Μια μέρα μετά
"Έλλα, έρχεσαι μια στιγμή;" η μητριά της φώναξε για άλλη μια φορά. Έχουν περάσει δύο μέρες από τότε που είχε κατέβει στην πόλη. Όταν οι αδερφές της και η μητριά της είδαν τα κατεστραμμένα ρούχα που γύρισε πίσω, την έβαλαν να κάνει ακόμη περισσότερες και πιο απαιτειτικές δουλειές.
Έτρεξε γρήγορα κοντά της.
"Σε παρακαλώ, καθάρισε το τζάκι από τις στάχτες χαλάει την εικόνα του σπιτιού" είπε η μητριά και έδειξε απέναντί της το τζάκι που είχε χρόνια να καθαριστεί.
"Μάλιστα" η Έλλα υπάκουσε και έσκυψε κάτω από το τζάκι μαζεύοντας σιγά σιγά όλη την στάχτη.
Όταν τελείωσε σηκώθηκε από το πάτωμα και πείρε στα χέρια της την στάχτη μέσα σε ένα τσουβάλι για να την πετάξει.
"Μαμά μαμά, πότε θα φάμε πεινάω" η Σοφία πετάχτηκε από το πουθενά και έτρεξε πάνω στην μητέρα της που παρατηρούσε την Έλλα. Από πίσω της έτρεχε και η Λυδία που μόλις είδε την Έλλα άρχισε να γελά ασταμάτητα.
"Γιατί γελάς Λυδία;" ρώτησε απορημένη η Σοφία και μόλις είδε την Έλλα άρχισε και εκείνη να γέλα μαζί με την μητέρα της.
"Τι έγινε;" η Έλλα απόρησε με την γλυκιά φωνή της, αφού δεν καταλάβαινε που βρισκόταν το αστείο.
"Οοοο μην ανησυχείς απλώς σου πάει πολύ η στάχτη στα μούτρα" είπε η Λυδία και γέλασε ακόμη περισσότερο. Η Έλλα ακούμπησε το πρόσωπο της απορημένη. Στο χέρι της βρίσκονταν γκρίζες στάχτες.
"Δεν θα έπρεπε να σε λέμε Έλλα αλλά Σταχτοπούτα (Cinderella) σου ταιριάζει περισσότερο" αναφώνησε η Σοφία και κράτησε την κοιλιά της από τα γέλια.
" Έχεις δίκιο Σοφία από εδώ και πέρα θα την αποκαλούμε Σταχτοπούτα" είπε η μητριά με ένα ειρωνικό χαμόγελο και η Έλλα ξεροκατάπιε. Έφυγε τρέχοντας από μπροστά τους και έτρεξε πάνω στο δωμάτιό της. Έκλεισε την πόρτα πίσω της και έπεσε πάνω στο κρεβάτι της. Άρχισε να κλαίει με αναφιλιτά.
Γιατί τα περνάω εγώ αυτά;
Που είσαι μπαμπά;
Που είσαι να με σώσεις από αυτή την κατάρα που έχει πέσει πάνω μου;
Συνέχισε να μουρμουράει ανάμεσα στους λυγμούς της.
~~~~
Ακούμπησε το χερούλι της πόρτας και κρατώντας το καλάθι της και έφυγε από το σπίτι.
Προχώρησε στο πέτρινο δρομάκι που οδηγούσε στην πόλη για δεύτερη φορά τις τελευταίες τρεις μέρες. Πέρασε την γέφυρα που βρισκόταν πάνω από το μεγάλο ποτάμι που χώριζε την πόλη από το δάσος και το σπίτι της.
Επιτέλους θα ηρεμήσω για λίγο, σκέφτηκε και προχώρησε μέσα στην πόλη.
Μικρά παιδάκια έτρεχαν από εδώ και από εκεί, παίζοντας και γελώντας.
"Καλημέρα όμορφη μου Δεσποινίς" μια γνώριμη φωνή έφτασε στα αφτιά της και μετάνιωσε την στιγμή που πήγε εκεί.
"Δεν θα μου πεις καλημέρα Έλλα;" συνέχισε επίμονα.
"Θα προτιμούσα να μην μου είχες μιλήσει εξαρχής" του απάντησε εκείνη και γύρισε να τον κοιτάξει.
Ήταν ολόιδιος με την προηγούμενη φορά έχοντας στο πρόσωπό του το ίδιο χαζό χαμόγελο. Τα μάτια του γυάλιζαν από τον ενθουσιασμό και τα μαύρα ακατάστατα μαλλιά του έπεφταν πάνω στο μέτωπό του.
"Μα δεν μπόρεσα να αντισταθώ στην απίστευτη ομορφιά σου. Με έλκυε όσο τίποτα άλλο στον κόσμο" είπε μελοδραματικά περιμένοντας πως η Έλλα θα γελούσε αλλά μάταιος κόπος.
"Γιατί δεν αφήνεις τις αηδίες; Δεν πρόκειται να σε συγχωρήσω με τόσο ρηχά λόγια" είπε και συνέχισε την πορεία της προς τον μανάβη.
Πλησίασε τους πάγκους με τα μήλα και άρχισε να βάζει πάνω τα καλύτερα αφήνοντας πίσω τα έντονα κόκκινα και γυαλιστερά.
"Μα γιατί διαλέγεις αυτά και όχι τα κόκκινα που φαίνονται υγιεί;"
απόρησε ο πρίγκιπας που δεν είχε φύγει λεπτό από δίπλα της. Είχε σκοπό να περάσει την μέρα του μαζί της μέχρι να την κάνει να νοιώσει όπως νοιώθει και εκείνος για αυτήν. Αν και απίθανο θα έβαζε τα δυνατά του για να το καταφέρει.
"Γιατί αυτά έχουν πιο γλυκιά γεύση. Μην τα υποτιμάς από το χρώμα τους" είπε για πρώτη φορά γλυκά συμβουλεύοντάς τον και το στομάχι του πρίγκιπα σφίχτηκε στο άκουσμα της όμορφης και ήρεμης φωνής της.
"Γιατί είσαι ακόμη εδώ είπαμε;" ρώτησε αυτή την φορά εκνευρισμένη και γύρισε να τον κοιτάξει.Η γλυκιά φωνή της κρύφτηκε πίσω από την θυμωμένη της χριά. Τον παρατήρησε λίγο καλύτερα.
Αν ντυνόταν πιο κομψά ίσως να ήταν πιο όμορφος, σκέφτηκε και πλήρωσε τα μήλα.
"Ας πούμε πως δεν έχω πουθενά να πάω αυτή την στιγμή " αμέσως ο πρίγκιπας κοίταξε αλλού κρύβοντας την αλήθεια. Δεν ήθελε να της αποκαλύψει πως είναι ο πρίγκιπας και πως είχε δραπετεύσει από το παλάτι για να καταφέρει να την συναντήσει.
"Και γιατί προτιμάς να περάσεις την ώρα σου με μια κοπέλα σαν και εμένα;" το βλέμμα της υπεροπτικό και τα λόγια της πίκρα.
"Για να σε κάνω να με συγχωρήσεις και να με δεις με άλλο μάτι " είπε ο πρίγκιπας με αυτοπεποίθηση και της χαμογέλασε με όλα του τα δόντια. Η Έλλα ξεράθηκε αμέσως στα γέλια. Ο γλυκός ήχος του γέλιου της έφτανε σαν μελωδία στα αφτιά του πρίγκιπα.
"Γιατί δεν αρχίζεις από την εμφάνισή σου τότε; " ρώτησε περιπεκτικά η Έλλα και ο πρίγκιπας σοβάρεψε.
Είχε δίκιο.
Η αμφίεση του ήταν υπερβολική τελικά κάνεις δεν κοιλιέται στο χώμα για να φαίνεται βρόμικος.
Από ότι φαίνεται αυτή του η κίνηση ήταν υπερβολική. Όμως ήθελε όλοι γύρω του να πιστέψουν πως είναι ένας από τους απλούς κατοίκους. Κοίταξε τριγύρω του και τα μάτια του έπεσαν στο συντριβάνι στο κέντρο της πλατείας. Έτρεξε αμέσως μέχρι εκεί και βούτηξε μονομιάς το κεφάλι του στο κρύο νερό.
Η Έλλα τον πλησίασε χωρίς να σταματήσει το αξιαγάπητο γέλιο της. Η συμπεριφορά του της φαινόταν τόσο αστεία. Όταν έφτασε κοντά του ο πρίγκιπας έβγαλε απότομα το κεφάλι του από το κρύο νερό και γύρισε να την κοιτάξει.
Πλέον το πρόσωπό του ήταν καθαρό, τα ζυγωματικά του έντονα. Τα πράσινα μάτια του συνέχισαν να γυαλίζουν κάτω από το φως του ήλιου, ενώ τα μαλλιά του βρεγμένα πλέον βρίσκονταν όλα προς τα πίσω.
Η Έλλα σταμάτησε απότομα το γέλιο της και τον κοίταξε σοβαρή.
Κατάπιε ηχηρά στο θέαμα του καθαρού πρόσωπό του και χωρίς να το σκεφτεί, πέρασε τα δάχτυλά της ανάμεσα από τα μαύρα μαλλιά του ανακατεύοντας τα.
"Σου πάνε καλύτερα έτσι" είπε γλυκά και προσπάθησε να κρύψει το ελαφρύ κοκκίνισμα του προσώπου της.