Napakurap ako sa mahinang pagtapik ni Phoebe sa kanang braso ko.
"Kanina ka pa tulala diyan."
Nakasalukbabang pinamasdan ako ni Mina na ngayon ay nasa tapat ko. "Bakit parang malungkot ka? We should be celebrating since we all passed the initiation."
Tumangu-tango si Phoebe sabay ngisi. "Yeah. More to fun adventure!"
Tinitigan ko ang pasta at inikot-ikot iyon gamit ang tinidor na hawak. "I'm not sad. I'm just thinking about something."
"Something ba o someone?"
Nag-angat ako ng tingin kay Phoebe na may malisyosang ngiti.
Should I tell them what happened?
Napahinga ako nang malalim at isinubo ang pasta na halos lumamig na.
Huwag na lang. Less talk, less mistake.
"Do you have something to say to us?"
Sumulyap ako kay Mina na ngayon ay nakapatong ang siko sa mesa habang ang hintuturo ay nakadikit sa kaniyang baba. Ang mga mata niya ay puno ng kuryosidad.
"It's nothing important. It's about Rhianne." pagdadahilan ko.
Tumango si Phoebe. "Come to think of it. We still have no idea why you stop being friends to each other."
Napaismid ako nang maalala ito. "Obviously, because of her attitude."
"Let's just ignore Rhianne or be civil with her." suhestiyon ni Mina.
Tumango ako at bumalik na naman sa isipan ko si DJ. I have't seen him since yesterday. To be honest, I'm not sure how to explain myself to him.
This is the second time that he got angry with me.
The first one was in middle school. When I was trying to play cupid and forcing him to be friends with Rhianne.
What should I tell him when I see him?
Pagkatapos ng snack break namin ay dumeretso ako sa clinic para sa scheduled appointment ko sa school doctor. Nakamonitor sa kanila ang health status ng mga estudyante at regular na nagtatanong para maiwasan ang hindi magandang pangyayari sa paarala.
"How's your allergy?" Nakangiting tanong sa akin ni Doc Paulo.
"Okay naman na po Doc. Hindi nako nilabasan ng rashes."
"Good to hear. Just make sure to follow your family doctor's advice. If there's a special instruction from your doctor that will affect your school activities in school, just tell us so we can pay attention to that."
Tumango ako at pinakinggan lahat ng payo niya.
Pagkatapos kausapin si Doc Paulo ay naglakad na ako papunta sa locker para kuhanin ang mga gamit ko sa susunod na saubject.
What should I tell DJ?
I think I should send something to him as a peace offering.
I should let him know how sorry I am.
Naramdaman ko ang pag-iinit ng aking mga mata. Maybe he's right. I'm insensitive, immature and shallow. I don't deserve his mercy.
"Woah!"
Napagitla ako mula sa pag-eemote nang may isang bulto na nakabanggaan ko. Hindi ko ito napansin habang naglalakad kanina. Nahulog mula sa mga kamay nito ang makapal na notebook.
Yumuko ako at pinulot ang nahulog na gamit nito. Napansin ko na song chords ang nilalaman niyon.
"Sorry." Nag-angat ako ng tingin at sumalubong sa akin ang maamong mukha ni Marcus.
Napakurap ako ng ilang beses at mabilis na tumayo.
"Hello." Ngumiti ako at inabot ang kwaderno sa kaniya. "Here."
Hindi siya kumibo at kinuha lamang iyon sa kamay ko. Ang mga mata niya ang mataman na nakatingin sa akin na para bang pinag-aaralan ako.
Wari ay isang magnet ang mga mata nito kaya naman hindi ko namalayan ang sarili na nakikipaglaban na pala ng titigan dito. Bumuka ang kaniyang bibig.
"Do you need a hug?"
Napaawang ang bibig ko at naramdaman ang pag-iinit ng aking pisngi.
Am I hearing it right?
Ipinilig ko ang ulo. Pakiramdam ko ay nabingi na ako at hindi na tama ang naririnig sa paligid.
Napasulyap ulit ako ako sa kaniya nang marinig ang kaniyang mahinang halakhak. "I'm just kidding." Pinag-aralan niya ang mukha ko. "You looked like you were about to cry and in need of some comfort. Don't take it seriously."
Mabilis akong nakabawi at tumawa. "Ah haha. It's nothing. I was just worried about the result of my Sister's League application since I badly wanted to it."
Tumatango siya at sumulyap sa pinanggalingan ko na clinic at ibinalik ang tingin sa akin.
"You're sure?"
Ngumiti ako. "Yeah."
"Marcus bro, let's go malelate na tayo sa rehearsal."
Napalingon si Marcus sa tumawag. Ang President ng Musical Club na si Xander. Siguro ay nag eensayo sila para sa performance nila sa nalalapit na school festival.
Sumulyap sa akin si Marcus. "I need to go."
Tumango ako. "Yeah."
"Careful. Don't worry too much. I think you'll get accepted."
Tumango ako habang siya naman tumalikod na at nagsimulang humakbang palayo.
Hug na naging bato pa.
Ibinalik ko ang atensyon sa dinadaanan. Natigilan ako nang mapansin si DJ na nakatayo sa di kalayuan. Nagtama ang mga mata namin. Nagsimula siyang maglakad palapit sa akin.
What will I tell him? I'm really sorry?
Halos ilang dipa na lang ang layo namin kaya nilakasan ko na ang loob. Binuka ko ang bibig at akmang magsasalita nang bigla na lamang sumagi sa isipan ang paglapat ng labi ko sa kaniyang labi. Natulala ako at di namalayan na nakalagpas na siya habang deretso ang tingin.
Tinapik ko ang ulo at sinundan siya ng tingin na ngayon ay palayo na.
What was that. I felt so awkward.
Bagsak ang mga balikat na bumalik ako sa klase.
Pagdating ng uwian ay tahimik na sumakay ako ng shuttle.
Pagbaba sa main gate ng village ay mabilis na sumilong muna ako sa isang waiting area dahil sa pagbuhos ng ulan.
"Asar, bakit ngayon ko pa nakalimutan ang payong ko!"
Kinuha ko ang cellphone sa bag at tinext si mommy para magpasundo.
Isang kanto lang naman mula sa main gate hanggang sa bahay kaya lamang ay malakas na ang ulan ay hindi na kayang takbuhin pa.
Umupo muna ako habang naghihintay. Mas lalong lumakas ang pagbuhos ng ulan at halos mabasa na ako sa lakas ng hangin na humahampas sa gawi ko.
Yumuko ako at pinamasdan ang suot na sapatos na ngayon ay halos nababasa na. Nasa ganoong sitwasyon ako nang maalala ang first kiss ko.
"Gaby, I like you." JK confessed.
All of a sudden, he gave me a quick peck on the lips. I was shocked. My classmates were shocked.
He stole my first kiss.
In the corner, I saw Rhianne with her devilish grin.
How could she still smile like that when her best friend was hurt.
I felt so betrayed and let the tears rolled down my face.
Then DJ appeared out of nowhere and he grabbed JK collar and punched him in the face.
DJ got suspended after that, but he didn't care at all.
Napangiti ako nang maalala ang nakaraan subalit napalitan din iyon ng lungkot nang bumalik sa alaala ko ang nangyari kahapon.
Just because we're friends, you think you can play with my feelings?!
Hindi ko maiwasang mag init ang mga mata at pigilan ang sariling maiyak.
"It's okay Gaby. It's okay." mahinang sambit ko sa sarili para kumalma.
Nakayukong tinitigan ko ang sapatos at hinayaan na lamang na mabasa iyon dahil sa malakas hangin na na kasama ng ulan. Wala na akong pakialam mabasa man ng sobra na para banag gusto kong parusahan ang sarili sa pagiging insenstive.
Maya-maya ay natigil ang pagtama ng malakas na hangin na may kasamang ulan sa kinaroroonan ko. Napasulyap ako sa itim na sapatos na ngayon nakatapak sa lupa. Nag-angat ako ng tingin at naaninag ang isang bulto na nakatayo at natatakpan ng asul na payong. Unti- unting nahawi ang payong na iyon at sinalubong ako ng seryosong mukha ni DJ.
I felt a sudden burst of emotion. That made me realized how much I missed my bestfriend.
Humakbang siya palapit sa akin.
"Are you a kid? Girls your age know when to bring their umbrellas."
Hindi ko maiwasang mapasibi habang nakatingala at pinagmamasdan siya.
Bumaba ang tingin niya sa damit ko at mabilis na tinanggal niya ang jacket na suot at hinagis sa akin iyon. Nag-iwas siya ng tingin. "Cover yourself."
Yumuko ako at napasinghap nang mapansin na bakat na ang suot ko na undergarments. Mabilis na isinuot ko ang jacket niya na may zipper.
"Let's go. I'll walk you home."
Hindi ako umalis sa pagkakaupo. Ang kaninang luha na kanina ko pa pinipigilan ay kusang nagsilabasan. Humikbi ako ng malakas."It wasn't a bet."
Naguguluhang tumingin siya sa akin. "What?"
"I said it wasn't a bet!" hindi ko na napigilan ang malakas na paghagulgol sa harap niya.
Nakatingin lamang siya sa akin na parang bang iniintindi ang sinasabi ko.
"It was my task on the League." umiiyak na paliwanag ko habang nakatingala sa kaniya.
Pinagmasdan niya ako. "Tch. You're so ugly when you cry."
Sa sinabi niya ay parang bata na mas lumakas pa ang paghikbi ko.
"Stop. Okay, you're forgiven."
Natigilan ako sa pag-iyak at tinitigan siya. Mabilis na lumapit ako sa kaniya at sisinghot-singhot na yumakap. "Sorry."
Nanigas ang katawan niya pagkatapos ay tumawa ng mahina. "You're really dense."
Mabilis na kumalas siya sa akin at halos mag-iwas ng tingin. "Cover yourself."
Napatingin ako sa damit at mabilis na sinara ang zipper ng suot na jacket.
"Tch, don't worry the wall doesn't interest me."
Sa sinabi niya ay mabilis na hinampas ko siya sa braso. "You're so mean!"
He chuckled and I was comforted at the sight of his smile. Napasulyap ako sa bag ko nang marinig ang malakas na pagtunog ng cellphone. Kinuha ko iyon ay sinagot ang tawag mula kay mommy.
"Mom."
"Gaby anak, you still there? Pauwi na kami ni Dada. Malapit na kami."
"No mom, It's okay. DJ is already here." Sumulyap ako kay DJ na ngayon ay nakaupo na at inaantay ako.
"Oh, I'm glad. Tell DJ, my son, we're sorry that you're always bothering him."
Narinig ko ang mahinang halakhak ni mommy.
"Mom, you speak like DJ."
Sa sinabi ko ay mas lalong lumakas ang tawa nito.
"I'm just kidding. Ingat kayo at magpalit kaagad ng damit pagdating sa bahay, okay?"
"Yes, mommy. Bye mommy. Say my hi to Dada. I love you."
"I love you too my princess. Bye."
Ibinaba ko na ang tawag at ibinalik iyon sa bag. Sumulyap ako kay DJ at ngumuso. "Mommy wanted me to tell you that they are sorry I always bother you."
"I got used to it."
Nginusuan ko siya. "Whatever."
Ngumisi siya. "Let's go." Tumayo na siya at binuksan ang dalang payong.
Nagsimula na kaming maglakad habang hawak niya sa kanang kamay ang dalang payong. Wala siyang pakialam kahit halos mabasa na siya dahil ako na halos ang umookopa noon.
I realized DJ really was a warm hearted person. He's like an older brother, a very thoughtful one.
"Who gave you that task?" maya-maya ay tanong niya sa akin.
Napasimangot ako nang maalala ang bruhilda. "It was Rhianne."
Bigla siyang natigilan sa paglalakad.
Sumulyap ako sa kaniya. "Why? Nagulat ka ba na binigyan niya ako ng mahirap na task kahit na may pinagsamahan kami?"
Hindi ko mapigilang mapaismid. "Tch, I don't consider her as my friend anymore."
Nagpatuloy kami sa paglalakad.
"I will talk to her." aniya.
Nanlaki ang mga mata ko. "No!"
Sumulyap siya sa akin.
"If you talk to her about that, she might discover I've told you about the task! So don't ever bring this up to her or else I'm out." paliwanag ko.
Humina na ang buhos ng ulan nang halos malapit na kami sa bahay.
"Okay, I won't."
Pasimpleng sumulyap ako sa kaniya na seryosong naglalakad. Napasulyap ako sa kaniyang labi.
Ipinilig ko ang ulo nang may sumagi na naman sa aking isipan.