"အကိုႀကီး...ကြၽန္ေတာ္တို႔
ထင္းသြားခုတ္လိုက္အုန္းမယ္ ကြၽင္းဝူ ကိုပါ
ေခၚသြားလို႔ရမလား..."
နန္ဖုန္း၏အေမးေၾကာင့္
ခ်ီ႐ုန္က လွည့္ပင္မၾကည့္ပဲ သြားရန္
လက္ျပလိုက္သည္။
နန္ဖုန္းကေပ်ာ္သြားၿပီး
"ေက်းဇူးပါ.... အကိုႀကီး...
ေဟ့ေကာင္....သြားၾကရေအာင္...... "
ခ်ီ႐ုန္ေဘးတြင္ထိုင္ေနေသာ
ကြၽင္းဝူအား ေခၚလိုက္သည္။
ကြၽင္းဝူကအျမန္ပင္ထလိုက္ၿပီး
ခ်ီ႐ုန္အားႏႈတ္ဆက္ကာ
နန္ဖုန္းေနာက္မွလိုက္သြားေတာ့သည္။
လမ္း၌ကြၽင္းဝူက နန္ဖုန္းေနာက္မွ
ကပ္ေလ်ွာက္လာရင္း ေဘးသို႔ေရာက္လာသည္။
"အကို နန္ဖုန္း...ေခါင္းေဆာင္ထူးဆန္းေနသလားလို႔.....ဟိုတစ္ေန႔က ကိစၥျဖစ္ၿပီးတည္းက
ဘယ္မွမသြားပဲ မႈိင္ေနတယ္ေနာ္..."
"အင္း...ဟုတ္တယ္... သူေစာင့္ေနတာ
ေနမွာေပါ့...."
"ဘာကိူလည္းဗ်....."
"ေျမာက္ပိုင္းေခါင္းေဆာင္ကိုေလ...."
ကြၽင္းဝူက နားမလည္စြာျဖင့္
နန္ဖုန္းအားၾကည့္ေနသည္။
နန္ဖုန္းက သက္ျပင္းခ်လိုက္ၿပီး
"ဒီလိုကြာ..ပံုမွန္ဆို အကိုႀကီးက
ေခါင္းေဆာင္ဟြားခ်န္ကို ျပႆ.....နာ႐ွာၿပီးရင္
သူက အကိုႀကီးကိုျပန္လာ႐ွာတယ္
အခုႏွစ္ရက္ေလာက္႐ွိေနၿပီ
မလာေသးဘူးေလ....."
"သူတို႔ကလိုက္တိုင္းေျပးတိုင္းေဆာ့ေနၾကတာလား.."
နန္ဖုန္းက လက္ထဲ႐ွိ ဓားမကို
သစ္ပင္တစ္ပင္၏ ပင္စည္တြင္တင္လိုက္ၿပီး
တစ္ခ်က္ခုတ္ကာ ေျပာလိုက္သည္။
"ငါဘယ္လိုသိမလဲ...... "
ကြၽင္းဝူက သူ၏ေမးေစ့အားပြတ္လ်က္
စဥ္းစားခန္းဝင္လိုက္သည္။
"ဟာ. သိၿပီ...သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က
အခ်စ္စမ္းေနၾကတာမ်ားလား..."
နန္ဖုန္း၏လက္ထဲ႐ွိဓားမမွာ
ေျမေပၚသို႔အတိုင္းအစမ႐ွိေသာ အလ်င္ျဖင့္
ျပဳတ္က်သြားေလေတာ့သည္။
အျမန္ပင္ ကြၽင္းဝူ၏
ပါးစပ္အား လက္ျဖင့္ပိတ္ခ်လိုက္ၿပီး
"ေသခ်င္လို႔လား...မင္း..."
"....."
ကြၽင္းဝူက ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖင့္
ေခါင္းခါျပသည္။
နန္ဖုန္းက ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီး
"သူတို႔ေ႐ွ႕မွာသြားမေျပာမိေစနဲ႔
မင္းအသက္ ဘယ္ကထြက္ရမွန္းမသိျဖစ္သြားလိမ့္မယ္......"
နန္ဖူန္းကဓားကို ျပန္ေကာက္လိုက္ၿပီး
သစ္ပင္၏ပင္စည္အားဆက္ခုတ္ေနလိုက္သည္။
"ဒါနဲ႔ေလ...အကိုနန္ဖုန္း..ကြၽန္ေတာ္တို႔က
ဓားျပေတြသာ ေျပာတာ အခုထိလည္း
ဓားျပတိုက္တာမေတြ႔ရေသးဘူးေနာ္..."
"ဟားဟား မင္းကလည္း
ဓားျပဆိုတိုင္း တစ္ခ်ိန္လံုးဓားျပတိုက္ေနမဲ့
အမ်ိဳးအစား မွမဟုတ္တာငါတို႔က....."
"ဘာလို႔လည္းဗ်....... "
"ငါတို႔က အဆင့္ျမင့္တဲ့
ဓားျပႀကီးေတြေလ အခ်ီႀကီးေတြကိုပဲတိုက္တာ
ေပါက္စနေတြကို စိတ္မဝင္စားပါဘူး..."
နန္ဖုန္းက လက္သီးလက္ေမာင္း
.တန္းလ်က္ဆိုသည္။
"ဘာလည္း မင္းလည္း
ဓားျပတိုက္ခ်င္ေနၿပီလား..မပူပါနဲ႔
ငါတို႔သတင္းတခ်ိဳ႕ရထားတယ္
ေနာက္လဆန္းေလာက္က်ရင္ အခ်ီႀကီးမိဖို႔႐ွိတယ္
က်န္တာသာမေတာ္ေပမဲ့ ငါတို႔က
အနံ႔ခံေတာ့အရမ္းေကာင္းတယ္
ဒီကိစၥကို ဟြားခ်န္တို႔ဘက္ကေတာင္မသိႏိုင္ဘူး..."
"အင္း....."
.............................................
"ကြၽင္းဝူ.... ငါနဲ႔တစ္ေနရာသြားရေအာင္ကြာ..."
ခ်ီ႐ုန္က ဆိုေလသည္။
ကြၽင္းဝူက ထမင္းစားရန္အတြက္
အျခားအဖြဲ႔သားမ်ားနဲ႔အတူ ပန္းကန္မ်ားကို
စားပြဲေပၚတြင္ေနရာခ်ေနသည္။
ခ်ီ႐ုန္၏အသံကိုၾကားေတာ့
ကြၽင္းဝူက ခ်က္ခ်င္းပင္ ပန္းကန္မ်ားကို
ခ်လိုက္ၿပီး
"ေခါင္းေဆာင္ ဘယ္သြားမလို႔လည္း"
နန္ဖုန္းကလည္းဆိုေလသည္။
"အကိုႀကီး ထမင္းစားရမဲ့အခ်ိန္ေလ..."
"မင္းတို႔စားႏွင့္က်...ငါနဲ႔ ကြၽင္းဝူ
ဒီနားက ရႊာကိုသြားအုန္းမယ္....."
"ဒါေပမဲ့...... "
နန္ဖုန္း၏ စကားပင္အဆံုးမသတ္လိုက္ေသးခင္
ခ်ီ႐ုန္က အျပင္ဘက္သိူ႔
ထြက္သြားေလသည္။
ကြၽင္းဝူက လည္း အျမန္ပင္
ခ်ီ႐ုန္၏အေနာက္မွလိုက္ေလေတာ့သည္။
........................
"ေခါင္းေဆာင္... ကြၽန္ေတာ္တို႔
ဘယ္သြားၾကမလို႔လဲ ေျမာက္ပိုင္းစခန္းကို
မီးသြားထပ္႐ႈံ့ၾကမလို႔လား...."
ကြၽင္းဝူက ခ်ီ႐ုန္၏ ေဘးမွ ကပ္လိုက္ရင္း
ေျပာေနသည္။
ခ်ီ႐ုန္က သူ၏ လက္ႏွစ္ဖက္ကို
ေခါင္းအေနာက္ဘက္တြင္ပစ္ထားလိုက္ရင္း
လမ္းဆက္ေလ်ာက္ေနသည္။
"မဟုတ္ဘူး...ငါပိုစိတ္ဝင္စားဖို႔
ေကာင္းတာေလး လုပ္မလားလိူ႔..."
"အမ္...ဘယ္လိုမ်ိဳး....ေခါင္းေဆာင္..."
ခ်ီ႐ုန္က ကြၽင္းဝူ၏ လက္ေကာက္ဝတ္အား
ဆြဲၿပီး ေျပးေလေတာ့သည္။
ကြၽင္းဝူမွာလည္း ဘုမသိဘာမသိျဖင့္ပင္
ေနာက္မွ ပါသြားေတာ့သည္ ။
...........................................
"ေခါင္းေဆာင္....ျဖစ္ပါ့မလား...."
"ျဖစ္ပါတယ္...."
"အေစာင့္ေတြ အရမ္းမ်ားေနတယ္..."
ေဘးနားမွ ပြစိပြစိလုပ္ေနေသာ
ကြၽင္းဝူအား ခ်ီ႐ုန္က လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။
"ငါေျပာျပမယ္ဟိတ္ေကာင္...ဒီအိမ္ေတာ္ကေလ
ရႊာထဲက အခ်မ္းသာဆံုး လူႀကီးရဲ႕အိမ္ပဲ
သူကေလအရမ္းခ်မ္းသာသေလာက္
ေသာက္ရမ္း ကပ္စီးနဲတာ
သူ႔နာမည္က ကပ္စီးနဲေကာ္တရာေကာင္ မုခ်င္ေလ..
ငါမေခၚဘူးေနာ္ သ့ူကိုရြာထဲက
သူေတြကိုက အဲ့လိုေခၚတာ
ငါသူ႔ဟာေတြ လုခ်င္ေနတာၾကာၿပီ
ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္အပ်င္းေျပတာေပါ့.....
လာ...သြားရေအာင္........."
ခ်ီ႐ုန္က လူတစ္ရပ္စာျမင့္ေသာ
တံတိုင္းအား ခုန္ေက်ာ္ရန္ အ႐ွိန္ယူေနသည္။
အားယူေနရင္းမွ ပဲ တခုခုကိုသတိရသြားဟန္
တခဏ ၿငိမ္လိုက္ၿပီး သူ၏
ရင္ဘတ္ဝတ္ရံုထဲမွ
ပစၥည္း တစ္ခုကို ထုတ္လိုက္သည္။
ကြၽင္းဝူကေဘးမွၾကည့္ေနရင္းပင္
ခ်ီ႐ုန္အား ခပ္တိုးတိုးေမးလိုက္သည္။
"အဲ့တာ...ဘာႀကီးလည္း..... "
"ဗံုးေလ...."
"ဗ်ာ....မကုန္ေသးဘူးလား....."
"ကုန္စရာလား...ငါ့မွာအေပါဆံုးပဲ..."
ခ်ီ႐ုန္က သူ၏လက္ထဲတြင္႐ွိေသာ
ထို ေလာင္ခ်ာလံုးအား မီးတို႔ေနသည္။
ထိုေလာင္ခ်ာလံုးမ်ားသည္ သူတို႔တခါဓားျပတိုက္ခဲ့ေသာ ကုန္သည္တို႔ဆီမွ ရ႐ွိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ေသတၱာႏွစ္ပံူးနီးပါးျဖစ္ေသာေၾကာင့္
ေလာင္ခ်ာလံုးေပါင္း သံုးရာေက်ာ္ေလာက္သူ႔တြင္
႐ွိေပလိမ့္မည္။
ေလာင္ခ်ာလံုး၏ မီးစာေလးမွာ
တျဖည့္းျဖည္း မီးစတင္ေလာင္လာေခ်ၿပီ။
ခ်ီ႐ုန္က ထိုမီးေတာက္ေသးေသးေလးအား
ၾကည္ႏူးသည့္အၾကည့္တို႔ျဖင့္ၾကည့္ရင္း
သူ၏ေဘးတြင္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖင့္ၾကည့္ေနေသာ
ကြၽင္းဝူအား
"မပူပါနဲ႔ ဒါက မီးခိုးပဲထြက္တာ
မီးမပြင့္ဘူး မဟုတ္ရင္ ငါသံုးမလား....မပူနဲ႔ မပူနဲ႔.."
(အမ္....ေလာင္ခ်ာလံုးေတြက မီးမပြင့္ဘူးတဲ့လား...)
ခ်ီ႐ုန္က ကြၽင္းဝူ၏ပုခံုးအား.
လက္ျဖင့္ ႏွစ္ခ်က္ခန္႔ပုတ္ၿပီးေနာက္
ထို ျခံဝင္းႀကီး၏ ေထာင့္ဘက္နားသို႔ လြင့္ပစ္လိုက္သည္။
တခဏအၾကာတြင္ပင္
'ေဖာင္း' ဟူေသာ ျမည္သံႀကီးက
ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ တခ်က္ခန္႔ ဆူညံသြားေလ၏။
တျဖည္းျဖည္း ရဲတတ္ကာလာေသာ
မီးေတာက္က ထိုေလာက္ခ်ာလံူးက်ရာေနရာ႐ွိ
အေဆာင္ေတာ္ တစ္ခုအား စတင္
ဝါးၿမိဳကာလာေလသည္။
ခ်ီ႐ုန္က ေတာက္ေလာင္သြားေသာ
စံအိမ္ေတာ္အေဆာင္ႀကီးအား ၾကည့္ေနသည္။
မီးေရာင္၏ဝင္းလဲ့မႈက သူ၏မ်က္ဆံအိမ္တြင္ လႈပ္ခါလ်က္။
"အယ္....ေလာင္တယ္ဟ...."
ကြၽင္းဝူ ကမူ
(ေလာင္ခ်ာလံုးေတြက မီးေလာင္တယ္တဲ့လား...)
"မီး...မီး....မီးဗိ်ဳ႕....."
ထိုအေဆာင္ေဘးပတ္ပတ္လည္႐ွိ
အေစာင့္မ်ားက ထေအာ္ၾကကာ
ျခံဝင္းႀကီး တစ္ခုလံုး လႈပ္႐ွားလာၾကေတာ့သည္။
ေရပံုးသယ္သူကသယ္၊ ေၾကာက္လန္႔ၿပီး.ပတ္ေျပးသူကေျပးႏွင္ ့ ဝန္းႀကီးတစ္ခုလံုး
အံု႔ေအာ္ေသာင္းနင္း ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။
ခ်ီ႐ုန္က အထဲကအျဖစ္အပ်က္မ်ားကို
ေျခဖ်ားေထာက္ကာ တခ်က္လွမ္းၾကည့္သည္။
ကြၽင္းဝူက နံရံႏွင့္ဆိုလ်င္ ေခါင္းတစ္လံုးစာ
ပိုျမင့္ေသာေၾကာင့္ အထူးတလည္ၾကည့္စရာမလိုအပ္ေပ။
"အခ်ိန္က်ၿပီ....."
ခ်ီ႐ုန္က ခ်က္ခ်င္းပင္ အ႐ွိန္ျဖင့္
အုတ္တံတိုင္းနံရံေပၚသိူ႔ ခုန္တတ္လိုက္သည္။
တဖက္ကိုမဆင္းခင္တြင္ ခ်ီ႐ုန္က
ေအာက္တြင္က်န္ခဲ့ေသာ ကြၽင္းဝူအား.
"ခနေစာင့္ေန...ကိုႀကီး ျပန္လာခဲ့မယ္..."
ခ်ီ႐ုန္က ရီေမာကာေျပာၿပီးေနာက္
တစ္ဖက္သို႔ေျပးဆင္းသြားေတာ့သည္။
ကြၽင္းဝူမွာ မူေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖင့္ပင္
က်န္ေနခဲ့ေတာ့သည္။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ငါ့ဟာငါလည္း ဘာေတြေရးလို႔ေရးမွန္းမသိပါဘူးေအ
အဲ့ေတာ့ ဖတ္တဲ့သူလည္း အ႐ူးပဲ...😇😇
"အကိုကြီး...ကျွန်တော်တို့
ထင်းသွားခုတ်လိုက်အုန်းမယ် ကျွင်းဝူ ကိုပါ
ခေါ်သွားလို့ရမလား..."
နန်ဖုန်း၏အမေးကြောင့်
ချီရုန်က လှည့်ပင်မကြည့်ပဲ သွားရန်
လက်ပြလိုက်သည်။
နန်ဖုန်းကပျော်သွားပြီး
"ကျေးဇူးပါ.... အကိုကြီး...
ဟေ့ကောင်....သွားကြရအောင်...... "
ချီရုန်ဘေးတွင်ထိုင်နေသော
ကျွင်းဝူအား ခေါ်လိုက်သည်။
ကျွင်းဝူကအမြန်ပင်ထလိုက်ပြီး
ချီရုန်အားနွုတ်ဆက်ကာ
နန်ဖုန်းနောက်မှလိုက်သွားတော့သည်။
လမ်း၌ကျွင်းဝူက နန်ဖုန်းနောက်မှ
ကပ်လျေှာက်လာရင်း ဘေးသို့ရောက်လာသည်။
"အကို နန်ဖုန်း...ခေါင်းဆောင်ထူးဆန်းနေသလားလို့.....ဟိုတစ်နေ့က ကိစ္စဖြစ်ပြီးတည်းက
ဘယ်မှမသွားပဲ မွိုင်နေတယ်နော်..."
"အင်း...ဟုတ်တယ်... သူစောင့်နေတာ
နေမှာပေါ့...."
"ဘာကိူလည်းဗျ....."
"မြောက်ပိုင်းခေါင်းဆောင်ကိုလေ...."
ကျွင်းဝူက နားမလည်စွာဖြင့်
နန်ဖုန်းအားကြည့်နေသည်။
နန်ဖုန်းက သက်ပြင်းချလိုက်ပြီး
"ဒီလိုကွာ..ပုံမှန်ဆို အကိုကြီးက
ခေါင်းဆောင်ဟွားချန်ကို ပြဿ.....နာရှာပြီးရင်
သူက အကိုကြီးကိုပြန်လာရှာတယ်
အခုနှစ်ရက်လောက်ရှိနေပြီ
မလာသေးဘူးလေ....."
"သူတို့ကလိုက်တိုင်းပြေးတိုင်းဆော့နေကြတာလား.."
နန်ဖုန်းက လက်ထဲရှိ ဓားမကို
သစ်ပင်တစ်ပင်၏ ပင်စည်တွင်တင်လိုက်ပြီး
တစ်ချက်ခုတ်ကာ ပြောလိုက်သည်။
"ငါဘယ်လိုသိမလဲ...... "
ကျွင်းဝူက သူ၏မေးစေ့အားပွတ်လျက်
စဉ်းစားခန်းဝင်လိုက်သည်။
"ဟာ. သိပြီ...သူတို့နှစ်ယောက်က
အချစ်စမ်းနေကြတာများလား..."
နန်ဖုန်း၏လက်ထဲရှိဓားမမှာ
မြေပေါ်သို့အတိုင်းအစမရှိသော အလျင်ဖြင့်
ပြုတ်ကျသွားလေတော့သည်။
အမြန်ပင် ကျွင်းဝူ၏
ပါးစပ်အား လက်ဖြင့်ပိတ်ချလိုက်ပြီး
"သေချင်လို့လား...မင်း..."
"....."
ကျွင်းဝူက ကြောင်တောင်တောင်ဖြင့်
ခေါင်းခါပြသည်။
နန်ဖုန်းက ပြန်လွွတ်ပေးလိုက်ပြီး
"သူတို့ရေှ့မှာသွားမပြောမိစေနဲ့
မင်းအသက် ဘယ်ကထွက်ရမှန်းမသိဖြစ်သွားလိမ့်မယ်......"
နန်ဖူန်းကဓားကို ပြန်ကောက်လိုက်ပြီး
သစ်ပင်၏ပင်စည်အားဆက်ခုတ်နေလိုက်သည်။
"ဒါနဲ့လေ...အကိုနန်ဖုန်း..ကျွန်တော်တို့က
ဓားပြတွေသာ ပြောတာ အခုထိလည်း
ဓားပြတိုက်တာမတွေ့ရသေးဘူးနော်..."
"ဟားဟား မင်းကလည်း
ဓားပြဆိုတိုင်း တစ်ချိန်လုံးဓားပြတိုက်နေမဲ့
အမျိုးအစား မှမဟုတ်တာငါတို့က....."
"ဘာလို့လည်းဗျ....... "
"ငါတို့က အဆင့်မြင့်တဲ့
ဓားပြကြီးတွေလေ အချီကြီးတွေကိုပဲတိုက်တာ
ပေါက်စနတွေကို စိတ်မဝင်စားပါဘူး..."
နန်ဖုန်းက လက်သီးလက်မောင်း
.တန်းလျက်ဆိုသည်။
"ဘာလည်း မင်းလည်း
ဓားပြတိုက်ချင်နေပြီလား..မပူပါနဲ့
ငါတို့သတင်းတချို့ရထားတယ်
နောက်လဆန်းလောက်ကျရင် အချီကြီးမိဖို့ရှိတယ်
ကျန်တာသာမတော်ပေမဲ့ ငါတို့က
အနံ့ခံတော့အရမ်းကောင်းတယ်
ဒီကိစ္စကို ဟွားချန်တို့ဘက်ကတောင်မသိနိုင်ဘူး..."
"အင်း....."
.............................................
"ကျွင်းဝူ.... ငါနဲ့တစ်နေရာသွားရအောင်ကွာ..."
ချီရုန်က ဆိုလေသည်။
ကျွင်းဝူက ထမင်းစားရန်အတွက်
အခြားအဖွဲ့သားများနဲ့အတူ ပန်းကန်များကို
စားပွဲပေါ်တွင်နေရာချနေသည်။
ချီရုန်၏အသံကိုကြားတော့
ကျွင်းဝူက ချက်ချင်းပင် ပန်းကန်များကို
ချလိုက်ပြီး
"ခေါင်းဆောင် ဘယ်သွားမလို့လည်း"
နန်ဖုန်းကလည်းဆိုလေသည်။
"အကိုကြီး ထမင်းစားရမဲ့အချိန်လေ..."
"မင်းတို့စားနှင့်ကျ...ငါနဲ့ ကျွင်းဝူ
ဒီနားက ရွွာကိုသွားအုန်းမယ်....."
"ဒါပေမဲ့...... "
နန်ဖုန်း၏ စကားပင်အဆုံးမသတ်လိုက်သေးခင်
ချီရုန်က အပြင်ဘက်သိူ့
ထွက်သွားလေသည်။
ကျွင်းဝူက လည်း အမြန်ပင်
ချီရုန်၏အနောက်မှလိုက်လေတော့သည်။
........................
"ခေါင်းဆောင်... ကျွန်တော်တို့
ဘယ်သွားကြမလို့လဲ မြောက်ပိုင်းစခန်းကို
မီးသွားထပ်ရွုံ့ကြမလို့လား...."
ကျွင်းဝူက ချီရုန်၏ ဘေးမှ ကပ်လိုက်ရင်း
ပြောနေသည်။
ချီရုန်က သူ၏ လက်နှစ်ဖက်ကို
ခေါင်းအနောက်ဘက်တွင်ပစ်ထားလိုက်ရင်း
လမ်းဆက်လျောက်နေသည်။
"မဟုတ်ဘူး...ငါပိုစိတ်ဝင်စားဖို့
ကောင်းတာလေး လုပ်မလားလိူ့..."
"အမ်...ဘယ်လိုမျိုး....ခေါင်းဆောင်..."
ချီရုန်က ကျွင်းဝူ၏ လက်ကောက်ဝတ်အား
ဆွဲပြီး ပြေးလေတော့သည်။
ကျွင်းဝူမှာလည်း ဘုမသိဘာမသိဖြင့်ပင်
နောက်မှ ပါသွားတော့သည် ။
...........................................
"ခေါင်းဆောင်....ဖြစ်ပါ့မလား...."
"ဖြစ်ပါတယ်...."
"အစောင့်တွေ အရမ်းများနေတယ်..."
ဘေးနားမှ ပွစိပွစိလုပ်နေသော
ကျွင်းဝူအား ချီရုန်က လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။
"ငါပြောပြမယ်ဟိတ်ကောင်...ဒီအိမ်တော်ကလေ
ရွွာထဲက အချမ်းသာဆုံး လူကြီးရဲ့အိမ်ပဲ
သူကလေအရမ်းချမ်းသာသလောက်
သောက်ရမ်း ကပ်စီးနဲတာ
သူ့နာမည်က ကပ်စီးနဲကော်တရာကောင် မုချင်လေ..
ငါမခေါ်ဘူးနော် သူ့ကိုရွာထဲက
သူတွေကိုက အဲ့လိုခေါ်တာ
ငါသူ့ဟာတွေ လုချင်နေတာကြာပြီ
ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ်အပျင်းပြေတာပေါ့.....
လာ...သွားရအောင်........."
ချီရုန်က လူတစ်ရပ်စာမြင့်သော
တံတိုင်းအား ခုန်ကျော်ရန် အရှိန်ယူနေသည်။
အားယူနေရင်းမှ ပဲ တခုခုကိုသတိရသွားဟန်
တခဏ ငြိမ်လိုက်ပြီး သူ၏
ရင်ဘတ်ဝတ်ရုံထဲမှ
ပစ္စည်း တစ်ခုကို ထုတ်လိုက်သည်။
ကျွင်းဝူကဘေးမှကြည့်နေရင်းပင်
ချီရုန်အား ခပ်တိုးတိုးမေးလိုက်သည်။
"အဲ့တာ...ဘာကြီးလည်း..... "
"ဗုံးလေ...."
"ဗျာ....မကုန်သေးဘူးလား....."
"ကုန်စရာလား...ငါ့မှာအပေါဆုံးပဲ..."
ချီရုန်က သူ၏လက်ထဲတွင်ရှိသော
ထို လောင်ချာလုံးအား မီးတို့နေသည်။
ထိုလောင်ချာလုံးများသည် သူတို့တခါဓားပြတိုက်ခဲ့သော ကုန်သည်တို့ဆီမှ ရရှိခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
သေတ္တာနှစ်ပူံးနီးပါးဖြစ်သောကြောင့်
လောင်ချာလုံးပေါင်း သုံးရာကျော်လောက်သူ့တွင်
ရှိပေလိမ့်မည်။
လောင်ချာလုံး၏ မီးစာလေးမှာ
တဖြည့်းဖြည်း မီးစတင်လောင်လာချေပြီ။
ချီရုန်က ထိုမီးတောက်သေးသေးလေးအား
ကြည်နူးသည့်အကြည့်တို့ဖြင့်ကြည့်ရင်း
သူ၏ဘေးတွင် အူကြောင်ကြောင်ဖြင့်ကြည့်နေသော
ကျွင်းဝူအား
"မပူပါနဲ့ ဒါက မီးခိုးပဲထွက်တာ
မီးမပွင့်ဘူး မဟုတ်ရင် ငါသုံးမလား....မပူနဲ့ မပူနဲ့.."
(အမ်....လောင်ချာလုံးတွေက မီးမပွင့်ဘူးတဲ့လား...)
ချီရုန်က ကျွင်းဝူ၏ပုခုံးအား.
လက်ဖြင့် နှစ်ချက်ခန့်ပုတ်ပြီးနောက်
ထို ခြံဝင်းကြီး၏ ထောင့်ဘက်နားသို့ လွင့်ပစ်လိုက်သည်။
တခဏအကြာတွင်ပင်
'ဖောင်း' ဟူသော မြည်သံကြီးက
ပတ်ဝန်းကျင်တွင် တချက်ခန့် ဆူညံသွားလေ၏။
တဖြည်းဖြည်း ရဲတတ်ကာလာသော
မီးတောက်က ထိုလောက်ချာလူံးကျရာနေရာရှိ
အဆောင်တော် တစ်ခုအား စတင်
ဝါးမြိုကာလာလေသည်။
ချီရုန်က တောက်လောင်သွားသော
စံအိမ်တော်အဆောင်ကြီးအား ကြည့်နေသည်။
မီးရောင်၏ဝင်းလဲ့မွုက သူ၏မျက်ဆံအိမ်တွင် လွုပ်ခါလျက်။
"အယ်....လောင်တယ်ဟ...."
ကျွင်းဝူ ကမူ
(လောင်ချာလုံးတွေက မီးလောင်တယ်တဲ့လား...)
"မီး...မီး....မီးဗျို့....."
ထိုအဆောင်ဘေးပတ်ပတ်လည်ရှိ
အစောင့်များက ထအော်ကြကာ
ခြံဝင်းကြီး တစ်ခုလုံး လွုပ်ရှားလာကြတော့သည်။
ရေပုံးသယ်သူကသယ်၊ ကြောက်လန့်ပြီး.ပတ်ပြေးသူကပြေးနှင် ့ ဝန်းကြီးတစ်ခုလုံး
အုံ့အော်သောင်းနင်း ဖြစ်နေလေတော့သည်။
ချီရုန်က အထဲကအဖြစ်အပျက်များကို
ခြေဖျားထောက်ကာ တချက်လှမ်းကြည့်သည်။
ကျွင်းဝူက နံရံနှင့်ဆိုလျင် ခေါင်းတစ်လုံးစာ
ပိုမြင့်သောကြောင့် အထူးတလည်ကြည့်စရာမလိုအပ်ပေ။
"အချိန်ကျပြီ....."
ချီရုန်က ချက်ချင်းပင် အရှိန်ဖြင့်
အုတ်တံတိုင်းနံရံပေါ်သိူ့ ခုန်တတ်လိုက်သည်။
တဖက်ကိုမဆင်းခင်တွင် ချီရုန်က
အောက်တွင်ကျန်ခဲ့သော ကျွင်းဝူအား.
"ခနစောင့်နေ...ကိုကြီး ပြန်လာခဲ့မယ်..."
ချီရုန်က ရီမောကာပြောပြီးနောက်
တစ်ဖက်သို့ပြေးဆင်းသွားတော့သည်။
ကျွင်းဝူမှာ မူကြောင်တောင်တောင်ဖြင့်ပင်
ကျန်နေခဲ့တော့သည်။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ငါ့ဟာငါလည်း ဘာတွေရေးလို့ရေးမှန်းမသိပါဘူးအေ
အဲ့တော့ ဖတ်တဲ့သူလည်း အရူးပဲ...😇😇