သာယာသောမနက်ခင်းလေးတစ်ခု အစပြုချိန်တွင် အိမ်ကြီးတစ်အိမ်ထဲ၌ လေးနှစ်အရွယ်ကောင်လေးတစ်ယောက်၏ တဂျီဂျီအသံလေးသည် ငှက်ကလေးများ၏ မနက်ခင်းတေးသီသံနှင့် အပြိုင်ကျွတ်ကျွတ်ညံနေလေသည်။ ဒီနေ့သူလေးသိပ်ပျော်နေတယ်ထင်ပါရဲ့။
"Mom! Mom! your time is up. I want to meet dad please"
သူလေးက ခုန်ပေါက်လျက် မိခင်ဖြစ်သူ၏လက်ကို လှုပ်ခါကာပြောသည်။
"Ok Ok! Let's go the day after tomorrow, but you only have to speak in burmese.Ok?"
"ဟုတ်!"
"အမယ်ချက်ချင်းပဲ။ ဖေဖေ့ကိုအယ်လောက်တောင်တွေ့ချင်နေလားbaby"
"ဟုတ်"
"ဟုတ်ပါပြီရှင်။ အဆင်သင့်ပြင်ထားနော်"
"ဟုတ်"
"ကဲသွား အထုပ်တွေသွားထည့်ချည်တော့နော်"
"Yes Sir!!"
သူ(မ)စကားတွေကို တဟုတ်ဟုတ်လုပ်လျက် တက်ကြွစွာပင် ခုန်ပေါက်ပြီးအပေါ်သို့ပြန်ပြေးတက်သွားသော သားဖြစ်သူကိုကြည့်ကာ ရိုစ့်ပြုံးမိသည်။ ချစ်ဖို့ကောင်းလှသော ဒီကလေးလေး၊ သူ(မ)ရဲ့တစ်ဦးတည်းသော သွေးသားလေးကိုတော့ ပြည့်ပြည့်စုံစုံထားပေးချင်သည်လေ။
သန်ဘက်ခါကျ သူ(မ)တို့သားအမိ ရန်ကုန်ပြန်ကြမည်။ အရင်ကမဖြစ်မြောက်လိုက်ဘဲ လွဲချော်ခဲ့ရသော ကိစ္စတချို့ကို နည်းလမ်းတစ်မျိုးပြောင်း၍ဖြစ်မြောက်အောင်လုပ်မည်။
သေချာပေါက်သူ(မ)မှာ ယုတ်မာဖို့စိတ်ကူးဆိုတာမရှိခဲ့ရိုးအမှန်ပါ။ သူ(မ)ဖြစ်ချင်ခဲ့တာ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်အနေနဲ့၊ မိခင်တစ်ယောက်အနေနဲ့၊ ကျော်ကြားတဲ့စန္ဒယားပညာရှင် တစ်ယောက်အနေနဲ့ ပြည့်ပြည့်စုံစုံ တင့်တောင်းတင့်တယ်နေချင်မိခဲ့ရုံ။ သူ(မ)ရဲ့တစ်ဦးတည်းသော သွေးသားကို ပြည့်ပြည့်စုံစုံ မိစုံဖစုံထားပေးချင်ခဲ့ရုံ။
"ဟူး...ဖြစ်လာမယ့် ကိစ္စတွေအတွက် ငါမင်းကို ဘယ်လိုတောင်းပန်ရမလဲလင်းလရောင်"
ရှေ့ရေးတွေကိုကြိုတွေးကာရေရွတ်ရင်း သက်ပြင်းမောကို လေးပင်စွာချမိသည်။ ထို့နောက် ဖုန်းထုတ်ကာတစ်စုံတစ်ယောက်ထံခေါ်လိုက်သည်။ သန်ဘက်ခါပြန်ရင် လိုအပ်တာတွေအကုန်ပြင်ဆင်သွားရမည်မလား။
"DNA အဆင်သင့်ဖြစ်ပြီလားရှင့်"
"-------------"
"ကောင်းပါပြီ။ မနက်ဖြန်လာယူမယ်နော်။ ကျေးဇူးပါ"
"--------------"
"ကောင်းပါပြီ။ ဒါပဲနော်"
လိုအပ်သည့် စာရွက်စာတမ်းတို့ အဆင်သင့်ဖြစ်ရဲ့လား အတည်ပြုပြီးနောက် ဖုန်းကိုလိုင်းဖွင့်ကာ နောက်ထပ်တစ်စုံတစ်ယောက်ထံသို့ဆက်ခေါ်လိုက်သည်။
"ဟယ်လို"
ဖုန်းဝင်သွားတာနဲ့ ချက်ချင်းပင် တစ်ဖက်မှလူက သူ(မ)ဖုန်းကို ဖြေသေးတာကြောင့် သူ(မ)ကျေနပ်မိပါရဲ့။
"ဟယ်လို ရိုစ့်!"
"ဟုတ်ကိုကို"
"အင်း ပြောလေ။ ဘာကိစ္စများရှိလို့လဲ"
"ရိုစ့်သန်ဘက်ခါလောက်မြန်မာပြည်ပြန်ရောက်မယ်ကိုကို။ အယ့်တာလာကြိုပေးလို့ရမလားဟင်"
"ဒါပေမဲ့"
"ကို့ကို့ကို ရိုစ့်အပြစ်ပေးရဦးမယ်လေ။ လာခဲ့ပေးပါ"
"ကောင်းပါပြီ"
"ဟုတ်ပြီ။ ဒါပဲနော်ကိုကို ကျေးဇူး"
"အင်း"
ဖုန်းချသွားပြီးသည်နှင့် သူ(မ)လှပစွာပြုံးလိုက်သည်။ အရာအားလုံး အဆင်သင့်ဖြစ်ပြီမို့ သူ(မ)ရဲ့ပိုင်နိုင်တဲ့သရုပ်ဆောင်စွမ်းရည်သာလိုတော့သည်။
တစ်ဖက်တွင်....
"ဘယ်သူလဲကိုကို"
"ရိုစ့်ပါ။ သူသန်ဘက်ခါပြန်လာမို့ လာကြိုပေးပါလားတဲ့။ အယ့်တာရောင်လေး"
"ရောင်ဘာမှမဖြစ်ပါဘူးကိုကိုရဲ့ သွားလိုက်။ မရိုစ့်ကိုလည်း သေချာထပ်တောင်းပန်လိုက်နော်"
"ရောင်လေး တကယ်အဆင်ပြေရဲ့လား"
"ပြေတာပေါ့။ ရောင်ကမရိုစ့်ကိုတောင် အရမ်းအားနာနေတာ။ သူလည်းမိန်းမသားတစ်ယောက်ပဲလေ။ ရောင်နားလည်ပါတယ်။ ကိုကိုစိတ်ဖြောင့်ဖြောင့်သွားနော်"
"အင်းကျေးဇူးကလေး။ ကိုယ့်ကိုနားလည်ပေးလို့"
"အယ့်တာဆို ကျေးဇူးကိုကို ရောင့်ကိုချစ်ပေးလို့။ ဟီးဟီး"
သူ့စကားအတိုင်းပြန်ပြောကာ လူကိုပွတ်သပ်ချွဲနေပါသောကလေးငယ်လေး။ ချစ်ဖွယ်ထိုအပြုအမူလေးတွေ၊ စိတ်ထားလေးတွေကြောင့် ထိုကလေးလေးကိုချစ်ရတာ သူလုံးဝနောင်တမရမိပါ။
-------------------------
"တူ...တူ"
လေယာဥ်ကွင်းအပြင်ဘက် ပါကင်နေရာတွင် သားအမိနှစ်ယောက်ရပ်နေတုန်း ဝင်လာသော messageကြောင့်ကြည့်မိတော့ နေယံ့ဆီမှ
"ရိုစ့်ဘယ်နားမှာလဲ။ ကိုယ်ရောက်ပြီနော်"
ရောက်ပြီဆိုသော messageကြောင့်အနီးတစ်ဝိုက်ဝေ့ဝဲကြည့်မိတော့ တွေ့ပါပြီ ထိုသူ။ ခပ်လှမ်းလှမ်း ကနေဟိုကြည့်ဒီကြည့်နဲ့ရှာရင်းလျှောက်လာနေတာ။
"တွေ့တယ်ကိုကို" သူ(မ)နေယံ့ထံ messageပြန်ပို့ပြီးနောက် သားသားကို အရင် နေယံ့ဆီလွှတ်ပေးလိုက်သည်။
"Daddy!!"
ကလေးငယ်ကလည်း ထွေထွေထူးထူးသင်စရာမလိုပါ။ သူ့အဖေဟုထင်မှတ်ထားသူမို့ ထိုလူသားထံတန်းတန်းမတ်မတ်။
နေယံလည်း မျက်စိရှင်ရှင်ထားကာရှာနေတုန်း သူ့ထံပြေးလာလေသော အဖြူကောင်ဝတုတ်လေးကြောင့် ရုတ်တရက်ကြောင်ရပ်မိသွား၏။ ထိုကလေးက သေချာပေါက်သူ့အားကြည့်ကာ daddy လို့ခေါ်နေသလို။
"Daddy!!" သေချာသည်။ သူ့အားခေါ်နေတာ။
"အင့်! သေပါပြီကွ" တုတ်ခိုင်သော လက်တုတ်တုတ်တွေနဲ့ကောင်ငယ်လေးသည် သူခြေသလုံးတွေကို လာသိုင်းဖက်တော့ ထိုကလေး၏ ခေါင်းကအောက်ပိုင်းတစ်နေရာနဲ့ တန်းကနဲမို့ နေယံအီစိမ့်သွားရ၏။
"ဟေ့ ကလေး! လူမှားနေပြီထင်တယ်ကွ"
"ဟင့်အင်းdaddy ကသားသားdaddyပဲ"
သံမဏိခေါင်းနဲ့ ထိုဝတုတ်ကို လူမှားကြောင်းပြောတော့ သူ့အားပိုလို့ပင် တိုးဖက်လာလေသည်။ မြန်မာသံဝဲဝဲလေးနဲ့ မို့တိုင်းရင်းသားကောင်လေးများလားမသိ
"လူမှားနေတယ်ဆို"
"ကိုကို!"
"အာ ရိုစ့်" ကျဥ်းထဲကျပ်ထဲ အခြေအနေမှာရိုစ့်ကိုတွေ့လိုက်ရတော့ သူအားတက်သွားရ၏။
"မာမီ ဒယ်ဒီ့ကိုတွေ့ရပြီ" သို့သော် ထိုကလေးခေါ်လိုက်သော နာမ်စားကြောင့် မျက်လုံးများပြူးကာ အံ့သြသွားရပြန်သည်။
"ဟမ်! ဘယ်လိုခေါ်လိုက်တာ? မာ မာမီ? ဒါ ရိုစ့်ကလေးလား"
"အင်း။ ရိုစ့်တို့တစ်နေရာရာသွားရအောင်လေကိုကို"
"ဪ အင်း ကောင်းပြီလေ"
ရုတ်တရက်အခြေအနေတွေ၊ နားမလည်နိုင်သော ပတ်သတ်မှုတွေကြောင့် နေယံ ရိုစ့်ပြောတာကိုပင် ကြောင်ကြောင်အန်းအန်းနှင့်လိုက်နာမိသည်။ ရိုစ့်၏သားလေးဆိုသောကလေးသည်လည်း သူ့ခြေတံရှည်ကို သူ၏စီးတော်မြင်းသဖွယ်ခိုကပ်၍ပါလာပြီး ပါးစပ်မှလည်းဒယ်ဒီဟူ၍သာ တရစပ်။
ဤသို့ဖြင့် ဖရိုဖရဲနဲ့ သူ့တို့သုံးဦးရဲ့ဦးတည်ရာဟာ ထိုင်နေကျ ဆိုင်လေးဆီသို့။
"ကိုဘုန်းကလေးကိုခဏခေါ်သွားပေးပါလား"
ဆိုင်ရောက်တော့ ရိုစ့်၏ တောင်းဆိုမှုကြောင့် ဘေးတွေရပ်နေသော အတွင်းရေးမှူူးကိုဘုန်းက နေယံကို လှမ်းကြည့်တော့ နေယံ ခေါ်သွားလိုက်ဆိုသောအကြည့်ဖြင့်မေးငေါ့ပြလေသည်။ ကလေးနဲ့ကိုဘုန်းထွက်သွားမှ ရိုစ့်က ဖျော်ရည်တစ်ငုံကို တိတ်တဆိတ်ပင်သောက်ရင်း စကားစရန်ပြင်လိုက်၏။
"ကိုကို့ကိုရိုစ့်ပြောမှာကို သေချာနားထောင်ပေးနော်"
သူ(မ)ပြောတော့ နေယံကပြောလေဆိုသည့်သဘောဖြင့် အာရုံစိုက်နေဟန်ပြကာ ခေါင်းညိတ်ပြလေသည်။
"ဒန်နီရယ်လေးက ကို့ကို့သားလေးပါ"
"ဟမ်?"
သူ(မ)စကားကြောင့် ဖြစ်သွားသည့် သူ့အမူအရာကမယုံနိုင်သည့်နှယ် အူကြောင်ကြောင်သာ
"ဟုတ်တယ်ကိုကို"
"အဟွန်း!"
နေယံရယ်လိုက်မိ၏။ သူ(မ)ရဲ့အကြံကဒါအကုန်ပဲလားလေ။
"ဘာရယ်တာလဲကိုကို"
"အာ ဒီတိုင်း။ ကဲထားပါ။ အယ့်ကလေးကကိုယ့်သား? မဖြစ်နိုင်တာနော်။ ကိုယ်နဲ့ရိုစ့်ကဘာမှမှမဖြစ်ဖူးတာဘဲကွာ"
နေယံက ရယ်သံလေးစွတ်ကာ သူ့ကိုယ်သူလက်ညှိုးထိုးလျက် ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပင်ပြောတော့ ရိုစ့်က မျက်ရည်တွေရစ်ဝိုင်းလာလေသည်။ သူ(မ)ဒီအခြေအနေတွေကို ကြိုတွက်ထားပြီးသားမလား။ ထိုကြောင့် မျက်ရည်တွေကိုပို၍ ညှစ်ထုတ်လိုက်ရင်း
"ကိုကိုမမှတ်မိတာဖြစ်ပါလိမ့်မယ်။"
"ဘာကို?"
"ကိုကို့မိဘတွေနဲ့ ကိုကို့အဘွားတစ်နှစ်ပြည့်တဲ့နေ့ကလေ ကိုကိုအရမ်းမူးနေလို့ရိုစ့်လာခေါ်ခဲ့တာမှတ်မိလား"
သူ(မ)ပြောတော့နေယံတစ်ချက်စဥ်းစားသွားလေသည်။ ပြီးနောက်ခေါင်းညိတ်၏။
"အယ့်နေ့ကပေါ့ ကိုကိုကရိုစ့်ကိုအတင်းရယူခဲ့တာလေ။"
နေယံ့မျက်နှာဟာ အံ့သြမှင်သတ်သွားဟန်
"နောက်နေ့ နိုးတော့ ကိုကိုရိုစ့်နဲ့ဖြစ်ခဲ့တာတွေကိုမှတ်မိမယ်ထင်ခဲ့ပေမဲ့ ကိုကိုဘာမှမမှတ်မိခဲ့ဘူးလေ။ ရိုစ့်လည်း အယ့်ချိန်တုန်းက ကိုယ်ချစ်ရသူပဲမို့ ဘာမှမပြောဘဲပေးခဲ့တာ။ ပြီးတော့ ဘာမှမဖြစ်လောက်ဘူးလည်းထင်ခဲ့ပေမယ့် စင်ကာပူရောက်ပြီးတစ်လအကြာမှာမှ babyလေးကိုကိုယ်ဝန်ရခဲ့တာ။"
"ဘယ်လို?"
"ဟုတ်တယ်။ ရိုစ့် ကိုကို့ ကိုဒုက္ခမပေးချင်လို့ဒန်နီရယ်လေးကိုတိုးတိုးတိတ်တိတ်ပဲမွေးခဲ့တယ်။ ရိုစ့်သဘောအတိုင်းသာဆို ခုလည်းပဲ ကိုကို့ကိုဒုက္ခမပေးချင်ပါဘူး။ ဒါပေမဲ့သားလေးကသူ့ဖေဖေကိုအရမ်းတွေ့ချင်နေရှာလို့ မတက်သာလို့ပါ။ ပြီးတော့ ကိုကိုမယုံရင် ဒါလေးက ကိုကို့သားဖြစ်ကြောင်းဆေးစစ်ချက်ပါ။ ကိုကိုလက်မခံလို့ရပါတယ် ဒါပေမဲ့သားလေးနဲ့တွေ့တဲ့အချိန်တော့ဟန်ဆောင်ပြီးပဲဖြစ်ဖြစ်ချစ်ကြောင်းပြပေးပါနော်။ သားလေးကဖခင်မေတ္တာကိုအရမ်းငတ်နေခဲ့လို့ပါ"
သူ(မ)ပြောနေသော အကြောင်းအရာတွေနှင့် မျက်စိရှေ့ထိုးပေးလာသော ဆေးစစ်ချက်စာရွက်တွေကိုကြည့်ကာ နေယံခေါင်းတွေပူထူလာရ၏။ မှတ်ဥာဏ်တွေကို လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်တွေထိပြန်သွားကြည့်တော့ အယ့်ညက မူးနေတဲ့သူ့ကို သူ(မ)လာခေါ်တာထိမှတ်မိသည်။ အယ့်ဒီ့နောက် သူ့ဘက်ကစကာ သူ(မ)ကို မူးမူးနဲ့ဆွဲလာရမ်းလားလုပ်ခဲ့မိတာလည်း သိသည်။ သို့သော် သူထိန်းနိုင်ခဲ့တယ်ထင်ပါ၏။ အယ့်နေ့ညကဝိုးတဝါးမှတ်ဥာဏ်တွေထဲ သူနဲ့သူ(မ) ဘာမှဖြစ်ခဲ့ကြဟန်မတူပါ။ သို့သော်သေချာလားဆိုတော့လည်း သူသေချာမမှတ်မိပြန်။
ခုမျက်စိရှေ့မှာရှိနေတဲ့ သက်သေတွေနဲ့ ပြောနေသည့်အကြောင်းအရာတွေကလည်း သေချာသည့်ဘက် သွားနေသည်မို့။
DNAကို ကိုယ်တိုင် ပြန်စစ်ကြည့်ရင်ရော?
"ကိုကို DNAပြန်စစ်ချင်လည်းရပါတယ်။ ကိုကိုမယုံရင်စစ်ပါ။"
သူ့အတွေးတွေကိုကြားသည့်နှယ် သူ(မ)ကငြိမ်နေရာမှ ပြောတော့ ကိုယ်ကိုနောက်ရို့မိသွား၏။ ရင်တွေတုန်လျက် မယုံနိုင်စွာပင်ကြည့်နေခဲ့မိသည်။
သူမယုံနိုင်ပါ။ ဟင့်အင်း မယုံချင်ဘူးဆိုပိုမှန်လိမ့်မည်။ သူကအယ့်လိုလူမျိုးမှမဟုတ်ဘဲလေ။ သို့သော် မယုံလို့ကလည်းမဖြစ်ပြန်။ DNA ပြန်စစ်ဖို့ထိ ယုံကြည်ချက်ရှိနေတဲ့သူ(မ)နဲ့ ဒန်နီရယ်လေး၏လက်ရှိအသက်နှင့်ဆေးစစ်ချက်များမှာသူ့သွေးသားမှန်ကြောင်းထောက်ခံနေသည်မို့။
ပြီးတော့ ရိုစ့်ကလည်းဒီလိုကိစ္စမျိုးကိုလိမ်မည့်သူမဟုတ်နိုင်ပါ။ သူ့သိက္ခာနှင့်လဲပြီး ဒီလိုလုပ်ရပ်မျိုး လုပ်မည့်သူမဟုတ်။ သို့သော် လက်ရှိအခြေအနေတွေသည် ရုတ်တရက်ဆန်လွန်းသောကြောင့် နေယံလက်မခံနိုင်။
သူချစ်ရသော လရောင်လေး။ ထိုကလေးကသူ့ကလေးဆို သူချစ်ရသောလရောင်လေးကရော။ ကလေးငယ်ကိုဘယ်လိုများရှင်းပြရပါ့မလဲ။
"ကိုကိုလက်ခံဖို့ခက်နေမှာကို ရိုစ့်နားလည်ပါတယ်။ ကိုကိုလက်မခံလို့လည်းရပါတယ်။ ဒီတိုင်းသားလေးတစ်ယောက်ကိုပဲအသိအမှတ်လေးပဲပြုပေးပါ"
မျက်ရည်တွေဝဲလျက်ပြောနေသော သူ(မ)စကားတွေက ၁၀၀% အစစ်အမှန်တွေလား သူမခန့်မှန်းနိုင်။
"ကိုယ် ကိုယ်အဆင်သင့်ဖြစ်ရင် ဆက်သွယ်ပါ့မယ်။ ကိုယ့်ကိုနားလည်ပေးပါ။ ကိုယ်ဆက်သွယ်ပါ့မယ်"
ထိုစကားကိုပြောပြီးနောက် နေယံဆိုင်ထဲကနေ မြန်ဆန်စွာပင်ထွက်လာခဲ့သည်။ဒယ်ဒီဆိုသောခေါ်သံသေးသေးလေးကိုကြားပေမဲ့လည်း လှည့်မကြည့်ဖြစ်ခဲ့။
"ကိုဘုန်းရိုစ့်တို့ကိုအိမ်လိုက်ပို့ပေးလိုက်ပါ"
"ဟုတ်ဘောစ့်"
နေယံ ဘုန်းမင်းကိုမှာကြားပြီးနောက် လှည့်မကြည့်တမ်းထွက်လာခဲ့၏။
နေယံထွက်သွားပြီးနောက် အိမ်လိုက်ပို့ရန်ဆိုပြီးရောက်လာသော ကိုဘုန်းအားဒန်နီရယ်လေးကိုပင် အရင်ပို့စေကာ ရိုစ့်ကတော့တစ်နေရာသို့ဆက်ထွက်ခဲ့သည်။
-------------------
ဒီနေ့မနက်က ရောင့်ဆီကိုစာတစ်စောင်ရောက်လာခဲ့သည်။ ပို့သူကတော့ မရိုစ့်။ စကားတောင်ဆယ်ခွန်းပြည့်အောင်မပြောခဲ့ဖူးတဲ့သူ(မ)က မနက်ဖြန်၅နာရီလောက်Jaaz cafeမှာတွေ့ရအောင်တဲ့။
သူ(မ) သူ့ဖုန်းနံပါတ်ကို ဘယ်လိုရလဲမသိ။ ထားပါလေ။ ဒါအဓိကမှမဟုတ်ဘဲ။ ခုလိုတွေ့ရန်ချိန်းဆိုလာတော့ လရောင်ဥပေက္ခာမပြုနိုင်ပါ။ သူ(မ)ကို ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျလည်းတောင်းပန်ချင်သေးသည်ကြောင့် တွေ့ရန်ထွက်လာခဲ့သည်။
"လရောင်ဒီမှာ"
တစ်ခါသာတွေ့ဖူးခဲ့ပေမယ့် ထင်ရှားသောအလှပိုင်ရှင်မို့မှတ်မိလွယ်သည့် သူ(မ)သည် သူ့အားတွေ့သည်နှင့် အနုပညာဆန်လှသော လက်ကလေးတွေကို ကြွရွစွာမြှောက်လျက် လက်ပြခေါ်လေသည်။ သတိထားမိသလောက်ဆို သူ(မ)မျက်နှာဟာသိပ်မကောင်းလှ။
လူသိများတဲ့သူမို့ထောင့်နားက နံရံနဲ့ကွယ်ထားသော သီးသန့်ခုံအကွယ်လေးမှာနေရာယူထားဟန်တူသည်။
"မရိုစ့်ဘာကိစ္စများရှိလို့လဲဗျ"
"အရင်အမောဖြေပါဦးလား။ ဘာသောက်မလဲ"
"ရေလေးဆိုရပါပြီ။ မမှာတော့ဘူးဗျ"
"ဟုတ်ပါပြီ။ ဒါဆိုလည်း ရေအရင်သောက်လိုက်ပါဦး"
"ဟုတ်ကဲ့ခဗျ"
သူ(မ)ရဲ့ နူးညံ့စွာပြောလာသောစကားတွေနောက် လရောင်ရှိန်းတိန်းတိန်းပင်ဖြစ်လာရသည်။ ထို့နောက် အဆင်သင့်ရှိနေသော ရေခွက်လေးကိုကောက်ယူကာမော့လိုက်၏။ ရေသောက်ပြီးမှ သူ(မ)ကိုပြောလေဆိုသော သဘောဖြင့်ကြည့်တော့ သူ(မ)က ဖျော့တော့စွာ အရင်ပြုံးပြလာလေသည်။
"တို့မင်းကိုတောင်းဆိုစရာလေးရှိလို့ပါ"
"အာ ဟုတ်။ ဘာများလဲပြောပါဗျ"
"တို့မှာမင်းကူညီမှဖြစ်မယ့်ကိစ္စရှိတယ်"
"ဟုတ် ဘာများ?"
"ဒီလိုပါ။ တို့မှာ ကိုကိုနဲ့ရတဲ့သားလေးရှိတယ်"
"ဗျာ?"
ပြောတော့လည်း ရုတ်တရက်ဆန်စွာ ရှင်းရှင်းဘွင်းဘွင်းမို့ လရောင်ရင်တွေဒိန်းကနဲဖြစ်သွားရ၏။
"ခုမှလာပြောရတာအတွက်လည်းတို့တောင်းပန်ပါတယ်။ မင်းအခြေအနေကိုလည်းတို့သိပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ပြောပြမှဖြစ်မှာမို့လို့ပါ"
"ဘယ်တုန်းတည်းကလဲ။ ဟင်!?"
တုန်လှုပ်မိ၍ လရောင်အသံများပင်တုန်ခါနေသည်
"လွန်ခဲ့တဲ့၄နှစ်တည်းကပါ။ ခုဆိုသားလေးက၄နှစ်ရှိပါပြီ။ တို့မပြောဘူးလို့နေပေမဲ့သားလေးကသူ့ဖေဖေကိုအရမ်းတွေ့ချင်နေတယ်။ တို့လည်းမတက်သာလို့ပါ
မိန်းမသားတစ်ယောက်ထဲအနေနဲ့ ဒီကလေးလေးနဲ့ ရေရှည်ရပ်တည်ဖို့ဘယ်လိုမှမဖြစ်တော့လို့ပါ။ ဟင့်...! တို့တောင်းပန်ပါတယ်နော်"
"အယ့်တော့ ကျွန်တော် ကျွန်တော့်ကိုဘာလုပ်ပေးစေချင်တာလဲဟင်"
လရောင်မျှော်လင့်ကြီးစွာမေးမိသည်။
"တို့ကိုတစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်တယ်ပဲပြောပြောပါ။ တို့ကလေးအတွက်အဖေဆိုတာကိုပေးချင်တယ်။ တို့လည်းပတ်ဝန်းကျင်ကကဲ့ရဲ့ခံရမှာကြောက်တယ်။ ခုတောင်တို့အတွက် ကဲ့ရဲ့သံတွေကလုံလောက်နေပါပြီ။ လင်ကောင်မပေါ်တဲ့ကလေးဆိုတဲ့စကားတွေအောက်မှာ တို့သားလေးကိုမရှင်သန်စေချင်တော့ဘူး။ အယ့်တာကြောင့် တို့ တို့ ကိုနေယံကိုလိုချင်တယ်။"
"ခဗျာ!?"
မျက်နှာငယ်နဲ့တောင်းဆိုလာတဲ့ သူ(မ)ရဲ့တောင်းဆိုသံကပြတ်သားစွာ
"တို့ကိုနားလည်ပေးနိုင်မလားဟင် မင်းအခြေအနေကိုတို့သိပေမယ့်လေ တို့ဒီလိုမှမလုပ်ရင်လေ ဟင့်..! ပတ်ဝန်းကျင်မှာအရှက်ရပြီး တို့သားလေးကငယ်ငယ်လေးနဲ့ဖအေမပေါ်တဲ့ကလေးဆိုပြီးကဲ့ရဲ့သံတွေကြား စိတ်ဒဏ်ရာတွေထပ်ရမှာကြောက်လို့ပါ။ တို့ကိုသနားပါနော် လရောင်ရယ်"
လရောင်၏လက်ကိုဆုပ်ကိုင်လျက်မျက်ရည်အပြည့်ဖြင့်တောင်းဆိုနေသည့်သူ(မ)ပုံကို တကယ်ကို ခံစားချက်အပြည့်။
လရောင်၏အားနည်းချက်ကိုကြိုသိပြီးသောရိုစ့်သည်မျက်ရည်သာထိုးခံရင်အဆင်ပြေမည်ကိုသိသည်မို့ ဤသို့အသနားခံသည့်နည်းကိုသာအသုံးပြုခဲ့သည်။
ထို့နောက်ထိုင်နေရာမှထကာလရောင်ရှေ့တွင်ဒူးထောက်ထိုင်ချတော့ ထိုကောင်လေး၏မျက်လုံးလေးတွေပြူးကျယ်သွားရ၏။ ဒီဒူးထောက်ခြင်းကတော့ သူ(မ)ရဲ့စိတ်ရင်းအမှန်ပါလေ။ တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်လှတဲ့ သူ(မ)လုပ်ရပ်အတွက် ထိုကောင်လေးအား စိတ်ရင်းနဲ့တောင်းပန်မိခြင်းသာ။
"တို့ဒီလိုတောင်းပန်ပါတယ်နော်။ တို့ကိုသနားပါကွယ် နော်"
လက်နှစ်ဖက်ကို ပွတ်တိုက်လျက် ထပ်တောင်းဆိုမိတော့ ထိုကောင်လေးလှုပ်လှုပ်ရှားရှားဖြစ်သွားရ၏။
"တောင်းပန်ပါတယ်"
"မရိုစ့် ထပါ ထပါဗျာ! ကျွန်တော်ထွက်သွားပေးပါ့မယ်။ အယ့်လိုမလုပ်ပါနဲ့။ တကယ်ဆိုအမကမှ အရင်ပိုင်တဲ့လူလေ။ ကျွန်တော်ကသာ ဒုတိယလူပါ။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော့်ကို နှစ်ရက်လောက်တော့ အချိန်ပေးပါနော်"
ဒူးထောက်နေသော ရိုစ့်ကိုဆွဲထူရင်း လရောင်က တုန်ရီနေသောအသံနှင့်ပြောတော့ သူ(မ)ကအားကိုးတကြီးကြည့်လျက် မျက်ရည်တွေကြားကပြုံးသည်။
"ကျေးဇူးပါ လရောင်ရယ်။ တကယ်ကျေးဇူးပါတို့ ဒီကျေးဇူးမမေ့ပါဘူးနော်"
ကျေးဇူးတွေအထပ်ထပ်တင်နေသော သူ(မ)၏ မျက်နှာသည် နှိမ့်ချလျက် တကယ်ကို စိတ်ရင်းနဲ့ကျေးဇူးတင်နေဟန်ရှိပါသည်။
ရိုစ့်ပြန်သွားသည်နှင့် လရောင်ထိုနေရာလေးတွင်သာ ငူငူငိုင်ငိုင်ကျန်နေခဲ့မိသည်။ ထပို့ပင်အားမရှိနိုင်တော့။ ရင်တွေတုန်လွန်း၍ခြေပင်မခိုင်ချင်တော့။ စားကွဲခုံကိုအားယူကာ လက်ထောက်ရင်း ဘာလုပ်ရမလဲ စဥ်းစားရင်း ဖုန်းလေးကိုကောက်ကိုင်မိ၏။
"သုန်သုန် ငါ့ကိုလာခေါ်ပေးပါလား။ မြန်မြန်လာပေးနော်"
ပထမဆုံးသတိရမိသူ မင်းဝသုန်ကို ဖုန်းခေါ်မိတော့ "အေးအေး လာပြီနော်" ဆိုတဲ့ ပြာပြာယာယာ ဖြေသံနောက် သူအနည်းငယ် အားဖြစ်မိပါ၏။
"လရောင် လရောင်"
သိပ်မကြာလိုက်ပါ။ သူ့နာမည်ကိုအော်ခေါ်ရင်း ဆိုင်ထဲသို့အပြေးဝင်လာသော မင်းဝသုန်
"သုန်သုန်ငါဒီမှာ"
မျက်ရည်ကြည်လေးတွေ အဝိုင်းသားနှင့် သူရှိရာနေရာကနေပြန်ဖြေပုံလေးသည်ရင်ဝကိုဓါးနှင့်စိုက်လိုက်သလိုပင်။ ဖုန်းထဲကအသံလေး မကောင်းထဲကသူ့မှာဗလောင်ဆူနေရတာမလား။ ထိုကလေးလေး ဘာတွေများဖြစ်ခဲ့ပါလဲလေ။
"လရောင် အိမ်ပြန်ကြမယ်လေ"
"အင်း။ ငါ့ကိုကားဆီခေါ်သွားပေးပါနော်"
"အင်း အင်း ခေါ်သွားပေးမယ်နော်။ လာ ထ!"
ထဆိုတော့လည်း မနဲကိုအားယူကာ တုန်ရီနေသောကိုယ်လေးဖြင့်ထရန် ကြိုးစားနေသည်ကိုမြင်ရသည်မှာ မင်းဝသုန်စိတ်မချမ်းသာလှ။
ကားပေါ်ရောက်ပြန်တော့လည်း ပြင်းစွာသောရှိုက်သံကျယ်နှင့်အတူအော်ဟစ်ငိုကြွေးနေပါသောကလေးငယ်။
မင်းဝသုန်ရင်ထဲဆို့နင့်လာရသည်။ မည်သည့်အတွက်ကြောင့်ငိုရလဲမမေးရက်ပါ။ ပျော်ပျော်နေတက်သော ထိုလူသားလေး ရှိုက်ကြီးတငင်ငိုတယ်ဆိုတည်းက သေချာပေါက် သိပ်ကိုဝမ်းနည်းနေလို့ဖြစ်မည်မို့။ ထို့ကြောင့် ကလေးငယ် အငိုတိတ်သည် အထိသာအဝငိုစေရန်လွှတ်ထားမိသည်။
"လရောင် ငါ့ကိုပြောပြလို့ရတယ်နော်။ ရင်ဖွင့်လိုက်လို့ရတယ်"
ကျောလေးကိုခပ်ဖွဖွပုတ်ပေးကာပြောတော့ မျက်လုံးရွဲလေးတွေနဲ့ကြည့်လာသည်။ ပြောချင်ရင်ပြောနော် ဆိုသည့်သဘောနှင့် မျက်ခုံးလေးပင့်ကာ ခေါင်းလေးညိတ်ပြတော့ တအီအီရှိုက်ငိုရင်း သူကြုံခဲ့ရတာတွေကို ရင်ဖွင့်လာပါသောကလေးငယ်။
လရောင်ပြောလာသော အကြောင်းတွေကြောင့်မင်းဝသုန်တောင် ကိုယ့်နားကိုယ်ပင်မယုံနိုင်အောင်ဖြစ်ရသည်။ နှစ်သိမ့်ရန်ပင်လမ်းစရှာမရတော့။ ထို့အပြင် နေယံထက်ဆိုတာ ထိုသို့သောလူစားမျိုးမဟုတ်ပါ။ နေယံ့ကိုဒုက္ခပေးဖို့ နေယံ့နောက်ကနေသူ့လူယုံတွေအမြဲလွှတ်ထားခဲ့သည်ပဲဟာ။ ရိုစ့် နေယံ့အိမ်မှာ အိပ်တယ်ဆိုတဲ့သတင်းမျိုးပြန်မကြားခဲ့ဘူးပါ။ ဘာရယ်ကြောင့်များ...?
"ငါလေ ငါ လွှတ်ပေးလိုက်သင့််တယ်မလားဟင်"
"ဘာကွ!"
အတွေးတွေလွန်နေတုန်း ထိုကောင်လေးပြောလာသည့် စကားက မဖြစ်သင့်တဲ့စကားတွေ။
"လရောင်ရာ မင်းရူးနေလား?ဟမ်!သူပဲကလေးရှိတာလား?မင်းကရော?ဟမ်!မင်းအတွက်ရောလို့!"
"ဟင့်..! ငါ ငါကယောကျာ်းလေးလေ။ ငါ့အတွက်ကမွေးပြီးလည်း single father ယောင်ယောင်လုပ်လိုက်ရင် ကဲ့ရဲ့မဲ့သူမရှိပေမယ့် မရိုစ့်ကတော့မတူဘူးမလား။ မိန်းမသားဖြစ်တဲ့အပြင် သူ့မှာကွာ ဟင့်! အင့်...!"
"အယ့်တော့မင်းကဘာကို ဘယ်လိုလုပ်မှာလဲ"
"ငါထွက်သွားပေးလိုက်မယ်လေ။ ကိုကိုကငါ့လိုလူထက်စာရင် အစစအရာရာပြည့်စုံတဲ့မိန်းကလေးတစ်ယောက်နဲ့ပိုသင့်တော်တယ်မလား။ ဟင်? ငါပဲထွက်သွားပေးလိုက်မယ်လေ။ မင်း မင်းငါ့ကိုကူညီမယ်မလားဟင် နော် သုန်သုန်ကူညီပါနော်။"
အဓိပ္ပါယ်မရှိတာတွေကိုလုပ်ဖို့ပြောနေသော ထိုကောင်ငယ်လေး ရူးများသွားပြီလားလေ။ ရှိုက်ကာငင်ကာငိုလျက် လက်အုပ်လေးပင်ချီကာ တောင်းဆိုသောကောင်ငယ်လေးကို ငြင်းလည်းမငြင်းဆန်နိုင်ပြန်။ တားချင်ပေမဲ့လည်း ထိုကလေးငယ်ရဲ့ စိတ်လေးကိုသိနေပြန်တော့ မတားရက်ခဲ့ပြန်။ ဒီအရူးလေးကိုသူဘယ်လိုများလုပ်ရပါ့မလဲ။ ချစ်ရသူကိုသူများလက်ထဲထည့်ပေးလိုက်ရတဲ့ခံစားချက်ကိုမင်းဝသုန်ကောင်းကောင်းသိသည်မို့။ ဘယ်လောက်တောင်နာကျင်နေလိုက်မလဲကလေးငယ်။
မင်းလည်းသူ့ကလေးလွယ်ထားရတာ သူလည်းသူ့ကလေးမွေးထားတာချင်းအတူတူ ဘာလို့အလျှော့ပေးရမှာလဲလို့ အော်ငေါက်လိုက်ချင်ပေမယ့်၊ နေယံထက်ကိုငါအမြဲစောင့်ကြည့်လာတာ သူတို့နှစ်ယောက်ကြား အယ့်လိုကိစ္စမရှိခဲ့ဖူးဘူးလို့ပြောလိုက်ချင်ပေမယ့် ငါ့ရဲ့မြူမှုံစာလောက် မင်းအပေါ်တက်မက်လာမိတဲ့လောဘလေးအတွက်ဆိုရင်တော့ မင်းဆုံးဖြတ်ချက်သိပ်မှန်ပါတယ် ကလေးငယ်။
ငိုနေရှာသောကောင်လေးကိုချော့ဖို့သူမစဥ်းစားတော့၊ ဆုံးဖြတ်ချက်တွေပြင်ပါဦးလို့ သူမတားတော့။ တိတ်တဆိတ်ပင် အလိုက်သင့်လေးနေပေးလိုက်ပြီး အိမ်ပြန်ပို့ပေးခဲ့သည်။ သူလေးဆုံးဖြတ်မယ့် အဖြေကဘာပဲဖြစ်နေပါစေလေ ကိုယ့်ကိုလိုအပ်လာတဲ့အခါတော့ အပြေးလေးဖြည့်ဆည်းပေးမည်မို့။
________________________
သာယာေသာမနက္ခင္းေလးတစ္ခု အစျပဳခ်ိန္တြင္ အိမ္ႀကီးတစ္အိမ္ထဲ၌ ေလးႏွစ္အ႐ြယ္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္၏ တဂ်ီဂ်ီအသံေလးသည္ ငွက္ကေလးမ်ား၏ မနက္ခင္းေတးသီသံႏွင့္ အၿပိဳင္ကြၽတ္ကြၽတ္ညံေနေလသည္။ ဒီေန႔သူေလးသိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္ထင္ပါရဲ႕။
"Mom! Mom! your time is up. I want to meet dad please"
သူေလးက ခုန္ေပါက္လ်က္ မိခင္ျဖစ္သူ၏လက္ကို လႈပ္ခါကာေျပာသည္။
"Ok Ok! Let's go the day after tomorrow, but you only have to speak in burmese.Ok?"
"ဟုတ္!"
"အမယ္ခ်က္ခ်င္းပဲ။ ေဖေဖ့ကိုအယ္ေလာက္ေတာင္ေတြ႕ခ်င္ေနလားbaby"
"ဟုတ္"
"ဟုတ္ပါၿပီရွင္။ အဆင္သင့္ျပင္ထားေနာ္"
"ဟုတ္"
"ကဲသြား အထုပ္ေတြသြားထည့္ခ်ည္ေတာ့ေနာ္"
"Yes Sir!!"
သူ(မ)စကားေတြကို တဟုတ္ဟုတ္လုပ္လ်က္ တက္ႂကြစြာပင္ ခုန္ေပါက္ၿပီးအေပၚသို႔ျပန္ေျပးတက္သြားေသာ သားျဖစ္သူကိုၾကည့္ကာ ႐ိုစ့္ၿပဳံးမိသည္။ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလွေသာ ဒီကေလးေလး၊ သူ(မ)ရဲ႕တစ္ဦးတည္းေသာ ေသြးသားေလးကိုေတာ့ ျပည့္ျပည့္စုံစုံထားေပးခ်င္သည္ေလ။
သန္ဘက္ခါက် သူ(မ)တို႔သားအမိ ရန္ကုန္ျပန္ၾကမည္။ အရင္ကမျဖစ္ေျမာက္လိုက္ဘဲ လြဲေခ်ာ္ခဲ့ရေသာ ကိစၥတခ်ိဳ႕ကို နည္းလမ္းတစ္မ်ိဳးေျပာင္း၍ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္လုပ္မည္။
ေသခ်ာေပါက္သူ(မ)မွာ ယုတ္မာဖို႔စိတ္ကူးဆိုတာမရွိခဲ့႐ိုးအမွန္ပါ။ သူ(မ)ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔၊ မိခင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔၊ ေက်ာ္ၾကားတဲ့စႏၵယားပညာရွင္ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ျပည့္ျပည့္စုံစုံ တင့္ေတာင္းတင့္တယ္ေနခ်င္မိခဲ့႐ုံ။ သူ(မ)ရဲ႕တစ္ဦးတည္းေသာ ေသြးသားကို ျပည့္ျပည့္စုံစုံ မိစုံဖစုံထားေပးခ်င္ခဲ့႐ုံ။
"ဟူး...ျဖစ္လာမယ့္ ကိစၥေတြအတြက္ ငါမင္းကို ဘယ္လိုေတာင္းပန္ရမလဲလင္းလေရာင္"
ေရွ႕ေရးေတြကိုႀကိဳေတြးကာေရ႐ြတ္ရင္း သက္ျပင္းေမာကို ေလးပင္စြာခ်မိသည္။ ထို႔ေနာက္ ဖုန္းထုတ္ကာတစ္စုံတစ္ေယာက္ထံေခၚလိုက္သည္။ သန္ဘက္ခါျပန္ရင္ လိုအပ္တာေတြအကုန္ျပင္ဆင္သြားရမည္မလား။
"DNA အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီလားရွင့္"
"-------------"
"ေကာင္းပါၿပီ။ မနက္ျဖန္လာယူမယ္ေနာ္။ ေက်းဇူးပါ"
"--------------"
"ေကာင္းပါၿပီ။ ဒါပဲေနာ္"
လိုအပ္သည့္ စာ႐ြက္စာတမ္းတို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ရဲ႕လား အတည္ျပဳၿပီးေနာက္ ဖုန္းကိုလိုင္းဖြင့္ကာ ေနာက္ထပ္တစ္စုံတစ္ေယာက္ထံသို႔ဆက္ေခၚလိုက္သည္။
"ဟယ္လို"
ဖုန္းဝင္သြားတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းပင္ တစ္ဖက္မွလူက သူ(မ)ဖုန္းကို ေျဖေသးတာေၾကာင့္ သူ(မ)ေက်နပ္မိပါရဲ႕။
"ဟယ္လို ႐ိုစ့္!"
"ဟုတ္ကိုကို"
"အင္း ေျပာေလ။ ဘာကိစၥမ်ားရွိလို႔လဲ"
"႐ိုစ့္သန္ဘက္ခါေလာက္ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္မယ္ကိုကို။ အယ့္တာလာႀကိဳေပးလို႔ရမလားဟင္"
"ဒါေပမဲ့"
"ကို႔ကို႔ကို ႐ိုစ့္အျပစ္ေပးရဦးမယ္ေလ။ လာခဲ့ေပးပါ"
"ေကာင္းပါၿပီ"
"ဟုတ္ၿပီ။ ဒါပဲေနာ္ကိုကို ေက်းဇူး"
"အင္း"
ဖုန္းခ်သြားၿပီးသည္ႏွင့္ သူ(မ)လွပစြာၿပဳံးလိုက္သည္။ အရာအားလုံး အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီမို႔ သူ(မ)ရဲ႕ပိုင္ႏိုင္တဲ့သ႐ုပ္ေဆာင္စြမ္းရည္သာလိုေတာ့သည္။
တစ္ဖက္တြင္....
"ဘယ္သူလဲကိုကို"
"႐ိုစ့္ပါ။ သူသန္ဘက္ခါျပန္လာမို႔ လာႀကိဳေပးပါလားတဲ့။ အယ့္တာေရာင္ေလး"
"ေရာင္ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးကိုကိုရဲ႕ သြားလိုက္။ မ႐ိုစ့္ကိုလည္း ေသခ်ာထပ္ေတာင္းပန္လိုက္ေနာ္"
"ေရာင္ေလး တကယ္အဆင္ေျပရဲ႕လား"
"ေျပတာေပါ့။ ေရာင္ကမ႐ိုစ့္ကိုေတာင္ အရမ္းအားနာေနတာ။ သူလည္းမိန္းမသားတစ္ေယာက္ပဲေလ။ ေရာင္နားလည္ပါတယ္။ ကိုကိုစိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္သြားေနာ္"
"အင္းေက်းဇူးကေလး။ ကိုယ့္ကိုနားလည္ေပးလို႔"
"အယ့္တာဆို ေက်းဇူးကိုကို ေရာင့္ကိုခ်စ္ေပးလို႔။ ဟီးဟီး"
သူ႔စကားအတိုင္းျပန္ေျပာကာ လူကိုပြတ္သပ္ခြၽဲေနပါေသာကေလးငယ္ေလး။ ခ်စ္ဖြယ္ထိုအျပဳအမူေလးေတြ၊ စိတ္ထားေလးေတြေၾကာင့္ ထိုကေလးေလးကိုခ်စ္ရတာ သူလုံးဝေနာင္တမရမိပါ။
-------------------------
"တူ...တူ"
ေလယာဥ္ကြင္းအျပင္ဘက္ ပါကင္ေနရာတြင္ သားအမိႏွစ္ေယာက္ရပ္ေနတုန္း ဝင္လာေသာ messageေၾကာင့္ၾကည့္မိေတာ့ ေနယံ့ဆီမွ
"႐ိုစ့္ဘယ္နားမွာလဲ။ ကိုယ္ေရာက္ၿပီေနာ္"
ေရာက္ၿပီဆိုေသာ messageေၾကာင့္အနီးတစ္ဝိုက္ေဝ့ဝဲၾကည့္မိေတာ့ ေတြ႕ပါၿပီ ထိုသူ။ ခပ္လွမ္းလွမ္း ကေနဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္နဲ႔ရွာရင္းေလွ်ာက္လာေနတာ။
"ေတြ႕တယ္ကိုကို" သူ(မ)ေနယံ့ထံ messageျပန္ပို႔ၿပီးေနာက္ သားသားကို အရင္ ေနယံ့ဆီလႊတ္ေပးလိုက္သည္။
"Daddy!!"
ကေလးငယ္ကလည္း ေထြေထြထူးထူးသင္စရာမလိုပါ။ သူ႔အေဖဟုထင္မွတ္ထားသူမို႔ ထိုလူသားထံတန္းတန္းမတ္မတ္။
ေနယံလည္း မ်က္စိရွင္ရွင္ထားကာရွာေနတုန္း သူ႔ထံေျပးလာေလေသာ အျဖဴေကာင္ဝတုတ္ေလးေၾကာင့္ ႐ုတ္တရက္ေၾကာင္ရပ္မိသြား၏။ ထိုကေလးက ေသခ်ာေပါက္သူ႔အားၾကည့္ကာ daddy လို႔ေခၚေနသလို။
"Daddy!!" ေသခ်ာသည္။ သူ႔အားေခၚေနတာ။
"အင့္! ေသပါၿပီကြ" တုတ္ခိုင္ေသာ လက္တုတ္တုတ္ေတြနဲ႔ေကာင္ငယ္ေလးသည္ သူေျခသလုံးေတြကို လာသိုင္းဖက္ေတာ့ ထိုကေလး၏ ေခါင္းကေအာက္ပိုင္းတစ္ေနရာနဲ႔ တန္းကနဲမို႔ ေနယံအီစိမ့္သြားရ၏။
"ေဟ့ ကေလး! လူမွားေနၿပီထင္တယ္ကြ"
"ဟင့္အင္းdaddy ကသားသားdaddyပဲ"
သံမဏိေခါင္းနဲ႔ ထိုဝတုတ္ကို လူမွားေၾကာင္းေျပာေတာ့ သူ႔အားပိုလို႔ပင္ တိုးဖက္လာေလသည္။ ျမန္မာသံဝဲဝဲေလးနဲ႔ မို႔တိုင္းရင္းသားေကာင္ေလးမ်ားလားမသိ
"လူမွားေနတယ္ဆို"
"ကိုကို!"
"အာ ႐ိုစ့္" က်ဥ္းထဲက်ပ္ထဲ အေျခအေနမွာ႐ိုစ့္ကိုေတြ႕လိုက္ရေတာ့ သူအားတက္သြားရ၏။
"မာမီ ဒယ္ဒီ့ကိုေတြ႕ရၿပီ" သို႔ေသာ္ ထိုကေလးေခၚလိုက္ေသာ နာမ္စားေၾကာင့္ မ်က္လုံးမ်ားျပဴးကာ အံ့ၾသသြားရျပန္သည္။
"ဟမ္! ဘယ္လိုေခၚလိုက္တာ? မာ မာမီ? ဒါ ႐ိုစ့္ကေလးလား"
"အင္း။ ႐ိုစ့္တို႔တစ္ေနရာရာသြားရေအာင္ေလကိုကို"
"ဪ အင္း ေကာင္းၿပီေလ"
႐ုတ္တရက္အေျခအေနေတြ၊ နားမလည္ႏိုင္ေသာ ပတ္သတ္မႈေတြေၾကာင့္ ေနယံ ႐ိုစ့္ေျပာတာကိုပင္ ေၾကာင္ေၾကာင္အန္းအန္းႏွင့္လိုက္နာမိသည္။ ႐ိုစ့္၏သားေလးဆိုေသာကေလးသည္လည္း သူ႔ေျခတံရွည္ကို သူ၏စီးေတာ္ျမင္းသဖြယ္ခိုကပ္၍ပါလာၿပီး ပါးစပ္မွလည္းဒယ္ဒီဟူ၍သာ တရစပ္။
ဤသို႔ျဖင့္ ဖ႐ိုဖရဲနဲ႔ သူ႔တို႔သုံးဦးရဲ႕ဦးတည္ရာဟာ ထိုင္ေနက် ဆိုင္ေလးဆီသို႔။
"ကိုဘုန္းကေလးကိုခဏေခၚသြားေပးပါလား"
ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ ႐ိုစ့္၏ ေတာင္းဆိုမႈေၾကာင့္ ေဘးေတြရပ္ေနေသာ အတြင္းေရးမႉူးကိုဘုန္းက ေနယံကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ေနယံ ေခၚသြားလိုက္ဆိုေသာအၾကည့္ျဖင့္ေမးေငါ့ျပေလသည္။ ကေလးနဲ႔ကိုဘုန္းထြက္သြားမွ ႐ိုစ့္က ေဖ်ာ္ရည္တစ္ငုံကို တိတ္တဆိတ္ပင္ေသာက္ရင္း စကားစရန္ျပင္လိုက္၏။
"ကိုကို႔ကို႐ိုစ့္ေျပာမွာကို ေသခ်ာနားေထာင္ေပးေနာ္"
သူ(မ)ေျပာေတာ့ ေနယံကေျပာေလဆိုသည့္သေဘာျဖင့္ အာ႐ုံစိုက္ေနဟန္ျပကာ ေခါင္းညိတ္ျပေလသည္။
"ဒန္နီရယ္ေလးက ကို႔ကို႔သားေလးပါ"
"ဟမ္?"
သူ(မ)စကားေၾကာင့္ ျဖစ္သြားသည့္ သူ႔အမူအရာကမယုံႏိုင္သည့္ႏွယ္ အူေၾကာင္ေၾကာင္သာ
"ဟုတ္တယ္ကိုကို"
"အဟြန္း!"
ေနယံရယ္လိုက္မိ၏။ သူ(မ)ရဲ႕အႀကံကဒါအကုန္ပဲလားေလ။
"ဘာရယ္တာလဲကိုကို"
"အာ ဒီတိုင္း။ ကဲထားပါ။ အယ့္ကေလးကကိုယ့္သား? မျဖစ္ႏိုင္တာေနာ္။ ကိုယ္နဲ႔႐ိုစ့္ကဘာမွမွမျဖစ္ဖူးတာဘဲကြာ"
ေနယံက ရယ္သံေလးစြတ္ကာ သူ႔ကိုယ္သူလက္ညႇိဳးထိုးလ်က္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပင္ေျပာေတာ့ ႐ိုစ့္က မ်က္ရည္ေတြရစ္ဝိုင္းလာေလသည္။ သူ(မ)ဒီအေျခအေနေတြကို ႀကိဳတြက္ထားၿပီးသားမလား။ ထိုေၾကာင့္ မ်က္ရည္ေတြကိုပို၍ ညႇစ္ထုတ္လိုက္ရင္း
"ကိုကိုမမွတ္မိတာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။"
"ဘာကို?"
"ကိုကို႔မိဘေတြနဲ႔ ကိုကို႔အဘြားတစ္ႏွစ္ျပည့္တဲ့ေန႔ကေလ ကိုကိုအရမ္းမူးေနလို႔႐ိုစ့္လာေခၚခဲ့တာမွတ္မိလား"
သူ(မ)ေျပာေတာ့ေနယံတစ္ခ်က္စဥ္းစားသြားေလသည္။ ၿပီးေနာက္ေခါင္းညိတ္၏။
"အယ့္ေန႔ကေပါ့ ကိုကိုက႐ိုစ့္ကိုအတင္းရယူခဲ့တာေလ။"
ေနယံ့မ်က္ႏွာဟာ အံ့ၾသမွင္သတ္သြားဟန္
"ေနာက္ေန႔ ႏိုးေတာ့ ကိုကို႐ိုစ့္နဲ႔ျဖစ္ခဲ့တာေတြကိုမွတ္မိမယ္ထင္ခဲ့ေပမဲ့ ကိုကိုဘာမွမမွတ္မိခဲ့ဘူးေလ။ ႐ိုစ့္လည္း အယ့္ခ်ိန္တုန္းက ကိုယ္ခ်စ္ရသူပဲမို႔ ဘာမွမေျပာဘဲေပးခဲ့တာ။ ၿပီးေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ေလာက္ဘူးလည္းထင္ခဲ့ေပမယ့္ စင္ကာပူေရာက္ၿပီးတစ္လအၾကာမွာမွ babyေလးကိုကိုယ္ဝန္ရခဲ့တာ။"
"ဘယ္လို?"
"ဟုတ္တယ္။ ႐ိုစ့္ ကိုကို႔ ကိုဒုကၡမေပးခ်င္လို႔ဒန္နီရယ္ေလးကိုတိုးတိုးတိတ္တိတ္ပဲေမြးခဲ့တယ္။ ႐ိုစ့္သေဘာအတိုင္းသာဆို ခုလည္းပဲ ကိုကို႔ကိုဒုကၡမေပးခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့သားေလးကသူ႔ေဖေဖကိုအရမ္းေတြ႕ခ်င္ေနရွာလို႔ မတက္သာလို႔ပါ။ ၿပီးေတာ့ ကိုကိုမယုံရင္ ဒါေလးက ကိုကို႔သားျဖစ္ေၾကာင္းေဆးစစ္ခ်က္ပါ။ ကိုကိုလက္မခံလို႔ရပါတယ္ ဒါေပမဲ့သားေလးနဲ႔ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္ေတာ့ဟန္ေဆာင္ၿပီးပဲျဖစ္ျဖစ္ခ်စ္ေၾကာင္းျပေပးပါေနာ္။ သားေလးကဖခင္ေမတၱာကိုအရမ္းငတ္ေနခဲ့လို႔ပါ"
သူ(မ)ေျပာေနေသာ အေၾကာင္းအရာေတြႏွင့္ မ်က္စိေရွ႕ထိုးေပးလာေသာ ေဆးစစ္ခ်က္စာ႐ြက္ေတြကိုၾကည့္ကာ ေနယံေခါင္းေတြပူထူလာရ၏။ မွတ္ဥာဏ္ေတြကို လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြထိျပန္သြားၾကည့္ေတာ့ အယ့္ညက မူးေနတဲ့သူ႔ကို သူ(မ)လာေခၚတာထိမွတ္မိသည္။ အယ့္ဒီ့ေနာက္ သူ႔ဘက္ကစကာ သူ(မ)ကို မူးမူးနဲ႔ဆြဲလာရမ္းလားလုပ္ခဲ့မိတာလည္း သိသည္။ သို႔ေသာ္ သူထိန္းႏိုင္ခဲ့တယ္ထင္ပါ၏။ အယ့္ေန႔ညကဝိုးတဝါးမွတ္ဥာဏ္ေတြထဲ သူနဲ႔သူ(မ) ဘာမွျဖစ္ခဲ့ၾကဟန္မတူပါ။ သို႔ေသာ္ေသခ်ာလားဆိုေတာ့လည္း သူေသခ်ာမမွတ္မိျပန္။
ခုမ်က္စိေရွ႕မွာရွိေနတဲ့ သက္ေသေတြနဲ႔ ေျပာေနသည့္အေၾကာင္းအရာေတြကလည္း ေသခ်ာသည့္ဘက္ သြားေနသည္မို႔။
DNAကို ကိုယ္တိုင္ ျပန္စစ္ၾကည့္ရင္ေရာ?
"ကိုကို DNAျပန္စစ္ခ်င္လည္းရပါတယ္။ ကိုကိုမယုံရင္စစ္ပါ။"
သူ႔အေတြးေတြကိုၾကားသည့္ႏွယ္ သူ(မ)ကၿငိမ္ေနရာမွ ေျပာေတာ့ ကိုယ္ကိုေနာက္႐ို႕မိသြား၏။ ရင္ေတြတုန္လ်က္ မယုံႏိုင္စြာပင္ၾကည့္ေနခဲ့မိသည္။
သူမယုံႏိုင္ပါ။ ဟင့္အင္း မယုံခ်င္ဘူးဆိုပိုမွန္လိမ့္မည္။ သူကအယ့္လိုလူမ်ိဳးမွမဟုတ္ဘဲေလ။ သို႔ေသာ္ မယုံလို႔ကလည္းမျဖစ္ျပန္။ DNA ျပန္စစ္ဖို႔ထိ ယုံၾကည္ခ်က္ရွိေနတဲ့သူ(မ)နဲ႔ ဒန္နီရယ္ေလး၏လက္ရွိအသက္ႏွင့္ေဆးစစ္ခ်က္မ်ားမွာသူ႔ေသြးသားမွန္ေၾကာင္းေထာက္ခံေနသည္မို႔။
ၿပီးေတာ့ ႐ိုစ့္ကလည္းဒီလိုကိစၥမ်ိဳးကိုလိမ္မည့္သူမဟုတ္ႏိုင္ပါ။ သူ႔သိကၡာႏွင့္လဲၿပီး ဒီလိုလုပ္ရပ္မ်ိဳး လုပ္မည့္သူမဟုတ္။ သို႔ေသာ္ လက္ရွိအေျခအေနေတြသည္ ႐ုတ္တရက္ဆန္လြန္းေသာေၾကာင့္ ေနယံလက္မခံႏိုင္။
သူခ်စ္ရေသာ လေရာင္ေလး။ ထိုကေလးကသူ႔ကေလးဆို သူခ်စ္ရေသာလေရာင္ေလးကေရာ။ ကေလးငယ္ကိုဘယ္လိုမ်ားရွင္းျပရပါ့မလဲ။
"ကိုကိုလက္ခံဖို႔ခက္ေနမွာကို ႐ိုစ့္နားလည္ပါတယ္။ ကိုကိုလက္မခံလို႔လည္းရပါတယ္။ ဒီတိုင္းသားေလးတစ္ေယာက္ကိုပဲအသိအမွတ္ေလးပဲျပဳေပးပါ"
မ်က္ရည္ေတြဝဲလ်က္ေျပာေနေသာ သူ(မ)စကားေတြက ၁၀၀% အစစ္အမွန္ေတြလား သူမခန္႔မွန္းႏိုင္။
"ကိုယ္ ကိုယ္အဆင္သင့္ျဖစ္ရင္ ဆက္သြယ္ပါ့မယ္။ ကိုယ့္ကိုနားလည္ေပးပါ။ ကိုယ္ဆက္သြယ္ပါ့မယ္"
ထိုစကားကိုေျပာၿပီးေနာက္ ေနယံဆိုင္ထဲကေန ျမန္ဆန္စြာပင္ထြက္လာခဲ့သည္။ဒယ္ဒီဆိုေသာေခၚသံေသးေသးေလးကိုၾကားေပမဲ့လည္း လွည့္မၾကည့္ျဖစ္ခဲ့။
"ကိုဘုန္း႐ိုစ့္တို႔ကိုအိမ္လိုက္ပို႔ေပးလိုက္ပါ"
"ဟုတ္ေဘာစ့္"
ေနယံ ဘုန္းမင္းကိုမွာၾကားၿပီးေနာက္ လွည့္မၾကည့္တမ္းထြက္လာခဲ့၏။
ေနယံထြက္သြားၿပီးေနာက္ အိမ္လိုက္ပို႔ရန္ဆိုၿပီးေရာက္လာေသာ ကိုဘုန္းအားဒန္နီရယ္ေလးကိုပင္ အရင္ပို႔ေစကာ ႐ိုစ့္ကေတာ့တစ္ေနရာသို႔ဆက္ထြက္ခဲ့သည္။
-------------------
ဒီေန႔မနက္က ေရာင့္ဆီကိုစာတစ္ေစာင္ေရာက္လာခဲ့သည္။ ပို႔သူကေတာ့ မ႐ိုစ့္။ စကားေတာင္ဆယ္ခြန္းျပည့္ေအာင္မေျပာခဲ့ဖူးတဲ့သူ(မ)က မနက္ျဖန္၅နာရီေလာက္Jaaz cafeမွာေတြ႕ရေအာင္တဲ့။
သူ(မ) သူ႔ဖုန္းနံပါတ္ကို ဘယ္လိုရလဲမသိ။ ထားပါေလ။ ဒါအဓိကမွမဟုတ္ဘဲ။ ခုလိုေတြ႕ရန္ခ်ိန္းဆိုလာေတာ့ လေရာင္ဥေပကၡာမျပဳႏိုင္ပါ။ သူ(မ)ကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်လည္းေတာင္းပန္ခ်င္ေသးသည္ေၾကာင့္ ေတြ႕ရန္ထြက္လာခဲ့သည္။
"လေရာင္ဒီမွာ"
တစ္ခါသာေတြ႕ဖူးခဲ့ေပမယ့္ ထင္ရွားေသာအလွပိုင္ရွင္မို႔မွတ္မိလြယ္သည့္ သူ(မ)သည္ သူ႔အားေတြ႕သည္ႏွင့္ အႏုပညာဆန္လွေသာ လက္ကေလးေတြကို ႂကြ႐ြစြာေျမႇာက္လ်က္ လက္ျပေခၚေလသည္။ သတိထားမိသေလာက္ဆို သူ(မ)မ်က္ႏွာဟာသိပ္မေကာင္းလွ။
လူသိမ်ားတဲ့သူမို႔ေထာင့္နားက နံရံနဲ႔ကြယ္ထားေသာ သီးသန္႔ခုံအကြယ္ေလးမွာေနရာယူထားဟန္တူသည္။
"မ႐ိုစ့္ဘာကိစၥမ်ားရွိလို႔လဲဗ်"
"အရင္အေမာေျဖပါဦးလား။ ဘာေသာက္မလဲ"
"ေရေလးဆိုရပါၿပီ။ မမွာေတာ့ဘူးဗ်"
"ဟုတ္ပါၿပီ။ ဒါဆိုလည္း ေရအရင္ေသာက္လိုက္ပါဦး"
"ဟုတ္ကဲ့ခဗ်"
သူ(မ)ရဲ႕ ႏူးညံ့စြာေျပာလာေသာစကားေတြေနာက္ လေရာင္ရွိန္းတိန္းတိန္းပင္ျဖစ္လာရသည္။ ထို႔ေနာက္ အဆင္သင့္ရွိေနေသာ ေရခြက္ေလးကိုေကာက္ယူကာေမာ့လိုက္၏။ ေရေသာက္ၿပီးမွ သူ(မ)ကိုေျပာေလဆိုေသာ သေဘာျဖင့္ၾကည့္ေတာ့ သူ(မ)က ေဖ်ာ့ေတာ့စြာ အရင္ၿပဳံးျပလာေလသည္။
"တို႔မင္းကိုေတာင္းဆိုစရာေလးရွိလို႔ပါ"
"အာ ဟုတ္။ ဘာမ်ားလဲေျပာပါဗ်"
"တို႔မွာမင္းကူညီမွျဖစ္မယ့္ကိစၥရွိတယ္"
"ဟုတ္ ဘာမ်ား?"
"ဒီလိုပါ။ တို႔မွာ ကိုကိုနဲ႔ရတဲ့သားေလးရွိတယ္"
"ဗ်ာ?"
ေျပာေတာ့လည္း ႐ုတ္တရက္ဆန္စြာ ရွင္းရွင္းဘြင္းဘြင္းမို႔ လေရာင္ရင္ေတြဒိန္းကနဲျဖစ္သြားရ၏။
"ခုမွလာေျပာရတာအတြက္လည္းတို႔ေတာင္းပန္ပါတယ္။ မင္းအေျခအေနကိုလည္းတို႔သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ေျပာျပမွျဖစ္မွာမို႔လို႔ပါ"
"ဘယ္တုန္းတည္းကလဲ။ ဟင္!?"
တုန္လႈပ္မိ၍ လေရာင္အသံမ်ားပင္တုန္ခါေနသည္
"လြန္ခဲ့တဲ့၄ႏွစ္တည္းကပါ။ ခုဆိုသားေလးက၄ႏွစ္ရွိပါၿပီ။ တို႔မေျပာဘူးလို႔ေနေပမဲ့သားေလးကသူ႔ေဖေဖကိုအရမ္းေတြ႕ခ်င္ေနတယ္။ တို႔လည္းမတက္သာလို႔ပါ
မိန္းမသားတစ္ေယာက္ထဲအေနနဲ႔ ဒီကေလးေလးနဲ႔ ေရရွည္ရပ္တည္ဖို႔ဘယ္လိုမွမျဖစ္ေတာ့လို႔ပါ။ ဟင့္...! တို႔ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္"
"အယ့္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုဘာလုပ္ေပးေစခ်င္တာလဲဟင္"
လေရာင္ေမွ်ာ္လင့္ႀကီးစြာေမးမိသည္။
"တို႔ကိုတစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တယ္ပဲေျပာေျပာပါ။ တို႔ကေလးအတြက္အေဖဆိုတာကိုေပးခ်င္တယ္။ တို႔လည္းပတ္ဝန္းက်င္ကကဲ့ရဲ႕ခံရမွာေၾကာက္တယ္။ ခုေတာင္တို႔အတြက္ ကဲ့ရဲ႕သံေတြကလုံေလာက္ေနပါၿပီ။ လင္ေကာင္မေပၚတဲ့ကေလးဆိုတဲ့စကားေတြေအာက္မွာ တို႔သားေလးကိုမရွင္သန္ေစခ်င္ေတာ့ဘူး။ အယ့္တာေၾကာင့္ တို႔ တို႔ ကိုေနယံကိုလိုခ်င္တယ္။"
"ခဗ်ာ!?"
မ်က္ႏွာငယ္နဲ႔ေတာင္းဆိုလာတဲ့ သူ(မ)ရဲ႕ေတာင္းဆိုသံကျပတ္သားစြာ
"တို႔ကိုနားလည္ေပးႏိုင္မလားဟင္ မင္းအေျခအေနကိုတို႔သိေပမယ့္ေလ တို႔ဒီလိုမွမလုပ္ရင္ေလ ဟင့္..! ပတ္ဝန္းက်င္မွာအရွက္ရၿပီး တို႔သားေလးကငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ဖေအမေပၚတဲ့ကေလးဆိုၿပီးကဲ့ရဲ႕သံေတြၾကား စိတ္ဒဏ္ရာေတြထပ္ရမွာေၾကာက္လို႔ပါ။ တို႔ကိုသနားပါေနာ္ လေရာင္ရယ္"
လေရာင္၏လက္ကိုဆုပ္ကိုင္လ်က္မ်က္ရည္အျပည့္ျဖင့္ေတာင္းဆိုေနသည့္သူ(မ)ပုံကို တကယ္ကို ခံစားခ်က္အျပည့္။
လေရာင္၏အားနည္းခ်က္ကိုႀကိဳသိၿပီးေသာ႐ိုစ့္သည္မ်က္ရည္သာထိုးခံရင္အဆင္ေျပမည္ကိုသိသည္မို႔ ဤသို႔အသနားခံသည့္နည္းကိုသာအသုံးျပဳခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ထိုင္ေနရာမွထကာလေရာင္ေရွ႕တြင္ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်ေတာ့ ထိုေကာင္ေလး၏မ်က္လုံးေလးေတြျပဴးက်ယ္သြားရ၏။ ဒီဒူးေထာက္ျခင္းကေတာ့ သူ(မ)ရဲ႕စိတ္ရင္းအမွန္ပါေလ။ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္လွတဲ့ သူ(မ)လုပ္ရပ္အတြက္ ထိုေကာင္ေလးအား စိတ္ရင္းနဲ႔ေတာင္းပန္မိျခင္းသာ။
"တို႔ဒီလိုေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္။ တို႔ကိုသနားပါကြယ္ ေနာ္"
လက္ႏွစ္ဖက္ကို ပြတ္တိုက္လ်က္ ထပ္ေတာင္းဆိုမိေတာ့ ထိုေကာင္ေလးလႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္သြားရ၏။
"ေတာင္းပန္ပါတယ္"
"မ႐ိုစ့္ ထပါ ထပါဗ်ာ! ကြၽန္ေတာ္ထြက္သြားေပးပါ့မယ္။ အယ့္လိုမလုပ္ပါနဲ႔။ တကယ္ဆိုအမကမွ အရင္ပိုင္တဲ့လူေလ။ ကြၽန္ေတာ္ကသာ ဒုတိယလူပါ။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ႏွစ္ရက္ေလာက္ေတာ့ အခ်ိန္ေပးပါေနာ္"
ဒူးေထာက္ေနေသာ ႐ိုစ့္ကိုဆြဲထူရင္း လေရာင္က တုန္ရီေနေသာအသံႏွင့္ေျပာေတာ့ သူ(မ)ကအားကိုးတႀကီးၾကည့္လ်က္ မ်က္ရည္ေတြၾကားကၿပဳံးသည္။
"ေက်းဇူးပါ လေရာင္ရယ္။ တကယ္ေက်းဇူးပါတို႔ ဒီေက်းဇူးမေမ့ပါဘူးေနာ္"
ေက်းဇူးေတြအထပ္ထပ္တင္ေနေသာ သူ(မ)၏ မ်က္ႏွာသည္ ႏွိမ့္ခ်လ်က္ တကယ္ကို စိတ္ရင္းနဲ႔ေက်းဇူးတင္ေနဟန္ရွိပါသည္။
႐ိုစ့္ျပန္သြားသည္ႏွင့္ လေရာင္ထိုေနရာေလးတြင္သာ ငူငူငိုင္ငိုင္က်န္ေနခဲ့မိသည္။ ထပို႔ပင္အားမရွိႏိုင္ေတာ့။ ရင္ေတြတုန္လြန္း၍ေျခပင္မခိုင္ခ်င္ေတာ့။ စားကြဲခုံကိုအားယူကာ လက္ေထာက္ရင္း ဘာလုပ္ရမလဲ စဥ္းစားရင္း ဖုန္းေလးကိုေကာက္ကိုင္မိ၏။
"သုန္သုန္ ငါ့ကိုလာေခၚေပးပါလား။ ျမန္ျမန္လာေပးေနာ္"
ပထမဆုံးသတိရမိသူ မင္းဝသုန္ကို ဖုန္းေခၚမိေတာ့ "ေအးေအး လာၿပီေနာ္" ဆိုတဲ့ ျပာျပာယာယာ ေျဖသံေနာက္ သူအနည္းငယ္ အားျဖစ္မိပါ၏။
"လေရာင္ လေရာင္"
သိပ္မၾကာလိုက္ပါ။ သူ႔နာမည္ကိုေအာ္ေခၚရင္း ဆိုင္ထဲသို႔အေျပးဝင္လာေသာ မင္းဝသုန္
"သုန္သုန္ငါဒီမွာ"
မ်က္ရည္ၾကည္ေလးေတြ အဝိုင္းသားႏွင့္ သူရွိရာေနရာကေနျပန္ေျဖပုံေလးသည္ရင္ဝကိုဓါးႏွင့္စိုက္လိုက္သလိုပင္။ ဖုန္းထဲကအသံေလး မေကာင္းထဲကသူ႔မွာဗေလာင္ဆူေနရတာမလား။ ထိုကေလးေလး ဘာေတြမ်ားျဖစ္ခဲ့ပါလဲေလ။
"လေရာင္ အိမ္ျပန္ၾကမယ္ေလ"
"အင္း။ ငါ့ကိုကားဆီေခၚသြားေပးပါေနာ္"
"အင္း အင္း ေခၚသြားေပးမယ္ေနာ္။ လာ ထ!"
ထဆိုေတာ့လည္း မနဲကိုအားယူကာ တုန္ရီေနေသာကိုယ္ေလးျဖင့္ထရန္ ႀကိဳးစားေနသည္ကိုျမင္ရသည္မွာ မင္းဝသုန္စိတ္မခ်မ္းသာလွ။
ကားေပၚေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း ျပင္းစြာေသာရႈိက္သံက်ယ္ႏွင့္အတူေအာ္ဟစ္ငိုေႂကြးေနပါေသာကေလးငယ္။
မင္းဝသုန္ရင္ထဲဆို႔နင့္လာရသည္။ မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ငိုရလဲမေမးရက္ပါ။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတက္ေသာ ထိုလူသားေလး ရႈိက္ႀကီးတငင္ငိုတယ္ဆိုတည္းက ေသခ်ာေပါက္ သိပ္ကိုဝမ္းနည္းေနလို႔ျဖစ္မည္မို႔။ ထို႔ေၾကာင့္ ကေလးငယ္ အငိုတိတ္သည္ အထိသာအဝငိုေစရန္လႊတ္ထားမိသည္။
"လေရာင္ ငါ့ကိုေျပာျပလို႔ရတယ္ေနာ္။ ရင္ဖြင့္လိုက္လို႔ရတယ္"
ေက်ာေလးကိုခပ္ဖြဖြပုတ္ေပးကာေျပာေတာ့ မ်က္လုံး႐ြဲေလးေတြနဲ႔ၾကည့္လာသည္။ ေျပာခ်င္ရင္ေျပာေနာ္ ဆိုသည့္သေဘာႏွင့္ မ်က္ခုံးေလးပင့္ကာ ေခါင္းေလးညိတ္ျပေတာ့ တအီအီရႈိက္ငိုရင္း သူႀကဳံခဲ့ရတာေတြကို ရင္ဖြင့္လာပါေသာကေလးငယ္။
လေရာင္ေျပာလာေသာ အေၾကာင္းေတြေၾကာင့္မင္းဝသုန္ေတာင္ ကိုယ့္နားကိုယ္ပင္မယုံႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ရသည္။ ႏွစ္သိမ့္ရန္ပင္လမ္းစရွာမရေတာ့။ ထို႔အျပင္ ေနယံထက္ဆိုတာ ထိုသို႔ေသာလူစားမ်ိဳးမဟုတ္ပါ။ ေနယံ့ကိုဒုကၡေပးဖို႔ ေနယံ့ေနာက္ကေနသူ႔လူယုံေတြအၿမဲလႊတ္ထားခဲ့သည္ပဲဟာ။ ႐ိုစ့္ ေနယံ့အိမ္မွာ အိပ္တယ္ဆိုတဲ့သတင္းမ်ိဳးျပန္မၾကားခဲ့ဘူးပါ။ ဘာရယ္ေၾကာင့္မ်ား...?
"ငါေလ ငါ လႊတ္ေပးလိုက္သင့္္တယ္မလားဟင္"
"ဘာကြ!"
အေတြးေတြလြန္ေနတုန္း ထိုေကာင္ေလးေျပာလာသည့္ စကားက မျဖစ္သင့္တဲ့စကားေတြ။
"လေရာင္ရာ မင္း႐ူးေနလား?ဟမ္!သူပဲကေလးရွိတာလား?မင္းကေရာ?ဟမ္!မင္းအတြက္ေရာလို႔!"
"ဟင့္..! ငါ ငါကေယာက်ာ္းေလးေလ။ ငါ့အတြက္ကေမြးၿပီးလည္း single father ေယာင္ေယာင္လုပ္လိုက္ရင္ ကဲ့ရဲ႕မဲ့သူမရွိေပမယ့္ မ႐ိုစ့္ကေတာ့မတူဘူးမလား။ မိန္းမသားျဖစ္တဲ့အျပင္ သူ႔မွာကြာ ဟင့္! အင့္...!"
"အယ့္ေတာ့မင္းကဘာကို ဘယ္လိုလုပ္မွာလဲ"
"ငါထြက္သြားေပးလိုက္မယ္ေလ။ ကိုကိုကငါ့လိုလူထက္စာရင္ အစစအရာရာျပည့္စုံတဲ့မိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ပိုသင့္ေတာ္တယ္မလား။ ဟင္? ငါပဲထြက္သြားေပးလိုက္မယ္ေလ။ မင္း မင္းငါ့ကိုကူညီမယ္မလားဟင္ ေနာ္ သုန္သုန္ကူညီပါေနာ္။"
အဓိပၸါယ္မရွိတာေတြကိုလုပ္ဖို႔ေျပာေနေသာ ထိုေကာင္ငယ္ေလး ႐ူးမ်ားသြားၿပီလားေလ။ ရႈိက္ကာငင္ကာငိုလ်က္ လက္အုပ္ေလးပင္ခ်ီကာ ေတာင္းဆိုေသာေကာင္ငယ္ေလးကို ျငင္းလည္းမျငင္းဆန္ႏိုင္ျပန္။ တားခ်င္ေပမဲ့လည္း ထိုကေလးငယ္ရဲ႕ စိတ္ေလးကိုသိေနျပန္ေတာ့ မတားရက္ခဲ့ျပန္။ ဒီအ႐ူးေလးကိုသူဘယ္လိုမ်ားလုပ္ရပါ့မလဲ။ ခ်စ္ရသူကိုသူမ်ားလက္ထဲထည့္ေပးလိုက္ရတဲ့ခံစားခ်က္ကိုမင္းဝသုန္ေကာင္းေကာင္းသိသည္မို႔။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္နာက်င္ေနလိုက္မလဲကေလးငယ္။
မင္းလည္းသူ႔ကေလးလြယ္ထားရတာ သူလည္းသူ႔ကေလးေမြးထားတာခ်င္းအတူတူ ဘာလို႔အေလွ်ာ့ေပးရမွာလဲလို႔ ေအာ္ေငါက္လိုက္ခ်င္ေပမယ့္၊ ေနယံထက္ကိုငါအၿမဲေစာင့္ၾကည့္လာတာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကား အယ့္လိုကိစၥမရွိခဲ့ဖူးဘူးလို႔ေျပာလိုက္ခ်င္ေပမယ့္ ငါ့ရဲ႕ျမဴမႈံစာေလာက္ မင္းအေပၚတက္မက္လာမိတဲ့ေလာဘေလးအတြက္ဆိုရင္ေတာ့ မင္းဆုံးျဖတ္ခ်က္သိပ္မွန္ပါတယ္ ကေလးငယ္။
ငိုေနရွာေသာေကာင္ေလးကိုေခ်ာ့ဖို႔သူမစဥ္းစားေတာ့၊ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြျပင္ပါဦးလို႔ သူမတားေတာ့။ တိတ္တဆိတ္ပင္ အလိုက္သင့္ေလးေနေပးလိုက္ၿပီး အိမ္ျပန္ပို႔ေပးခဲ့သည္။ သူေလးဆုံးျဖတ္မယ့္ အေျဖကဘာပဲျဖစ္ေနပါေစေလ ကိုယ့္ကိုလိုအပ္လာတဲ့အခါေတာ့ အေျပးေလးျဖည့္ဆည္းေပးမည္မို႔။