Babası söze girdi. “Sağ olun hocam, sizin yardımlarınız sayesinde kurtardık kızımızı.” dedi. Ama ben sadece kıza odaklanmıştım. Tuhaf bir çekiciliği vardı. Bir an; kız kafasını kaldırıp bana baktı. Hemen gözlerimi diğer tarafa çevirdim. Utanmıştım çünkü. O günlerde ilk defa bir umut ışığı doğmuştu içimde bu kızı görünce. Hocam bana doğru baktı. “Oğlum, Tuğba kızımı kurtarmaktan çok daha zor mühür bozmak. Ancak sağ olsun; kendisi bize yardım edecek. Bozmak için gerçekten çok ama çok kötü şeyler gerekiyor.” dedi.
“Nasıl yani hocam? dedim. Tam bu sırada kızın babası konuşmanın kalanını dinlemek istemiyormuş gibi müsaade isteyip aniden kalktı gitti ancak kız hala duruyordu. Odada; hocam, Atakan, Tuğba ve ben kalmıştık. “Tekrardan “Hocam bu kötü şeyler neler, nasıl şeyler açıklayabilir misiniz?” dedim. Hocam bir müddet durakladıktan sonra zar zor söyledi. “Hayız kanı gerekiyor oğlum.” dedi. Şaşırdım, direkt kıza baktım bu sefer.
Hoca sözlerine devam etti “Hayızlı halde, bekaretini yitirmemiş bir hanım kişinin hayız kanı.” dedi. Kız kıpkırmızı oldu ama ben daha çok utandım bunları duyunca. “Gerçekler oğlum… Yapılması gereken bu. Ne kadar arsızca, utanmazca gelse de yolu bu, devası bu.” dedi. Odada bir sessizlik oldu. Kimseden çıt çıkmıyordu. Zar zor kıza baktım “Aynalardakini gördün mü?” dedim. Kız bir müddet gözlerimin içine baktı ve kafasını evet manasında salladı çekinerek. Belki kız bu yüzden ilgimi çekmişti. Benim aynaların içinde gördüğümü o da gördüğü içindi belki. Yalnızca ben bunları yaşadım zannederken, içime atarken… Onun da benzer şeyleri yaşamasıydı, aslında ilgimi çeken. şimdi düşününce daha iyi anlıyorum.
BÖLÜM SONU
Devam Edecek