CHAPTER 14: FELT NOTHING
*********
LUNA
Hindi ko alam kung gaano ako katagal na nakatingin kay Camille. Parang nananaginip pa ako. Malakas ang kabog ng aking puso.
"Camille.."
"One and only." Nakangiti nitong sabi. Itinulak nito ang gate para makapasok ito sa loob. Pinagmasdan niya ang buong bahay.
Humarap ito sa akin. "Where's Dylan?"
Tumikhim ako. "Nasa office niya."
Tiningnan niya akong mabuti. Nilabanan ko ang titig niya. "Good. I want to talk to you, Luna."
Parang nanigas ako sa kinatatayuan ko. Napalunok ako dahil seryoso ang kanyang boses. Ito na ba ang kinatatakutan ko? Isinara ko ang gate at iginaya ito papasok sa loob ng bahay. Agad itong umupo sa sofa at inalis ang scarf sa kanyang leeg.
"Ang init pa din sa Pilipinas." She sighed. Inayos ko ang rosas na bigay ni Dylan sa vase, napunta roon ang tingin ni Camille. "He's so sweet, isn't he?"
"Yeah. We're trying to work things out." Seryoso kong sabi.
"I'm happy for you. Tama pala ang desisyon ko."
"What did you just say?" Naiinis ko itong tiningnan. Paano naging tama? Kung alam lang niya ang paghihirap na dinanas ko.
"Luna."
"Paano mo nasasabi iyan, Camille?! You betrayed me! You set me up!" Galit kong sabi nang harapin ko ito. "Kung ayaw mong pakasalan si Dylan nung una palang, sana tumakbo ka nalang! Hindi 'yung dinamay mo pa ako! How dare you do this to me! I'm your sister."
"It doesn't matter! Masaya ka naman ngayon, a. Aren't you happy that I gave him to you?"
"Bago ko naramdaman ang kasiyahan, kakaibang hirap ang dinanas ko sa kamay niya. He manhandled me so many times! I cried every night! He fuck all his bitches in this fucking house and he doesn't care if I hear it! You hear me, Camille? He didn't care about me!"
Camille looked stunned after she heard my burst out. "He.. He manhandle you? Pero hindi ganoon si Dylan, he's sweet, caring, and a gentleman—"
"You left him, Camille. He loves you dearly. He's wasted! He became a beast the moment you left him dumbfounded in your wedding's reception. He was so mad at me. He blamed me kasi ang akala niya ako ang nag-udyok sa iyo na iwan siya."
Lumambot ang kanyang ekspresyon. "Luna."
"At ngayon na okay na ang lahat, tanggap na niya na asawa niya ako, bumalik ka. You will confuse him. You will take what makes me happy again. Camille, you're so unfair." Nanginig ang aking boses.
Umiling ito. Hinawakan niya ang aking mga kamay. "No. I won't steal him from you, Luna. Nung iniwan ko siya, tinalikuran ko na rin ang nararamdaman ko sa kanya."
"Bullshit! Why did you leave him?"
"N-Nasakal ako sa pagmamahal niya. I wanted freedom pero hindi pwede kasi nakatali ako sa kontrata nila ni Papa. I never intended to set you up, but I was desperate that time. I'm sorry, Luna."
"You are a selfish bitch!" I said angrily.
Huminga ito ng malalim. "Yeah. I'm a selfish bitch. I'm sorry I hurt you, Luna. Gusto ko lang naman na maging masaya ka kaya ko ginawa ang bagay na iyon."
"Please get out." Madiin kong sabi.
She gasped. "Luna, don't do this to me."
"Damn it, Camille! Get out!" I shouted.
Pumula ang mata nito at tumulo ang kanyang luha. "Luna, don't you miss me?"
"N-No. I don't want to see your face at the moment." I missed her. I missed my sister and best friend pero ano ang magagawa ko? Kailangan ko ring magalit. Kung hindi ako magagalit, hindi siya magtatanda, at baka ulitin na naman niya.
Humagulgol ito. "I'm sorry, Luna. It's all my fault. I sacrificed you for my freedom. I'm a terrible human being. I don't deserve you as my sister. Ang akala ko kasi kapag itinali ko sayo si Dylan, magiging masaya ka. I know you suffered a lot sa kamay ni Papa. But, I was blinded with desperation kaya hindi ko na naisip pa ang mga 'what ifs'. I'm sorry. I'm sorry."
"Camille."
"Pumunta ako ng Italy para magtago sa inyo. Kasi hindi ko alam kung anong mukha pa ang ihaharap ko sayo pagkatapos ng ginawa ko. Hiyang-hiya ako sayo."
Niyakap ko siya. Nanginginig ang kanyang katawan. Hilam ang kanyang mata ng luha. I felt the pang of pity.
"There, there." Alo ko sa kanya.
Hindi ko talaga kayang magalit sa kanya ng sobrang tagal. She apologized already. Okay na sa akin na marinig na sobrang nagsisisi na aiya sa kanyang ginawa.
Lumayo ako at tumakbo sa kusina. Kumuha ako ng tubig ngunit natigil ako nang tumunog ang aking phone. Kinuha ko iyon sa aking bulsa at agad na sinagot nang makita na si Dylan ang caller.
"Dylan." Paos kong sabi.
"Shit. Atlas, you answered my call. You got me worried." Nag-alaalang sabi nito.
"Dylan, hindi na ako pupunta jan." Mahina kong sabi.
Ilang segundo itong hindi umimik. "You're voice is different. What happened? Where are you?"
"Nasa bahay lang ako. You don't have to feel worried, I'm fine."
"I'm on my way home. I'll be there in ten minutes."
"What?" Tumambol sa kaba ang aking dibdib. No! Hindi dapat niya makita si Camille. Paano na?
"I know something weird is happening."
"Wait! Dylan—" It's no use. He already hang up.
Inilabas ko ang isang basong tubig kay Camille. Kinuha nito iyon at ininom. Umupo ako sa tabi niya. "He's on his way home."
Napatingin sa akin si Camille. "Dylan?"
Tumango ako.
"Is it alright if I talk to him, Luna? I want to apologize for all the shit I did."
Tumango ulit ako. Huminga ako ng malalim. Sana tama ang desisyon ko. It's now or never. Kung sakaling mahal pa rin ni Dylan si Camille, mas mabuti na malaman ko ng maaga. Hindi na ako tatakbo pa.
Ilang minuto pa ay dumating na ang kotse ni Dylan. Binuksan ko ang pinto ng bahay at saktong pababa ito ng sasakyan.
"I'm glad you're safe." Lumapit ito sa akin at hinalikan ako ng mariin sa labi. Lumayo ito ng kaunti at kumunot ang kanyang noo. "Your eyes are puffy. Umiyak ka ba?"
"Dylan, I.." Nag-iwas ako ng tingin. "Someone wants to see you. She's waiting in our living room."
"She?"
Hinila ko ito papunta sa loob. Tumayo si Camille nang makita kaming papasok.
"Hi, Dylan Caden." Her voice sounds so angelic.
Naramdaman ko ang paninigas ni Dylan sa tabi ko. Ngayon mo sabihing may halaga ako sa buhay mo, Dylan. Ipakita mo sa akin na mas mahalaga nga ako kaysa kay Camille.
"Ca.. Camille." Gulat na sabi nito. "You're back."
"I am." Alangang ngumiti si Camille.
Hindi ako makahinga sa nangyayari. Humigpit ang hawak ni Dylan sa aking kamay. Tiningala ko siya at nakatingin siya sa akin. Nag-aalala ang mga mata nito.
Ngumiti ako ng tipid. Nagbuntong-hininga siya at inilipat kay Camille ang paningin.
"Why are you here?" Malamig na sabi ni Dylan.
"I want to talk to you."
He smirked. "Talk, huh? Let me guess. You want to explain?"
Tumango si Camille. "Dylan, I'm so—"
Itinaas ni Dylan ang kanyang kamay kaya napatigil si Camille sa pagsasalita. "No need, Camille. I don't care anymore. Just, please, leave."
Hindi na ako nagulat sa inasal ni Dylan. He's hurt. Pinagdikit ko ang aking mga labi. Napasinghap ako nang hapitin ako ni Dylan sa bewang at idikit sa kanyang katawan.
"Camille, let's just move on with our lives. I don't want to hear your explanation kasi ayoko ng magulo mo pa ang isip ko. I felt nothing towards you anymore. So, stay away from me and my wife."
Felt nothing anymore? Oh my god.
"D." Napatingin siya sa akin. "Don't be so harsh on her. Kakabalik lang niya."
"No. It's fine, Luna. He's right, maybe I should leave." Kinuha nito ang bag sa gilid at isinukbit sa kanyang balikat. Nginitian niya ako ng matipid at lumabas na sa bahay.
Tinagka ko siyang habulin ngunit pinigilan ako ni Dylan. "She knows the way out, Luna."
"D, she's my sister. I want to comfort her." Mahina kong sabi.
Umupo ito sa sofa at hinila ako paupo sa kanyang kadungan. Napasinghap ako nang pumalupot ang kanyang braso sa aking bewang at ibinaon ang mukha sa aking dibdib.
"D." Hinaplos ko ang kanyang buhok. "Dapat ay pinakinggan natin ang paliwanag ni Camille. Malay mo--"
"Akala ko ba, we'll give our marriage a try. Bakit parang pinamimigay mo na ako?"
"Pero si Camille naman talaga, hindi ba? Narito na siya Dylan, bakit hindi nalang natin itigil ito."
Huminga ito ng malalim. "Iyan ba ang laging iniisip mo? Na bibitawan mo ako kapag dumating 'yung araw na balikan ako ni Camille?"
Napayuko ako. "Gusto ko lang naman ay maging masaya ka."
"Hindi pa ba ako masaya ngayon?" Napatingin ako sa kanya. Hinaplos nito ang aking pisngi. "Clear your mind with the thought of me leaving you. Okay?"
NGumiti ako ng tipid at tumango. "Okay."
********
UNEDITED.
12-24-14
MERRY CHRISTMAS
SK<3