Unicode
Warning: Adult sense🔞‼
ခင်ဗျားအနားမှာရှိရင် ကျွန်တော့်စိတ်တွေ တည်ငြိမ်နေပြီး Sexလုပ်ဖို့အကြောင်း မတွေးမိဘူး။
ဒါလွန်ခဲ့တဲ့ သုံးနှစ်ကာလက ဘုန်းထွဋ်ခေါင်လျှံ ပေါ့။ ဘာကြောင့် အဲ့ဒီလိုဖြစ်နေခဲ့ရသလဲ မေးရင် သူ အချစ်ဆိုတာကိုရေရေရာရာ မသိခဲ့သေးလို့ဖြစ်မှာပါ။ထို့အတူ သူဟာ
လူတစ်ယောက်ကို လွယ်လွယ်ကူကူချစ်တတ်သည့် လူစားမျိုးလည်း မဟုတ်ခဲ့ဘူးလေ။
လက်လွှတ်ဆုံးရှုံးလိုက်ရပြီဆိုကာမှ နားလည်သိရှိ ခံစားရလိုက်တာပါ။ ယခုချိန်မှာတော့ သူ့ နှလုံးသား ဟာ တစ်ချက်ခုန်လိုက်တိုင်းနှိုင်း လို့ မြည်တမ်းနေတတ်ခဲ့ပြီ။
"မောင် ငါ့ဆီက ဘာလိုလု့ိလဲ"
အနမ်းတွေလိုအပ်တယ်။ ထွေးပွေ့မူတွေလိုအပ်တယ်။ ဂရုစိုက်ပေးမူတွေလိုအပ်တယ်။ အမြဲတမ်းလိုလို ရှောင်ပြေးချင်နေတဲ့ ကျွန်တော့်ကို ဖမ်းဆွဲထားပေးဖို့
ခင်ဗျားရဲ့လက်တစ်စုံ လိုအပ်တယ်။ ဘယ်တော့မှ မလွှတ်ကြေးဆိုပြီး ကတိတွေ တောင်းရင်းပေါ့။
"ဘာမှမဟုတ် ဘူး... ရေ.. ရေ.. သွားချိုးလိုက်ဦးမယ်!"
ပြောမိပြန်ပါပြီ... ရင်ထဲမှမပါတဲ့စကားတစ်ချို့။ တကယ်တော့ အချိန်မဟုတ်သေးဘူး ထင်လို့ပါ အချစ်ရယ်။ မျက်စိစုံမှိတ်ပြီး သူ လှည့်ထွက်ဖို့သူကြိုးစားမိလိုက်၏။ ခင်ဗျားကို သိမ်းပိုက် ချင်တဲ့ ဆန္ဒ တွေ ခဏတော့ သည်းခံမှရမယ်လေ။
ဘာကြောင့်လဲဆိုရင် ကျွန်တော် မြတ်နိုးတန်ဖိုး ထားတဲ့လူတစ်ယောက်ကို တန်ဖိုးရှိတဲ့နေရာအထိ တယုတယ လက်ဆွဲခေါ်ပြီးမှ ကျွန်တော့်အပိုင်အဖြစ်ကြေငြာချင်တာပါ။
"မင်း ရေချိုးလို့မရဘူးလေ"
"တစ်နေကုန် ကားစီးထားရတာ ညောင်းနေပြီဗျ။ စိတ်မသန့်ဘူး ရေချိုးချင်တယ်"
"လာ.. ငါ ရေပတ်တိုက်ပေးမယ်။ ရေတော့မချိုးနဲ့"
သူ မျက်နှာလေးရှုံ့မဲ့လို့ ပေကပ်ကပ်လေးရပ်နေပါလျှင် နှိုင်းက သူ့လက်ကိုလာဆွဲခေါ်လေ၏။
"လာပါဆိုကွာ!"
"ဟာ ဗျာ..."
တွန့်ဆုတ် တွန့်ဆုတ်ဖြင့် နှိုင်း ခေါ်ရာနောက် သူ ပါသွားရပါ၏။
"သြော် မောင်.. ငါ ဝတ်စရာမပါဘူးလေ!"
အခန်ထဲရောက်ရောက်ခြင်းပင် နှိုင်းပြောတော့ သူ ကျောပိုအိတ်လေး နှိုင်းလက်ထဲထိုးပေးရင်း ဆူပုတ်နေသောမျက်နှာဖြင့်ပင် ကုတင်ပေါ်မှောက်ခုံလေး အိပ်နေလိုက်ပါ၏။ သူ နှိုင်းကိုမကြည့်မှဖြစ်လိမ့်မည်။
နှိုင်းသည် ခေါင်လေး၏ အရိပ်အကဲအား ဖတ်ရင်း တစ်ခုခု ဖြစ်နေတာသိပေမယ့် ဘာဖြစ်နေမှန်း သေချာမသိသည့်အခါ
အလွယ်ပင် တွေ့ရာအဝတ်ကောက်စွပ်လိုက်ပြီး ..
"မောင် ဘာဖြစ်နေတာလဲ"
ခေါင်းခါလို့ မောင်က သူ့ကိုလှည့်မကြည့်ပါချေ။ နှိုင်းသည် ရေမချိုးရ၍ မောင် စိတ်ဆိုးနေသည်ဟုထင်ကာ အကျီ...တစ်ထည်ကိုရေဆွတ်လျက် အရည်ညစ်လိုက်၏။ ထို့နောက် ဝမ်လျားမှောက်၍ လှဲနေသော မောင့်ဘေးသို့ သွားကာ..
"ရေပတ်တိုက်ပေးမယ် "
"မတိုက်ချင်ဘူး"
"ငယ်တော့တာလဲ မဟုတ်ဘူး မောင်ရာ.. အဲ့လိုကြီး ကောက်မနေပါနဲ့။ မင်းရေချိုးရင် ပတ်တီးတွေစိုကုန််လိမ့်မယ်။ ငါလည်း ဆေးပြန်စည်းပေးတတ်တာမဟုတ်ဘူး!"
"မချိုးတော့ဘူး အိပ်တော့မယ် ။ရေပတ်လည်းမတိုက်ဘူး"
နှိုင်း သက်ပြင်းသာချမိသည်။ ငဆိုးကောင်လေး ဘာကို အလိုမကျဖြစ်နေမှန်း သူမသိ။ သို့တ်ိုင် ဒီအတိုင်းလည်း
မနေတတ်တာကြောင့် ခေါင်လေးလက်ကို မကာ ရေညစ်၍ ယူလာသော အဝတ်ဖြင့် သုတ်ပေးလိုက်ပါသည်။
"ကိုသုတ! "
မခေါ်တာကြာပြီဖြစ်သော နာမည်တစ်ခု။ နှိုင်း ရင်ထဲ ဒိန်းခနဲ ဖြစ်သွားရသည်။ သူစိမ်းဆန်သော အခေါ်အဝေါ်အတွက် သူ ငိုကြွေးဖို့အဆင်သင့်ပြင်ထားရတော့မှာလား။
"နောက်တစ်ဖက် တိုက်ပေးမယ်"
မကြားချင်ဘူး။ ထပ်ဝေးရမယ့် အကြောင်းအရာတွေ...ထားရစ်ခံခဲ့ရဖို့ သူ ဘာမှမပြင်ဆင်ရသေးဘူးလေ။
"ကျွန်တော်လေ"
" အကျႌလှန်လိုက်မယ်နော် မင်းကျောကို သန့်ရှင်းပေးမယ်!"
စကားလမ်းကြောင်းတွေ လွှဲနေမိသည်။ တစ်ခါမှတ်သားဖူး ပြီးသား သင်ခန်းစာအတွက် နောက်တစ်ကြိမ် လေ့ကျင့်ပေး
ရန် မလိုအပ်တော့ပါချေ။
နှိုင်းသည် မောင့် ရှပ်အကျႌ အား မတင်လိုက်ချိန်တွင် အမာရွတ်တွေဖြင့် ပြည့်နှက်နေသော မောင့်ကျောပြင်ကို တွေ့လိုက်ရပါ၏။
"မောင် ဒါ..ဒါ ..တွေက.."
ရုတ်တရက်စကားလုံးတွေ ထစ်လို့ သူမယုံနိုင်ဖြစ်သွားရပါ သည်။
"ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး ဒီလောက်တောင်!"
ဓားဒဏ်ရာတွေလား သေနတ်ဒဏ်ရာတွေလား မျိူး အမည်တို့ က မသဲကွဲစွာရှိ၏။ နှိုင်းသည် ခေါင်လေး၏အမာရွတ်ဟောင်းအား လက်ချောင်းတို့ဖြင့် ထိကြည့်မိစဉ်
ခေါင်လေးသည် နှိုင်းလက်အာ ဖမ်းဆွဲ၍ ကိုယ်ကို တစ်ပတ်လှည့်လိုက်ပြီ အပေါ်က အုပ်မိုးလိုက်၏။ ထို့နောက် နှိုင်း နှင့်မျက်ဝန်းချင်းဆုံအောင်ကြည့်ကာ...
"ချစ်ချင်တယ် ချစ်ခွင့်ပေးမှာလား"
မျက်ဝန်းနက်နက်တွေနဲ့ လူကလေးဟာ နားလည်ဟန်မရှိ၍ သူအား ကော့ညွှတ်သော မျက်တောင်ဖျားတို့ ပုတ်ခတ်လျက်
စိုက်ကြည်နေပါတော့သည်။ဒီလူမှာ ထိန်းချုပ်ရခက်နေသည် ကို တမင်လာလာဆွနေတာ သူမဟုတ်သည့်အတိုင်း
မအူမလည်ဖြင့် ရှိနေ၏။
"မောင် ချစ်ချင်တယ်လို့ ခွင့်ပြုမှာလားဟင်.. နှိုင်း"
တစ်စုံတစ်ယောက်ဆီက ထိုကဲ့သိုသော အရာမျိုးအတွက် တောင်းဆိုမိတာ သူ့အတွက် ပထမဦးဆုံးအကြိမ်ဖြစ်လိမ့်် မည်။
ရွှန်းလဲ့သော မျက်ဝန်းများ၌ ထူးဆန်းစွာ
ဆွဲငင်သည့် အကြည့်တို့ကို နှိုင်း အတတ်နိုင်ဆုံး ကြိုးစား၍ ဘာသာပြန် ကြည့်လိုက်ပါလျှင် အတန်ကြာမှ အဖြေကို ရှာတွေ့လိုက်ပါ၏။ ကျွန်တော်ဟာ ဘာကြောင့်များ မောင့်ကို လွယ်လွယ်ကူကူနားမလည်ခဲ့ရ
သလဲလေ။
"အချစ်"
နောက်ထပ် မောင့်ဆီကခွင့်တောင်သလို ခေါ်လာတဲ့ သူ့အတွက် နာမ်စားလေးတစ်ခု။
"အင်"
မကြားတကြားလေး နှိုင်း ခေါင်ညိမ့်လိုက်ပါလျှင် မောင် က ပြုံးလျက် နှိုင်း ဘေးသို့ လှဲချလိုက်ပါ၏။
ဟင်..ကျွန်တော်ထင်တာပဲ မှားနေတာလား။ မောင်ချစ်ခွင့် ရချင်တယ်ဆိုတာ ဘယ်လိုသဘောများပါလိမ့်။နှိုင်း ကြောင်အ စွာ မောင့်ကို မျက်လုံးဝိုင်းများဖြင့်ကြည့်မိ
လျှင် မောင်က လက်ထောက်လို့ နှိုင်းမျက်နှာလေးကိုခပ်ငေးငေး ကြည့်လာပြန်၏။
"နှိုင်း "
"...."
"မောင် ရူးတော့မယ် ထင်တယ် ။ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ"
"မောင့်လိုပဲ ငါရော.. "
စည်ချက်မညီနိုင်တော့သော ရင်ခုန်သံတွေ ဟာ ကဆုန် ပေါက်ပြေး လို့ နေပါ၏။ တစ်ယောက်ကိုယ် တစ်ယောက် ထွေးပွေ့ထားချင်သည့် စိတ်တွေဟာ ထိမ်းသိမ်းမရဖြစ်လာ
သည့်အခါ...
ခေါင်လေးသည် နှိုင်း၏ မထူမပါး နှုတ်ခမ်းတို့ကို ဖိကပ်နမ်း ရှိုက်လိုက်ပါတော့၏။ထို့အတူ နှိုင်းသည်လည်း မောင်နဲ့အတူ မက်မောစွာ အနမ်းပင်လယ်ထဲ ကူးခတ်
လိုက်ပါတော့သည်။
ပြင်းပြင်းရှရှ အနမ်းတွေဟာ တစ်စတစ်စ ကြမ်းတမ်းလာလျှင် ခေါင်လေးသည် မိမိအရှိန်ကို မိမိ ထိန်းချုပ်ဖို့
ကြိုးစားရင် အပြန်အလှန် အနမ်းတို့ကြားမှ တစ်ပွင့်ချင်း ချွေချခြင်းသို့ကူးပြောင်းလိုက်ပါ၏။
အချစ်စိတ်ဟူသည်က ဆန်းတော့ကျယ်သားလား။သူဟာ နှိုင်းကို အပိုင်သိမ်းချင်ပေမယ့်လို့ နာကျင်သွားမည် ကိုတော့ စိုးရွံ့ပါသည်။
"မောင် "
နှိုင်း က သူ့အပြုအမူကြောင့် တအံတသြလေး နှုတ်ဖွင့်လာလျှင်...
"မောင် ပြုစုပေးမယ်နော်"
ပြောပြောဆိုဆိုပင် သူဟာ နှုတ်ခမ်းတို့ဆီမှ အနမ်းတို့ကို ဝါးဝင်းသော လည်တိုင်ဆီသို့ သက်ဆင်းလိုက်ပါ၏။ အခုမှရေချ်ိုး ထား၍ ထင်သည် နှိုင်းဆီက ခပ်းသင်းသင်းအနံ့
က စားချင်စရာဟင်းလျာတစ်ခုလို ဖြစ်နေတော့သည်။
"ဟာ..အင်"
မောင်က ကျွမ်းကျင်အဆင့် အနမ်းသမားများလား။နှိုင်း သည် လည်တိုင်ဆီမှ အနမ်းတို့ကိုပင် သည်းမခံနိုင်စွာညည်းတွားနေမိပေပြီ။ ထို့နောက် ညှပ်ရိုးတို့ဆီ ရွေ့လျားသွား
သော လျှာဖျားနွေးနွေး၏ အထိအတွေ့ကိုခံစားမိသည့်အခါ နှိုင်းလက်တွေဟာ အလိုလိုပင် အိပ်ယာခင်ကို ဆွဲဆုပ်မိတော့၏။
"မောင်...အင်..."
"ကြိုက်လား ဟင်...အချစ်"
နားရွက်ဖျားနား တိုးကပ်မေးလာသဖြင့် နှိုင်း မျက်နှာလေး ပူထူသွားရတော့သည်။ မောင် ဟာ သူ့ကို ပြုစားတဲ့နေရာ မှာ ဆရာကျလွန်းလေသည်။
"ဖြေလေ အချစ် ကြိုက်လားလို့"
"အင်..ကြိုက်တယ်"
မျက်နှာလွှဲ လို့ သူ ဖြေလိုက်လျှင် မောင့်ဆီက ကျေနပ်စွာ ရယ်သံလေးတစ်ခုက ပျံ့လွှင့်လာပါ၏၊ တစ်ဆက်တည်း မှာပင် ရင်ထဲ အေး စိမ့်စိမ့်ခံစားလိုက်ရသည်မို့ ခေါင်း
ထောင်ကြည့်မိလိုက်စဉ် သူ့ ခန္ဓာ ကိုယ်ကို ဖုံးပေးထားသည့်အကျီႌမရှိတော့ပေ။
ခေါင်လေးသည် လစ်ဟာသွားသည့် နှိုင်း၏ အလှတရားအား မြတ်နိုးစွာ စိုက် ကြည့်နေမိလျှင်..
"ရှက်တယ်.. အဲ့လောက်ကြီး ကြည့်မနေနဲ့"
ခေါင်လေးမျက်နှာအား လက်ဝါးဖြင့် လိုက်အုပ်လို့ နှိုင်း တားလိုက်ပါ၏။ သို့သော် ခေါင်လေးက နှိုင်းလက်ကိုဖမ်း ကိုင်လိုက်ပြီးလက်ဖဝါးလေးကို နမ်းလိုက်ပါ၏။ ထို့နောက်
လက်ချောင်းထိပ်လေးတွေကိုပါ နမ်းရင်း နိမ့်ခြည် မြင့်ခြည် ဖြစ်ပေါ်နေသည့် ရင်မဟာကြား အနမ်းတို့ တစ်ပွင့်ချင်း ချွေချလျက်တဖြည်းဖြည်းအောက်သို့ ဆင်းသက်လာလေသည်။
"နှိုင်း.. မောင် ကြည့်လို့ရတယ်မလား"
"ဘာလို့မေးနေတာလဲကွာ...ငါ ရှက်ပါတယ်ဆို"
"မောင် ကြားချင်လို့ နှိုင်း ဖြေမယ်မလား"
"ကြည့်... ကြည့်"
ခေါင်လေးသည် ခပ်လွှင့်လွှင့်ပြုံးလိုက်ပြီး အလွယ်တကူ နှိုင်းကောက်ဝတ်ထားသော ဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်လိုက်လျှင်
အနဲငယ် ထောင်မတ်နေပြီ ဖြစ်သော နှိုင်းရဲ့ အရာလေးထွက်ပေါ်လာပါ၏။
"ချစ်ဖို့ ကောင်းလိုက်တာ"
ဘာမှမလုပ်ပဲ မောင် ကြည့်နေပြန်ပြီကို နှိုင်းသိလိုက်လျှင် လက်တွေဖြင့် ကာမိပြန်၏။ ဒီ မောင်တစ်ယောက်ကတော့ လူကို အနေခက်ပြီး မရိုးမရွဖြစ်အောင် သိပ်လုပ်တတ်
လွန်းသည်။
"ကြည့်မနေပါနဲ့ဆိုကွာ"
"ခဏ.. ခဏလေးပဲ ကြည့််မယ်...လက်ဖယ်နော်"
လက်နဲ့ဖုံးလို့ ကွယ်သွားနရုင်သည့်အရာ မဟုတ်ပေမယ့် ရှင်းရှင်းလင်းလင်းကြည့်ချင်သဖြင့် ခေါင်လေး နှိုင်းလက်တွေ
ကို ဖယ်ရှား လိုက်လေသည်။
"နှိုင်း မောင့် ကို ဦးဆောင်မလား"
"ဟင်.. ဘာကို...မဖြစ်..မဖြစ်လောက်ဘူး"
"ဘာလို့လဲ အချစ်ရဲ့...အခွင့်အရေးပေးတုန်း ယူလေ"
" မောင် နာမှာပေါ့ ။ ပြီးတော့.... ငါအဲ့ဒီဘက်မှာမကျွမ်းဘူး"
မျက်နှာခပ်လွှဲ လွှဲ ဖြင့် နှိုင်း ရှက်ကြောက် နေသည်ကို သတိထားမိသသည့်အခါ ခေါင်လေး စပြီးရင်းသာ စချင်နေပါ
တော့၏။ သို့သော်လည်း အချစ်ကို အသနားပိုကာ...စိတ်လျှော့လိုက်ပြီး လှချင်တိုင်း လှနေသည့် နှိုင်း ကိုယ်ပေါ်မှ အဖုအထစ်တွေကိုသာ အနမ်းကြမ်းတို့ပြန်လည် မွေးဖွားလိုက်ပါသည်။
"အ...မောင် အဲ့လိုကြီး မလုပ်နဲ့လေ"
"နှိုင်း ကိုယ်က အရမ်းမွှေးနေတာကို ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ"
ပြောလိုက်သမျှ ဆင်ခြေတွေကြီးပါပဲ။ နှိုင်သည် မိမိအရာအား အာငွေ့ပေးနေသည့်
မောင့်ဦးခေါင်မှ ဆံပင်တွေကို အားကိုတကြီး ကိုင်ထားလိုက်မိ၏။
"အာ..မောင်....အင်..."
ပူနွေးနွေးအထိအတွေ့ဟာ ညှင်သာလွန်း၏။ မထိတထိ အနမ်း တို့ဟာ နှိုင်း စိတ်တွေကိုအဆုံးစွန်ထိ တတ်ကြွ လာအောင်လှုံ့ဆော်ပေးလေသည်။ရှေ့တိုးနောက်ငင်ပြုမူနေသောမောင့်လက်တွေဟာလည်း နှိုင်းအာ ကျေနပ်မူများစွာ ပေးဆောင်လွန်းနေသည်။ ဒုက္ခပဲ သူတော့ မောင့်လက်ထဲတင်
ပြီးတော့မှာပဲ။
" မောင်... မရတော့ဘူး ဖယ်...ဖယ်...ဖယ်တော့"
ဆန္ဒ တို့၏ အထွ၌အထိပ်သို့ရောက်လာချိန်တွင် နှိုင်း သည် မောင့်အား တွန်းထုပ်ဖို့ ကြိုးစားမိပါသော်လည်း မောင်က ဖယ်ဖို့ရန် အစီအစဉ်မရှိသလို သူ့လက်တွေကို
ပိုမြန်လိုက်ပါတော့၏။
"အာ..ဟာ...ဟာ...မောင်.. ဖယ်..."
အဖြူရောင်အရည်တွေ တစ်ဆစ်ဆစ်ထွက်လာချိန်မှာတော့ ခေါင်လေးသည် သူ့လက်ကို လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး မောဟိုက် နေသည့် နှိုင်းရဲ့နှုတ်ခမ်းတွေကို အချိုကြွေးသည့်အနေဖြင့်
နမ်းလိုက်ပါ၏။
"ကျေနပ်ရဲ့လား ဘေဘီ"
ရှက်တာကလွှဲလို့ နှိုင်းလည်း ဘာမှမသိတော့ပါချေ။ မောင်အပြုအစုတွေဟာ ကျွမ်းကျင်အဆင့် ဖြစ်သည့်တိုင်အရင်ကလည်း သူများတွေကို လုပ်ပေးဖူးမှာပဲလို့ တွေးမိတော့ ရင်ထဲတသိမ့်သိမ့်လှုပ်ခါကာဝမ်းနည်လာတော့
၏။
"မောင့်ဘဝမှာ ပထမဦးဆုံး အကြိမ်ဒီလို လုပ်ဖူးခြင်းပဲ။ကျေနပ်တယ်လို့တော့ ပြောပေးလေ"
လေသံတိုးဖျော့ဖျော့နဲ့ မောင်ပြောသည့်အခါ နှိုင်း ခပ်ချောချောမောင့်မျက်နှာကို မယုံသင်္ကာစွာ ကြည့်မိသွားရသည်။
"တကယ်လားဟင်"
"တကယ်ပေါ့... မောင့်အတွက် ပထမဦးဆုံး အကြိမ်က ဘယ်လောက်အရေးကြီးလဲ နှိုင်း သိတယ်မလား ။ ဖြေကွာ..နော်.. နော်"
ဝင့်ဝင့်စားစား စိုက်ကြည့်နေတဲ့မောင့်မျက်ဝန်းတွေက အရောင်တွေတလက်လက်ပြေးလွှားလို့နေပါ၏။ နှိုင်းသည်
စူးရှလွန်းသည့် မောင့်အကြည့်တွေကို မခံနိုင်စွာ မျက်လွှာချရင်း မခို်တရို့ပြုံးလိုက်လေသည်။
"မောင် က ကောင်းလွန်းလို့ သူများတွေကိုလည်း လုပ်ပေးဖူးမှာပဲလို့ တွေးမိသွားတာ"
"အဟင်း....ဖြစ်ရမယ်။ အရူးလေးကတော့..မောင်က အမြဲတမ်း အထက်စီးကပဲ။ ဘေဘီမို့လို့...ချစ်လွန်းလို့ သိလား"
" ဘေဘီကဘယ်သူလဲ!"
"ဟောဒီက မောင့်နှလုံးသားလေ "
ပြုစားနေတာလွန်ပါရောလားကွာ။ နှိုင်းသည် အပြုံးတို့ကိုမရပ်တန့်နိုင်သည်ဖြစ်ရကာ မောင့်နှုတ်ခမ်းအား တစ်ချက် ဖိနမ်းလိုက်ပြီး..
" ငါ ပြန်ပြုစုပေးမယ်လေ "
"ဟင့်အင်း မနက်မထနိုင်ပဲ နေလိမ့်မယ်။ အိပ်ကြရအောင်....မောင်တို့ အိမ်ပြန်ရောက်မှ နှိုင်း ကိုယ်ထဲမောင်ဝင်မယ်"
ဝင်မယ်ဆိုတာကြီးက ကျက်သီးထဖွယ်ရာပင်။ သို့တိုင် နှိုင်က ထိုစကားလုံးထဲ အာရုံရှိမနေပဲ...
"ဟင်...မောင် ရလို့လား"
"ရတယ်.... နှိုင်းကို အာဘွား စိတ်ကြိုက်ပေးပြီပြီပဲ"
"တကယ် အဆင်ပြေတယ်နော် "
ပြုံးစိစိနဲ့ ဖြေတော့ နှိုင်း သေချာအောင် ထပ်မေးမိပါ၏။
"ပြေတယ် ပြေတယ်... အော် နေဦး မောင် သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးမယ်"
"မလုပ်နဲ့ ကိုယ့်ဟာကိုယ် သွားလုပ်လိုက်မယ်။ ကြည့်မနေနဲ့နော်"
နှိုင်း ရှက်ကိုးရှက်ကန်းလေး ဖြင့် စောင်တွေကောက်ပတ်ပြီး ထွက်သွားလျင် ခေါင်လေးတစ်ယောက် ရယ်လိုက်ပြီး မျက်လုံးတို့ကို မှိတ်ကာ စိတ်လျော့ဖို့ကြိုးစားလိုက်လေသည်။
မင်း ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်း။ မင်းအငြိမ်နေ။ ငါ နှိုင်းကို အကောင်းဆုံး နေရက် အကောင်းဆုံးအချိန် အကောင်းဆုံးနေရာမှာ အကောင်းဆုံး သိမ်းပိုက်မှာ။
ပြင်းပြစွာ တောင်းဆိုလာမည့် မိမိအငယ်ကောင်အား ဆုံးမသွန်သင်ပြီးနောက် အသက်ရှူ နှုန်းတွေကို ခပ်မှန်မှန်ပြုပါ၏။ မင်း သုံးနှစ်လုံးလုံး ကျင့်သားရပြီးပြီးလေ။
နှိုင်းသည် ရေချိုးခန်းရှိ မှန်၌ မိမိကိုယ်မိမိကြည့်မိရင်းနဖူးလေးကို လက်ညိုးဖြင့်ကုပ်ခြစ်မိ၏။ အရင်ကရော အခုရော သူ မောင့်ဆီမှာ လွယ်လွယ်ကူကူ ကျရှုံးနေတတ်
မြဲ ဖြစ်လေ၏။
လည်ပင်းတစ်ဝိုက်မှာ နီညိုရောင်အမှတ်အသာ တွေ ထင် ကျန်နေလိမ့်မည်ဟုထင်ထားသော်လည်း ငဆိုးကောင်လေးက အနမ်းနဲ့ markingပေးခြင်းကို ခွဲခြားထားသည်
ထင်၏။ ပထမဦးဆုံး အကြိမ်တဲ့လား။ သူမောင့်ဆီက ပထမဦးဆုံး ဆိုတဲ့အရာကို ပိုင်ဆိုင်ဖူးခဲ့ပြီလား။ ဤကဲသို့သော ကြည်နူးမူက ဘာနဲ့မှမတူပေ။
နှိုင်းသည် ရေပန်းကို ဖွင့်လိုက်ပြီး ဒုတိယအကြိမ်ရေချိုး သန့်စင်ပြီးသည့်အခါ တံခါးလေးဟလို့မောင့်ကိုချောင်းကြည့်မိလျှင် ငြိမ်ငြိမ်သက်သက်လေး အိပ်နေသော မောင်ကြောင့် ဒီအတိုင်းသာ ထွက်လာခဲ့၏။
ထို့နောက် ချွတ်လောချထားသော အဝတ်တွေကို ပြန်ကောက်ဝတ်ကာ ရေပတ်တိုက်ပေးရန် ယူလာသော အဝတ်ကို ရေပြန်ဆွတ်လိုက်ပါသည်။
ဝင်သက်ထွက်သက်မှန်ကန်စွာဖြင့် မျက်လုံးတွေ မှေးမှိတ်ထား သော မောင့်မျက်နှာဟာ အခုတော့လည်း ပကတိအေးချမ်း
လှပါ၏။ နှိုင်းသည် ရေစိုဝတ်ဖြင့် မောင့်လက်တွေကို သုတ်ပေးကာ အညစ်အကြေးတွေကို သန့်ရှင်းပေးလိုက်လေသည်။
"အင်"
မျက်မှောင်တွေ တွန့်ကုပ်သွားကာ တိုးညည်းသံထွက်လာပြီးမျက်လုံးတစ်ဖက်ဖွင့်ကြည့်လာတဲ့မောင်ဟာ နှိုင်းကို မြင်လျင် ငြိမ်ငြိမ်လေးပြန်အိပ်သွားပါ၏။ တကယ်ပဲ
နှိုင်း ဖြစ်နေလို့ စိတ်ချလက်ချ ပြန်အိပ်သွားတာလား။
နှိုင်းသည် ရေစိုဝတ်ကို နေရာတကျပြန်ထားလိုက်ပြီး မောင်မနိုးစေရန် ခြေလှမ်း ဖွဖွနင်းလို့ ကုတင်အစွန်းလေးမှာဝင်လှဲလိုက်ပါသည်။ သို့သော် သိပ်မကြာခင်အချိန်အတွင်း
မှာပဲ ခေါင်လေးက နှိုင်းခါးမှတစ်ဆင့် လက်လျိုသွင်း လာတာကြောင့် နှိုင်း လှည့်ကြည့်မိလျှင် ခေါင်လေးက နှိုင်းဆံနွယ်တို့ထဲ အနမ်းတစ်ပွင့် ခြွေလိုက်လေသည်။
နှိုင်း မလှုပ်မယှက်ဖြင့် ငြိမ်နေမိပြန်တော့ မောင့်လက်က နှိုင်း ခေါင်းအောက်သို့ ထိုးသွင်းလာပြန်ပါ၏။ ယခုတော့ နှိုင်းတစ်ကိုယ်လုံး မောင့်ရင်ခွင်ထဲသို့ရောက်ရှိသွားပေပြိီ။
မောင့်ရင်ငွေ့ ဖြင့် ကာရံထားပေးလို့ပဲလား နှိုင်းတစ်ဘဝလုံး နွေးထွေး လုံခြုံသွားသလို ခံစားလိုက်ရပါ၏။ ထို့အတူ အိမ်မက်ဆိုးတွေထဲ မရောက်တာကြာပြီဖြစ်သော
နှိုင်းဟာ သူ ကိုယ်တိုင်လည်း မောင်မှလွဲ၍ အရာအားလုံး မေ့လုလု ဖြစ်လို့နေတတ်ခဲ့လေပြီ။
ဒါကြောင့်ပဲ သူ တစ်ယောက်တစ်ခန်းမနေချင်တာပါ။မောင်နဲ့မှမဟုတ်ရင် သူအိပ်ပျော်ဖို့ လွယ်မည်မဟုတ်သလို ကုတင်ကျဉ်းကျဉ်းလေးပေါ်မှာ အတူအိပ်ရခြင်းက လည်း
သူ့ အတွက် ထူးဆန်းလှသည်တော့ မဟုတ်ပါချေ။ ပြောရရင်ဖြင့်ကုတင်းကျဉ်းလေးဟာ သူ့တို့အတွက် မြှားနတ်မောင်ဆိုလည်း မှားဖွယ်ရာမရှိ။
"အိပ်တော့ ဘေဘီ မောင်ရှိတယ်နော်"
အကြားအမြင်ရနေသလား အောက်မေ့ရသော မောင်က နှိုင်း ငြိမ်နေသည့်တိုင် မအိပ်မှန်းလည်း သိနေပြန်သည်။
ကျွန်တော်လည်း မောင့်လိုမျိုး မောင့်အကြောင်းတွေ အရာအားလုံး မပြောရပဲ သိနေချင်သည်။တကယ်ပဲ ဘယ်လို လုပ်ရင် သိနိုင်မှာလဲ။
......
Love you all💚💚💚
...................................................................
Zawgyi
Warning: Adult sense🔞‼
ခင္ဗ်ားအနားမွာရိွရင္ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ေတြ တည္ၿငိမ္ေနၿပီး
Sexလုပ္ဖို႔အေၾကာင္း မေတြးမိဘူး။
ဒါလြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္ကာလက ဘုန္းထြဋ္ေခါင္လ်ွံ ေပါ့။
ဘာေၾကာင့္ အဲ့ဒီလိုျဖစ္ေနခဲ့ရသလဲ ေမးရင္ သူ အခ်စ္ဆိုတာကိုေရေရရာရာ မသိခဲ့ေသးလို႔ုျဖစ္မွာပါ။ထို႕အတူ သူဟာ
လူတစ္ေယာက္ကို လြယ္လြယ္ကူကူခ်စ္တတ္သည့္
လူစားမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ခဲ့ဘူးေလ။
လက္လႊတ္ဆံုး႐ွံုးလိုက္ရၿပီဆိုကာမွ နားလည္သိရိွ
ခံစားရလိုက္တာပါ။ ယခုခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔ ႏွလုံးသား ဟာ
တစ္ခ်က္ခုန္လိုက္တိုင္းနိွုင္း လို႔ ျမည္တမ္းေနတတ္ခဲ့ျပီ။
"ေမာင္ ငါ့ဆီက ဘာလိုလု႔ိလဲ"
အနမ္းေတြလိုအပ္တယ္။ ေထြးေပြ႔မူေတြလိုအပ္တယ္။
ဂ႐ုစိုက္ေပးမူေတြလိုအပ္တယ္။ အျမဲတမ္းလိုလို
ေ႐ွာင္ေျပးခ်င္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဖမ္းဆြဲထားေပးဖို႔
ခင္ဗ်ားရဲ႕လက္တစ္စံု လိုအပ္တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ
မလႊတ္ေၾကးဆိုၿပီး ကတိေတြ ေတာင္းရင္းေပါ့။
"ဘာမွမဟုတ္ ဘူး... ေရ.. ေရ.. သြားခ်ိဳးလိုက္ဦးမယ္!"
ေျပာမိျပန္ပါၿပီ... ရင္ထဲမွမပါတဲ့စကားတစ္ခ်ိဳ႕။ တကယ္ေတာ့
အခ်ိန္မဟုတ္ေသးဘူး ထင္လို႔ပါ အခ်စ္ရယ္။ မ်က္စိစံုမွိတ္ၿပီး သူ လွည့္ထြက္ဖို႕သူျကိဳးစားမိလိုက္၏။ ခင္ဗ်ားကို သိမ္းပိုက္
ခ်င္တဲ့ ဆႏၵ ေတြ ခဏေတာ့ သည္းခံမွရမယ္ေလ။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္ ျမတ္နိုးတန္ဖိုး ထားတဲ့
လူတစ္ေယာက္ကို တန္ဖိုးရိွတဲ့ေနရာအထိ တယုတယ
လက္ဆြဲေခၚၿပီးမွ ကြၽန္ေတာ့္အပိုင္အျဖစ္ေၾကျငာခ်င္တာပါ။
"မင္း ေရခ်ိဳးလို႔မရဘူးေလ"
"တစ္ေနကုန္ ကားစီးထားရတာ ေညာင္းေနၿပီဗ်။
စိတ္မသန္႔ဘူး ေရခ်ိဳးခ်င္တယ္"
"လာ.. ငါ ေရပတ္တိုက္ေပးမယ္။ ေရေတာ့မခ်ိဳးနဲ႔"
သူ မ်က္ႏွာေလး႐ွံဳ႕မဲ့လို႔ ေပကပ္ကပ္ေလးရပ္ေနပါလ်ွင္ ႏိႈင္းက သူ႔လက္ကိုလာဆြဲေခၚေလ၏။
"လာပါဆိုကြာ!"
"ဟာ ဗ်ာ..."
တြန္႔ဆုတ္ တြန္႔ဆုတ္ျဖင့္ ႏိႈင္း ေခၚရာေနာက္ သူ ပါသြားရပါ၏။
"ေျသာ္ ေမာင္.. ငါ ဝတ္စရာမပါဘူးေလ!"
အခန္ထဲေရာက္ေရာက္ျခင္းပင္ ႏိႈင္းေျပာေတာ့
သူ ေက်ာပိုအိတ္ေလး ႏိႈင္းလက္ထဲထိုးေပးရင္း
ဆူပုတ္ေနေသာမ်က္ႏွာျဖင့္ပင္ ကုတင္ေပၚေမွာက္ခံုေလး
အိပ္ေနလိုက္ပါ၏။ သူ ႏိႈင္းကိုမၾကည့္မွျဖစ္လိမ့္မည္။
ႏိႈင္းသည္ ေခါင္ေလး၏ အရိပ္အကဲအား ဖတ္ရင္း တစ္ခုခု
ျဖစ္ေနတာသိေပမယ့္ ဘာျဖစ္ေနမွန္း ေသခ်ာမသိသည့္အခါ
အလြယ္ပင္ ေတြ႔ရာအဝတ္ေကာက္စြပ္လိုက္ျပီး ..
"ေမာင္ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ"
ေခါင္းခါလို႔ ေမာင္က သူ႔ကိုလွည့္မၾကည့္ပါေခ်။ ႏိႈင္းသည္
ေရမခ်ိဳးရ၍ ေမာင္ စိတ္ဆိုးေနသည္ဟုထင္ကာ အက်ႌ
တစ္ထည္ကိုေရဆြတ္လ်က္ အရည္ညစ္လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ ဝမ္လ်ားေမွာက္၍ လွဲေနေသာ ေမာင့္ေဘးသို႔ သြားကာ..
"ေရပတ္တိုက္ေပးမယ္ "
"မတိုက္ခ်င္ဘူး"
"ငယ္ေတာ့တာလဲ မဟုတ္ဘူး ေမာင္ရာ.. အဲ့လိုႀကီး
ေကာက္မေနပါနဲ႔။ မင္းေရခ်ိဳးရင္ ပတ္တီးေတြစိုကုန္္လိမ့္မယ္။
ငါလည္း ေဆးျပန္စည္းေပးတတ္တာမဟုတ္ဘူး!"
"မခ်ိဳးေတာ့ဘူး အိပ္ေတာ့မယ္ ။ေရပတ္လည္းမတိုက္ဘူး"
ႏိႈင္း သက္ျပင္းသာခ်မိသည္။ ငဆိုးေကာင္ေလး ဘာကို
အလိုမက်ျဖစ္ေနမွန္း သူမသိ။ သို႔တ္ိုင္ ဒီအတိုင္းလည္း
မေနတတ္တာေၾကာင့္ ေခါင္ေလးလက္ကို မကာ
ေရညစ္၍ ယူလာေသာ အဝတ္ျဖင့္ သုတ္ေပးလိုက္ပါသည္။
"ကိုသုတ! "
မေခၚတာၾကာၿပီျဖစ္ေသာ နာမည္တစ္ခု။ ႏိႈင္း ရင္ထဲ ဒိန္းခနဲ
ျဖစ္သြားရသည္။ သူစိမ္းဆန္ေသာ အေခၚအေဝၚအတြက္
သူ ငိုေႂကြးဖို႔အဆင္သင့္ျပင္ထားရေတာ့မွာလား။
"ေနာက္တစ္ဖက္ တိုက္ေပးမယ္"
မၾကားခ်င္ဘူး။ ထပ္ေဝးရမယ့္ အေၾကာင္းအရာေတြ...
ထားရစ္ခံခဲ့ရဖို႔ သူ ဘာမွမျပင္ဆင္ရေသးဘူးေလ။
"ကြၽန္ေတာ္ေလ"
" အက်ႌလွန္လိုက္မယ္ေနာ္ မင္းေက်ာကို သန္႔႐ွင္းေပးမယ္!"
စကားလမ္းေၾကာင္းေတြ လႊဲေနမိသည္။ တစ္ခါမွတ္သားဖူး
ၿပီးသား သင္ခန္းစာအတြက္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေလ့က်င့္ေပး
ရန္ မလိုအပ္ေတာ့ပါေခ်။
ႏိႈင္းသည္ ေမာင့္ ႐ွပ္အက်ႌ အား မတင္လိုက္ခ်ိန္တြင္
အမာရြတ္ေတြျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေသာ ေမာင့္ေက်ာျပင္ကို
ေတြ႔လိုက္ရပါ၏။
"ေမာင္ ဒါ..ဒါ ..ေတြက.."
႐ုတ္တရက္စကားလံုးေတြ ထစ္လို႔ သူမယံုႏိုင္ျဖစ္သြားရပါ
သည္။
"ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ဒီေလာက္ေတာင္!"
ဓားဒဏ္ရာေတြလား ေသနတ္ဒဏ္ရာေတြလား မ်ိဴး
အမည္တို႔ က မသဲကြဲစြာရိွ၏။ ႏိႈင္းသည္ ေခါင္ေလး၏
အမာရြတ္ေဟာင္းအား လက္ေခ်ာင္းတို႔ျဖင့္ ထိၾကည့္မိစဥ္
ေခါင္ေလးသည္ ႏိႈင္းလက္အာ ဖမ္းဆြဲ၍ ကိုယ္ကို
တစ္ပတ္လွည့္လိုက္ၿပီ အေပၚက အုပ္မိုးလိုက္၏။ ထို႔ေနာက္
ႏိႈင္း ႏွင့္မ်က္ဝန္းခ်င္းဆံုေအာင္ၾကည့္ကာ...
"ခ်စ္ခ်င္တယ္ ခ်စ္ခြင့္ေပးမွာလား"
မ်က္ဝန္းနက္နက္ေတြနဲ႔ လူကေလးဟာ နားလည္ဟန္မရိွ၍
သူအား ေကာ့ၫႊတ္ေသာ မ်က္ေတာင္ဖ်ားတို႔ ပုတ္ခတ္လ်က္
စိုက္ၾကည္ေနပါေတာ့သည္။ဒီလူမွာ ထိန္းခ်ဳပ္ရခက္ေနသည္
ကို တမင္လာလာဆြေနတာ သူမဟုတ္သည့္အတိုင္း
မအူမလည္ျဖင့္ ရိွေန၏။
"ေမာင္ ခ်စ္ခ်င္တယ္လို႔ ခြင့္ျပဳမွာလားဟင္.. ႏိႈင္း"
တစ္စံုတစ္ေယာက္ဆီက ထိုကဲ့သိုေသာ အရာမ်ိဳးအတြက္
ေတာင္းဆိုမိတာ သူ႔အတြက္ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ျဖစ္လိမ့္္
မည္။
ရႊန္းလဲ့ေသာ မ်က္ဝန္းမ်ား၌ ထူးဆန္းစြာ ဆြဲငင္သည့္
အၾကည့္တို႔ကို ႏိႈင္း အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးစား၍ ဘာသာျပန္
ၾကည့္လိုက္ပါလ်ွင္ အတန္ၾကာမွ အေျဖကို ႐ွာေတြ႔လိုက္ပါ၏။
ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဘာေၾကာင့္မ်ား ေမာင့္ကို လြယ္လြယ္ကူကူ
နားမလည္ခဲ့ရသလဲေလ။
"အခ်စ္"
ေနာက္ထပ္ ေမာင့္ဆီကခြင့္ေတာင္သလို ေခၚလာတဲ့
သူ႕အတြက္ နာမ္စားေလးတစ္ခု။
"အင္"
မၾကားတၾကားေလး ႏိႈင္း ေခါင္ညိမ့္လိုက္ပါလ်ွင္
ေမာင္ က ျပံဳးလ်က္ ႏိႈင္း ေဘးသို႔ လွဲခ်လိုက္ပါ၏။
ဟင္..ကြၽန္ေတာ္ထင္တာပဲ မွားေနတာလား။ ေမာင္ခ်စ္ခြင့္
ရခ်င္တယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုသေဘာမ်ားပါလိမ့္။
ႏိႈင္း ေၾကာင္အ စြာ ေမာင့္ကို မ်က္လံုးဝိုင္းမ်ားျဖင့္ၾကည့္မိ
လ်ွင္ ေမာင္က လက္ေထာက္လို႔ ႏိႈင္းမ်က္ႏွာေလးကို
ခပ္ေငးေငး ၾကည့္လာျပန္၏။
"ႏိႈင္း "
"...."
"ေမာင္ ႐ူးေတာ့မယ္ ထင္တယ္ ။ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ"
"ေမာင့္လိုပဲ ငါေရာ.. "
စည္ခ်က္မညီႏိုင္ေတာ့ေသာ ရင္ခုန္သံေတြ ဟာ ကဆုန္
ေပါက္ေျပး လို႔ ေနပါ၏။ တစ္ေယာက္ကိုယ္ တစ္ေယာက္
ေထြးေပြ႔ထားခ်င္သည့္ စိတ္ေတြဟာ ထိမ္းသိမ္းမရျဖစ္လာ
သည့္အခါ..
ေခါင္ေလးသည္ ႏိႈင္း၏ မထူမပါး ႏႈတ္ခမ္းတို႔ကို ဖိကပ္နမ္း
ရိွဳက္လိုက္ပါေတာ့၏။ထို႕အတူ ႏိႈင္းသည္လည္း
ေမာင္နဲ႔အတူ မက္ေမာစြာ အနမ္းပင္လယ္ထဲ ကူးခတ္
လိုက္ပါေတာ့သည္။
ျပင္းျပင္း႐ွ႐ွ အနမ္းေတြဟာ တစ္စတစ္စ ၾကမ္းတမ္း
လာလ်ွင္ ေခါင္ေလးသည္ မိမိအရိွန္ကို မိမိ ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔
ႀကိဳးစားရင္ အျပန္အလွန္ အနမ္းတို႔ၾကားမွ တစ္ပြင့္ခ်င္း
ေခြၽခ်ျခင္းသို႔ကူးေျပာင္းလိုက္ပါ၏။
အခ်စ္စိတ္ဟူသည္က ဆန္းေတာ့က်ယ္သားလား။
သူဟာ ႏိႈင္းကို အပိုင္သိမ္းခ်င္ေပမယ့္လို႔ နာက်င္သြားမည္
ကိုေတာ့ စိုးရြံ႕ပါသည္။
"ေမာင္ "
ႏိႈင္း က သူ႔အျပဳအမူေၾကာင့္ တအံတျသေလး ႏႈတ္ဖြင့္လာ
လ်ွင္...
"ေမာင္ ျပဳစုေပးမယ္ေနာ္"
ေျပာေျပာဆိုဆိုပင္ သူဟာ ႏႈတ္ခမ္းတို႔ဆီမွ အနမ္းတို႔ကို
ဝါးဝင္းေသာ လည္တိုင္ဆီသို႔ သက္ဆင္းလိုက္ပါ၏။
အခုမွေရခ်္ိုဳး ထား၍ ထင္သည္ ႏိႈင္းဆီက ခပ္းသင္းသင္းအနံ႕
က စားခ်င္စရာဟင္းလ်ာတစ္ခုလို ျဖစ္ေနေတာ့သည္။
"ဟာ..အင္"
ေမာင္က ကြၽမ္းက်င္အဆင့္ အနမ္းသမားမ်ားလား။
ႏိႈင္း သည္ လည္တိုင္ဆီမွ အနမ္းတို႔ကိုပင္ သည္းမခံႏိုင္စြာ
ညည္းတြားေနမိေပၿပီ။ ထို႔ေနာက္ ညႇပ္႐ိုးတို႔ဆီ ေရြ႔လ်ားသြား
ေသာ လ်ွာဖ်ားေႏြးေႏြး၏ အထိအေတြ႔ကိုခံစားမိသည့္အခါ
ႏိႈင္းလက္ေတြဟာ အလိုလိုပင္ အိပ္ယာခင္ကို ဆြဲဆုပ္မိ
ေတာ့၏။
"ေမာင္...အင္..."
"ႀကိဳက္လား ဟင္...အခ်စ္"
နားရြက္ဖ်ားနား တိုးကပ္ေမးလာသျဖင့္ ႏိႈင္း မ်က္ႏွာေလး
ပူထူသြားရေတာ့သည္။ ေမာင္ ဟာ သူ႔ကို ျပဳစားတဲ့ေနရာ
မွာ ဆရာက်လြန္းေလသည္။
"ေျဖေလ အခ်စ္ ႀကိဳက္လားလို႔"
"အင္..ႀကိဳက္တယ္"
မ်က္ႏွာလႊဲ လို႔ သူ ေျဖလိုက္လ်ွင္ ေမာင့္ဆီက ေက်နပ္စြာ
ရယ္သံေလးတစ္ခုက ပ်ံ႕လႊင့္လာပါ၏၊ တစ္ဆက္တည္း
မွာပင္ ရင္ထဲ ေအး စိမ့္စိမ့္ခံစားလိုက္ရသည္မို႔ ေခါင္း
ေထာင္ၾကည့္မိလိုက္စဥ္ သူ႔ ခႏၶာ ကိုယ္ကို ဖံုးေပးထားသည့္
အက်ႌမရိွေတာ့ေပ။
ေခါင္ေလးသည္ လစ္ဟာသြားသည့္ ႏိႈင္း၏ အလွတရားအား
ျမတ္ႏိုးစြာ စိုက္ ၾကည့္ေနမိလ်ွင္..
"႐ွက္တယ္.. အဲ့ေလာက္ႀကီး ၾကည့္မေနနဲ႔"
ေခါင္ေလးမ်က္ႏွာအား လက္ဝါးျဖင့္ လိုက္အုပ္လို႔ ႏိႈင္း
တားလိုက္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ ေခါင္ေလးက ႏိႈင္းလက္ကိုဖမ္း
ကိုင္လိုက္ၿပီးလက္ဖဝါးေလးကို နမ္းလိုက္ပါ၏။ ထို႔ေနာက္
လက္ေခ်ာင္းထိပ္ေလးေတြကိုပါ နမ္းရင္း နိမ့္ျခည္ ျမင့္ျခည္
ျဖစ္ေပၚေနသည့္ ရင္မဟာၾကား အနမ္းတို႔ တစ္ပြင့္ခ်င္း ေခြၽခ်လ်က္တျဖည္းျဖည္းေအာက္သို႔ ဆင္းသက္လာေလသည္။
"ႏိႈင္း.. ေမာင္ ၾကည့္လို႔ရတယ္မလား"
"ဘာလို႔ေမးေနတာလဲကြာ...ငါ ႐ွက္ပါတယ္ဆို"
"ေမာင္ ၾကားခ်င္လို႔ ႏိႈင္း ေျဖမယ္မလား"
"ၾကည့္... ၾကည့္"
ေခါင္ေလးသည္ ခပ္လႊင့္လႊင့္ျပံဳးလိုက္ၿပီး အလြယ္တကူ ႏိႈင္း
ေကာက္ဝတ္ထားေသာ ေဘာင္းဘီကို ဆြဲခြၽတ္လိုက္လ်ွင္
အနဲငယ္ ေထာင္မတ္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ ႏိႈင္းရဲ႕ အရာေလး
ထြက္ေပၚလာပါ၏။
"ခ်စ္ဖို႔ ေကာင္းလိုက္တာ"
ဘာမွမလုပ္ပဲ ေမာင္ ၾကည့္ေနျပန္ၿပီကို ႏိႈင္းသိလိုက္လ်ွင္
လက္ေတြျဖင့္ ကာမိျပန္၏။ ဒီ ေမာင္တစ္ေယာက္ကေတာ့
လူကို အေနခက္ၿပီး မ႐ိုးမရြျဖစ္ေအာင္ သိပ္လုပ္တတ္
လြန္းသည္။
"ၾကည့္မေနပါနဲ႔ဆိုကြာ"
"ခဏ.. ခဏေလးပဲ ၾကည့္္မယ္...လက္ဖယ္ေနာ္"
လက္နဲ႔ဖံုးလို႔ ကြယ္သြားန႐ုင္သည့္အရာ မဟုတ္ေပမယ့္
႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္းၾကည့္ခ်င္သျဖင့္ ေခါင္ေလး ႏိႈင္းလက္ေတြ
ကို ဖယ္႐ွား လိုက္ေလသည္။
"ႏိႈင္း ေမာင့္ ကို ဦးေဆာင္မလား"
"ဟင္.. ဘာကို...မျဖစ္..မျဖစ္ေလာက္ဘူး"
"ဘာလို႔လဲ အခ်စ္ရဲ႕...အခြင့္အေရးေပးတုန္း ယူေလ"
" ေမာင္ နာမွာေပါ့ ။ ၿပီးေတာ့.... ငါအဲ့ဒီဘက္မွာ
မကြၽမ္းဘူး"
မ်က္ႏွာခပ္လႊဲ လႊဲ ျဖင့္ ႏိႈင္း ႐ွက္ေၾကာက္ ေနသည္ကို
သတိထားမိသသည့္အခါ ေခါင္ေလး စၿပီးရင္းသာ စခ်င္ေနပါ
ေတာ့၏။ သို႔ေသာ္လည္း အခ်စ္ကို အသနားပိုကာ...
စိတ္ေလ်ွာ့လိုက္ၿပီး လွခ်င္တိုင္း လွေနသည့္ ႏိႈင္း ကိုယ္
ေပၚမွ အဖုအထစ္ေတြကိုသာ အနမ္းၾကမ္းတို႔ျပန္လည္
ေမြးဖြားလိုက္ပါသည္။
"အ...ေမာင္ အဲ့လိုႀကီး မလုပ္နဲ႔ေလ"
"ႏိႈင္း ကိုယ္က အရမ္းေမႊးေနတာကို ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ"
ေျပာလိုက္သမ်ွ ဆင္ေျခေတြႀကီးပါပဲ။ ႏိႈင္သည္ မိမိအရာအား
အာေငြ႔ေပးေနသည့္ ေမာင့္ဦးေခါင္မွ ဆံပင္ေတြကို
အားကိုတႀကီး ကိုင္ထားလိုက္မိ၏။
"အာ..ေမာင္....အင္..."
ပူေႏြးေႏြးအထိအေတြ႔ဟာ ညႇင္သာလြန္း၏။ မထိတထိ
အနမ္း တို႔ဟာ နိွုင္း စိတ္ေတြကိုအဆံုးစြန္ထိ တတ္ႂကြ
လာေအာင္လွံဳ႕ေဆာ္ေပးေလသည္။ ေ႐ွ႕တိုးေနာက္ငင္ျပဳမူေနေသာေမာင့္လက္ေတြဟာလည္း ႏိႈင္းအာ ေက်နပ္မူမ်ားစြာ ေပးေဆာင္လြန္းေနသည္။ ဒုကၡပဲ သူေတာ့ ေမာင့္လက္ထဲတင္
ၿပီးေတာ့မွာပဲ။
" ေမာင္... မရေတာ့ဘူး ဖယ္...ဖယ္...ဖယ္ေတာ့"
ဆႏၵ တို႔၏ အထြ၌အထိပ္သို႔ေရာက္လာခ်ိန္တြင္
ႏိႈင္း သည္ ေမာင့္အား တြန္းထုပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားမိပါေသာ္လည္း
ေမာင္က ဖယ္ဖို႔ရန္ အစီအစဥ္မရိွသလို သူ႔လက္ေတြကို
ပိုျမန္လိုက္ပါေတာ့၏။
"အာ..ဟာ...ဟာ...ေမာင္.. ဖယ္..."
အျဖဴေရာင္အရည္ေတြ တစ္ဆစ္ဆစ္ထြက္လာခ်ိန္မွာေတာ့
ေခါင္ေလးသည္ သူ႔လက္ကို လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီး ေမာဟိုက္
ေနသည့္ ႏိႈင္းရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြကို အခ်ိဳေႂကြးသည့္အေနျဖင့္
နမ္းလိုက္ပါ၏။
"ေက်နပ္ရဲ႕လား ေဘဘီ"
႐ွက္တာကလႊဲလို႔ ႏိႈင္းလည္း ဘာမွမသိေတာ့ပါေခ်။
ေမာင္အျပဳအစုေတြဟာ ကြၽမ္းက်င္အဆင့္ ျဖစ္သည့္တိုင္
အရင္ကလည္း သူမ်ားေတြကို လုပ္ေပးဖူးမွာပဲလို႔
ေတြးမိေတာ့ ရင္ထဲတသိမ့္သိမ့္လႈပ္ခါကာဝမ္းနည္လာေတာ့
၏။
"ေမာင့္ဘဝမွာ ပထမဦးဆုံး အႀကိမ္ဒီလို လုပ္ဖူးျခင္းပဲ။
ေက်နပ္တယ္လို႔ေတာ့ ေျပာေပးေလ"
ေလသံတိုးေဖ်ာ့ေဖ်ာ့နဲ႔ ေမာင္ေျပာသည့္အခါ ႏိႈင္း ခပ္ေခ်ာေခ်ာ
ေမာင့္မ်က္ႏွာကို မယံုသကၤာစြာ ၾကည့္မိသြားရသည္။
"တကယ္လားဟင္"
"တကယ္ေပါ့... ေမာင့္အတြက္ ပထမဦးဆံုး အႀကိမ္က
ဘယ္ေလာက္အေရးႀကီးလဲ ႏိႈင္း သိတယ္မလား ။
ေျဖကြာ..ေနာ္.. ေနာ္"
ဝင့္ဝင့္စားစား စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ေမာင့္မ်က္ဝန္းေတြက
အေရာင္ေတြတလက္လက္ေျပးလႊားလို႔ေနပါ၏။ ႏိႈင္းသည္
စူး႐ွလြန္းသည့္ ေမာင့္အၾကည့္ေတြကို မခံႏိုင္စြာ
မ်က္လႊာခ်ရင္း မခို္တ႐ို႕ျပံဳးလိုက္ေလသည္။
"ေမာင္ က ေကာင္းလြန္းလို႔ သူမ်ားေတြကိုလည္း
လုပ္ေပးဖူးမွာပဲလို႔ ေတြးမိသြားတာ"
"အဟင္း....ျဖစ္ရမယ္။ အ႐ူးေလးကေတာ့..ေမာင္က
အျမဲတမ္း အထက္စီးကပဲ။ ေဘဘီမို႔လို႔...ခ်စ္လြန္းလို႔
သိလား"
" ေဘဘီကဘယ္သူလဲ!"
"ေဟာဒီက ေမာင့္ႏွလံုးသားေလ "
ျပဳစားေနတာလြန္ပါေရာလားကြာ။ ႏိႈင္းသည္ အျပံဳးတို႔ကို
မရပ္တန္႔ႏိုင္သည္ျဖစ္ရကာ ေမာင့္ႏႈတ္ခမ္းအား တစ္ခ်က္
ဖိနမ္းလိုက္ၿပီး..
" ငါ ျပန္ျပဳစုေပးမယ္ေလ "
"ဟင့္အင္း မနက္မထႏိုင္ပဲ ေနလိမ့္မယ္။ အိပ္ၾကရေအာင္
...ေမာင္တို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္မွ ႏိႈင္း ကိုယ္ထဲေမာင္ဝင္မယ္"
ဝင္မယ္ဆိုတာႀကီးက က်က္သီးထဖြယ္ရာပင္။
သို႔တိုင္ ႏိႈင္က ထိုစကားလံုးထဲ အာရံုရိွမေနပဲ...
"ဟင္...ေမာင္ ရလို႔လား"
"ရတယ္.... ႏိႈင္းကို အာဘြား စိတ္ႀကိဳက္ေပးၿပီၿပီပဲ"
"တကယ္ အဆင္ေျပတယ္ေနာ္ "
ျပံဳးစိစိနဲ႔ ေျဖေတာ့ ႏိႈင္း ေသခ်ာေအာင္ ထပ္ေမးမိပါ၏။
"ေျပတယ္ ေျပတယ္... ေအာ္ ေနဦး ေမာင္ သန္႔႐ွင္းေရး
လုပ္ေပးမယ္"
"မလုပ္နဲ႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သြားလုပ္လိုက္မယ္။ ၾကည့္မေနနဲ႔
ေနာ္"
ႏိႈင္း ႐ွက္ကိုး႐ွက္ကန္းေလး ျဖင့္ ေစာင္ေတြေကာက္ပတ္ၿပီး
ထြက္သြားလ်င္ ေခါင္ေလးတစ္ေယာက္ ရယ္လိုက္ၿပီး
မ်က္လံုးတို႔ကို မိွတ္ကာ စိတ္ေလ်ာ့ဖို႔ႀကိဳးစားလိုက္ေလသည္။
မင္း ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္း။ မင္းအၿငိမ္ေန။ ငါ ႏိႈင္းကို အေကာင္းဆံုး
ေနရက္ အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္ အေကာင္းဆံုးေနရာမွာ
အေကာင္းဆံုး သိမ္းပိုက္မွာ။
ျပင္းျပစြာ ေတာင္းဆိုလာမည့္ မိမိအငယ္ေကာင္အား
ဆံုးမသြန္သင္ၿပီးေနာက္ အသက္႐ွဴ ႏႈန္းေတြကို
ခပ္မွန္မွန္ျပဳပါ၏။ မင္း သံုးႏွစ္လံုးလံုး က်င့္သားရၿပီးၿပီးေလ။
ႏိႈင္းသည္ ေရခ်ိဳးခန္းရိွ မွန္၌ မိမိကိုယ္မိမိၾကည့္မိရင္း
နဖူးေလးကို လက္ညိဳးျဖင့္ကုပ္ျခစ္မိ၏။ အရင္ကေရာ
အခုေရာ သူ ေမာင့္ဆီမွာ လြယ္လြယ္ကူကူ က်႐ွံုးေနတတ္
ျမဲ ျဖစ္ေလ၏။
လည္ပင္းတစ္ဝိုက္မွာ နီညိဳေရာင္အမွတ္အသာ ေတြ ထင္
က်န္ေနလိမ့္မည္ဟုထင္ထားေသာ္လည္း ငဆိုးေကာင္ေလးက အနမ္းနဲ႔ markingေပးျခင္းကို ခြဲျခားထားသည္
ထင္၏။ ပထမဦးဆုံး အႀကိမ္တဲ့လား။ သူေမာင့္ဆီက
ပထမဦးဆံုး ဆိုတဲ့အရာကို ပိုင္ဆိုင္ဖူးခဲ့ၿပီလား။
ဤကဲသို႔ေသာ ၾကည္ႏူးမူက ဘာနဲ႔မွမတူေပ။
ႏိႈင္းသည္ ေရပန္းကို ဖြင့္လိုက္ၿပီး ဒုတိယအႀကိမ္
ေရခ်ိဳး သန္႔စင္ၿပီးသည့္အခါ တံခါးေလးဟလို႔
ေမာင့္ကိုေခ်ာင္းၾကည့္မိလ်ွင္ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ေလး
အိပ္ေနေသာ ေမာင္ေၾကာင့္ ဒီအတိုင္းသာ ထြက္လာခဲ့၏။
ထို႔ေနာက္ ခြၽတ္ေလာခ်ထားေသာ အဝတ္ေတြကို
ျပန္ေကာက္ဝတ္ကာ ေရပတ္တိုက္ေပးရန္ ယူလာေသာ
အဝတ္ကို ေရျပန္ဆြတ္လိုက္ပါသည္။
ဝင္သက္ထြက္သက္မွန္ကန္စြာျဖင့္ မ်က္လံုးေတြ ေမွးမွိတ္ထား
ေသာ ေမာင့္မ်က္ႏွာဟာ အခုေတာ့လည္း ပကတိေအးခ်မ္း
လွပါ၏။ ႏိႈင္းသည္ ေရစိုဝတ္ျဖင့္ ေမာင့္လက္ေတြကို
သုတ္ေပးကာ အညစ္အေၾကးေတြကို သန္႔႐ွင္းေပးလိုက္ေလသည္။
"အင္"
မ်က္ေမွာင္ေတြ တြန္႔ကုပ္သြားကာ တိုးညည္းသံထြက္လာၿပီး
မ်က္လံုးတစ္ဖက္ဖြင့္ၾကည့္လာတဲ့ေမာင္ဟာ ႏိႈင္းကို
ျမင္လ်င္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးျပန္အိပ္သြားပါ၏။ တကယ္ပဲ
ႏိႈင္း ျဖစ္ေနလို႔ စိတ္ခ်လက္ခ် ျပန္အိပ္သြားတာလား။
ႏိႈင္းသည္ ေရစိုဝတ္ကို ေနရာတက်ျပန္ထားလိုက္ၿပီး
ေမာင္မႏိုးေစရန္ ေျခလွမ္း ဖြဖြနင္းလို႔ ကုတင္အစြန္းေလးမွာ
ဝင္လွဲလိုက္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သိပ္မၾကာခင္အခ်ိန္အတြင္း
မွာပဲ ေခါင္ေလးက ႏိႈင္းခါးမွတစ္ဆင့္ လက္လ်ိဳသြင္း
လာတာေၾကာင့္ ႏိႈင္း လွည့္ၾကည့္မိလွ်င္ ေခါင္ေလးက
ႏိႈင္းဆံႏြယ္တို႔ထဲ အနမ္းတစ္ပြင့္ ေႁခြလိုက္ေလသည္။
ႏိႈင္း မလႈပ္မယွက္ျဖင့္ ၿငိမ္ေနမိျပန္ေတာ့ ေမာင့္လက္က
ႏိႈင္း ေခါင္းေအာက္သို႔ ထိုးသြင္းလာျပန္ပါ၏။ ယခုေတာ့
ႏိႈင္းတစ္ကိုယ္လံုး ေမာင့္ရင္ခြင္ထဲသို႔ေရာက္ရိွသြားေပၿပိီ။
ေမာင့္ရင္ေငြ႔ ျဖင့္ ကာရံထားေပးလို႔ပဲလား ႏိႈင္းတစ္ဘဝလံုး
ေႏြးေထြး လံုျခံဳသြားသလို ခံစားလိုက္ရပါ၏။ ထို႔အတူ
အိမ္မက္ဆိုးေတြထဲ မေရာက္တာၾကာၿပီျဖစ္ေသာ
ႏိႈင္းဟာ သူ ကိုယ္တိုင္လည္း ေမာင္မွလြဲ၍ အရာအားလံုး
ေမ့လုလု ျဖစ္လို႔ေနတတ္ခဲ့ေလၿပီ။
ဒါေၾကာင့္ပဲ သူ တစ္ေယာက္တစ္ခန္းမေနခ်င္တာပါ။
ေမာင္နဲ႔မွမဟုတ္ရင္ သူအိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ လြယ္မည္မဟုတ္သလို
ကုတင္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးေပၚမွာ အတူအိပ္ရျခင္းက လည္း
သူ႔ အတြက္ ထူးဆန္းလွသည္ေတာ့ မဟုတ္ပါေခ်။
ေျပာရရင္ျဖင့္ကုတင္းက်ဥ္းေလးဟာ သူ႔တို႔အတြက္
ျမႇားနတ္ေမာင္ဆိုလည္း မွားဖြယ္ရာမရိွ။
"အိပ္ေတာ့ ေဘဘီ ေမာင္ရိွတယ္ေနာ္"
အၾကားအျမင္ရေနသလား ေအာက္ေမ့ရေသာ ေမာင္က
ႏိႈင္း ၿငိမ္ေနသည့္တိုင္ မအိပ္မွန္းလည္း သိေနျပန္သည္။
ကြၽန္ေတာ္လည္း ေမာင့္လိုမ်ိဳး ေမာင့္အေၾကာင္းေတြ
အရာအားလံုး မေျပာရပဲ သိေနခ်င္သည္။တကယ္ပဲ ဘယ္လို
လုပ္ရင္ သိႏိုင္မွာလဲ။
......
Love you all💚💚💚