Mabigat ang bawat hakbang ko papalayo sa mga kasamahan naming nasawi. All I wanted that moment was to close my eyes and forget everything. To wish that this pandemic was nothing but a product of my nightmare pero hindi. This situation is real and it's perishing us one by one.
"Tangina, Venice!" Santhy is yelling at the top of his lungs as we continued running. We are staying vigilant towards the road, the last thing that I want is to be halted by the harmful debris from the ruined cars around us.
"We could have saved Eirene if I fucking came to my senses quickly!" Santhy's voice is shaking. Naluluha siya. Kasabay iyon ng maya't maya niyang paghingal. At pareho kami ng nararamdaman. Pareho kaming naiiyak at nagpapagod at the same time.
Pero wala na kaming magawa kung hindi tanggapin na lang ang lahat. Kasi kahit anong iyak pa ang gawin namin, hindi na maibabalik pa ang nangyari na.
May mga buhay na ang nawala. At kung hindi kami magiging malakas ngayon baka ang sa amin naman ang mawala.
Right now is the epitome of our hopes towards the vague future. We need to effin stay on track if we want survival. We need to remain calm even if death is approaching us. Right now is absolutely a pure bullshit. This pandemic is nothing but a real shit that we can never fight with.
"Let just move, Santhy!" I am trying hard to avoid myself from sobbing. Wala nang magagawa ang paghagulgol ko. "It already happened. At sa puntong ito, we need to be selfish. We need to keep our lives in mind first. We should be selfish!"
Santhy doesn't respond. Namalayan ko na lang siyang humahagulgol habang kami ay nagpapatuloy sa pagtakbo.
We are so close to the darkest area of Alabang when we saw a ton of zombies on our front. They are about to halt our way towards that area. Kapag nangyari iyon, matatrap nila kami. Mapagtutulungan nila kami kasama iyong mga zombies na humahabol sa amin ngayon.
"Kailangan pa nating bilisan!" I told Santhy as I doubled the fast of my pace.
That moment, I am praying to all of the Gods above. I am hopelessly wishing for that certain amount of speed for us to quickly reach the darkest area.
Ngayon kasi ay nandoon na sina Kuya Seiya. Lahat sila ay sinisigawan kami. Pinagmamadali kami dahil kamatayan talaga ang bubungad sa amin kapag hindi pa namin mas binilisan ang pagtakbo.
"Venice, faster! Fuck it! They are fucking coming!" Nagulat ako nang biglang hinawakan ni Santhy ang kamay ko nang mahigpit. And before I knew it, he was pulling me towards the darkest area. He has this speed that fueled the amount of time that we need just to reach that area.
Swear, I gasped hard as soon as we reached the spot where we can collide with the zombies. Ilang metro na lang talaga ang kailangan nila para maabot kami. Ilang segundo lang ang pagitan ng buhay namin.
But I am about to thank all of the Gods above when we successfully passed them by safely. Ngayon ay dinagdagan lang nila ang bilang ng mga zombie na humahabol sa amin.
"Quick!" Yelled by Ate Athena. She is about to cry.
"Come on, faster! Guys! Faster!" It was Ate Cheska. She was clearly stressed due to our deadly situation.
Pero mabuti na lang at nakalapit kami sa kanila nang walang aberya. At parang mga dagang naghahanap ng matataguan, wala sa isip naming sinundan sina Ate Athena, Ate Cheska at Kuya Nero. Silang tatlo ay puwesto sa ilalim ng nakabalandrang bus.
Nanginginig, pinauna ako ni Santhy. Binilisan ko naman ang ginawa kong pag-galaw. Ilang segundo lang ang tinagal ay pareho na kaming nandito sa ilalim.
Ang dibdib ko ay nakaharap sa malamig na semento ng kalsada. Muli kong itinaas hanggang sa ilong ko iyong face mask dahil sa masangsang na amoy ng tumatagas na gasolina galing sa bus. Basa ang face mask ko, humahalo ang amoy ng pawis at ng gasolina sa ilong ko. Gusto ko na lang talagang maduwal sa amoy nito.
"Nasaan sina Ate Bianca?" Hinihingal na tanong ni Ate Athena.
"Shit, I don't know. Hindi ko sila nakita!" Kuya Nero answered. He panicked the moment he realized it.
"We are fucking doomed kapag wala sila!" Ate Cheska continued to be stressed out.
"Fuck it! Let's be quiet! Ayan na sila!" Santhy told everyone as soon as we felt the intensity on the road. Dahil ito sa yabag ng mga zombies. Nakakatakot na kinaya nilang pagmukhaing may lindol dahil lang sa lakas ng kanilang pagyabag.
The moment na naaninag ko ang mga binti nila dito sa bus, napahawak ako sa aking bibig. Napapikit ako sa takot at kilabot ng magsimula kong maamoy ang kanilang masangsang na amoy. Sa tindi ng amoy nila ay natalo noon ang amoy ng gasolina at pawis ko. Gusto kong maduwal. Gustong masuka pero ginawa ko ang lahat ng makakaya ko para hindi iyon mangyari.
It was a few seconds when they all stopped running. Ngayon ay ramdam kong nangangapa sila sa dilim. Parang mga naliligaw at gutom na hayop, lahat sila ay nagpapalakad-lakad sa buong paligid para kapain ang kanilang biktima. May iba pa ngang nagkakabangaan.
At laking gulat ko na lang talaga nang magbanggaan iyong mga zombies na nasa gilid namin. Swear, the air left my lungs the moment his face flashed on our sight. Nakanganga siya habang may nakatusok na matulis na bagay sa kanyang mga pisngi. Tumagos iyon sa buong mukha niya. Pero halatang hindi niya kami naaaninag. Hindi kasi siya gumawa ng kahit anong huni.
"Shit . . ." Santhy is whispering his fear. "Shit . . . shit . . . get your fucking ugly face off our gaze, you bullshit . . ."
Pero,
Pero para bang may ibang gustong iparating sa amin si Kamatayan. Nanlaki ang mga mata ko nang biglang umilaw iyong kotse sa harap ng bus. Iyon ay nakapagbigay ng daan para makita kami ng zombie na nasa gilid namin.
Noong mga oras na iyon, kilabot ang pinakauna kong naramdaman nang marinig ang makabasag tainga niyang paghiyaw.
Nanginig ako sa takot.
Naluha ako dahil hindi ako handa para harapin ang nalalabi naming kamatayan.