Δύο εβδομάδες αργότερα...
«Αποφάσισες;», με ρωτάει η Δάφνη και γνεφω αποφασισμένη το κεφάλι μου.
«Φυσικά», σηκώνομαι από το κρεβάτι και εκσφενδονίζω το βιβλίο άλγεβρας στην άλλη άκρη του δωματίου.
«Δεν θα έρθω», σκουπίζω την μύτη μου με το μανίκι της πιτζάμας μου και ανασηκώνω τους ώμους μου.
«Τί πράγμα; Φυσικά και θα έρθεις», με ταρακουνάει η Εύα και την κοιτάζω εχθρικά. «Αμ», «Οχι», ξανά λέω.
Ο Άλεξ είχε την φαινή ιδέα να πάμε όλοι μαζί σινεμά για να δούμε ένα νέο θρίλερ που το έκανε εντύπωση.
Και με το όλοι μαζί εννοώ και τον ΣΤΕΦΑΝΟ επίσης. Με τον οποίο έχουμε να μιλήσουμε από τότε που με παράτησε σπίτι του.
Δεν θέλει καν να μιλήσουμε, είπε ότι είναι καλύτερο να κάνουμε ένα διάλειμμα εφόσον το μεταξύ μας δεν λειτουργεί.
Οπότε στην ουσία είσαστε σε διάσταση.
Για δύο εβδομάδες...
Ναι, δεν λέω μου λείπει παρά πολύ να τον έχω δίπλα μου και να με κάνει να γελάω με τα πρόστυχα αστεία του, όμως μετά σκέφτομαι πως εκείνος με χώρισε οπότε δεν έχει μείνει τίποτα άλλο από το να αποδεκτώ την κατάσταση και να σεβαστώ την επιθυμία του.
Αυτό δεν σημαίνει όμως πως δεν τον θέλω ακόμη, γιατί τον θέλω. Περισσότερο από κάθε άλλη φορά.
«Δεν θέλω να δω τον Στέφανο», γκρινιάζω και ξανά κάθομαι στο κρεβάτι. Πιάνω την σακούλα με τα ελάχιστα πατατάκια που έχει αφήσει η Δάφνη και μπουκώνω μερικά στο στόμα μου.
Όποιος είπε πως γίνεσαι βουβάλι μετά από χωρισμό να έρθει τώρα εδώ μπροστά μου. Γιατί έχω χάσει δυόμισι κιλά και το μόνο που τρώω είναι μαλακίες τις τελευταίες εβδομάδες.
«Σταμάτα να τρως άλλο», με μαλώνει η Εύα και παίρνει την σακούλα με τα πατατάκια από τα χέρια μου. «Θα έρθεις και θα του δείξεις τι χάνει μπας και πάρει μπρος», χαμογελάει πονηρά και ανασηκώνει τα φρύδια της με νόημα.
Κοιτιουνται και χαμογελάνε πονηρά και εγώ απλά ξεφυσαω ηττημένη ξέροντας πως βρίσκομαι σε αδιέξοδο.
«Καλά», δέχομαι ηττημένη και σηκώνομαι επάνω την ώρα που εκείνες χτυπούν ενθουσιασμένες παλαμάκια.
[...]
«ΦΑΙΔΡΑ. ΚΟΥΔΟΥΝΙ», ουρλιάζει η Εύα από το μπάνιο και ξυπνάω από τον λήθαργο μου.
Σηκώνομαι από τον καναπέ και ανοίγω διστακτικά την πόρτα ελπίζοντας να μην είναι ο Στέφανος στην είσοδο, μα η τύχη δεν ήταν ποτέ με το μέρος μου για να είναι τώρα.
Ανοίγω λοιπόν την πόρτα και ο Στέφανος στέκεται αμίλητος. Με κοιτάζει αδιάφορος και φουσκώνει τα μάγουλα του απελευθερώνοντας τον αέρα και κοιτάζει μέσα στο σπίτι, αγνοώντας για λίγο την ύπαρξη μου.
Τέλεια.
ΝΑ ΣΗΜΕΙΩΘΕΙ Η ΓΑΜΗΜΕΝΗ Η ΕΙΡΩΝΙΑ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ!
Κοπελιά πρέπει να τσιλάρεις
Αγνοώ επιδεικτικά την σπαστική φωνούλα που δεν βγάζει τον σκασμό και πετάγεται οπότε της καυλώσει και στρέφω ξανά το βλέμμα μου στον Στέφανο. «Γεια», καταφέρνω να πω.
«Γχμ, γεια», με χαιρετάει αμήχανος και τρίβει απαλά τον σβέρκο του.
Δεν περίμενα ποτέ πως θα νιώθουμε τόσο άβολα ο ένας με τον άλλον, και το μόνο που θέλω τώρα είναι να πέσω στην αγκαλιά του.
Γνωρίζοντας πως κάτι τέτοιο δεν θα γίνει, βγάζω αυτές τις σκέψεις από το κεφάλι μου.
«Δάφνη, Εύα. Ήρθαν», φωνάζω στα κορίτσια για να με ακούσουν και η πόρτα του μπάνιου ανοίγει.
«Πάμε», χαμογελάει η Δάφνη.
«Σορρυ γι'αυτό», μου ψιθυρίζει η Εύα και πριν προλάβω να την ρωτήσω για ποιο πράγμα μου ζητάει συγγνώμη, με σπρώχνει ΚΑΘΟΛΟΥ ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ κάνοντας με να προσπεράσω με ένα άλμα τα δύο μικρά σκαλοπάτια της εξώπορτας μου και να προσγειωθώ μπροστά στον Στέφανο.
Έχετε και εσείς τέτοιες κολλητές ή μόνο εγώ; Να ξέρω αν η καημένη η Εύα έχει το θέμα ή συμβαίνει και στις δικές σας δικές κολλητές μωρέ.
«Ωπα», αναφωνεί εκείνος ξαφνιασμένος και πιάνει την μέση μου. Σηκώνω το κεφάλι μου για να τον κοιτάξω.
Τα χείλη του είναι ορθανοιχτα και δεν παίρνει τα μάτια του από πάνω μου, μα αποκρίνομαι μόλις τα λόγια του μου έρχονται στο μυαλό.
Ξεροκαταπίνω και απομακρύνομαι από κοντά του χωρίς να πω το οτιδήποτε, καθώς σχηματίζω με τα χείλια μου στην Εύα ένα «πέθανες». Εκείνη χαχανιζει με την Δάφνη και μπαίνουμε στο αμάξι του Άλεξ.
Δεν αργούμε πολύ να φτάσουμε στα Village και βγαίνουμε έξω από το αμάξι.
Ο Στέφανος αγνοεί τελείως την ύπαρξη μου. Για να σας δώσω να καταλάβετε, ποιο πολύ μιλάει με την Δάφνη την οποία αν θυμάστε είχε πει πως του σπάει τα νεύρα ΠΑΡΑ ΣΕ ΕΜΕΝΑ.
Δηλαδή, ναι, τραγικό σωστά;
Μην απαντήσετε.
ΤΡΑΓΙΚΟ!
Στεκόμαστε στην ουρά για να αγοράσουμε εισιτήρια και χαίρομαι που η ουρά δεν είναι μεγάλη. Καταλήγουμε σε ένα θρίλερ που δεν ξέρω καν τι θέμα έχει, αλλά δεν έχω δώσει και πολύ βάση διότι δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα.
Ο Στέφανος συνεχίζει να με αγνοεί και δεν ξέρω για πόση ώρα θα το συνεχίσει ακόμη, καταντάει κουραστικό και θέλω να τον κλωτσήσω στα παΐδια.
Ειλικρινά, με βγάζει έξω από τα ρούχα μου.
«Μωρό μου πάμε τουαλέτα;», ρωτάει η Εύα τον Άλεξ και εκείνος φυσικά και δέχεται. Δεν θέλω να ξέρω τι θα κάνουν οι προστυχαντζες εκεί μέσα...
«Ναι πάμε. Θέλω να κατουρήσω», πιάνει την περιοχή του ο Άλεξ λες και θα τρέξει να φύγει ας πούμε.
«Πάρτε μας ποπ κορν και κολες», μου δίνει στο χέρι ένα τσαλακωμενο εικοσαρικο, πιάνει το χέρι της Εύας και απομακρύνονται με προορισμό το μπάνιο.
Ο Στέφανος ρολάρει παιχνιδιάρικα τα μάτια του και προχωράει ένα βήμα πιο μπροστά για τα ποπ κορν.
Η Δάφνη κοιτάζει την τουαλέτα και μια εμάς. «Οχι», την μαλώνω ψιθυριστά που σκέφτεται να πάει κι εκείνη στην τουαλέτα, για να με αφήσει μόνο με τον Στέφανο.
Είμαι σίγουρη ότι αυτό ήταν το σχέδιο της εξαρχής. Αα την ύπουλη μουλάρα!
«Ναι», απαντάει εκείνη και κάνει ένα βήμα όπισθεν.
«Οχι», λέω ξανά ψιθυριστά.
«Αμ ναι», χαχανιζει πονηρά και κάνει άλλο ένα βήμα πίσω.
«Δάφνη», γρυλίζω και σε δευτερόλεπτα τρέχει προς το μπάνιο σαν τρελή, ενώ χαχανιζει σαν καρακάξα στην διαδρομή.
Είχα δίκιο όταν είπα πως επέδρασε από το Δαφνί. ΝΑ ΑΚΟΥΤΕ ΤΗΝ ΦΑΙΔΡΑ.
Η ΦΑΙΔΡΑ ΞΕΡΕΙ.
*κλείνει πονηρά το μάτι της*
Αχ, και ναι κυρίες και κύριοι, αυτή είναι οι κολλητή μου. Ή μάλλον, αυτές είναι οι δυο άμυαλες κολλητές μου.
«Τι τρέχει με αυτή;», με πικάρει ένας βλάκας της ηλικίας μας λίγο πιο δίπλα μου και γυρίζω να τον κοιτάξω. Πρώτου τον βρίσω ο Στέφανος παίρνει τον λόγο. «Δουλειά σου», του γρυλίζει και πιάνει τον καρπό μου φέρνοντας με από την άλλη μεριά, μακριά από εκείνον.
Χαμογελάω στην κίνηση του μα δεν του το δείχνω. «Δεν χρειαζόταν αυτό», του λέω απλά χωρίς να τον κοιτάζω.
Αντιθέτως κοιτάζω τον ανόητο που πετάχτηκε προηγουμένως, για να δω την αντίδραση του Στέφανου.
Μπαίνει μπροστά μου τάχα κάνοντας πως κοιτάζει την μηχανή του ποπ κορν, βέβαια το καταλαβαίνω όμως δεν του λέω κάτι.
Έχουμε και μια αξιοπρέπεια.
Η σειρά μας έρχεται και η ξινη στο ταμείο απευθύνεται αποκλειστικά και ΜΟΝΟ στον Στέφανο.
«Τί θα πάρεις όμορφε;», τον πλησιάζει αγνοώντας την δική μου ύπαρξη η ψηλή ξανθιά.
ΜΑ ΤΟΣΟ ΚΟΝΤΗ ΕΙΜΑΙ ΠΙΑ;
Μπαίνω μπροστά στον Στέφανο.
«Θα πάρουμε», της τονίζω, «πεντε ποπ κορν μεσαίου μεγέθους και πέντε κόλες», της χαμογελάω ειρωνικά χτυπώντας τα νύχια μου νευρικά στον πάγκο.
Εκείνη γνέφει σηκώνοντας το φρύδι της και προχωράει προς την μηχανή του ποπ κορν.
«Οτι να ναι», μουρμουριζω και ο Στέφανος φαίνεται να το διασκεδάζει.
«Συμπαθητική κοπέλα», μου δείχνει την ξανθιά η οποία είναι γυρισμένη πλάτη δείχνοντας μας τον κωλο της, που είναι σαν την Πλατεία Συντάγματος να πούμε.
«Μήπως θες να την καλέσεις να δει την ταινία μαζί μας;», τον ρωτάω σαρκαστικά και προχωράω στο ταμείο σε έναν νεαρό, για να πληρώσω το φαγητό μας.
Γνέφει αρνητικά και μπαίνει μπροστά μου, με εμένα να γκρινιάζω.
«25€», απευθύνεται σε εμένα ο νεαρός και βγάζω το πορτοφόλι μου, μα το χέρι του Στέφανου με σταματάει παίρνοντας το στα χέρια του.
«Ουτε καν».
Βγάζει από την κωλοτσεπη ένα χάρτινο και ακουμπάει με δύναμη το πενηντάρικο πάνω στον πάγκο, επιστρέφοντας το πορτοφόλι μου. «Ηθελα να πληρώσω εγώ», κατσουφιάζω.
Γυρνάει το κεφάλι του και με κοιτάζει, μα πριν προλάβει να μιλήσει ο νεαρός στο ταμείο τον διακόπτει.
«Τα ρέστα σας», του προσφέρει τα λεφτά στο χέρι ευγενικά, σε αντίθεση με τον Στέφανο που προηγουμένως ακούμπησε τα χρήματα με δύναμη επάνω στο τραπέζι.
Ο Στέφανος γρυλίζει και βάζει τα λεφτά στην κωλοτσεπη, αγριεμενος με το αγόρι στο ταμείο.
«Τα ποπ κορν σου», μου λέει γλυκά εκείνος και αφού γνέψω στον νεαρό παίρνω το ποπ κορν στα χέρια μου, τρώγοντας ένα παιχνιδιάρικα.
Ο Στέφανος γρυλίζει και με καει με το βλέμμα του.
Τζουζει μάλλον:)
«Πληροφοριακά, έχει αγόρι», του λέει ο Στέφανος ειρωνικά και τα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα από την έκπληξη, ενώ παίρνει απότομα τα ποπ κορν που προορίζονταν για εκείνον, ρίχνοντας μερικά πάνω στον πάγκο.
Ο νεαρός μαζεύεται και χωρίς να μιλήσει μαζεύει με ένα βρεγμένο πανί τον πάγκο που έχουν πέσει τα ποπ κορν.
Χαμογελάω αυτρεσκα στον Στέφανο.
«Πληροφοριακα», επαναλαμβάνω τα λόγια του, «έχουμε χωρίσει», ανασηκώνω τους ώμους μου και τοποθετώ αθώα ένα ποπ κορν στο στόμα μου.
«Βρισκόμαστε σε διάσταση», με διορθώνει. Παίρνει την κολα στα χέρια του και με πλησιάζει. «Και αυτό δεν σημαίνει πως θα αφήνω τον κάθε παπάρα να σου την πέφτει μπροστά μου, κουνελάκι», ρουφάει επιδεικτικά λίγο από το αναψυκτικό του χωρίς να παίρνει τα μάτια του από πάνω μου και με προσπερνάει προχωρώντας προς την αίθουσα που θα προβληθεί η ταινία.
•~•
Γεια σας πιτογυραα
(Τώρα πεινάω😭)
Τι μου κάνετε;
Πως σας φάνηκε το κεφ;
Εμένα καλουλι.
Μόνο εγώ θεωρώ την συμπεριφορά του Στέφανου γλυκιά;😍
ΧΟ ΧΟ
Λοιπόν μάλλον την Κυριακή θα ανέβει στο Καταλάθος Συγκάτοικοι.
Λοιπόν αυτά για σήμερα, τα λέμε στο επόμενοο.
Love you all
Η δικιά σας, Σία🍫