Αλέξανδρος POV
Ένας μήνας μετά...
"Μπαμπά! Μπαμπά!'' Ακούω την Σεμέλη να φωνάζει καθώς κατεβαίνει τις σκάλες φορώντας την σχολική της στολή και κρατώντας την μοβ τσάντα της.
Ναι... Πλέον έχω συνηθίσει... Λιγάκι... Την ιδέα ότι είμαι πατέρας.
"Θα πάω μόνη μου σήμερα σχολείο. Θα συνάντησω την Ιωάννα και θα πάμε μαζί." Λέει χαμογελώντας χαρούμενη και τότε παρατηρώ πως τα μάτια της από πράσινα έχουν γίνει γαλάζια.
Όπα κάτσε?
Φοράει φακούς?
"Σεμέλη γιατί φοράς γαλάζιους φακούς επαφής?'' Την ρωτάω.
"Έχω μυωπία αν δεν θυμασαι." Μου λέει ενώ όπως κάθε φορά που νιώθει αμήχανα πειράζει μια μπλε μοβ τούφα από τα μαλλιά της.
"Ναι. Αλλά γιατί είναι μπλέ?" Την ρωτάω ξανά.
"Γιατί οι πράσινοι μου έληξαν." Λέει και εκπλησομαι.
Δεν έχει πράσινα μάτια?
Μένω εδώ και ένα μήνα με την κόρη μου και δεν ξέρω τι χρώμα μάτια έχει?
"Δεν ηξέρα πως φοράς φακούς με χρώμα... Τι χρώμα είναι τα μάτια σου κανονικά?" Την ρωτάω και καθαρίζει αμήχανα τα μάτια της.
"Πίστεψε με... Δεν θες να τα δεις. Είναι απαίσια." Λέει χωρίς να με κοιτάζει όμως τότε σηκώνω το κεφάλι της με τα δάκτυλα μου για να την κοιτάζω στα μάτια... Τα προσωρινά γαλάζια μάτια.
Έχω είδη καταλάβει τι χρώμα μάτια έχει αλλά θέλω να τα δω...
Έτσι να νιώσει καλύτερα και θα μπορεί να μου εμπιστευτεί περισσότερα πράγματα.
Ή τουλάχιστον έτσι έλεγε το βιβλίο «Πως να μεγαλωσετε σωστά το παιδί σας» που μου έκανε δώρο ο κολλητός μου ο Φάνης όταν είδε πριν τρεις εβδομάδες πόσο μεγάλη αποτυχία είμαι σαν πατέρας αφού είχα ξεχάσει την βόλτα που της είχα υποσχεθεί και βγήκα με κάτι... Φίλες μου τέλος πάντων.
"Θέλω να δω τι χρώμα μάτια έχεις... Είμαι ο μπαμπάς σου δεν είμαι? Θέλω να ξέρω τι χρώμα είναι τα μάτια της κόρης μου." Της λέω και δαγκώνει τα χείλη της.
"Είνα άσχημα. Δεν θέλω. Όταν μεγαλώσω θα πάω να κάνω λέιζερ για να αλλάξει το χρώμα τους. Είναι απαίσια σου λέω." Μου λέει κάπως στεναχωριμενη.
"Να μαντεψω... Τα μάτια σου έχουν ένα ιδιαίτερο πράσινο χρώμα που δεν είναι ούτε ανοικτό ούτε σκούρο... Απλά ένα περίεργο πράσινο χρώμα που αλλάζει χρώμα ανάλογα με τη διάθεση σου. Το βρήκα?" Της λέω και με κοιτάζει έκπληκτη.
"Πως το ήξερες?" Με ρωτάει και γελάω λιγάκι.
"Το ίδιο χρώμα μάτια έχει και η αδελφή μου η Αγγελική απλά στο σχολείο έχει αποφασίσει να τα κρύβει όπως και εσύ διότι ή τραβούσαν την προσοχή ή τα σχολίαζαν. Πάντα έλεγε πως δεν υπάρχει ακριβώς εξήγηση για το τι χρώμα είναι... Αλλά εγώ τα θεωρώ αξιοζήλευτα." Της λέω και χαμογελάει λιγάκι.
"Μη τα κρύβεις. Άσε τους άλλους να τα δουν... Έχεις τα πιο όμορφα μάτια που έχω δει ποτέ." Της λέω και με αγκαλιάζει.
"Ευχαριστώ μπαμπά..." Μου λέει και χαμογελάω.
"Τίποτα μικρέ μου μπελά." Της λέω και γελώντας βγαίνει από την αγκαλιά μου.
"Σήμερα θα κρατήσω τους φακούς για να πάω σχολείο. Όμως σου το υπόσχομαι πως από αύριο θα τους βγάλω." Λέει και γνέφω.
"Άντε μικρή θα αργήσεις για το σχολείο!" Της φωνάζει η Τασία καθώς μπαίνει μέσα στο σαλόνι κρατώντας ένα μπολακι με το καθημερινό φαγητό της για το σχολείο.
Ναι... Κανονικά θα της έδινα λεφτά να παίρνει κάτι από το κυλικείο... Αλλά θέλω να είμαι σίγουρος πως τρώει.
"Ευχαριστώ γιαγιά Τασία." Της λέει και εκείνη της δίνει το φαγητό.
"Άντε πήγαινε θα αργήσεις." Της λέει και η Σεμέλη βάζει το φαγητό της στην τσάντα της και αφού μας δώσει από ένα φιλί φεύγει.
Τότε νιώθω το κινητό μου να δονείται και βλέπω πως έχω ένα μύνημα από απόρρητο αριθμό.
Το ανοίγω και βλέπω μια φωτογραφία της Σεμέλης που την έχω αγκαλιά σε μια από τις εξόδους μας...
Από: Απόρρητο.
Δυσκολευτηκαμε αλλά τελικά
ανακαλύψαμε ποιά είναι
αυτή η μικρή με τα μοβ
μαλλιά. Καλά θα κάνεις
να την προσέχεις.
7:56
Αμέσως φρικαρω και βγαίνω έξω για να προλαβω την μικρούλα μου να μην φύγει μόνη της και τότε την βλέπω εκείνη να πάει να περάσει τον δρόμο -προσεκτικά ευτυχώς- και πάω να φωνάξω το όνομα της για να την σταματήσω.
Όμως τότε ένα μαύρο αυτοκίνητο που τόση ώρα ήταν παρκαρισμένο ξεκινάει να οδηγάει και κατευθύνεται με γρήγορη ταχύτητα προς τα πάνω της.
"Σεμέλη πρόσεχε!" Της φωνάζω και τότε τρέχω κοντά της αρπάζω το χέρι και την τραβάω μακριά σώζωντας την αλλά με αποτέλεσμα να πέσουμε και οι δύο στον δρόμο.
"Σεμέλη μου? Μικρέ μπελά μου είσαι καλά? Χτύπησες πουθενά? Είσαι ένταξει?" Την ρωτάω ενώ εκείνη πασχίζει να πάρει μια φυσιολογική ανάσα.
Παθαίνει κρίση πανικού.
"Πήγε... Πήγε να με σκοτώσει... Πήγε να με σκοτώσει..." Λέει με δυσκολία ενώ μερικά δάκρυα κυλάνε από τα μάτια της.
"Σσσσ... Ηρέμησε... Όλα καλά... Όλα καλά..." Της λέω σφίγγοντας την στην αγκαλιά μου.
"Όχι... Όχι πήγε... Πήγε να με σκοτώσει... Πρόσεξα... Δεν ερχόταν κάνεις..." Λέει ανάμεσα από τα αναφιλιτα της και τότε την σηκώνω στην αγκαλιά μου σε στιλ νύφης και την πάω αμέσως μέσα στο σπίτι μου.
"Αλέξανδρε? Τι έπαθε το παιδί? Σεμέλη μου τι σου συνέβει?'' Ρωτάει αγχομενη η Τασία μόλις μας βλέπει ενώ εγώ βάζω την μικρή μου να ξαπλώσει στον καναπέ.
"Παραλίγο να την χτυπήσει αυτοκίνητο." Απαντάω εγώ αντί της Σεμέλης και πάω να απομακρύνθω από κοντά της αλλά αμέσως με τραβάει σχεδόν κοντά της.
"Μη... Μη με αφήσεις..." Μου λέει κοιτάζοντας με με δάκρυα να τρέχουν από τα μάτια της.
Μικρούλα μου...
Πρέπει να τρόμαξε πολύ.
"Έρχομαι αμέσως μικρέ μου μπελά..." Της λέω και αφού αφήσω ένα μικρό φιλάκι στο μέτωπο της τρέχω πάνω στο δωμάτιο μου.
Γαμώτο...
Πήγαν να την σκοτώσουν έτσι απλά...
Χωρίς τύψεις...
Πήγαν να σκοτώσουν ένα κοριτσάκι 16 χρόνων λες και ήταν ένα τίποτα.
Δεν... Δεν μπορεί να μείνει εδώ.
Όσο και αν με πονάει... Δεν μπορεί να μείνει εδώ.
Πρέπει να γυρίσει στην μητέρα της.
Θα πεθάνω άν πάθει κάτι.
Είναι τόσο καλή...
Μέσα σε αυτόν τον μήνα δέθηκα μαζί της...
Δεν θέλω να φύγει από την ζωή μου αλλά το προτιμώ από το να φύγει γενικά από την ζωή.
Ανοίγω ένα από τα ντουλάπια και μέσα εδώ τρεις ηρεμιστικές σύριγγες. Φυτικές φυσικά μην μου πάθει και τίποτα η μικρή.
Παίρνω μια στο χέρι μου και κατεβαινω κάτω.
Πλησίαζω την γλυκιά μου Σεμέλη που κλαίει στην αγκαλιά της Τασίας και την πλησίαζω.
"Μπαμπά μου..." Λέει με παράπονο όταν με βλέπει και απομακρύνεται από την αγκαλιά της Τασίας.
"Το ξέρεις ότι είσαι ότι πιο πολύτιμο έχω έτσι δεν είναι?" Την ρωτάω και γνέφει θετικά.
"Να το θυμάσαι για πάντα αυτό..." Της λέω αγκαλιάζοντας την και τότε παταω την ένεση στον αυχένα της με αποτέλεσμα σχεδόν αμέσως να χάσει τις αισθήσεις της.
"Αλέξανδρε πας καλά? Τι έκανες στο κορίτσι?" Μου φωνάζει η Τασία και βουρκωνω.
"Δεν ήθελα να δω το παράπονο στα μάτια της όταν θα την άφηνα." Λέω και με κοιτάζει έκπληκτη.
"Τι εννοείς?''Με ρωτάει.
"Πρέπει να επιστρέψει στην μητέρα της. Κινδυνεύει εδώ πέρα. Ήταν απόπειρα δολοφονίας. Μου έστειλαν απειλητικό μύνημα και μετά έγινε αυτό. Δεν... Δεν πρέπει να μείνει εδώ. Θα ξανά προσπαθήσουν να την σκοτώσουν και αν γίνει αυτό θα πεθάνω." Της λέω και ένα δάκρυ ξεφεύγει από τα μάτια μου και με αγκαλιάζει.
"Την αγαπάς?" Με ρωτάει με φωνή που σπάει στο τέλος και γελάω λιγάκι.
"Φυσικά... Φυσικά και την αγαπάω. Και μισώ τον εαυτό μου που δεν κατάφερα να της το πω." Της απαντάω ενώ απομακρύνομαι από κοντά της.
"Πήγαινε να ετοιμάσεις τα πράγματα της. Εγώ πάω να κανονισω να είναι έτοιμο το αεροπλάνο." Της λέω και γνέφει θετικά.
Αμέσως στελνω μύνημα στον Φάνη να ετοιμάσει το αεροπλάνο και κλείνω το κινητό μου.
Σηκώνω την Σεμέλη και την βάζω στην αγκαλιά μου.
Μυριζω τα μαλλιά της και χαμογελάω.
Θα μου λείψει αυτή η μυρωδιά.
Θα μου λείψει το πείσμα της.
Θα μου λείψει η κόρη μου.
Μου άρεσε που περνούσαμε χρόνο μαζί...
Που πηγαίναμε να πιούμε μπύρες παρέα...
Που τρομοκρατούσα οποίον την φλέρταρε.
Που εδερνα τον Χάρη κάθε φορά που ερχόταν γιατί φοβόμουν πως της την έπεφτε.
Τώρα πως θα τον δερνω που δεν θα έρχεται σπίτι να χαζολογισουν?
Ποιον θα περιμένω μέχρι τα ξημερώματα να γυρίσει από τα κλάμπ?
Γαμώτο...
Μου άρεσε που έγινα πατέρας.
Τώρα όμως όλα θα πρέπει να τελειώσουν για το καλό της...
Λίγο αργότερα η Τασία κατεβαίνει με μια βαλίτσα στο χέρι και την τσάντα της μικρής μου. Σηκώνω την Σεμέλη στην αγκαλιά μου παίρνω τα πράγματα της και αφού η Τασία φιλήσει το μέτωπο της φεύγω από το σπίτι.
Βάζω το μικρό μου troublemaker στο αμάξι όπως και τα πράγματα του και αρχίζω να οδηγάω μέχρι το αεροδρόμιο.
Μόλις φτάνω με πλησιάζει ο Φάνης και του δίνω τα πράγματα της Σεμέλης ένω έγινε την κρατάω όπως πάντα στην αγκαλιά μου.
"Μα καλά τι έπαθες? Ή μάλλον τι έπαθε η μικρή? Την πας στην μαμά της? Μα καλά γιατί?" Αρχίζει να με βομβαρδίζει με απορίες ο Φάνης και αφήνω μια ανάσα.
"Γιατί είναι η μόνη λύση. Προσπάθησαν να την σκοτώσουν. Και για εμένα δεν υπάρχει τίποτα πιο πολύτιμο από εκείνη και τίποτα πιο σημαντικό από την ασφάλεια της." Του λέω και την κοιτάζω που κοιμάται ήρεμη.
"Αλέξανδρε... Την αγαπάς... Δεν μπορείς να την αφήσεις... Και εκείνη σε αγαπάει. Δεν είναι σωστό να χωριστητε." Μου λέει κοιτάζοντας με με συμπόνια.
"Ποια είναι η άλλη λύση όμως?" Τον ρωτάω και δεν ξέρει τι να μου απαντήσει.
"Πρέπει η Σεμέλη να επιστρέψει στην μαμά της για την ασφάλεια της." Του λέω και καθαρίζει τον λεμό του.
"Κοίτα όμως... Υπάρχει ένα πρόβλημα... Έμαθα γιατί η Ηρώ δεν θέλει να μείνει μαζί της η Σεμέλη... Και είναι υπερβολικά σοβαρός λόγος πίστεψε με." Μου λέει και τον κοιτάζω.
"Υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από την σωματική της ακεραιότητα?" Τον ρωτάω.
"Όχι... Αλλά... Καλό θα ήταν... Να είσαι και εσύ δίπλα της αυτές τις μέρες." Μου λέει σοβαρά.
"Δεν μπορώ... Θα την αφήσω στην μητέρα της και θα εξαφανιστω για πάντα από την ζωή της. Θα φροντίσω βέβαια να μην την λείψει τίποτα... Τίποτα εκτός και από τον πατέρα της." Λέω και η φωνή μου στο τέλος σπάει.
"Ρε φίλε..." Πάει να πει κάτι αλλά τον διακοπτώ.
"Δεν έχω άλλη επιλογή..." Του λέω ξανά και με κοιτάζει με λυπηση.
"Πρέπει να πηγαίνω τώρα. Θα τα πούμε." Του λέω και μπαίνω μέσα στο αεροπλάνο.
Σε όλη την διαδρομή ευτυχώς η γλυκιά μου Σεμέλη δεν ξύπνησε λόγο του ηρεμιστικου και εγώ της χαιδεύα το χέρι.
Μόλις φτάνουμε Θεσσαλονίκη την βάζω να ξαπλώσει στο αμάξι και αρχίζω να οδηγάω μέχρι το σπίτι της Ηρούς.
Μόλις φτάνω την αφήνω στο αμάξι για να μην την δει η Ηρώ αμέσως σε αυτή την κατάσταση -και δεν εννοώ μόνο το γεγονός ότι είναι αναίσθητη- και πηγαίνω και της χτυπάω το κουδούνι.
Σχεδόν αμέσως μου ανοίγει την πόρτα και με κοιτάζει έκπληκτη.
"Αλέξανδρε? Τι κάνεις εδώ?" Με ρωτάει.
"Ηρώ... Η Σεμέλη... Θα πρέπει να μείνει μαζί σου." Της λέω χωρίς να την κοιτάζω στα μάτια και αφήνει μια ανάσα.
"Σε κούρασε? Δεν με νοιάζει. Είναι και δική σου κόρη." Λέει σκληρά.
"Πήγαν να την σκοτώσουν." Της λέω και με κοιτάζει τρομαγμένη.
"Τι?" Ρωτάει με κενή φωνή.
"Από την αντίπαλη συμμορία θα πρέπει να ήταν... Πήγαν να την σκοτώσουν. Αν δεν την προλάβαινα θα ήταν τώρα νεκρή." Της λέω και μερικά δάκρυα μαζεύονται στα μάτια της.
"Δεν... Δεν μπορεί να μείνει εδώ... Και εσύ δεν μπορείς να την εγκαταλείψεις ξανά. Θα πληγωθεί. Και θα πληγωθεί ακόμα περισσότερο σε λίγους μήνες... Που εγώ... Θα φύγω." Λέε σχεδόν κλαίγοντας.
"Τότε μην φύγεις..." Της λέω το αυτονόητο.
"Δεν εξαρτάται από εμένα αυτό... Αλλά από τον Κύριο." Λέει όμως δεν καταλαβαίνω.
"Τι θες να πεις? Ποιον κύριο?" Την ρωτάω όμως τότε καταλαβαίνω και νιώθω την καρδιά μου να σπάει.
"Η... Ηρώ... Τι? Τι θες να πεις?" Την ρωτάω και σκουπίζει τα δάκρυα από τα μάτια της.
"Έχω καρκίνο στο πνεύμονα... Και... Θα πρέπει να κάνω ένα πανάκριβες θεραπείες... Στο εξωτερικό μάλλον που και πάλι δεν είναι σίγουρο ότι θα ζήσω." Μου εξηγεί κλαίγοντας και μένω.
"Όχι... Οχι... Θα... Θα κάνεις κανονικά τις θεραπείες. Θα σε στιριξω εγώ. Θα ζήσεις... Θα ζήσεις και θα είσαι ευτυχισμένη. Και εσύ και η Σεμέλη." Της λέω αμέσως.
"Αν πεθάνω θα πληγωθεί. Και... Θέλω να με μισήσει. Δεν στεναχωριέσαι όταν πεθαίνει κάποιος που σε εγκατέλειψε σωστά?" Με ρωτάει και σκουπίζω τα δάκρυα της.
"Ηρώ... Μη φοβάσαι. Όλα θα πάνε καλά. Και οι δύο σας θα είστε καλά. Θα ζήσεις. Όλα τα έξοδα για τις θεραπείες σου θα είναι δικά μου και θα δεις πως θα ζήσεις." Της λέω.
"Δεν μπορώ να μεγαλώσω την κόρη μου... Έχω αποτύχει... Την έχω πληγώσει. Δεν είμαι καλά μητέρα." Λέει κλαίγοντας.
"Είσαι... Είσαι καλή μαμά... Και θα γίνεις ακόμα καλύτερη παίρνοντας την στο σπίτι σου και μεγαλώνοντας την με αγάπη. Και με αυτό τον τρόπο σώζωντας και την ζωή της... Κάνε το για εκείνη. Θες να πεθάνει? Αν μείνει μαζί μου θα την σκοτώσουν." Της λέω και γνέφει αρνητικά.
"Δεν θέλω να πάθει κάτι το μωράκι μου..." Λέει κλαίγοντας.
"Τότε κάντε μια καινούργια αρχή... Και προσπάθησε να την προστατέψεις. Θα είμαι δίπλα σας... Αλλά από μακριά. Ότι και αν χρειαστείς θα είμαι εκεί." Της λέω γλυκά και μου χαμογελάει.
"Πάμε τώρα να δεις το κοριτσάκι σου?" Την ρωτάω και γνέφει θετικά.
"Πάμε." Απαντάει και κατευθύνομαστε προς το αμάξι όμως όταν φτάνουμε βλέπουμε ότι η πόρτα είναι ανοιχτή και ότι η Σεμέλη έχει εξαφανιστεί...
Και μετά με ρωτούσε γιατί την έλεγα troublemaker...
Γεια σας διαβολάκια 💘😈
Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο? 💘😈
Ο Αλέξανδρος πήγε να αφήσει την Σεμέλη στην μητέρα της όμως η Σεμέλη δεν είχε τα ίδια σχέδια... 💘😈😂
Που λέτε να πήγε? 💘😈
Η Ηρώ πεθαίνει λιγάκι... 💘😈😢
Θα γίνει καλά? 💘😈😢
Αποφάσισα να ανεβασω και άλλο κεφάλαιο σήμερα γιατί στο επόμενο θα εμφανιστεί ο Χρήστος! 💘😈😍
Ερώτηση... 💘😈
Σας έλειψε ο μπαγλαμάς Χρήστος? 💘😈
Αν φτάσουμε στα 100 σχόλια (χωρίς δική μου απάντηση) θα ανέβει κεφάλαιο πριν το βράδυ... 💘😈
Θα τα πούμε σύντομα... 💘😈
Μέχρι τότε... 💘😈
ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ! 💘😈
Καταλίνα 💘😈