"Από το παράθυρο"
Χαμογελαει στραβά.
"Σοβαρά μιλάω, πως μπήκες;"
Ψιθυρίζω όσο όσο για να μην με ακούσει η μανα μου.
Κοιτάζει το στήθος μου.
"Εδώ είναι τα μάτια μου"
Χτυπάω παλαμάκια και κοιτάζει επιτέλους το πρόσωπο μου.
"Προτιμώ τα κάτω μάτια σου"
Χαμογελάει πονηρά.
"Να αρκεστείς στα πάνω"
Λέω σοβαρά και εκείνος κατσουφιαζει.
Δεν έχω και κάτι ευκαιρο να τον κοπανησω, να πέσει αναίσθητος και να τον πετάξω από το παράθυρο.
Τι;
Δεν φταίω.
Μου βγάζει δολοφονικές τάσεις που δεν ήξερα πως είχα.
Δεν ξεχνάω πως με αγνοούσε επί τρεις μέρες χωρίς να υπάρχει λόγος.
Οπότε ΟΧΙ δεν είναι όλα καλά, και δεν σκοπεύω να παριστάνω πως όλα είναι υπέροχα μόνο και μόνο επειδή βρίσκεται στο δωμάτιο μου.
Όχι όχι όχι και πάλι όχι.
"Τώρα λέγε πως μπήκες"
Χτυπάω νευρικά το πόδι μου στο πάτωμα.
Έχει κρύο, και είμαι τυλιγμένη με την πετσέτα εδώ και πέντε λεπτά περίπου, και ομολογώ να πω πως νιώθω λες και βρίσκομαι σε βόριο πόλο.
Δηλαδή μόνο οι πολικές αρκούδες λείπουν.
"Σου είπα από το παράθυρο"
Μου δείχνει το ανοιχτό παράθυρο και τυλίγω τα χέρια μου γύρω μου σε μια προσπάθεια να ζεσταθώ ίσως;
"Πως σκατα το έκανες αυτό;
Βρισκόμαστε στον πρώτο όροφο"
"Το ίδιο λέμε. Υπάρχει ένα δέντρο και σκαρφάλωσα, έβαλα τα πόδια μου στο παράθυρο σου και ανέβηκα. Δεν ήταν κάτι το δύσκολο" Χαμογελαει περήφανα.
Ναι μωρέ γιατί είναι πολύ φυσιολογικό να μπαίνεις στο δωμάτιο σου και να βρίσκεις έναν Στέφανο μέσα, και να σου λέει πως ήταν ευκολακι που μπήκε μέσα.
Άλλη φορά θα βάζω τις ασφάλειες στο παράθυρο (που δεν τις έχω χρησιμοποιήσει ποτέ μου) για τυχόν ανεπιθύμητες επισκέψεις.
Γκουχου γκουχου τον Στέφανο γκουχου.
"Μάλιστα"
Ανοίγω την ντουλάπα και βγάζω τις καθαρές φλαφι πιτζάμες μου.
"Και τι θέλεις εδώ;"
Εκείνος στέκεται στο θρανίο μου με το ένα του χέρι και κάνει πως σκέφτεται.
Εντάξει, όλοι ξέρουμε πως δεν σκέφτεται.
Αλλά μην του χαλάσουμε τα όνειρα μωρέ.
"Να μωρέ, απλά κάπως απομακρυνθηκαμε αυτές τις μέρες, και μιας και ήξερα πως θα είσαι σπίτι είπα να έρθω να σε δω"
Ξινει αμήχανα τον σβέρκο του.
"Με έβλεπες και στο σχολείο.
Αλλά ναι, με αποφεύγεις"
Φωνάζω σαρκαστικά.
"Σχετικά με αυτό. Έχεις δίκιο.
Δεν ξέρω τι έπαθα"
Ανασηκώνει τους ώμους του.
"Ναι"
Μουρμουριζω και ανοίγω το συρτάρι, βγάζοντας έξω τα εσώρουχα μου.
Τα μάτια του πέφτουν αμέσως στο κόκκινο σετ που είχα αγοράσει στο Mall, καλά θυμάστε. Αυτά που είχε εξφεντονίσει ο Στέφανος μπροστά στα πόδια μου και τα πήρα;
Ναι αυτά!
Τα μάτια του μόνο καρδούλες δεν γίνονται.
Με πλησιάζει και εγώ με μια κίνηση τα βάζω πίσω στο συρτάρι πριν προλάβει να τα αρπάξει.
"Ει, ήθελα να τα δω"
Γκρινιάζει και κάνω κάποια βήματα πίσω.
"Δεν χρειάζεται"
Λέω κατηγορηματικά.
Φυσικά και δεν χρειάζεται.
Δηλαδή, μπορεί να δει τα εσώρουχα από αυτές που ΠΗΔΑΕΙ.
Ώπα εσύ, ηρέμησε λίγο.
Λοιπόν έτσι και ξανά εμφανιστεις έτσι ξαφνικά ορκίζομαι θα σε κάνω να ματανιωσεις την ώρα και την στιγμή που πετάχτηκες.
*Μαζεύεται σαν βρεγμένη γάτα*
"Τέλος πάντων, με είδες.
Είμαι καλά, μπορείς να φύγεις"
Λεω αόριστα και το χαμόγελο του σιγά σιγά σβήνει.
"Δεν με θέλεις εδώ;"
"Με την συμπεριφορά σου μου έδειξες πως δεν θέλεις να κάνουμε παρέα, πόσο μάλλον να μιλάμε, οπότε εγώ απλά στο κάνω πιο εύκολο" Ανοίγω την πόρτα και περιμένω να βγει έξω.
Να χαίρεστε που δεν του άνοιξα το παράθυρο. Έτσι όπως μπήκε να βγει.
Αλλά δεν θέλω να φάει καμία σαβουρα και να έχω το κρίμα στο λαιμό μου.
"Σου είπα έκανα μαλακία"
Σοβαρευει το βλέμμα του.
"Δεν με νοιάζει. Δεν αγνοείς κάποιον που θες να περνάς χρόνο μαζί του"
Εκνευρίζομαι.
Δηλαδή νταξει φίλος τη μια μου δείχνεις ότι χευ, σε αποφεύγω γιατί έχω βαρεθεί την παρέα σου ή εσένα ή ότι έχει να κάνει με εσένα και την άλλη εισβάλλω σαν κλέφτης μέσα στο σπίτι σου από το παράθυρο σου και απαιτώ η συμπεριφορά σου να είναι εντάξει απέναντι μου;
Το πιάσατε το νόημα η μονολογω μόνη μου;
"Μ'αρεσει όταν νευριάζεις"
Χαμόγελα στραβά.
"Φύγε Στέφανε.
Τι ήρθες να κάνεις εδώ τέλος πάντων;" Ξεφυσαω ηττημένη.
"Ήρθα να πλέξουμε πουλόβερ"
Κάνει πλάκα.
ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΡΕΞΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΗΛΙΘΙΕΣ ΠΛΑΚΕΣ ΣΟΥ.
Σηκώνω το φρύδι μου.
"Ήρθα να σε δω, στο είπα και πριν και δεν με πιστέψες" Ανασηκώνει τους ώμους του.
"Ναι γιατί δεν βγάζει νόημα όλο αυτό.
Από τη μια με αγνοείς και την άλλη έρχεσαι σπίτι μου. Δεν σε καταλαβαίνω" Παραδέχομαι.
Με πλησιάζει. Πολύ...
"Με συγχωρείς. Έκανα μαλακία"
Παραδέχεται, και βρέχει τα χείλη του.
"Ε, μαλάκας είσαι μαλακίες κάνεις"
Χαχανιζω και στριφογυρίζει τα μάτια του.
"Δεν είσαι αστεία"
Ακουμπάει το χέρι του στην ντουλάπα ακριβώς δίπλα μου, εγκλωβίζοντας με περισσότερο.
"Φύγε από πάνω μου"
Λέω με δυσκολία.
ΓΙΑΤΙ ΧΑΝΩ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΜΟΥ.
ΦΑΙΔΡΑ ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΟΥ.
"Αλλιώς;"
Χαμογελαει πονηρά.
"Θέλεις να κάνεις παιδιά στο μέλλον;"
Τον ρωτάω μέσα από τα δόντια μου.
"Γιατί όχι"
Ανασηκώνει τους ώμους του.
Περίμενα να πει όχι.
Απρόβλεπτος.
"Τότε φύγε από κοντά μου μη διαλύσω τον Στέφανο jr" Γρυλιζω.
Η πόρτα ανοίγει.
"Φαίδρα, σου έφερα την κρέπα σου"
Ακούγεται η φωνή της μαμάς.
Και για δεύτερη φορά αυτήν την εβδομάδα η στάση μας φαίνεται περίεργη.
Μένει να μας κοιτάζει για λίγο μα ύστερα παίρνει τον λόγο.
"Στέφανε, πότε ήρθες;"
Του χαμογελαει η μαμά.
Βλέπω μια μεγάλη συμπάθεια μεταξύ τους και δεν μ'αρεσει.
"Ήρθα να κάνω παρέα στην κόρη σας αν δεν σας πειράζει" Λέει εκείνος ευγενικά, και η μαμά γνέφει αμέσως θετικά.
"Φυσικά και δεν με πειράζει, φίλος της είσαι" Του χαμογελάει.
ΕΝΣΤΑΣΗ
Δεν είναι φίλος μου.
"Μοιραστείτε την κρεπα εντάξει Φαίδρα;"
Εγώ γνέφω καταφατικα.
"Και βάλε κάτι πάνω σου, θα πουντιασεις" Λέει αυστηρά αυτήν την φορά.
Ξανά γνέφω θετικά.
Δεν φτάνει που θα μείνει εδώ ο βλάκας, θα μοιραστώ και την κρέπα μου μαζί του.
Αλλάζω γρήγορα στο μπάνιο και επιστρέφω στο δωμάτιο.
"Δεν ήξερα ότι σου αρέσει τόσο πολύ η μπανάνα, που την βάζεις μέχρι και στην κρέπα σου" Χαμογελαει στραβά.
"Αν και έχω και εγω μια μπανάνα.
Πιο μεγάλη από αυτή"
Μου δείχνει την κρέπα.
Στριφογυρίζω τα μάτια μου, πάω να φύγω και κρατάει τον καρπό μου.
"Ασε. Το. Χέρι. Μου. Τώρα."
"Όχι"
"Οχια να σε φάει μωρη"
Λέω ενοχλημένη.
"Δεν με τρώνε τα αδέρφια σου"
Οοοοοοοοο
Son of a bich!
"Έλα τώρα να φάμε την κρέπα"
Και αν δεν χορτάσεις, σου είπα έχω μια μεγαλύτερη"
Μου κλείνει το μάτι.
Κλείσε μου το μάτι άλλη μια φορά και θα είμαι το τελευταίο πράγμα που θα δεις πριν φύγεις για τον άλλο κόσμο.
•~•
Γεια σας μπακλαβαδάκια μου.
Τι κάνετε;
Συγγνώμη που ανέβηκε τόσο αργά αλλά τώρα μόλις το τελείωσα οπότε I am so sorry αν δεν ήταν τέλειο:(
Ελπίζω να σας άρεσε.
Τα λέμε στο επόμενο.
Πάω για ύπνοο, το κρεβατάκι μου με φωνάζει 😍
Φιλάκια, η δικιά σας, Σία🌹