Zawgyi
♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤
************************************
ကြၽန္ေတာ္ဆိုင္မလာခင္မနက္အေစာကကိုကိုဖုန္းဆက္လာသည္။သူေနမေကာင္းလို႔ဒီေန႔ေတာ့ဆိုင္မလာျဖစ္ေလာက္ဘူးတဲ့။ကြၽန္ေတာ္လိုက္လာမယ္
ေျပာေတာ့သူအဆင္ေျပပါတယ္..ေဆးေသာက္ထားၿပီမလို႔သက္သာသြားမွာပါလို႔ပဲေျပာၿပီးဖုန္းခ်သြားသည္။
ဆိုင္ကိုသြားသြားေနတာကသူ႔ကိုေတြ႔ခ်င္လို႔ပါဆိုမွသူကမလာေတာ့ကြၽန္ေတာ့္မွာသြားခ်င္စိတ္ေတာင္မ႐ွိေတာ့။ဒါမဲ့လဲအိမ္မွာေနလဲပ်င္းေနမွာနဲ႔အတူတူဆိုင္ပဲလာလိုက္သည္။ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ပ်င္းခ်ိန္ေတာင္မ႐ွိ။ဒီေန႔မွခါတိုင္းထက္လူေတြကပိုၿပီးစီလို႔။
အလုပ္ေတြအကုန္ၿပီးလို႔လူေတြလဲေတာ္ေတာ္ေလးပါးသြားမွနာရီတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ေတာ့၁နာရီနဲ႔၅မိနစ္ေတာင္႐ွိေနေလၿပီ။ဗိုက္ဆာမဆာေတာင္ကြၽန္ေတာ့္မွာသတိမထားႏိုင္။
"ညီ..ဗိုက္ဆာေနၿပီမလား...ဒီေန႔မွလူေတြကေတာ္ေတာ္မ်ားေနတာ...အခ်ိန္ေတာင္လင့္ေနၿပီ...ဘာစားမလဲကိုယ္ဖုန္းဆက္မွာျပီးပို႔ခိုင္းလိုက္မယ္."
"ကြၽန္ေတာ္အျပင္မွာသြားစားလို႔ရမလား..မေဝးပါဘူး..ဒီလမ္းထိပ္နားတင္ပဲ.."
"ရတာကရပါတယ္..လူေတြလဲမ႐ွိသေလာက္ပါးသြားၿပီပဲ...ကားယူသြားမလား"
"အာ..ေတာ္ပါၿပီ..လမ္းေလးလဲေလ်ွာက္ခ်င္လို္႔"
"ဟုတ္ပါၿပီ..သြားသြား..."
"ကိုေဇေရာဘာစားမလဲ...ကြၽန္ေတာ္ဘာဝယ္ခဲ့ေပးရမလဲ..."
"ကိုယ္ကေတာ့မွာပဲစားေတာ့မယ္...ညီသာအဝစားခဲ့"
"ဟုတ္..ကြၽန္ေတာ္ျမန္ျမန္စားၿပီးျပန္လာမယ္ေနာ္"
"Okပါဗ်ာ"
......................................................................
ကြၽန္ေတာ္လဲစိတ္မပါစြာလမ္းေလ်ွာက္ရင္းဆိုင္တစ္ဆိုင္ဝင္လိုက္သည္။ဆိုင္ထဲေရာက္ေတာ့လူတစ္
ေယာက္All blackနဲ႔mask ကလဲတပ္ထားေသးသလိုဦးထုတ္အနက္ကိုလဲခပ္ငိုက္ငိုက္ေဆာင္းထားေသးသည္။
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ဘာရယ္မဟုတ္ဒီတိုင္းၾကည့္လိုက္မိတာပါ။ထိုသူကေတာ့ေခါင္းေတာင္ျပန္ေဖာ္မလာေတာ့ေပ။ကြၽန္ေတာ္လဲလြတ္ေနတဲ့တစ္ေနရာဝင္ထိုင္ၿပီးဘာမွစားခ်င္စိတ္သိပ္မ႐ွိလို႔ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳက္တဲ့မာလာ႐ွမ္းေကာပြဲအေသးသာမွာလိုက္သည္။
စားေနရင္းနဲ႔တစ္ေယာက္ေယာက္ကစိုက္ၾကည့္ေနသလိုခံစားရလို႔မရည္ရြယ္ပဲခနကလူကိုအၾကည့္ေရာက္မိေတာ့ဟိုလူကခ်က္ျခင္းမ်က္ႏွာျပန္လႊဲသြားသည္။ကြၽန္ေတာ္လဲဆက္ၿပီးသာငံု႔စားေနလိုက္သည္။
ကြၽန္ေတာ္လဲစားၿပီးတာနဲ႔ပဲျပန္ထြက္လာလိုက္သည္။ဆိုင္ျပန္သြားရဦးမည္မဟုတ္ပါလား။ကြၽန္ေတာ္လဲအိတ္ကပ္ထဲလက္ေလးႏွစ္ဖက္ထည့္ကာ
ေခါင္းငံု႔ကာေလ်ွာက္လာသည္။
"အင့္..."
"လူကိုေတာင္မျမင္ဘဲတိုက္မိတဲ့ထိဘာေတြေတြးေနတာလဲ..ေကာင္ေခ်ာေလးရ"
"ခင္..ခင္မ်ားက"
"ဝိုး...ကိုယ့္ကိုမွတ္မိတယ္ေပါ့...ဂုဏ္ယူစရာပဲ..
ကိုယ္အစေဖာ္ေပးစရာမလိုေတာ့ဘူး"
ကြၽန္ေတာ္ေ႐ွ႕တြင္ရပ္ေနတဲ့သူကတျခားသူမဟုတ္ေပ။ကိုကို႔ကိုကြၽန္ေတာ္သြားကယ္တုန္းကကိုကို႔ကိုဝိုင္း႐ိုက္ေနၾကသည့္လူေတြထဲကတစ္ေယာက္ပင္။
ကြၽန္ေတာ့္ကိုမေက်နပ္လို႔လာသတ္ၾကတာမ်ားလား။ကြၽန္ေတာ္ေၾကာက္တယ္။
"ကိုယ္နဲ႔လိုက္ခဲ့ပါလား...မင္းမခံစားဖူးတဲ့နိဗၺာဘံုကို..ကိုယ္ေရာက္ေအာင္ပို႔ေပးမယ္"
"ခမ်ား..မိုက္႐ိုင္းလွခ်ည္လား..ကြၽန္ေတာ္
ေယာက်ာ္းေလးဗ်"
"ဒါမဲ့မင္းေလးကခ်စ္စရာေလး..လာပါကြာ"
ေဘးမွာလမ္းသြားလမ္းလာေတြ႐ွိေနတာေတာင္ဒီလူဘယ္လိုေတာင္အတင့္ရဲရတာလဲ။
"တစ္ခုေတာ့႐ွိတယ္..ေကာင္ေလး...မင္းအရင္တစ္ခါလိုေအာ္ပစ္ဖို႔ေတာ့မစဥ္းစားနဲ႔...ဒီဓားနဲ႔ဒီေနရာမွာတင္ထိုးသတ္လိုက္လို႔ရတယ္"
ကြၽန္ေတာ့္အေတြးကိုသိေနတဲ့အလားသူကအရင္စကားဆိုကာသူအိတ္ထဲကပါလာသည့္ဓားေလးကိုကြၽန္ေတာ္ျမင္သာေလာက္ေအာင္ျပသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ကြၽန္ေတာ္လဲဘာစကားမွေတာင္မဆိုရဲေတာ့ေပ။ကြၽန္ေတာ္ဘာ္လိုလုပ္ရမလဲ။ကြၽန္ေတာ္သူ႔ေနာက္လိုက္သြားရေအာင္လဲကြၽန္ေတာ္ကေခၚတိုင္းလိုက္သည့္အေပါစားေယာက်ာ္းေလးတစ္ေယာက္မဟုတ္ေပ။
မလိုကိရင္လဲကြၽန္ေတာ္မေသခ်င္ေသးေပ။စိတ္ထဲကေတာင့္တမိသည္ကကိုကိုရယ္ပါ။ကိုကို..ေနမေကာင္းတာသိေပမယ့္ခုခ်ိန္ကြၽန္ေတာ့္ေ႐ွ႕ေရာက္လာေပးပါလား။
ထိုစကားအားစိတ္ထဲကဆိုေနေပမယ့္လက္ေတြ႔မွာထိုတယုတ္တမာေခၚေဆာင္ရာလမ္းၾကားေလးတစ္ခုဆီသို႔အံကိုျကိတ္ကာမ်က္ရည္က်လ်က္လိုက္ပါလာသည္။တစ္ခါတေလေပ်ာ့ညံ့လြန္းတဲ့ကိုယ့္ကိုကိုယ္လဲမုန္းတီးမိပါသည္။တစ္ခုခုဆိုမ်က္ရည္က်ဖို႔ႀကီးပဲ။က်န္တာက်ဘာမွမလုပ္ေဆာင္ႏိုင္။
"ေဟ့ေကာင္...မင္းငါ့ခ်စ္သူကိုလက္ဖ်ားနဲ႔မေျပာနဲ႔..စိတ္နဲ႔ေတာင္ပစ္မွားစရာမလိုဘူး...ခြပ္"
ေနာက္ကေနေျခသံၾကားလို႔ကြၽန္ေတာ္ေရာဟိုလူေရာႏွစ္ေယာက္လံုးလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ခနကဆိုင္ထဲမွာေတြ႔ခဲ့တဲ့all blackနဲ႔လူပါရယ္။ဟင္သူက
ကိုကိုလား။
ကြၽန္ေတာ့္ကိုေခၚလာသည့္ထိုလူႀကီးေပၚကေနတက္ခြကာမ်က္ႏွာကိုပဲအဆက္မျပတ္လိမ့္ထိုးေနေလသည္။ထိုလူမ်က္ႏွာမွာကလဲအေတာ္ေလးစုတ္
ပ်က္သပ္ေနေလၿပီ။သို႔ေပမယ့္ကိုကိုမရပ္ေသး။ထိုအတိုင္းဆိုလက္လြန္သြားမွာစိုးသည္ေၾကာင့္...
"ကိုကို..ေတာ္ပါေတာ့..သူေသသြားလိ္မ့္မယ္"
"ေသပါေစ..ေသေတာင္ကိုယ္မေက်နပ္ဘူး...ခြပ္.
ခြပ္.."
"ကြၽန္ေတာ့္ကိုခ်စ္ရင္ေတာ္ပါေတာ့"
ပိစိရဲ႕အသံက်ယ္က်ယ္ႏွင့္ေအာ္သံကိုၾကားမွကြၽန္ေတာ္ရပ္လိုက္ကာငိုေနသည့္ပိစိကိုရင္ခြင္ထဲထည့္ကာဖက္ထားလိုက္သည္။
"ေတာ္ေသးတာေပါ့...ကိုယ္ပိစိေနာက္လိုက္လာခဲ့မိလို႔"
"အီး..ဟီး..ဘာလို္႔ျမန္ျမန္မလာတာလဲ...ကြၽန္ေတာ္ေၾကာက္လို႔ေသေတာ့မယ္.."
"ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္"
ကိုကို႔ရင္ခြင္ထဲမွထြက္ကာကိုကို႔ကိုမ်က္ရည္မ်ားျပည့္ေနတဲ့မ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္စိုက္ၾကည့္ကာ...
"ဟင့္အင္း...မေတာင္းပန္နဲ႔...ဟင့္....ခနကဆိုင္ထဲမွာ....ကြၽန္ေတာ့္ကိုေတြ႔ေတာ့ေရာဘာလို႔မေခၚတာလဲ...အီး..ဟီး"
"..ဒါက..ဒါကေလ.."
"ကိုကို..."
ကိုကိုနဲ႔စကားေျပာေနတုန္းမွာပင္ေနာက္က႐ုတ္တရက္လႈပ္႐ွားမႈကိုျမင္လိုက္သည္ေၾကာင့္ကိုကို႔ကိုအားႏွင့္ဆြဲလွည့္လိုက္သည္။ကိုကိုထိုးထားလို႔လွဲေနသည့္သူကအခြင့္ေကာင္းယူကာကိုကို႔ကိုဓားႏွင့္ထိုးဖို႔ရြယ္သည္မို႔ကိုကို႔ကိုဆြဲလွည့္ကာကြၽန္ေတာ္အေ႐ွ႕ကကာလိုက္သည္။
"ကေလး..."
ထိုလူကထိုးၿပီးသည္ႏွင့္အျမန္ေျပးထြက္သြားေတာ့သည္။
"ကေလး...ကိုယ္အခုဆက္ခ်င္းေဆးရံုေခၚသြားမယ္...ေနာ္...ကေလးေနာ္"
"ကိုကို..မငိုပါနဲ႔..ကြၽန္ေတာ္ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး..."
ကိုကိုငိုတာျမင္ရေတာ့ကြၽန္ေတာ့္ဗိုက္ကဒဏ္ရာထက္ေတာင္ပိုနာက်င္ရသလိုပင္။ကိုကိုငိုတာကိုကြၽနိေတာ္တစ္ခါမွမေတြ႔ဖူးေပ။ကြၽန္ေတာ့္ေ႐ွ႕အျမဲျပံဳးေနသည့္ကိုကိုကကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္ငိုသည္ဆိုတာကအရမ္းကိုနာက်င္ဖို႔ေကာင္းသည္ေလ။
ကြၽန္ေတာ္ပိစိကိုေပြ႔ခ်ီကာထိုလမ္းၾကားေလးထဲမွထြက္လာခဲ့သည္။လမ္းေပၚေရာက္သည္ႏွင့္ေဇယ်ာကိုေတြ႔လိုက္ရသည္။
"ဟာ..ခန္႔..ညီကဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ"
"ငါ..ငါေနာက္မွေျပာျပမယ္..ေလာေလာဆယ္ေဆးရံုအရင္သြားရမယ္.."
"ေအး..လာလာ...ငါကားပါလာတယ္"
......................................................................
အေရးေပၚခန္းေ႐ွ႕မွာကြၽန္ေတာ္ယူက်ံဳးမရစြာေယာက်ာ္းႀကီးတန္မဲ့မ်က္ရည္ေတြစီးက်ေနမိသည္။
"ညီဘာမွမျဖစ္ေလာက္ပါဘူးကြာ...အရမ္းႀကီးစိတ္မပူပါနဲ႔"
"ငါ့ေၾကာင့္...အဲ့တာငါ့ေၾကာင့္..ငါသာသူနဲ႔စမေတြ႔ခဲ့ရင္သူသာငါ့ကိုမကယ္ခဲ့ရင္...သူဒီလိုျဖစ္လာစရာအေၾကာင္းမ႐ွိဘူး...ငါေၾကာင့္ကြာ..ငါ့ေၾကာင့္"
"စိတ္ကိုေလ်ာ့စမ္းပါခန္႔ရာ...မင္းေၾကာင့္မဟုတ္ပါဘူး"
ကြၽန္ေတာ့္ေ႐ွ႕မွာ႐ွိေနတဲ့လူသားကမင္းေသြးခန္႔မွဟုတ္ရဲ႕လား။သူဒီလိုေၾကကြဲၿပီးငိုေနတာသူနဲ႔ေပါင္းလာတဲ့တစ္ေလ်ွာက္လံုးကြၽန္ေတာ္ဒီတစ္ခါပဲေတြ႔ဖူးေသးသည္။တစ္ကယ္ပဲအခ်စ္ကအရာရာကိုေျပာင္းလဲေအာင္စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ပါလား။
ထိုခ်ိန္အေရးေပၚတံခါးပြင့္လာကာဆရာဝန္ထြက္လာသည္။ခန္႔လဲထိုင္ရာမွထကာဆရာဝန္ဆီအေျပးသြားၿပီးေမးလိုက္သည္။
"ဆရာ..ကေလး..အေျခအေနဘယ္လို႐ွိလဲ"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
T.B.C...🔜🔜🔜🔜
🏳️🌈🏳️🌈🏳️🌈🏳️🌈🏳️🌈🏳️🌈🏳️🌈🏳️🌈🏳️🌈🏳️🌈🏳️🌈🏳️🌈🏳️🌈🏳️🌈🏳️🌈
ကိုယ္ေျပးၿပီ😛
ကိုယ့္ကိုေခ်ာင္း႐ိုက္ၾကေတာ့မယ္မလား။😝😝
......................................................................
Unicode
♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤
************************************
ကျွန်တော်ဆိုင်မလာခင်မနက်အစောကကိုကိုဖုန်းဆက်လာသည်။သူနေမကောင်းလို့ဒီနေ့တော့ဆိုင်မလာဖြစ်လောက်ဘူးတဲ့။ကျွန်တော်လိုက်လာမယ်
ပြောတော့သူအဆင်ပြေပါတယ်..ဆေးသောက်ထားပြီမလို့သက်သာသွားမှာပါလို့ပဲပြောပြီးဖုန်းချသွားသည်။
ဆိုင်ကိုသွားသွားနေတာကသူ့ကိုတွေ့ချင်လို့ပါဆိုမှသူကမလာတော့ကျွန်တော့်မှာသွားချင်စိတ်တောင်မရှိတော့။ဒါမဲ့လဲအိမ်မှာနေလဲပျင်းနေမှာနဲ့အတူတူဆိုင်ပဲလာလိုက်သည်။ဆိုင်ရောက်တော့ပျင်းချိန်တောင်မရှိ။ဒီနေ့မှခါတိုင်းထက်လူတွေကပိုပြီးစီလို့။
အလုပ်တွေအကုန်ပြီးလို့လူတွေလဲတော်တော်လေးပါးသွားမှနာရီတစ်ချက်ကြည့်လိုက်တော့၁နာရီနဲ့၅မိနစ်တောင်ရှိနေလေပြီ။ဗိုက်ဆာမဆာတောင်ကျွန်တော့်မှာသတိမထားနိုင်။
"ညီ..ဗိုက်ဆာနေပြီမလား...ဒီနေ့မှလူတွေကတော်တော်များနေတာ...အချိန်တောင်လင့်နေပြီ...ဘာစားမလဲကိုယ်ဖုန်းဆက်မှာပြီးပို့ခိုင်းလိုက်မယ်."
"ကျွန်တော်အပြင်မှာသွားစားလို့ရမလား..မေဝးပါဘူး..ဒီလမ်းထိပ်နားတင်ပဲ.."
"ရတာကရပါတယ်..လူတွေလဲမရှိသလောက်ပါးသွားပြီပဲ...ကားယူသြားမလား"
"အာ..တော်ပါပြီ..လမ်းလေးလဲလျှောက်ချင်လို့်"
"ဟုတ်ပါပြီ..သြားသြား..."
"ကိုဇေရောဘာစားမလဲ...ကျွန်တော်ဘာဝယ်ခဲ့ပေးရမလဲ..."
"ကိုယ်ကတော့မှာပဲစားတော့မယ်...ညီသာအဝစားခဲ့"
"ဟုတ်..ကျွန်တော်မြန်မြန်စားပြီးပြန်လာမယ်နော်"
"Okပါဗ်ာ"
......................................................................
ကျွန်တော်လဲစိတ်မပါစွာလမ်းလျှောက်ရင်းဆိုင်တစ်ဆိုင်ဝင်လိုက်သည်။ဆိုင်ထဲရောက်တော့လူတစ်
ယောက်All blackနဲ့mask ကလဲတပ်ထားသေးသလိုဦးထုတ်အနက်ကိုလဲခပ်ငိုက်ငိုက်ဆောင်းထားသေးသည်။
ကျွန်တော်ကတော့ဘာရယ်မဟုတ်ဒီတိုင်းကြည့်လိုက်မိတာပါ။ထိုသူကတော့ခေါင်းတောင်ပြန်ဖော်မလာတော့ပေ။ကျွန်တော်လဲလွတ်နေတဲ့တစ်နေရာဝင်ထိုင်ပြီးဘာမှစားချင်စိတ်သိပ်မရှိလို့ကျွန်တော်ကြိုက်တဲ့မာလာရှမ်းကောပွဲအသေးသာမှာလိုက်သည်။
စားနေရင်းနဲ့တစ်ယောက်ယောက်ကစိုက်ကြည့်နေသလိုခံစားရလို့မရည်ရွယ်ပဲခနကလူကိုအကြည့်ရောက်မိတော့ဟိုလူကချက်ခြင်းမျက်နှာပြန်လွှဲသွားသည်။ကျွန်တော်လဲဆက်ပြီးသာငုံ့စားနေလိုက်သည်။
ကျွန်တော်လဲစားပြီးတာနဲ့ပဲပြန်ထွက်လာလိုက်သည်။ဆိုင်ပြန်သွားရဦးမည်မဟုတ်ပါလား။ကျွန်တော်လဲအိတ်ကပ်ထဲလက်လေးနှစ်ဖက်ထည့်ကာ
ခေါင်းငုံ့ကာလျှောက်လာသည်။
"အင့်..."
"လူကိုတောင်မမြင်ဘဲတိုက်မိတဲ့ထိဘာတွေတွေးနေတာလဲ..ကောင်ချောလေးရ"
"ခင်..ခင်များက"
"ဝိုး...ကိုယ့်ကိုမှတ်မိတယ်ပေါ့...ဂုဏ်ယူစရာပဲ..
ကိုယ်အစဖော်ပေးစရာမလိုတော့ဘူး"
ကျွန်တော်ရှေ့တွင်ရပ်နေတဲ့သူကတခြားသူမဟုတ်ပေ။ကိုကို့ကိုကျွန်တော်သွားကယ်တုန်းကကိုကို့ကိုဝိုင်းရိုက်နေကြသည့်လူတွေထဲကတစ်ယောက်ပင်။
ကျွန်တော့်ကိုမကျေနပ်လို့လာသတ်ကြတာများလား။ကျွန်တော်ကြောက်တယ်။
"ကိုယ်နဲ့လိုက်ခဲ့ပါလား...မင်းမခံစားဖူးတဲ့နိဗ္ဗာဘုံကို..ကိုယ်ရောက်အောင်ပို့ပေးမယ်"
"ခမ်ား..မိုက်ရိုင်းလှချည်လား..ကျွန်တော်
ယောကျာ်းလေးဗျ"
"ဒါမဲ့မင်းလေးကချစ်စရာလေး..လာပါကြာ"
ဘေးမှာလမ်းသွားလမ်းလာတွေရှိနေတာတောင်ဒီလူဘယ်လိုတောင်အတင့်ရဲရတာလဲ။
"တစ်ခုတော့ရှိတယ်..ကောင်လေး...မင်းအရင်တစ်ခါလိုအော်ပစ်ဖို့တော့မစဉ်းစားနဲ့...ဒီဓားနဲ့ဒီနေရာမှာတင်ထိုးသတ်လိုက်လို့ရတယ်"
ကျွန်တော့်အတွေးကိုသိနေတဲ့အလားသူကအရင်စကားဆိုကာသူအိတ်ထဲကပါလာသည့်ဓားလေးကိုကျွန်တော်မြင်သာလောက်အောင်ပြသည်။
ထို့ကြောင့်ကျွန်တော်လဲဘာစကားမှတောင်မဆိုရဲတော့ပေ။ကျွန်တော်ဘာ်လိုလုပ်ရမလဲ။ကျွန်တော်သူ့နောက်လိုက်သွားရအောင်လဲကျွန်တော်ကခေါ်တိုင်းလိုက်သည့်အပေါစားယောကျာ်းလေးတစ်ယောက်မဟုတ်ပေ။
မလိုကိရင်လဲကျွန်တော်မသေချင်သေးပေ။စိတ်ထဲကတောင့်တမိသည်ကကိုကိုရယ်ပါ။ကိုကို..နေမကောင်းတာသိပေမယ့်ခုချိန်ကျွန်တော့်ရှေ့ရောက်လာပေးပါလား။
ထိုစကားအားစိတ်ထဲကဆိုနေပေမယ့်လက်တွေ့မှာထိုတယုတ်တမာခေါ်ဆောင်ရာလမ်းကြားလေးတစ်ခုဆီသို့အံကိုကြိတ်ကာမျက်ရည်ကျလျက်လိုက်ပါလာသည်။တစ်ခါတလေပျော့ညံ့လွန်းတဲ့ကိုယ့်ကိုကိုယ်လဲမုန်းတီးမိပါသည်။တစ်ခုခုဆိုမျက်ရည်ကျဖို့ကြီးပဲ။ကျန်တာကျဘာမှမလုပ်ဆောင်နိုင်။
"ဟေ့ကောင်...မင်းငါ့ချစ်သူကိုလက်ဖျားနဲ့မပြောနဲ့..စိတ်နဲ့တောင်ပစ်မှားစရာမလိုဘူး...ခွပ်"
နောက်ကနေခြေသံကြားလို့ကျွန်တော်ရောဟိုလူရောနှစ်ယောက်လုံးလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ခနကဆိုင်ထဲမှာတွေ့ခဲ့တဲ့all blackနဲ့လူပါရယ်။ဟင်သူက
ကိုကိုလား။
ကျွန်တော့်ကိုခေါ်လာသည့်ထိုလူကြီးပေါ်ကနေတက်ခွကာမျက်နှာကိုပဲအဆက်မပြတ်လိမ့်ထိုးနေလေသည်။ထိုလူမျက်နှာမှာကလဲအတော်လေးစုတ်
ပျက်သပ်နေလေပြီ။သို့ပေမယ့်ကိုကိုမရပ်သေး။ထိုအတိုင်းဆိုလက်လွန်သွားမှာစိုးသည်ကြောင့်...
"ကိုကို..တော်ပါတော့..သူသေသွားလိ်မ့်မယ်"
"သေပါစေ..သေတောင်ကိုယ်မကျေနပ်ဘူး...ခွပ်.
ခွပ်.."
"ကျွန်တော့်ကိုချစ်ရင်တော်ပါတော့"
ပိစိရဲ့အသံကျယ်ကျယ်နှင့်အော်သံကိုကြားမှကျွန်တော်ရပ်လိုက်ကာငိုနေသည့်ပိစိကိုရင်ခွင်ထဲထည့်ကာဖက်ထားလိုက်သည်။
"တော်သေးတာပေါ့...ကိုယ်ပိစိနောက်လိုက်လာခဲ့မိလို့"
"အီး..ဟီး..ဘာလို့်မြန်မြန်မလာတာလဲ...ကျွန်တော်ကြောက်လို့သေတော့မယ်.."
"ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ်"
ကိုကို့ရင်ခွင်ထဲမှထွက်ကာကိုကို့ကိုမျက်ရည်များပြည့်နေတဲ့မျက်ဝန်းများဖြင့်စိုက်ကြည့်ကာ...
"ဟင့်အင်း...မတောင်းပန်နဲ့...ဟင့်....ခနကဆိုင်ထဲမှာ....ကျွန်တော့်ကိုတွေ့တော့ရောဘာလို့မခေါ်တာလဲ...အီး..ဟီး"
"..ဒါက..ဒါကေလ.."
"ကိုကို..."
ကိုကိုနဲ့စကားပြောနေတုန်းမှာပင်နောက်ကရုတ်တရက်လှုပ်ရှားမှုကိုမြင်လိုက်သည်ကြောင့်ကိုကို့ကိုအားနှင့်ဆွဲလှည့်လိုက်သည်။ကိုကိုထိုးထားလို့လှဲနေသည့်သူကအခွင့်ကောင်းယူကာကိုကို့ကိုဓားနှင့်ထိုးဖို့ရွယ်သည်မို့ကိုကို့ကိုဆွဲလှည့်ကာကျွန်တော်အရှေ့ကကာလိုက်သည်။
"ကေလး..."
ထိုလူကထိုးပြီးသည်နှင့်အမြန်ပြေးထွက်သွားတော့သည်။
"ကေလး...ကိုယ်အခုဆက်ချင်းဆေးရုံခေါ်သွားမယ်...နော်...ကလေးနော်"
"ကိုကို..မငိုပါနဲ့..ကျွန်တော်ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး..."
ကိုကိုငိုတာမြင်ရတော့ကျွန်တော့်ဗိုက်ကဒဏ်ရာထက်တောင်ပိုနာကျင်ရသလိုပင်။ကိုကိုငိုတာကိုကျွနိတော်တစ်ခါမှမတွေ့ဖူးပေ။ကျွန်တော့်ရှေ့အမြဲပြုံးနေသည့်ကိုကိုကကျွန်တော့်ကြောင့်ငိုသည်ဆိုတာကအရမ်းကိုနာကျင်ဖို့ကောင်းသည်လေ။
ကျွန်တော်ပိစိကိုပွေ့ချီကာထိုလမ်းကြားလေးထဲမှထွက်လာခဲ့သည်။လမ်းပေါ်ရောက်သည်နှင့်ဇေယျာကိုတွေ့လိုက်ရသည်။
"ဟာ..ခန့်..ညီကဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲ"
"ငါ..ငါနောက်မှပြောပြမယ်..လောလောဆယ်ဆေးရုံအရင်သွားရမယ်.."
"အေး..လာလာ...ငါကားပါလာတယ်"
......................................................................
အရေးပေါ်ခန်းရှေ့မှာကျွန်တော်ယူကျုံးမရစွာယောကျာ်းကြီးတန်မဲ့မျက်ရည်တွေစီးကျနေမိသည်။
"ညီဘာမှမဖြစ်လောက်ပါဘူးကွာ...အရမ်းကြီးစိတ်မပူပါနဲ့"
"ငါ့ကြောင့်...အဲ့တာငါ့ကြောင့်..ငါသာသူနဲ့စမတွေ့ခဲ့ရင်သူသာငါ့ကိုမကယ်ခဲ့ရင်...သူဒီလိုဖြစ်လာစရာအကြောင်းမရှိဘူး...ငါကြောင့်ကွာ..ငါ့ကြောင့်"
"စိတ်ကိုလျော့စမ်းပါခန့်ရာ...မင်းကြောင့်မဟုတ်ပါဘူး"
ကျွန်တော့်ရှေ့မှာရှိနေတဲ့လူသားကမင်းသွေးခန့်မှဟုတ်ရဲ့လား။သူဒီလိုကြေကွဲပြီးငိုနေတာသူနဲ့ပေါင်းလာတဲ့တစ်လျှောက်လုံးကျွန်တော်ဒီတစ်ခါပဲတွေ့ဖူးသေးသည်။တစ်ကယ်ပဲအချစ်ကအရာရာကိုပြောင်းလဲအောင်စွမ်းဆောင်နိုင်ပါလား။
ထိုချိန်အရေးပေါ်တံခါးပွင့်လာကာဆရာဝန်ထွက်လာသည်။ခန့်လဲထိုင်ရာမှထကာဆရာဝန်ဆီအပြေးသွားပြီးမေးလိုက်သည်။
"ဆရာ..ကေလး..အခြေအနေဘယ်လိုရှိလဲ"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
T.B.C...🔜🔜🔜🔜
🏳️🌈🏳️🌈🏳️🌈🏳️🌈🏳️🌈🏳️🌈🏳️🌈🏳️🌈🏳️🌈🏳️🌈🏳️🌈🏳️🌈🏳️🌈🏳️🌈🏳️🌈
ကိုယ်ပြေးပြီ😛
ကိုယ့်ကိုချောင်းရိုက်ကြတော့မယ်မလား။😝😝
......................................................................