့”
စီမင်းလိက ဆူညံနေသည့်အကြီးဆုံးသားအား ကြည့်လိုက်ပြီး ၊ နောက် စီရိချန်ဘက်သို့ လှည့်လိုက်ပြီး ပြောသည် ။
“အဲ့ဒီရှူနာရှိုက်ကုန်း စီရီဟန်က တရုတ်ပြည်ကလူတိုင်းကို အမှန်တရား ကို ဖုံးထားနိုင်မယ်လို့ထင်နေတယ် ။
ရိချန်…စိတ်မပူနဲ့- စီ မိသားစုပဲ ဖြစ်ဖြစ် မိန်းမပဲဖြစ်ဖြစ် သားလိုချင်တာမှန်သမျှက သားဟာချည်းပဲ”
….
ထိုအချိန်…
ပင်လယ်ပြင်တစ်ဖက်ကမ်းဆီတွင် မနက်ခင်းအသူတရာနေမင်းကြီး သည် ပြူထွက်လာချေပြီ ။
အသူရာနေမင်းဆီမှ ဖြာထွက်လာသည့်နေရောင်ခြည်နွေးနွေး တို့သည် တိုးတိုးတိတ်တိတ်ဖြင့် အိမ်တော်ကြီးအား အုပ်မိုးပေးထားချေပြီ ။
အိမ်တော်ကြီး၏ဝင်ပေါက်ဝက နံရံတွင် နာမည်ထွင်းထားသည့်စာလုံး တစ်ခု ရှိနေသည် ။
“နန်” ဟု ရေးထိုးထားပြီး ထူးဆန်းအံ့သြဖွယ်ကောင်းသည်က ရှေးခေတ်ရုတ်စကားလုံးဖြင့် ရေးထိုးထားခြင်း ဖြစ်သည် ။
ရုတ်တရက်…ဝုန်းခနဲ အသံကျယ်ကြီးတစ်သံနှင့် အိမ်စေတစ်ယောက်၏ အလန့်တကြားအော်ဟစ်သံတို့က မနက်ခင်း၏တိတ်ဆိတ်နေမှုအား ဖြိုခွင်းလိုက်သည် ။
“အား….မကောင်းတော့ဘူး…မကောင်းတော့ဘူး ။
သခင်ငယ်လေး…သခင်ငယ်လေး မရှိတော့ဘူး”
…………………………………………………....
စာစဉ် ၃၆၊ အခန်း ၂ ။ ဘယ်သူ့လက်ထဲမှာ သေမှာလဲ
နောက်တစ်နေ့ မနက်စောစောအချိန်တွင် ။
အကြီးအကဲတို့နှင့် အုပ်ချုပ်ရေးမှူးပိုင်းတို့သည် ကျင်းဥယျာဉ် အပြင်ဘက်တွင် တန်းစီကာ စီရီဟန်အား စောင့်နေကြသည် ။ အားလုံးသည် တောက်ပနေပြီး လင်းထင်းနေသည့်အရောင်တို့ကို ဝတ်စားထားကြလျက် သူတိ့ု၏အမှုထမ်းတို့သည် လက်ဆောင်အသီးသီးကို ကိုင်ဆောင်ထားကြရင်း နံဘေးတွင် မတ်တပ်ရပ်နေကြသည် ။
ကိစ္စအကြီးကြီးဖြစ်သွားပြီးသည့်နောက်
သူတို့အနေဖြင့် သစ္စာရှိကြောင်းကို တမင်သက်သက်ထုတ်ပြလာကြခြင်းဖြစ်သည် ။
စီရီဟန်သည် ဧည့်ခန်းထဲက ဆိုဖာပေါ်တွင် ထိုင်နေပြီး
ရီဝမ်ဝမ်က သူ့နံဘေးတွင် ပျင်းတွဲစွာ ထိုင်နေသည် ။
သူမအား အံ့အားအသင့်စေဆုံးမှာ ဤဧည့်သည်တော်ကြီးတို့သည် အမြဲလိုလို သူမအား တိုက်ခိုက်ပြောဆိုခဲ့ကြသူများ ဖြစ်နေခြင်းပင်…
“သခင်မလေး ရီ…ဒါက သခင်မလေးကို လေးစားကြောင်း ပြတဲ့အနေနဲ့ ယူလာတဲ့လက်ဆောင်လေးပါ ။ ကျေးဇူးပြုပြီးတော့ လက်ခံပေးပါ”
“သခင်မလေး ရီ…ဒီတစ်ခေါက် တော်တော်ခံစားလိုက်ရပါပြီ - သခင်ကြီးကို ဒီလောက်အားစိုက်ပြီး ဂရုစိုက်ပေးခဲ့တာ တောင် သံသယရှိသူလို့ အစွပ်စွဲခံလိုက်ရတယ် ။
အဲ့ဒီ စီမင်းလိက တကယ့်ကို ကျေးစွပ်တဲ့သူပဲ ။ သခင်မလေးရဲ့ကျန်းမာရေးအတွက် ယူလာပေးတဲ့ ဒီလက်ဆောင်လေးတွေကို လက်ခံပေးပါဗျာ”
ရီဝမ်ဝမ် စီရီဟန်အား ကြည့်လိုက်၏ ။
စီရီဟန် ။ “ကြိုက်ရင် ယူလိုက်”
သို့ဖြင့် ၊ ရီဝမ်ဝမ် ပြန်ဖြေလာသည် ။
“ကျေးဇူးပါ”
ဤကဲ့သို့ဖြစ်လာမည်ကို သူမ မှန်းဆထားပြီးသား ဖြစ်ပါသော်လည်း သူတို့၏ ရုတ်တရက်ကြီး ပြောင်းလဲလာသည့် သဘောထားတို့သည်
သူမအတွက် အသားကျခြင်းရှိမနေ ။
အရင်ဘဝက သူမထံတွင် စီရီဟန် ကျောထောက်နောက်ခံပြုခြင်း ရှိနေသော်လည်း
သူသည် အလွန်အမင်းနာမကျန်းဖြစ်နေခဲ့သဖြင့် တစ်ယောက်ယောက်က သူ့နေရာကို အချိန်မရွေးယူသွားနိုင်သည့်အခြေအနေမှာ ရှိနေခဲ့သည် ။
ထို့အပြင် သူမ၏မိသားစုနောက်ခံအသိုင်းအဝိုင်းကြောင့် သူမအား မည်သူကမှ အရေးတယူလုပ်ခြင်းအလျဉ်းမရှိခဲ့ ။
ရီဝမ်ဝမ်သည် သူတို့သခင်ကြီး၏ဘေးတွင် အချိန်အကြာကြီးကြာအောင် နေရလိမ့်မည်ဟု
မည်သူကမျှ တွေးယူထားခြင်းမရှိခဲ့ကြပါချေ ။
အခုတော့ သူမ၏အဆင့်အတန်းသည် တည်မြဲသထက် ပိုပိုတည်မြဲလာချေပြီ ။ ထို့အပြင် သူမသည် သခင်ကြီးအား နေပြန်ကောင်းလာအောင် ဆောင်ကြဉ်းပေးခဲ့သည့် သူတစ်ယောက်လည်း ဖြစ်လာခဲ့ချေပြီမဟုတ်လား။
ချင်း မိသားစု၏ သြဇာအာဏာနှင့်ပတ်သက်ပြီး ပြောစရာဘာမှ မလိုပါချေ - သူတို့က စီ မိသားစု၏ ရင်းချာသည့် မိတ်ဆွေမိသားစု ဖြစ်နေသည် ။ ဟိုးဘိုးဘေးလက်ထက်ကတည်းက လက်ထပ်ပွဲတို့ဖြင့် ဤမိသားစုနှစ်စုအား ပေါင်းစည်းချည်နှောင်ထားခဲ့ကြသဖြင့်
သူတို့၏ပတ်သက်ဆက်နွယ်မှုသည် ရှုပ်ထွေးပွေလီလှသည် ။ ချင်းအဘိုးအဘေးတို့ကနေ အခုမျိုးဆက်အထိ ချင်းရူရှီအား ပြုစုစောင့်ရှောက်လာခဲ့ကြပြီး စီ မိသားစု၏ သခင်မလောင်း အဖြစ် ပျိုးထောင်ပေးလာခဲ့ကြသည် ။ ဤကဲ့သို့ လူတိုင်း လက်ခံယုံကြည်ထားကြခြင်း ဖြစ်သည် ။
စီ မိသားစုဝင်အများစုမှာ ချင်း မိသားစုအား အထင်ကြီးလေးစားကြရ၏ ။
သို့သော် ရီဝမ်ဝမ်သည် ဘာအရည်အချင်းမှမရှိသည့် သာမန်ရိုးရိုးလူ ပေါ်ကြော့တစ်ယောက် မဟုတ်သည်ကို မြင်လာကြသည့်အခါ သူမအပေါ် တစတစအထင်ကြီး လာမိကြပြီး မလေးမစားဆက်ဆံရဲခြင်း မရှိကြတော့ပေ ။
ဤသည်မှာ သေတော့သေမည်၊ သို့သော် မည်သူ့လက်ထဲ သေမည်နည်းဟု ဆုံးဖြတ်ရသည့်နည်းနှင်နှင်ပင်…
အိမ်တော်ကြီးတွင်…
အဘွားအို၊ ချင်းဖုန်းနှင့် စီမင်းရုန်တို့ ဧည့်ခန်းထဲတွင် ရှိနေကြသည် ။
ချင်းဖုန်းက ရောက်လာပြီး ဖိအားပေးနေခြင်းပင် ။
“အဘွား…ဦးလေး ရုန်…သခင်လေးကိုင်တွယ်သွားတဲ့ပုံစံက သိပ်စိတ်ပျက်စရာကောင်းတယ်ဗျာ”
အဘွားအိုသည် တိုးတိုးလေးသက်ပြင်းချလာပြီး ပြန်ဖြေလာသည် ။
“ချင်းဖုန်း…မင်း ဘယ်လိုခံစားနေရမလဲဆိုတာကို နားလည်ပါတယ် ။ ရူရှီက အလိမာလေးပါ - ဘွား ရူရှီကို တော်တော်လေးကို သဘောကျပါတယ်။ ရူရှီသာ ၉ လေး
နဲ့အတူ ရှိနေနိုင်မယ်ဆိုရင်တော့ အကောင်းဆုံးပဲပေါ့”
“ဒါပေမယ့် ၉ လေး ပြန်ရောက်လာတဲ့အချိန်တုန်းက လက်ထပ်တဲ့ကိစ္စကို သူ့သဘောအတိုင်းပဲ ဆုံးဖြတ်ခွင့် ပေးမယ်လို့ မင်းကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ပြောခဲ့ဖူးပါတယ် ။ ဒါက အိမ်တော်ကြီးရဲ့ သခင်ကြီးအဖြစ်နဲ့ သူ လွှဲယူခဲ့တုန်းက ပေးခဲ့တဲ့သဘောတူညီချက်ပဲ၊ ဒီတော့ သူ့ကို ပေးထားပြီးသားကတိကို ဖျက်ပစ်လို့မရဘူး”
“ပြီးတော့ ၉ လေးက အဲ့ဒီမိန်းကလေးကို တကယ်ကြီး မြတ်နိုးနေတာကို ဘွား မြင်နေရတယ် ။ အရင်တုန်းကတော့ အဲ့ဒီမိန်းကလေးက ၉ လေး ကို နာကျင်အောင်လုပ်မှာကို အမြဲတမ်းစိုးရိမ်နေခဲ့မိတာ အမှန်ပဲ ။ ဒါပေမယ့် အဲ့ဒီမိန်းကလေးက ၉ လေးအပေါ်မှာ စစ်စစ်မှန်မှန် ချစ်နေတယ်ဆိုတာကို အချိန်က သက်သေပြလာခဲ့ပြီ…”
အဘွားအို၏စကားအား နားထောင်ရင်းနားထောင်ရင်း ချင်းဖုန်း၏မျက်နှာမှာ မှုန်မှိုင်းလာရလေပြီ ။ အဘွားအိုသည် ထိုစကားတို့ကို အရင်ကလည်း ပြောထားဖူးခဲ့ပေသည် ။
သို့သော် မည်သို့ပင်ဖြစ်နေပါစေ အဆုံးသတ်တွင်တော့ စီရီဟန် ရွေးချယ်မည့်သူမှာ ချင်းရူရှီ ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု
သူ ယုံကြည်ထားသဖြင့်
ထိုမိန်းကလေးကို ခေါင်းထဲထည့်ထားနေခြင်းမရှိခဲ့ ။
ဤမိန်းကလေးသည် ဘယ်ချောင်ထဲကနေ ထွက်လာခဲ့သည်ကို မည်သူမှ မသိသည့်အပြင်…အိမ်တော်ကြီး၏သခင်မအဖြစ်ပါ စီရီဟန်က သူမအား ရွေးချယ်လိမ့်မည်ဟု မည်သူ ထင်မိပါ့မည်နည်း ။
ချင်းဖုန်းက ရှုံ့ချပြောဆိုလာသည် ။
“ဒါဆို ဘွား ပြောတဲ့သဘောက ကျွန်တော်တို့ရူရှီရဲ့နေရာကို
အဲ့ဒီမိန်းမ ခိုးသွားရင်တောင် ခွင့်ပြုပေးမယ်ဆိုတဲ့သဘော လား”
အဘွားအိုနှင့်စီမင်းရုန်သည် ချင်း မိသားစုအား ရန်စရဲလိမ့်မည်ဟု သူ မယုံကြည်နိုင် ။
စီ မိသားစုရဲ့အဖွဲ့ဘယ်လောက်များများက ချင်း မိသားစု ထဲ ဝင်နိုင်ဖို့ကို ကျိတ်ကြိုးစားနေကြသလဲ…အဟတ် ။
ချင်း မိသားစု၏အထောက်အပံ့ကို ရသည့် မည်သည့်အဖွဲ့မဆို စီ မိသားစုအား ဆက်ခံနိုင်ဖို့ရာ အခွင့်အရေးအများကြီး ထောင်တက်သွားနိုင်ပေသည် ။ စီရီဟန်သည် မိသားစုခေါင်းဆောင် ဖြစ်နေပါသည် ဆိုလျှင်တောင် အပြင်ဘက်တွင် သူ့နေရာအား ကျိတ်ပြီး မျက်စိကျနေကြသည့်လူတို့မှာ ဒုနှင့်ဒေး မဟုတ်ပါလား ။
ထိုသည်ကို စီမင်းရုန် ကြားလိုက်သည့်အချိန်
ချင်းဖုန်းအား နှစ်သိမ့်ပေးဖို့ ကြိုးစားလာသည် ။
“တူလေးရာ…စိတ်မပူနဲ့။ သခင်လေးရဲ့ကျန်းမာရေးက သခင်မလေး ရီ ရဲ့ ဂရုစိုက်ပေးမှုကို လိုနေသေးတုန်းပဲလေ ။ လူငယ်တွေ စိတ်ကစားတယ် ဆိုတာက ပုံမှန်ပါပဲ ၊ အခုချိန်မှာတော့ သခင်လေးက တန်းတန်းစွဲ ဖြစ်ရင် ဖြစ်နေလိမ့်မယ်၊ ဒါပေမယ့်လို့ အချိန်တစ်ခုရောက်လာလို့ရှိရင်တော့ အားလုံးကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်းမြင်လာပြီး မှန်ကန်တဲ့ဆုံးဖြတ်ချက်ကို ချနိုင်လာလိမ့်မယ်လို့ ငါ ယုံကြည်တယ်”
………………………………………………………
စာစဉ် ၃၆၊ အခန်း ၃ ။ ဝမ်ဝမ်…သမီးကြိုးစားရင်
ချင်းဖုန်းက ရှုှုံ့မဲ့နေသည့်မျက်နှာဖြင့် ပြောဆိုသည် ။
“ကျွန်တော်တု့ိရဲ့ရူရှီက ငယ်ငယ်လေးကတည်းက အဘိုးအဘွားတွေရဲ့ အသင်အပြခံလာခဲ့ရတဲ့ကလေး ။ ပေါင်းတတ်သင်းတတ်တယ်၊ စီးပွားရေးကို နောကျေတယ် ၊ ပညာရပ်လေးခုမှာလဲ ကျွမ်းကျင်တတ်မြောက်ထားတယ် ။ ကျွန်တော် ပြောရဲတယ်… ဒီအင်ပါရီယာမြို့တော်ထဲမှာ ရူရှီကို ယှဉ်နိုင်မယ့်မိန်းကလေးကို နောက်ထပ်ရှာလို့ တွေ့မှာ မဟုတ်ဘူး ။ သခင်လေးက သူ သဘောအတိုင်းပဲ ဇွတ်အတင်းဆက်လျှောက်နေဦးမယ်၊
ကျွန်တော်တို့နှစ်မိသားစု စေ့စပ်ထားတာကို လျစ်လျူရှုပြီး အဲ့ဒီနိမ့်ပါးတဲ့မိန်းမကို အိမ်တော်သခင်မ လုပ်ခိုင်းမယ်ဆိုလို့ကတေ့ာ ဒါ ချင်း မိသားစုကို သက်သက်အရှက်ရအောင် လုပ်လိုက်တာပဲ ။ ကျွန်တော် ပြောစရာကုန်ပြီ”
ချင်းဖုန်းသည် ပြောပြီးသွားသည်နှင့်
ချာကနဲ ချက်ချင်းလှည့်ထွက်သွားသည်။
ချင်းရူရှီသည် မြင့်မြတ်သည့်မိသားစုတစ်ခုမှ ဆင်းသက်လာသည့် အထက်တန်းစားသမီးပျိုတစ်ဦးအဖြစ် အင်ပါရီယာမြို့တော်တွင် နာမည်ကျော်ကြားလှသူ ဖြစ်သည် ။ နောင်တွင် စီ မိသားစု နှင့် လက်ထပ်မည့်သူဟုသာ တခြားဂုဏ်ရှိန်ကြီးမားသည့် မိသားစု တို့က မသိထားကြပါလျှင် ချင်း မိသားစုနှင့် လက်ဆတ်ဖို့ရာ အတွက် လာရောက်တောင်းရမ်းကြမည့်သူများမှာ များစွာပင်ရှိလိမ့်မည်သာ…
စီမင်းရုန်က အိုစာနေသည့်မျက်နှာဖြင့် ပြောဆိုလာသည် ။
“မရီး…မရီး သခင်လေးကို ချစ်တယ်ဆိုတာကို သိပါတယ်။
ဒါပေမယ့် မိသားစုအကျိုးကိုလည်း ကြည့်မှရလိမ့်မယ် ။ အခုချိန်မှာ သခင်လေးက ဘယ်သူ့စကားကိုမှ နားထောင်မှာ မဟုတ်ဘူး၊ မရီး တစ်ယောက်ထဲကပဲ သူ့ကို ဖြောင်းဖြနိုင်မှာ ။ ချင်း မိသားစု နဲ့ ပြသနာတက်ခံမယ်ဆိုရင် ကျွန်တော်တို့ စီ မိသားစု ဒုက္ခတောထဲ ထပ်ရောက်ပြီးတော့ ပြသနာတွေနဲ့အဆုံးသတ်သွားမှာစိုးမိတယ်…”
အဘွားအိုက မျက်လွှာတို့ကို ဖြေးဖြေးချင်းဖွင့်လာချေပြီ ။
“ဒုက္ခလား ။ ၉ လေး အိမ်ကိုပြန်မလာခင်တုန်းကလောက် ဒုက္ခရောက်တာ ရှိပါ့မလား ။ ၉ လေးကြောင့်သာမဟုတ်ရင်
စီ မိသားစု ဆိုတာက ဟိုးကတည်းက ပျက်စီးသွားခဲ့လောက် ပြီ ။ မင်းတို့ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း သိထားဖို့ လိုတယ် -
စီ မိသားစုကသာ ၉ လေး ကို လိုအပ်နေတာ၊
ငါတို့ကသာ ၉ လေးအပေါ်မှာ မှီခိုနေရတာ”
“အဲ့ဒီအချိန်တုနု်းက ချင်း မိသားစု ဘယ်ရောက်နေခဲ့လဲ ။ ကျားနှစ်ကောင် လယ်ပြင်မှာ အချင်းချင်းတိုက်ခိုက်နေကြတုန်းက သူတို့က ဘေးမှာ ထွက်နေပြီး ဒူးနှံ့ကြည့်နေခဲ့ကြတာ မဟုတ်ဘူးလား ။ ဘာများ ကူညီပေးခဲ့လို့လဲ ။ စီ မိသားစုရဲ့အတွင်းရေးထဲကို ဝင်စွက်ဖက်လို့ မသင့်လို့ပါ ဆိုတဲ့ဆင်ခြေကို သုံးပြီးတော့ ဘေးထွက်နေခဲ့ကြတာ မဟုတ်ဘူးလား”
ထိုအချိန်တုန်းက ချင်း မိသားစုသည် ၉ လေး အာဏာရလာသည်ကို သတိပြုမိသွားမှသာလျှင် နှစ်မိသားစုအကြားက လက်ထပ်ပွဲအကြောင်းကို အမှတ်ရလာကြခြင်း ဖြစ်သည် ။ ထိုကျမှ သူတို့သည် လက်ထပ်ပွဲအတွက် စိတ်ချရဖို့ရာ ၉ လေးဘက်မှ ရပ်တည်ပေးလာကြခြင်း ဖြစ်သည် ။
ဤမိသားစုအကျိုးဆိုတာတွေသာ မရှိခဲ့လျှင်…
အဘွားအိုသည် သူမသားအား အတင်းလက်ထပ်မပေးခဲ့လျှင် ဤပြသနာအရှုပ်အထွေးတို့လည်း ဖြစ်လာခဲ့လိမ့်မည်မဟုတ် …
မိသားစုကို ကာကွယ်ဖို့ရာအတွက်
အဘွားအိုခမျာ တစ်ယောက်တည်းသောသားအား ဆုံးရှုံးထားခဲ့ရပြီ…
၉ လေးကိုပါ ငယ်စဉ်ကလေးဘဝကတည်းက ဒုက္ခခံစားစေခဲ့ရပြီ…
ထိုကဲ့သို့ကံကြမ္မာမျိုး ထပ်ဖြစ်လာမည့်အရေးကို သူမအနေဖြင့် ထပ်အဖြစ်ခံနိုင်ပါတော့မည်တဲ့လား ။
၉ လေး သည် သူ့ဘဝတစ်လျှောက်လုံးအတွက် မည်သူနှင့်အတူ လက်တွဲနေထိုင်သွားလိုပါစေ… ထိုမိန်းကလေးသည် ၉ လေးအပေါ်တွင် စစ်မှန်နေသရွေ့ သူမအနေဖြင့် သူ့ဆုံးဖြတ်ချက်ကို လေးလေးစားစားနှင့် ထောက်ပံ့ပေးနေမည်သာ ။
အဘွားအိုသည် စီ မိသားစု က ဖြစ်သည် မှန်၏ ။ သို့သော်
သူမသည် ၉လေး၏အဘွားဆိုလည်း ဟုတ်ပေသည် မဟုတ်လော…
….
ညနေခင်းတွင် ရီဝမ်ဝမ်နှင့်စီရီဟန်တို့ အဘွားအိုအား အဖော်ပြုရင်း အိမ်တာ်ကြီးတွင် ညစာစားကြသည် ။
အဘွားအိုက မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ပြီး ရီဝမ်ဝမ်အား ပကတိရိုးသားစွာ ကျေးဇူးတင်စကားဆိုလာသည် ။
“ဝမ်ဝမ်…သမီးလေးကို တကယ်ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ကွယ် ။ သမီး ၉ လေး ကို ကိုယ်ဖိရင်ဖိ စောင့်ရှောက်ပေးနေလို့သာ ပေါ့ ။ မဟုတ်ရင် ၉ လေး …”
“ဘွားတို့သာ အဂါၤအစားထိုးလိုက်မယ်ဆိုရင် နှစ်နည်းနည်းလောက် ထပ်ပြီး အသက်ဆန့်လိုက်လို့ရရင် ရလိမ့်မယ်။ ဒါပေမယ့် ခွဲစိတ်ရတဲ့ဒဏ်ကိုတော့ အများကြီး ခံစားရဦးမှာပဲ ။ အခုတော့ လုံးဝနေပြန်ကောင်းလာဖို့
သူ့ဆီမှာ အခွင့်အရေး ရှိသွားပြီ ”
ရီဝမ်ဝမ်သည် မြန်မြန်ဆန်ဆန် မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ပြီး အဘွားအို၏လက်အား ဆုပ်ကိုင်ပေးလာသည် ။
“ဘွား…ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး ။ ဒါက သမီး လုပ်သင့်တဲ့အရာပါ”
အဘွားအိုသည် သူမ၏မြေးအရင်းအချာအား တစ်ချက်ကြည့် လိုက်၏ ။ ထို့နောက် သူ့နံဘေးကမိန်းကလေးဘက် လှည့်ကြည့်လာချိန်တွင် စိုးရိမ်ဟန် ပေါ်လာသည် ။
“စီရီဟန်ရဲ့ကျန်းမာရေးနဲ့ဆို ကလေးယူဖို့ ခဲယဉ်းလိမ့်မယ် လို့ ဒေါက်တာ စုန့် ပြောတာကို ဘွား ကြားတယ် ။ ဒါပေမယ့်လည်း လုံးဝကြီးမဖြစ်နိုင်တာမှ မဟုတ်ဘဲ ။ အခုဆို သူ့ရဲ့ကျန်းမာရေးကလည်း တိုးတက်လာနေပြီဆိုတော့ ဝမ်ဝမ်…သမီးသာ ကြိုးစားလိုက်မယ် ဆိုရင်… ရနိုင်လောက်မှာပါ…”
အဘွားအို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းထုတ်မပြောလိုသည့် နောက်ထပ်အရာတစ်ခု ရှိနေ၏ -
လက်ရှိ ရီဝမ်ဝမ်၏အခြေအနေအရ ဆိုပါလျှင်
စီ မိသားစုထဲ ဝင်နိုင်ဖို့ဆိုသည်မှာ စကားထက်
လက်တေ့ွ့က ခဲယဉ်းလွန်းချေသည် ။
အကယ်၍ သူမသာ ၉ လေး၏ရင်သွေးကို လွယ်ထားနိုင်ပါက သူမသား၏ ရာထူးမြင့်တက်လာသည်နှင့် မိခင်ဖြစ်သည့် သူမသည်လည်း မြင့်တက်လာပေလိမ့်မည် - သူမအနေဖြင့် ဝှက်ဖဲတစ်ချပ် ရလိုက်သည့်သဘောဖြစ်သလို မိသားစုဝင်မြောက်မြားစွာ၏နှလုံးသားတို့ကိုလည်း သိမ်းပိုက်ယူနိုင်ပေလိမ့်မည်…
*အဟွတ် အဟွတ် အဟွတ်…*
ထိုစကားကို ကြားလိုက်ရသဖြင့်
ရီဝမ်ဝမ် တံတွေးသီးလုမတတ်ဖြစ်သွားရသည် ။
ငါ ကြိုးစားလိုက်ရင်...တဲ့လား ။
ဘွား…ဒီလိုစကားက ဘွားရဲ့မြေးကို ပြောရမှာမဟုတ်ဘူးလား ။
ဒီလိုကိစ္စမျိုးက ယောကျာ်းလေးတွေဘက်က အရင်စရတာ လေ ။
ဘွားကတော့ တကယ့်ကို သူ့အဘွားပဲ - သူ့မြေးက ဒီလိုနေရာမျိုးမှာ မထုံတက်တေးလုပ်နေတတ်တာကို သိနေတာပဲဖြစ်ရမယ်….
…………………………………………………..
စာစဉ် ၃၆၊ အခန်း ၄ ။ တောင်းဆိုချက်ကို ဖြည့်ဆည်းပေးခြင်း
စီရီဟန်သည် သူ့နံဘေးက ရှက်သွေးဖြာနေသည့် မိန်းကလေးအား တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး အမူအရာကင်းမဲ့စွာဖြင့် ပြောဆိုလာသည် ။
“ဘွား…ကျွန်တော် ကလေးယူဖို့အစီအစဉ် မရှိဘူး ။ ပြီးတော့ ကျွန်တော့်ရဲ့ လက်ရှိအခြေအနေအရ ကလေးယူဖို့မဖြစ်နိုင်ဘူးလို့ ဒေါက်တာ စုန့် ပြောထားပြီးသား ။ နောက်မှ ကလန်ထဲကနေ ကလေးတစ်ယောက် မွေးစားလိုက်မယ်”
စီရီဟန်သည် အညှိနှိုင်းပင် မခံဘဲ အပြတ်ပြောချလာသည် ။
ရီဝမ်ဝမ်သည် ကလေးတွေကို မနှစ်သက်သလို ကလေးမလိုချင်ဘူး ဆိုသည်ကို သူတစ်ယောက်တည်းသာလျှင် သိထားသည်
မဟုတ်ပါလား ။
အဘွားအိုက မျက်မှောင်ကြုတ်လာချေပြီ ။
“ဒီကလေးကတော့…။ အမွေဆက်ခံမယ့်သူကို ရဖို့က ဘွားတို့ရဲ့နောက်ဆုံး မျှော်လင့်ချက်ပဲလေ ။
မင်းနှယ်…ကိုယ့်ရင်သွေးကိုယ် မလိုချင်ဘူးလား ။ ဝမ်ဝမ်အတွက်ကရော…။ ဝမ်ဝမ် လိုချင်နေမလားလို့ မင်း စဉ်းစားဖူးလား”
ရီဝမ်ဝမ်သည် ခေါင်းငုံ့နေကာ စကားတစ်ခွန်းဝင်မပြောပေ ။
အမှန်တော့ သူမအဖို့ ကလေးရရမရရ အဆင်ပြေသည်ချည်းသာ…
စီရီဟန် ပြောလာသည် ။
“ဝမ်ဝမ်က ကလေးတွေကို ချစ်သလို လိုလည်းလိုချင်ပါတယ် ။ ကျွန်တော်ကသာ ဝမ်ဝမ့်ကို စိတ်ပျက်စေမိတာပါ၊ အဲ့ဒီအတွက်ကို ကျွန်တော် တတ်နိုင်တဲ့ဘက်ကနေ အစွမ်းကုန်ဖြည့်ဆည်းပေးသွားပါမယ်”
ရီဝမ်ဝမ် လုံးဝကို အံ့သြသွားချေသည် ။
ဟမ်…။
ငါ ဘယ်တုန်းကများ အဲ့လိုပြောခဲ့မိလို့လဲ ။
ငါ ပြောခဲ့တာက ကလေးတွေကို မုန်းတယ်လို့ပါ၊ ဟုတ်ပီလား ။
ဒါ…စီရီဟန် ဒါကို တမင်သက်သက်ပြောနေတာလား…
ငါက တကယ်ကြီး ကလေးလိုချင်နေပေမယ့်
သူ့အခြေအနေနဲ့ ယူဖို့မဖြစ်နိုင်ဘူးလို့ တမင်သက်သက်ပြောနေတာလား…
စီ မိသားစုအပေါ် ငါကသာ အစွန့်လွှတ်အနစ်နာခံရတဲ့သူလို့ဘွားကို ထင်အောင်လုပ်နေတာလား…
အမှန်တရားသည်ကား…။
စီရီဟန်၏ခန္ဓာကိုယ်သည် ချောချောမွေ့မွေ့ကြီး နေကောင်းကျန်းမာလာနေပြီး
သာမန်လူတစ်ယောက်နှင့် နင်လားငါလား ဖြစ်နေပါပြီဟု ဒေါက်တာ စုန့် ပြောသွားခဲ့ခြင်း ဖြစ်ပေသည် ။
ထိုအတွေးတို့ကြောင့် ရုတ်တရက်ကြီး ရီဝမ်ဝမ်၏ရင်ထဲတွင် အမည်ဖော်မစွမ်းသာသည့်နာကျင်ကိုက်ခဲမှုတစ်ခုကို ခံစားမိသွားရ၏ ။
အပြန်လမ်းတစ်လျှောက်တွင် ။
ကား၏အနောက်ခန်းတွင် တိတ်ဆိတ်မှုတို့သာ ကြီးစိုးနေလျက် ။ နှစ်ယောက်သား မည်သူကမှ စကားပြောဆိုခြင်းမရှိကြ ။
ရီဝမ်ဝမ်သည် မေးစေ့ကို ပွတ်သပ်လျက် စိတ်ရှုပ်ထွေးစွာဖြင့်
စီရီဟန်အား စိုက်ကြည့်နေသည် ။
အမှန်တကယ်လည်း သူမ အတော်လေး စိတ်မသက်မသာဖြစ်နေပါ၏ ။ မည်သည်ကြောင့် ဖြစ်ရသလဲဆိုသည်ကို မသိပါသော်လည်း
သူမသည် ကလေးတွေကို တကယ်ကြီးသဘောမကျဟု မသိစိတ်ထဲကနေ ခံစားမိနေသည် ။ သူမအဖို့ ကလေးတွေသည် ချစ်စရာတစ်စက်လေးပင် မကောင်းဘဲ အရှုပ်ထုပ်တွေသာဟု တွေးနေမိသလို တစ်ဖက်တွင် သူမသည် လွတ်လပ်ပြီး အပူအပင်ကင်းသည့်ဘဝကိုသာ လိုချင်နေမိလေသည် ။
အနာဂတ်အတွက် သူမ မျှော်မှန်းထားသည့်ဘဝသည်ကား စိတ်လှုပ်ရှားစရာများနှင့် ပြည့်နှက်နေရမည်၊ ကမ္ဘာပတ်ပြီး ခရီးထွက်မည်။ သို့ဖြစ်လေရာ
သူမအနားတွင် ကလေးတို့လို့တွဲလောင်းကပ်ပါနေလျှင်
မည်သို့ ပျော်စရာကောင်းနိုင်ပါတော့မည်နည်း ။
ကလေးယူခြင်းဆိုသည်မှာ သူမအဖို့တော့ အလွန်ဝန်ကြီး လှပါ၏ ။
သို့သော် အခုချိန်တွင် သူမ စဉ်းစားမိနေပြန်သည်ကား ။
သူမသာ စီရီဟန်၏ကလေးကို မွေးပေးနိုင်ခဲ့လျှင်…
ရီဝမ်ဝမ်သည် အတွေးထဲစိတ်တို့နစ်လျက် စူးစိုက်ကြည့်နေသဖြင့် စီရီဟန်က သူမဘက် လှည့်လာပြီး အမေးပါသည့်အကြည့်တစ်ချက် ပစ်လွှတ်လာသည် ။
“ဘာပြောချင်လို့လဲ”
ရီဝမ်ဝမ်၏လက်လေးက သူ့အင်္ကျီကော်လံအား ဖွဖွလေး ကလူကျီစယ် ပြုလာသည် ။
“ကိုကို…ကလေးတွေကို ချစ်လား”
စီရီဟန် ။ “မချစ်ဘူး”
အရမ်းကို ပွင့်လင်းလိုက်တာ…
နောက်ကျ ငါတို့ရဲ့ကလေးသာ သူ့သဘောထားကို သိသွားခဲ့လို့ရှိရင် ကလေးလေးတော့ ရင်ကွဲသွားမှာပဲ…
နောင်မှာ ငါတို့ ကလေးရလာခဲ့ရင်….
ရီဝမ်ဝမ် နောက်ထပ်တစ်ခေါက် ထပ်မေးလိုက်သည် ။
“တကယ်လို့လေ အခုချိန်မှာ ကျွန်မ ကလေးတွေကို တကယ်ကြီး သဘောကျလာပြီး တစ်ယောက်လောက် လိုချင်လာမယ်ဆိုရင်ရော…ဟင်”
စီရီဟန် ။ “လိုချင်လို့လား”
ရီဝမ်ဝမ် ။ “တကယ်လို့ဆိုရင် ပြောတာ”
စီရီဟန် တွေးတောနေသည်။ တခနကြာပြီးသည့်နောက် အေးအေးလူလူဟန်ဖြင့် ဖြေလာသည် ။
“ကိုယ် မင်းရဲ့ဆန္ဒကို ဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်ပါတယ်”
ကားမောင်းနေရင်း အနောက်ခန်းအား တစ်ချက်တစ်ချက် ခိုးခိုးကြည့်နေသည့် ရွှီရီ ။ “…”
သခင်လေးက အရမ်းကို အေးအေးလူလူကြီးပါလား - မသိရင် လုံးဝကို ဘယ်လိုမှ မနေတဲ့အတိုင်းပဲ…
….
အင်ပါရီယာမြို့တော် ညဘက်ချိန်တွင် ၊
တစ်လမ်းလုံးသည် မီးအလင်းရောင်တို့ဖြင့် လင်းထိန်နေသည် ။ ယာဉ်ကြောကျပ်နေသဖြင့် ကားတွေသွားနေသည်ကား တရွေ့ရွေ့ ။
ကားအပြည့်ရှိနေသည့် လူကူးကုန်းကျော်တံတားပေါ်တွင် ။
အာရှသားဝတ်စုံကို ဝတ်ဆင်ထားသည့်ယောကျာ်းတစ်ယောက်သည် ဝတ်ထားသည်ကိုမှ အားမနာ၊ မြေကြီးပေါ် ထိုင်လျက် ခြေဖဝါးတို့ကို တဗျင်းဗျင်းကုတ်နေသည် ။
ဤယောကျာ်း၏နံဘေးတွင် လူနှစ်ယောက်လည်း ရှိနေ၏ - တစ်ယောက်သည် လူသေလို မြေကြီးပေါ် လှဲအိပ်နေပြီး နောက်တစ်ယောက်သည် လူရိုင်းဝတ်စုံကို ဝတ်စားထားလျက် ဖက်ရှင်မဂ္ဂဇင်းစာအုပ်အား စိတ်ပါဝင်စားစွာဖြင့် တဗြန်းဗြန်း လှန်လှောနေသည် ။ လူတွေ ဖြတ်ဖြတ်သွားတိုင်း
တစ်ခါတစ်ခါ ထထအော်တတ်သေး၏ ။
ထိုသုံးယောက်သားသည် တစ်ညလုံးလုံးရှာတာတောင်မှ တစ်ပြားတစ်ချပ် မှပင် မရခဲ့ပေ ။
သူတို့အရှေ့က ပန်းကန်လုံးထဲတွင် ဗလာနတ္ထိ ။
“ဟာဗျာ…ငါတို့တွေ ဒီလိုပဲ ဆက်ပုန်းနေလို့တော့ မဖြစ်သေးဘူးလေ…”
သက်ပြင်းချကာဆိုလာသည်ကား ပန်းစည်း ။
သူတော်စင်က ကူကယ်ရာမဲ့စွာဖြင့် ပြောလာသည် ။
“ကပ္ပတိန်က ဘော့စ် ရီ ကို အကူအညီတောင်းထားပြီးသား မဟုတ်ဘူးလား”
ပန်းစည်းသည် သူ့ဘက်လှည့်ကာ မင်း အရူးလားဟု ဆိုသည့်ဟန်ဖြင့် ကြည့်လာသည် ။
“အဲ့ဒါက နောက်ဆုံးအသက်ကယ်ဆေးကွ…ဟုတ်ပီလား ။ မကောင်းဆိုးဝါးလေးက ဒီလောက်ဉာဏ်ကောင်းတဲ့ဟာ - တွေ့ရာလူကို ကောက်ရွေးထားတာကိုသာ သူူ သိသွားခဲ့ရင်…”
နှစ်ယောက်သား စကားပြောနေကြခိုက် “ချွင်”….
အသံတစ်သံ ထွက်လာသည် ။
ဒေါ်လာ ၁၀၀ တန် အထပ်လိုက်ကြီး ဖြစ်ပြီး
ထိုငွေများမှာ ယူရို ငွေများ ဖြစ်ကြရာ…
အမလေး….။ ဘုရားသိကြားမလို့ ။
ဘယ်ကသူဌေးလေး ရောက်ချလာတာလဲ ။
………………………………………………………
စာစဉ် ၃၆၊ အခန်း ၅ ။ အန္တရာယ်များလွန်းတယ်
ငတ်ပြတ်ပြီး သေတော့မည့်ဟန်ပေါက်နေသည့်
ပန်းစည်းနှင့် သူတော်စင်တို့ ချက်ချင်းပင် ခါးမတ်ကုန်ကြ သည် ။ သေချင်ဟန်ဆောင်နေသည့်ရေခဲတုံးယောကျာ်းသည်ပင်လျှင် ပိုက်ဆံကြောင့် နိုးထလာချေပြီ ။
“ဝါး…ကျေးဇူးပါ…သူဌေး။ ကျေးဇူးပါ ။ သူဌေးက တကယ့်ကို လူကောင်းပဲ ။ ဒီငွေနဲ့ဆို ကျွန်မယောကျ်ားကို ဆယ်ခါပြန်တောင် မြေမြှုပ်သဂြိုလ်လို့ ရနေ ပါပြီ”
“သူဌေး…ကံကြမ္မာဖတ်ကြည့်ပေးရမလား ။
ကျွန်တော် အိမ်တိုင်ရာရောက် လာဟောပေးလို့ရပါတယ် ။ ကျွန်တေ်ာဟောတာကို သူဌေး စိတ်ကျေနပ်စေရမယ်လို့အာမခံပါတယ်”
သူတို့အား ပိုက်ဆံစွန့်ကြဲလိုက်သည့်လူတို့သည်ကား
အနက်ရောင်ဝတ်စုံ ဝတ်ထားကြသည့်ယောကျာ်းနှစ်ယောက် ။ သူတို့ထဲက တစ်ယောက်က ပြောလာသည် ။
“ငါတို့ကို ကျေးဇူးတင်ရမှာမဟုတ်ဘူး ။
ပိုက်ဆံပေးတဲ့သူက ငါတို့မဟုတ်ဘူး”
“အမ်…ခင်ဗျားတို့မဟုတ်ဘူးလား ။ ဒါဆို ဒီပိုက်ဆံက…”
ပန်းစည်းနဲ့သူတော်စင်တို့ စိတ်ရှုပ်ထွေးသွားကြ၏ ။
အနက်ရောင်ဝတ်ယောကျာ်းနှစ်ယောက်သည် တစ်ချိန်တည်းမှာပင် ဘေးသို့ရှဲသွားကြရာ
အလယ်တွင် နေရာကွက်လပ်တစ်ခု ပေါ်လာသည် ။
နောက်တစ်စက္ကန့်၊ ထိုအနက်ရောင်ဝတ်ယောကျာ်းတို့၏ အနောက်ဘက်ကနေ ပုံရိပ်လေးတစ်ခု ရုတ်တရက် ပေါ်ထွက်လာသည် ။
ထိုပြစ်မျိုးမှဲ့မထင်ပြီး ပြီးပြည့်စုံလှသည့် အမူအရာကင်းမဲ့သော မျက်နှာသေးသေးလေးကို မြင်လိုက်ရသည့်အချိန်
ပန်းစည်းနှင့်သူတော်စင် တို့ ပါးစပ်အဟောင်းသား ဖြစ်သွားကြပြီး ကျောက်တုံးတွေလို တောင့်မတ်ကုန်ကြသည် ။
“ချချချချ-ချီးပဲ”
သောက်ကျိုးနဲ…ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ဒီသူဌေးလေး ဖြစ်နေရတာလဲ ။ ငရဲဘုရင်လေးက ငါတို့ဆီကို ရောက်လာတယ်…။
ပန်းစည်းသည် မြန်မြန်ဆန်ဆန်ပင် ရေခဲတုံး၏ထမ်းစင် အနောက် ပြေးပုန်းလိုက်၏ ။ သူတော်စင်သည် တုန်ရီလျက် ကိုယ့်ခေါင်းကိုယ် အုပ်ကိုင်ထားသည် ။ ရေခဲတုံးယောကျာ်းသည်ကား နှောင့်နှေးခြင်းမရှိ၊ အနောက်သို့ဆုတ်သွားပြီး မျက်လွှာတို့ကို ပိတ်ချပစ်လိုက်၏ ။
ဤလေးငါးနှစ်အရွယ်သာရှိသည့်ကောင်လေးသည် အတိုင်းထက်အလွန် ချောမောသည့်မျက်နှာလေး ရှိချေသည် ။ သို့သော် သူ၏မျက်နှာထက်က အမူအရာသည်ကား စက်ရုပ်တစ်ရုပ်အလားပင် - မည်းနက်နေသည့်မျက်လုံးအိမ်ထဲတွင် အလိုမကျမှုန်သုန်ခြင်းတို့သာ ရှိလျက် အေးခဲလို့နေ၏ ။
ကောင်လေးက သုံးယောက်စလုံးအား ကြည့်လိုက်ပြီး ပြောလာသည် ။
“မတွေ့ရတာ တော်တော်ကြာပြီနော်”
သူ၏နှုတ်ဖျားမှ ထွက်ကျလာသည့်အခိုက်
ပန်းစည်းနှင့် တစ်ယောက်သော နတ်ဘုရားလက်ကိုင်တုတ်မှာ
ချက်ချင်း တဆတ်ဆတ်တုန်ရီလာတော့သည် ။
ငါတို့ သူ့ကို မတွေ့ချင်ဘူး ။ လုံးဝကို မတွေ့ချင်ဘူး ။ ဒီမကောင်ဆိုးဝါးလေးကို မတွေ့ချင်ဘူး…အား ။
ပန်းစည်း ။ “ဟဲဟဲဟဲ…ဟုတ်…ဟုတ်တယ်…ကြာပြီ ။ တကယ်ကို မတွေ့ရတာ ကြာသွားပြီနော် ။
သခင်လေး…ဘယ်လိုဖြစ်ပြီးတော့ တရုတ်ပြည်ကို ကိုယ်တိုင်ရောက်ချလာတာလဲခင်ဗျာ”
သူတော်စင် ။ “တရုတ်ပြည်က အရမ်းကို ပျော်ဖို့ကောင်း တယ် ။ ကျွန်တော်တို့ကို ဧည့်လမ်းညွှန်လုပ်ပေးစေချင်လို့လားခင်ဗျာ”
ကောင်ငယ်လေးသည် စကားလမ်းကြောင်းပြောင်းဖို့ ကြိုးစားနေကြသည့်နှစ်ယောက်အား လျစ်လျူရှုထားပြီး လိုရင်းကို ပြောချလာသည် ။
“ဦးလေး ဘယ်မှာလဲ”
သေပြီ…သူ့ကို လှည့်စားလို့မရဘူးဟ…
သူ့ကို လှည့်စားနိုင်ဖို့ဆိုတာက မဖြစ်ကိုမဖြစ်နိုင်တာပါလေ ။
သူတော်စင်က ချောင်းဟမ့်လာပြီး ။
“ကျွန်တေ်ာ…ကျွန်တော်တို့လည်း သေချာမသိဘူး…”
ပန်းစည်းကပါ ဝင်ပြောလာသည် ။
“ကပ္ပတိန်က အမြဲလိုလိုပဲ ခုပေါ် ခုပျောက်တတ်တဲ့သူပါ -
သူ ဘယ်မှာလဲ ဆိုတာကို ကျွန်တော်တို့ တကယ်ကို မသိပါဘူး ။ သခင်လေး အရင်ဆုံး ပြန်သွားလိုက်ပါလား - ကျွန်တော်တို့ ကပ္ပတိန်ကို ရှာတွေ့တာနဲ့ ချက်ချင်း ဆက်သွယ်ပါ့မယ် ။ သခင်လေးကိုယ်တိုင် ဒီကို ရောက်လာတာ အရမ်းကို အန္တရာယ်များလွန်းပါတယ်”
ကောင်ငယ်လေးသည် သူတို့နှစ်ဦးသားအား တစ်ချက်ကြည့်လာချေပြီ ။ “အန္တရာယ်များတယ်…”
ပန်းစည်းနှင့်သူတော်စင်ခမျာ မျက်ရည်တို့အိုင်ထွန်းလာပြီး တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ပွေ့ဖက်ကုန်ကြ၏ ။
င့ါဖင်ကြီးပဲ အန္တရာယ်များ…။
အန္တရာယ်များချင်းများ ငါတို့ကသာ အန္တရာယ်များရမှာ…ဟုတ်ပီလား ။
သူတော်စင် ။ “သခင်လေး…ဘာမှ ထပ်မမေးပါနဲ့တော့ ။
ကျွန်တော်တို့တွေ ကပ္ပတိန်ကို သစ္စာဖောက်မှာမဟုတ်ဘူး”
ပန်းစည်း ။ “ဟုတ်တယ်…။ ကျွန်တော်တို့ ကပ္ပတိန်ကို ဘယ်တော့မှ သစ္စာဖောက်မှာမဟုတ်ဘူး”
ကောင်ငယ်လေး ။ “သုံးစက္ကန့်အချိန်ပေးမယ်”
ဘာ….သုံး…သုံးစက္ကန့်လား ။
“မြို့စွန်က နဂါးသချိုၤင်းတောင်ကုန်းမှာပါ”
သူတော်စင်နှင့် ပန်းစည်းတို့ တစ်ပြိုင်တည်း ပြန်ဖြေလာကြ၏ ။
ကောင်လေးသည် ချာကနဲလှည့်ကာ ထွက်သွားလေပြီ ။
“သွားမယ်”
အနက်ရောင်ဝတ် ယောကျာ်းနှစ်ယောက်သည် လျင်မြန်စွာဖြင့် သူ့အနောက်က လိုက်ပါသွားကြသည် ။
“ဟုတ်ကဲ့”
သူတို့၏အနောက်ဘက်တွင် ပန်းစည်းနှင့် သူတော်စင်မှာ ဟူးကနဲ သက်ပြင်းတစ်ချက် ချလိုက်မိကြ၏ ။
အားရား…အမေရေ့…ကျွန်တော်တို့တော့ သေတော့မလားပဲ.. လန့်လိုက်တာ…
ကပ္ပတိန်…တောင်းပန်ပါတယ်ဗျာ….
ကျွန်တော်တို့ သစ္စာမဖောက်ခင် ကြိုးကြိုးစားစားနဲ့
သုံးစက္ကန့် အချိန်ဆွဲထားခဲ့ပါသေးတယ်…
……………………………………………………
စာစဉ် ၃၆၊ အခန်း ၆ ။ မကောင်းဆိုးဝါးလေး လာပြီ
ပေကျင်းမြို့စွန်က နဂါးသချိုၤင်းတောင်ကုန်း ။
တောထဲတွင် သစ်ကိုင်းသစ်ခက်တို့၊ သစ်ရွက်တို့ဖြင့် ဝေဆာနေသည့် သစ်ပင်ကြီးတစ်ပင်ပေါ်…
အမည်မရှိသောနန်သည် သစ်ကိုင်းပေါ် ခြေထောက်ချိတ်ထားလျက် လေထဲတွင် တန်းလန်း ။ မြက်တစ်ပင်ကို ဝါးလိုက် ခေါင်းအထက်က သစ်ရွက်တို့အား မှုန်ကုတ်စွာ ဆွဲလိုက်ဖြင့် ။
ကြီးမားလှသည့်သစ်ပင်ကြီး၏အောက်တွင် ခန္ဓာကိုယ်တောင့်တင်းသန်မာသည့် ကပြားယောကျာ်းတစ်ယောက်သည် စိုးရိမ်စိတ်ပူမှုအပြည့်ဖြင့် ခေါင်းကို အုပ်ကိုင်ထားရင်း သစ်ပင်ပေါ်က ထိုလူအား ကြည့်နေသည် ။
“ကပ္ပတိန်…ကျွန်တော်တို့ ဒီမှာ ဘယ်လောက်ကြာကြာ ပုန်းနေရမှာလဲ”
အမည်မရှိသောနန်က ပျင်းတွဲတွဲဖြင့် ပြန်ဖြေသည် ။
“တစ်နေရာကို တစ်ရက်ပုန်းကြတာပေါ့ ~”
အုတ်သယ်သည့်နိုင်ငံခြားသား ။ “ဒါပေမယ့် ပုန်းနေတာက အဖြေမဟုတ်သေးဘူးလေ…”
အမည်မရှိသောနန် သက်ပြင်းချလိုက်၏ ။
“အာ…ချစ်စရာလေး…ဒီလိုဖုန်ထူပြီး တောအရမ်းကျတဲ့ နေရာမျိုးမှာ ပုန်းနေရတာကို ငါကရော ကြိုက်တယ်လို့များ ထင်နေတာလား ။
ငါ ဘယ်မှာပုန်းပုန်း အဲ့ဒီမကောင်းဆိုးဝါးလေးက လွယ်လွယ်နဲ့ ရှာတွေ့နိုင်တာချည်းပဲ၊ ဒီတော့ င့ါမှာ သူ ရှာမတွေ့နိုင်မယ့် ဒီလိုနေရာမျိုးကိုပဲ လာပုန်းနေရမှာပေါ့ကွ”
အုတ်သယ်သည့်နိုင်ငံခြားသား ။ “…”
အာ…အဲ့လိုပြောချင်တာ မဟုတ်ဘူးလေ ။
“ကပ္ပတိန်…ဘော့စ် ရီ ကို အကူအညီတောင်းထားတယ်ဆို”
အမည်မရှိသောနန် က သူ့အား ကူကယ်ရာမဲ့စွာ ကြည့်လာသည် ။
“င့ါရဲ့အဲ့ဒီဘိုးဘိုးလေးက လွယ်လွယ်လေးနဲ့
အရူးလုပ်လို့ရရအောင် သုံးနှစ်အရွယ် ငါးနှစ်အရွယ် ကလေးများ မှတ်နေလား”
အုတ်သယ်သည့်နိုင်ငံခြားသား ။ “…” မဟုတ်လို့လား ။
အမည်မရှိသောနန် က ဆက်ပြောသည် ။
“ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အဲ့ဒီအစီအစဉ်က အရမ်းကို စိတ်မချရဘူး ၊ ငါတို့ရဲ့ နောက်ဆုံးအသက်ကယ်ဆေးအနေနဲ့တော့ ထားထားလို့ရတယ် ။ မဟုတ်ရင် ငါ သူ့ရဲ့အမေအစစ်ကို ရှာလို့မတွေ့သေးဘူးဆိုတာကို သိသွားလို့ကတော့ ငါ့ကို သေချာပေါက်ကို သတ်ပစ်လိမ့်မယ် ။ သူ့ရဲ့အမေကို ရှာတွေ့ပြီးသွားရင် ဒီကိစ္စကို ဘေးပို့ပစ်လိုက်လို့ရပြီ။ သူ့အမေကို ရှာတွေ့တာနဲ့ အဖေကိစ္စကလည်း အဆင်ပြေသွားမှာပဲ…”
အုတ်သယ်သည့်နိုင်ငံခြားသားက ခေါင်းခါယမ်းပြလာသည် ။
“ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်တို့ရှာနေတာ လေးနှစ်ရှိတော့မယ်…”
အမည်မရှိသောနန်သည် သူ့ပါးစပ်ထဲက မြက်ပင်ကို ထွေးထုတ်ပစ်လိုက်ပြီး သက်ပြင်းချလိုက်ကာ ။
“ငါ ဘာလို့များ ဒီလောက်တောင်ကံဆိုးရတာလဲကွာ ။
ဘာလို့များ ငါ့မှာ ဒီလိုတူမျိုး လာရှိနေရတာလဲ ။
မူ မိသားစုက အဲ့ဒီကောင်ရဲ့တူကိုပဲ ကြည့် - သူဆို အရမ်းကို ချစ်ဖို့ကောင်းပြီးတော့ လိမ္မာရိုကျိုးလိုက်တာဆိုတာ ။ အဲ့ဒီခွေးကောင်ဆီမှာ ဒီလောက်ချစ်စရာကောင်းတဲ့ တူလေးကို ရထားပြီး ငါ့ဆီမှာကျတော့ မရှိဘူး ။
ဥက္ကဌ ဂျိ ရဲ့ မြေးလေးလည်း ရှိသေးတယ် - အမလေး.. အဲ့ကလေးဆိုရင်လည်း စကားချိုချိုနဲ့ပြောတတ်လိုက်တာ ။ ဒါပေမယ့် ငါ့ကျတော့ရော - ငါ့ကျတော့ အဲ့ဒီမကောင်းဆိုးဝါး လေးတဲ့ ။ ချစ်စရာလေး..ငါ ပြောတာ မှန်တယ်မလား”
အုတ်သယ်သည့်နိုင်ငံခြားသားသည် သဘောတူစွာဖြင့် ခေါင်းကို ညိတ်ပြလာသည် ။ ကပ္ပတိန်ပြောသွားသည်က အဓိပ္ပာယ်ရှိသည်ဟု တွေးမိပြီး ဝင်ပြောဖို့ဟန်ပြင်လိုက်ချိန် ။ သို့သော် မော့ကြည့်လိုက်သည့်အခိုက်…ရှော့ရစွာဖြင့် မျက်လုံးတို့ပြူးကျယ်သွားပြီး တန်းလန်းရပ်သွားရသည်…
ချက်ချင်းပင် ခေါင်းထဲပေါ်လာသည့်စကားတစ်ခွန်းကား…
မကောင်းဆိုးဝါးလေး ရောက်လာပြီ ။
မကောင်းဆိုးဝါးလေးသည် ဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်တွင် ကိုယ်ရံတော် နှစ်ယောက်ပါလာလျက် သိပ်မဝေးသည့်သစ်ပင်အနောက်ကနေ ရုတ်တရက် ပေါ်ထွက်လာခြင်းပင်။ သူ၏အေးခဲနေသည့်အကြည့်တို့သည် သူ့အပေါ် တစ်ချက် ဝေ့ကြည့်လာပြီး ၊ နောက် တဖြည်းဖြည်းချင်းလှည့်လိုက်သည်မှာ သစ်ပင်ပေါ်တွင် ရှိနေသည့် အမည်မရှိသော နန် ဆီ ။
အုတ်သယ်သည့်နိုင်ငံခြားသားမှာ သေတော့မတတ် ကြောက်လန့်သွား၏ ။
မြန်မြန်သွက်သွက်ပင် ပြောလာတော့သည် ။
“မမှန်ဘူး…မမှန်ဘူး မမှန်ဘူး မမှန်ဘူး။ ကပ္ပတိန်ရဲ့တူလေးက အရမ်းကို ချစ်ဖို့ကောင်းပြီးတော့ ရိုကျိုးပါတယ် ။ သူက အရမ်းယဉ်ကျေးပြီးတော့ ချစ်ဖို့အရမ်းကောင်းတယ် - သူ့ကို မြင်လိုက်တဲ့သူတိုင်း ချစ်သွားကြတာချည်းပဲ ။ ကပ္ပတိန်ရဲ့တူလေးလောက် ချစ်စရာကောင်းပြီး ထက်မြက်တဲ့ ကလေးမျိုးကို ကျွန်တော့်တစ်သက်မှာ တစ်ခါမှ မတွေ့ဖူးသေးဘူး…”
ထိုအခိုက်အတန့်၊ သူသည် သိသမျှတတ်သမျှတရုတ်စကားလုံးတို့ကို ထုတ်သုံးပြီး အပြတ်အသတ်ချီးကျူးဂုဏ်တင်နေမိလေပြီ ။
သစ်ကိုင်းပေါ်တွင် ထိုင်နေသည့် အမည်မရှိသောနန်မှာ
ရုတ်တရက်ကြီး အရိုးထဲထိ အေးစိမ့်သွားသလို ခံစားမိလိုက်၏ ။
သို့သော် များများစားစား တွေးတောနေခြင်းမပြုပေ ။ အံ့အားအသင့်ကြီးသင့်လျက် သူ့အဖွဲ့သားအား ကြည့်လာသည် ။
“ချီးတဲ့မှပဲ…။ ချစ်စရာလေး…မင်း ဒီသချိုၤင်းကုန်းမှာ အကြာကြီး နေလိုက်ရလို့ သရဲဝင်စီးသွားတာလား ။
မင်းမို့လို့ ဒီလိုမဟုတ်တမ်းတရားမျိုးတွေကို လျှောက်ပြောနိုင်သေးတယ်နော်”
အုတ်သယ်သည့်နိုင်ငံခြားသားမှာ အလွန်အမင်း ရင်ထိတ်သွားချေပြီ ။ စကားလုံးဝဆက်မပြောတော့ဖို့ရာ အရိပ်ပြလျက် အမည်မရှိသောနန် အား ကပျာကယာ လက်ဝှေ့ယမ်းပြလိုက်၏ ။
သို့သော်၊ အမည်မရှိသောနန်ကား သူ့အဖွဲ့သား၏ အရိပ်ပြနေခြင်းကို အကောင်မြင်မိခြင်းမရှိပေ ။ ဆက်ကာကျိန်ဆဲနေသည်…
……………………………………………………
တန် တန့် တန်... အားလုံး မျှော်လင့်နေတဲ့ ဘေဘီလေး တရုတ်ပြည် ရောက်လာပါပြီ ။ ဘေဘီလေးကလည်း အရမ်းကို ချစ်ဖို့ကောင်းတာပါ ။ နောက်အပိုင်းတွေကျရင် ဘေဘီလေးရဲ့ချစ်တတ်ပုံတွေကိုလည်း ကြည့်ရအောင်နော်။
ဒီအပိုင်းလေးကို ကြိုက်နှစ်သက်တယ်ဆိုရင် vote and comment ပေးသွားကြနော် 😘😘😘
Goddess > စာစဉ်တစ်ခုလုံးကို ဖတ်ရှုလိုပါက
09 402 842 937 ကို 500 လွှဲပေးပြီး လွှဲပြီးကြောင်း ss ကို message box မှာ ပို့ပေးထားလို့ ရပါပြီ ။