Kıza bakıp “İyi misin peki şimdi?” dedim. “İyiyim.” dedi sadece. Sesi de kendi kadar güzeldi. Bu kısa konuşmanın ardından yine bir sessizlik oldu. Aslında hiç bahsetmiyorduk ama içten içe korkuyorduk akşamki mühür bozma olayından. Hepimizin de aklı oradaydı; gecedeydi…
Gece yakındı artık ve o yaklaştıkça üzerime bir ağırlık, bir hezeyan çöküyordu. Sanki duvarlar üzerime geliyor gibiydi. Daha fazla dayanamadım. “Birader!” dedim Atakan’a dönerek. Bana baktı. “Dışarıda oturalım mı biraz?” dedim. Asıl amacım sigara içmekti. Sonra hocama döndüm onay bekliyorum anlamında. Kafasını “Çıkabilirsiniz” manasında salladı. Çıktık evin dışına. Orman tarafında bir taşa oturduk bununla.
“Hatırlıyor musun?” dedim. “Neyi kardeşim?” dedi. Hiç cevap vermedim. Cep telefonumu çıkardım ve mp3 açtım. Çok dinlerdik çünkü. Özellikle rakı içerken iki iyi dostken. Bıraktım ortamıza telefonu. Birer tane sigara yaktık. Sessizce dinlemeye başladık. Atakan’a baktım; gözlerinden boncuk boncuk yaşlar akıyordu. Onu öyle görünce başımı diğer tarafa çevirdim sessiz sessiz ağlamaya başladım. Bir taraftan gözlerimizden yaşlar akıyordu, bir taraftan da düşünüyordum: normal insanlar gibi niye değildim diye. Niye normal bir sevgilim yoktu, normal bir yaşantım yoktu?..
BÖLÜM SONU
Devam Edecek
