forever and always

19

Jack

Bella stapt mijn appartement binnen en blijft heel even in de hal staan. "Dit heb jij niet ingericht," zegt ze als eerste. Ik gniffel. De inrichting van mijn appartement is inderdaad te netjes voor een man als ik.

"Nee zeker niet. Daar zijn moeders voor," zeg ik. Bella lacht en loopt naar het tafeltje in de hal. Ze tilt een foto op. 

"Ben jij dit?" vraagt ze. Ik zet de tassen van Bella neer en duw de voordeur dicht. Bella kijkt naar de fotolijstjes op de muur terwijl ze de de andere foto in haar hand houdt. Ik loop op haar af en kijk op de foto. 

"Nee, dat is mijn broer," zeg ik en druk een kus op Bella's haren. Bella knikt en zet de foto weer weg. 

"Je lijkt wel op hem," zegt ze. 

"Dat zeggen meerdere mensen," zeg ik. Bella kijkt naar me en raakt kort met haar neus de mijne aan. Ze geeft me een ondeugende glimlach en loopt dan de woonkamer in. 

"Dus, dit is je stekje?" zegt Bella. Ik knik en loop achter haar aan de woonkamer in. Bella kijkt rond en glimlacht dan naar me. "Mooi wel," zegt ze. 

"Dat moet je tegen mijn moeder zeggen. Die heeft dit allemaal ingericht," zeg ik. "Bella?" vraag ik wanneer ik zie dat Bella tranen in haar ogen heeft. 

"Ja?" vraagt ze en ze kijkt van me weg. 

"Wat is er aan de hand?" vraag ik en kom voor haar staan. 

"Ik vind het gewoon leuk hier," zegt ze. Ik glimlach en neem haar in mijn armen. 

"Niet emotioneel gaan doen," zeg ik. Bella kijkt me vanaf mijn borst aan en veegt een traan van haar wang. 

"Ik doe niet emotioneel," zegt ze en ze grinnikt. Ik wrijf over haar wang. 

"Nee joh." 

-

Ik geef Bella een kop thee aan en kom naast haar op de bank zitten. "Weet je wat raar is? Ik heb me vandaag nog niet één keer echt ziek gevoeld," zegt ze. Ik sla mijn arm om haar heen en haal mijn hand door haar haren. 

"Dat is goed," zeg ik, "maar laten we vanavond even niet over je gezondheid praten, oké?"

"Oké," zegt Bella en ze kruipt tegen me aan. Het blijft even stil, maar niet ongemakkelijk stil. Bella legt haar hoofd op mijn schouder en kijkt voor zich uit. 

"Ga je je ouders nog over ons vertellen?" vraag ik. Bella haalt haar schouders op.

"Nog niet," zegt ze. "Ik wil het ze wel vertellen, maar de leeftijd en de toestand... ik denk niet dat mijn ouders heel erg veel support gaan geven." 

"Dat hoeft ook niet," zeg ik, "maar ze moeten wel van ons weten. Stel dat er iets met je gebeurt en je ouders denken dat je bij Merel was. Dan gaan ze wel raar opkijken als je bij mij bleek te zijn," leg ik uit. 

"Ja dat snap ik," zegt Bella en ze kruipt iets bij me vandaan. Ze neemt een slok thee. "Jack, waarom?" vraagt ze. Ik kijk haar vragend aan. 

"Waarom wat?" vraag ik. 

"Waarom wil je iets met mij?" vraagt ze. "Ik ga dood. Waarom ga je jezelf onnodig pijn doen?" Ik haal mijn schouders op. Ik weet ook niet waar ik mezelf in heb gewerkt. Ik weet alleen dat ik verliefd aan het worden ben op een meisje die beter is dan alles wat ooit op mijn pad is gekomen. 

"Zeg nog maar niet dat je doodgaat," zeg ik om de vraag niet te hoeven beantwoorden. Bella zet haar kop thee op de tafel neer en gaat weer tegen de bankleuning aanzitten. 

"Sorry," zegt ze zacht. Ik zucht ook. Ze heeft gelijk. Ik ga mezelf ontzettend veel pijn doen, maar ik heb het gevoel dat ik daar niet eens rekening mee houdt. Ik ga er namelijk niet vanuit dat ze dood gaat. Het zou niet eerlijk zijn, maar tegelijk weet ik als oncoloog in opleiding heel erg goed dat kanker geen rekening houdt me eerlijk of oneerlijk. Kanker kiest een slachtoffer. Niet op basis van geloof, geslacht, verleden of dergelijke, maar gewoon een willekeurig slachtoffer. 

Ik kijk naar Bella. Ze staart voor zich uit en bijt op haar lip. Ze heeft waterige ogen. Ik sla mijn arm om haar heen en trek haar tegen me aan. "Ik ben bang, Jack," zucht ze. Ik knik en druk een kus op haar haren. 

"Ik snap het. Ik ben ook bang, maar ik ga je niks laten overkomen," zeg ik. Alsof dat een belofte is die ik na kan komen. Ze gaat gewoon dood. Als die chemo niet aanslaat is ze over twee weken weg. Bella kijkt me aan en glimlacht. Ze heeft één traan op haar wang. Ik druk een kus op haar traan en daarna op haar lippen. "Niet huilen," fluister ik. 

"Jack, weet je hoe leuk ik je vind?" vraagt Bella. Ik glimlach en knik. 

"Ik denk dat ik het een beetje door krijg," zeg ik. Bella glimlacht verdrietig. 

"Ik heb nog nooit zoveel voor iemand gevoeld," zegt ze. "En nu heb ik je eindelijk gevonden en is het vrijwel zeker dat ik je straks weer ga verlaten." 

"Dan moeten we maar even genieten van de tijd die we wel hebben," zeg ik met moeite. Ik wil nog niet denken aan straks. Aan morgen, aan volgende week, aan volgend jaar. Ieder moment kan de kanker haar van me ontnemen. 

-

Bella ligt al in bed. De eerste avond dat we samen slapen en we hebben er niet van kunnen genieten. Ze werd heel misselijk en heeft de hele avond boven de wc gehangen. Steeds zat ik weer achter haar en hield ik haar haren vast, maar de pijn kan ik niet wegnemen. Ik ben hopeloos in deze situatie. Ik wil haar genezen, maar dat kan ik niet. Dat weet ik, maar dat kan ik niet accepteren. 

"Jack?" vraagt Bella vanuit de slaapkamer. Ik kijk de slaapkamer in en zie dat Bella naar me kijkt. 

"Ja?" vraag ik. 

"Kwam je nog bij me liggen of blijf je daar zitten?" vraagt ze. Ik veeg onopvallend mijn tranen weg en loop naar de slaapkamer toe. Bella glimlacht naar me. Ik kom op de dekens liggen en zucht. Bella kruipt tegen me aan en legt haar hoofd op mijn borst. 

"Het is niet eerlijk," zeg ik. Bella blijft stil. Ze frummelt aan het stofje van mijn shirt en drukt een kus in mijn nek. Ik glimlach en druk een kus op haar haren. Waarom voelt alles met Bella zoveel beter dan in mijn vorige relaties? En waarom moet precies Bella dan ziek worden?