Μια φορά και έναν καιρό στο Παρίσι
"Έλλα που είσαι;" ο μέσης ηλικίας πατέρας της φώναξε. Στεκόταν στην είσοδο του σπιτιού, ενώ ήταν έτοιμος να φύγει για το επόμενο ταξίδι του.Κοίταξε το χρυσό ρολόι του και χτύπησε το πόδι του στο δάπεδο ανυπόμονα.
"Μπαμπά" η γλυκιά φωνή της κόρης του ακούστηκε και γύρισε να την κοιτάξει καθώς κατέβαινε τα σκαλιά του σπιτιού. Έβαλε το χρυσό του ρολόι πίσω στην τσέπη του και αφιέρωσε την προσοχή του στην κόρη του.
Το ροδαλό πρόσωπο της στολισμένο με το γλυκύτατο χαμόγελο της, τα γαλάζια μάτια της που γυάλιζαν. Τα καστανά μπουκλωτά μαλλιά της που έφταναν μέχρι την μέση της.
Την καμπυλόγραμμη σιλουέτα της.
Αχ πόσο ίδια με την μητέρα της, σκέφτηκε ο πατέρας της όταν η κόρη του είχε φτάσει πλέον μπροστά του.
"Μπαμπάκα είναι ανάγκη να φύγεις και να με αφήσεις μόνη;" είπε ανήσυχη η κόρη του καθώς τα χέρια της τυλίχθηκαν γύρω από την μέση του.
"Μα δεν είσαι μόνη γλυκιά μου είσαι μαζί με την μητριά σου και τις αδερφές σου" χάιδεψε την πλάτη της μπλέκοντας μερικές μπούκλες από τα όμορφα μαλλιά της στα χέρια του.
"Μα μπαμπά δεν τις ξέρω καν" παραπονέθηκε για άλλη μια φορά και τον έσφιξε στην αγκαλιά της.
"Έλλα, είσαι 17 πλέον πιστεύω πως μπορείς να αντιμετωπίσεις την κατάσταση μόνη σου" έπιασε το πρόσωπό της στα χέρια του και χαμογέλασε γλυκά.
"Πολ, καλό σου ταξίδι αγάπη μου"η τσιριχτή φωνή της μητριάς της ακούστηκε και τον τράβηξε μακριά από την κόρη του. Τα κόκκινα μαλλιά της, πιασμένα σφιχτά προς τα πίσω. Το σώμα της καλυμμένο με ένα μαύρο φόρεμα, δείχνοντας πως πριν παντρευτεί τον πατέρα της γλυκιάς Έλλα, ήταν χείρα.
"Θα μου λήψεις πάρα πολύ " είπε με ένα αστραφτερό χαμόγελο και η Έλλα από πίσω της έκανε μια γκριμάτσα αηδίας κάνοντας τον πατέρα της να γελάσει.
"Κορίτσια ελάτε να αποχαιρετήσετε τον πατριό σας" φώναξε δυνατά και αμέσως ακούστηκε ήχος από γοβάκια, που θύμιζε άλογα να τρέχουν.
Η Λυδία,μία ψηλή και υπερβολικά αδύνατη κοπέλα παρόμοια με την μητέρα της εμφανίστηκε και δίπλα της η αδερφή της.
Η Σοφία, μία κοπέλα με αρκετές καμπύλες που ο κορσές δυσκόλευε το σώμα της να αναπνεύσει και τα χέρια της ήταν μόνιμος γεμάτα με φαγητό ή γλυκά.
"Καλό ταξίδι" είπαν και οι δύο τους συγχρωνισμένα και υποκλίθηκαν τόσο ατσούμπαλα που η μία έπεσε πάνω στην άλλη και στηρίχθηκαν μετά βίας πάνω στον τοίχο. Η Έλλα προσπάθησε να συγκρατήσει το γέλιο που της δημιουργούσαν.
Ο κύριος Πολ πέρασε το κατώφλι του σπιτιού και άρχισε να κατεβαίνει τα σκαλιά χαιρετώντας τις γυναίκες του σπιτιού του.
"Να προσέχεις" φώναξε η Έλλα όταν ο πατέρας της έκλεισε την πόρτα της άμαξας και της απάντησε με ένα χαμόγελο.
3 μήνες αργότερα....
"Έλλα, βοήθησε με με τον κορσέ μου δεν είναι αρκετά σφιχτός" φώναξε δυνατά η Σοφία καθώς μασουλούσε ένα κέικ και ψυχούλα έπεφταν στο πάτωμα.
"Ίσως αν προσπαθούσες να σταματήσεις να τρως να μην χρειαζόταν να τον σφίξει" φώναξε η Λυδία από την άλλη άκρη του δωματίου, ενώ έφτιαχνε τα ξανθά μαλλιά της μπροστά στον καθρέφτη της.
Η Έλλα έτρεξε μέσα στο δωμάτιο για να βοηθήσει την ετεροθαλή αδερφή της. Ένα μισοφαγωμένο κέικ πέρασε πάνω από το κεφάλι της Έλλα και έσκασε στον τοίχο δίπλα από την Λυδία.
"Έτσι είσαι;" αναφώνησε εκείνη και πέταξε την βούρτσα που χτένιζε τα μαλλιά της αναγκάζοντας την Σοφία να σκύψει για να την αποφύγει. Άρχισαν να πετούν διαφορά αντικείμενα η μία στην άλλη, ενώ η Έλλα είχε κρυφτεί πίσω από το κρεβάτι της για να σωθεί.
Ήταν μία συνηθισμένη μέρα σαν όλες τις άλλες.
"Τι γίνεται εδώ;" η βροντερή φωνή της μητριάς ακούστηκε μέσα σε όλο το δωμάτιο και έτσι πάγωσαν και οι τρεις τους. Η Έλλα σηκώθηκε όρθια και στάθηκε δίπλα στις "αδελφές" της.
"Αυτή το άρχισε" είπαν ταυτόχρονα η Λυδία και η Σοφία δείχνοντας η μία την άλλη.
" Έλλα χρυσό μου σαν μεγαλύτερη αδερφή τους θα έπρεπε να τις είχες σταματήσει" είπε με αυστηρό ύφος η μητριά.
"Συγνώμη" είπε η Έλλα κοιτώντας το πάτωμα. Για άλλη μια φορά πείρε εκείνη το φταίξιμο. Για άλλη μια φορά έπρεπε εκείνη να υποχωρήσει για χάρη των "αδελφών "της. Όπως όταν αναγκάστηκε να μείνει μαζί τους στο ίδιο δωμάτιο. Να μοιραστεί τα πάντα μαζί τους.
Ξαφνικά ο ήχος αλόγου και άμαξας να σέρνεται στον δρόμο έφτασε στα αφτιά της.
Δεν μπορεί, σκέφτηκε.
Τα γαλάζια μάτια της γυάλισαν από τον ενθουσιασμό. Χωρίς να το σκεφτεί ούτε στιγμή βγήκε έξω από το δωμάτιο προσπερνώντας την μητριά της.
"Έλλα, δεν τελείωσα" φώναξε αλλά δεν της έδωσε σημασία, κατέβηκε γρήγορα τις σκάλες και έφτασε στην πόρτα. Πείρε μια βαθιά ανάσα και την άνοιξε μονομιάς.
"Μπαμπά" φώναξε ενθουσιασμένη όταν αντίκρυσε την άμαξα έξω από το σπίτι. Απάντηση όμως δεν πείρε. Έτρεξε μπροστά στην άμαξα και κοντοστάθηκε.
Γιατί δεν βγαίνει έξω από την άμαξα, αναρωτήθηκε και την πλησίασε περισσότερο.
Πλησίασε την πόρτα της άμαξας και πήγε να την ανοίξει όμως η φωνή του οδηγού την έκανε να απομακρυνθεί.
"Δεσποινίς Έλλα" ο κύριος Χούλιο, οδηγός της άμαξας την πλησίασε σφύγγοντας στα χέρια του το καπέλο του.
Η Έλλα τον κοίταξε με απορία "Που είναι;" ρώτησε με το γλυκό της χαμόγελο και ο οδηγός κατέβασε το βλέμμα του.
"Δυστυχώς.. Δεσποινίς... Ο πατέρας σας δεν γύρισε" η Έλλα ανοιγόκλεισε τα μάτια της και τον κοίταξε καλύτερα, το χαμόγελο χάθηκε από τα χείλη της. Το πρόσωπό του ήταν χλωμό. Ένα δάκρυ έπεσε πάνω στο χέρι της και στην συνέχεια και άλλο,μέχρι που έκλαιγε με λυγμούς. Ο Χούλιο έσφιξε περισσότερο το καπέλο του και προσπάθησε να συγκρατήσει και τα δικά του δάκρυα.
Μπαμπά, σκέφτηκε ταραγμένη και κάθισε κάτω αγκαλιάζοντας το σώμα της χωρίς να πάψει το κλάμα.
"Λυπάμαι" ο Χούλιο την ακούμπησε στον ώμο στοργικά.......