Hello Readers, this is an apology message for everyone.
alam ko may mga nakabasa ng status ko last time na tatapusin ko tong story bago matapos ang sembreak. Actually bago pa man mag sembreak, confident akong matatapos ko to. But sadly I can't. di ko rin alam kung anong nangyari. But to state some reasons, may mga biglaang bagay na umagaw sa atensyon ko, nagpasama sa loob ko at gumulo sa utak ko. We can't avoid that. so please sana maintindihan niyo ko.
di ko po intensyon na paasahin kayo (kung meron man) di ko rin kayang paikliin tong story na to para lang tumupad sa pangako ko. kasi mawawalan na ng sense tong kwentong to.
So ayun. Sorry po ng marami. and thankyou as in super thankyou. Compared to other stories, konti ang reads, votes and comments but still you gave this story a try. =)) so thankyou. I appreciate all those votes and comments. thankyou.
Chapter 41,5
[Yannie's POV]
Sa bawat hakbang na ginagawa ko, mas lalong parang nadudurog yung puso ko. Mas lalong sumasakit. Mas lalong lumalalim ang mga sugat. But I can't do anything to stop this misery. Pumili na siya.
Wala ba talaga akong karapatang maging masaya? Una si Mommy, tapos si baby Zeke, si Mark. At ngayon si Zeke. lahat na lang ng taong minamahal ko, bakit lahat sila nawawala?
I can't handle another loss. Isipin ko pa lang na pipiliin ni Zeke si Trixie, para na kong mawawala sa sarili ko. Of course he will, ano ba ang one year namin sa tagal ng pinagsamahan nila ni Trixie?
Nang marating ko ang destinasyon ko, tinignan ko lang muna ang paligid ko habang patuloy ang mga luha ko sa pagpatak.
I never thought things will turn out like this. I'm figthing for you Zeke but you fight for her. That sucks!
Habang dumadampi sa balat ko ang malamig na hangin, isa isang bumalik lahat ng masasakit na salitang narinig ko kay Zeke. Sana minura na lang nya ko o kaya nilait. Mas matatanggap ko pa yun.
[flashback]
i woke up and I realized where I am. Akala ko paggising ko, wala na ko sa mundong to. But here I am, lying on a hospital bed, wearing hospital gown at may nakatusok na dextrose.
Kung may dahilan pa para mabuhay ako, sana magpakita na sya sakin ngayon. Kasi wala na talaga akong planong lumaban pa. This is life. Even once it didn't play fair.
Narinig kong bumukas yung pinto kaya agad kong sinarado ang mga mata ko. Hindi ko alam kung sino sya. Pero kung sino man sya, wala akong planong kausapin siya.
"Yannie"
my whole body froze. Si Zeke. Alam na kaya nya? Ilang oras na ba ko dito? Nasabi na kaya sa kanya ni Trixie?
"i'm very happy today. Please wake up. I want to share this happiness with you"
he's happy with what? I opened my eyes. Good thing dahil nakatalikod ako sa inuupuan niya.
"she finally said the magic words. I can't believe it. Ang saya ko sobra. Para akong nanalo sa lotto nung narinig ko yun galing sa kanya. She is more than a million price,"
*STAB. tumulo na lang bigla yung mga luha ko. Kahit di nya sabihin, alam kong si Trixie tinutukoy niya.
"sana magising ka na. Kasi ikaw lang makakaintindi ng nararamdaman ko. The way you love Mark, tingin ko, ganun ko rin kamahal si Trixie. I love her soo much. I'm willing to give up the past and make a new memories with her."
di nga ako namatay. But i feel like I died a thousand deaths today. Right at this moment. Parang kutsilyo yung mga salitang binibitawan ni Zeke. Ang sakit. Ang sakit sakit.
"thankyou for giving me a second chance to live. For letting me work sa company nyo. Kung di dahil sa mga yun, di ko makikilala si Trixie. Please Yannie. Please wake up and don't ruin your life. I have to go. Sana pag balik ko maayos ka na."
maayos? How can I possibly be okay?
[end]
Kung magpapakamatay siya for the second time around, malamang dito pupunta yun. Kasi kung hindi, saan pa ba siya pwedeng mamatay? Malabong sa chem lab yun. di na nga umepekto sa kanya yung gamot eh. Halatang masyadong fed up sa mga drama yung babaeng yun eh. Ni hindi ko nga naisip na may babae talaga sa totoong buhay na magpapakamatay para sa pag-ibig. Pag-ibig nga ba o obsession? Either of the two, mali pa din. Tch! I want to blame Shakespear for this.
Sa pinakadulo ng elevator, may isang floor pa na aakyatin. Psh! Sana sinabi ni Yannie na may ganito syang plano para hindi ako nagheels.
Di ko tuloy maiwasang isipin kung ano naglalaro sa isip niya. Well, if she's expecting na may isang prinsipe na aakyat para sa kanya sorry na lang sya pero isang prinsesa ang on the way na para dun.
'just in time' yan ang tatlong salitang nagregister sa utak ko pagbukas ko ng pinto ng rooftop.
"NO!" the word is out before I can stop them. Fortunately I caught her attention.
"what are you doing here?" malamig niyang tanong sakin. Her expression was blank but still, she's scary considering her long black hair and the hospital gown she's wearing.
"please don't do this." i plead. I hate her pero hindi sa puntong gugustuhin kong mamatay siya. Marami pa kaming pag-uusapan. Marami pa kong gustong linawin.
"if I ask you to stay out of Zeke's life, gagawin mo ba?"
I bite my lower lip to restrain myself from crying. why on Earth is she asking this? OF course not. Not in a million years.
She continued.
"you can't?"
"don't do this" I said between my sobs.
"that's all I'm asking from you, pero di mo magawa. And still you think papakinggan pa kita?"
"di ako nagmamakaawa sayo na wag mo tong ituloy para sa sarili ko. Kundi para sayo. Hindi ang pagkawala sayo ni Zeke ang magpapatigil sa pag-ikot ng mundo"
she step forward.
"just close your eyes. Pretend you don't see it. "
"subukan mo ulit tumayo sa edge sinasabi ko sayo Yannie, uupakan kita" I warned her nung naramdaman kong umupo siya sa side ko.
"yun naman talaga yung gusto mong gawin diba? to hurt me. you've done it emotionally. why not do it physically?"
Kasalanan ko ba yun? wala akong makitang mali sa ginawa ko except for eavesdropping. pero kung hindi ko ginawa yun di ko malalaman kung ano yung totoo.
"so this is your way of accepting defeat?"
She glares at me. A death glare,
"madaling magsalita dahil wala ka sa posisyon. Hindi mo alam ang pakiramdam ng mawalan Trixie. ang maiwan mag-isa."
"I KNOW!!" pasigaw kong sinabi para marinig niya.
"NOT IN A SECOND TIME"
O_O
"yes trixie. you heard it right. I lost someone before. How do you think I can bear another loss?"
she step forward.
and without a second thought I ran to her place, grab her and my body fell hardly on the ground.
OHMYGAHD!! I squeled. Maliban kasi sa pumalo na yung buong katawan ko sa semento, lumanding pa siya sakin. MY body. ugh! Ang bigat niya po kaya.
napapikit na lang ako sa sakit na nararamdaman ko. pero hindi sumagi sa isip ko na magsisi sa pagpunta dito. I just saved one life. It's an achievement.
tinangggal niya yung braso ko na nakayakap sa tyan niya at dahan dahang tumayo.
"ang sama talaga ng ugali mo. Di mo man lang naisip yung mararamdaman ni Zeke? Gusto mo ba syang mabuhay out of guilt? Yan ba yung sinasabi mong pagmamahal? Sa ganyang paraan mo ba papasayahin si Zeke?"
she smirked. And she looks like a devil.
"sino bang nagsabi sayo na umaasa akong magiging masaya si Zeke after my death?"
I step backward. Something is wrong with her. Para siyang tinutubuan ng sungay.
"what do you mean?"
"my death will cause chaos in his life. He knows that full well. Alam niya kung anong kayang gawin ng Daddy ko pag nalaman niyang sya ang dahilan ng lahat ng ito. "
nabato na ko sa kinatatayuan ko. Tell me mali yung iniisip ko. Sa mga drama lang to nangyayari and it will not happen to me. Samin ni Lance.
"bakit di ka makapagsalita? Hindi ka naniniwala? My Dad is the main reason why my first love died. Sa tingin mo di niya kayang gawin kay Zeke yun. Ngayon pa na may karapatan siyang bawiin ang buhay na nirevive niya. If it's not because of him, matagal ng patay si Zeke"
so she means ginagawa niya to para mamatay din si Zeke? Ang sama niya. Ang sama sama niya.
"please don't do this Yannie" lumuhod pa ko sa kanya to show my sincerity. Ayokong mawala ulit si Lance. Kung pride ko ang kapalit ng buhay niya, ayos lang. I just want him to stay alive.
"yan lang ba ang mga salitang alam mo? Tska isa pa, bakit naman ako makikinig sayo? I'm tired. Pagod na pagod na kong mabuhay. Pagod na pagod na kong makipag-agawan sayo. pagod na pagod na kong matalo sa mundong to. Wala ng kwenta ang buhay ko dahil umeksena ka and snatch the most precious person in my life. So why continue living if I can escape all this pain now?"
this is not a time for inspirational talks. Alam kong wala sa sarili si Yannie.
"what do you want me to do?" kahit ano just to keep Lance alive.
"stay out of Zeke's life. Hurt him emotionally and don't interfere again. Make sure he'll hate you. Para kahit bumalik ang alaala niya, hinding hindi ka na nya babalikan pa" parang may bumara sa lalamunan ko. I'm running out of air. My brain stopped functioning. My heart races as if I'm having a cardiac arrest.
"I'm giving you three seconds to decide. One" she moves closer to the edge.
"two" one more step. Masasaktan ko si Zeke. But I know, lahat ng sugat, nagagamot ng panahon. I just need to be brave right now. Buhay na nya yung nakataya dito. I'll accept it kahit magalit siya sakin habang buhay.
"th--"
"fine!! I'll do it. I'll do it Yannie"
she stepped backward.
Sa mukha niya halatang nagulat siya sa naging desisyon ko.
I'm not like you Yannie. indi ako selfish.
"but please, do me a favor."
And that did it.
====
Happy 2nd semester everyone. :)))