𝐑𝐔𝐍𝐍𝐈𝐍𝐆 𝐎𝐍 𝐄𝐌𝐏𝐓𝐘.
𝐏𝐀𝐆𝐄 𝐒𝐄𝐕𝐄𝐍.
↞ 𝐉𝐀𝐃𝐄↠
Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου, 1987.
«Παιδιά κάντε όλοι άκρη! Ήρθαν οι λεσβίες και η αδερφή.»χασκογέλασε η τριάδα ενώ όλο το σχολείο γέλασε δυνατά, δημιουργώντας έναν εκκωφαντικό ήχο. Όπως ακριβώς το φαντάστηκα. Ντροπή, θυμός, θλίψη και απογοήτευση ήταν τα μόνα συναισθήματα που μπορούσα να νιώσω. Τίποτα όμως δεν με πλήγωσε περισσότερο από το βλέμμα της αδερφής μου. Τίποτα άλλο.Με κοιτούσε σαν να ήμουν ξένη, σαν να ντρεπόταν για εμένα.
Το πρωί σηκώθηκα με βαριά καρδιά για να πάω στο σχολείο. Η κατάστασή μου υποχώρησε, όμως εξακολουθούσα να νιώθω έναν οξύ πόνο στα μηνίγγιά μου. Μόλις πάτησα το πόδι μου στο προαύλιο, έγινε ακόμη πιο έντονος. Ήταν απερίγραπτο το πόσο άσχημα αντιδρούσε το σώμα μου όταν βρισκόμουν εκεί. Τα άτομα που συμπαθούσα ήταν μετρημένα. Τίποτα όμως δεν συγκρίνονταν με το μίσος μου για τα τρία αυτά αγόρια που βρίσκονταν μπροστά μου, ξεσπώντας όλα τους τα κόμπλεξ. Ποτέ δεν κατάλαβα τι τους είχα κάνει. Ειδικά του Dave, που από την πρώτη λυκείου λάτρευε να μου τραβάει τα μαλλιά, να μου βάζει τρικλοποδιές και να με κοροϊδεύει την ώρα της γυμναστικής επειδή ήμουν άχρηστη. Ο Steve και ο Chuck ήταν απλώς τσιράκια που άκουγαν στα τυφλά ό,τι τους έλεγε.
Με το που βγήκα από το λεωφορείο ένιωθα απόλυτα προετοιμασμένη. Με την μοναδική διαφορά ότι δεν ήμουν μόνη μου, αλλά είχα στο πλευρό μου την Winona και τον River. Προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να με καθησυχάσουν, να μου υπενθυμίσουν ότι ήμασταν μαζί σε όλο αυτό, και καταφέραμε μέσα στα δεκαπέντε λεπτά της διαδρομής να βρούμε απαντήσεις για οτιδήποτε θα μας έλεγαν. Θλιβερό, το ξέρω, όμως μου έδωσε λίγη ελπίδα.
Ειδικότερα η στάση του River, δεν μπορούσε παρά να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον και να φέρει πεταλούδες στο στομάχι μου. Το Σάββατο μου μίλησε. Εντάξει, επικοινωνήσαμε δίχως λόγια αλλά και πάλι. Το αγόρι που παρακολουθούσα, είχα γράψει για πάρτη του δεκάδες στιχάκια, ζωγράφισα μέχρι και το πορτρέτο του, με πλησίασε και ενδιαφέρθηκε για εμένα. Αν δεν μας είχε διακόψει η αδερφή μου θα μιλούσαμε αρκετά παραπάνω, όμως ήταν το στοιχείο της Kat να διαλύει οτιδήποτε μου άρεσε.
Τώρα ήμασταν τρεις εναντίον όλου του σχολείου. Από το πρώτο βήμα μου στο τραχύ τσιμέντο, αντίκρυσα τους τρεις μαλάκες στην είσοδο, με όλα τα παιδιά τριγύρω τους να γελάνε μαζί μας. Ήθελα τόσο να μιλήσω, να ουρλιάξω μάλλον, και να τους διέλυα έναν-έναν ξεχωριστά. Η ανάσα μου κόλλησε πάλι στον λαιμό μου και για πρώτη φορά στη ζωή μου, εγώ, το άτομο που έδινε τις καλύτερες απαντήσεις στις προσβολές που μου έκαναν, είχα ξεμείνει από λόγια. Έμεινα να τους κοιτάζω με ανοιχτό το στόμα, με τα μαλλιά μου να καλύπτουν όλο μου το πρόσωπο, και τα φαρδιά μου ρούχα να καλύπτουν το σημαδεμένο σώμα μου.
Δεν είχε ιδιαίτερο κρύο εκείνη την ημέρα, όμως τα χέρια μου ήταν γεμάτα γρατζουνιές και χαρακιές από τα καλώδια, και στα πόδια μου υπήρχαν ακόμη ανοιχτές πληγές από την λεπίδα που χρησιμοποίησα πάνω μου την Πέμπτη, την μέρα που γύρισα από το νοσοκομείο. Έτσι, με ένα φαρδύ ανθρακί τζιν παντελόνι, ένα εξίσου φαρδύ μαύρο φούτερ, και τα δάχτυλά μου γεμάτα δαχτυλίδια για να αποσπούν τη προσοχή από τα σημάδια των καλωδίων, πήγα στο σχολείο έτοιμη για να πληγωθεί το μέσα μου.
Η Winona και ο River ήταν στο πλάι μου, ενώ το ξανθό αγόρι μόλις είδε τα σχόλια του κόσμου για εμένα έμπλεξε τα δάχτυλά μας μεταξύ τους σε σημείο που να μην μπορεί κανένας να το δει. Ούτε καν η Winona που βρίσκονταν στα αριστερά μου, έτοιμη για πόλεμο.Έκλεισα τα μάτια μου και πήρα μια βαθιά ανάσα. Ο χρόνος κυλούσε βασανιστικά αργά, και μετρούσα τα δευτερόλεπτα για το πότε θα χτυπήσει το κουδούνι. Οι δάσκαλοι, απόντες. Ωστόσο, συμμετείχαν έμμεσα στην γελοιοποίησή μας. Ήταν πρώτοι στα μαθητικά φεστιβάλ,στο να καυχιούνται για την εύρυθμη λειτουργία του σχολείου και τους μαθητές-υπόδειγμα, στο να μας λένε κάθε μέρα το ποιηματάκι της αγάπης στον συνάνθρωπο, όμως σε κάτι τέτοια συμβάντα έκαναν τα στραβά μάτια.
Μεγαλύτερη αξία έχει να βάλεις είκοσι παιδιά να παπαγαλίσουν τρεις σελίδες για την διατροφή των αρχαίων Ελλήνων από το να ενημερώσεις τους μαθητές και τους γονείς για τον σχολικό εκφοβισμό και την παιδική ψυχολογία. Μεγαλύτερη αξία είχαν οι καλοί βαθμοί από τον πόλεμο που δέχονταν τρία παιδιά από όλο το σχολείο. Εκ των οποίων παιδιών συμπεριλαμβάνονταν η αγαπημένη μου αδερφή.
Ο άνθρωπος που θα έπρεπε να μπει στη μέση και να με βοηθήσει, να πει στον αχρείο μπροστά μου να σκάσει και να ενημερώσει κάποιον καθηγητή, κάθονταν εκεί. Με σταυρωμένα τα χέρια δίπλα στις φίλες της, κι ένα βλέμμα απροσδιόριστο. Δεν την αναγνώριζα. Δεν ήξερα αυτό το κορίτσι που ζούσε στο ίδιο σπίτι μαζί μου. Δεν με παραξένεψε ούτε στο ελάχιστο όλο αυτό που συνέβαινε. Η παγωμένη ματιά της Kat ήταν μαχαιριά στην καρδιά. Ήθελα να πάω μπροστά της και να της δώσω ένα χαστούκι, να της φωνάξω μέσα στα μούτρα και να την ρωτήσω τι διάολο της είχα κάνει κι εκείνη δέχονταν να με ταπεινώνουν έτσι. Δεν υπήρχε λογική εξήγηση. Το φταίξιμο ήταν όλο δικό μου. Δεν ήταν δυνατόν η ίδια μου η οικογένεια να με απεχθάνονταν. Δεν μπορούσε να το χωρέσει ο νους μου. Μόνο εγώ έφταιγα. Θα είχαν τους λόγους τους για να μην θέλουν να με βλέπουν μπροστά τους.
Πως γίνεται να ένιωσα πιο κοντά με τη Winona, μια κοπέλα που γνώριζα για σχεδόν τρεις εβδομάδες και στην υπόλοιπη σχολική μου ζωή δεν είχαμε ανταλλάξει κουβέντα;
Πως γίνεται ο River, το μυστήριο αυτό αγόρι που αποτελούσε την πλειοψηφία των σκέψεών μου να με έκανε να νιώσω αποδεχτή μόνο από το άγγιγμά του;
Πως γίνεται να νιώθεις τόσο μόνος σε έναν χώρο γεμάτο ανθρώπους;
«Παιδιά κάντε όλη άκρη! Σας παρουσιάζουμε τον μαλάκα του αιώνα. Ένα χειροκρότημα για τον Dave Osbourne παρακαλώ!»χειροκρότησε ειρωνικά η Winona και γέλια ακούστηκαν από παντού. Αν δεν ήμουν σε τόσο άθλια κατάσταση σίγουρα θα γελούσα κι εγώ. Κατάφερε να τον κάνει περίγελο με μία μόνο κουβέντα.
«Οι πουτάνες δεν έχουν δικαίωμα να μιλάνε, Davis.»πετάχτηκε ο Steve Harrington και επιφωνήματα κάλυψαν τα γέλια.
«Περίεργο. Η μάνα σου είχε δικαίωμα.»σήκωσε τους ώμους της και η κοιλιά μου δέθηκε κόμπος. Δεν θα είχε καλή κατάληξη αυτή η μέρα. Ο Steve σηκώθηκε όρθιος από τη μηχανή του και ήρθε καταπάνω της για να την χτυπήσει. Ο Dave όμως τον τράβηξε πίσω και δεν του άφησε περιθώριο να κάνει άλλο βήμα.
«Κάτσε στη θέση σου εσύ. Δεν δίνουμε σημασία σε πρεζάκια.»είπε δήθεν ψιθυριστά αλλά όλοι ακούσαμε τα λόγια του. Αυτοί οι τρεις κυκλοφορούσαν χρόνια στο σχολείο τη φήμη ότι η Winona ήταν ναρκομανής.
«Άλλο είναι το θέμα μας, κι αυτή είναι η λεσβία η Jade.»συμπλήρωσε και ο River έσφιξε τόσο δυνατά το χέρι μου. Δεν κατάλαβα τον λόγο. Είτε ήθελε να μου δώσει ώθηση, είτε να μου πει έμμεσα να μην μιλήσω. Δεν τον ρώτησα ποτέ τι εννοούσε.
«Δεν σε είχα για τέτοια, Wallace. Αν παιχτεί τίποτα με καμία άσε με να δω τουλάχιστον.»μου έκλεισε το μάτι και μου ήρθε αναγούλα από τη χυδαιότητά του. Ανατρίχιασα και κούνησα το κεφάλι μου για να ξυπνήσω. Δεν θα το άφηνα έτσι αυτό. Έπρεπε να τον μειώσω, έπρεπε να έχω εγώ την τελευταία κουβέντα.
«Δεν είμαι λεσβία!»ούρλιαξα κι έκανα ένα βήμα μπροστά. Αν ήμουν θεατής σε όλο το σκηνικό λογικά θα τρόμαζα από το ξέσπασμά μου. Ο Dave γέλασε δυνατά και πέρασε το χέρι του μέσα από τα σκούρα καστανά μαλλιά του. Ήθελα να τον χτυπήσω.
«Ξέρεις κάτι; Μακάρι να ήμουν. Είσαι τόσο άχρηστος που θα σου έκλεβα όλες τις γκόμενες. Ποιος ξέρει; Μπορεί κι εσύ να γινόσουν γκέι από την απογοήτευσή σου.»όλοι, μα όλοι όμως, έκαναν ένα βήμα πίσω και κοιτούσαν με ανοιχτό το στόμα. Μέχρι και οι ίδιοι του οι φίλοι έμειναν άφωνοι. Εγώ, το φυτό της τάξης, το φρικιό του Roosevelt, μίλησα έτσι στον Dave Osbourne. Θα με σκότωνε, αυτό ήταν το μόνο σίγουρο.
«Φίλε σε διέλυσε.»πετάχτηκε μια αγορίστικη φωνή και τότε, σαν να του έκαναν ένεση αδρεναλίνης, τινάχτηκε από τη θέση του και ήρθε κατά πάνω μου, αρπάζοντας με απίστευτη δύναμη τους ώμους μου και ταρακουνώντας με πάνω κάτω. Ζαλίστηκα κι όλα γύρω μου ήταν θολά. Με μια απλή του κίνηση μπορούσαν να διαλυθούν όλα μου τα οστά.
«Τι είπες ρε μαλακισμένο; Έχεις ιδέα σε ποιον μιλάς;»ούρλιαξε μέσα στη μούρη μου και σταγονίδια σάλιου πετάχτηκαν πάνω μου. Είχα κλείσει τα μάτια μου και τον άφησα να με ταρακουνάει. Ένιωθα έτοιμη να πεθάνω. Όλοι κοιτούσαν αμέτοχοι.
«Αν την ακουμπήσεις ξανά είσαι νεκρός!»ο River με όλη του τη δύναμη με τράβηξε από πάνω του και με έκλεισε στην αγκαλιά του.
Τα δυνατά του χέρια με έκαναν να νιώσω ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα. Προστασία, ασφάλεια, γαλήνη, δεν κατάλαβα τι ήταν. Χαμήλωσα το κεφάλι μου και κρύφτηκα καλύτερα μέσα στο στέρνο του. Μύριζε σαν ένα λιβάδι με λεβάντες, ενώ το καρό πουκάμισό του φάνταζε το τέλειο μέρος για να κουρνιάσει κανείς. Με προστάτεψε από τα χέρια του Dave Osbourne που ήταν έτοιμα να με καταστρέψουν. Με γλίτωσε από την γελοιοποίηση και την σχεδόν σίγουρη κατάρρευσή μου. Δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη. Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου πολλές φορές για να σιγουρευτώ ότι όντως συνέβαινε όλο αυτό και ζάρωσα τη μύτη μου, σε μια προσπάθεια να μην πλαντάξω στο κλάμα. Ο River με αγκάλιαζε. Με είχε κλείσει στην αγκαλιά του, κι έκανε αυτό που περίμενα τρία ολόκληρα χρόνια να κάνει κάποιος για εμένα.
Όλοι κοίταζαν σοκαρισμένοι. Κανένας δεν είχε τολμήσει ποτέ να αντιμιλήσει, πόσο μάλλον να βοηθήσει κάποιον από τις κοροϊδίες του Dave Osbourne. Η Winona δίπλα μας κοιτούσε ναι μεν εξίσου δύσπιστη για αυτό που αντίκριζε, αλλά υπήρχε και μία δόση υπερηφάνειας στο βλέμμα της, ακριβώς σαν μία μητέρα που καμάρωνε το παιδί της. Όσο για την τριάδα μπροστά μας, έμοιαζαν λες και είχαν δει φάντασμα. Ο Chuck είχε καλύψει το στόμα του με την παλάμη του, ο Steve ήταν έτοιμος να πέσει πάνω από τη μηχανή στην οποία κάθονταν και ο Dave, ικανός να μας δολοφονήσει ενώπιον όλων των παιδιών. Δεν ήξερα τι να πρωτοαισθανθώ.
Ντροπή που για άλλη μια φορά γινόμουν το κέντρο της προσοχής χωρίς να το θέλω, ή φόβο για το τι θα μας έκανε το πιο μισητό μου άτομο στον κόσμο;
«Συγγνώμη;»απάντησε ερωτηματικά ο Dave σαν να μην πίστευε στ'αυτιά του και χασκογέλασε ειρωνικά όπως πάντα. Μας πλησίασε κι άλλο και κρύφτηκα ακόμη περισσότερο στο στέρνο του River.
«Αυτό που άκουσες. Αν την ακουμπήσεις ξανά είσαι νεκρός!»φώναξε με σταθερότητα στη φωνή του και κράτησε το ανάστημά του ψηλό. Ήθελε να αποδείξει, όπως και πολλά παιδιά άλλωστε ότι ο Dave Osbourne δεν ήταν αήττητος, ούτε είχε δικαίωμα να μειώνει τους άλλους. Ωστόσο, κανένας δεν το έκανε γιατί όλοι τον φοβόντουσαν.
«Άκου να δεις,φλωράκο...»ήρθε δίπλα μας με τις βαριές αρβύλες του να κάνουν θόρυβο στο τσιμέντο.
«Δεν είσαι σε θέση ούτε εσύ, ούτε το μπάζο δίπλα σου να αντιμιλάτε γιατί θα έχουμε κακά ξεμπερδέματα.»ψιθύρισε αλλά επικρατούσε τόση ησυχία που όλοι μπόρεσαν να τον ακούσουν.
«Κι όσο για εσένα, Wallace, έπρεπε να προσέξεις πριν ξεστομίσεις αυτό που ξεστόμισες πριν. Δεν έχεις ιδέα τι είμαι ικανός να σου κάνω.»πήρε μια τούφα από τα μαλλιά μου και την έμπλεξε στο δάχτυλό του, φέρνοντας μια ανατριχίλα στο σώμα μου από τον φόβο. Τινάχτηκα κι αυτός γέλασε ειρωνικά.
«Δεν ντρέπεσαι λίγο, να απειλείς τις γυναίκες για να δείξεις τη μαγκιά σου; Έτσι γίνεσαι άντρας δηλαδή;»φώναξε ο River και έσφιξε το κράτημά του στον ώμο μου. Ήθελα τόσο πολύ να του πω ευχαριστώ, να τον κάνω μια κανονική αγκαλιά,να του μιλήσω. Όμως έπρεπε πάντα στη ζωή μου να εμφανιστεί κάτι κακό πάνω που έβρισκα την ισορροπία, κάτι που δεν θα μου επέτρεπε να είμαι χαρούμενη.
Ξαφνικά πέταξα την μαύρη τσάντα μου κάτω, απομακρύνθηκα από την αγκαλιά του River και πλησίασα τον Dave. Στάθηκα από κάτω του, ρίχνοντας το κεφάλι μου πίσω για να τον αντικρίσω και έκανα γροθιές τα χέρια μου. Αφού νόμιζε ότι ήταν μάγκας, ας το αποδείκνυε.Είχα βαρεθεί να είμαι το παιχνίδι του, ο σάκος του μποξ που θα ξεσπούσε όποτε είχε νεύρα. Δεν μπορούσα να ανεχτώ άλλη ταπείνωση, άλλη κοροϊδία. Μπορεί όντως να με χτυπούσε, όμως θα ήξερα ότι θα είχα πολεμήσει μέχρι τέλους. Η κουβέντα του River με έβαλε σε σκέψεις. Τρία ολόκληρα χρόνια ανεχόμουν την κοροϊδία αυτού του ανθρώπου, είχα χάσει τον ύπνο μου προσπαθώντας να μην τον αφήνω να έχει την τελευταία κουβέντα, του έδωσα το περιθώριο να με μειώνει, να μου φέρεται σαν σκουπίδι μαζί με την παρέα του, και κανένας δεν γνώριζε τίποτα. Έπρεπε να βάλω ένα τέλος σε αυτή την κατάσταση.
«Άσε τον, River.»είπα κοιτώντας τον κατάματα και στη συνέχεια έστρεψα όλη μου την προσοχή στον άλλον.
«Ας μας δείξει ο Osbourne πόσο άντρας είναι.»έβαλα σε νοητά εισαγωγικά τη λέξη άντρας και παρατήρησα ότι πετάχτηκαν οι φλέβες σε όλο του το σώμα, ενώ το στήθος του κινούνταν πάνω-κάτω. Δεν υπήρχε η παραμικρή αμφιβολία, θα μου έκανε κακό.
«Έλα, τι περιμένεις. Χτυπά με. Δείξε σε όλους πόσο μάγκας είσαι, Osbourne. Τρία χρόνια μόνο λόγια είσαι και από πράξεις τίποτα. Κάνε το, χτύπησέ με!»άρπαξε απότομα τον λαιμό μου και ορκίζομαι ότι αν είχε βάλει λίγη περισσότερη δύναμη θα είχα πνιγεί.Έκλεισα σφιχτά τα μάτια μου, αλλά η φωνή του River και της Winona με έκαναν να τα ανοίξω.
«Άσε την ήσυχη!»φώναξαν και ένα δάκρυ κύλησε από το αριστερό μου μάτι. Είχα φίλους, τελικά. Κοίταξα βαθιά στα μάτια του Dave Osbourne και τότε, εντελώς ξαφνικά, με άφησε ελεύθερη. Ανέβηκε στην μηχανή του, έβαλε μπρος και με έδειξε με το δάχτυλό του.
«Μην χαίρεσαι, Wallace. Να ξέρεις πως κάθε κουβέντα που λες είναι εις βάρος σου.»πάτησε το γκάζι και έφυγε από το σχολείο, ρίχνοντας το καυσαέριο πάνω μου. Κοίταξα τριγύρω μου, άρπαξα την τσάντα μου από το έδαφος και σκούπισα τα δάκρυά μου. Ύστερα κοίταξα το πλήθος των παιδιών που με κοιτούσε. Μερικοί εξακολουθούσαν να είναι σοκαρισμένοι, άλλοι γελούσαν, και οι περισσότεροι μουρμούριζαν με τους διπλανούς τους.
«ΣΑΣ ΜΙΣΩ ΌΛΟΥΣ! ΌΛΟΥΣ ΌΜΩΣ!»ούρλιαξα και κατέβηκα τρέχοντας τις σκάλες για να πάω στην τάξη μου. Πρώτη ώρα άλγεβρα, πόσο χάλια μπορούσε να πάει αυτή η μέρα; Δεν μου άρεσαν καθόλου τα μαθηματικά και μου έπαιρναν αρκετό χρόνο για να τα καταλάβω, όμως έπαιρνα καλούς βαθμούς για τη συμμετοχή και τα διαγωνίσματά μου. Και κάπως έτσι, σαν το φυτό που ήμουν, έπρεπε να μαζέψω τα σπασμένα κομμάτια μου, να πάω στο μάθημα και να εκτελέσω το χρέος μου σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που ήθελε να μας κάνει άλλο ένα τούβλο στον τοίχο και να κάνω σαν να μη συνέβη τίποτα.
Μόνο οι καλοί βαθμοί έδιναν νόημα στη ζωή μου.
{...}
Μάζεψα τα πράγματά μου και βγήκα αμέσως από την τάξη. Λίγο ακόμη να έμενα και να προσγειώνονταν καμία σαΐτα στο κεφάλι μου με κοροϊδευτικά μηνύματα ή να άκουγα άλλους ψιθύρους και θα πάθαινα πάλι κρίση πανικού. Η ψυχολόγος μου είπε τρόπους αντιμετώπισης όπως οι αναπνοές, οπότε αν συνέβαινε κάτι θα ήμουν τουλάχιστον προετοιμασμένη.
Κατευθύνθηκα με σκυμμένο το κεφάλι στο ντουλαπάκι μου, όμως μόλις το άνοιξα ένα ρίγος διαπέρασε το σώμα μου. Θα με κυνηγούσαν παντού τελικά οι κουβέντες μου. Αντί για τις φωτογραφίες του Nikki Sixx, του Sebastian Bach και του Axl Rose, αντίκρισα ένα σωρό χαρτάκια με βρισιές και λόγια μίσους.
«Θάνατος στους γκέι»
«Με λένε Jade Wallace και είμαι λεσβία»
«Απαγορεύονται οι γκέι στο Roosevelt»
Κάλυψα το στόμα μου με την παλάμη μου και κρατήθηκα να μην βάλω τα κλάματα. Δεν θα τελείωνε ποτέ ο εφιάλτης.
Κοπάνησα το κεφάλι μου στο σκληρό υλικό από το οποίο ήταν φτιαγμένο το ντουλαπάκι, και εξέπνευσα δυνατά για να αποβάλω την κρίση που ετοιμάζονταν να με κυριέψει. Μετά από περίπου ένα λεπτό σήκωσα το κεφάλι μου και χτύπησα το πόδι μου νευρικά στο πάτωμα. Με μία κίνηση άρπαξα όλες τις φωτογραφίες, τα απειλητικά μηνύματα και τα τσαλακωμένα χαρτιά, και τα πέταξα στον κάδο ανακύκλωσης λίγο πιο δίπλα. Ένα πρωτάκι πέρασε από μπροστά μου και με κοίταξε με ένα περίεργο ύφος, μέχρι που το κοίταξα κατάματα κι έφυγε τρέχοντας. Με φοβήθηκε. Είχα φτάσει σε σημείο να δείχνω τρομαχτική. Δεν νομίζω να έχω αγγίξει ποτέ μου τόσο πολύ τον πάτο. Είμαι σίγουρη ότι έδειχνα σαν ζόμπι. Τα μαύρα ρούχα, τα ανακατεμένα μαλλιά που έπεφταν μέσα στο πρόσωπό μου και οι μαύροι κύκλοι που έδειχναν ακόμη πιο έντονοι λόγω του λευκού δέρματός μου.
Έβαλα το βιβλίο της άλγεβρας στο ντουλαπάκι γιατί δεν είχα την επόμενη μέρα, και ψιλάφησα τα πράγματα που είχα μέσα. Υπήρχαν μερικά πακετάκια γλυκόριζας όμως δεν πεινούσα καθόλου. Μου είχε κοπεί η όρεξη ύστερα από όλους αυτούς τους τσακωμούς. Παρόλο που η γιατρός μου είπε να τρώω σωστά γιατί μπορούσα ανά πάσα ώρα και στιγμή να λιποθυμήσω από την αβιταμίνωση, δεν έλεγα να βάλω μυαλό. Ήταν η ευκαιρία μου να χάσω κιλά και να απαλλαγώ από το άθλιο σώμα μου. Έβαλα μια τσίχλα στο στόμα μου και ξεκίνησα να μασάω από αμηχανία. Πονούσα παντού. Οι πληγές από τα χαρακώματα ήταν ακόμη φρέσκιες, τα οστά μου ένιωθαν αδύναμα και το κεφάλι μου κόντευε να σπάσει.
«Jade είσαι εντάξει;»το ψηλό σώμα της Winona στάθηκε μπροστά μου εμποδίζοντάς με από το περπάτημα προς το κρησφύγετό μου, την πίσω αυλή. Σήκωσα το κεφάλι μου για να την αντικρίσω, και η έκφρασή της ήταν αρκετά παράξενη. Είχε ένα στραβό χαμόγελο στο πρόσωπό της, όμως τα μάτια της φαίνονταν ανήσυχα.
«Ναι.»απάντησα χαμηλόφωνα και έβαλα τα χέρια στις τσέπες μου. Τότε εκείνη τράβηξε τα μαλλιά από το πρόσωπό μου και μου χτύπησε φιλικά την πλάτη.
«Ρε γαμώτο, δεν μπορώ να σε βλέπω έτσι. Γιατί τους κάνεις τη χάρη και το αφήνεις να σε παίρνει από κάτω;»
«Τι άλλο να κάνω, Winona; Όλα γύρω μου διαλύονται κι εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Όλο το σχολείο είναι εναντίον μου, η αδερφή μου ούτε γι'αστείο δεν με υπερασπίζεται, και το σώμα μου με το ζόρι στέκεται όρθιο. Τι μπορώ να κάνω πια;»η φωνή μου έσπασε, και έβαλα τις παλάμες στο πρόσωπό μου αγανακτισμένη.
«Ξεχνάς εύκολα, Wallace.Σε υπερασπίστηκα στο σκηνικό και έβαλα τον Harrington στη θέση του.»μου έκλεισε το μάτι, σταύρωσε τα χέρια κάτω από το στήθος της και στερέωσε το βάρος της στον τοίχο πίσω μας ακουμπώντας το αριστερό της πόδι πάνω σε αυτόν, παρόλο που υπήρχε μια πινακίδα που έγραφε 'Μην λερώνετε τους τοίχους'
«Δ-δεν»την κοίταξα παραξενεμένη, όμως μετά από μερικά δευτερόλεπτα κατάλαβα τι εννοούσε. Με θεωρούσε αδερφή της ενώ με γνώριζε σχεδόν τρεις εβδομάδες. Δεν ήξερα πως να απαντήσω, πόσο μάλλον όταν η κανονική μου αδερφή δεν έχει πει κάτι τέτοιο για εμένα.Η Winona γέλασε δυνατά και πέρασε το χέρι της μέσα από τα μαλλιά της. Ύστερα στάθηκε δίπλα μου, πέρασε το χέρι της πίσω από την πλάτη μου και το στερέωσε στον δεξί μου ώμο.
«Αχ, μικρή Jade...»αναστέναξε και κατεβήκαμε τις σκάλες της εισόδου. Μόλις φτάσαμε στο τελευταίο σκαλί ήρθε μπροστά μου και έσκυψε για να με φτάσει.
«Θέλω να ξέρεις ότι είσαι το πιο γαμάτο άτομο που έχω γνωρίσει. Έχεις τσαγανό, έξυπνο χιούμορ και απίθανες ιδέες που κάποια στιγμή, κάποιος εκεί έξω θα τις εκτιμήσει. Έχεις ταλέντα σε πολλά πράγματα, πρακτικά είσαι το πιο έξυπνο άτομο εδώ μέσα και δεν αναφέρομαι στους βαθμούς σου, κι εξακολουθείς να μειώνεις τον εαυτό σου και να αναλώνεσαι με ένα μάτσο μαλάκες που σου διαλύουν την ψυχολογία.»
«Όσο για τη μάνα σου, πρέπει να καταλάβεις ότι δεν είμαστε οι γονείς μας. Αυτή μπορεί να είναι όσο ρατσίστρια και οπισθοδρομική θέλει. Είναι δική της επιλογή. Κανένας δεν λέει ότι οι απόψεις των γονιών μας πρέπει να είναι και δικές μας. Θα γίνεις δεκαοχτώ σε μερικούς μήνες, θα πάρεις τη ζωή στα χέρια σου. Θες να την έχεις πάνω από το κεφάλι σου να σου λέει τι θα πεις και τι θα κάνεις;»
«Όχι.»απάντησα κοιτώντας τα παπούτσια μου.
«Έτσι μπράβο. Έχεις ανάγκη την επιβεβαίωση της Kat; Θα σου πει εκείνη τι είναι το σωστό και τι το λάθος; Θα καθορίσει μια δεκαεξάχρονη κοπέλα τι είδους απόψεις θα έχεις;»
«Όχι.»
«Τότε γιατί στεναχωριέσαι; Γιατί μοιάζεις με ζωντανή νεκρή κάθε φορά που σε βλέπω;»
«Γιατί είμαι μια αποτυχία, γι'αυτό.»κλώτσησα ένα πετραδάκι και κοίταξα στιγμιαία τον ουρανό. Ήταν μία από τις φορές που η Winona μιλούσε δυνατά, φαίνονταν θυμωμένη και με έκανε να νιώθω σαν μωρό που το μάλωναν οι γονείς του. Είχε δίκιο όμως. Μιλούσε στην καρδιά μου,έλεγε όλη την αλήθεια που με πλήγωνε. Και γι'αυτό θα την εκτιμώ για πάντα.
«Δεν είσαι μια αποτυχία και το ξέρεις πολύ καλά. Γαμώτο, οι γονείς μου είναι αλκοολικοί που να πάρει η ευχή! Σπάνια πάω στο σπίτι μου γιατί δεν μπορώ ούτε να τους βλέπω. Πίνουν δίχως αύριο, σπάνε πράγματα,τσακώνονται και φωνάζουν. Αν μπεις στο σπίτι μου θα πάθεις συγκοπή. Γυάλινα μπουκάλια παντού, τσιγάρα στο πάτωμα, και ο χώρος μυρίζει καπνό και θάνατο. Τι θες να κάνω; Να αυτοκτονήσω γιατί είναι έτσι, δύο τελειωμένοι που ένας Θεός ξέρει πως έγιναν γονείς; Να το ρίξω κι εγώ στο ποτό και να γίνω σαν τα χάλια τους; Ή μήπως να κλαίω όλη μέρα γιατί η πρώτη μου φορά ήταν ένας γαμημένος βιασμός, το πρώτο μου αληθινό αγόρι το έριξε στα ναρκωτικά και δεν έχω βιώσει ποτέ την αγάπη;»
Τα μάτια της βούρκωσαν, και στη συνέχεια σκούπισε με το χέρι της μερικά δάκρυα που κύλησαν ανεξέλεγκτα. Ο οργανισμός μου αντέδρασε με τον ίδιο τρόπο και την έκανα μια αγκαλιά, μουσκεύοντας το δερμάτινο μπουφάν της με τα δάκρυά μου. Η Winona ανταπέδωσε την αγκαλιά, και τύλιξε τα χέρια της γύρω μου. Δεν μου άρεσαν καθόλου οι αγκαλιές. Δεν ήθελα να βρίσκομαι τόσο κοντά με κάποιον γιατί ένιωθα αμήχανα και όσο μεγαλώνω το μετανιώνω πολύ άσχημα, γιατί οι στιγμές που αγκάλιαζα τους ίδιους μου τους γονείς ήταν πολύ σπάνιες.
Κρατούσαμε η μία την άλλη τόσο σφιχτά,σαν να προσπαθούσαμε να κολλήσουμε όλα τα ραγισμένα κομμάτια μας. Γιατί αυτό ήμασταν. Δύο σπασμένα παιδιά που προσπαθούσαν να αγγίξουν την ευτυχία. Δεν με ενδιέφεραν ούτε λίγο τα σχόλια όλων όσων κοιτούσαν. Αυτό θα πει φιλία. Αυτό έκανε η Winona, και δεν νομίζω να μπορέσω να βρω ποτέ τις λέξεις για να την ευχαριστήσω.
«Σ'ευχαριστώ για όλα, Winona.»κατάφερα να πω μέσα από τα αναφιλητά μου και σκούπισα το πρόσωπό μου με το μανίκι του φούτερ μου.
«Κι εγώ σ'ευχαριστώ, Jade. Θέλω μόνο να ξέρεις ότι όλο αυτό είναι προσωρινό. Η ζωή σε δοκιμάζει για να δει τι μπορεί να καταφέρεις. Μην κάνεις κάτι που θα αφήσει μόνιμη πληγή για να βελτιώσεις κάτι προσωρινό. Δεν θα βελτιώσεις τίποτα,μόνο θα σταματήσεις τα πάντα. Κι αν ποτέ σου νομίζεις ότι δεν νοιάζεται κανένας, να ξέρεις ότι εγώ είμαι εδώ.»απομακρύνθηκε μισό βήμα από κοντά μου έκλεισε το χέρι μου στη χούφτα της.
«Μας περιμένουν τόσα πολλά εκεί έξω που δεν μπορείς ούτε να το φανταστείς. Λίγη υπομονή κάνε, και θα δεις πως άξιζε τον κόπο. Θα κοιτάς πίσω και θα γελάς με όλα αυτά. Έχω περάσει τόσο άσχημα, κι όμως συνεχίζω να προσπαθώ. Συνεχίζω γιατί η ζωή μας είναι δώρο, και έχω έρθει για κάποιον λόγο εδώ. Όπως και όλοι μας.»λύγισε τα γόνατά της και έφερε το πρόσωπό της μπροστά στο δικό μου. Έγνεψα θετικά για να δείξω ότι συμφωνώ, και πήρα μια βαθιά ανάσα.
«Γαμώτο, δεν έχω κάνει ποτέ μου τέτοια εξομολόγηση. Πρέπει να νιώθεις πολύ περήφανη αυτή τη στιγμή, Wallace.»είπε μεταξύ αστείου και σοβαρού και γελάσαμε ενώ κατευθυνόμασταν προς την πίσω αυλή.
«Επίσης!»σταμάτησε απότομα και ήρθε πάλι μπροστά μου.
«Τι συνέβη;»
«Να ξέρεις πως μας περιμένουν κάποια παιδιά εκεί πίσω που θέλουν πολύ να σου μιλήσουν. Και όχι, μην πανικοβληθείς γιατί σε έχω μάθει πλέον. Έχουν έρθει για καλό σκοπό.»χαμογέλασε γλυκά και με τράβηξε προς την κλασική μας μεριά. Με την διαφορά ότι υπήρχαν τέσσερα ακόμη άτομα που δεν περίμενα με τίποτα να δω.
«Εμ, γεια!»χαιρέτησα ντροπαλά και έσκυψα το κεφάλι. Ένιωθα πολύ παράξενα όταν έπρεπε να γνωρίσω νέους ανθρώπους.
«Μην την παρεξηγείτε, είναι πολύ πρόσχαρη άμα θέλει.»η Winona χτύπησε φιλικά την πλάτη μου και ρόλαρα τα μάτια μου ως απάντηση. Ένα μεγάλο χέρι ήρθε μπροστά μου και σήκωσα το βλέμμα μου για να δω τον Steven Atkins, τον πλέον φίλο του River, μαζί με τον ίδιο, να με κοιτούν χαμογελαστοί. Παραξενεύτηκα και δεν ήξερα τι να πω. Ο Steven κατάλαβε την αμηχανία μου και αποφάσισε να μιλήσει.
«Τα σέβη μου.»είπε με τη βαριά φωνή του και έτεινε το χέρι του για να μου κάνει χειραψία. Ανταπέδωσα και εξακολουθούσα να τον κοιτάω μη γνωρίζοντας τη συμβαίνει.
«Ευχαριστώ, αλλά για ποιο πράγμα;»δάγκωσα το κάτω χείλος μου κι αυτός άφησε ένα γελάκι.
«Γιατί την προηγούμενη Τετάρτη απέδειξες σε όλο το σχολείο ότι είσαι πολύ πιο μάγκας από δέκα Dave Osbourne μαζί.»με έκανε μια απροειδοποίητη αγκαλιά και προσπάθησα να συνηθίσω την επαφή. Ο Steven Atkins, ο αρχηγός της ομάδας ράγκμπι με αγκάλιαζε και με θεωρούσε μάγκα γι'αυτά που είπα την προηγούμενη Τετάρτη.
«Ευχαριστώ.»ανταπέδωσα διστακτικά και με την άκρη του ματιού μου είδα τον River να μας κοιτάζει με τα χέρια στις τσέπες του κι ένα αχνό χαμόγελο στα χείλη. Η κίνηση του Steven όμως ήταν πολύ ευγενική και κατάφερε να αλλάξει τη γνώμη που είχα γι'αυτόν. Πίστευα πως είναι μόνο ένας ψηλός αχρείος που όλα τα κορίτσια λάτρευαν για την εμφάνισή του, όμως τελικά αποδείχτηκε ένας τεράστιος αρκούδος!
«Παρακαλώ, Jade. Ειλικρινά όμως, αυτό που έκανες ήταν υπέροχο. Έθιξες ένα τεράστιο ζήτημα που η κοινωνία φοβάται να θίξει, και αποστόμωσες πολλούς ηλίθιους που νομίζουν ότι το να βρίζεις είναι μαγκιά.»
«Ήσουν μπροστά στο σκηνικό που έγινε το πρωί;»
«Όχι, γιατί είχα πάει για εξετάσεις αίματος. Κάθε χρόνο κάνουμε οι παίχτες της ομάδας. Μου είπε ο River όμως τι συνέβη, αν και δεν μου έκανε εντύπωση. Ο Dave είχε από πάντα την τάση να κρίνει όποιον δεν είναι σαν κι εκείνον.»
«Τον ξέρεις από παλιά;»
«Δυστυχώς, ήταν φίλος μου στο δημοτικό. Τότε μπορώ να πω ότι ήταν πιο φυσιολογικός, μέχρι που η μητέρα του τους παράτησε και ξεκίνησε να μπλέκει με κακές παρέες για να την τιμωρήσει. Μπερδεμένη ιστορία, ευτυχώς όμως που ξέκοψα.»κούνησε το κεφάλι του και κοίταξε το έδαφος. Το βλέμμα μου κατευθύνθηκε στον River, ο οποίος ήρθε προς το μέρος μου.
«Jade, λυπάμαι γι'αυτό που έγινε. Έπρεπε να-»διέκοψα το ξανθό αγόρι που η μελαγχολία ήταν γραμμένη παντού στο πρόσωπό του, κι άγγιξα συμπονετικά τον ώμο του.
Η ανθρώπινη επαφή πάντοτε με δυσκόλευε.
«River, έχεις ήδη κάνει αρκετά για εμένα και σε μπλέκω σε μπελάδες για όλα αυτά που λέω δίχως να σκέφτομαι τις επιπτώσεις. Σ' ευχαριστώ για όλα.»προσπάθησα να χαμογελάσω, κι εκείνος έκλεισε το χέρι μου μέσα στο δικό του.
«Σου είπα, είμαστε μαζί σε όλο αυτό.»έσφιξε το χέρι μου στιγμιαία και κοίταξε μέσα στα μάτια μου. Η καρδιά μου χτυπούσε πολύ δυνατά και το στομάχι μου είχε γεμίσει πεταλούδες, όσο κλισέ κι αν ακούγεται αυτό.
«Νομίζω είναι σειρά μας να σου πούμε ευχαριστώ, Jade.»η φωνή της Rhea εισήλθε στα αυτιά μου, διακόπτοντας τις σκέψεις μου για τον River. Δεν ήταν μόνη της, όμως. Δίπλα της βρίσκονταν μια μικροκαμωμένη κοπέλα με καστανά μαλλιά και μάτια, ενώ κρατούσε η μία το χέρι της άλλης.
«Εγώ νομίζω πως πρέπει να κάτσουμε γιατί δεν μπορώ να είμαι άλλο όρθια.»εκφώνησε η Winona τη σκέψη της και όλοι γελάσαμε. Κάτσαμε σε κύκλο μπροστά από ένα δέντρο, με τον River απέναντι και τη Rhea με το άγνωστο προς ώρας κορίτσι δίπλα μου.
«Καταρχάς να συστηθώ, είμαι η Marilyn.»η μικροκαμωμένη κοπέλα χαμογέλασε και κάναμε χειραψία.
«Jade, χάρηκα. Αν και, νομίζω πως αυτές τις μέρες το όνομά μου ακούγεται παντού χωρίς να το θέλω»η φωνή μου έσπασε στο τέλος, και τα δάχτυλά μου έπαιζαν με το γρασίδι για να κρύψω την αμηχανία μου.
«Εννοείται πως σε ξέρω. Πως γίνεται να μη γνωρίζω το όνομα της κοπέλας που έχει κερδίσει όλο τον σεβασμό της κοινότητάς μας, άλλωστε;»χαμογέλασε αφήνοντας την ολόλευκη οδοντοστοιχία να φανεί και η Rhea δίπλα της της χάιδεψε το μπράτσο τρυφερά.
«Έχω κερδίσει τον σεβασμό κάποιου και δεν το ξέρω; Και κοινότητας, μάλιστα.»γούρλωσα τα μάτια μου και όλοι γέλασαν δυνατά, τραβώντας μερικά άκυρα βλέμματα προς το μέρος μας. Ήμασταν μια εντελώς άκυρη παρέα που ποτέ δεν είχε συγκεντρωθεί μαζί σε ένα σημείο, πόσο μάλλον να κάνει διάλογο. Ωστόσο, κάτι κολλούσε, κάτι με έκανε να νιώθω όμορφα. Η ντροπή είχε πλέον φύγει και μιλούσα χωρίς να σκέφτομαι ιδιαίτερα.
«Και ποια κοινότητα είναι αυτή;»ρώτησα βάζοντας τα χέρια κάτω από το στήθος μου.
«Η LGBT+ κοινότητα, χαζούλα. Η κοινότητα που υπάρχει τόσα χρόνια κρυφά σε αυτό το σχολείο και δεν τολμάει κανένας να πει ότι έχει σχέση με άτομο του ίδιου φύλου γιατί φοβάται μην του πάρουν το κεφάλι.»
«Υπάρχει τέτοια κοινότητα σε αυτό το σχολείο κι εγώ δεν έχω πάρει χαμπάρι;»τα καταπράσινα μάτια της Rhea καρφώθηκαν στα δικά μου και χαμογέλασε πικρά.
«Jade, είναι πολύ δύσκολο να είσαι ομοφυλόφιλος στον εικοστό αιώνα. Φοβάσαι για την σωματική σου ακεραιότητα, να βγεις από το σπίτι, να δηλώσεις τέλος πάντων ότι είσαι κορίτσι και είσαι ερωτευμένη με ένα άλλο κορίτσι.»κοίταξε την Marilyn τρυφερά ενώ στη συνέχεια την έκλεισε στην αγκαλιά της. Παρατήρησα ότι μέσα από τις μπλούζες τους φορούσαν ασορτί μενταγιόν στα χρώματα του ουράνιου τόξου, ενώ η Rhea είχε ένα τατουάζ στον καρπό της με το γράμμα 'Μ'.
«Είστε ζευγάρι;»ρώτησα ντροπαλά και χαμογέλασα από το πόσο γλυκιές έδειχναν. Μπορούσες ξεκάθαρα να δεις το πόσο αγαπούσε η μία την άλλη.
«Φυσικά και είμαστε, εδώ και τρία χρόνια.»η Marilyn έκατσε στα γόνατα της Rhea και της έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο.
«Είμαι τόσο ελεύθερη!»πετάχτηκε η Winona χτυπώντας την παλάμη της στο πρόσωπό της και γέλια ακούστηκαν από παντού. Ύστερα ο Steven της έκλεισε το μάτι και τους κοίταξα εντελώς ανίδεη για το τι συνέβαινε .Έκρυβαν κάτι εκείνοι οι δύο; Ο River από δίπλα κοιτούσε εξίσου παραξενεμένος και αμήχανος που στην παρέα υπήρχαν ήδη δύο ζευγάρια κι εμείς κρατούσαμε το φανάρι.
«Δηλαδή κρύβετε τη σχέση σας τρία ολόκληρα χρόνια; Αυτό πρέπει να είναι πολύ ψυχοφθόρο.»
«Εμένα μου λες; Οι γονείς μου ήταν πιο υποστηρικτικοί σε σχέση με της Marilyn, όμως και πάλι, είναι σαν να ντρέπονται για εμάς. Γιατί ντύνεσαι σαν αγόρι, τόσα υπάρχουν στον πλανήτη κι εσύ ερωτεύτηκες ένα κορίτσι, φάση είναι και θα περάσει, κι όλα αυτά που εμείς οι ομοφυλόφιλοι τα ακούμε εκατομμύρια φορές.»η Rhea πλέον βρίσκονταν στο όριο, όταν όμως η Marilyn της χάιδεψε τα κοντά μαλλιά εκείνη χαμογέλασε και την κόλλησε πάνω της ακόμη περισσότερο.
«Jade, εμείς θέλουμε να ξέρεις ότι αυτό που έκανες την προηγούμενη εβδομάδα μπορεί να είχε άσχημες επιπτώσεις και τώρα να νομίζεις ότι όλοι σε μισούν, όμως υπάρχει μια τεράστια μερίδα ανθρώπων τόσο στο σχολείο όσο κι εκεί έξω που σε ευχαριστεί. Μας έδειξες ότι υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που έχουν μέσα τους σεβασμό.»η Marilyn μου χαμογέλασε και έριξε το κεφάλι της στον ώμο της Rhea.
«Έχει δίκιο. Μας έδωσες λίγη ελπίδα μέσα σε όλο τον πόλεμο που δεχόμαστε. Μας έκανες να νιώσουμε αποδεκτοί. Κι αν θες να ξέρεις, δεν είμαστε μόνο εγώ και η Marylin. Είναι πολλά παιδιά σε αυτό το σχολείο.»
«Να συμπληρώσω ότι ξέρω κι εγώ πολλά παιδιά. Δεν είναι δουλειά μου να πω ποια είναι γιατί οι ίδιοι δεν θέλουν, όμως υπάρχουν. Και από τότε που εσείς οι τρεις μιλήσατε για αυτό το θέμα, σας εκτιμούν όσο δεν πάει. Δεν είστε μόνοι σας, δεν είστε μισητοί. Ο Osbourne,ο Harrington, ο Peters μπορεί να είναι τρεις και να νομίζουν ότι κάνουν κουμάντο στο σχολείο, όμως εμείς είμαστε περισσότεροι.»πήρε τον λόγο ο Steven και η αποφασιστικότητά του με συγκλόνισε.
«Ακριβώς! Κάποια στιγμή, θα τα καταφέρουμε. Θα μπορέσουμε να ζήσουμε σε έναν κόσμο που η διαφορετικότητα δεν θα είναι κατακριτέα.»ο River με κοίταξε κατάματα κι ένωσε τη γροθιά του με του Steven.
Νομίζω πως το συγκεκριμένο σχολικό διάλειμμα ήταν το καλύτερο που είχα κάνει ποτέ στη ζωή μου!
{...}
Ήταν τρεις η ώρα το χάραμα κι εγώ ακόμη δεν είχα κοιμηθεί από την υπερένταση. Στριφογύριζα αριστερά και δεξιά, είχα τσαλακώσει τα σεντόνια μου, έτριψα το μέτωπό μου μήπως και με πάρει ο ύπνος, όμως ήταν μάταιο. Η συζήτησή μας στο σχολείο, το περπάτημά μου μαζί με τον River μόλις τελειώσαμε και θέλαμε να γυρίσουμε σπίτι, η ησυχία που επικρατούσε την ώρα του μεσημεριανού, το σώμα μου που πονούσε αβάσταχτα, όλα μαζί με έπνιγαν. Ήταν αδύνατον να κλείσω τα μάτια μου και να αφεθώ στην αγκαλιά του Μορφέα, έτσι απλά.
Είχα σχολείο την επόμενη μέρα και ήμουν σίγουρη ότι το πρωί δεν θα μπορούσα με τίποτα να σηκωθώ από το κρεβάτι, γεγονός που πολύ πιθανον να οδηγούσε σε καβγά με την μαμά. Μου έλειπε η δουλειά μου, μου έλειπε η Kristen. Λάτρευα αυτό που έκανα και η παρέα της ήταν υπέροχη. Με έκανε να μιλάω δίχως να το σκέφτομαι, να ηρεμώ χωρίς να νιώθω ότι με περνάει από ανάκριση.
Το πήρα απόφαση. Δεν θα κοιμόμουν εκείνο το βράδυ όσο κι αν το μετάνιωνα το επόμενο πρωί. Σηκώθηκα αργά, άνοιξα την πόρτα, και περπάτησα στις μύτες των ποδιών μου στο δωμάτιο της αδερφής και της μητέρας μου. Ευτυχώς κοιμόντουσαν και οι δύο του καλού καιρού. Η μαμά ειδικά κουράζονταν πολύ από τη δουλειά και τις εργασίες του σπιτιού οπότε δικαιολογούνταν. Πήγα και πάλι στο δωμάτιό μου, φόρεσα στα γρήγορα μια φαρδιά μαύρη φόρμα, το τζιν μπουφάν μου και αθλητικά παπούτσια, ενώ πέρασα ένα μαύρο ρολόι στο χέρι μου για να μην χάσω την αίσθηση του χρόνου. Κατέβηκα υπερβολικά αργά στην κουζίνα, άρπαξα τα χάπια μου από ένα ειδικό ντουλάπι που τα έκρυβε η μαμά, και βγήκα αθόρυβα από το σπίτι. Θα πήγαινα μια βόλτα στο πάρκο της γειτονιάς για να ηρεμήσω.
Το πρώτο πράγμα που αντίκρυσα μόλις βγήκα έξω ήταν το αυτοκίνητο της μαμάς. Αναστέναξα και συνέχισα να περπατάω με γρήγορα πλέον βήματα προς το παρκάκι. Η ιστορία μου με τα αυτοκίνητα ήταν αρκετά πονεμένη. Από πάντα φοβόμουν το χειρότερο και γι'αυτό ήμουν προσεχτική, μέχρι που τα μακάβρια σενάριά μου έγιναν πραγματικότητα, κι εξαιτίας ενός αυτοκινήτου έχασα τον αγαπημένο μου άνθρωπο στον κόσμο. Όλα συνέβησαν τόσο γρήγορα. Την προηγούμενη μέρα του μίλησα στο τηλέφωνο και του είχα πει σ'αγαπώ, και την αμέσως επόμενη μας κάλεσε η τροχαία για να μας ενημερώσει ότι τον σκότωσε ένας μεθυσμένος οδηγός. Πως μπορεί να αλλάξει η ζωή από την μία στιγμή στην άλλη; Όλα συνέβησαν τόσο μα τόσο γρήγορα που εξακολουθώ να μην μπορώ να το συνειδητοποιήσω.
Ο μπαμπάς μου, το στήριγμά μου, ο ήρωάς μου,ο καλύτερός μου φίλος. Του είχα τρελή αδυναμία. Ήταν δικηγόρος, και αποφάσισε να αναλάβει μια ριψοκίνδυνη δίκη. Ανατέθηκε να γλιτώσει μια κυρία από την θανατική ποινή επειδή κατηγορήθηκε ότι σκότωσε το παιδί της. Δεν υπήρχαν αποδείξεις, όμως η κυρία ήταν μαύρη κι αυτό ήταν αρκετό για το ρατσιστικό καθεστώς. Ο πατέρας μου ως ο κλασικός υποστηριχτής των αδύναμων, των μειονοτήτων, όσων είχαν ανάγκη, δέχτηκε αμέσως παρά το γεγονός ότι θα στοχοποιούνταν και η καριέρα του κινδύνευε.
Σαν κι εμένα, αγωνιστής του δικαίου.
Την κέρδισε την δίκη. Ήμουν σίγουρη ότι θα την κέρδιζε, δηλαδή. Ήταν πολύ καλός στη δουλειά του. Μέχρι που στον δρόμο της επιστροφής, ένας μεθυσμένος οδηγός αποφάσισε να του κόψει το νήμα της ζωής, να του στερήσει την οικογένειά του, να του στερήσει το δικαίωμα να συνεχίζει να κάνει τους ανθρώπους χαρούμενους. Εκείνο το βράδυ σωριάστηκα στο πάτωμα μαζί με την Kat και κλάψαμε δίχως αύριο. Πρέπει να ήταν και η τελευταία φορά που αγκαλιαστήκαμε ως παιδιά. Την επόμενη μέρα δεν πήγαμε σχολείο. Ήταν η πρώτη φορά που άγγιξα λεπίδες στο δέρμα μου.
Από τότε, σταδιακά, όλα διαλύονταν. Οι «φίλες» μου απομακρύνονταν χωρίς να το παίρνω χαμπάρι, κλεινόμουν όλο και περισσότερο στον εαυτό μου, έπιασα δουλειά σε ένα τρισάθλιο μέρος για να βοηθήσω με τα οικονομικά μας που βρίσκονταν σε απαίσια κατάσταση, περνούσα τα διαλείμματα κλαίγοντας στην αποθήκη του επιστάτη και έβλαπτα τον εαυτό μου κάθε μέρα. Αυτά είναι όλα όσα έχω να θυμάμαι από την παιδική μου ηλικία. Τον πόνο και την απογοήτευση.
Μαζί με εμένα, όμως, άλλαξαν και οι δικοί μου. Η μάνα μου έγινε ψυχρή κι επικριτική με τον κόσμο γύρω της, επιβαρύνοντάς με ακόμη περισσότερο. Με προσέβαλε για τα ρούχα μου, τις επιλογές μου, τις απόψεις μου, τα πάντα. Έγινε αυστηρή, σκληρή. Ο φόβος της για τα αυτοκίνητα έγινε τόσο μεγάλος, σε σημείο που παρόλο που στα δεκαέξι έβγαλα άδεια οδήγησης μου απαγόρευσε μέχρι και να αγγίξω το τιμόνι. Δεν ήθελε να έχω την ίδια κατάληξη με τον μπαμπά, δεν ήθελε να με χάσει. Δεν ήθελε να λέω τη γνώμη μου και να την υποστηρίζω μέχρι τέλους, δεν ήθελε να υπερασπίζομαι το διαφορετικό, δεν ήθελε να είμαι σαν τον πατέρα μου. Δεν γνώριζε όμως πως με τα αυστηρά μέτρα της μπορεί να μην με έχανε σωματικά, όμως είχε χτίσει ένα τεράστιο χάσμα ανάμεσά μας. Η Kat έγινε μια μικρή έκδοσή της. Η ίδια ψυχρότητα, η ίδια αγένεια προς οτιδήποτε διαφορετικό, και η ίδια περιθωριοποίηση προς εμένα. Ζούσα στο ίδιο σπίτι με δύο άγνωστες γυναίκες.
Έφτασα στο παρκάκι και πέρασα το χέρι μου μέσα από τις ανακατεμένες μπούκλες μου. Κοίταξα τριγύρω μου και η νηνεμία που επικρατούσε με έκανε να νιώσω πολύ καλύτερα. Δεν ακούγονταν ο παραμικρός θόρυβος. Τότε έκανα το ανεξήγητο, ξάπλωσα στη μέση του γηπέδου μπάσκετ με τα χαπάκια στο χέρι μου, και κατέβασα μερικά ηρεμιστικά για να σταματήσουν οι σκέψεις μου. Ήθελα να διακόψω τον χρόνο. Να κλείσω τα μάτια μου και να μην ξυπνήσω. Ή να ξυπνήσω και να βρίσκομαι σε μια άλλη διάσταση. Κοίταξα τον απέραντο ουρανό και μέτρησα τα αστέρια. Πρόσεξα ένα συγκεκριμένο και χαμογέλασα δίχως λόγο.
Άραγε ο πατέρας μου να ήταν περήφανος για εμένα;
Πως θα ήταν η ζωή μου εάν ζούσε ακόμη;
Είχαν περάσει τέσσερα χρόνια από τότε. Ο πρώτος χρόνος ήταν μακράν ο χειρότερος της ζωής μου από κάθε άποψη. Οι υπόλοιποι πήραν κατά κάποιον τρόπο τον ρυθμό τους. Το κενό δεν έκλεισε, ποτέ δεν νομίζω ότι θα κλείσει πλήρως. Απλώς μαθαίνεις να ζεις με αυτό. Είχα συνηθίσει πλέον να μην βλέπω τον μπαμπά στην είσοδο του σχολείου αφού σχολάγαμε, να διαβάζω μόνη μου θεωρίες συνομωσίας αντί να κάθεται εκείνος στην άκρη του κρεβατιού με την χαλαρωτική φωνή του, να είναι άδεια η απέναντι καρέκλα στο μεσημεριανό τραπέζι, να έχει σκονιστεί το μεγάλο ποδήλατό του στην αποθήκη αντί να πηγαίνουμε βόλτες στην προκυμαία εγώ, αυτός και η Kat, να πηγαίνω στο άδειο γραφείο του και να διαβάζω τα βιβλία της νομικής που πλέον δεν είχαν λόγω ύπαρξης, να κοιτάζω την πολυθρόνα του στο σαλόνι ενώ έβλεπα θρίλερ και να περιμένω να με τρομάξει, όμως δεν έρχονταν ποτέ.
Πριν φύγει δεν συνειδητοποίησα ποτέ πόσο σημαντική ήταν η παρουσία του. Ακόμη και ένας απλός διάλογος την ώρα του μεσημεριανού, μια καληνύχτα, ένα χάδι, όλα είχαν ανεκτίμητη αξία που ποτέ δυστυχώς δεν αναγνώρισα. Τώρα όμως είναι αργά.
Το δυσκολότερο κομμάτι της απουσίας του ήταν οι γιορτές του πατέρα. Όταν όλοι στο σχολείο έφτιαχναν πίνακες για να τους προσφέρουν στους πατεράδες τους στο τέλος της ημέρας εγώ πήγαινα στο νεκροταφείο μετά τη δουλειά με ένα μπουκέτο ηλιοτρόπια και μια ζωγραφιά. Καθόμουν εκεί για ώρες, του μιλούσα, του εξέφραζα τις ανησυχίες μου, τα πάντα. Σαν να υπήρχε ακόμη. Υπήρξαν φορές που μου έλειπε αφόρητα. Αφόρητα, όμως. Ήθελα απεγνωσμένα να του μιλήσω, να τον κάνω εκείνη την αγκαλιά που δεν του έκανα ποτέ. Μοιάζαμε τόσο πολύ, όχι απαραίτητα εμφανισιακά. Η Kat είχε την τύχη να υιοθετήσει τα ανοιχτά γαλάζια μάτια του, τις καλοσχηματισμένες γωνίες και το ύψος. Όταν όμως μιλούσα, όλοι αυτομάτως αναγνώριζαν το γεγονός ότι ήμουν κόρη του. Ακόμη θυμάμαι το πως πήγαινα μερικά Σάββατα στο δικηγορικό γραφείο που δούλευε και εξέφραζα στους υπόλοιπους δικηγόρους τους λόγους που ήθελα να γίνω σαν τον μπαμπά μου κι όλοι μας κοιτούσαν χαμογελαστοί. Λάτρευε να διαβάζει βιβλία, να ακούει μουσική και να ζωγραφίζει. Νιώθω περήφανη που ήμουν κόρη του Hayden Wallace. Πάντα θα νιώθω περήφανη που ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος που δεν δίστασε δευτερόλεπτο να εκφράσει την άποψή του, να υπερασπιστεί τα ανθρώπινα δικαιώματα, και να αγωνίζεται μέχρι τέλους για την ισότητα που δυστυχώς δεν υπάρχει στον κόσμο μας.
Θα έδινα τα πάντα έστω και για λίγα λεπτά μαζί του. Λίγα λεπτά με τον άνθρωπο που εξαιτίας του κατάφερα πολλά πράγματα στη ζωή μου παρόλο που δεν ήταν σωματικά παρόν. Ελπίζω να ήσουν περήφανος για εμένα μπαμπά και να με υποστήριζες όπου κι αν βρισκόσουν γιατί δυστυχώς, ο δεκαεπτάχρονος εαυτός μου προσπαθούσε απεγνωσμένα να βρει την ακτή όντας πνιγμένος σε μια θάλασσα απόγνωσης και κατάθλιψης.