Beloved Bastard
Rafael Certeza
Villa Aurelia
Nang makalayo mula sa kinaroroonan ko ang kabayo ni Ivan ay tumayo na ako at sinundan ng tingin ang direksyon na tinahak niya.
Hindi ko namalayan na mula sa likuran ko ay nakalapit na pala sa akin si Tito Lyndon.
"Don't take my son seriously, Rafael." sabi niya na ikinalingon ko sa kanya.
"He resented me." tiim bagang na sagot ko sa kanya nang magbawi ako ng tingin.
"Tulad noon?" naghahamon ang tinig na sabi niya. Inaasahan na niya na ikakaila ko iyon katulad ng ginawa ko noon nang tanungin nila ako kung bakit nagpasya ako na umalis sa lugar na ito.
Nagsasalubong ang mga kilay na nilingon ko siya.
"Oh, I know," aniya na dinugtungan pa ang sinabi. "Si Ivan ang dahilan kung bakit napilitan kang bumalik ng Maynila noon. Sa isang banda'y mabuti na rin iyon, Rafael. Bata ka pa rin noong mga panahong iyon at maaaring hindi mo alam pakitunguhan ang anak ko. Kind of spoiled dahil nag-iisa."
"Sa palagay mo ba ay kaya ko na siyang pakitunguhan ngayon?" ganting hamon ko sa sarkastikong paraan. "Isang linggo na mula nang dumating ako at wala akong natatandaan na kinausap niya ako ng maayos."
Tinitigan niya ako. Matagal bago siya sumagot. "He's only a boy pretending to be a man, Rafael. At nagtitiwala ako sayo." pagkasabi niya doon ay tumalikod na siya at bumalik sa villa.
Naiwan ako na napapabuntong- hininga at muli kong sinundan ng tingin ang dakong dinaanan ni Ivan na para bang makikita ko pa siya doon.
Napaisip ako sa mga sinabi ni Lyndon. Masyadong childish kung umasta si Ivan ngunit sa kabila ng mga pagsusungit niya sa akin ay hindi ko maiwasan na isipin siya.
Lalo na sa gabi. Habang nakahiga na ako sa madilim na silid ko ay si Ivan pa rin ang huling tao na naglalaro sa isipan ko.
Hanggang ngayon ay malinaw pa rin sa alaala ko ang anyo ng siyam na taong gulang na bata na nagpalayas sa akin sa lugar na ito.
Gwapo siya kung tutuusin. Para siyang pinabatang bersiyon ni Lyndon. Maputi si Ivan at napakakinis ng balat hindi katulad ng kanyang ama na bilad sa araw dahil sa trabaho sa hacienda.
Mayroon siyang magagandang pares ng kulay brown na mata ngunit makikita sa mga matang iyon ang galit sa tuwing tititig siya sa akin.
Hindi ko siya masisisi dahil sa pakiramdam niya ay inaagaw ko ang lahat mula sa kanya.
Mula sa mga magulang niya hanggang sa mga bagay na maaaring maibigay sa kanya ng mga ito sa takdang panahon.
Bigla na lamang tumigas ang anyo ko nang sumagi sa isipan ko ang salitang magulang.
Kahit minsan ay hindi ko naranasan na magkaroon ng kumpleto at masayang pamilya.
Lumaki ako na puno ng galit sa mga totoong magulang ko. Partikular na sa aking ama. Kung hindi dahil sa kanya ay hindi ko dadanasin ang mamuhay na may matinding galit sa aking dibdib.
Napailing ako saka ko sinikap na pagaanin ang nararamdaman kong bigat ng kalooban.
Muli ay ibinalik ko kay Ivan ang takbo ng kaisipan ko.
Naalala ko pa kung gaano katinding takot ang lumarawan sa maamo niyang mukha noong mahuli ko siya na ginugupit at sinisira ang baseball cap ko.
Matinding galit at pagkainis ang naramdaman ko noon sa kanya ngunit nang makita ko na halos mawalan na siya nang kulay dahil sa sindak sa akin ay naglaho bigla ang lahat ng iyon.
Kagaya ko ay naging biktima lamang din si Ivan ng malupit na mundo. Hindi ko gusto ang kaisipan na ako ang nagiging dahilan kung bakit nakakadama siya ng galit sa akin at tampo sa mga magulang niya.
Kung ako lamang ang masusunod ay nanaisin ko na bumalik na lamang sa Maynila at ipagpatuloy ang buhay ko doon kasama ni Lola Corazon.
Ngunit kagaya nga ng sitwasyon namin ngayon ay hindi ko maaaring gawin iyon.
Naging mapilit sina Lyndon at Aurelia na sa haciendang ito na muli ako manirahan kasama ng pamilya nila.
Dahilan nila ay nagiging masasakitin si Lyndon sa mga nagdaang buwan at kailangan nila ng hahalili sa kanya.
Dahil ako ang tanging pinakamalapit na kapamilya nila ay wala akong pagpipilian kundi sundin ang kagustuhan nila sa pakiusap na rin ni Lola Corazon.
Hindi pa maaaring ipasa ni Lyndon kay Ivan ang pamamahala dito sa hacienda dahil masyado pa siyang bata at base na rin sa nakikita ko ay masyado siyang immature at parang wala siyang hilig sa agrikultura.
Kung sa pagmamana lamang ng malawak na lupaing ito ang pag-uusapan ay hindi ko kailangan makipag-agawan kay Ivan.
Ngunit kailangan kong pangalagaan ang mga ari-arian ng pamilya Certeza. Hindi iyon kayang gampanan ni Ivan sa mga panahong ito kaya walang ibang kailangan gumawa nito kundi ako rin.
Ginugol ko ang buong maghapon ko sa pagsama sa mga trabahador ng hacienda. Hindi naman nasayang ang oras ko dahil marami akong natutunan sa pagsama ko sa kanila.
Nadaanan pa kami ni Ivan kanina sa taniman ng niyog ngunit para siyang prinsipe na dinaanan lamang kami ng tingin pagkatapos ay pinatakbo na niya ng mabilis ang kabayo niya palayo sa kinaroroonan namin.
Kinagabihan ay tahimik kaming nagsalo sa hapunan. Kagaya rin ng mga naunang araw ko sa Hacienda Aurelia ay panay tanong sa akin si Aurelia tungkol sa naging araw ko sa niyugan.
Nag-uusisa rin si Lyndon at hindi niya itinatago ang kagustuhan niya na pamahalaan ko ang buong hacienda sa oras na matutunan ko na ang lahat ng trabaho dito.
Napasulyap ako kay Ivan. Tahimik lamang siya na naghihiwa ng karne sa plato niya at wala akong makitang ibang emosyon sa mukha niya kundi pagkainis.
Napalunok ako. Marahil ay hindi niya nagugustuhan ang mga naririnig niya. Tumikhim ako upang alisin ang bara sa lalamunan ko bago ako nagsalita.
"Sa tingin ko ay kailangan na ring pag-aralan ni Ivan ang pagpapalakad ng hacienda. Sixteen na siya at natitiyak ko na gusto rin niyang matutunan ang pagpapatakbo ng negosyo ng pamilya ninyo."
Natawa naman si Lyndon at ganun din si Aurelia na ikinasimangot lalo ni Ivan.
"Hindi ikaw ang unang nakaisip sa bagay na iyan, Rafael. Sa totoo lang ay iminungkahi ko na rin iyan sa anak ko nung nakaraan ngunit may gusto pa niya ang namamasyal sa bayan kasama ni Jako at ng iba pang mga kaibigan niya." sabi ni Lyndon.
"Hindi ko naman sinabi na ayokong matutunan ang pagpapalakad sa hacienda. Sabi ko lang ay masyado pang maaga para matutunan ko iyon at hindi ninyo ako mapagtatrabaho sa mga mabibigat na gawain kasama ng mga trabahador natin." inis na singit ni Ivan.
"Paano mo pa mapag-aaralan ang pamamalakad sa hacienda kung sa Maynila ka magkokolehiyo? Sinabi ko naman sayo na marami nang magaganda at prestihiyosong unibersidad ngayon dito sa lugar natin. Hindi ka pa malalayo sa amin." sagot ni Aurelia.
"Ma, Suhestiyon ko lang naman iyon pero hindi naman ninyo ako gustong payagan hindi ba? Naisip ko lang na kung si Ralf ay nagsasanay na sa mga gawaing bukid. Kaya ko na rin siguro na magsimula nang pag-aralan ang paggawa sa mga paper works sa library ni Papa." sagot ni Ivan.
Muli ay natawa si Lyndon. "Ikaw talagang bata ka. Hindi ko alam kung ano ba talaga ang gusto mong gawin sa buhay mo. Paiba-iba ka ng nagiging desisyon. Pero gusto ko ang sinabi mo ngayon. Hayaan mo at sa lalong madaling panahon ay sisimulan ko na ang pagtuturo sayo ng mga bagay na gusto mong matutunan."
Sumulyap sa akin si Ivan at sinalubong ko ang mga nagbabagang titig niya.
Hindi na siya sumagot pa. Mabilis na niyang tinapos ang pagkain niya saka na siya nagpaalam na aakyat na sa silid niya dahil may gagawin pa raw siya.
Nang matapos ako sa pagkain ko ay nagpasya na rin ako na magtungo sa silid ko upang kunin ang gitara ko.
Palabas na ako sa silid ko nang salubungin ako ng isang kasambahay.
"Sir, pinapatawag po kayo ni Ma'am Aurelia."
"Bakit daw?" tanong ko.
"Hindi ko po alam. Basta sabi lang po niya ay paakyatin kayo sa itaas. Nandun po siya sa Masters Bedroom." sagot niya.
Nagtataka man ay iniwanan ko na ang gitara ko sa living room saka na ako umakyat sa itaas.
Naglalakad na ako patungo sa silid nina Aurelia nang mapansin ko ang pintuan ng silid ni Ivan. Bahagya iyong nakaawang at bukas din ang ilaw sa loob.
Marahan akong naglakad papalapit doon at natukso ako na silipin kung ano ang pinagkakaabalahan niya.
Nagmamadali siya kanina sa pag-akyat. Sana lang ay wala siyang kalokohan na ginagawa sa mga sandaling ito.
Pagsilip ko sa pintuan ng silid niya ay nanlaki ang mga mata ko dahil sa nakita ko.
Nakatalikod si Ivan mula sa kinatatayuan ko at kasalukuyan siyang nakayuko at hinuhubad ang shorts niya.
Tanging manipis na underwear na lang ang suot niya at malayang napagmasdan ng mga mata ko ang malagatas na kulay ng balat niya.
Naglandas ang mga mata ko sa makinis niyang likuran pababa sa puting underwear niya na bakat na bakat sa may katambukan niyang pwet.
Napalunok ako nang magtagal sa parteng iyon ang mga mata ko kasabay ng pagharap niya sa gawi ko.
Natigilan pa siya saka siya nagtakip ng maseselang parte ng katawan niya gamit ang mga kamay niya.
"A-anong ginagawa mo?" garalgal ang tinig na tanong niya.
Hindi ako kaagad nakasagot at naglandas ang mga mata ko sa kahubaran niya.
Hindi ko maiwasan na hindi hangaan ang makinis na balat niya. Mas makinis pa siya sa mga babaeng nagdaan na sa buhay ko.
Medyo bilugan ang katawan ni Ivan ngunit nasa tamang korte ang mga muscles at fats niya.
Muli ay pinasadahan ko ng tingin ang buong katawan niya mula sa tinatakpan niyang umbok sa harapan niya hanggang sa medyo nakaumbok niyang dibdib.
"Hindi na tayo mga bata. Bakit nakatayo ka pa diyan? Hindi ba ang dapat na gawin mo ay umalis ka na at isara mo ang pinto?" masungit na pukaw ni Ivan sa lumilipad na kaisipan ko.
"S-sorry!" sambit ko. "Bakit kasi hindi ka nagsasara ng pintuan?" tanong ko ngunit isang malakas na pagbalya ng pintuan ang tumapos sa pag-uusap namin kasunod ng tunog ng lock mula sa loob.
Napahugot ako ng malalim na paghinga saka ako napapailing na nagtungo sa silid nina Aurelia.
Kumatok ako at narinig ko ang malambing na tinig ni Aurelia na nag-uutos na tumuloy na ako sa loob.
Pinihit ko ang doorknob saka ko marahan na itinulak pabukas ang pintuan.
Nakita ko ang matamis na pagngiti sa akin ni Aurelia na mabilis na bumaling sa kinatatayuan ko nang marinig niya ang pagbukas ng pinto.
Suot na niya ang pantulog niya at hindi maitatanggi na sadya siyang maganda sa kabila ng edad niya.
"Ipinatawag mo raw ako?" seryosong sabi ko habang nakatayo ako sa may pintuan.