I AM pissed.
No.
I am furious. I want to tug his hair and bang his head in the wall of this VIP hospital room he got for me. So hard that he will forget about me and Aki. Siguro sa ganoong paraan hindi niya na kami magugulo.
But I also know that I can't do that. At kung sana ganoon lang kasimple ang lahat ng bagay. Kung hindi nga lang ako galit ay hindi ko siya matititigan ng diretso sa mga mata.
"What the hell were you thinking? They are my friends! They care for me so much pero bigla ka na lang pumasok at inanunsyo ang kahayupan mo nang ganun lang! Ano bang tumatakbo diyan sa utak mo ha? Ano ba talagang gusto mo?! Kasi sa totoo lang nakakasakal ang frustration na nararamdaman ko. Nasasakal ako sa presensya mo!"
Mas marami pa ang mga bagay na tumatakbo sa isipan ko na nakikiusap na maisatinig pero sa sobrang inis na nararamdaman ay yun lang ang nakayanan ko na may nanginginig na mga kamay at kalamnan.
"It's the truth. You want me to lie then?"
Every time he will open his mouth it makes me mad even more. Walang lumalabas na matino sa bibig niya kapag kinakausap niya ako na mas lalong nakakagigil sa galit. The madness I am feeling is driving me insane that I want to kill him. Pero hindi ko rin gugustuhing madungisan ng dugo niya ang mga palad ko. At mas lalong hindi ako kriminal.
Is he though?
May napatay na ba siya?
Ipinilig ko ang ulo. Why would I even care? If he did kill someone, then what?
He's just staring at me and I shudder under it unwillingly.
"Of course not! Pero dapat hindi mo rin sinabi sa ganoong paraan. Sana mas maayos! How would they deal with it now? You dropped a bomb like it won't hurt anyone!"
Sa totoo lang hindi ko rin naman alam kung sa anong paraan ko rin dapat sabihin sa kanila. Kung hindi niya ginawa ang pagkawalang modo niyang pagbabalita ng kahayupan niya kanina, sa tingin ko hindi ko rin masasabi sa mga kaibigan ko ang parte ng buhay kong 'yon. Maybe it will stay as a dark secret.
Sa tagal ng pagkakaibigan namin ay 'yon lang ang tanging bagay na hindi ko masabi sabi sa kanila dahil hindi madaling i-disclose. It is my secret. And I tend to keep it that way. But the bastard ruined it. As always.
"You will be discharged tonight that's why I am here. I'm picking you up."
Hindi ko siya sinagot. Sinalubong ng madidilim niyang titig ang nag-iinit kong tingin sa galit. Simula nang nakilala ko siya nagiging makasalanan na ang laman ng utak ko. Wala akong ibang naiisip kundi karahasan. It's either hating him and wanting him to just vanish in my life or plotting his painful death. Gusto kong pilipitin ang leeg niya hanggang sa maging violet na ang mukha niya at pumutok lahat ng ugat niya.
Geez. Kailangan ko nang magkumpisal. Kung kinakailangan kong maligo ng holy water ay gagawin ko. Ayokong magkita ulit kami sa after life. Ayaw kong mapunta sa isang lugar na siya lang din naman ang makakasama ko.
We already had enough worst encounters in this world. I can't meet him in hell too. Just no way!
I gave him my cold treatment. Hindi ko siya pinansin kahit nang pumasok ang nurse at doktor para sa pagtanggal ng mga nakakabit sa'kin kanina at para sa huling habilin.
Tahimik lang ako hanggang sa makalabas kami ng hospital. Ganun din naman siya habang naghihintay nung nag-ayos muna ako ng sarili sa CR na nasa loob din mismo ng kwarto.
Kailangan ko pa nga pala siyang bayaran para sa pagkuha ng private room. Siguradong mahal 'yon.
Kainis! Balak ko pa naman sanang mag-ipon para sana sa nalalapit na birthday ni Aki. Okay lang naman sa akin kung hindi sosyaling kwarto lalo na't hindi naman ako nagtagal.
Tahimik kong pinagmamasdan ang mga ilaw na mabilis na tumatakbo paatras habang dinadaanan ng sasakyan ni Zykiel.
They were giving me the illusion of running off and chasing each other hastily. Where in fact I am the one on the run. I am the one on the ride chasing the peace and forgiveness. Forgiveness for myself and for those who hurt me. Chasing the peace because I am tired with the pain and grudge in my chest. They are too heavy. They are too consuming. I am frightened with the possibility of losing myself if I don't let go of those gruesome emotions. If I don't set free of that gruesome memory.
Minsan ganun ang mga tao. When they are in the turning point of their lives which caused them too much pain, they blame it to the other party. They won't even try to check themselves if it is the other whose at fault alone or they are too. They focused on the pain more rather than on the cause. They don't even care if the other is hurting as they do. They only focus on their own pain. Dahilan kung bakit minsan hindi nagkakaroon ng closure at mas lalo silang nasasaktan. They always play the victim card. I always hate that 'pa-victim' attitude. A 'pa-victim' plus 'mapagmataas' and 'attention seeker' attitude has never been a good combination you know? It is gross. So toxic.
Zykiel and I has a complicated relationship. He's the reason why I was hurt but I am confused with the fact that he feel so warm. A warm one could only find at 'home'. I have this unnamed feelings for him. Unnamed yet I also know it is not a bad feeling. He is my rapist. That is for a fact. But he also want me and Aki to hide just to protect us. Does everything make sense?
Hindi ko alam kung paano siya pakikitunguhan. Utang ko na ngayon sa kanya ang buhay ko kahit papaano. Nakakabaliw din naman ang estado namin. Saan ba kayo nakarinig ng rapist at rape victim na nagsasama sa iisang bubong at may anak na parang wala lang? Rapist na ipapahospital ang rape victim niya para gamutin at pagkatapos ay iuuwi pa sa bahay? Rape victim na nananampal ng kaibigan dahil pinagpapantasyahan ang rapist niya?
This is craziness. What do you think?
Napakislot ako nang biglang binalot ng malalim niyang boses ang sasakyan. Mas nakaramdam din ako ng lamig nang mas lalong lumamig ang loob ng sasakyan dahil sinamahan iyon ng boses niya.
"Free your sched tomorrow. I will answer all your question. I want this to be clear to you as soon as possible. They are now trying to fuck everything up,"
Nang nilingon ko siya ay naabutan ko ang magkasalubong niyang mga kilay at nagtatagis na mga bagang. Seryoso ang tingin sa unahan at mahigpit ang hawak sa manibela habang nagmamaneho. Dahilan para mas magsilabasan ang mga ugat niya sa kamay.
"Ano ba kasi ang totoo? Alin sa alam ko at sinasabi mo ang totoo? Litong lito na kasi ako at kung pwede ko lang sa--"
Napasimangot ako nang hindi niya man lang ako pinatapos. Gusto kong magpuyos sa galit pero hindi ko din alam kung bakit hanggang inis lang ang kaya ko. Isip ko lang ang nagsasabing galit ako. Na dapat magalit ako. Pero ang puso ko ay iba ang sinasabi.
Pinipilit ko ang sariling magalit kasi iyon naman ang tama diba?
"I will answer all your question tomorrow. I believe you're not deaf?"
Tinapunan ko siya ng matalim na tingin nang bahagya siyang humarap sa akin at nagsmirk nang mag-red light.
"Are you mocking me?"
"What do you think?" Itinaas niya pa ang kilay.
"Bakit ba masy--"
I was silenced when he chuckled and maneuvered his car back to the road when the traffic light was already in green light. Pasulyap-sulyap pa siya sa akin nang smooth na ang takbo ng sasakyan. Humor is plastered on his face kaya mas lalo akong nairita.
Nang makapark ng maayos ay agad na akong bumaba. Nagpupuyos ako sa inis kasi pakiramdam ko tinatawanan at pinagkakatuwaan niya lang ako. Samantalang para siyang tangang ibinalita ng ganun ganun na lang ang nangyari sa amin noon sa mga kaibigan ko kanina.
Narinig ko ang pagbagsak ng pintuan niya pero hindi ako lumingon. Bukas na lang ako magpapasalamat. Nagdadalawang isip pa nga ako kung dapat pa ba akong magpasalamat. Dire-diretso lang ako sa pag-akyat papunta ng second floor. All I could think of is the comfy of my bed.
Patay na ang mga ilaw at tulog na siguro si Aki dahil tahimik na ang paligid. Nakaakyat na ako at papasok na sana sa kwarto ko nang maalala ang anak ko. Si Aki! Nasa hospital ako at kasama ko si Zykiel kaya sino ang kasama niya?
Agad akong pumihit para bumalik at tanungin sana siya nang bigla akong bumangga sa dibdib niya. Hindi ko namalayang nakasunod pala agad siya sa akin dahil wala naman akong narinig na yabag sa likuran. Nakalimutan ko atang mahahaba ang mga binti niya. Tsk.
Napaangat ako ng tingin sa kanya at siya nama'y nakadungaw sa akin. I was never insecure of my height. But I think, I should now.
Hindi siya nakangiti pero halatang natutuwa pa rin siya sa isang bagay dahil bahagyang kumikislap ang mga mata niya.
"Ano bang nakakatawa ha!?"
"You?" pinipigilan niya ang tawa pero nahihirapan siya kaya kinagat niya ang pang-ibabang labi.
Napatingin ako doon.
I can't believe that's the lips kissing me after sexual intercourse back then. He was a monster, yes and who knows if he is still up to this point. Pero nagiging gentle naman siya kapag intercourse na. Minsan lang kung magiging marahas man siya. Minsan ramdam ko pang nagdadalawang isip siya o kaya ay nagpipigil.
Ipinilig ko ang ulo. Nangyari na ang nangyari. Kahit ano man ang rason, nasaktan na ako. Nasugatan na ang mga nasugatan at nabuo na ang mga hindi sinasadyang mabuo.
"N-nasaan si Aki?"
"In his room" seryoso rin niyang sagot nang mapansin ang ekspresyon ko at marinig ang pagnginig ng boses.
"Iniwan mong mag-isa?" Naiirita ko na namang tanong nang maalala iyon.
Kumunot ang noo niya. "No. Why would I?"
"Magkasama tayong dalawa at wala si Manang tapos sabi mo nasa kwarto niya siya. Kaya ibig sabihin naiwan siya dito ng mag-isa! Hindi ka ba nag-iisip? Paano kung may nangyari sa anak natin?"
Magkasalubong ang kilay ko habang naglilitanya ng may diin sa kanya. Para naman marealize niya ang katangahang ginawa niya. Alam niya na ngang may nangyari sa akin kanina lang tapos iniwan niya pa ng ganun ganun lang si Aki.
Hindi siya sumagot agad kaya mas lalo akong nairita. Is he taking me so lightly? Am I someone who is not worth to take seriously?
Nakatitig siya ng seryoso sa akin habang nag-iigting ang panga. Ano na naman ba ang problema nito? Kanina lang tinutukso pa ako pero ngayon naman ay akala mo may galit sa kung ano.
Hindi ka pa nasanay. Ganyan na talaga siya hindi ba?
He licked his lower lip as he shifted his weight. Pumikit din siya ng mariin at nang idinilat niya iyon ay sinalubong niya ang nagtataka kong tingin.
"Anak natin?"
Namamaos niyang tanong. Noong una ay hindi ko siya maintindihan pero nang napagtanto ang sinasabi niya ay napaiwas ako ng tingin. Hindi ko maipaliwanag ang lakas ng tambol ng dibdib ko. Bakit ko nga ba nasabi 'yon? Isa pa, totoo naman ah? Anak ko si Aki at siya ang ama. Basically, we are the parents.
"P-pupuntahan ko lang ang anak ko"
Aalis na sana ako pero hinatak niya ako pabalik. Hindi naman marahas. Sakto lang para magharap ulit kaming dalawa.
"Anak natin Elaina?" he asked.
"Pupuntahan ko na si Aki para macheck siya at nang makapagpahinga na ako. I'm tired"
Akma na naman sana akong aalis pero hindi niya ako binitawan. Nilingon ko siya habang bakas sa mukha ang nagbabadyang irita. I said 'anak natin' and so what? Is it a big deal?
He licked his lower lip again. "He's not alone. He's with my mom"
Namilog ang mga mata ko. Pakiramdam ko tumigil ang oras. Pakiramdam ko nanigas ang buo kong katawan. His...his what!? Tama ako ng narinig diba? Magkalapit lang kaming dalawa kaya hindi pwedeng mali ang pagkakarinig ko. Ilang dangkal lang ang layo naming dalawa kaya imposibleng hindi ko iyon marinig ng maayos!
Mom? As in ina niya? Mother?
"M-mom?" I whispered.
Tumango siya at mariin akong tinitigan. Para bang hinahamon ako kung mali bang mommy niya ang magbantay kay Aki.
"I know no one here. So I had no choice."
"No choice!"
Hindi makapaniwala kong saad. Medyo napataas rin ang boses at binawi ang braso kong hawak niya. Napakagat ako sa pang-ibabang labi nang maramdaman ulit ang nakakasakal na prustrasyon. Is he serious!? Pinayagan ko na siyang manatili dito. Hinayaan ko siyang mapalapit sa anak ko kahit na ayaw na ayaw ko. Tapos ito!?
"It's just my mom Elaina. You don't have to worry"
Handa na sana akong sapakin siya nang biglang bumukas ang pintuan ng kwartong hindi kalayuan sa sarili kong kwarto.
"Son? You're back? Oh! Elaina!"
Nanigas ako nang marinig kung sino iyon.
Great! His mom is behind me. Pero ang mas nakakatawa ay ang katotohanang kilala niya ako. Ang sigla pa ng bati niya na para bang matagal na kaming magkakilala.
Now, a rapist, a rape victim, the rapist's mom and the fruit of that horrendous event is under the same roof.
Great!
*****
–Pres