We
(Special Jisoo's Story – I like me better when I'm with you)
การเกิดมาเป็นสมาชิกในครอบครัวที่รวยติดอันดับ 10 ของประเทศเป็นเรื่องๆที่หลายๆคนอาจจะใฝ่ฝัน มีบ้านหลังใหญ่ๆให้อยู่ มีรถหรูๆให้ขับให้นั่ง มีอาหารดีๆให้กินทุกมื้อ มีเงินให้ใช้จ่ายไม่ขาดมือ แต่การเกิดมาเป็น เชว มินกินั้น ไม่ใช้สิ่งที่เขาปรารถนา
เชว มินกิ เด็กหนุ่มอายุ 18 ปี เรียนโรงเรียนที่ค่าเทอมแพงที่สุดในเกาหลีใต้ เป็นเด็กที่โชคดีมากๆคนหนึ่ง แต่นั่นก็จากสายตาของคนภายนอก เพราะถ้าถามตัวมินกิเอง เขาก็ตอบได้เลยว่า เขาไม่ใช่เด็กที่โชคดีอะไร เขามีในสิ่งที่เขาไม่ได้รู้สึกว่าอยากจะได้ แต่ในสิ่งที่เขาอยากได้มากๆนั้น เขากลับไม่มี
โต๊ะเรียนโต๊ะหลังสุดติดหน้าต่างถูกจับจองด้วยเด็กหนุ่มอายุ 18 ปีผู้ที่มีส่วนสูงกว่า 182 เซนติเมตรพร้อมทั้งมีใบหน้าที่หล่อเหลาจนมีเหล่าแมวมองของ organization ต่างๆมาทาบทามให้ไป audition อยู่หลายครั้งและแน่นอนว่าเจ้าตัวปฏิเสธมันเสียทุกครั้ง มินกินั่งเท้าคางมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างไร้จุดหมายและไม่ได้สนใจบทเรียนที่คุณครูกับสอนอยู่หน้าห้อง เขาเอาแต่มองออกไปข้างนอก มองไปเรื่อยๆ ไร้จุดหมาย ไม่มีจุดวางสายตา เช่นเดียวกันกับในหัวของเขาที่มันว่างเปล่า
มินกินั่งมองต่อไปแบบนั้นโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าคุณครูที่อยู่หน้าห้องนั้นได้ออกไปแล้ว และตอนนี้ก็เป็นเวลาของพักกลางวัน นักเรียน... เพื่อนร่วมห้องของเขาเริ่มทยอยออกจากห้องไป จนในห้องเหลือเพียงแค่เขาเพียงคนเดียว
ใช่... มินกิไม่มีเพื่อนที่สนิทพอจะนั่งกินข้าวด้วยกัน โรงเรียนที่ค่าเทอมแพงที่สุดในประเทศแน่นอนว่าทุกคนที่เรียนที่นี่ต้องบ้านรวยถึงรวยมาก ทุกคนมีคำจำกัดความเดียวกันคือ "ลูกคุณหนู" เพียบพร้อมไปทุกอย่าง ทั้งการเรียน กิจกรรม กีฬา ความสามารถพิเศษ และมารยาทที่ได้รับการอบรมมาดี ซึ่งนั่น แตกต่างจากเขา
มินกิเป็นเด็กหัวดี จัดอยู่ในประเภทเด็กฉลาดเลยก็ได้ แต่เขาไม่เรียน เมื่อถึงคาบเรียน ถ้าไม่หลับ ก็นั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง กิจกรรม ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ จะไม่เห็นมินกิอยู่ในกิจกรรมนั้น ส่วนกีฬา เขาสามารถเล่นกีฬาได้หลายชนิด แต่ที่ชอบที่สุด ก็คงเป็นบาสเก็ตบอล ความสามารถเขามีมากพอที่จะเป็นนักกีฬาโรงเรียน แต่เพราะเขาคือมินกิ เขาจึงเล่นบาสเพื่อความสนุกเท่านั้น ความสามรถพิเศษ เขาเล่นกีตาร์เป็น แต่ไม่มีใครรู้ ส่วนมารยาท ก็แล้วแต่โอกาส แต่คนส่วนใหญ่มักจะพูดกันว่าเขาไม่มีมารยาท
เด็กหนุ่มร่างสูงลุกขึ้นจากโต๊ะประจำตัวแล้วเดินไปยัง canteen เพื่อหามื้อเที่ยงกิน ที่นี่เขาสามารถสั่งอะไรก็ได้เพราะมีเชฟทำอาหารให้อยู่แล้ว แต่สิ่งที่มินกิคือการเดินไปหยิบแซนวิชที่วางอยู่ในโซนของทานเล่นมาสองชิ้นและน้ำเปล่า 1 ขวดแล้วเดินออกไปจากห้องอาหาร
ต้นไม้ต้นใหญ่ที่อยู่หลังโรงยิมคือที่ประจำของเขา มินกิปีนขึ้นต้นไม้ไปนั่งยังกิ่งไม้ใหญ่ที่แข็งแรงพอจะรับน้ำหนักคนได้หลายคนพร้อมกันแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเชื่อมต่อหูฟังแล้วเปิดเพลงฟังเพลินๆแล้วจึงแกะห่อแซนวิชออกมากิน
มินกินั่งทานแซนวิชไปเรื่อยๆจนจัดการหมดทั้งสองชิ้น เขาก้มลงมองเวลาที่นาฬิกาข้อมือก่อนจะปลดหูฟังออกหนึ่งข้าง เหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมงจะเริ่มคาบบ่าย เด็กหนุ่มขยับกายพิงลำต้นต้นไม้แล้วหลับตาลงเพื่อจะพักสายตาสักงีบ แต่แล้วกลับมีเสียงของกระทบพื้นดังซ้ำดังขึ้นรบกวนการนอนของเขา
เที่ยงแบบนี้คงมีคนมาเล่นบาสสินะ
มินกิคิดในใจพยายามข่มตาให้หลับแต่ไม่ว่าจะพยายามหลับเท่าไร เขาก็ไม่สามารถหลับได้เพราะเสียงลูกบาสที่กระทบพื้นโรงยิมมันดังรบกวนเขาอยู่ เด็กหนุ่มลืมตาขึ้นแล้วถอนหายใจออกมาก่อนจะค่อยๆปีนลงจากต้นไม้เพื่อดินเข้าไปในโรงยิม เพราะยังไงก็นอนไม่หลับแล้ว ไปเล่นบาสสักหน่อยคงไม่เป็นอะไร
เด็กหนุ่มส่วนสูงกว่า 183 เซนติเมตรเดินเข้าไปในโรงยิมที่ตอนนี้กำลังมีเด็กผู้ชายที่สูงน่าจะราวๆ 175 เซนติเมตรกำลังเดาะบอลอยู่กับพื้นก่อนจะตั้งท่าเตรียมชู้ต และแน่นอน อีกฝ่ายชู้ต 3 แต้มได้อย่างสบาย ก่อนจะวิ่งไปเก็บลูกบาสมาถือไว้ในมือ และในจังหวะที่เด็กผู้ชายหันกลับมานั้น มินกิก็ได้แต่ยืนนิ่งมองไปยังอีกฝ่ายอย่างทำตัวไม่ถูกเพราะเมื่อได้รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นถึงลูกชายคนที่สองของประมุขตระกูลคิมที่มีอิทธิพลอันดับต้นๆของประเทศแล้วนั้น ความอยากเล่นบาสของเขาก็หมดไป
"อ้าว! มินกิเองหรอ" มิน จีซู เพื่อนร่วมห้องที่เขาแทบจะไม่เคยคุยกันเป็นฝ่ายเอ่ยทักก่อน
"ออ" มินกิพยักหน้าให้จีซูก่อนจะตัดสินใจเลือกที่จะเดินถอยหลังกลับออกไปจากโรงยิมถ้าไม่ติดว่าอีกคนเรียกเอาไว้ก่อน
"เดี๋ยวสิ..." เด็กหนุ่มร่างสูงหยุดเดินแล้วจ้องมองไปยังคนที่เรียกเขาเอาไว้ "เล่นด้วยกันไหม"
เป็นอีกครั้งที่มินกิได้แต่ยืนนิ่ง เพราะเขาไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะชวนเขาเล่นด้วยแบบนี้ เพราะปกติแล้วพวกเขาแทบจะไม่เคยคุยกันเลยแม้ว่าจะอยู่ห้องเดียวกันมาตั้งแต่ ม.ปลาย ปี 1 เราไม่เคยอยู่ในวงโคจรของกันและกัน เดินสวนกันไม่มีการทักทาย ถ้าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งขวางทางอยู่ก็แค่เบี่ยงตัวหลบให้โดยที่ไม่ได้พูดอะไร คาบเรียนพละเคยมีโอกาสอยู่ทีมเดียวกันอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรกันมากมายนอกจากเล่นไปตามเกม แต่กับครั้งนี้ จีซูกลับเป็นฝ่ายชวนมินกิเล่นด้วยกัน แม้อีกฝ่ายอาจจะชวนตามมารยาท แต่ถ้าเขาจะคิดว่าเป็นเรื่องดีๆในวันนี้ที่อย่างน้อยก็มีคนเห็นเขามีตัวตนก็คงไม่ผิดหรอกใช่ไหม
"อือ เอาสิ" มินกิตอบตกลงแล้วเดินเข้าไปหาเด็กหนุ่มร่างโปร่งที่ถือลูกบาสไว้ในมือ
#ficweyoonmin
เจอกันในเล่ม 3 ค่ะ