Unicode🔞
"လွန်ခဲ့တဲ့ သုံးနှစ်ကတည်းက "
"ဒါပေါ့.. ဦနှောက်ထဲမှာရော သွေကြောထဲမှာရော နှိုင်းသုတလျှံဆိုတာနဲ့ ပြည့်နှက်နေတာ "
"ဒါတော့ မဟုတ်တော့ဘူး မောင်လျှောက်ပြောနေတာ.."
"တကယ်ပါဗျာ... မောင့်အချစ်က မောင့်သဲလေအတွက်ပါဗျ"
နှိုင်းမှာ ပြုံးချင်နေသော်လည်း အောင့်အီးကာ ဆူပုတ်ထားဆဲ ဖြစ်၏။ ခုတလော သူဟာ မောင့်အပေါ်အနိုင်လိုချင်တာတွေ
များလာပြီး စိတ်ဆိုးချင်တာတွေလည်း များလာသည်။
"စကားတတ်တိုင်း လျောက်ပြောနေတယ် ဒီကြားထဲ ဘယ်နှစ်ယောက်လောက်ကို အဲ့လိုပြောပြီးပြီးလဲ"
"မပြောပါဘူးဗျာ။ မောင့်အချစ်လေးတစ်ယောက်ထဲကိုပဲ ပြောတာပါဗျာ"
ခေါင်လေးက ပြောပြီး နှိုင်း ရဲ့နှုတ်ခမ်းဆူဆူလေးကို လက်မလေးနှင့် ဖွဖွလေး ပွတ်ကာ ပြုံးလာအောင် လုပ်နေတော့သည်။ ဒီချစ်စရာ လူသားလေး သူ့ကို ဘယ်လောက်အထိ ရစ်နိုင်မလဲ သိချင်စိတ်ဖြင့် သူ
စိတ်ကလေးကို ရှည်ထားလေ၏။
"ဟော ကြည့်ကြည့် အခုလေးတင်ကိုခေါ်တဲ့နာမည်တွေက မတူတော့ဘူး...အချစ်ကဘယ်သူတုန်း၊အသဲကကော..."
"အသဲ က ဒီမှာ "
နှိုင်းရဲ့မဟာ နဖူးလေးပေါ် လက်ညိုးလေးဖြင့်ထောက်ကာ ပြောပြီး..ဝဲကျနေသည့် ဆံနွယ်တွေကိုသပ်တင်ပေးသည်။
"အချစ် က ဒီမှာ "
ဟုဆိုကာ နှိုင်းရဲ့ နဖူးပြင်လေးကိုပင် နမ်းလိုက်ပါသည်။ ထို့နောက် လက်ညိုးလေးက တဖြေးဖြေး လျောဆင်းလာကာ...လည်စိတွင် ခတ္တနားလျက်.. နမ်းလိုက်၏။
"အနှစ်က ဒီမှာ "
ပြီးနောက် ဆက်၍ပင်..
"နှလုံးသာက ဒီမှာ "
နှလုံးသားနေရာတည့်တည့်၌ အနမ်းလေးပေးလျက် ထပ်မံ၍ ဆိုပါလျှင် နှိုင်း တစ်ကိုယ်လုံး ကြက်သီးမွှေးညှင်း များ ထလာခြင်းကို မထိန်းသိမ်းထားနိုင်တော့ပဲ ပြုစားနေသည့်
လူကလေးကို ဆွဲလှည့်ပစ်လိုက်လျှင် သူကတစ်ဖန် အပေါ် ရောက်သွားပြန်တော့သည်။
" စ ချစ်တဲ့ သူက ငါ"
"ဆက်ချစ်သွားမှာက ကျွန်တော်"
"တစ်ရက်မှ အချစ်လျော့သွားတဲ့နေ့မရှိသေးဘူး ဖိုးခေါင်ရဲ့ မင်းသာ အခုထိငါ့ကို.... မင်းအချစ်တွေအကုန်မပေးသေးတာ"
ထိုအခါ မျက်နှာကြီး ဆူပုတ်သွားသည်က ခေါင်လေးရယ်ပါ။ ဘယ့်နှယ် သူ ဒီလောက်တစ်ချိန်လုံး နားလည်အောင် စိတ်ရှည်ရှည်နဲ့ ရှင်ပြပြောပြပြီး ချော့မော့နေတာကို
ဒီအချစ်ပေါ်မှာပဲ ဘာလို့ သံသယတွေများနေရတာလဲမသိ။
"ဘာဖြစ်သွားတာလဲ... စိတ်ကောက်သွားတာလား....ငါ့ချစ်သူလေးက... ဟင်း"
"..."
လည်ကြီးလိမ်ကာ မျက်နှာ ကလုံးဝလှည့်မလာတော့သည်မို့ နှိုင်းသည် သူချော့ရမည့်အလှည့်ရောက်သွားပြီကို သိလိုက်၏။သို့ပေမယ့် သူဟာ မောင့်လို စကားလုံတွေနဲ့
မချော့တတ်ပါပေ။ထို့ကြောင့်... လက်ဖြင့် မောင့်အရာငယ် ပေါ်မှပွတ်ပေးလိုက်လျှင် သေသပ်လွန်းသည့် မျက်ခုံး လှလှတွေပင့်တတ်လို့ ပြူးကြည့်လာတော့သည်။
"ဖယ် ဖယ်... လာမလုပ်နဲ့.. "
ချက်ချင်းပင် ထထိုင်လိုက်သဖြင့် နှိုင်းက မျက်နှာငယ်လေး ဖြစ်သွားရသည်။ စိတ်အနုဆုံးနေရာကို ထိတာတောင် အထိမခံဘူးဆိုတော့ တော်တော်စိတ်ဆိုးသွားပြီဟုလည်း
ထင်နေမိတော့သည်။တကယ်ပဲ သူ မပြောသင့်တာကို ပြောမိသွားပြီထင်ပါရဲ့။
"မောင် ....ငါလေ ငါ...တောင်းပန်တယ်နော်....
မောင်က ငါ့ကိုအရမ်းချစ်တာငါသ်ိပါတယ်။ ငါချစ်တာထက် မောင်က ပိုချစ်တာပါ...ငါ! !"
နှိုင်းက စိတ်မကောင်းသံလေးနှင့် စာမစီထားသော စကားက ဟိုရောက်ဒီရောက်ဖြစ်နေလျှင် ခေါင်လေးကသဘော တကျရယ်လျက် နှိုင်းရဲ့ ဆုပ်ဖွားဖွား ဆံပင်းလေးကို
ဖွလိုက်ပြီး ...
"ဘာတွေလျှောက်ပြောနေတာလဲ အရူးလေးရဲ့။ မောင်က ရေ လေးရက်တောင်မချိုးထားဘူးလေ နံစော်နေမှာပေါ့။ ခင်ဗျားက ချစ်တာမို့လို့ နံစော်နေတဲ့ ကျွန်တော်ရဲ့
ချွေးနံ့တွေလည်းမွှေးတယ်ဆိုပြီး နမ်းချင်တယ် ဆ်ိုပေမယ့် ကျွန်တော်က ကျွန်တော့်ဟာကျွန်တော် စိတ်မသန့်လို့ ရှောင်တာ... ဖယ်ခိုင်းတာ။ စိတ်ချ လေးရက်တောင်အိပ်ထားတာ တစ်လလောက် မအိပ်ပဲလုပ်နိုင်တယ်... ခင်ဗျား သာ အားရှိအောင် စားထားဟုတ်ပြီလား!!"
အတည်ပေါက်ပင်ပြုံးလျက် ပြောပြီး အခန်းထဲက ထွက်သွားပါလျှင် နှိုင်းမှာ ငုတ်တုတ်လေး အူကြောင်ကြောင်ပင် ကျန်ခဲ့ရ၏။ ပြီးမှ ရှက်ရကောင်းမှန်းသိကာ ခေါင်းအုံးကို
အပြစ်ပုံချလျက် လက်သီးဖြင့်ထိုးတော့သည်။
အာ...ခွေးသူတောင်းစားလေး မင်း!!
.......
"အဟွတ်... အဟွတ်...အဟွတ်တ်တ်!!!ဝေါ့..ဖွီး...ဟူး..."
ချောင်းဆိုသည်က ပုံမှန်မဟုတ်တော့ပဲသွေးပင်ပါလို့လာလေပြီ။ခန့်ပိုင်သည် မေမေ မမြင်ခင် တွံတွေးခွက်ကို ဆွဲ ယူ၍ ရေတွင်း၌ ရေဆေးချလိုက်၏။
အမေ့ ရောဂါသည် တစ်နေ့တစ်ခြားဆ်ိုးရွားလို့လာ ခဲ့ပြီး...ဘယ်ဆီကိုရောက်နေမှန်းမသိသော သားကိုတမ်းတကာ ဝေဒနားတွေထမ်းပိုးထားသော အမေသည် အစွဲအလမ်းကြီး လှ၏။ နှစ် နှစ်ဆယ်တောင် ကြာခဲ့ပြီထင်သည်။ ကိုလေးရှိစဉ်ကချမ်းချမ်းသာသာနှင့်အပူအပင်မရှိနေခဲ့ရသောသူတို့
သားအမိသည် အခုတော့ ရှိသမျှစည်းစိမ်အမေ့ဆေးဖိုးနဲ့ကုန်လေပြီ။ရောင်းစရာခြံဝင်းလည်းမရှိတော့။ ယခုနေသည့်
အိမ်လည်း အပေါင်ခံထားရသဖြင့် ဘယ်နေ့ဆင်းပေးရမည် မသိပေ။
တစ်ခါတလေတော့ အမေဘာလို့မသေသေးတာလဲ လို့ မေးပစ်လိုက်ချင်၏။ အဲ့ဒီအခါ မင်းက မင်းအမေကိုတောင်
မပြုစုချင်တော့ဘူးလာလို့မေးလာရင် ဖြေစရာစကား ရှိမည်မဟုတ်ပေ။ နာကျင်သည်။ အမေ့ဆီက ဝေဒနာတွေ လက်လွဲယူလို့ရရင် သူအကုန်ယူလိုက်ပြီး ဘယ်သူကိုမှ
ဒုက္ခမပေးမိအောင် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် အဆုံးစီရင် ပစ်လိုက်မှာ သေချာသည်။
ခန့်ပိုင်သည် ရေတွင်းမှရေကိုဆွဲငင်ကာ ခပ်လိုက်ပြီး ရေပုံးထဲမျက်နှာကို စိမ်လိုက်၏။
ဒီအချိန်လောက်ဆို ကိုနောင်တစ်ယောက် ကိုလေး ကို ရှာတွေ့လောက်ပြီလား။ အတွေးနဲ့အတူ သတိတရ ပြန်ကောက်ယူထားသည့် ဖုန်းနံပါတ်ရေးပေးထားသော စာရွက်လေးကို အိတ်ကပ်ထဲကထုတ်ကာ ကြည့်မိလိုက်
သည်။ ဆက်ရမလား ကိုယ်တိုင်ပဲသွားမေးရမလား။
ဆုံးဖြတ်ချက်ကို တော်တော်ကြာစဉ်းစားပြီးမှ စာရွက်လေးကို အိတ်ကပ်ထဲ ပြန်ထည့်လိုက်၏ ။ထို့နောက် ခြေတံရှည်အိမ်
ပေါ်သို့ ပြန်တတ်ခဲ့ကာ ..
"အမေ သား လားရှိုး ခဏသွားစရာရှိလို့ ညနေပြန်လာ ခဲ့မယ်....ညနေပြန်မလာဖြစ်ရင် မနက်ကျ ပြန်လာမယ်နော်"
"အဟွတ်...ဘာသွားလုပ်ဖို့တုန်း.. "
"အမေ့အတွက် ဆေးသွားဝယ်မလို့... ကြီးမေကို ဝင်ပြောခဲ့လိုက်မယ်... စိတ်မပူနဲ့ ဆေးသေချာသောက်နော် အစားလည်း သေချာစားနော် "
နေမကောင်းသည့် အမေကို မလိမ်ချင်ပါသော်လည်း မုသား ကိုသာသူဆို လိုက်သည်။ ကမ္ဘာပေါ်မှာ အချစ်ဆုံး က အမေတစ်ယောက်တည်းမို့ မေမေ့အတွက်
သူဘာမဆို ဖြည့်ဆည်းပေးဖို့ ကြိုးစားမှာပင်။
ထို့နောက်သူသည် ညစ်ပတ်တာမကြိုက်သည့် ရဲဇော်ကြောင့် သန့်ပြန့်နေအောင် ပြင်ဆင်လိုက်ပြီး သွားတွေကိုလည်း
သေချာတိုက်ထားကာ ပူရှိန်းPKမွှေးမွှေးလေးကို ငုံ၍ အိမ်က ထွက်ခဲ့လ်ိုက်၏
ထို့နောက် အမေ့က်ိုစောင့်ကြည့်ပေးဖို့ပြောရန်... မေကြီးတို့ ခြံထဲ ဝင်လိုက်လျှင် စံပယ်ပန်းလေးကို ပြုံးလျက် စကားပြော နေသော လူတစ်ယောက် ကြောင့် မျက်လုံးတို့မခွာနိုင်အောင် ငေးကြည့်မိသွားတော့သည်။
လက်ချောင်းသွယ်သွယ်လေးတွေနဲ့စံပယ်လေးတွေက်ို ထိနေပုံက တကယ့်ကို မြတ်မြတ်နိုးနိုး သဏ္ဍာန်ရှိ၏။
ဘယ်လိုဖြစ်လို့ ယောကျာ်းလေးဖြစ်ပြီး အဲ့လောက်တောင် လှပချောမောနေရသလဲ။
" ဖိုးကျော် အထဲမဝင်ပဲဘာလုပ်နေတာတုန်း"
ဘကြီးက အိမ်ထဲမှနေ၍ သူ့ကိုလှမ်းမြင်သဖြင့်အော်လိုက်မှ သူအသိဝင်တော့သည်။ တစ်ခါတွေ့ရုံနဲ့ ထပ်ခါထပ်ခါ ကြည့်ချင်နေမူကိုဖြစ်စေတဲ့အဲ့ဒီလူက ဘယ်သူလဲ။
"အထဲမဝင်တော့ဘူး ဘကြီး ကျွန်တော် လားရှိုးသွားမလို့ အဲ့တာ အမေ့ကိုကြည့်ထားပေးဦးလို့လာပြောတာ "
"အေ ငါတော့ကြည့်ပေးမှာမဟုတ်ဘူး...မင်း ကြီးမေကို ပြောလိုက်မယ်"
ဘဘကြီးသည် ကိုလေး ပျောက်သွားသည့်နေ့မှစ၍ အမေ့ကို စကားတစ်ခွန်းတောင် မပြောတော့ပါ။သို့တိုင် အသုံးမကျတဲ့ မိန်းမ ဟူ၍ စွဲထင်ကျန်ရစ်စေသော အပြစ်တင် စကားတစ်ခွန်းကိုတော့ရက်စက်စွာ ဆိုခဲ့ဖူးသည်။
"ဟုတ်ကဲ့ ဘဘ ဒါဆို သား သွားလိုက်ဦးမယ်"
"အေ သတိထားသွားနော်... အခြေအနေက ဆိုးရွားနေတာ"
သူတို့ဘက်မှာ လုယက်မူ၊ ဓါးပြမူထက် လက်နက်ကိုင်ပြီး အမောက်ထောင်ချင်နေသည့်သူတွေပေါသည်မို့ ဘဘက
သတိပေးနေခြင်းဖြစ်၏။
"ဟုတ်ကဲ့ ဘဘ "
ခေါင်းငြိမ့်အဖြေပေးပြီးနောက် သူခြံထဲက ပြန်မထွက်ခင် စံပယ်ရုံကိုပြန်ကြည့်လိုက်ပေမယ့် ခုနက လူ မရှိတော့ပါပေ။
ဘာလဲဟ သူယောင်ထီးလား။
မျက်ခုံးတွေတွန့်ကာ ဟိုသည်ကြည့် ရှာဖွေသော်လည်း မတွေ့တော့သဖြင့် နာရီကိုတစ်ချက်မြောက်ကြည့်ပြီး ဆိုင်ကယ်ကို လီဗာတဗြင်းဗြင်းနင်းလ်ို့ မောင်းထွက် လိုက်ပါတော့သည်။
"မောင် ကြည့်ကြည့် "
စံပယ်ပန်းကို နားရွက်မှာ ထိုးထားရင်း နှိုင်းကပြောတော့ ရေတွင်းမှာရေချိုးနေသည့်ခေါင်လေးက မျက်မှောင်ကြုတ်၏။စံပယ်ပန်းတွေကြိုက်တာသိပေမယ့် ပန်းပန်သည်ကိုတော့ သူ မကြိုက်ပေ။
"နှိုင်း "
"ဟင်း"
ပြုံးနေသည့် ချစ်သူကို စိတ်မညစ်စေချင်သဖြင့် နာမည်သာ ခေါ်ပြီးနောက် ဘာမှဆက်မပြောတော့ပဲ ရေကိုပုံးလိုက်သာ
လောင်းချိုးချလိုက်တော့သည်။ထိုအခါ နှိုင်းက စံပယ်ပွင့်လေးကိုခြွေလိုက်ပြီး ရေခွက်ထဲ ထည့်ကာ ကလေးလေးသဖွယ်
လေတဖူးဖူး မှုတ်လို့ ဆော့နေပါလျှင် ခေါင်လေးက နှိုင်းမျက်နှာလေးကို ရေစက်ရေပေါက်လေးဖြင့် လှမ်းတောက်
၏။
" ငါရေချိုးထားပြီးပြီလေ ..မလုပ်နဲ့"
ခေါင်လေးသည် မျက်စောင်းချိတ်လာသည့် နှိုင်းကြောင့် ပြုံးလိုက်ပြီး...
"နှိုင်း ကျွန်တော့်ကို့ သဘက်ယူပေး... ပုဆိုးကော"
နှိုင်းက မငြင်းပါပဲ ချက်ချင်းပင် တန်းပေါ်တင်ထားသော ပုဆိုးနဲ့သဘက်ကို ယူလာပေးလျှင် ခေါင်လေးတစ်ယောက် သူ့ကိုယ်သူ အိမ်ထောင်ရှင်ကြီးလိုလို ဘာလိုလို
ခံစားလိုက်ရသဖြင့် ဘဝင်မြင့်ချင်သွားတော့သည်။
"ဖိုးခေါင် ရေချိုးနေတာလား အမေ... ကြီးညွှန့်အိမ်သွား လိုက်ဦးမယ်...မင်းဘဘလည်း လက်ဘက်ရည်ဆိုင် သွားခဲ့တယ်..... အိမ်သေချာစောင့်ထားနော်"
"ဟုတ် မေကြီး"
မေကြီး ထွက်သွားလျှင် ခေါင်လေး ကအကြံဆိုးဖြင့်ပြုံး၏။ ဒါကိုမရိပ်မိသောနှိုင်းက..
"မင်းအိမ်က ထူးဆန်းတယ်နော် နေ့ဆို ဖေကြီးနဲ့မေကြီး နှစ်ယောက် ပဲကျန်ခဲ့တာ...မင်းအစ်ကိုတွေလည်း အကုန်ညမှကြီးပြန်လာကြတာ"
"အင် ဟုတ်တယ်... အခုပိုထူးဆန်းတယ်"
"ဟုတ်လား ဘာထူးဆန်းတာလဲ"
"ပြောပြမယ် လာခဲ့"
သို့နှင့် ခေါင်လေးသည် နှိုင်း ကို အခန်းထဲသို့ဆွဲခေါ်သွား လိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်၌လှဲစေကာ...
"ဘယ်ကနေစပြီး သိချင်လဲ...မောင့်အကြောင်း ဟိုးငယ်ငယ်လေးထဲက စပြောရမလား"
"အင်... "
"ဒါဆိုရင်တော့ အချိန်အများကြီး ကုန်မှာပဲ "
"ရတယ်... ငါ နားထောင်မယ်"
"အဟင်း"
ထိုအခါ ခေါင်လေးသည် ပြုံးလျက် နှိုင်း၏ နှုတ်ခမ်းတို့ကို နမ်းရှိုက် ရင်း နှိုင်း၏ လျှာရဲရဲလေးကို ငုံထွေးလျက် ပြင်းရှရှ အနမ်းကိုဖန်ဆင်း၏။ ရမ္မက်ဆန်စေသော
ထိုအနမ်းကြောင့် နှိုင်းကိုယ်လေးသည်ခဏလေးအတွင်း အားမရှိတော့သလို ဖြစ်လာတော့၏။
ခေါင်လေးသည် နမ်းနေရင်းပင် လက်တို့က နှိုင်း၏ ပြားကပ်ကပ်ဗိုက်သားအိအိပေါ်မှာပြေးလွှားပေးနေသည်။ ထိုမှတစ်ဖန် ဘောင်ဘီဇစ်ကို ဖြုတ်လျက် အထဲသို့
နိုက်လျိုဝင်သွားသောလက်ဟာ ကြိုက်နှစ်သက်သည့် ကစားစရာရုပ်လေးတစ်ခုကောက်ရသွားသလို
စိတ်ကြိုက်ဆော့ကစားနေတော့သည်။
"ဟင်င်င်င်....."
တိုးညည်သံသဲ့သဲ့ဟာ နှစ်ဦးစလုံးဆီမှ ထွက်ကျနေလျက် ဒီထက်ပိုမိုကောင်မွန်းသည့်ခံစားချက်ဆီ ဦးတည်သွားဖို့ ရည်ရွယ်နေကြသည်။
"မောင် ငယ်ငယ်တုန်းက ဘကြီးရိုက်တာ ခဏခဏ ခံရတယ်။ အထူးသဖြင့် ကိုလေးမရှိတော့တဲ့နောက်ပိုင်း"
"ကိုလေးက ဘယ်သူလဲ"
"ကျော်ခန့်ပိုင်အကိုပေါ့ ကြီးညွှန့်သားအကြီးကောင်လေ။သူက မောင့်က်ို အလိုအရမ်းလိုက်တာ ။ မောင်နဲ့ခန့်ပိုင် ကလည်း သူရှိတုန်းက အရမ်းတည့်ကြတယ်"
"Immmmmm"
နှိုင်းရဲ့ အင်းသံက ရှည်လျားနေလျှင် ခေါင်လေးကစကား မဆက်ပဲ နှိုင်း ရင်ဘတ်က ချယ်ရီသီးဟုအဆိုများသော
နို့သီးအဖုသေးသေးလေးကို လျာထိပ်ဖျားဖြင့် ကလူးကျီစယ် တော့၏။ နှိုင်သည် ကျောလေးပင် ကော့တတ်ထားမိလျက်
ချစ်ရသူနှင့် ချစ်တင်းနှောရခြင်းကို လိုလိုလားလား ခံယူလေသည်။
"သူက ဘယ်လိုပျောက်သွားတာလဲ"
"ကြီးညွှန့်က မောင်တို့ကို အလှူ လုပ်ပေးချင်လို့ဆိုပြီး ကိုလေးနဲ့အတူတူလားရှိုး တတ်ပြီး ပစ္စည်း သွားဝယ်တာ။ သူပြောပြတာတော့ အဲ့ဒီအချိန်တုန်းက သင်္ကြန် ရက်နီးလို့ ရထားပေါ်မှာလူအရမ်းများနေတယ်ဆိုလား...လူစုကွဲပြီး
ပျောက်သွားတာ...ဘယ်လိုမှရှာမရတော့ဘူးတဲ့"
"ဟင်.. ကိုလေး ကို မကောင်းတဲ့သူတွေများဖမ်းခေါ် သွားတာလား.... အာ....မြန်မြန်လေး...မောင်..."
အပေါ်အောက်ပွတ်ဆွဲမူအရှိန်များလာတာကြောင့် နှိုင်းကိုယ်ထဲမှ ချွဲပစ်ပစ် အရည်တွေထွက်ချင်နေပြီ ဖြစ်ကာ ထိပ်ဝ၌ တင်းမာလို့နေလေပြီ ဖြစ်၏။
ခေါင်လေးသည် နှိုင်း၏ တောင်းဆိုမူကိုလိုက်လျောကာ ခပ်မြန်မြန်လှုပ်ရှားပေးလိုက်ပြီး အနမ်းတို့ကိုအဆက်မပြတ်
ပေးထားလေ၏။ သိပ်မကြာနှိုင်းဆီမှမောဟိုက်သံနှင့်အတူ ပထမတစ်ချီ... အစပျိုးထွက်သွားလေတော့သည်။
"မောင် အိပ်လိုက်...ငါလုပ်ပေးမယ် "
နှိုင်း ပြောသည့်အတိုင်း ခေါင်လေးက နေရာရွေ့ပေးလျှင် နှိုင်းက ရေးချိုးပြီးသဖြင့် အေးအေးလေးဖြစ်နေသော
အသားလေးတွေကို မထိတထိနမ်းရင်း ဆပ်ပြာနံ့ ကိုရှူကြည့်၏။
"ဘယ်လိုလဲမွှေးသွားပြီလား"
"အင်... ကိုက်စားပစ်ချင်လာပြီ"
"စားပစ်လိုက်... အ.. တကယ် မစားရဘူးလေ "
နှိုင်းက ဗိုက်က်ို ကိုက်လျှင် ခေါင်လေးက အော်၏။ဒီအခါ နှိုင်းက ရွှင်ရွှင်မြူးမြူး ရယ်လျက်..
"ဆက်ပြော မောင့်အကြောင်း "
"အင်....ဖြေးဖြေးလေးကိုင်တွယ်နော်... မောင်က ညှင်သာပြီးနူးညံ့နေမှ ကြိုက်တာ"
သူ့အလှည့်ကျသိတတ်လိုက်တာ။နှိုင်းသည် ယုတ်ယုတ် မာမာဖြင့်ပင် ပုဆိုးကို ဖြေချလျက် မောင့်ကိုယ်ပွားငယ်က်ို ဖိညစ်ပြီး ကျစ်နေအောင် ဆုပ်ထားလိုက်၏။
"အာ...မလှုပ်နဲ့... နှိုင်း... မောင်သေတော့မယ် အာ.."
"ခေါ် ကိုကိုရေ လို့"
"ဟမ်"
"ပြော ငါလည်း ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းပြောတာမကြိုက်ဘူး ညှင်ညှင်သာသာ လေးပဲကြိုက်တယ်။ ကိုကိုရေ မောင့်ကို
ဖြေးဖြေးလေး လုပ်ပေးနော်လို့ပြော"
"အာ...နှိုင်း ဖယ်ပါဗျာ.... "
"ပြောပါဆို "
နှိုင်းလက်က ပိုပြီး တင်းကျပ်သွားလျှင် ခေါင်လေးဘယ်လိုမှ မခံနိုင်တော့ပဲ...
"ကိုကို...ကိုကို...မောင့်ကို လွှတ် လွှတ်ပေး"
"ဟိဟိ "
ခေါင်လေး၏ မျက်နှာတစ်ခုလုံးနီရဲကာ ခံရခက်နေပုံကို ကြည့်ရင်း နှိုင်းတအားတွေသဘောကျနေတော့သည်။
"ရယ်မနေနဲ့ ကျွန်တော် အညွှန့်ကျိုးသွားရင် ခင်ဗျားပဲ တစ် သက်လုံးငတ်မှာ ဟွန့်!"
" စိတ်ချ မကျိုးစေရဘူး ပြန်ဖြောင့်အောင်လုပ်ပေးမှာ"
ပြောပြီးသည်နှင့် နှိုင်းက လက်မထိပ်လေးဖြင့် အရာငယ် အပေါ်ထိပ်မှ ပွတ်ပြီး ဖြည်းဖြည်းလေးအောက်သို့
ဆွဲချ၏။ ထို့နောက် သုံးလေးခေါက်အပြန်အလန်လှုပ်ရှား ပေးပြီးမှ လျှာနွေးနွေး၏ ထိတွေ့မူကိုပေးလေသည်။
"အာ...နှိုင်း ခင်ဗျား မယုံရဘူး ဘာလို့အဲ့လောက်တတ်နေတာလဲ..."
နှိုင်းကို လူရိုးလေးထင်နေတာပါ။အင်မတိ...အင်မတန် အရှက်ကြီးသည်ဟုထင်ထားမိသော သူဟာ...သူထက်ပင် ခံစားမူကောင်းကောင်းပေးတတ်နေသည့်နှိုင်းကြောင့် တင်ပါးနှင့်ကုတင်မထိတော့အောင်ပင် ကော့လှန်နေမိပေပြီ။
"ဝါ... ကွာတယ် ညီလေး... မင်းထက် သုံးနှစ်အရင် စောပြီးမွေးလာတာ မင်းပြုသမျှ နုပေးဖို့ တစ်ခုတည်း မဟုတ်ဘူး "
"အင်....အဟား....ကိုကို ပီသပါတယ်ဗျာ...အာ...အရှိန်နဲနဲတင်ပေး... နှိုင်း "
သို့နှင့် ခေါင်လေးတောင်းဆိုသည့်အတိုင်း
နှိုင်းက ခေါင်လေးအရာငယ်ကိုတဆုံးထိငုံလိုက် ပြန်ထုတ်လိုက်လုပ်ကာ ခပ်မြန်မြန်လေး လှုပ်ရှားပေးလျှင် ခေါင်လေး မှာ ဖင်လေးတကြွကြွဖြင့် အပြီးသတ်သွားလေတော့သည်။
"တအားတတ်နေတာ ဟုတ်လား"
"အဟင်း..."
ခေါင်လေးသည် မျက်နှာချိုးသွေးကာရယ်ပြနေသော နှိုင်း ကို ပြန်၍ အကြံကြီကြီးဖြင့်ရယ်ပြကာ ဝမ်းလျား မှောက်စေလျက်.... မပြီပြတ်နိုင်သေးသော လိုအင် ဆန္ဒ တွေကိုထပ်မံ၍ရယူလိုက်ပါသည်။
အခုမှပဲ မင်္ဂလာဦးလင်မယားတွေ အခန်းထဲအောင်းပြီး မထွက်ချင်ရသည့် အကြောင်းအရင်းကို သူတို့ ကောင်း ကောင်းနာလည်လာသလိုရှိလာလေတော့သည်။
........
ကော်ဖီခွက်လေးကို ဇိမ်ယူ၍ သောက်ရင်း ပြတင်းမှတစ်ဆင့် အပြင်ကို သူငေးနေ၏ ။ ဟိုကောင်လေးကို ဘယ်လိုပြောပြ
ရမလဲဆိုသည်က သူ့ ဦနှောက်ထဲတစ်ချိန်လုံးပြေလွှာနေ သည်မို့ စိတ်အေးလက်အေး တော့မရှိလှပါချေ။
"ဘာတွေငေးနေတာလဲဗျ"
ဆေးလိပ်ကို လက်ကြားညှပ်ထားပြီး မီးခိုးကို ထုတ်လို့ သူ့ဘေးတွင်လာရပ်ကာ ခန့်ပိုင်ကပြောလေသည်။ရဲဇော်သည် ချက်ချင်းလက်ငင်း အသွင်သဏ္ဍန်ပြောင်းလဲ
ပစ်နိုင်သော ကောင်လေးကြောင့် ခဏတော့ ငေးကြည့်မိ သွား၏။
"မင်း ဘာမြင်ရလဲ"
"ဘာမှမမြင်ရဘူး "
"အင် အဲ့တာ မင်းအစ်ကို ရှိတဲ့နေရာပဲ"
"..."
လေရူးလေးတွေ တိုက်ပြီး စက္ကန့် များစွာရေတွက်သွား လာနေချိန်အထိ ခန့်ပိုင်ဆီမှ ဘယ်လိုမေးခွန်းမျိုးမှမကျ ရောက်လာသဖြင့် အရှေ့တည့်တည့်မှတောင်တန်းပြာကို
ငေးကြည့်နေသော ရဲဇော်သည် ခန့်ပိုင်ကို လှည့်ကြည့် လိုက်မိ၏။
ထိုအခါ ပါးပြင်တစ်ဖက်မှလိမ့်ဆင်းကျလာသောမျက်ရည်အား သူမမြင်အောင် သုတ်လိုက်သည်ကိုတွေ့လိုက်ရ၏။ ဆေးလိပ်
ငွေ့၏ မီးငြိမ်းလာမူကိုဂရုမထားပဲ အားတင်းကာ အဖြစ်မှန်ကို လက်ခံသလိုမျိုး ခေါင်းတဆတ်ဆတ်ညိမ့်၏။ ပြီးနောက်ဘာမှမခံစားရသူလို အနေပြန်တည်သွားကာကျောခိုင်းလှည့်ထွက်သွားဖို့ ဟန်ပြင်လေသည်။
ရဲဇော်သည် ခန့်ပိုင်၏ လှုပ်ရှားမူများကိုမျက်တောင်မခတ် စတမ်းကြည့်ရင်း သက်မချမိ၏။ဘာလို့များ မင်းရဲ့ အမူအရာတွေဟာ ငါ့ကို စိုးမိုးနေရသလဲ။ဘာကြောင့်
မစိမ်းသက်သလိုခံစားနေရတာလဲ။
"ကိုနောင်ရဲဇော် "
"ဟင်း"
ရုတ်တရက် ထွက်သွားဖို့်ဟန်ပြင်ပြီးမှ ပြန်လှည့်ခေါ်လျှင် သူခပ်မြန်မြန်ပင်ထူးလိုက်မိသည်၊
" တစ်သက်လုံးအိပ်ပေးဖို့က... ဘယ်လိုဆက်လုပ်ရမှာလဲ"
နားထင်လေးကို ဖွဖွလေးကုပ်ရင်းပြောတဲ့သူ။
ဟုတ်တယ် ခေါင့် အငွေ့အသက်တွေအားလုံး ကျော်ခန့်ပိုင် ဆီ မှာ အကုန်ရှိတယ်။
"တကယ်လို့ ခင်ဗျားအဆင်ပြေမယ်ဆိုရင်...
ကျွန်တော့်အစ်ကိုအဖြစ်ဟန်ဆောင်ပေးပြီး
အိမ်မှာလိုက်နေလေ!!!"
ဒီတောင်းဆိုမူကို သူလက်ခံသင့်ရဲ့လား။
.........................................................
LOVE you All💚💚💚
...............................................................
Zawgyi🔞
"လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္ကတည္းက "
"ဒါေပါ့.. ဦေႏွာက္ထဲမွာေရာ ေသြေၾကာထဲမွာေရာ
ႏိႈင္းသုတလ်ွံဆိုတာနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတာ "
"ဒါေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ဘူး ေမာင္ေလ်ွာက္ေျပာေနတာ.."
"တကယ္ပါဗ်ာ... ေမာင့္အခ်စ္က ေမာင့္သဲေလအတြက္ပါဗ်"
ႏိႈင္းမွာ ျပံဳးခ်င္ေနေသာ္လည္း ေအာင့္အီးကာ ဆူပုတ္ထားဆဲ
ျဖစ္၏။ ခုတေလာ သူဟာ ေမာင့္အေပၚအႏိုင္လိုခ်င္တာေတြ
မ်ားလာၿပီး စိတ္ဆိုးခ်င္တာေတြလည္း မ်ားလာသည္။
"စကားတတ္တိုင္း ေလ်ာက္ေျပာေနတယ္ ဒီၾကားထဲ
ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ကို အဲ့လိုေျပာၿပီးၿပီးလဲ"
"မေျပာပါဘူးဗ်ာ။ ေမာင့္အခ်စ္ေလးတစ္ေယာက္ထဲကိုပဲ
ေျပာတာပါဗ်ာ"
ေခါင္ေလးက ေျပာၿပီး ႏိႈင္း ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းဆူဆူေလးကို
လက္မေလးႏွင့္ ဖြဖြေလး ပြတ္ကာ ျပံဳးလာေအာင္
လုပ္ေနေတာ့သည္။ ဒီခ်စ္စရာ လူသားေလး သူ႔ကို
ဘယ္ေလာက္အထိ ရစ္ႏိုင္မလဲ သိခ်င္စိတ္ျဖင့္ သူ
စိတ္ကေလးကို ႐ွည္ထားေလ၏။
"ေဟာ ၾကည့္ၾကည့္ အခုေလးတင္ကိုေခၚတဲ့နာမည္ေတြက
မတူေတာ့ဘူး...အခ်စ္ကဘယ္သူတုန္း၊အသဲကေကာ..."
"အသဲ က ဒီမွာ "
ႏိႈင္းရဲ႕မဟာ နဖူးေလးေပၚ လက္ညိဳးေလးျဖင့္ေထာက္ကာ
ေျပာျပီး..ဝဲက်ေနသည့္ ဆံႏြယ္ေတြကိုသပ္တင္ေပးသည္။
"အခ်စ္ က ဒီမွာ "
ဟုဆိုကာ ႏိႈင္းရဲ႕ နဖူးျပင္ေလးကိုပင္ နမ္းလိုက္ပါသည္။
ထို႔ေနာက္ လက္ညိဳးေလးက တေျဖးေျဖး ေလ်ာဆင္းလာ
ကာ...လည္စိတြင္ ခတၱနားလ်က္.. နမ္းလိုက္၏။
"အႏွစ္က ဒီမွာ "
ၿပီးေနာက္ ဆက္၍ပင္..
"ႏွလံုးသာက ဒီမွာ "
ႏွလံုးသားေနရာတည့္တည့္၌ အနမ္းေလးေပးလ်က္ ထပ္မံ၍
ဆိုပါလ်ွင္ ႏိႈင္း တစ္ကိုယ္လံုး ၾကက္သီးေမႊးညႇင္း မ်ား
ထလာျခင္းကို မထိန္းသိမ္းထားႏိုင္ေတာ့ပဲ ျပဳစားေနသည့္
လူကေလးကို ဆြဲလွည့္ပစ္လိုက္လ်ွင္ သူကတစ္ဖန္
အေပၚ ေရာက္သြားျပန္ေတာ့သည္။
" စ ခ်စ္တဲ့ သူက ငါ"
"ဆက္ခ်စ္သြားမွာက ကြၽန္ေတာ္"
"တစ္ရက္မွ အခ်စ္ေလ်ာ့သြားတဲ့ေန႔မရိွေသးဘူး ဖိုးေခါင္ရဲ႕
မင္းသာ အခုထိငါ့ကို.... မင္းအခ်စ္ေတြအကုန္မေပး
ေသးတာ"
ထိုအခါ မ်က္ႏွာႀကီး ဆူပုတ္သြားသည္က ေခါင္ေလးရယ္ပါ။
ဘယ့္ႏွယ္ သူ ဒီေလာက္တစ္ခ်ိန္လံုး နားလည္ေအာင္
စိတ္႐ွည္႐ွည္နဲ႔ ႐ွင္ျပေျပာျပၿပီး ေခ်ာ့ေမာ့ေနတာကို
ဒီအခ်စ္ေပၚမွာပဲ ဘာလို႔ သံသယေတြမ်ားေနရတာလဲမသိ။
"ဘာျဖစ္သြားတာလဲ... စိတ္ေကာက္သြားတာလား..
ငါ့ခ်စ္သူေလးက... ဟင္း"
"..."
လည္ႀကီးလိမ္ကာ မ်က္ႏွာ ကလံုးဝလွည့္မလာေတာ့သည္မို႔
ႏိႈင္းသည္ သူေခ်ာ့ရမည့္အလွည့္ေရာက္သြားျပီကို
သိလိုက္၏။သို႔ေပမယ့္ သူဟာ ေမာင့္လို စကားလံုေတြနဲ႔
မေခ်ာ့တတ္ပါေပ။ထို႔ေၾကာင့္... လက္ျဖင့္ ေမာင့္အရာငယ္
ေပၚမွပြတ္ေပးလိုက္လ်ွင္ ေသသပ္လြန္းသည့္ မ်က္ခံုး
လွလွေတြပင့္တတ္လို႔ ျပဴးၾကည့္လာေတာ့သည္။
"ဖယ္ ဖယ္... လာမလုပ္နဲ႔.. "
ခ်က္ခ်င္းပင္ ထထိုင္လိုက္သျဖင့္ ႏိႈင္းက မ်က္ႏွာငယ္ေလး
ျဖစ္သြားရသည္။ စိတ္အႏုဆံုးေနရာကို ထိတာေတာင္
အထိမခံဘူးဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္စိတ္ဆိုးသြားၿပီဟုလည္း
ထင္ေနမိေတာ့သည္။တကယ္ပဲ သူ မေျပာသင့္တာကို
ေျပာမိသြားၿပီထင္ပါရဲ႕။
"ေမာင္ ....ငါေလ ငါ...ေတာင္းပန္တယ္ေနာ္....
ေမာင္က ငါ့ကိုအရမ္းခ်စ္တာငါသ္ိပါတယ္။ ငါခ်စ္တာထက္
ေမာင္က ပိုခ်စ္တာပါ...ငါ! !"
ႏိႈင္းက စိတ္မေကာင္းသံေလးႏွင့္ စာမစီထားေသာ စကားက
ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ျဖစ္ေနလ်ွင္ ေခါင္ေလးကသေဘာ
တက်ရယ္လ်က္ ႏိႈင္းရဲ႕ ဆုပ္ဖြားဖြား ဆံပင္းေလးကို
ဖြလိုက္ၿပီး ...
"ဘာေတြေလ်ွာက္ေျပာေနတာလဲ အ႐ူးေလးရဲ႕။ ေမာင္က
ေရ ေလးရက္ေတာင္မခ်ိဳးထားဘူးေလ နံေစာ္ေနမွာေပါ့။
ခင္ဗ်ားက ခ်စ္တာမို႔လို႔ နံေစာ္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕
ေခြၽးနံ႕ေတြလည္းေမႊးတယ္ဆိုျပီး နမ္းခ်င္တယ္
ဆ္ုိေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္က ကြၽန္ေတာ့္ဟာကြၽန္ေတာ္
စိတ္မသန္႔လို႔ ေ႐ွာင္တာ... ဖယ္ခိုင္းတာ။ စိတ္ခ်
ေလးရက္ေတာင္အိပ္ထားတာ တစ္လေလာက္
မအိပ္ပဲလုပ္ႏိုင္တယ္... ခင္ဗ်ား သာ အားရိွေအာင္
စားထားဟုတ္ၿပီလား!!"
အတည္ေပါက္ပင္ျပံဳးလ်က္ ေျပာၿပီး အခန္းထဲက
ထြက္သြားပါလ်ွင္ ႏိႈင္းမွာ ငုတ္တုတ္ေလး အူေၾကာင္ေၾကာင္
ပင္ က်န္ခဲ့ရ၏။ ၿပီးမွ ႐ွက္ရေကာင္းမွန္းသိကာ ေခါင္းအံုးကို
အျပစ္ပံုခ်လ်က္ လက္သီးျဖင့္ထိုးေတာ့သည္။
အာ...ေခြးသူေတာင္းစားေလး မင္း!!
.......
"အဟြတ္... အဟြတ္...အဟြတ္တ္တ္!!!ေဝါ့..ဖီြး...ဟူး..."
ေခ်ာင္းဆိုသည္က ပံုမွန္မဟုတ္ေတာ့ပဲေသြးပင္ပါလို႔လာ
ေလၿပီ။ခန္႔ပိုင္သည္ ေမေမ မျမင္ခင္ တြံေတြးခြက္ကို ဆြဲ
ယူ၍ ေရတြင္း၌ ေရေဆးခ်လိုက္၏။
အေမ့ ေရာဂါသည္ တစ္ေန႔တစ္ျခားဆ္ိုးရြားလို႔လာ ခဲ့ၿပီး...
ဘယ္ဆီကိုေရာက္ေနမွန္းမသိေသာ သားကိုတမ္းတကာ
ေဝဒနားေတြထမ္းပိုးထားေသာ အေမသည္ အစြဲအလမ္းႀကီး
လွ၏။ ႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေတာင္ ၾကာခဲ့ၿပီထင္သည္။ ကိုေလး
ရိွစဥ္ကခ်မ္းခ်မ္းသာသာႏွင့္အပူအပင္မရိွေနခဲ့ရေသာသူတို႔
သားအမိသည္ အခုေတာ့ ရိွသမ်ွစည္းစိမ္အေမ့ေဆးဖိုးနဲ႔
ကုန္ေလၿပီ။ေရာင္းစရာျခံဝင္းလည္းမရိွေတာ့။ ယခုေနသည့္
အိမ္လည္း အေပါင္ခံထားရသျဖင့္ ဘယ္ေန႔ဆင္းေပးရမည္
မသိေပ။
တစ္ခါတေလေတာ့ အေမဘာလို႔မေသေသးတာလဲ
လို႔ ေမးပစ္လိုက္ခ်င္၏။ အဲ့ဒီအခါ မင္းက မင္းအေမကိုေတာင္
မျပဳစုခ်င္ေတာ့ဘူးလာလို႔ေမးလာရင္ ေျဖစရာစကား
ရိွမည္မဟုတ္ေပ။ နာက်င္သည္။ အေမ့ဆီက ေဝဒနာေတြ
လက္လြဲယူလို႔ရရင္ သူအကုန္ယူလိုက္ၿပီး ဘယ္သူကိုမွ
ဒုကၡမေပးမိေအာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အဆံုးစီရင္
ပစ္လိုက္မွာ ေသခ်ာသည္။
ခန္႔ပိုင္သည္ ေရတြင္းမွေရကိုဆြဲငင္ကာ ခပ္လိုက္ၿပီး
ေရပံုးထဲမ်က္ႏွာကို စိမ္လိုက္၏။
ဒီအခ်ိန္ေလာက္ဆို ကိုေနာင္တစ္ေယာက္ ကိုေလး
ကို ႐ွာေတြ႔ေလာက္ၿပီလား။ အေတြးနဲ႔အတူ သတိတရ
ျပန္ေကာက္ယူထားသည့္ ဖုန္းနံပါတ္ေရးေပးထားေသာ
စာရြက္ေလးကို အိတ္ကပ္ထဲကထုတ္ကာ ၾကည့္မိလိုက္
သည္။ ဆက္ရမလား ကိုယ္တိုင္ပဲသြားေမးရမလား။
ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ေတာ္ေတာ္ၾကာစဥ္းစားၿပီးမွ စာရြက္ေလးကို
အိတ္ကပ္ထဲ ျပန္ထည့္လိုက္၏ ။ထို႔ေနာက္ ေျခတံ႐ွည္အိမ္
ေပၚသို႔ ျပန္တတ္ခဲ့ကာ ..
"အေမ သား လားရိွဳး ခဏသြားစရာရိွလို႔ ညေနျပန္လာ
ခဲ့မယ္....ညေနျပန္မလာျဖစ္ရင္ မနက္က် ျပန္လာမယ္ေနာ္"
"အဟြတ္...ဘာသြားလုပ္ဖို႔တုန္း.. "
"အေမ့အတြက္ ေဆးသြားဝယ္မလို႔... ႀကီးေမကို
ဝင္ေျပာခဲ့လိုက္မယ္... စိတ္မပူနဲ႔ ေဆးေသခ်ာေသာက္ေနာ္
အစားလည္း ေသခ်ာစားေနာ္ "
ေနမေကာင္းသည့္ အေမကို မလိမ္ခ်င္ပါေသာ္လည္း
မုသား ကိုသာသူဆို လိုက္သည္။ ကမာၻေပၚမွာ အခ်စ္ဆံုး
က အေမတစ္ေယာက္တည္းမို႔ ေမေမ့အတြက္
သူဘာမဆို ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔ ႀကိဳးစားမွာပင္။
ထို႔ေနာက္သူသည္ ညစ္ပတ္တာမႀကိဳက္သည့္ ရဲေဇာ္ေၾကာင့္
သန္႔ျပန္႔ေနေအာင္ ျပင္ဆင္လိုက္ၿပီး သြားေတြကိုလည္း
ေသခ်ာတိုက္ထားကာ ပူရိွန္းPKေမႊးေမႊးေလးကို
ငံု၍ အိမ္က ထြက္ခဲ့လ္ုိက္၏
ထို႔ေနာက္ အေမ့က္ုိေစာင့္ၾကည့္ေပးဖို႔ေျပာရန္... ေမႀကီးတို႔
ျခံထဲ ဝင္လိုက္လ်ွင္ စံပယ္ပန္းေလးကို ျပံဳးလ်က္ စကားေျပာ
ေနေသာ လူတစ္ေယာက္ ေၾကာင့္ မ်က္လံုးတို႔မခြာႏိုင္ေအာင္
ေငးၾကည့္မိသြားေတာ့သည္။
လက္ေခ်ာင္းသြယ္သြယ္ေလးေတြနဲ႔စံပယ္ေလးေတြက္ုိ
ထိေနပံုက တကယ့္ကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး သ႑န္ရိွ၏။
ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ေယာက်ာ္းေလးျဖစ္ၿပီး အဲ့ေလာက္ေတာင္
လွပေခ်ာေမာေနရသလဲ။
" ဖိုးေက်ာ္ အထဲမဝင္ပဲဘာလုပ္ေနတာတုန္း"
ဘႀကီးက အိမ္ထဲမွေန၍ သူ႔ကိုလွမ္းျမင္သျဖင့္ေအာ္လိုက္မွ
သူအသိဝင္ေတာ့သည္။ တစ္ခါေတြ႕ရံုနဲ႔ ထပ္ခါထပ္ခါ
ၾကည့္ခ်င္ေနမူကိုျဖစ္ေစတဲ့အဲ့ဒီလူက ဘယ္သူလဲ။
"အထဲမဝင္ေတာ့ဘူး ဘႀကီး ကြၽန္ေတာ္ လားရိွဳးသြားမလို႔
အဲ့တာ အေမ့ကိုၾကည့္ထားေပးဦးလို႔လာေျပာတာ "
"ေအ ငါေတာ့ၾကည့္ေပးမွာမဟုတ္ဘူး...မင္း ႀကီးေမကို
ေျပာလိုက္မယ္"
ဘဘႀကီးသည္ ကိုေလး ေပ်ာက္သြားသည့္ေန႔မွစ၍
အေမ့ကို စကားတစ္ခြန္းေတာင္ မေျပာေတာ့ပါ။သို႔တိုင္
အသံုးမက်တဲ့ မိန္းမ ဟူ၍ စြဲထင္က်န္ရစ္ေစေသာ
အျပစ္တင္ စကားတစ္ခြန္းကိုေတာ့ရက္စက္စြာ ဆိုခဲ့ဖူးသည္။
"ဟုတ္ကဲ့ ဘဘ ဒါဆို သား သြားလိုက္ဦးမယ္"
"ေအ သတိထားသြားေနာ္... အေျခအေနက ဆိုးရြားေနတာ"
သူတို႔ဘက္မွာ လုယက္မူ၊ ဓါးျပမူထက္ လက္နက္ကိုင္ၿပီး
အေမာက္ေထာင္ခ်င္ေနသည့္သူေတြေပါသည္မို႔ ဘဘက
သတိေပးေနျခင္းျဖစ္၏။
"ဟုတ္ကဲ့ ဘဘ "
ေခါင္းၿငိမ့္အေျဖေပးၿပီးေနာက္ သူျခံထဲက ျပန္မထြက္ခင္
စံပယ္ရံုကိုျပန္ၾကည့္လိုက္ေပမယ့္ ခုနက လူ မရိွေတာ့ပါေပ။
ဘယလဲဟ သူေယာင္ထီးလား။
မ်က္ခံုးေတြတြန္႔ကာ ဟိုသည္ၾကည့္ ႐ွာေဖြေသာ္လည္း
မေတြ႔ေတာ့သျဖင့္ နာရီကိုတစ္ခ်က္ေျမာက္ၾကည့္ၿပီး
ဆိုင္ကယ္ကို လီဗာတျဗင္းျဗင္းနင္းလ္ို႔ ေမာင္းထြက္
လိုက္ပါေတာ့သည္။
"ေမာင္ ၾကည့္ၾကည့္ "
စံပယ္ပန္းကို နားရြက္မွာ ထိုးထားရင္း ႏိႈင္းကေျပာေတာ့
ေရတြင္းမွာေရခ်ိဳးေနသည့္ေခါင္ေလးက မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္၏။
စံပယ္ပန္းေတြႀကိဳက္တာသိေပမယ့္ ပန္းပန္သည္ကိုေတာ့ သူ
မႀကိဳက္ေပ။
"ႏိႈင္း "
"ဟင္း"
ျပံဳးေနသည့္ ခ်စ္သူကို စိတ္မညစ္ေစခ်င္သျဖင့္ နာမည္သာ
ေခၚၿပီးေနာက္ ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ပဲ ေရကိုပံုးလိုက္သာ
ေလာင္းခ်ိဳးခ်လိုက္ေတာ့သည္။ထိုအခါ ႏိႈင္းက စံပယ္ပြင့္ေလးကိုေႁခြလိုက္ၿပီး ေရခြက္ထဲ ထည့္ကာ ကေလးေလးသဖြယ္
ေလတဖူးဖူး မႈတ္လို႔ ေဆာ့ေနပါလ်ွင္ ေခါင္ေလးက
ႏိႈင္းမ်က္ႏွာေလးကို ေရစက္ေရေပါက္ေလးျဖင့္ လွမ္းေတာက္
၏။
" ငါေရခ်ိဳးထားၿပီးၿပီေလ ..မလုပ္နဲ႔"
ေခါင္ေလးသည္ မ်က္ေစာင္းခ်ိတ္လာသည့္ ႏိႈင္းေၾကာင့္
ျပံဳးလိုက္ၿပီး...
"ႏိႈင္း ကြၽန္ေတာ့္ကို႔ သဘက္ယူေပး... ပုဆိုးေကာ"
ႏိႈင္းက မျငင္းပါပဲ ခ်က္ခ်င္းပင္ တန္းေပၚတင္ထားေသာ
ပုဆိုးနဲ႔သဘက္ကို ယူလာေပးလ်ွင္ ေခါင္ေလးတစ္ေယာက္
သူ႔ကိုယ္သူ အိမ္ေထာင္႐ွင္ႀကီးလိုလို ဘာလိုလို
ခံစားလိုက္ရသျဖင့္ ဘဝင္ျမင့္ခ်င္သြားေတာ့သည္။
"ဖိုးေခါင္ ေရခ်ိဳးေနတာလား အေမ... ႀကီးၫႊန္႔အိမ္သြား
လိုက္ဦးမယ္...မင္းဘဘလည္း လက္ဘက္ရည္ဆိုင္
သြားခဲ့တယ္..... အိမ္ေသခ်ာေစာင့္ထားေနာ္"
"ဟုတ္ ေမႀကီး"
ေမႀကီး ထြက္သြားလ်ွင္ ေခါင္ေလး ကအၾကံဆိုးျဖင့္ျပံဳး၏။
ဒါကိုမရိပ္မိေသာႏိႈင္းက..
"မင္းအိမ္က ထူးဆန္းတယ္ေနာ္ ေန႔ဆို ေဖႀကီးနဲ႔ေမႀကီး
ႏွစ္ေယာက္ ပဲက်န္ခဲ့တာ...မင္းအစ္ကိုေတြလည္း
အကုန္ညမွႀကီးျပန္လာၾကတာ"
"အင္ ဟုတ္တယ္... အခုပိုထူးဆန္းတယ္"
"ဟုတ္လား ဘာထူးဆန္းတာလဲ"
"ေျပာျပမယ္ လာခဲ့"
သို႔ႏွင့္ ေခါင္ေလးသည္ ႏိႈင္း ကို အခန္းထဲသို႔ဆြဲေခၚသြား
လိုက္ၿပီး ကုတင္ေပၚ၌လွဲေစကာ...
"ဘယ္ကေနစၿပီး သိခ်င္လဲ...ေမာင့္အေၾကာင္း
ဟိုးငယ္ငယ္ေလးထဲက စေျပာရမလား"
"အင္... "
"ဒါဆိုရင္ေတာ့ အခ်ိန္အမ်ားႀကီး ကုန္မွာပဲ "
"ရတယ္... ငါ နားေထာင္မယ္"
"အဟင္း"
ထိုအခါ ေခါင္ေလးသည္ ျပံဳးလ်က္ ႏိႈင္း၏ ႏႈတ္ခမ္းတို႔ကို
နမ္းရိွဳက္ ရင္း ႏိႈင္း၏ လ်ွာရဲရဲေလးကို ငံုေထြးလ်က္
ျပင္း႐ွ႐ွ အနမ္းကိုဖန္ဆင္း၏။ ရမၼက္ဆန္ေစေသာ
ထိုအနမ္းေၾကာင့္ ႏိႈင္းကိုယ္ေလးသည္ခဏေလးအတြင္း
အားမရိွေတာ့သလို ျဖစ္လာေတာ့၏။
ေခါင္ေလးသည္ နမ္းေနရင္းပင္ လက္တို႔က ႏိႈင္း၏
ျပားကပ္ကပ္ဗိုက္သားအိအိေပၚမွာေျပးလႊားေပးေနသည္။
ထိုမွတစ္ဖန္ ေဘာင္ဘီဇစ္ကို ျဖဳတ္လ်က္ အထဲသို႔
ႏိုက္လ်ိဳဝင္သြားေသာလက္ဟာ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သည့္
ကစားစရာ႐ုပ္ေလးတစ္ခုေကာက္ရသြားသလို
စိတ္ႀကိဳက္ေဆာ့ကစားေနေတာ့သည္။
"ဟင္င္င္င္....."
တိုးညည္သံသဲ့သဲ့ဟာ ႏွစ္ဦးစလံုးဆီမွ ထြက္က်ေနလ်က္
ဒီထက္ပိုမိုေကာင္မြန္းသည့္ခံစားခ်က္ဆီ ဦးတည္သြားဖို႔
ရည္ရြယ္ေနၾကသည္။
"ေမာင္ ငယ္ငယ္တုန္းက ဘႀကီး႐ိုက္တာ ခဏခဏ
ခံရတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကိုေလးမရိွေတာ့တဲ့ေနာက္ပိုင္း"
"ကိုေလးက ဘယ္သူလဲ"
"ေက်ာ္ခန္႔ပိုင္အကိုေပါ့ ႀကီးၫႊန္႔သားအႀကီးေကာင္ေလ။
သူက ေမာင့္က္ုိ အလိုအရမ္းလိုက္တာ ။ ေမာင္နဲ႔ခန္႔ပိုင္
ကလည္း သူရိွတုန္းက အရမ္းတည့္ၾကတယ္"
"Immmmmm"
ႏိႈင္းရဲ႕ အင္းသံက ႐ွည္လ်ားေနလ်ွင္ ေခါင္ေလးကစကား
မဆက္ပဲ နိွုင္း ရင္ဘတ္က ခ်ယ္ရီသီးဟုအဆိုမ်ားေသာ
ႏို႕သီးအဖုေသးေသးေလးကို လ်ာထိပ္ဖ်ားျဖင့္ ကလူးက်ီစယ္
ေတာ့၏။ ႏိႈင္သည္ ေက်ာေလးပင္ ေကာ့တတ္ထားမိလ်က္
ခ်စ္ရသူႏွင့္ ခ်စ္တင္းေႏွာရျခင္းကို လိုလိုလားလား
ခံယူေလသည္။
"သူက ဘယ္လိုေပ်ာက္သြားတာလဲ"
"ႀကီးၫႊန္႔က ေမာင္တို႔ကို အလွဴ လုပ္ေပးခ်င္လို႔ဆိုၿပီး
ကိုေလးနဲ႔အတူတူလားရိွဳး တတ္ၿပီး ပစၥည္း သြားဝယ္တာ။
သူေျပာျပတာေတာ့ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက သၾကၤန္ ရက္နီးလို႔
ရထားေပၚမွာလူအရမ္းမ်ားေနတယ္ဆိုလား...လူစုကြဲၿပီး
ေပ်ာက္သြားတာ...ဘယ္လိုမွ႐ွာမရေတာ့ဘူးတဲ့"
"ဟင္.. ကိုေလး ကို မေကာင္းတဲ့သူေတြမ်ားဖမ္းေခၚ
သြားတာလား.... အာ....ျမန္ျမန္ေလး...ေမာင္..."
အေပၚေအာက္ပြတ္ဆြဲမူအရိွန္မ်ားလာတာေၾကာင့္
ႏိႈင္းကိုယ္ထဲမွ ခြၽဲပစ္ပစ္ အရည္ေတြထြက္ခ်င္ေနၿပီ
ျဖစ္ကာ ထိပ္ဝ၌ တင္းမာလို႔ေနေလၿပီ ျဖစ္၏။
ေခါင္ေလးသည္ ႏိႈင္း၏ ေတာင္းဆိုမူကိုလိုက္ေလ်ာကာ
ခပ္ျမန္ျမန္လႈပ္႐ွားေပးလိုက္ၿပီး အနမ္းတို႔ကိုအဆက္မျပတ္
ေပးထားေလ၏။ သိပ္မၾကာႏိႈင္းဆီမွေမာဟိုက္သံႏွင့္အတူ
ပထမတစ္ခ်ီ... အစပ်ိဳးထြက္သြားေလေတာ့သည္။
"ေမာင္ အိပ္လိုက္...ငါလုပ္ေပးမယ္ "
ႏိႈင္း ေျပာသည့္အတိုင္း ေခါင္ေလးက ေနရာေရြ႔ေပးလ်ွင္
ႏိႈင္းက ေရးခ်ိဳးၿပီးသျဖင့္ ေအးေအးေလးျဖစ္ေနေသာ
အသားေလးေတြကို မထိတထိနမ္းရင္း ဆပ္ျပာနံ႕
ကို႐ွဴၾကည့္၏။
"ဘယ္လိုလဲေမႊးသြားၿပီလား"
"အင္... ကိုက္စားပစ္ခ်င္လာၿပီ"
"စားပစ္လိုက္... အ.. တကယ္ မစားရဘူးေလ "
ႏိႈင္းက ဗိုက္က္ုိ ကိုက္လ်ွင္ ေခါင္ေလးက ေအာ္၏။ဒီအခါ
ႏိႈင္းက ရႊင္ရႊင္ျမဴးျမဴး ရယ္လ်က္..
"ဆက္ေျပာ ေမာင့္အေၾကာင္း "
"အင္....ေျဖးေျဖးေလးကိုင္တြယ္ေနာ္... ေမာင္က
ညႇင္သာၿပီးႏူးညံ့ေနမွ ႀကိဳက္တာ"
သူ႔အလွည့္က်သိတတ္လိုက္တာ။ႏိႈင္းသည္ ယုတ္ယုတ္
မာမာျဖင့္ပင္ ပုဆိုးကို ေျဖခ်လ်က္ ေမာင့္ကိုယ္ပြားငယ္က္ုိ
ဖိညစ္ၿပီး က်စ္ေနေအာင္ ဆုပ္ထားလိုက္၏။
"အာ...မလႈပ္နဲ႔... ႏိႈင္း... ေမာင္ေသေတာ့မယ္ အာ.."
"ေခၚ ကိုကိုေရ လို႔"
"ဟမ္"
"ေျပာ ငါလည္း ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းေျပာတာမႀကိဳက္ဘူး
ညႇင္ညႇင္သာသာ ေလးပဲႀကိဳက္တယ္။ ကိုကိုေရ ေမာင့္ကို
ေျဖးေျဖးေလး လုပ္ေပးေနာ္လို႔ေျပာ"
"အာ...ႏိႈင္း ဖယ္ပါဗ်ာ.... "
"ေျပာပါဆို "
ႏိႈင္းလက္က ပိုၿပီး တင္းက်ပ္သြားလ်ွင္ ေခါင္ေလးဘယ္လိုမွ
မခံႏိုင္ေတာ့ပဲ...
"ကိုကို...ကိုကို...ေမာင့္ကို လႊတ္ လႊတ္ေပး"
"ဟိဟိ "
ေခါင္ေလး၏ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးနီရဲကာ ခံရခက္ေနပံုကို
ၾကည့္ရင္း ႏိႈင္းတအားေတြသေဘာက်ေနေတာ့သည္။
"ရယ္မေနနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ အၫႊန္႔က်ိဳးသြားရင္ ခင္ဗ်ားပဲ
တစ္ သက္လံုးငတ္မွာ ဟြန္႔!"
" စိတ္ခ် မက်ိဳးေစရဘူး ျပန္ေျဖာင့္ေအာင္လုပ္ေပးမွာ"
ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ ႏိႈင္းက လက္မထိပ္ေလးျဖင့္ အရာငယ္
အေပၚထိပ္မွ ပြတ္ၿပီး ျဖည္းျဖည္းေလးေအာက္သို႔
ဆြဲခ်၏။ ထို႔ေနာက္ သံုးေလးေခါက္အျပန္အလန္လႈပ္႐ွား
ေပးၿပီးမွ လ်ွာေႏြးေႏြး၏ ထိေတြ႔မူကုိေပးေလသည္။
"အာ...ႏိႈင္း ခင္ဗ်ား မယံုရဘူး ဘာလို႔အဲ့ေလာက္တတ္ေနတာလဲ..."
ႏိႈင္းကို လူ႐ိုးေလးထင္ေနတာပါ။အင္မတိ...အင္မတန္
အ႐ွက္ႀကီးသည္ဟုထင္ထားမိေသာ သူဟာ...သူထက္ပင္
ခံစားမူေကာင္းေကာင္းေပးတတ္ေနသည့္ႏိႈင္းေၾကာင့္
တင္ပါးႏွင့္ကုတင္မထိေတာ့ေအာင္ပင္ ေကာ့လွန္ေနမိေပၿပီ။
"ဝါ... ကြာတယ္ ညီေလး... မင္းထက္ သံုးႏွစ္အရင္
ေစာၿပီးေမြးလာတာ မင္းျပဳသမ်ွ ႏုေပးဖို႔ တစ္ခုတည္း
မဟုတ္ဘူး "
"အင္....အဟား....ကိုကို ပီသပါတယ္ဗ်ာ...အာ..
အရိွန္နဲနဲတင္ေပး... ႏိႈင္း "
သို႔ႏွင့္ ေခါင္ေလးေတာင္းဆိုသည့္အတိုင္း
ႏိႈင္းက ေခါင္ေလးအရာငယ္ကိုတဆံုးထိငံုလိုက္
ျပန္ထုတ္လိုက္လုပ္ကာ ခပ္ျမန္ျမန္ေလး
လႈပ္႐ွားေပးလ်ွင္ ေခါင္ေလး မွာ ဖင္ေလးတႂကြႂကြျဖင့္
အၿပီးသတ္သြားေလေတာ့သည္။
"တအားတတ္ေနတာ ဟုတ္လား"
"အဟင္ း..."
ေခါင္ေလးသည္ မ်က္ႏွာခ်ိဳးေသြးကာရယ္ျပေနေသာ
ႏိႈင္း ကို ျပန္၍ အၾကံႀကီႀကီးျဖင့္ရယ္ျပကာ ဝမ္းလ်ား
ေမွာက္ေစလ်က္.... မၿပီျပတ္ႏိုင္ေသးေသာ
လိုအင္ ဆႏၵ ေတြကိုထပ္မံ၍ရယူလိုက္ပါသည္။
အခုမွပဲ မဂၤလာဦးလင္မယားေတြ အခန္းထဲေအာင္းျပီး
မထြက္ခ်င္ရသည့္ အေၾကာင္းအရင္းကို သူတို႔ ေကာင္း
ေကာင္းနာလည္လာသလိုရိွလာေလေတာ့သည္။
........
ေကာ္ဖီခြက္ေလးကို ဇိမ္ယူ၍ ေသာက္ရင္း ျပတင္းမွတစ္ဆင့္ အျပင္ကို သူေငးေန၏ ။ ဟိုေကာင္ေလးကို ဘယ္လိုေျပာျပ
ရမလဲဆိုသည္က သူ႔ ဦေႏွာက္ထဲတစ္ခ်ိန္လံုးေျပလႊာေန
သည္မို႔ စိတ္ေအးလက္ေအး ေတာ့မရိွလွပါေခ်။
"ဘာေတြေငးေနတာလဲဗ်"
ေဆးလိပ္ကို လက္ၾကားညႇပ္ထားၿပီး မီးခိုးကို ထုတ္လို႔
သူ႕ေဘးတြင္လာရပ္ကာ ခန္႔ပိုင္ကေျပာေလသည္။
ရဲေဇာ္သည္ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း အသြင္သ႑န္ေျပာင္းလဲ
ပစ္ႏိုင္ေသာ ေကာင္ေလးေၾကာင့္ ခဏေတာ့ ေငးၾကည့္မိ
သြား၏။
"မင္း ဘာျမင္ရလဲ"
"ဘာမွမျမင္ရဘူး "
"အင္ အဲ့တာ မင္းအစ္ကို ရိွတဲ့ေနရာပဲ"
"..."
ေလ႐ူးေလးေတြ တိုက္ၿပီး စကၠန္႕ မ်ားစြာေရတြက္သြား
လာေနခ်ိန္အထိ ခန္႔ပိုင္ဆီမွ ဘယ္လိုေမးခြန္းမ်ိဳးမွမက်
ေရာက္လာသျဖင့္ အေ႐ွ႕တည့္တည့္မွေတာင္တန္းျပာကို
ေငးၾကည့္ေနေသာ ရဲေဇာ္သည္ ခန္႔ပိုင္ကို လွည့္ၾကည့္
လိုက္မိ၏။
ထိုအခါ ပါးျပင္တစ္ဖက္မွလိမ့္ဆင္းက်လာေသာမ်က္ရည္အား
သူမျမင္ေအာင္ သုတ္လိုက္သည္ကိုေတြ႔လိုက္ရ၏။ ေဆးလိပ္
ေငြ႔၏ မီးၿငိမ္းလာမူကိုဂ႐ုမထားပဲ အားတင္းကာ အျဖစ္မွန္ကို
လက္ခံသလိုမ်ိဳး ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိမ့္၏။ ၿပီးေနာက္
ဘာမွမခံစားရသူလို အေနျပန္တည္သြားကာ
ေက်ာခိုင္းလွည့္ထြက္သြားဖို႔ ဟန္ျပင္ေလသည္။
ရဲေဇာ္သည္ ခန္႔ပိုင္၏ လႈပ္႐ွားမူမ်ားကိုမ်က္ေတာင္မခတ္
စတမ္းၾကည့္ရင္း သက္မခ်မိ၏။ဘာလို႔မ်ား မင္းရဲ႕ အမူအရာေတြဟာ ငါ့ကို စိုးမိုးေနရသလဲ။ဘာေၾကာင့္ မစိမ္းသက္သလိုခံစားေနရတာလဲ။
"ကိုေနာင္ရဲေဇာ္ "
"ဟင္း"
႐ုတ္တရက္ ထြက္သြားဖို္႔ဟန္ျပင္ၿပီးမွ ျပန္လွည့္ေခၚလ်ွင္
သူခပ္ျမန္ျမန္ပင္ထူးလိုက္မိသည္၊
" တစ္သက္လံုးအိပ္ေပးဖို႔က... ဘယ္လိုဆက္လုပ္ရမွာလဲ"
နားထင္ေလးကို ဖြဖြေလးကုပ္ရင္းေျပာတဲ့သူ။
ဟုတ္တယ္ ေခါင့္ အေငြ႔အသက္ေတြအားလံုး ေက်ာ္ခန္႔ပိုင္
ဆီ မွာ အကုန္ရိွတယ္။
"တကယ္လို႔ ခင္ဗ်ားအဆင္ေျပမယ္ဆိုရင္...
ကြၽန္ေတာ့္အစ္ကိုအျဖစ္ဟန္ေဆာင္ေပးၿပီး
အိမ္မွာလိုက္ေနေလ!!!"
ဒီေတာင္းဆိုမူကို သူလက္ခံသင့္ရဲ႕လား။
.........................................................
LOVE you All💚💚💚