Ανοίγω τα μάτια μου και εξετάζω τον χώρο γύρω μου. Εντάξει. Αυτό σίγουρα δεν είναι το δωμάτιο μου.
Έλα ρε είσαι έξυπνη εσύ, σαινι σαινι.
ΒΟΥΛΩΣΕ ΤΟ!
Παρατηρώ στους τοίχους που είναι κολλημένες άφησες με γυναίκες, ποζάροντας προκλητικά με μαγιό.
Για μισό λεπτό, κάτι μου θυμίζει αυτός ο χωρίς.
ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ.
Τελικά έχεις λίγο IQ. Νόμιζα πως χάθηκε όλο όταν η μητέρα σου έπεσε από τις σκάλες και χτύπησες το καημένο κλουβιο κεφαλάκι σου.
Μισό τι; Η μαμά μου έπεσε από τις-
ΜΩΡΗ ΜΑΛΑΚΩ ΕΤΣΙ ΤΟ ΕΙΠΑ.
ΑΑΑΑ. Το ήξερα φυσικά.
Ναι, πίσω στο θέμα μας.
Το φόρεμα μου βρίσκεται διπλωμένο πάνω στο γραφείο και στο πάτωμα βρίσκονται ακουμπισμένες οι γόβες μου.
Γουρλώνω τα μάτια μου και απευθείας κοιτάζω κάτω από την κουβέρτα για να σιγουρευτώ πως φοράω ρούχα και δεν είμαι με τα εσώρουχα.
Αφήνω μια ανάσα ανακούφισης μόλις βλέπω πως φοράω κάτι φαρδιές μπλέ πιτζάμες αλλά φρικαρω στην ιδέα ότι με έντυσε ο Στέφανος.
Η πόρτα ανοίγει και ο Στέφανος κάνει την εμφάνιση του.
«Α, ξύπνησες;», καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια να χαμογελάσει και πλησιάζει το κρεβάτι. Κάθεται δίπλα μου. «Είσαι καλύτερα;»
Έλα μου;
«Ε; Καλύτερα;»
«Παραμίλαγες στον ύπνο σου και είχες έναν εφιάλτη», εξηγεί στα γρήγορα.
«Τι έβλεπες;»
Προσπαθώ να θυμηθώ αλλά ο πονοκέφαλος δεν βοηθάει. «Δεν θυμάμαι», παραδέχομαι.
Γνέφει θετικά και χωρίς να πει κάτι σηκώνεται όρθιος. Ανοίγει το παράθυρο και μαζεύει τα πεταμένα ρούχα που υπάρχουν στο πάτωμα.
Οι συμβουλές μου περί καθαριότητας βλέπω του έχουν μείνει και χαμογελάω στην θέα του Στέφανου να μαζεύει το δωμάτιο του.
Η ποδιά του λείπει.
«Α», ξύνω το κεφάλι μου.
«Δεν το θυμάμαι».
Ο Στέφανος σηκώνει τους ώμους του.
«Υποθέτω δεν θυμάσαι και αυτά που μου έλεγες, σωστά;», χαμογελάει στραβά.
Στέκεται όρθιος σε εμένα και μου απλώνει τα χέρια για να με σηκώσει.
«Θα έπρεπε;», απορώ. Εκεινος χαχανιζει πονηρά σηκώνοντας τα φρύδια του νοηματικά.
ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΑΥΤΟ;
Τον ακολουθώ ήρεμη μέχρι την κουζίνα. «Ναι;»
Χωρίς να απαντήσει στην ερώτηση μου βγάζει ένα ποτήρι και ένα πακέτο ντεπον. «Φαντάζομαι έχεις πονοκέφαλο», άκουμπαει τα φάρμακα δίπλα μου με ένα ποτήρι γεμάτο νερό.
«Προς τι αυτό το πονηρό γελάκι προηγουμένως;», απορώ. Ανοίγω το πακέτο με τα ντεπον και ρίχνω μια ταμπλέτα μέσα στο νερό. Ανακατεύω το υγρό με το κουτάκι και παρατηρώ τις φυσαλίδες που παρατηρούνται.
Τι; Πάντα μου άρεσε να το κάνω αυτό.
«Ήθελες να σε γαμήσω», λέει απλά και γυρίζει την πλάτη του σε εμένα.
«Ελα μου;»
«Μχμ», γνέφει περήφανος θετικά,
«μου το ζήτησες κάπου στις εφτά φορές». Ένα αυταρεσκο χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο του.
Πίνω μονορουφι το αηδιαστικό ντεπον και ακουμπάω το ποτήρι στον πάγκο.
«Μήπως, λέω εγώ μήπως, υπερβάλεις όσο πατάει μια έγκυος ελέφαντας με δεκαπέντε χιλιάδες ελεφαντάκια;», ρωτάω ελπίζοντας να μου πει πως:
Ναι Φαίδρα, φυσικά και κάνω πλάκα.
Μέθυσες αλλά ήσουν ήρεμη σαν την ετοιμοθάνατη γάτα της γειτόνισσας και δεν μου είπες πως θες να σε πηδήξω τόσες φορές, δεν έκανες ντροπιαστικά πράγματα, δεν φωναζες ούτε ουρλιαζες, ούτε έγινες ρεζίλι σε όλη την διαδρομή, ούτε ξερασες ούτε-
«Μισο», σταματάω τις σκέψεις μου.
«Ξερασα;»
Ο Στέφανος γνέφει θετικά.
«Και ήσουν παρών;»
Ο Στέφανος ξανά γνέφει θετικά.
«Και δεν με χώρισες ακόμα;», απορώ.
Εκείνος κάθεται στην καρέκλα απέναντι μου. «Να σε χωρίσω γιατί ξερασες και ήμουν δίπλα σου;», απορεί και πίνει μια γουλιά από το γάλα του με καοτονικ.
ΓΙΑΤΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ Ο ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΕΙΝΑΙ 18 ΧΡΟΝΩΝ!
«Ναι», λέω το αυτονόητο και γνέφει αρνητικά. «Οχι», σταματάει τις σκέψεις μου.
«Θυμάσαι τι σου είπα όταν παραπονέθηκες και ήθελες να με διώξεις από το μπάνιο γιατί δεν ένιωθες άνετα να είμαι εκεί;», με ρωτάει πίνοντας και την τελευταία γουλιά του σοκολατουχου γάλατος του.
Σπάω το κεφάλι μου μα θυμηθώ όμως δεν καταφέρνω τίποτα.
«Οχι. Όχι δεν θυμάμαι», παραδέχομαι και σκάει ένα γελάκι.
«Θα θυμηθείς», μου κλείνει το μάτι και τα γλυκά λακακια του εμφανίζονται.
Μισό κλείνω εχθρικά τα μάτια μου που δεν σκοπεύει να μου πει και αναστενάζω. «Εσυ με έντυσες;»
«Ναι», λέει απλά.
«Α. Ωραία», ξεροκαταπίνω αμήχανη.
Οκευ δεν έχω τεράστιο κόμπλεξ με το σώμα μου αλλά ακόμη δεν νιώθω άνετα να με βλέπει γυμνή ο Στέφανος.
«Φαντάστηκα πως δεν θα βολευοσουν να κοιμηθείς με το φόρεμα», τεντώνεται και πιάνει το ποτήρι μου τοποθετώντας το στον νεροχύτη.
Παιδί για σπίτι.
Οποία ενδιαφέρεται ΝΑ ΜΗΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΤΑΙ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΤΗΣ ΒΓΑΛΩ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΕ ΤΟ ΚΟΥΤΑΛΙ.
Ευχαριστώ.
«Συγγνώμη που χόρεψα με εκείνον τον τύπο χθες. Δεν ξέρω τι σκεφτόμουν», πηγαίνω δίπλα του και κάθομαι στα πόδια του. Με δέχεται γλυκά και σφίγγεται στην θύμηση των χθεσινών γεγονότων.
«Ναι», μουρμουριζει πηραγμενος.
«Γιατί ήπιες τόσο πολύ ώστε να φτάσεις σε αυτό το σημείο;», σμίγει τα φρύδια του.
Δεν ξέρω αν είναι η κατάλληλη ώρα να του θυμίσω πως εκείνος είναι η αιτία. Οτι με έστησε για σχεδόν μια ώρα, δεν μου εξήγησε ποτέ που ήταν και γιατί άργησε ούτε τι σκατά εννοούσε ο Άλεξ όταν είπε πως ο Στέφανος είναι φτιαγμένος. Ξανά.
«Εγώ φέρω όλο το μερίδιο ευθύνης δηλαδή; Εσύ δεν φταις καθόλου;», δυναμώνω την φωνή μου και σηκώνομαι από τα πόδια του. Στέκομαι απέναντι του και απλά με κοιτάζει.
«Εγώ δεν χόρεψα ποτέ προκλητικά με καμία. Εσύ», με δείχνει με τον δείκτη του, «Εσύ το έκανες». Διακρίνω μια ειρωνία στην φωνή του την οποία προσπαθώ να αγνοήσω, όμως δεν τα καταφέρνω και πολύ καλά.
«Ναι. Και σου ζήτησα συγγνώμη, δεν ήξερα τι έκανα», φωνάζω επαναλαμβάνοντας τα λόγια μου.
«Θα μπορούσα και εγώ κάθε γαμημένη φορά που μεθάω όχι απλά να χορεύω με άλλες αλλά και να πηδάω άλλες. Θα μου το συγχωρούσες αυτό;»
«Μην μπερδεύεσαι. Άλλο να πηδιεμαι και άλλο να χορεύω. Είναι δυο τελείως γαμημένες διαφορετικές έννοιες οπότε μην τις συγκρίνεις, εντάξει;», μη αφήνοντας του περιθώρια απάντησης συνεχίζω, «και ξέρεις κάτι;», τον πλησιάζω. «Εσυ φταίς. Εσύ φταις που μέθυσα. Εάν είχες έρθει στην ώρα σου στο γαμημένο πάρτυ και δεν ήσουν πολύ απασχολημένος με το να καπνίζεις χόρτο άνευ λόγου, δεν θα είχε γίνει τίποτα από όλα αυτά».
«Αρκετά», φωνάζει πλέον εξοργισμένος και χτυπάει δυνατά το χέρι του επάνω στο τραπέζι. «Εχεις άδικο και πας να βγεις από πάνω».
Πάω να μιλήσω αλλά υψώνει το χέρι του σε εμένα διακόπτοντας ότι ήθελα να πω. «Ναι. Άργησα στο γαμημένο πάρτυ, αλλά εσύ φταις που έγινε όλο αυτό. Είσαι υπεύθυνη των πράξεών σου. Μην ρίχνεις τις ευθύνες στους άλλους επειδή είναι πολύ βαριές για να τις κουβαλήσεις», με δείχνει εκνευρισμένος.
«Και ίσως την επόμενη φορά απλά να ρωτήσεις πριν βγάλεις τα άθλια και χωρίς νόημα συμπεράσματα σου».
«Τι;», ρωτάω απορημένη.
«Ο πατέρας μου έχει γαμημένο καρκίνο, εντάξει; Το ανακαλύψαμε αργά και δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά. Αγόρασα χόρτο για να ξεχαστώ και να ηρεμήσω όσο μπορώ αλλά απλά κάνει τα πράγματα πιο επώδυνα για την πάρτη μου», φωνάζει και πιάνει το κεφάλι του. «Οπότε με συγχωρείς πάρα πολύ που δεν ήρθα στην ώρα μου και δεν σε σταμάτησα από το να κάνεις ότι έκανες με έναν άγνωστο», φωνάζει εξοργισμένος και μένω παγωμένη.
«Στεφανε δεν είχα ιδέα-
«Δεν με ενδιαφέρει εντάξει;», με διακόπτει υψώνοντας την παλάμη του σε εμένα «δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Εφόσον εγώ είμαι η αιτία όλου αυτού, αυτό που έχουμε τελειώνει εδώ», απαντάει σκληρά.
Τον πλησιάζω μετανιωμένη για αυτά που του είπα μα με σταματάει. «Οχι», με απομακρύνει. «Ισως είχες δίκιο, αυτό δεν είναι σχέση. Ίσως δεν κάνουμε καλό ο ένας στον άλλον», λέει σκληρά χωρίς να με κοιτάζει.
Δάκρυα συσσωρεύονται γύρω από τα μάτια μου και τα σκουπίζω με το μανίκι μου. «Στέφανε τι λες;», τον πλησιάζω και για κάποια δευτερόλεπτα δεν απαντάει.
Σηκώνει το βλέμμα του και με κοιτάζει.
Φέρνει τα χείλη του σε μια ίσια γραμμή.
«Τελειώσαμε Φαίδρα», λέει χωρίς κανέναν ίχνος συναισθήματος. Πιάνει το κινητό του και χωρίς να με αφήσει να απαντήσω βγαίνει από το σπίτι του φροντίζοντας να χτυπήσει με δύναμη την πόρτα πίσω του.
Συνεχίζεται...
•~•
Γεια σας μπακλαβαδάκια μου.
ΜΗΝ ΜΕ ΣΚΟΤΩΣΕΤΕ.
ΠΛΙΖ.
Θέλω την ζωουλα μου.
Πως θα περάσω εγκληματολογία χωρίς αυτήν; Χεχεχε βρήκα το επάγγελμα των ονείρων μου.
Τι κάνετε;
Καλό μήναα.
Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;
Εμένα μου άρεσε άσχετα αν χώρισαν.
Ερώτηση
Είστε με το μέρος του Στέφανου ή της Φαίδρας και γιατί;
Εγώ προσωπικά υποστηρίζω Στέφανο.
Προσπάθησε να το διαχειριστεί όσο πιο ήρεμα μπορούσε ενώ από την άλλη η Φαίδρα άρχισε να του φωνάζει και να τον κατηγορεί χωρίς να ξέρει και χωρίς να τον ρωτήσει, οπότε είμαι με το team του Στέφανου.
Η Φαίδρα φέρθηκε λίγο ΠΟΛΥ σαν μαλακω.
Θέλετε να τους αφήσω χωρισμένους;😈
Αυτά για σήμερα, καλή Καθαρά Δευτέρα για αύριο. Να φάτε πολλές γαρίδες, πολλά καλαμαράκια, χταποδάκια και ότι άλλο τρώνε την καθαρά Δευτέρα τέλος πάντων 😂
Αυτά για σήμερα
Τα λέμε στην Τέταρτηη
See you soon
Η δικιά σας, Σία η γαρίδα (idk απλά ήθελα να το πω γιατί λατρεύω τις γαρίδες, don't judge xoxo).