Αργότερα την ίδια μέρα
"Τελικά δεν μου είπες το όνομα σου" η Έλλα διαπίστωσε και γύρισε να τον κοιτάξει καθώς περπατούσαν στο πέτρινο δρομάκι που οδηγεί στο σπίτι της.
Ο πρίγκιπας επέμενε να την γυρίσει πίσω στην προσπάθεια του να περάσει περισσότερο χρόνο μαζί της και έτσι δέχτηκε.
Τα αρνητικά συναισθήματα της Έλλα που είχε απέναντί του είχαν οπισθοχωρίσει. Όχι πολύ αλλά αρκετά για να του μιλάει ήρεμα.
"Λέγε με Λουκ" είπε ο πρίγκιπας και κοίταξε ψηλά τον ουρανό χαμογελώντας.
" Λουκ, μου θυμίζει αρχοντικό όνομα " είπε η Έλλα γλυκά και κοίταξε ένα κάρο που περνούσε από δίπλα τους.
"Ναι, γιατί είναι" ο πρίγκιπας απάντησε χωρίς να το πολύ σκεφτεί. Αμέσως ταράχτηκε και προσπάθησε να καλύψει την χαζομάρα που έκανε "Θέλω να πω ο πατέρας μου είναι μέλος του παλατιού εξού και το όνομα" δεν ήθελε να της πει πως είναι ο πρίγκιπας,τουλάχιστον όχι ακόμη.
Μπορεί να αντιδρούσε σαν όλες τις άλλες κοπέλες και να ήθελε να τον παντρευτεί μονομιάς χωρίς δεύτερη σκέψη.
Αυτό όμως δεν θα ήταν έρωτας. Δεν θα ήταν αγάπη.
" Για αυτό είσαι τόσο πεισματάρης και γεμάτος αυτοπεποίθηση" διέκρινε η Έλλα "Γιατί μεγάλωσες στις αυλές του παλατιού" είπε και ένα πικρό γέλιο διαδέχθηκε την φράση της.
Αγόρι από το παλάτι μεγαλωμένο στα πλούτι και στη χλιδή,ήταν κάτι το οποίο η Έλλα ήθελε να αποφύγει.
Είχαν πλέον φτάσει στην μικρή γέφυρα που χώριζε το σπίτι της Έλλα από την πόλη.Ο πρίγκιπας ήθελε να της φτιάξει την διάθεση αλλά δεν ήξερε πως.Έτρεξε μέχρι την άκρη της γέφυρας και κοίταξε το ποτάμι.
"Έλλα κοίτα ένα ψάρι" φώναξε σαν μικρό παιδί και στήριξε το σώμα του περισσότερο στην άκρη της γέφυρας για να παρατηρήσει το ποτάμι.
Πρώτη φορά ήταν ελεύθερος να κάνει ότι θέλει και αυτό τον έκανε να είναι απερίσκεπτος.
Τα χέρια του που στηρίζονταν στην άκρη της γέφυρας γλύστρισαν και παραλίγο να πέσει.
"Πρόσεχε" η Έλλα άφησε το καλάθι με τα μήλα να αγγίξει το έδαφος και τράβηξε το μπράτσο του με τα δύο της χέρια, με αποτέλεσμα να πέσουν μαζί πάνω στην γέφυρα.
"Αου" αναφώνησε ο πρίγκιπας όταν το κεφάλι του χτύπησε πάνω στην πέτρινη επιφάνεια της γέφυρας.
Η Έλλα βρισκόταν ακριβώς από πάνω του.
Οι ματιές τους ενώθηκαν και κατάπιαν ηχηρά και οι δύο τους.
Τα πράσινα μάτια του ήταν προσιλομένα στο λευκό πρόσωπό της. Παρατηρούσε την κάθε της κίνηση. Το ανοιγόκλειμα τον ματιών της, των μακριών βλεφαρίδων της. Τα μισάνοιχτα χείλη της και τις μακριές καστανές μπούκλες της που ακουμπούσαν απαλά το πρόσωπό του.
Εκείνη είχε εστιάσει την ματιά της στα μαύρα ακατάστατα μαλλιά του.
Στα καταπράσινα ματιά του που δεν έλεγαν να σταματήσουν να την παρατηρούν και στα χείλη του που είδαν σχηματίσει μια ευθεία γραμμή μεταξύ τους.
Σαν να ξύπνησε από το όνειρο που είχε βρεθεί για αυτά τα δευτερόλεπτα και σηκώθηκε απότομα από πάνω του, κοίταξε αλλού άβολα νιώθοντας ντροπή να την κατακλύζει. Πρώτη φορά βρισκόταν τόσο κοντά με αγόρι.
Πρώτη φορά η καρδιά της χτύπησε έντονα μόνο βλέποντας τα μάτια του. Ήταν ανεξήγητο για την Έλλα και δεν ήθελε να το αναλύσει περαιτέρω.
Τι μου συμβαίνει; ήταν η μόνη απορία που κατέκλυζε το μυαλό της.
"Συγνώμη" η βραχνή φωνή του ακούστηκε δίπλα της και τον κοίταξε ξαφνιασμένη όταν πλέον είχε σηκωθεί από το έδαφος.
"Αν δεν ενθουσιαζόμουν τόσο δεν θα γινόταν όλο αυτό" απάντησε στην απορημένη της έκφραση και έξυσε νευρικά το σβέρκο του. Η καρδιά του χτυπούσε ασταμάτητα και δυνατά κάνοντάς τον να ανησυχήσει.
Τι μου συμβαίνει; σκέφτηκε κοιτάζοντας αλλού στην προσπάθεια του να ηρεμήσει.
"Δεν φταίς εσύ" είπε η Έλλα και έσκυψε να μαζέψει το καλάθι της με μερικά από τα μήλα που είχαν γλυστρίσει έξω από αυτό.
"Νομίζω πως εδώ πρέπει να πούμε αντίο "η Έλλα γύρισε την πλάτη της στο πρίγκιπα και εκείνος έσμιξε τα φρύδια του.
"Θα σε ξαναδώ;" φώναξε ανήσυχος. Ένιωθε σαν να την έχανε. Σαν αυτή να ήταν η τελευταία τους συνάντηση.
Δεν το ήθελε όμως.
"Δεν ξέρω" εκείνη γύρισε να κοιτάξει την ανήσυχη έκφραση του μερικά βήματα μακριά του.
" Σε παρακαλώ πες μου πως θα σε ξαναδώ" είπε ο πρίγκιπας εκλιπαρώντας την.
Εκείνη τον κοίταξε σκεφτική.
"Σε δύο μέρες την ώρα που ο ήλιος βρίσκεται πιο ψηλά στον ουρανό σε αυτή την γέφυρα" φώναξε και γύρισε ξανά την πλάτη της σε αυτόν.
"Ναι" ψιθύρισε ο πρίγκιπας και άρχισε να χοροπηδάει από την χαρά του πανηγυρίζοντας. Η Έλλα γύρισε να τον κοιτάξει για άλλη μια φορά καθώς απομακρυνόταν και αμέσως ο πρίγκιπας σταμάτησε.
Σήκωσε το χέρι του και την χαιρέτησε. Γύρισε ξανά μπροστά της και χαμογέλασε ελάχιστα.
Πόσο αφελής είναι, σκέφτηκε.
Πλησίασε την πόρτα του σπιτιού της και πείρε μια βαθειά ανάσα.
Την άνοιξε απαλά προσπαθώντας να κάνει ησυχία. Το έντονο τρίξιμο της πόρτας, την πρόδωσε και μια παγερή φωνή ακούστηκε πίσω από την πλάτη της.
"Επιτέλους θυμήθηκες να έρθεις" η μητριά της είπε αυταρχικά και η Έλλα γύρισε να την κοιτάξει.
"Πήγαινε να φτιάξεις κάτι για βραδινό αμέσως" φώναξε και έδειξε με τα μακριά δάχτυλά της τον δρόμο για την κουζίνα. Η Έλλα δεν απάντησε απλώς προχώρησε προς την κουζίνα και ακούμπησε το καλάθι της πάνω στο τραπέζι.
Κάποια στιγμή εγώ θα είμαι αυτή που θα σου μιλάει έτσι.