«Τι γίνεται εδώ;», γκαρίζει σαν υστερική η μητέρα μου και ξεροκαταπίνω. Σηκώνομαι όρθια από την αγκαλιά του Στέφανου, ο οποίος με κοιτάζει σαστισμένος.
Αααααμ δεν είναι αυτό που φαίνεται δεν λέμε σε τέτοιες περιπτώσεις;
«Τί δουλειά έχεις εδώ;», την ρωτάω τελικά και σταυρώνω τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου, παίζοντας την θιγμένη.
Ναι πάω να βγω από πάνω, λέγεται στρατηγική γατάκια.
«Πας να βγεις από πάνω νεαρή μου;», με ρωτάει και χτυπάει νευρικά το πόδι της στο έδαφος.
Μας πιάσανε.
«Ε, όχι, απλά-
«Απλά τι;», υψώνει ξανά τον τόνο της φωνής της και ο Στέφανος τελικά σηκώνεται όρθιος και γυρίζει προς το μέρος της μαμάς μου.
«Ας μιλήσει κάποιος», φωνάζει ξανά και κοιτάζει γύρω γύρω. «Και βάλε κάτι πάνω σου», γρυλίζει και με μια κίνηση μου πετάει μια πετσέτα στα χέρια μου, την οποία παίρνω και τυλίγω το σώμα μου.
Ναι, λες και ο Στέφανος δεν με έχει ξανά δει γυμνή.
Λεπτομέρειες...
«Γιατί σε κάνει μπάνιο; Και που είναι οι υπόλοιποι;», γκαρίζει και κοιτάζει γύρω γύρω γύρω.
Ναι ρε, τους κρύβω στο βρακί μου.
«Και απαιτώ να μάθω τι συμβαίνει».
Πολλά θες
Μωρη ο κώλος μας καίγεται, η μάνα σου σας έπιασε στα πράσα στο μπάνιο και εσύ κάνεις χιούμορ.
ΠΡΕΠΕΙ, τέτοιες περιπτώσεις τις παίρνω στην πλάκα για να μην αρχίσω να κλαίω σαν μωρό.
Και έχω και πονοκέφαλο.
«Εμ, να σας εξηγήσουμε», πάει να πει ο Στέφανος όταν η μητέρα μου υψώνει αυστηρά την παλάμη της στο πρόσωπο του.
«Δεν νομίζω πως χρειάζομαι εξηγήσεις, αυτό που βλέπω είναι προφανές», βγάζει το τηλέφωνο από το σακάκι της.
Ωχ
Ωχ
Ωχ
«Ποιόν παίρνεις;»
Το θυμωμένο βλέμμα της εστιάζει πάνω μου. «Τον πατέρα σου φυσικά».
ΑΑΑΑΑΑ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ
ΘΑ ΦΑΩ ΠΑΝΤΟΦΛΑ
ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΥΟ
«Ε δεν χρειάζεται», την καλοπιάνω και γνέφει αρνητικά υψώνοντας τον δείκτη της αυστηρά.
«Ελα αμέσως σπίτι, κόκκινος συναγερμός», λέει στο τηλέφωνο.
«Κοκκινος συναγερμός;», ρωτάει μπερδεμένος ο Στέφανος και την κοιτάζουμε και οι δύο σαστισμένοι.
«Τι εννοείς με αυτό μαμά;»
«Ξέρουμε εμείς, Στέφανε καλύτερα να φύγεις», απευθύνεται η μαμά μου αυστηρά σε εκείνον. «Και δεν χρειάζεται να ξανά έρθεις».
«Εε;» ρωτάει μπερδεμένος και παίρνω τον λόγο.
Εξάλλου, δεν γίνεται να με κάνουν ότι θέλουν. Είμαι το καλό κορίτσι και η καλή μαθήτρια από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντα διάβαζα πολύ και είχα καλούς βαθμούς, πήγαινα φροντιστήρια και ήμουν η καλή κόρη.
Δεν αξίζω να είμαι ευτυχισμένη; Θέλω τον Στέφανο και με θέλει και εκείνος, και τα πάμε πολύ καλά τον τελευταίο καιρό, γιατί να το χαλάσω επειδή οι γονείς μου πιστεύουν πως θα αφήσω το σχολείο και θα εστιάσω στην σχέση μου;
Είναι ειλικρινά κουραστικό όλο αυτό και με εξαντλεί καθημερινά.
Κάθε μέρα:
Φαίδρα διάβαζε.
Πάλι θα βγεις; Όλο βγαίνεις.
Σε μια ώρα να είσαι σπίτι.
Πήγες φροντιστήριο;
Γιατί έγραψες 17 και όχι 20;
Γιατί πέφτουν οι βαθμού σου;
«Με έχετε κουράσει», φωνάζω ξαφνικά και αυτή πετάγεται θιγμένη.
Πάει να μιλήσει μα παίρνω ξανά τον λόγο. «Είμαι η καλή κόρη τόσα χρόνια, επιμελής στα διαβάσματα μου αλλά και στις καθημερινές υποχρεώσεις μου. Δεν αξίζω να είμαι χαρούμενη;»
«Δεν γίνεται να έχεις σχέση τώρα, γράφεις-
«Πανελλήνιες ναι ευχαριστώ για την διαφώτιση», ρολαρω σαρκαστικά τα μάτια μου και με κοιτάζει εκνευρισμένη που την διέκοψα.
«Δεν αντέχω άλλο, και δεν με ενδιαφέρει η άποψη σας. Εγώ τον Στέφανο τον αγαπάω και θα συνεχίσω να είμαι μαζί του, ακόμη και αν εσείς δεν συμφωνείτε».
Ο Στέφανος γυρίζει το κεφάλι του και με κοιτάζει, χαμογελώντας άχνα με αυτό που είπα μάλλον, και αντλώ δύναμη από το χαμόγελο του.
«Οχι Φαίδρα, δεν κατάλαβες καλά», λέει ξανά αυστηρά και την κοιτάζω. «Τέλος ο Στέφανος για εσένα, είναι ώρα να εστιάσεις στα μαθήματα σου».
«Τι σκατά; Αυτό αποκαλείται εσείς ζωή; Να διαβάζει κάθε μέρα για να είστε ευχαριστημένοι και να μην της επιτρέπεται να είναι ευτυχισμένη;», φωνάζει ο Στέφανος και αυτομάτως βουρκώνω.
«Αυτό δεν είναι ζωή», γρυλίζει ξανά και έρχεται μπροστά μου, σαν να θέλει να με προστατέψει από την μητέρα μου.
«Δεν σου πέφτει λόγος, φύγε σε παρακαλώ. Έχω να συζητήσω κάποια πράγματα με την κόρη μου», του λέει εκείνη αυστηρά χωρίς ίχνος συναισθήματος στην φωνή της.
Δεν πάμε καλά.
Δεν πάμε καθόλου καλά.
«Θα μιλήσουμε μετά, ναι;», με πλησιάζει ο Στέφανος και εγκλωβίζει το κεφάλι μου στην αγκαλιά του.
«Δεν θα τα πείτε μετά», πετάγεται ξανά.
«Απο σήμερα δεν θα έχεις κινητό».
Πρέπει να μου κάνει πλάκα.
«Τί πράγμα;», πετάγομαι σοκαρισμένη και η έκφραση του Στέφανου αγριευει.
«Είστε σοβαρή;», της φωνάζει εξοργισμένος.
Δεν λέει τίποτα, μόνο τυλίγει τα χέρια της κάτω από το στήθος της.
«Εξω», λέει μόνο.
Ο Στέφανος σκύβει στο αυτί μου.
«Θα βρω εγώ τρόπο να επικοινωνούμε, δεν θα το αφήσω έτσι», μου ψιθυρίζει και αφού σκουπίσει τα μάγουλα μου με τους αντίχειρες του, απομακρύνεται από κοντά μου.
Η μητέρα μου του χαρίζει μια εχθρική, υποτιμητική ματιά και τον παρακολουθεί που βγαίνει έξω.
«Ντύσου και έλα στο σαλόνι. Ο πατέρας σου θα έρθει σε δύο λεπτά», μου λέει θυμωμένη και πληκτρολογεί κάτι στο κινητό της.
Την έβαψα.
Ρουφάω την μύτη μου και σκουπίζω το σώμα μου με την πετσέτα.
Σκατά, σκατά, σκατά.
Πηγαίνω στο δωμάτιο μου και ακούω την κεντρική πόρτα να ανοίγει και να κλείνει με δύναμη.
Ωραία έχει νευράκια και ο πατέρας μου.
Φαντάζομαι ξέρετε τι θα ακολουθήσει.
Φωνές, τιμωρία και η Φαίδρα στο δωμάτιο της να κλαίει τη μοίρα της...
Σε ευχαριστώ φωνούλα, αυτή η υπενθύμιση ήταν ο,τι έπρεπε, ειλικρινά.
Φοράω αργά τα ρούχα μου προσπαθώντας να καθυστερήσω όσο μπορώ, ίσως τους περάσουν τα νεύρα.
Αφού αφήσω μια ανάσα κατεβαίνω τα σκαλοπάτια.
Ο πατέρας μου βρίσκεται καθιστός στην κουζίνα, έχοντας τα δάχτυλα του μπλεγμένα. «Σε ακούω», μου λέει σοβαρά.
«Φαντάζομαι στα πρόλαβε ήδη αυτή, οπότε γιατί να τα επαναλάβω κι εγώ;», τον ρωτάω σαρκαστικά και στο άκουσμα αυτό χτυπάει με δύναμη το τραπέζι, κάνοντας με να πεταχτώ από την τρομάρα μου.
«Μίλα καλύτερα νεαρή μου, είμαι η μητέρα σου, δεν θα μιλάς έτσι για εμένα».
Ναι ναι, τώρα σε έπιασε ο πόνος εσένα.
Ανόητη.
«Για ποιον λόγο σε έκανε μπάνιο;»
«Γιατί είχα πυρετό και η μανούλα μου έφυγε, την φώναζε το καθήκον βλέπεις», του λέω σαρκαστικά.
«ΜΙΛΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ», φωνάζει εξοργισμένος μα δεν μιλάω.
Έχω συνηθίσει τις φωνές τους σε τέτοιες περιπτώσεις.
«Και έπρεπε να σε κάνει μπάνιο εκείνος, μόνη σου δεν μπορούσες;», σηκώνει το καλοσχηματισμένο φρύδι της και με κοιτάζει ειρωνικά.
«Κοπέλα μου είχα πυρετό σου λέω, ούτε να σηκωθώ από το κρεβάτι δεν μπορούσα, θα έκανα μπάνιο μόνη μου;» της φωνάζω αγανακτισμένη και σπρώχνω πίσω την καρέκλα.
«Πως μιλάς έτσι στην μητέρα σου;
Δεν σε αναγνωρίζω πλέον», μου λέει σοβαρός και με κοιτάζει εξεταστικά
«Ναι, ότι πεις», τον ειρωνεύομαι.
Αλληλοκοιταζονται και ο πατέρας μου ξεφυσάει.
«Πες ότι δέχομαι το σημερινό επεισόδιο. Το ότι τα είχατε τόσους μήνες και μας κοροϊδευες πίσω από την πλάτη μας, πως το εξηγείς;», με ρωτάει πιο ήρεμα αυτή τη φορά ο πατέρας μου.
«Ισως λέω εγώ ίσως, δεν μου επιτρέπατε να έχω σχέση; Λέω εγώ τώρα μωρέ».
«Και σου είχαμε εξηγήσει ότι δεν θέλουμε να σε αποσπάσει από τα μαθήματα», μου υπενθυμίζει η μητέρα μου, χάνοντας την υπομονή της.
Ξυδάκι, βλαμμένη.
«Δεν έχει σημασία πλέον, είσαι τιμωρία», λέει σοβαρός ο πατέρας μου και σηκώνεται όρθιος.
«Να μάθω και εγώ τι είδους τιμωρία είναι; Να προετοιμαστώ ψυχολογικά μωρέ», ειρωνεύομαι ξανά και σηκώνομαι όρθια.
«Θα χωρίσεις τον Στέφανο και θα εστιάσεις στα διαβάσματα σου. Οι βόλτες κομμένες, σχολείο θα σε πηγαίνει ο πατέρας σου και θα σε φέρνει, και το ίδιο ισχύει και για το φροντιστήριο. Και φυσικά το κινητό σου μου το αφήνεις εδώ, θα το παίρνεις μόνο αφού έχεις τελειώσει τα μαθήματα σου», λέει με μια ανάσα η μητέρα μου και την κοιτάζω.
«Πας καθόλου καλά; Αυτό δεν είναι ζωή, κολαστήριο είναι», της φωνάζω πίσω και στενεύει τα μάτια της.
«Μια μέρα θα μας ευχαριστείς», πετάγεται ο πατέρας μου.
«Ε ΕΣΕΙΣ ΤΟ ΕΧΕΤΕ ΧΑΣΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣ», ουρλιάζω και τρέχω στο δωμάτιο μου.
Με το που μπαίνω μέσα κλείνω με δύναμη την πόρτα κακ πέφτω πάνω στο κρεβάτι μου, βουλιάζοντας το κεφάλι μου στο μαξιλάρι. Ουρλιάζω εκεί για να μην ακουστώ, όταν ένας θόρυβος μου αποσπάει την προσοχή.
Σηκώνω το βλέμμα μου και βλέπω τον Στέφανο να μπαίνει μέσα στο δωμάτιο μου, σκαρφαλώνοντας από το παράθυρο.
«Στέφανε;», ψιθυρίζω και μόλις με βλέπει σκάει ένα χαμόγελο.
Βάζει το πόδι του στο γραφείο και μπαίνει στο δωμάτιο μου με ευκολία.
«Τί κάνεις εδώ;»
Τινάζει τα ρούχα του από την σκόνη και με πλησιάζει με ένα κουτί στο χέρι του.
«Σου είπα ότι δεν θα το άφηνα έτσι», λέει σιγανά και τυλίγει τα χέρια του γύρω από το σώμα μου.
«Μου απαγόρεψαν τα πάντα. Να σε βλέπω, να σου μιλάω. Μου ζήτησαν να σε χωρίσω», η φωνή μου σπάει και με σφίγγει στην αγκαλιά του.
«Δεν θα το επιτρέψουμε, εντάξει κουνελάκι μου;», λέει για να με κάνει να γελάσω, πράγμα που όντως καταφέρνει, καθώς θυμάμαι τις ημέρες που με αποκαλούσε έτσι.
«Πάρε αυτό, είναι το κινητό που μου είχαν πάρει οι δικοί μου στα γενέθλια μου και δεν το είχα ανοίξει ποτέ», μου δίνει το κουτί και το παίρνω στα χέρια μου. «Έτσι θα μιλάμε, πρόσεχε μόνο μην το βρούν», ψιθυρίζει και παίρνει το κεφάλι μου στο πρόσωπο του.
Τα τακούνια της μητέρας μου ακούγονται και τον κοιτάζω.
«Πρέπει να φύγεις», λέω γρήγορα και γνέφει αμέσως θετικά.
Αφήνει ένα βιαστικό φιλί στο κούτελο μου και πάει προς το παράθυρο με γρήγορες κινήσεις.
Τοποθετεί τα πόδια του στο περβάζι και πάει να κατέβει, όταν σταματάει για λίγο, σαν να σκέφτηκε κάτι.
«Εε Φαίδρα», ψιθυρίζει και τον κοιτάζω. «Και εγώ σ'αγαπάω», γελάει στραβά και εξαφανίζεται. Η καρδιά μου φτερουγίζει και χαμογελάω σα χαζό.
Κρύβω βιαστικά το κουτί του κινητού κάτω από το μαξιλάρι και κάθομαι στο κρεβάτι, την στιγμή που η πόρτα του δωματίου μου ανοίγει.
Η μητέρα μου μπουκάρει στο δωμάτιο χωρίς φυσικά να χτυπήσει πόρτα και κοιτάζει εξεταστικά τον χώρο.
«Με ποιον μιλούσες;», σηκώνει το φρύδι της.
«Με τα κορίτσια, τους εξηγούσα την υπέροχη τιμωρία που μου βάλατε», της χαμογελάω ειρωνικά και σέρνω το κινητό μου προς το μέρος της. «Παρτο και φύγε από το δωμάτιο μου».
•~•
Alohaaa αρνάκια (λόγω της περίστασης, δεν μαρεσει το αρνί)
Χριστός Ανέστη💕
Τί μου κάνετε; Φάγατε;
Και γωω και νιώθω σαν μπαλόνι ακόμη
Πάμε στο κεφάλαιο, πως σας φάνηκε;
Ήταν μεγάλο, 1700+ λέξεις:)
Εμένα μου άρεσε, ο Στέφανος πολυυ γλυκ, θέλω έναν ρε παιδιά, που τους βρίσκουμε;
Εγώ με όσους μπλέκω βόδια αποδεικνύονται, που χάθηκαν οι συναισθηματικοί να πάω να τους βρω;😭
Παιδιά κάτι έχει πάθει το wattpad και μόλις ανεβαίνει το κεφάλαιό λέει 0 προβολές, και μετά από δύο μέρες δείχνει κανονικά το πόσες προβολές έχει το κεφάλαιό. Τι φάση;
Γίνεται και σε εσάς η μόνο το δικό μου λάλησε;
Αν σας άρεσε το κεφ ψιφηστε και θα τα πούμε στο επόμενο😈
Η δικιά σας, Σια που έχει σκάσει από το φαι. Πείτε μου ότι δεν είμαι η μόνη:(