Met een klap slaat Theo's hutkoffer dicht. Al zijn belangrijke bezittingen heeft hij verzameld en opgeborgen, klaar om mee te nemen. Voor de laatste keer laat hij zijn blik door zijn slaapkamer glijden, om te zien of hij alles heeft ingepakt, maar ook om de ruimte nog eenmaal goed in hem op te nemen. Hij weet niet wanneer hij weer terug zal keren daar deze plek. Zou dit de laatste keer zijn dat hij in deze ruimte is? In dit huis, waar hij zijn moeder heeft zien sterven en waar zijn bloed over de vloer heeft gestroomd dankzij zijn vader?
De bijeenkomst in Villa Malfidus een aantal dagen terug bracht zijn geest aan het wankelen. Hij hoorde het geschreeuw van gevangenen; hij zag de vrouw boven de tafel in doodsangst naar hen staren en hij wist... hij wist dat dit niet was wat hij wilde.
Zodra ze weer thuis waren gekomen, had hij drie dagen nauwelijks kunnen eten, bang om alles direct weer uit te kotsen. Het duurde even voordat hij ook echt de moed had verzameld om zijn koffer in te pakken.
Een harde klap van een deur die dichtvalt klinkt beneden. Hij krimpt even in elkaar bij het geluid. Zijn vader is weer thuisgekomen van een nieuwe bijeenkomst en dat bedenkt waarschijnlijk een nieuwe mishandeling voor hem. Tegenwoordig lijkt zijn vader geen rust meer te vinden en reageert hij al zijn woede af op hem.
'THEODOOR!' galmt de woedende stem van zijn vader door het huis. Normaal zou hij erop reageren als de brave zoon die hij zijn hele leven is geweest, nu weet hij wel beter. Met nog half geheelde wonden en pijnlijke botten van gisteren, grijpt hij zijn koffer en het briefje dat Katelynn hem heeft gegeven op de laatste dag van hun vijfde jaar.
Hij kijkt naar het briefje in zijn hand met daarop een adres, geschreven in het zwierige handschrift van Katelynn. Ondertussen hoort hij zijn vader nog een keer zijn naam roepen, gevolgd door voetstappen. Met een laatste blik op zijn kamer, gooit hij een handvol stof in zijn haard, zegt het adres, en stapt het vuur in voor een enkele reis, waarbij het briefje zelf verzwolgen wordt door de vlammen.
De ruimte waar hij in stapt in groot, ziet hij direct. Hij is in een afgesloten kamer, met overal vervoersvoorwerpen om hem heen. Er staan verschillende bezems, voorwerpen die als Viavia gebruikt kunnen worden en in de hoek ziet hij zelfs een vliegend tapijt opgerold staan. De ruimte is duidelijk bedoeld voor aankomst en vertrek, met slechts één lange bank tegen de muur.
Achter hem gaat de deur open en in een reflex schiet zijn hand naar zijn toverstok. Opgelucht laat hij die weer zakken als hij in de deuropening Katelynn ziet staan, alleen dit keer heeft ze roze haar en haar ogen lijken groen. Ze is niet voor niets een transformagiër, bedenkt hij.
'Uh, hoi Kate,' zegt hij ongemakkelijk. Katelynn grijnst en wenkt hem.
'Ik verwachtte je al,' zegt ze, terwijl hij achter haar aan de hal in loopt. Hij fronst; hij heeft niet gemeld dat hij naar haar zou komen. Het was een impulsieve actie om aan zijn vader en Voldemort te ontkomen.
Zijn aandacht verplaatst zich snel als hij de ruimte om zich heen bekijkt. Ze zijn in de hal van het huis, nee de villa aangekomen. Deze hal is bijna groter dan die in Villa Malfidus, maar hij komt zo veel warmer over.
Op verschillende plekken hangen schilderijen, maar niet per se van voorouders. Ook zie hij een enorme hoeveelheid planten, zowel magische als niet magische. Door de grote ramen valt veel licht naar binnen, dat schijnt op de treden van de marmeren trap. Katelynn wijst hem de garderobe, waar hij zijn jas ophangt. Als hij terugkomt staat ze tegen een pilaar geleund.
'Dus jij wilt hier komen wonen,' zegt ze, met nog steeds dezelfde grijns op haar gezicht. Hij bloost even kort.
'Uh- nee- ik dacht-'
Ze wuift hem lachend weg en komt dan naar hem toe lopen. Zijn adem stokt even in zijn keel als ze zijn gewaad beet pakt en hem verleidelijk aan kijkt.
'Een jongen in dit huishouden is nooit verkeerd,' fluistert ze, terwijl ze even een rondje om hem heen loopt en haar ogen over zijn lichaam laat glijden. Er zit een wat donkere zwoele ondertoon in haar stem en hij slikt even. Probeert ze hem nu te verleiden?
'Kate, je hebt met Draco.'
'Die is er nu toch niet?' glimlacht ze en ze knippert even met haar lange wimpers. Hij kan zijn oren niet geloven. Wil ze nu vreemd gaan op Draco met hem? Ze moet gestoord zijn geworden. Langzaam loopt hij achteruit, niet wetend wat hij hier mee moet. Katelynn draait nog steeds rondjes om hem heen en hij siddert even als ze haar hand op zijn schouder legt. Haar magie voelt anders, niet meer zoals hij gewend is.
'Blijf van die arme jongen af, zus, anders zal ik je moeten vervloeken.'
Zijn ogen schieten opzij bij de plotselinge stem. Daar, halverwege de trap staat ... Katelynn?
'Oh, kom op, ik was hem alleen maar aan het plagen,' klaagt het meisje naast hem. Speelt zijn hoofd nou spelletjes met hem?
Lachend komt de blonde Katelynn naar beneden lopen en stopt voor zijn neus. Ze heeft die hemelsblauwe ogen, die hij zo gewend is. Glimlachend schudt ze haar hoofd.
'Hi, Theo, leuk dat je er bent! Zo te zien heb je mijn zus al ontmoet.'
Hij kijkt schuin opzij naar de roze Katelynn, die nog altijd die grijns op haar gezicht heeft. Hij zou zweren dat de twee hetzelfde lijken, op hun oog- en haarkleur na.
Dan verandert de roze Katelynn zich naar de blonde Katelynn. Zelfs haar ogen matchen en zijn gezicht betrekt. Nu zijn de twee hetzelfde en weet hij al helemaal niet meer wat hij moet.
De twee zussen lachen even en de Katelynn, die net nog roze haar had, steekt haar hand naar hem uit, terwijl ze haar uiterlijk weer terug verandert. Hij schudt hem aarzelend.
'Ik ben Noah, Kate's tweelingzus. Aangenaam.'
'Theo, maar dat wist je waarschijnlijk al.'
Hij schudt haar hand en kijkt even vragend naar de echte Katelynn. Hij wist niet dat ze een tweelingzus had, laat staan eentje die ook een transformagiër is. Kate haalt haar schouders op.
'Je weet heel veel nog niet over mij Theo,' zegt ze en grijnzend gebaart ze naar haar zus. 'Ze doet nu irritant, maar meestal is ze heel gezellig hoor.'
Hij moet haar maar op haar woord geloven dan.
Kate zelf geeft hem een knuffel, die hij na enkele seconden beantwoordt. Hij is nog steeds niet gewend aan die plotselinge aanrakingen, maar Katelynn respecteert het en wacht tot hij ontspant.
'We zijn niet de enigen die hier wonen,' zegt ze. 'Dus ik ga je even aan iedereen voorstellen.'
Hij vraagt zich af met hoeveel ze hier dan wonen. Het klinkt alsof het een hele grote groep is.
Noah zegt hun weer gedag en rent de trap op. Katelynn zelf roept twee namen en Theo vermoedt dat het om huiselven gaat. Hij heeft gelijk, want binnen een seconde staan er twee wezentjes voor hun voeten.
'Wat kunnen Juvie en Lila voor meesteres Kate doen?' vraagt de rechter huiself gretig. Ze lijken wel te stuiteren, zo enthousiast zijn ze dat ze geroepen zijn, merkt Theo op. Zou Katelynn ze niet vaak een bevel geven? Dat is een ander gezicht dan de huiselfen bij hem thuis.
'Dit is Juvie,' legt Katelynn hem uit, terwijl ze naar de elf die net heeft gesproken wijst. 'En dat is Lila, twee van onze huiselven.' Ze richt zich tot het tweetal wezentjes.
'We hebben een gast, zoals jullie wel hebben gezien. Zouden jullie alsjeblieft zijn kamer even willen klaarmaken en zijn hutkoffer daar neer willen zetten?'
'De kamer die al voor meneer Theo klaar stond, meesteres?' vraagt de elf, die volgens Theo Lila heet. Katelynn knikt en bijna direct verdwijnen de elven weer, met zijn hutkoffer.
Hij denkt terug aan zijn eigen huiselven. Ze hadden er een handvol, die de hele dag door werkten. Zijn vader vond het leuk om ze de meest pijnlijke en zware klussen te geven en als ze deze niet voltooiden, dan werden ze gestraft. Theo weet nog hoe hij 's avonds in bed luisterde naar het gegil van de wezentjes.
Hijzelf was ook niet aardig tegen ze. Beïnvloed door zijn vaders opvoeding behandelde hij ze ook slecht en snauwde vaak naar de wezentjes. Soms zorgde hij er zelfs voor dat ze een fout maakten, waarna zijn vader ze strafte.
Een steen vormt zich in zijn maag als hij denkt hoe Katelynn haar huiselven net met respect behandelde en hoe blij ze waren dat ze iets voor haar mochten doen. Ze zullen een goed leven hebben hier.
'Pa,' hoort hij Katelynn zeggen en direct wordt hij uit zijn gedachten getrokken. Ze waren een kamer ingelopen, die er uitziet als een woonkamer. De ruimte is groot en heel modern ingericht, vindt hij, met strakke meubels maar toch vrolijke kleuren. Het is een enorm contrast vergeleken met zijn eigen huis.
De man, die op de bank in de kamer had gezeten met een krant in zijn hand, staat op en komt deze kant op lopen. Hij heeft donker haar, maar dezelfde blauwe ogen als Katelynn. Zijn uitdrukking is beschermd, alsof hij niet goed weet wat hij van de situatie moet vinden.
'Theo, dit is mijn vader. Pa dit is Theo; ik heb je over zijn komst verteld.'
Haar vader steekt zijn hand naar hem uit en hij schudt hem even. De man knijpt hard en Theo moet moeite doen zijn gezicht in plooi te houden.
'Aangenaam, jongen,' zegt de man stug. 'Ik ben Olivier Zwarts, Katelynns vader. We verwachtten je al.'
'Ik ben Theodoor, Theodoor Noot,' zegt hij terug. 'Bedankt voor uw gastvrijheid, meneer.' Hij staat hoe zijn vader het hem heeft geleerd: rug recht, kin in de lucht en dominantie uitstralen. Hij ontmoet een man die komt uit de twee van de machtigste tovenaarsfamilies van Engeland; nu is de tijd om zijn opvoeding tot nut te brengen.
Het helpt alleen niet dat de man tegenover hem bijna twee meter is en hijzelf nog steeds ongeveer even groot als Katelynn.
Katelynn's vader kijkt hem met toegeknepen ogen aan en vanuit zijn ooghoek ziet hij Katelynn met de hare rollen.
'Mijn gastvrijheid is het niet jongen,' zegt Zwarts streng. 'Je hebt dit te danken aan Katelynn en ik verwacht dat ook terug te zien in je gedrag.'
'Pa, kappen,' sist Katelynn naast hem. 'Ook hij heeft onze hulp nodig.'
'Het is oké, Kate,' mompelt hij en hij laat zijn hoofd even hangen. De aangeleerde houding verslapt direct. Hij begrijpt waarom haar vader zo vijandig tegenover hem staat. Hij heeft immers vorig jaar zijn vrouw verloren bij de Slag op het Departement van Mystificatie, dus hij wantrouwt nu iedereen. Theo kan hem geen ongelijk geven: hij zou zichzelf ook wantrouwen.
Met een laatste geïrriteerde blik op haar vader, die tevreden toekijkt, pakt Kate hem bij zijn pols en trekt hem mee, de kamer uit. Hij volgt gewillig. Zodra ze buiten gehoorsafstand zijn, zucht ze even.
'Sorry voor zijn gedrag. Hij is gewoon bang mij en Noah ook te verliezen na... na ma. Hij draait wel bij.'
Ze glimlacht verdrietig naar hem en een extreem schuldgevoel overvalt hem. Na alles wat dit gezin heeft moeten doorstaan, verdient hij het niet hier te mogen blijven.
'Ik- ik kan ook wel weer weggaan,' zegt hij zachtjes. Katelynn schudt verwoed haar hoofd.
'Waag het. Kom, er zijn nog meer mensen. Je ziet er trouwens niet uit. Veel te mager en zo te zien heeft je vader weer zijn werk gedaan. Ik ga je straks even compleet helen.'
Zonder er dieper over in te gaan trekt ze hem mee naar de deuren die zo te zien naar hun terras leiden. Hij is blij met de manier waarop ze over de mishandelingen van zijn vader praat, het zorgt ervoor dat hij de echte pijn weg kan stoppen. Als ze in de tuin staan, valt zijn mond open van verbazing en naast hem hoort hij Kate even grinniken.
Hij wist niet goed wat hij moest verwachten van haar huis of tuin en eigenlijk had hij gedacht niet meer onder de indruk te zijn van andere huizen aangezien hij zelf ook in een enorm ding woont. Blijkbaar had hij het fout, zoals zo vaak tegenwoordig.
Hun achtertuin is zo groot dat hij het einde ervan niet eens kan zien. Voor zijn neus ligt een enorm zwembad, met verschillende verdiepingen, een glijbaan, een rotspartij en een waterval erbij. Verderop ziet hij een boomhut, die meer lijkt op een klein appartement. Op het enorme grasveld daarvoor spelen drie honden met elkaar. Achteraan de tuin lijkt hij een heus miniatuur zwerkbalveld te zien. Ook staat er een kleiner huis, wat meer op een vakantiehuisje lijkt. Hij vermoedt dat dat voor gasten gebruikt kan woorden. Direct aan zijn linkerkant staat een grote tafel met daarachter een barbecue en steenoven. Aan zijn rechterkant staan verschillende banken, met een lage tafel in het midden.
Op één van die banken zit een blonde vrouw.
De vrouw had opgekeken toen zij de tuin in kwamen lopen en komt glimlachend hun kant op. Het valt hem op dat ze wat onstabiel loopt, alsof ze herstellende is van iets. Haar gezicht is ingevallen, maar ondanks dat lijkt ze in een extreem goed humeur.
'Jij moet Theo zijn,' zegt ze vriendelijk. Hij knikt en schudt beleefd haar hand, die lichtjes trilt. Ze komt hem extreem bekend voor en er knaagt een vervelend gevoel aan hem.
'Ik ben Clothilde Bengel,' stelt de vrouw zich voor. 'Ik was lerares Dreuzelkunde aan Zweinstein tot voorkort.'
Zijn ogen verwijden zich geschrokken. Lerares Dreuzelkunde. Katelynn had een lerares dreuzelkunde gered bij de bijeenkomst in Villa Malfidus een paar dagen geleden. Daar kent hij haar van.
'Katelynn heeft veel over je verteld. Ze is erg positief over je.'
Het laatste zei de vrouw met een knipoog en de vriendelijkheid waarmee ze met hem omgaat doet hem pijn. Hoe kan ze nog zo aardig tegen hem doen, terwijl ze hoogstwaarschijnlijk weet dat hij ook aan die tafel heeft gezeten?
Hij slikt even en heeft moeite zijn stem weer te vinden. 'Dank u wel, professor.'
Ze wuift even naar hem. 'Noem me toch Clothilde, mijn jongen.'
'Waar is Sirius? Ik heb hem nog niet gezien?' vraagt Katelynn aan de vrouw. Die knikt als antwoord met haar hoofd naar de drie honden verderop op het gras.
Grijnzend bedankt Kate de voormalig professor en leidt hen naar het grasveld. Daar fluit ze hard op haar vingers en direct komen de honden hun kant op rennen. Hij protesteert zachtjes en doet een stap achteruit. Honden zijn niet zijn favoriete wezens en hij heeft niet de beste aanvaringen met ze gehad.
Katelynn lijkt zijn angst te voelen en slaat een arm om zijn middel heen, waarmee ze hem dwingt om naast haar te blijven staan.
De honden, twee bontgekleurde langharigen en één zwarte kortharige springen enthousiast tegen haar op. Ze laat hem los en bukt even om de honden te begroeten. Hij doet automatisch een stap achteruit.
De zwarte hond, een enorm beest, merkt zijn beweging op en richt zijn aandacht op hem. Zachtjes begint hij te grommen en komt zijn kant op gelopen. Met steeds vluggere stappen loopt hij naar achter, terwijl een gevoel van paniek hem overvalt.
'Sirius, gedraag je,' roept Katelynn en ze komt snel hun kant op lopen. Als ze weer naast hem staat, pakt ze weer zijn middel vast. Met haar aan zijn zijde voelt hij zich in ieder geval iets veiliger, maar de zwarte hond is nog niet gestopt met grommen.
'Het lijkt erop dat je zwarte vriend hier mij niet echt mag, Kate,' zegt hij, in een poging luchtig te klinken. Katelynn lijkt niet onder de indruk van de vijandigheid van de hond en kijkt het beest streng aan.
'Nee hij vindt je prima. Hij houdt er alleen van om bezoekers op de proef te stellen, hè Sirius?'
De hond draait zijn kop haar kant op en tilt zijn kop even schuin. Als reactie trekt zij een wenkbrauw op. Ze lijken een woordloos gesprek te voeren en Theo snapt er de ballen van.
Dan is de hond opeens verdwenen en staat er een middelbare man met zwart haar ervoor in de plaats. Hij slaakt een kreet van schrik en zou achteruit gesprongen zijn als Katelynn hem niet tegen hield. Zowel de man als Katelynn bekijken hem grijnzend. Dan steekt de man zijn hand naar hem uit.
'Sorry jongen, macht der gewoonte. Ik ben Sirius, Sirius Zwarts.'
Sirius Zwarts. Massamoordenaar en in zijn derde jaar ontsnapt uit Azkaban. Niemand heeft hem daarna meer kunnen grijpen. In zijn vijfde jaar is hij onschuldig verklaart en kan als vrij man weer over straat. Theo was er nota bene zelf bij toen Potter dat nieuws aan Kate vertelde.
'Je kent zijn verhaal wel,' zegt Katelynn lichtelijk geamuseerd door de situatie. 'Hij woont nu bij ons de meeste tijd. Geen massamoordenaar, wel ontsnapt uit Azkaban.'
Sirius Zwarts maakt een diepe buiging. 'Mijn meesterwerk.'
Hij knikt en slikt even. Ondanks alles ziet de man er met zijn tatoeages en lange haar en redelijk angstaanjagend uit, bovendien is hij een Zwarts. Zijn Katelynns vader en deze man familie? Dan steekt hij zijn hand uit en schudt die van de man.
'Theodoor Noot. Aangenaam.'
'Oh, ik weet wie je bent hoor,' zegt de man grijnzend. 'We wisten allemaal dat je vandaag zou komen.'
Een natte neus wordt plotseling tegen zijn hand geduwd en geschrokken trekt hij zijn hand weg. Een van de andere, echte honden staat vrolijk kwispelend naast hem. Hij hoort Kate en Sirius even grinniken om zijn ongemak.
'De andere twee zijn Loena en Boris, voor als je het wil weten,' zegt Katelynn. Het vrouwtje, Loena, heeft meer bonte kleuren, merkt Theo op. De mannetjes hond is wat meer zwart wit gekleurd.
'Waarom lijkt iedereen te weten dat ik vandaag zou komen?' vraagt hij als hij met Katelynn weer in het huis loopt, de trap op naar zijn kamer. Sirius Zwarts is bij Clothilde Bengel gebleven.
'Zoals ik zei, Theo, je weet nog heel veel niet over ons,' zegt Kate glimlachend. 'Noah, mijn zus, heeft net zoals ik een aantal bijzondere krachten. Zij kan, hoe moet ik het zeggen... delen van de toekomst zien. En zij zag dat je vandaag aan zou komen.'
Hij kijkt Katelynn nieuwsgierig aan. 'Dus ze is een waarzegster?'
Kate schudt haar hoofd. 'Nee, zo makkelijk gaat dat niet. Waarzegsters kunnen veel meer dan Noah, maar ze heeft een zeker deel ervan.'
'Hebben jij en je zus een goede relatie?' vraagt hij. Hij heeft nooit broers of zussen gehad en ook bij zijn vrienden heeft hij er vroeger weinig gezien. Alleen Daphne en Astoria heeft hij zien opgroeien als zussen.
Katelynn haalt haar schouders op, maar glimlacht even. 'We hebben een moeilijke relatie. We zijn veertien jaar lang gescheiden geweest van elkaar en verschillen redelijk wat. De dood van onze moeder heeft ons wonder boven wonder dichter bij elkaar gebracht. We zijn tenslotte een tweeling. De laatste tijd is ze wel veel verdwenen, dus ik zie haar eigenlijk niet zo veel.'
Ze gebaart naar een kamer aan hun rechterkant als ze boven zijn. Het is een teken dat hij het onderwerp moet laten.
'Dit is je kamer. Direct links naast die van jou is de mijne en daarnaast die van Noah. Je hebt je eigen badkamer erbij.'
Hij bekijkt de kamers die ze aanwees en duwt zachtjes de deur van zijn eigen kamer open. Bijna valt zijn mond open. De kamer is wat kleiner dan zijn oude maar nog steeds erg ruim. Hij heeft de nodige meubels; een bed, een kast, een bureau, een bank en wat accessoires. Een aantal muren in zijn kamer zijn diep donkergroen geschilderd, andere lichtgrijs. Links achterin ziet hij een deur, die naar de badkamer moet leiden. De lakens van zijn bed zijn simpel zwart. De inrichting is simpel maar heel stijlvol. Op zijn bed ligt zijn hutkoffer al voor hem klaar.
Katelynn lacht even als ze doorheeft dat hij zo goed als sprakeloos is. 'Ik geloof dat je je hier wel kan installeren, niet waar?'
Hij knikt even en kijkt haar aan, niet wetend welke woorden hij moet gebruiken.
'Ik... ik weet niet hoe ik je moet bedanken, Kate,' fluistert hij. Bijna vormen er tranen in zijn ogen. Katelynn haalt haar schouders op en geeft hem weer die perfecte glimlach van haar.
'Welkom thuis, Theo.'
Zijn ogen voelen opeens heel vochtig. Ze geeft hem snel een knipoog en laat hem dan achter in zijn kamer. Zijn eigen kamer. Hij laat zich op het bed vallen en kijkt nogmaals rond. Langzaam voelt hij nattigheid op zijn wangen en hij weet bijna zeker dat Katelynn hem met een reden alleen heeft gelaten net. Door zijn tranen heen kijkt hij naar zijn hutkoffer en glimlacht even. Thuis.
...............................................
Hoofdstuk 2 alweer!
Het is extreem warm, mijn hemel. Ik bak hier levend volgens mij. Geniet van de zomer allemaal! :)