Jack
Nadat we gebeld hadden kwam een periode waarin ik Bella weer niet sprak. Ze heeft me vorige week nog geprobeerd te bellen, maar ik kan het echt niet.
Dan ben ik misschien egoïstisch bezig, maar het feit is dat het voor de mensen die achterblijven het zwaarste is. Als Bella overlijdt zullen de nabestaanden het het zwaarst hebben. Bella zal het nu vooral zwaar hebben met het feit dat ze mensen achterlaat.
"Je moet naar haar toe, Jack. Het is al vier weken geleden sinds het telefoontje." Arno loopt mijn appartement binnen.
"Ik heb geen zin in een preek," zeg ik.
"Ik zeg je al weken dat die meid je mist en je nodig heeft."
"En ik zeg al weken dat ik het niet aankan om haar te zien."
"Je hebt geen idee waar dat meisje nu allemaal doorheen gaat om te zorgen dat ze blijft leven!"
"Ik studeer oncologie. Ik weet precies waar ze doorheen gaat!"
"En al dat doet ze alleen zodat zij en jij nog een kans hebben. Een kans die jij niet lijkt te willen grijpen. Als ze straks beter is en je niet meer wilt zien dan ligt dat echt aan jou." Arno loopt naar mijn koelkast en pakt er een blikje bier uit.
"Arno, je kan wel zeggen dat ze een kans wil hebben met ons, maar ze is doodziek. In welke wereld is er dan een kans?"
"Ze kan beter worden, Jack."
"Dat denken jullie allemaal. Jullie zijn allemaal dom. Ze heeft uitgezaaide kanker in haar longen en darmen. Hoe denk je dat weg te kunnen halen?"
"Ze heeft geen kanker-"
"En ik snap echt dat jullie hoop hebben, maar ik heb die hoop 2 maanden terug losgelaten. Ze leeft al langer dan voorspeld, dat is knap, maar de ziekte overleven zit er niet in." Arno loopt naar me toe en overhandigt me een blikje bier.
"Als je nou luistert naar wat ik heb te zeggen," zegt hij.
"Wat heb je te zeggen?"
"De kanker in haar longen is weg." De woorden komen niet meteen binnen. Het klinkt niet geloofwaardig.
"Hoe bedoel je het is weg? Is alles weg?"
"Alle kanker in haar longen wel. En de tumor in haar darmen is al een heel stuk kleiner."
"Hoe?" vraag ik verward.
"De operatie is gewoon gelukt. Bella heeft oprecht heel veel geluk gehad daarmee. En ze is tegen haar zin in begonnen met bestraling, maar daardoor is de tumor in haar darmen een heel stuk kleiner."
"Ben je eerlijk?"
"Ja," zegt Arno. Ik schud mijn hoofd.
"Het kan niet."
"En toch is het waar."
"Waarom heb je dat niet verteld?"
"Bella wilde niet dat ik het zou vertellen, omdat ze dacht dat je toch niet meer om haar gaf."
"Ik geef nog wel om haar, maar juist daarom nam ik afstand." Arno legt zijn hand op mijn schouder.
"Je kan naar haar toe gaan he," zegt hij.
"Hoe hypocriet zou dat zijn? 'O je bent iets beter en er is hoop op helemaal beter worden, dus ik kom weer naar je toe?'" Ik besef nu wat voor een vreselijk persoon ik ben geweest. Ik heb haar al die tijd alleen gelaten. Ik ben al vaker weggelopen. Ik heb haar al vaker opgeven en daarmee ook ons.
-
Bella
Mijn ouders kijken me aan. "Het lijkt wel op jouw haar," zegt mijn moeder. Ik veeg mijn tranen weg.
"Ik wil mijn eigen haar. Ik wil geen pruik."
"Je wilt ook niet kaal zijn, toch?" zegt mijn vader. Ik schud mijn hoofd en kijk naar de pruik op mijn hoofd. Het lijkt op zich wel op mijn haar.
"Dan doe ik deze wel," zeg ik met tegenzin. De tranen branden in mijn ogen. Ik haal de pruik van mijn hoofd af en kijk gelijk weg van de spiegel. Ik schaam me. Ik wil niet kaal zijn. Ik haat kanker.
"Ik heb deze voor je gekocht," zegt mijn moeder. Ze laat een soort sjaal zien met panterprint. "Ik heb een filmpje gezien over hoe je zo'n ding stijlvol kan opbinden. Zal ik het proberen?" Ik knik en glimlach. Ik veeg mijn tranen nogmaals weg en ga op mijn bed zitten.
Mijn moeder legt de sjaal op mijn hoofd. Ze bindt hem langzaam op.
"Bel, als je straks beter bent dan groeit je haar heel snel weer terug," zegt mijn vader. Ik knik.
"Dat weet ik." Inmiddels hebben we allemaal de instelling dat ik beter ga worden. De kanker in mijn darmen is bijna klein genoeg voor een operatie. De kanker in mijn longen is volledig weg. En verder zijn alle kleine uitzaaiingen als weg bestraald. De overlevingskans van 12% lijkt voor mij te zijn. Ik hoor bij de 12%.
Dat hoop ik tenminste.
"Hij zit hoor," zegt mijn moeder. Ik stap uit mijn bed en ga voor de spiegel staan. Het staat leuk. Het staat vrolijk. Maar ik kan er niet van genieten. Onder de sjaal zit namelijk een kaal hoofd. "Vind je het mooi?" Ik haal mijn schouders op.
"Het past niet met deze ziekenhuiskleding."
"Daar had ik al aan gedacht." Mijn moeder pakt een tas van de Albert Heijn van de grond. Ze tovert er een zwart bloesje en een witte broek uit. Ik glimlach.
"Ik wil wel even de credits pakken voor de kleding, want die heb ik uitgekozen," zegt mijn vader. Ik geef hem een knuffel.
"Dank je wel," zeg ik en sluit mijn ogen tijdens de knuffel.
"Nou trek het aan!" zegt mijn moeder. "Ik ben benieuwd hoe het staat." Ik pak de kleding van mijn moeder aan en trek het aan in de badkamer. Het is echt een leuke outfit en de sjaal op mijn hoofd past er prima bij. Ik pak mijn make-up tasje van de wastafel en breng wat foundation aan op mijn bleke gezicht. Ik doe wat bruine oogschaduw op en wat mascara. Als finishing touch breng ik nog een lippenbalsem aan.
Daarna pak ik mijn gouden oorbelletjes en mijn ketting. Ik doe ze in en om en lach naar mezelf in de spiegel.
Je zou bijna denken dat ik niet meer ziek ben. Het infuus in mijn hand daarentegen is iets minder, maar ach. Ik loop de badkamer uit. Mijn ouders staan niet meer bij mijn bed.
"Mama? Papa?"
"Momentje," zegt mijn moeder. Het geluid komt van mijn kamerdeur. Ik kijk en zie de deur op een kiertje staan. Ik hoor zacht gepraat. Ik ga dichter bij de deur staan om alles goed te kunnen horen.
"Een kans," zegt een bekende stem. "Ik ga haar niet meer achterlaten."
"Dit is de zoveelste keer. We moeten onze dochter nu ook beschermen. Ze heeft al genoeg pijn gehad door jou," zegt mijn vader.
"En dat spijt me." Het is Jack. Mijn hart slaat een slag over en begint daarna als een bezetene te kloppen.
"Waarom kom je nu terug? Na ruim twee maanden?" Mijn moeder klinkt boos.
"Ik wil haar zien. Ik hoorde van Arno dat de operatie gewerkt heeft en dat ze begonnen is met bestralingen."
"Dus je wilt er alleen voor haar zijn als ze beter aan het worden is? Als de operatie niet had gewerkt was je niet teruggekomen?"
"Dat weet ik niet. Ik wilde haar sowieso nog een keer zien, maar ik wil er nu vooral voor haar zijn. Ik weet hoe zwaar de bestralingen kunnen zijn," zegt Jack.
"De hele ziekte is zwaar, Jack. Sorry, maar we gaan je niet bij onze dochter laten." Wat? Ik ben verward door de woorden van mijn vader. Waarom mag ik hem niet meer zien?
"Geef me een kans. Ik zal het echt niet verpesten." Jack klinkt hopeloos.
"Wat is er?" vraagt Merel haar stem. "Waarom ben je hier? Gaat het niet goed met Bella?"
"Het gaat heel goed met Bella, Merel. Jack wil haar alleen weer zien en-"
"Is dat verstandig?" onderbreekt Bella mijn moeder.
"Wij denken van niet," zegt mijn moeder.
"Ik heb hem gezegd dat hij hierheen moest komen," zegt Arno. "Bella heeft vaak genoeg duidelijk gemaakt dat ze hem miste. Ik denk dat het voor Bella juist fijn is om hem te zien."
"Ik weet het niet," zegt mijn moeder.
"Het lijkt me echt niet slim, Jack," zegt mijn vader.
"Bella heeft hem nodig. Tuurlijk, ze kan steun vinden bij ons, maar steun vinden bij iemand waar je zielsveel van houdt is anders." Het is even stil.
"Alsjeblieft. Ik beloof niet weg te lopen als het slechter met haar gaat. En ik blijf bij haar, zelfs als ze niet meer lang bij ons zal blijven. Geef me alsjeblieft een paar minuten om met haar te praten."