(Completed )The Transmigration Routine of Always Being Captured by ML

Arc(1.32)

Unicode

Arc(1.32)

The Wild Dragon Proud Day

လီလျိုသတိပြန်ရတဲ့အချိန်မှာတော့ သူ့ကိုယ်သူအိပ်ယာပေါ်မှာလဲလျောင်း နေတာကိုတွေ့ရှိသွားရသည်။သူ့မျက်လုံး များကိုဖွင့်ပြီးပြီးခြင်းလီလျိုကချက်ချင်း ပင်ပတ်ပတ်လည်ကိုလှည့်ပတ်ကြည့် လိုက်သောအခါအခန်းထဲမှာချင်ယုရဲ့ ပုံသဏ္ဍာန်လုံးဝမတွေ့ရတာကိုသိသွား ရသည်။

လီလျိုကစိတ်သက်သာရာရစွာသာ သက်ပြင်းချလိုက်မိသော်လည်းသူ အိပ်ယာပေါ်မှထရန်ပြင်လိုက်သည့် အချိန်မှာတစ်ခုခုမှားနေသလိုခံစား လိုက်ရသည်။သူ့ခေါင်းကိုအနည်းငယ် ငုံ့ပြီးကြည့်လိုက်သည့်အခါသူ့ကိုယ် အပေါ်ပိုင်းကဗလာဖြစ်နေပြီးသူ့ပုခုံးပေါ် မှာသာပါးလွှာသည့်အနီရောင်ခြုံထည် တစ်ခုကိုလွှမ်းခြုံထားကာအခြေခံအရ ပြောရရင်တော့ဘာမှမဝတ်ထားတာ နဲ့အတူတူပဲဖြစ်သည်။

အဝတ်အစားမှတစ်ဆင့်သူ့ရင်ဘက် ပေါ်မှအစက်သေးသေးလေးနှစ်ခုကို ပင်ရှင်းရှင်းလင်းလင်းမြင်နေရပြီး သူ့ရဲ့နူးညံ့သည့်ကျောက်စိမ်းကဲ့သို့ အသားအရည်ကအဝတ်၏အနီရောင် ကိုရောင်ပြန်နေသောကြောင့်သူ့ အသားအရည်ကိုပိုလို့ပင်နူးညံ့ပြီး ကြည်စိမ်းနေစေသည်။

လီလျို : : "......"

ခဏလေးနေပါဦး!ဒီမှာဘာတွေ ဖြစ်နေတာလဲ?

လီလျိုကသူ့ကိုယ်ပေါ်မှစောင်ကိုဖယ် လိုက်သည့်အခါမှာတော့သေချာပေါက် ပင်....သူလုံးဝဘောင်းဘီမဝတ်ထားဘူး ဖြစ်သည်။ထို့အပြင်သူ့ကိုယ်ခန္တာတစ်ခု လုံးကိုအပေါ်မှအောက်ခြေထိအနီရောင် ခြုံပဝါဖြင့်သာလွှမ်းခြုံထားသည်။ ထပ်ပေါင်းပြောရရင်တော့သူ့ခါးက အနီရောင်ခါးပတ်ကြိုးဖြင့်ခြည်ထား သောကြောင့်သူ့ရဲ့မူလပါးလွှာသည့်ခါး ကပိုလို့ပါးလွှာသည့်ပုံပေါက်နေရသည်။

လီလျိုမှာသူ့ကိုယ်ပေါ်မှအဝတ်အစား များကိုကြည့်ပြီးအားမရှိတော့သလို တောင်ခံစားလိုက်ရသည်။ထို့နောက် အလျင်အမြန်ပဲသူ့စိတ်ထဲမှတိုးတက်မှု ကိုစစ်ဆေးလိုက်သောအခါမှာတော့ အဲ့ဒါက(၉၉%)ထိတိုးတက်နေပြီးနေပြီ ဖြစ်၏။နောက်ဆုံးအကြိမ်သူစစ်ဆေး တုန်းကတော့အဲ့ဒါကအလွန်တိုးတက် နေခဲ့တာဖြစ်သော်လည်းအခုတော့ ချက်ချင်းပင်ထိုနေရာမှာသာရပ်နေပြီး ပြောင်းလဲမှုမရှိတော့ဘူးဖြစ်နေသည်။

သူ့မှာတစ်ခြားနည်းလမ်းလည်းမရှိတော့ ဘူးဖြစ်သောကြောင့်ဒီအတိုင်းသူ့ကိုယ် ကိုသာစောင်ဖြင့်ပြန်လွှမ်းခြုံထားလိုက် ပြီးရှောင်းချီကိုခေါ်ကာsystem၏ သိုလှောင်သည့်နေရာမှာသိမ်းထားသော သူ့အဝတ်အစားများယူရန်ကူညီခိုင်း ရတော့သည်။

ရှောင်းချီကအရင်ကလိုမဟုတ်ပဲ တစ်ဖြည်းဖြည်းခြင်းဆီသာပေါ်လာသည်။

【ကြီးမြတ်တဲ့ host...တစ်ခုခုလိုအပ်တာရှိလို့ပါလား?】

[ရှောင်းချီရေငါ့ကိုအဝတ်အစားတွေ ယူရအောင်ကူညီပေးပါဦး] လီလျိုကအလျင်အမြန်ပဲပြန်ဖြေ လိုက်သည်။ဒီလိုအဝတ်အစားများ ဝတ်ထားရတာကသူ့အတွက်တော့ မသက်မသာခံစားရသည်လေ။

【ကြီးမြတ်တဲ့ host.....ကျွန်တော်မလုပ်နိုင်ဘူး.. ကျွန်တော့ရဲ့တည်ရှိမှုကိုတစ်ခြား သူတွေရှာတွေ့သွားအောင်လုပ်လို့ မရဘူး..ရှောင်းချီဒီအခန်းကိုအခုလေး တင်စစ်ဆေးလိုက်တာဒီမှာဝတ်စရာ ဘာအဝတ်အစားမှရှိမနေဘူး】

ရှောင်းချီရဲ့အသံကတစ်နည်းနည်းနဲ့ ရှက်ရွံ့နေသည့်ပုံပေါ်နေသည်။

လီလျိုကတစ်ခုခုပြောခြင်နေသေး သော်လည်းရှောင်းချီကအလျင်လို သည့်ပုံစံဖြင့်သူ့ခေါင်းထဲမှာပြောလာသည်။

【ကြီး....ကြီးမြတ်တဲ့hostရေ ဇာတ်လိုက်ပြန်လာနေပြီ...ကျွန်တော် အရင်သွားနှင့်မယ်နော်သူထွက်သွားတာ နဲ့ပြန်ခေါ်လိုက်လို့ရတယ်!】

.....မင်းဘာများအသုံးကျတာရှိသေးလဲ!

ဇာတ်လိုက်ဆိုတဲ့သူပြန်လာပြီဆိုတဲ့ ရှောင်းချီရဲ့အသံကြားသောအခါ လီလျိုမှာအံ့အားသင့်သွားပြီးသူ့ကိုယ် ကချက်ချင်းပင်တောင့်တင်းသွားရသည်။

သေချာပေါက်ပင်နောက်ထပ်စက္ကန့် အနည်းငယ်အကြာမှာတော့မူလက တင်းတင်းစေ့ပိတ်ထားသည့်တံခါးက အပြင်မှတွန်းဖွင့်သောကြောင့်ပွင့်လာ ခဲ့သည်။အိပ်ယာပေါ်မှာသာကြောင် တောင်တောင်ဖြင့်ကြည့်နေမိသည့် လီလျိုမှာသူ့မြင်ကွင်းကလုံးဝကွယ် ထားခြင်းခံရသောကြောင့်အပြင်မှ မြင်ကွင်းကိုရှင်းရှင်းလင်းလင်းမမြင်ရ ဘဲအပြင်ဘက်မှလူကလည်းသူ့ကို မမြင်နိုင်ဘူးဖြစ်သည်။

လီလျိုကခြေသံများစွာကိုကြားလိုက် ရသော်လည်းမကြာခင်ပင်ထိုအသံများ ကအလျင်အမြန်ဝေးသထက်ဝေးသွား ခဲ့သည်။သို့သော်လည်းချင်ယုက မြင်ကွင်းနောက်ကွယ်မှာရပ်နေသည် ကိုတော့လီလျိုကရှင်းရှင်းလင်းလင်းကို ခံစားလို့ရနေသေး၏။

လက်ဖက်ရည်သောက်ချိန်တစ်ဝက် လောက်မှသာမျက်နှာပြင်နောက်ကွယ် မှထိုဖြောင့်မတ်ပြီးအရပ်ရှည်ရှည်နှင့် လူကမြင်ကွင်းနောက်ကွယ်မှလျှောက် ထွက်လာခဲ့ကာသူ့ရဲ့အနက်ရောင် မျက်ဝန်းများကလီလျိုရဲ့ဘက်ကို စူးစိုက်ကြည့်နေသည်။သူ့ရဲ့မျက်ဝန်း များကလီလျိုကိုမြင်လိုက်သည့် တစ်ခဏမှာပဲခပ်မှိန်မှိန်အနက်ရောင် အလင်းတစ်ခုဖြစ်ပြေးသွားသော်လည်း မကြာခင်ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့သည်။

အခုချိန်မှာလီလျိုကသူ့မူလရုပ်သွင်ကို ပြန်လည်ပြောင်းလဲပြီးနေပြီဖြစ်ပြီးသူ့ ရဲ့ရှည်လျားသည့်အနက်ရောင်ဆံနွယ် များကမစီးမနှောင်ပဲသူ့ကျောဘက်မှာ ပြန့်ကျဲကျနေသည်။သူ့ပုခုံးကလည်း တစ်ခြားသူထပ်ကျဉ်းမြောင်းပြီးသူ့ ကိုယ်ပေါ်မှအနီရောင်ခြုံထည်အပိုင်း အစကလည်းသူ့ကိုယ်ကိုတင်းတင်း ကြပ်ကြပ်ရစ်ပတ်ထားသည့်အနီရောင် အခိုးအငွေ့များနှင့်တူလှသည်။ သူ့ရင်ဘက်ကအစက်လေးနှစ်စက်က တော့အနီရောင်ခြုံထည်၏ကြားတွင် သိသိသာသာကိုကွဲပြားစွာပါးပါးလေး မြင်နေရ၏။

လီလျိုကမတ်တပ်ရပ်နေသည့်ချင်ယု ကိုလှမ်းကြည့်လိုက်ပြီးချင်ယုကလည်း သူ့ကိုကြည့်နေသောကြောင့်သူတို့အ ကြည့်ကသော့ခတ်ပိတ်သိမ်းနေကြသည်။ သူနဲ့ချင်ယုတို့က(၁၀)စက္ကန့်ကျော်လောက် ထိတစ်ယောက်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ဘာစကားမှမပြောပဲကြည့်နေကြပြီး နောက်ဆုံးတော့လီလျိုကတိတ်ဆိတ် မှုကိုဖြိုခွင်းကာမေးလိုက်တော့သည်။

"ယု...မင်းငါ့ကိုဝတ်စရာအဝတ်တွေ ပေးလို့ရမလား?"

လီလျိုရဲ့စကားကိုနားထောင်ရင်းချင်ယု ကသူ့မျက်လုံးများကိုကျဉ်းမြောင်းလိုက် သည်။အပြုံးမမည်သောအပြုံးတစ်ခုရဲ့ အမူအယာနှင့်အတူချင်ယုကသူ့နှုတ်ခမ်း ထောင့်စွန်းများကိုကွေးညွှတ်လိုက်လေ၏။

မျက်စိတစ်မှိတ်အတွင်းမှာပဲချင်ယုက အိပ်ယာရှေ့သို့ရောက်လာခဲ့ပြီးသူ့ကိုယ် တစ်ဝက်ကိုအိပ်ယာပေါ်သို့ကိုင်းညွှတ်ကာ လီလျိုအားစိုက်ကြည့်နေသည်။ထို့နောက် ချင်ယုကလက်ကိုထုတ်လိုက်ကာလီလျို ၏မေးစေ့ကိုကိုင်လိုက်သောကြောင့် လီလျိုမှာသူ့ကိုပဲကြည့်နေရတော့လေသည်။

"ဒီပုံစံကအရမ်းကြည့်ကောင်းတယ် မဟုတ်ဘူးလား?မင်းဘယ်လိုများမင်း ရဲ့ပုံစံကိုအလွယ်တကူပြောင်းလဲလို့ ရတာလဲတော့မသိပေမယ့်မင်းမှာ အဝတ်တွေမရှိသ၍ငါ့မြင်ကွင်းကနေ ထွက်ပြေးလို့မရတော့ဘူးဟုတ်တယ် မှတ်လား?"

လီလျို : : "......." 

သူ့မှာပြောစရာစကားမဲ့သွားရသည်။ သူ့ကိုယ်ပေါ်မှအဝတ်အားလုံးနှင့်သူ့ လည်ပင်းမှယူနီဗာဆယ်အသွင်ပြောင်း ဆေးလုံးပါအပါအဝင်အားလုံးကို ချင်ယုကယူသွားပြီဖြစ်ပြီးဘယ်နေရာ မှာသိမ်းထားလဲဆိုတာတော့သူမသိနိုင် ဘူးဖြစ်သည်။ထိုခဏမှာတော့တကယ်လို့ သူထွက်ပြေးခြင်တယ်ဆိုရင်တောင် ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲမသိတော့ဘူး ဖြစ်သည်လေ။

လီလျိုမှာချက်ချင်းပင်သူ့မှာsystem
ဆီကလဲလှယ်စရာအခွင့်အရေးတစ်ခု ရှိသေးကြောင်းသတိရသွားသော်လည်း ချင်ယုကသူ့ဘေးမှာရှိနေသ၍ဒါမှမဟုတ် သူ့ဘေးမှာတစ်စုံတစ်ယောက်ရှိနေသ၍ သူ့မှာထိုအခွင့်အရေးကိုအသုံးချခွင့်ရ မည်မဟုတ်ပဲထိုပစ္စည်းကိုထုတ်ယူ လို့လဲရမှာမဟုတ်ပေ။

"ဘာတွေတွေးနေတာလဲ?ငါ့ဆီက ထွက်ပြေးဖို့တွေးနေတုန်းပဲလား?"

ချင်ယုရဲ့ခပ်နိမ့်နိမ့်ဖြင့်နက်ရှိုင်းသည့် အသံကလီလျိုရဲ့နားနားတစ်ဝိုက်မှာ ကြားလိုက်ရပြီးချက်ချင်းပင်သူ့ကို အတွေးများထဲမှဆွဲထုတ်လိုက်သည်။

ချင်ယုကလီလျိုကိုကြည့်နေရင်း သူ့ကိုယ်တစ်ဝက်ကအိပ်ယာပေါ်မှာ လဲလျောင်းနေခဲ့တာဖြစ်၏။သူ့ရဲ့ နက်ရှိုင်းပြီးအဆုံးမရှိသည့်အနက် ရောင်မျက်ဝန်းနှစ်ခုကအရာအားလုံး ကိုမျိုချတော့မတတ်ပင်ဖြစ်နေခဲ့သည်။ သူဘာမှမပြောသော်လည်းလီလျိုကတော့ သူဒေါသထွက်နေတာကိုခံစားလို့ရနေသည်။

အရမ်းအရမ်းကိုဒေါသထွက်နေတာ...

ဒီဒေါသကချင်ယုရဲ့နှလုံးသားထဲမှာ ငါးနှစ်လုံးလုံးတည်ရှိနေခဲ့ရတာဖြစ်ပြီး ထိုခဏမှာတော့ပုန်းကွယ်နေသေးသော် လည်းသူ့ဒေါသကိုဖြစ်ပေါ်စေမည့်မီးပွား များရှိနေသ၍သူ့ခန္တာကိုယ်ကလျင်မြန်စွာ ပေါက်ကွဲထွက်သွားနိုင်ပြီးသူ့တစ်ကိုယ် လုံးလောင်ကျွမ်းသွားစေနိုင်သည်။

လီလျိုကချင်ယုရဲ့ပုံစံကိုကြည့်လိုက်ပြီး သူ့အကြည့်ကတစ်ချက်မျှတောက်ပသွား ကာပါးစပ်ဖွင့်ပြီးပြောလိုက်တော့သည်။

"ငါမလုပ်ပါဘူး"

"လိမ်တယ်"

ချင်ယုရဲ့လက်ချောင်းများကလီလျိုရဲ့ မေးစေ့ကိုအကြိမ်အနည်းငယ်မျှပွတ်သပ် နေပြီးသူ့နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းမှာအပြုံး တစ်ခုရှိနေသေးသော်လည်းထိုအထဲမှာ နွေးထွေးမှုတစ်စုံတစ်ရာရှိမနေပေ။

"မင်းကဒီအတိုင်းငါ့ကိုလှည့်စားခြင်နေတာ"

လီလျိုမှာခက်ခက်ခဲခဲနဲ့တံတွေးမျိုချ လိုက်ပြီးချင်ယုရဲ့နက်ရှိုင်းသောမျက် လုံးများကိုကြည့်ကာသူ့နှုတ်ခမ်းများ ကိုလှုပ်လိုက်သော်လည်းဘာစကားမှ ထွက်မလာနိုင်တော့ဘူးဖြစ်နေ၏။

ချင်ယုကသူ့ကိုယ်သူလှောင်ပြောင်သရော် သည့်ပုံဖြင့်ရယ်မောလိုက်မိပြီးသူ့မျက်လုံး များမှာတော့ချက်ချင်းပင်ဝမ်းနည်းနေ သည့်အကြည့်များပေါ်လာခဲ့သည်။

သူဒီလူကိုသူ့ရှေ့မှာလွန်ခဲ့တဲ့ငါးနှစ်လုံး မတွေ့ခဲ့ရတာ....ပြီးတော့လီလျိုကတော့ ဒီငါးနှစ်အတွင်းသူဘယ်လောက်တောင် ခံစားခဲ့ရလဲဆိုတာနားလည်မှာမဟုတ်ဘူး။

လီလျိုပျောက်သွားတဲ့နေ့ကသူသုံးရက် လုံးစောင့်ခဲ့တယ်ပြီးတော့သူ့ကိုရှာဖွေနိုင် ဖို့နန်းတော်ရဲ့လက်မတိုင်းကိုအပြင်းအထန် ရှာဖွေခဲ့ပြီးပီယန်မြို့တော်ထဲကိုစစ်သား ထောင်ပေါင်းများစွာကိုပါစေလွှတ်ခဲ့တာ.. ဒါပေမဲ့သူဘာမှရှာမတွေ့ခဲ့ရဘူးပြီးတော့ စေလွှတ်လိုက်တဲ့စစ်သားတွေမှာလည်း ဘာရလဒ်မှမရှိခဲ့ဘူး....သူစတင်ပြီး ကြောက်လာခဲ့မိတယ်...ဒီဘဝမှာသူအသက် ကြီးတဲ့အထိသူ့ကိုမတွေ့နိုင်တော့မှာကို ကြောက်တယ်...သူမရှိပဲနဲ့ဒီလွန်ခဲ့တဲ့ ဆယ်နှစ်နီးပါးအချိန်မှာဘယ်လိုများ ရှင်သန်နိုင်မှာလဲ?

သူ့ရှေ့ကဒီလူကတော့သူ့ရင်ထဲမှာ ဘယ်လောက်တောင်ကြောက်ရွံ့ပြီး ထိတ်လန့်နေခဲ့ရလဲဆိုတာနားလည်မှာ မဟုတ်ဘူး...သူ့ရင်ထဲမှာနှလုံးထဲမှာမ ယုံနိုင်လောက်အောင်နာကျင်တယ်... သူတန်ဖိုးအထားရဆုံးလူကိုဆုံးရှုံးရ တာကသူ့နှလုံးသားတစ်ဝက်ကိုထုတ် ပစ်လိုက်သလိုပဲသူ့ရင်တစ်ခုလုံး နာကျင်ခံစားရတယ်....

ဒီလိုနာကျင်မှုနဲ့ခံစားရမှုတွေကိုသူထပ် မခံစားခြင်တော့ဘူးအဲ့ဒါကြောင့်လီလျို သူ့ဆီကထွက်သွားဖို့ဘယ်တော့မှမစဉ်းစား ရဘူး...ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့သူသူ့ကို ဘယ်တော့မှသူ့ဘေးကနေထွက်သွား ခွင့်ပြုမှာမဟုတ်လို့ပဲ....

လီလျိုကချင်ယုမျက်လုံးထဲကဒဏ်ရာ များပြည့်နေသည့်အကြည့်ကိုမြင်လိုက် သောအခါသူပိုပြီးပြောစရာစကားမဲ့ သွားရသည်။

လွန်ခဲ့တဲ့ငါးနှစ်....သူထွက်ခွာသွားတဲ့ အချိန်နှုတ်ဆက်တာကိုတောင်မလုပ်ခဲ့ မိဘူး...သူချင်ယုဆီကပထမဆုံးမြင်တဲ့ အရာကသူသူ့ဆီကနေဘယ်လိုများ လွတ်မြောက်သွားလဲဆိုတာကိုစဉ်းစား နေတဲ့ပုံစံဖြစ်ပြီးအဲ့ဒါကသူချင်ယုရဲ့ မျက်လုံးတွေကိုစေ့စေ့မကြည့်ရဲ လောက်အောင်ဖြစ်စေတယ်။

ဒါပေမဲ့လည်းတကယ်လို့ချင်ယုကသာ သူ့အပေါ်မှာလုပ်နေတဲ့အဲ့ဒီလိုအရာမျိုး တွေကိုရပ်ပေးဖို့စဉ်းစားမယ်လို့သူ့ကို ကတိပေးခဲ့မယ်ဆိုရင်သူလည်းသူနဲ့အတူ သူငယ်ချင်းလိုညီအစ်ကိုလိုဆက်နေနိုင် တာပေါ့အဲ့ဒီလိုဆိုရင်သူ့ဆီကနေ ထွက်ပြေးနေစရာလည်းမလိုတော့ဘူး....

လီလျိုကချင်ယုကိုခက်ခက်ခဲခဲပြန် ကြည့်လိုက်ပြီးမှသူ့ပါးစပ်ကိုဖွင့်ပြီး မေးလိုက်လေသည်။

"ချင်ယု...ငါတို့တကယ်ကိုသူငယ်ချင်း သက်သက်ပဲဖြစ်လို့မရဘူးလား?ငါ တကယ်မင်းကိုညီငယ်လေးတစ်ယောက် လိုပဲတွေးလို့ရတယ်...ငါတို့နှစ်ယောက် ကြားထဲမှာသူငယ်ချင်းထက်ပိုတဲ့ ဆက်ဆံရေးကိုမလိုခြင်ဘူး"

"ဟားဟားဟား..သူငယ်ချင်းတဲ့လား? ငါ့ကိုညီလေးလိုပဲသဘောထားတယ် ပေါ့လေ?"

ချင်ယုကရုတ်တရက်ထရယ်လေ၏

"ဒါပေမဲ့ငါကမင်းနဲ့သူငယ်ချင်းပဲမဖြစ်ခြင် ဘူးလေ..ငါမင်းကိုချစ်သူအနေနဲ့လိုခြင်တာ...ငါအသက်(၁၅)နှစ်ကျော်ထဲကဘယ် အချိန်မှမင်းနဲ့အိပ်လို့ရမလဲလို့အမြဲတမ်း တွေးခဲ့တာ"

ချင်ယုကရယ်မောနေတာကိုရပ်လိုက်သည်။သူ့မျက်နှာကပြုံးနေဆဲဖြစ်သော်လည်း လီလျိုကိုကြည့်တဲ့သူ့မျက်လုံးများထဲမှာ တော့ဝမ်းနည်းမှုနဲ့စိုးရိမ်ပူပန်နေမှုများ ပြည့်နေခဲ့လေ၏။

ထို့နောက်ချင်ယုကခေါင်းကိုအနည်းငယ် နှိမ့်ချလိုက်ကာလီလျိုရဲ့နှုတ်ခမ်းကိုပြင်း ထန်စွာကိုက်လိုက်ပြီးလီလျိုကို အိပ်ယာပေါ်သို့ဖိချ၍ပိုလို့ပင်ပြင်းပြင်း ထန်ထန်နမ်းတော့သည်။သူ့လက်တစ်ဖက် ကိုလည်းဆန့်ထုတ်၍လီလျိုရဲ့ကော်လာ ပေါ်မှာခြုံလွှာကိုဆွဲယူလိုက်ရင်းဖြင့် သူ့ရဲ့တစ်ခြားလက်တစ်ဖက်ကတော့ လီလျိုရဲ့ရင်ဘက်ကိုဖိထားလိုက်ရင်း ထိုခြုံလွှာကလီလျိုရဲ့ကိုယ်ပေါ်မှလုံးဝ ဖယ်ရှားသွားသည့်အခါပေါ်လာသည့် ထိုပန်းရောင်ဖျော့ဖျော့အစက်လေး နှစ်ဖက်အားနီသွားသည်အထိပွတ်သပ် နေလေသည်။

ချင်ယုကသွေးအနည်းငယ်ထွက်နေသည့် လီလျိုရဲ့နှုတ်ခမ်းများကိုကြည့်လိုက်ပြီး နောက်လီလျိုရဲ့နှုတ်ခမ်းကိုထပ်လျှက် လိုက်ကာသူ့မျက်လုံးများကိုကျုံ့လိုက် ပြီးပြောလိုက်သည်။

"ငါတို့အရင်စားကြတာပေါ့"

............................................
6.6.2020(11:20 PM)
............................................
Zawgyi

Arc(1.32)

The Wild Dragon Proud Day

လီလ်ိဳသတိျပန္ရတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူအိပ္ယာေပၚမွာလဲေလ်ာင္း ေနတာကိုေတြ႕ရွိသြားရသည္။သူ႔မ်က္လံုး မ်ားကိုဖြင့္ၿပီးၿပီးျခင္းလီလ်ိဳကခ်က္ခ်င္း ပင္ပတ္ပတ္လည္ကိုလွည့္ပတ္ၾကည့္ လိုက္ေသာအခါအခန္းထဲမွာခ်င္ယုရဲ႔ ပံုသ႑ာန္လံုးဝမေတြ႕ရတာကိုသိသြား ရသည္။

လီလိ်ဳကစိတ္သက္သာရာရစြာသာ သက္ျပင္းခ်လိုက္မိေသာ္လည္းသူ အိပ္ယာေပၚမွထရန္ျပင္လိုက္သည့္ အခ်ိန္မွာတစ္ခုခုမွားေနသလိုခံစား လိုက္ရသည္။သူ႔ေခါင္းကိုအနည္းငယ္ ငံု႔ၿပီးၾကည့္လိုက္သည့္အခါသူ႔ကိ္ုယ္ အေပၚပိုင္းကဗလာျဖစ္ေနၿပီးသူ႔ပုခံုးေပၚ မွာသာပါးလႊာသည့္အနီေရာင္ျခံဳထည္ တစ္ခုကိုလႊမ္းျခံဳထားကာအေျခခံအရ ေျပာရရင္ေတာ့ဘာမွမဝတ္ထားတာ နဲ႔အတူတူပဲျဖစ္သည္။

အဝတ္အစားမွတစ္ဆင့္သူ႔ရင္ဘက္ ေပၚမွအစက္ေသးေသးေလးႏွစ္ခုကို ပင္ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျမင္ေနရၿပီး သူ႔ရဲ႔ႏူးညံ့သည့္ေက်ာက္စိမ္းကဲ့သို႔ အသားအရည္ကအဝတ္၏အနီေရာင္ ကိုေရာင္ျပန္ေနေသာေၾကာင့္သူ႔ အသားအရည္ကိုပိုလို႔ပင္ႏူးညံ့ၿပီး ၾကည္စိမ္းေနေစသည္။

လီလ်ိဳ : : "......"

ခဏေလးေနပါဦး!ဒီမွာဘာေတြ ျဖစ္ေနတာလဲ?

လီလ်ိဳကသူ႔ကိုယ္ေပၚမွေစာင္ကိုဖယ္ လိုက္သည့္အခါမွာေတာ့ေသခ်ာေပါက္ ပင္....သူလံုးဝေဘာင္းဘီမဝတ္ထားဘူး ျဖစ္သည္။ထို႔အျပင္သူ႔ကိုယ္ခႏာၱတစ္ခု လံုးကိုအေပၚမွေအာက္ေျခထိအနီေရာင္ ျခံဳပဝါျဖင့္သာလႊမ္းျခံဳထားသည္။ ထပ္ေပါင္းေျပာရရင္ေတာ့သူ႔ခါးက အနီေရာင္ခါးပတ္ႀကိဳးျဖင့္ျခည္ထား ေသာေၾကာင့္သူ႔ရဲ႔မူလပါးလႊာသည့္ခါး ကပိုလို႔ပါးလႊာသည့္ပံုေပါက္ေနရသည္။

လီလ်ိဳမွာသူ႔ကိုယ္ေပၚမွအဝတ္အစား မ်ားကိုၾကည့္ၿပီးအားမရွိေတာ့သလို ေတာင္ခံစားလိုက္ရသည္။ထို႔ေနာက္ အလ်င္အျမန္ပဲသူ႔စိတ္ထဲမွတိုးတက္မႈ ကိုစစ္ေဆးလိုက္ေသာအခါမွာေတာ့ အဲ့ဒါက(၉၉%)ထိတိုးတက္ေနၿပီးေနၿပီ ျဖစ္၏။ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္သူစစ္ေဆး တုန္းကေတာ့အဲ့ဒါကအလြန္တိုးတက္ ေနခဲ့တာျဖစ္ေသာ္လည္းအခုေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပင္ထိုေနရာမွာသာရပ္ေနၿပီး ေျပာင္းလဲမႈမရွိေတာ့ဘူးျဖစ္ေနသည္။

သူ႔မွာတစ္ျခားနည္းလမ္းလည္းမရွိေတာ့ ဘူးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ဒီအတိုင္းသူ႔ကိုယ္ ကိုသာေစာင္ျဖင့္ျပန္လႊမ္းျခံဳထားလိုက္ ၿပီးေရွာင္းခ်ီကိုေခၚကာsystem၏ သိုေလွာင္သည့္ေနရာမွာသိမ္းထားေသာ သူ႔အဝတ္အစားမ်ားယူရန္ကူညီခိုင္း ရေတာ့သည္။

ေရွာင္းခ်ီကအရင္ကလိုမဟုတ္ပဲ တစ္ျဖည္းျဖည္းျခင္းဆီသာေပၚလာသည္။

【ႀကီးျမတ္တဲ့ host...တစ္ခုခုလိုအပ္တာရွိလို႔ပါလား?】

[ေရွာင္းခ်ီေရငါ့ကိုအဝတ္အစားေတြ ယူရေအာင္ကူညီေပးပါဦး] လီလ်ိဳကအလ်င္အျမန္ပဲျပန္ေျဖ လိုက္သည္။ဒီလိုအဝတ္အစားမ်ား ဝတ္ထားရတာကသူ႔အတြက္ေတာ့ မသက္မသာခံစားရသည္ေလ။

【ႀကီးျမတ္တဲ့ host.....ကၽြန္ေတာ္မလုပ္ႏိုင္ဘူး.. ကၽြန္ေတာ့ရဲ႔တည္ရွိမႈကိုတစ္ျခား သူေတြရွာေတြ႕သြားေအာင္လုပ္လို႔ မရဘူး..ေရွာင္းခ်ီဒီအခန္းကိုအခုေလး တင္စစ္ေဆးလိုက္တာဒီမွာဝတ္စရာ ဘာအဝတ္အစားမွရွိမေနဘူး】

ေရွာင္းခ်ီရဲ႔အသံကတစ္နည္းနည္းနဲ႔ ရွက္ရြံ႔ေနသည့္ပံုေပၚေနသည္။

လီလ်ိဳကတစ္ခုခုေျပာျခင္ေနေသး ေသာ္လည္းေရွာင္းခ်ီကအလ်င္လို သည့္ပံုစံျဖင့္သူ႔ေခါင္းထဲမွာေျပာလာသည္။

【ႀကီး....ႀကီးျမတ္တဲ့hostေရ ဇာတ္လိုက္ျပန္လာေနၿပီ...ကၽြန္ေတာ္ အရင္သြားႏွင့္မယ္ေနာ္သူထြက္သြားတာ နဲ႔ျပန္ေခၚလိုက္လို႔ရတယ္!】

.....မင္းဘာမ်ားအသံုးက်တာရွိေသးလဲ!

ဇာတ္လိုက္ဆိုတဲ့သူျပန္လာၿပီဆိုတဲ့ ေရွာင္းခ်ီရဲ႔အသံၾကားေသာအခါ လီလ်ိဳမွာအံ့အားသင့္သြားၿပီးသူ႔ကိုယ္ ကခ်က္ခ်င္းပင္ေတာင့္တင္းသြားရသည္။

ေသခ်ာေပါက္ပင္ေနာက္ထပ္စကၠန္႔ အနည္းငယ္အၾကာမွာေတာ့မူလက တင္းတင္းေစ့ပိတ္ထားသည့္တံခါးက အျပင္မွတြန္းဖြင့္ေသာေၾကာင့္ပြင့္လာ ခဲ့သည္။အိပ္ယာေပၚမွာသာေၾကာင္ ေတာင္ေတာင္ျဖင့္ၾကည့္ေနမိသည့္ လီလ်ိဳမွာသူ႔ျမင္ကြင္းကလံုးဝကြယ္ ထားျခင္းခံရေသာေၾကာင့္အျပင္မွ ျမင္ကြင္းကိုရွင္းရွင္းလင္းလင္းမျမင္ရ ဘဲအျပင္ဘက္မွလူကလည္းသူ႔ကို မျမင္ႏိုင္ဘူးျဖစ္သည္။

လီလ်ိဳကေျခသံမ်ားစြာကိုၾကားလိုက္ ရေသာ္လည္းမၾကာခင္ပင္ထိုအသံမ်ား ကအလ်င္အျမန္ေဝးသထက္ေဝးသြား ခဲ့သည္။သို႔ေသာ္လည္းခ်င္ယုက ျမင္ကြင္းေနာက္ကြယ္မွာရပ္ေနသည္ ကိုေတာ့လီလ်ိဳကရွင္းရွင္းလင္းလင္းကို ခံစားလို႔ရေနေသး၏။

လက္ဖက္ရည္ေသာက္ခ်ိန္တစ္ဝက္ ေလာက္မွသာမ်က္ႏွာျပင္ေနာက္ကြယ္ မွထိုေျဖာင့္မတ္ၿပီးအရပ္ရွည္ရွည္ႏွင့္ လူကျမင္ကြင္းေနာက္ကြယ္မွေလွ်ာက္ ထြက္လာခဲ့ကာသူ႔ရဲ႔အနက္ေရာင္ မ်က္ဝန္းမ်ားကလီလ်ိဳရဲ႔ဘက္ကို စူးစိုက္ၾကည့္ေနသည္။သူ႔ရဲ႔မ်က္ဝန္း မ်ားကလီလ်ိဳကိုျမင္လိုက္သည့္ တစ္ခဏမွာပဲခပ္မွိန္မွိန္အနက္ေရာင္ အလင္းတစ္ခုျဖစ္ေျပးသြားေသာ္လည္း မၾကာခင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့သည္။

အခုခ်ိန္မွာလီလ်ိဳကသူ႔မူလ႐ုပ္သြင္ကို ျပန္လည္ေျပာင္းလဲၿပီးေနၿပီျဖစ္ၿပီးသူ႔ ရဲ႔ရွည္လ်ားသည့္အနက္ေရာင္ဆံႏြယ္ မ်ားကမစီးမေႏွာင္ပဲသူ႔ေက်ာဘက္မွာ ျပန္႔က်ဲက်ေနသည္။သူ႔ပုခံုးကလည္း တစ္ျခားသူထပ္က်ဥ္းေျမာင္းၿပီးသူ႔ ကိုယ္ေပၚမွအနီေရာင္ျခံဳထည္အပိုင္း အစကလည္းသူ႔ကိုယ္ကိုတင္းတင္း ၾကပ္ၾကပ္ရစ္ပတ္ထားသည့္အနီေရာင္ အခိုးအေငြ႕မ်ားႏွင့္တူလွသည္။ သူ႔ရင္ဘက္ကအစက္ေလးႏွစ္စက္က ေတာ့အနီေရာင္ျခံဳထည္၏ၾကားတြင္ သိသိသာသာကိုကြဲျပားစြာပါးပါးေလး ျမင္ေနရ၏။

လီလ်ိဳကမတ္တပ္ရပ္ေနသည့္ခ်င္ယု ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီးခ်င္ယုကလည္း သူ႔ကိုၾကည့္ေနေသာေၾကာင့္သူတို႔အ ၾကည့္ကေသာ့ခတ္ပိတ္သိမ္းေနၾကသည္။ သူနဲ႔ခ်င္ယုတို႔က(၁၀)စကၠန္႔ေက်ာ္ေလာက္ ထိတစ္ေယာက္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ဘာစကားမွမေျပာပဲၾကည့္ေနၾကၿပီး ေနာက္ဆံုးေတာ့လီလ်ိဳကတိတ္ဆိတ္ မႈကိုၿဖိဳခြင္းကာေမးလိုက္ေတာ့သည္။

"ယု...မင္းငါ့ကိုဝတ္စရာအဝတ္ေတြ ေပးလို႔ရမလား?"

လီလ်ိဳရဲ႔စကားကိုနားေထာင္ရင္းခ်င္ယု ကသူ႔မ်က္လံုးမ်ားကိုက်ဥ္းေျမာင္းလိုက္ သည္။အျပံဳးမမည္ေသာအျပံဳးတစ္ခုရဲ႔ အမူအယာႏွင့္အတူခ်င္ယုကသူ႔ႏွဳတ္ခမ္း ေထာင့္စြန္းမ်ားကိုေကြးၫႊတ္လိုက္ေလ၏။

မ်က္စိတစ္မွိတ္အတြင္းမွာပဲခ်င္ယုက အိပ္ယာေရွ႕သို႔ေရာက္လာခဲ့ၿပီးသူ႔ကိုယ္ တစ္ဝက္ကိုအိပ္ယာေပၚသို႔ကိုင္းၫႊတ္ကာ လီလ်ိဳအားစိုက္ၾကည့္ေနသည္။ထို႔ေနာက္ ခ်င္ယုကလက္ကိုထုတ္လိုက္ကာလီလ်ိဳ ၏ေမးေစ့ကိုကိုင္လိုက္ေသာေၾကာင့္ လီလ်ိဳမွာသူ႔ကိုပဲၾကည့္ေနရေတာ့ေလသည္။

"ဒီပံုစံကအရမ္းၾကည့္ေကာင္းတယ္ မဟုတ္ဘူးလား?မင္းဘယ္လိုမ်ားမင္း ရဲ႔ပံုစံကိုအလြယ္တကူေျပာင္းလဲလို႔ ရတာလဲေတာ့မသိေပမယ့္မင္းမွာ အဝတ္ေတြမရွိသ၍ငါ့ျမင္ကြင္းကေန ထြက္ေျပးလို႔မရေတာ့ဘူးဟုတ္တယ္ မွတ္လား?"

လီလ်ိဳ : : "......." 

သူ႔မွာေျပာစရာစကားမဲ့သြားရသည္။ သူ႔ကိုယ္ေပၚမွအဝတ္အားလံုးႏွင့္သူ႔ လည္ပင္းမွယူနီဗာဆယ္အသြင္ေျပာင္း ေဆးလံုးပါအပါအဝင္အားလံုးကို ခ်င္ယုကယူသြားၿပီျဖစ္ၿပီးဘယ္ေနရာ မွာသိမ္းထားလဲဆိုတာေတာ့သူမသိႏိုင္ ဘူးျဖစ္သည္။ထိုခဏမွာေတာ့တကယ္လို႔ သူထြက္ေျပးျခင္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲမသိေတာ့ဘူး ျဖစ္သည္ေလ။

လီလ်ိဳမွာခ်က္ခ်င္းပင္သူ႔မွာsystem
ဆီကလဲလွယ္စရာအခြင့္အေရးတစ္ခု ရွိေသးေၾကာင္းသတိရသြားေသာ္လည္း ခ်င္ယုကသူ႔ေဘးမွာရွိေနသ၍ဒါမွမဟုတ္ သူ႔ေဘးမွာတစ္စံုတစ္ေယာက္ရွိေနသ၍ သူ႔မွာထိုအခြင့္အေရးကိုအသံုးခ်ခြင့္ရ မည္မဟုတ္ပဲထိုပစၥည္းကိုထုတ္ယူ လို႔လဲရမွာမဟုတ္ေပ။

"ဘာေတြေတြးေနတာလဲ?ငါ့ဆီက ထြက္ေျပးဖို႔ေတြးေနတုန္းပဲလား?"

ခ်င္ယုရဲ႔ခပ္နိမ့္နိမ့္ျဖင့္နက္႐ွိဳင္းသည့္ အသံကလီလ်ိဳရဲ႔နားနားတစ္ဝိုက္မွာ ျကားလိုက္ရၿပီးခ်က္ခ်င္းပင္သူ႔ကို အေတြးမ်ားထဲမွဆြဲထုတ္လိုက္သည္။

ခ်င္ယုကလီလ်ိဳကိုၾကည့္ေနရင္း သူ႔ကိုယ္တစ္ဝက္ကအိပ္ယာေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းေနခဲ့တာျဖစ္၏။သူ႔ရဲ႔ နက္႐ွိဳင္းၿပီးအဆံုးမရွိသည့္အနက္ ေရာင္မ်က္ဝန္းႏွစ္ခုကအရာအားလံုး ကိုမ်ိဳခ်ေတာ့မတတ္ပင္ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ သူဘာမွမေျပာေသာ္လည္းလီလ်ဳိကေတာ့ သူေဒါသထြက္ေနတာကိုခံစားလို႔ရေနသည္။

အရမ္းအရမ္းကိုေဒါသထြက္ေနတာ...

ဒီေဒါသကခ်င္ယုရဲ႔ႏွလံုးသားထဲမွာ ငါးႏွစ္လံုးလံုးတည္ရွိေနခဲ့ရတာျဖစ္ၿပီး ထိုခဏမွာေတာ့ပုန္းကြယ္ေနေသးေသာ္ လည္းသူ႔ေဒါသကိုျဖစ္ေပၚေစမည့္မီးပြား မ်ားရွိေနသ၍သူ႔ခႏာၱကိုယ္ကလ်င္ျမန္စြာ ေပါက္ကြဲထြက္သြားႏိုင္ၿပီးသူ႔တစ္ကိုယ္ လံုးေလာင္ကၽြမ္းသြားေစႏိုင္သည္။

လီလ်ိဳကခ်င္ယုရဲ႔ပံုစံကိုၾကည့္လိုက္ၿပီး သူ႔အၾကည့္ကတစ္ခ်က္မွ်ေတာက္ပသြား ကာပါးစပ္ဖြင့္ၿပီးေျပာလိုက္ေတာ့သည္။

"ငါမလုပ္ပါဘူး"

"လိမ္တယ္"

ခ်င္ယုရဲ႔လက္ေခ်ာင္းမ်ားကလီလ်ဳိရဲ႔ ေမးေစ့ကိုအႀကိမ္အနည္းငယ္မွ်ပြတ္သပ္ ေနၿပီးသူ႔ႏွဳတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းမွာအျပံဳး တစ္ခုရွိေနေသးေသာ္လည္းထိုအထဲမွာ ေႏြးေထြးမႈတစ္စံုတစ္ရာရွိမေနေပ။

"မင္းကဒီအတိုင္းငါ့ကိုလွည့္စားျခင္ေနတာ"

လီလ်ိဳမွာခက္ခက္ခဲခဲနဲ႕တံေတြးမ်ိဳခ် လိုက္ၿပီးခ်င္ယုရဲ႔နက္႐ွိဳင္းေသာမ်က္ လံုးမ်ားကိုၾကည့္ကာသူ႔ႏွဳတ္ခမ္းမ်ား ကိုလႈပ္လိုက္ေသာ္လည္းဘာစကားမွ ထြက္မလာႏိုင္ေတာ့ဘူးျဖစ္ေန၏။

ခ်င္ယုကသူ႔ကိုယ္သူေလွာင္ေျပာင္သေရာ္ သည့္ပံုျဖင့္ရယ္ေမာလိုက္မိၿပီးသူ႔မ်က္လံုး မ်ားမွာေတာ့ခ်က္ခ်င္းပင္ဝမ္းနည္းေန သည့္အၾကည့္မ်ားေပၚလာခဲ့သည္။

သူဒီလူကိုသူ႔ေရွ႕မွာလြန္ခဲ့တဲ့ငါးႏွစ္လံုး မေတြ့ခဲ့ရတာ....ၿပီးေတာ့လီလ်ိဳကေတာ့ ဒီငါးႏွစ္အတြင္းသူဘယ္ေလာက္ေတာင္ ခံစားခဲ့ရလဲဆိုတာနားလည္မွာမဟုတ္ဘူး။

လီလ်ိဳေပ်ာက္သြားတဲ့ေန႔ကသူသံုးရက္ လံုးေစာင့္ခဲ့တယ္ၿပီးေတာ့သူ႔ကိုရွာေဖြႏိုင္ ဖို႔နန္းေတာ္ရဲ႔လက္မတိုင္းကိုအျပင္းအထန္ ရွာေဖြခဲ့ၿပီးပီယန္ၿမိဳ႔ေတာ္ထဲကိုစစ္သား ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာကိုပါေစလႊတ္ခဲ့တာ.. ဒါေပမဲ့သူဘာမွရွာမေတြ႕ခဲ့ရဘူးၿပီးေတာ့ ေစလႊတ္လိုက္တဲ့စစ္သားေတြမွာလည္း ဘာရလဒ္မွမရွိခဲ့ဘူး....သူစတင္ၿပီး ေၾကာက္လာခဲ့မိတယ္...ဒီဘဝမွာသူအသက္ ႀကီးတဲ့အထိသူ႔ကိုမေတြ႕ႏိုင္ေတာ့မွာကို ေၾကာက္တယ္...သူမရွိပဲနဲ႔ဒီလြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္နီးပါးအခ်ိန္မွာဘယ္လိုမ်ား ရွင္သန္ႏိုင္မွာလဲ?

သူ႔ေရွ႕ကဒီလူကေတာ့သူ႔ရင္ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ေၾကာက္ရြံ႔ၿပီး ထိတ္လန္႔ေနခဲ့ရလဲဆိုတာနားလည္မွာ မဟုတ္ဘူး...သူ႔ရင္ထဲမွာႏွလံုးထဲမွာမ ယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္နာက်င္တယ္... သူတန္ဖိုးအထားရဆံုးလူကိုဆံုးရွံဳးရ တာကသူ႔ႏွလံုးသားတစ္ဝက္ကိုထုတ္ ပစ္လိုက္သလိုပဲသူ႔ရင္တစ္ခုလံုး နာက်င္ခံစားရတယ္....

ဒီလိုနာက်င္မႈနဲ႔ခံစားရမႈေတြကိုသူထပ္ မခံစားျခင္ေတာ့ဘူးအဲ့ဒါေၾကာင့္လီလ်ိဳ သူ႔ဆီကထြက္သြားဖို႔ဘယ္ေတာ့မွမစဥ္းစား ရဘူး...ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့သူသူ႔ကို ဘယ္ေတာ့မွသူ႔ေဘးကေနထြက္သြား ခြင့္ျပဳမွာမဟုတ္လို႔ပဲ....

လီလ်ိဳကခ်င္ယုမ်က္လံုးထဲကဒဏ္ရာ မ်ားျပည့္ေနသည့္အၾကည့္ကိုျမင္လိုက္ ေသာအခါသူပိုၿပီးေျပာစရာစကားမဲ့ သြားရသည္။

လြန္ခဲ့တဲ့ငါးႏွစ္....သူထြက္ခြာသြားတဲ့ အခ်ိန္ႏႈတ္ဆက္တာကိုေတာင္မလုပ္ခဲ့ မိဘူး...သူခ်င္ယုဆီကပထမဆံုးျမင္တဲ့ အရာကသူသူ႔ဆီကေနဘယ္လိုမ်ား လြတ္ေျမာက္သြားလဲဆိုတာကိုစဥ္းစား ေနတဲ့ပံုစံျဖစ္ၿပီးအဲ့ဒါကသူခ်င္ယုရဲ႔ မ်က္လံုးေတြကိုေစ့ေစ့မၾကည့္ရဲ ေလာက္ေအာင္ျဖစ္ေစတယ္။

ဒါေပမဲ့လည္းတကယ္လို႔ခ်င္ယုကသာ သူ႔အေပၚမွာလုပ္ေနတဲ့အဲ့ဒီလိုအရာမ်ိဳး ေတြကိုရပ္ေပးဖို႔စဥ္းစားမယ္လို႔သူ႔ကို ကတိေပးခဲ့မယ္ဆိုရင္သူလည္းသူနဲ႔အတူ သူငယ္ခ်င္းလိုညီအစ္ကိုလိုဆက္ေနႏိုင္ တာေပါ့အဲ့ဒီလိုဆိုရင္သူ႔ဆီကေန ထြက္ေျပးေနစရာလည္းမလိုေတာ့ဘူး....

လီလ်ိဳကခ်င္ယုကိုခက္ခက္ခဲခဲျပန္ ၾကည့္လိုက္ၿပီးမွသူ႔ပါးစပ္ကိုဖြင့္ၿပီး ေမးလိုက္ေလသည္။

"ခ်င္ယု...ငါတို႔တကယ္ကိုသူငယ္ခ်င္း သက္သက္ပဲျဖစ္လို႔မရဘူးလား?ငါ တကယ္မင္းကိုညီငယ္ေလးတစ္ေယာက္ လိုပဲေတြးလို႔ရတယ္...ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ ၾကားထဲမွာသူငယ္ခ်င္းထက္ပိုတဲ့ ဆက္ဆံေရးကိုမလိုျခင္ဘူး"

"ဟားဟားဟား..သူငယ္ခ်င္းတဲ့လား? ငါ့ကိုညီေလးလိုပဲသေဘာထားတယ္ ေပါ့ေလ?"

ခ်င္ယုက႐ုတ္တရက္ထရယ္ေလ၏

"ဒါေပမဲ့ငါကမင္းနဲ႔သူငယ္ခ်င္းပဲမျဖစ္ျခင္ ဘူးေလ..ငါမင္းကိုခ်စ္သူအေနနဲ႔လိုျခင္တာ...ငါအသက္(၁၅)ႏွစ္ေက်ာ္ထဲကဘယ္ အခ်ိန္မွမင္းနဲ႔အိပ္လို႔ရမလဲလို႔အၿမဲတမ္း ေတြးခဲ့တာ"

ခ်င္ယုကရယ္ေမာေနတာကိုရပ္လိုက္သည္။သူ႔မ်က္ႏွာကျပံဳးေနဆဲျဖစ္ေသာ္လည္း လီလ်ိဳကိုၾကည့္တဲ့သူ႔မ်က္လံုးမ်ားထဲမွာ ေတာ့ဝမ္းနည္းမႈနဲ႔စိုးရိမ္ပူပန္ေနမႈမ်ား ျပည့္ေနခဲ့ေလ၏။

ထို႔ေနာက္ခ်င္ယုကေခါင္းကိုအနည္းငယ္ ႏွိမ့္ခ်လိုက္ကာလီလ်ိဳရဲ႔ႏႈတ္ခမ္းကိုျပင္း ထန္စြာကိုက္လိုက္ၿပီးလီလ်ိဳကို အိပ္ယာေပၚသို႔ဖိခ်၍ပိုလို႔ပင္ျပင္းျပင္း ထန္ထန္နမ္းေတာ့သည္။သူ႔လက္တစ္ဖက္ ကိုလည္းဆန္႔ထုတ္၍လီလ်ဳိရဲ႔ေကာ္လာ ေပၚမွာျခံဳလႊာကိုဆြဲယူလိုက္ရင္းျဖင့္ သူ႔ရဲ႔တစ္ျခားလက္တစ္ဖက္ကေတာ့ လီလ်ိဳရဲ႔ရင္ဘက္ကိုဖိထားလိုက္ရင္း ထိုျခံဳလႊာကလီလ်ိဳရဲ႔ကိုယ္ေပၚမွလံုးဝ ဖယ္ရွားသြားသည့္အခါေပၚလာသည့္ ထိုပန္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့အစက္ေလး ႏွစ္ဖက္အားနီသြားသည္အထိပြတ္သပ္ ေနေလသည္။

ခ်င္ယုကေသြးအနည္းငယ္ထြက္ေနသည့္ လီလ်ိဳရဲ႔ႏွဳတ္ခမ္းမ်ားကိုၾကည့္လိုက္ၿပီး ေနာက္လီလ်ိဳရဲ႔ႏွဳတ္ခမ္းကိုထပ္လွ်က္ လိုက္ကာသူ႔မ်က္လံုးမ်ားကိုက်ံဳ႔လိုက္ ၿပီးေျပာလိုက္သည္။

"ငါတို႔အရင္စားၾကတာေပါ့"

......................
6.6.2020(11:20 PM)
......................