"Ewan, para kaming tanga."
"Tita?" I called. Kanina ko pa siya tinatawagan tapos ngayon lang siya nakasagot. Alam kong busy siya pero for Pete's sake. I really need to talk to her right now.
"Napatawag ka?" she asked.
"I want to ask you something," I breathed. Tita Rachel sounds so calm today and it bothers me like hell. I know she knows something at parang hinihintay niyang sa akin 'yun manggaling when in fact, sa kanya ko lang nalaman 'yon, and it makes me feel so nervous as fuck.
I mean, how could I possibly calm down with these irrational feelings?
"Oh?" she tries herself to sound surprise but failed to because I can sense that she is actually expecting this to happen.
I was about to tell her that I know what she's up to pero agad ko rin pinigilan iyong sarili ko.
"Kilala mo si Callixto?" I rather asked.
"Yes, kaklase mo raw siya," she paused, naririnig ko nanaman na may tumatawag sa kanya. Si Tita talaga, ang hilig mag-multitask. "I mean, kaibigan daw na ngayon e nagsabi sa'kin na..."
"Na?" Napahawak ako sa dibdib ko. Minsan naiisip ko, ito na ata talaga ang isa sa magpapalala sa sakit ko - nerbiyos.
"Wow, I feel so privilege anak. Sa akin talaga siya unang nagsabi?" 'di makapaniwalang tanong niya sa akin.
"Ang ano nga Tita?" I sighed, napapahawak na ako sa ulo ko. Pati ulo ko sumasakit na.
Which I don't know is good, I guess? Kesa naman iyong ulo ni Tita ang pinapasakit ko di'ba? Pero si Tita kasi, hindi agad sabihin!
Bago pa masabi ni Tita iyong sasabihin niya umupo muna ako sa gilid ng kama ko.
"Liligawan ka raw niya." Muntik nang mapasala iyong upo ko sa kama ko dahil sa sinabi ni Tita.
Shit.
Shit.
Shit.
Shit talaga. Hindi talaga siya nagjo-joke nung sinabi niya 'yun sa'kin? I mean, naghintay kasi ako na bawiin niya iyon o kaya sabihin niya sa'kin na joke lang 'yun. Naghihintay ako na gawin niya iyon pero it's been a week.
Totoo talaga?
Seryoso?
Ang awkward ko pa naman sa kanya sa nakalipas na isang linggo. Hindi ko kasi alam kung anong gagawin ko, kung anong sasabihin ko - bigla na lang, wala na. Kapag andiyan siya, natataranta na ako sa mga dapat kong ikilos at sabihin. Ewan, hindi ko alam. Nabigla kasi ako talaga!
"Hello? Robin, nandiyan ka pa ba?" tanong ni Tita.
"Y-Yes Tita, ah-eh... ano naman isinagot mo?" tanong ko.
"Well, I told him it's fine," she answered.
"Iyon lang?" kunot noo kong tanong.
"Everything we talked about was... confidential. After all, it's for your own good. Isa pa, naiintindihan naman niya," she said.
Anong confidential ang sinasabi ni Tita? Sinabi niya kaya yung tungkol sa...
"Tita, did you tell him about my-"
"No, all your secrets is safe," pagpuputol niya sa sasabihin ko.
I calmed down a little bit pero naiintriga talaga ako sa pinag-usapan nila, parang gusto ko biglang i-hack iyong account ni Tita para mabasa kung ano man iyon. Since, sigurado naman ako na sa messenger sila nag-usap.
Pero syempre joke lang iyon.
E kung kay Callixto na lang kaya?
Ugh. How could I even face him? Alam kong nararamdaman niya na ang awkward ko talaga after niyang sabihin 'yon sa'kin.
"Isa pa, everything's up to you. Nasa sa'yo pa rin ang desisyon, hindi kita pagbabawalan. I'm just here," Tita continued. "Sige na, I have to go."
"Sige Tita," I sighed.
"Don't stress yourself up, you know it's not good for you," aniya.
Tita Rachel ended the call at nahiga sa kama ko. Ilang minuto rin akong nakatitig sa kisame ng kwarto ko nang mag-vibrate iyong phone kong nasa dibdib ko, agad ko iyong tinignan at nakita ko nanaman ang pangalan na 'yon.
Callixto Henderson: Good morning Bobbie. Ayaw mo talagang sunduin kita?
Callixto, ano ba 'tong ginagawa mo?
---
Weekend came. Nakahilata pa rin ako sa kwarto ko. Alas-otso na pero tinatamad talaga akong bumangon, kanina pa rin tunog ng tunog iyong phone ko pero hindi ko magawang tignan man lang kung sino iyon.
Parang gusto ko munang matulog ng matulog ngayong weekend. Paano ba naman kasi? Walang ibang ginawa iyong mga kaklase ko kundi magtanong ng magtanong sa kung anong meron kami ni Callixto. Mas naubos ata iyong brain cells ko ng dahil dun.
Isa pa, wala naman akong maisagot na matino kasi nga, ewan! Nawawalan ako ng isasagot sa tuwing nakikita ko siya sa paligid tapos ang awkward lalo kasi sobrang daldal naming dalawa sa chat tapos pagdating sa personal, para kaming naghihintayan kung sino ang unang magsasalita kaya ang ending... mas madalas kaming tahimik.
Ewan, para kaming tanga pero... inaamin ko namang kinikilig ako tho less talking talaga siya in person tapos more on actions. Like... sobrang gentleman niya.
Shit, hindi naman kasi ako manhid. Sino bang hindi kikiligin kapag nag-iinsist siyang ihatid ka? 'Yung dahil hindi ako pumapayag na ihatid niya ako sa bahay, inihahatid niya na lang ako hanggang sa parking lot. Kapag naman papasok, iniintay niya ako sa main gate. Pinagdadala niya akong gamit kahit hindi ko naman iutos, sasamahan sa kung saan ako pupunta kasi hindi raw siya mapakali na pumunta ako sa kung saan kapag mag-isa ako, at marami pang iba.
Alam kong gawain iyon ng mga nanliligaw pero shit talaga, hindi ko naman alam na ganon pala iyong feeling.
Parang, ang saya lang ng ganon?
Kaya hindi ko maalis sa isip ko si Nancy before, I mean... bakit niya kailangan i-dumped si Callixto kung ganon naman pala si Callixto? Sa sobrang pag-iisip ko nga, nababanggit ko si Nancy sa usapan namin pero kung dati - parang sobrang affected si Callixto, ngayon parang okay lang sa kanya na pag-usapan namin.
Mas naging open siya at mas naintindihan ko iyong nangyari sa kanila tho hindi pa rin ako komportable ng konti kasi iyong ending nila, bigla na lang silang hindi nag-usap. Hindi na kasi nagre-reply si Nancy kay Callixto, hindi na rin siya pinapansin ni Nancy sa personal.
Kaya ayun, doon na natapos.
May mga bagay siguro na sadyang... hanggang doon na lang.
Susubukan ko na sana ulit ipikit iyong mga mata ko nang tumunog nanaman iyong phone ko. Mariin akong napapikit bago ko naisipan na tignan iyon.
Iyong ibang notifications kanina, galing sa mga friends ko, group chats, o kaya sa mga social media sites na meron ako, pero yung recent lang galing kay... Callixto.
Callixto Henderson: Good morning :)
Callixto Henderson: Remember what you told me again last time?
Callixto Henderson: See you in 14, Bobbie.
Ano nanaman bang sinabi ko sa kanya na hindi ko nanaman matandaan? At 14? Anong meron sa 14?
Robbina Segvillon: 14?
Callixto Henderson: You'll see.
Tinignan ko iyong kalendaryo ko at nakita kong lagpas na ang 14 this month, so that means... next month pa yung sinasabi niyang 14. At dahil nawalan na ako ng ganang matulog, bumangon na ako at nagsimulang magligpit sa kwarto ko at maligo.
Ilang oras na ang lumipas, nagkulong na ulit ako sa kwarto ko pagkatapos naming magtanghalian nila Grace. Ayoko talagang maglalabas sa ngayon tsaka parang na-miss ko ng sobra itong kwarto. Ayaw ko na tuloy lumabas.
Yakap-yakap ko iyong elephant na stuff toy ko habang nakatutok sa pinapanuod ko sa laptop ko nang biglang may kumatok sa kwarto ko.
At dahil tinatamad akong tumayo, sinabi ko na lang na pumasok na lang kung sino man iyon tutal hindi naman naka-lock iyong pinto ng kwarto namin.
"Bobbie, pinapatawag ka ni Ma'am Rachel sa baba," sabi ni Nanay Daisy.
"Bakit daw po?" tanong ko habang nakatutok pa rin sa pinapanuod ko.
"Hindi ko alam e, pero may kasama siyang lalake. Nasa garden sila ngayon, sa tingin ko kaedad mo lamang iyon," aniya.
Napatingin ako kay Nanay Daisy.
"Sino po?" kunot noo kong tanong.
"Iyong driver mo ang nagpapasok e, mukhang magkakilala sila," sagot ni Nanay Daisy. "O'siya, sumunod ka na pagbaba at hinihintay ka na nila doon," paalam niya at lumabas na siya ng kwarto ko.
Pinatay ko iyong laptop ko at agad na lumabas ng kwarto ko. Habang naglalakad ako pababa ng hagdan ay iniisip kong baka si Callixto iyong kasama ni Tita Rachel sa garden. E di'ba sabi niya 14?
Fuck.
14.
Napatingin ako sa relo ko. It's 2:15 PM. Naka-24 hour siya, kaya 14.
Callixto and his shallow logic. Great.
Malapit na ako sa garden, nakikita ko na si Tita Rachel, at napahawak ako sa dibdib ko nang makita ko na rin siya. Langya, kapag minamalas nga naman. Nasa bahay lang naman kasi ako, isa pa... komportable kaya ako na naka-shorts at oversized-shirt lang ang suot ko at walang suot na - fuck nevermind. Higit sa lahat, hindi ko naman in-expect na siya pala iyong bisita.
Tatalikod na sana ako para magpalit ng suot dahil nakakahiya talaga pero mukhang huli na ang lahat dahil tinawag na ako ni Tita Rachel.
"Robin," tawag niya.
Ugh. Okay, bahala na.
Humarap ako sa kanila at agad akong nag-crossed arms at ngumiti sa kanila ng pilit. Bakit ang malas ko ngayong araw???
"Ma!" I greeted her awkwardly. I'm not really used to calling her Mama and so I only call her Mama when someone's in front of us.
"Saan ka pupunta?" tanong niya.
"Ah..." Nag-iisip pa lang ako ng sasabihin ko nang muli siyang nagsalita.
"Come here and join us," aniya.
Wala na akong nagawa at lumapit na ako sa kanila, naupo ako sa upuang nasa tabi ni Callixto, iyon na lang kasi ang bakante. Nasa harap naming dalawa si Tita. Nakatingin lang siya sa amin na para bang may iniintay siyang sabihin kami.
Tahimik lang kaming tatlo, hanggang sa nagkatinginan kami ni Callixto. Parang may gusto siyang sabihin pero hindi niya masabi gamit lang ang mga mata niya. Umiwas ako ng tingin sa kanya at napailing.
Pumunta ba siya dito para magsabi kay Tita sa personal?
"Uh, Ma..." pagsisimula ko. Hindi ko alam kung paano ko sisimulan. First time kasing nangyari 'to sa buhay ko - tapos lahat pa ng sinabi ko sa kanya noon tinandaan niya at gagamitin niya ngayon. Shit. Gusto ko na lang sumigaw kasi pakiramdam ko sasabog na yung puso ko sa kaba anytime.
Tumingin sa akin si Tita.
"I want to introduce to you-"
"Callixto Henderson," pagpuputol niya sa sasabihin ko. "He already introduced himself to me before and earlier," dagdag niya.
"Manliligaw ko po," nakapikit kong sinabi.
Walang nagsalita, as in wala. Matagal akong nakapikit hanggang sa naisipan ko ng mumulat. Nakatingin lang sa'kin si Tita.
"What?" I asked.
"Nothing," Tita shrugged. "He already told me about everything earlier, na-interview ko na rin siya."
My jaw fell. Nakakahiya! Para akong tanga na kinakabahan tapos nasabi na pala niya lahat kay Tita. Mas lalo tuloy akong nako-curious sa pinag-usapan nila. Ugali ba talaga ni Tita na huwag ipaalam sa'kin 'yong mga pinag-uusapan nila?
Plano ba nilang atakihin ako sa puso any minute, any time?
The whole time we were in the garden, nage-enjoy silang dalawa na mag-usap habang ako - patingin-tingin sa kanila habang kumakain ng kung anong ihanda ni Nanay Daisy sa harap namin. Wala na akong pakealam kung iisipin ni Callixto na ang takaw ko. Nai-stress talaga ako sa kanila!
After nilang magkwentuhan ni Tita, nagpaalam na sa amin si Tita na may duty pa raw siya. Binalaan niya agad si Callixto na 'wag gagawa ng... basta. Hindi na rin naman nagtagal si Callixto at naisipan na rin niyang magpaalam sa akin. Siguro natakot sa banta ng Tita ko sa kanya.
Nasa labas na kami ng bahay, hindi pa siya pumapasok sa kotse niya. Humarap siya sa'kin at sumandal sa pinto ng kotse niya at nag-crossed arms.
"Surprise?" he playfully smiled.
"I can't believe you," I mumbled.
"What?" he laughed.
"How is this even funny to you?"
"You're cute," he laughed, again.
Nakakainis!
"Are you really serious?" I asked, seriously.
Biglang sumeryoso iyong mukha niya at lumapit sa akin tapos nakatingin lang siya sa'kin. Hinawakan niya iyong kamay ko.
"Do I look like I am joking?" he asked playfully.
"With that attitude?" I asked. "Yes," I nodded.
He sighed, sobrang lalim tapos tinitigan niya ako.
"I'm serious Bobbie." Then another sigh. "Can you please stop doubting me?"