"အကိုႀကီး....ကြၽန္ေတာ္တို႔
စမ္းေခ်ာင္းနားမွာ ဒီလူကိုေတြ႔ခဲ့တယ္...."
"ဘယ္သူလည္း......"
ခ်ီ႐ုန္က ထိုသူကိုတခ်က္ၾကည့္ၿပီး
သူ၏တပည့္မ်ားအားေမးလိုက္သည္။
တပည့္မ်ားက ေခါင္းကုတ္လ်က္
"ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္း မသိဘူး
ဒီလူက ဒဏ္ရာဗလပြနဲ႔ ၿပီးေတာ့
မေသေသးဘူး ထင္တယ္......အဲ့တာေၾကာင့္
ေခၚလာလိုက္တာ...."
ခ်ီ႐ုန္က ႐ုတ္တရက္ဆိုသလိုပင္
ထိုစကားေျပာေသာ သူတေယာက္၏
ရင္ဘတ္ဝတ္ရံုစအား ဆြဲကိုင္လိုက္သည္။
"႐ူးေနလား...မေသေသးရင္
သတ္ပစ္လိုက္ေလ...ငါတို႔ကဓားျပေတြ
ၿပီးေတာ့ ဒါက ဓားျပစခန္း
ဒုကၡ သည္စခန္းမွမဟုတ္တာ...ဒဏ္ရာရတိုင္းေခၚလာရေအာင္...."
"ဒါ...ဒါ..ေပမဲ့......"
ခ်ီ႐ုန္၏ တပည့္ႏွစ္ေယာက္က
ထစ္ထစ္အအျဖင့္ ခ်ီ႐ုန္အားၾကည့္ေနၾကသည္။
ခ်ီ႐ုန္က လက္ပိုက္လ်က္
ထိုသူတို႔အား မ်က္ႏွာလႊဲထားသည္။
"ခ်ီ႐ုန္...မင္းလုပ္ျပန္ၿပီလား....."
အေပၚထပ္ေလွကားမွတစ္ဆင့္
ဆင္းလာသူက အသံျပဳလိုက္သည္။
ခ်ီ႐ုန္က ထိုအသံကိုၾကားေတာ့
ပိုက္ထားေသာ လက္ကိုျဖဳတ္လိုက္ၿပီး
"လခြမ္းပဲ...လာျပန္ၿပီ....."
ထိုသူက ခ်ီ႐ုန္၏ေဘးတြင္
လာရပ္လိုက္သည္။
တပည့္ႏွစ္ေယာက္ကိုင္ကာထားေသာ
သတိလစ္ေမ့ေျမာေနဖြယ္ရသည့္
ထိုသူအား ေသခ်ာစူးစမ္းေနသည္။
ထိုသူ၏မ်က္ႏွာႏွင့္ တခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္
ထိခိုက္႐ွရာမ်ားေတြ႔ရသည္။
လက္ေမာင္း႐ွိ ဒဏ္ရာမွာ ဓားဒဏ္ရာႏွင့္ဆင္တူလွသည္။
"နန္ဖုန္းနဲ႔ ဖူေယာင္ သူ႔ကိုဘယ္နားမွာ
ေတြ႔ခဲ့ၾကတာ...."
နန္ဖုန္းကေျဖသည္။
"စစ္ေခ်ာင္းေဘးမွာပါ..."
ခ်ီ႐ုန္က စိတ္မ႐ွည္ဟန္ျဖင့္
"ဝမ္းကြဲအကို...ငါ့ကိုလႊတ္ေပးထားၿပီး
မင္းေကာက္စရာ႐ွိတဲ့အမႈိက္ကို
သြားေကာက္စမ္းပါ
မင္းေၾကာင့္ ငါ့ဓားျပစခန္းလည္း
တျဖည္းျဖည္း ဘံုေက်ာင္းနဲ႔တူလာၿပီ
မင္းေၾကာင့္ ငါေျမာက္ပိုင္းက
ေခြး႐ူးေကာင္ အယုတ္တမာဟြားခ်န္ဆီမွာ
အ႐ွက္ရေနတာ
အခုေနာက္ပိုင္း ဓားျပေလာကမွာ
ျပစရာမ်က္ႏွာေတာင္ေပ်ာက္ေနၿပီ...."
"သူနဲ႔ဘာဆိုင္လို႔လည္း ခ်ီ႐ုန္
မင္းဘာသာ အသံုးမက်တာေလ
အခုလည္း မင္း ေတာင္ပိုင္းကို
ခ်ယ္လွယ္ခြင့္ရေနတာပဲ
သူသာမင္းကိုသက္ညႇာမေပးရင္
မင္းအခုခ်ိန္ ဘာတစ္ခုမွခ်ယ္လွယ္ခြင့္ရမွာမဟုတ္ဘူး"
"ဝမ္းကြဲ အကို မင္းဘာလို႔သူ႔ဘက္က.
နာေပးေနတာလည္း..."
႐ွဲ႔လ်န္က သူ၏လက္ကို
ခါျပလိုက္သည္။
"ထားလိုက္ေတာ့ ထားလိုက္ေတာ့...
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းလူေတြက ကယ္လာၿပီးၿပီဆိုေတာ့
သူ႔ကို ဆက္ကယ္လိုက္ေတာ့
အသက္တစ္ေခ်ာင္းကယ္ေကာင္းတယ္..."
"ခ်ီးပဲကြာ....."
ခ်ီ႐ုန္၏မ်က္ႏွာႀကီးမွာ
ဆူပုတ္ေနလ်က္႐ွိသည္။
႐ွဲ႔လ်န္က ခ်ီ႐ုန္ႏွင့္ ဆက္ရန္ျဖစ္မေနေတာ့ပဲ
ေထာင့္တေနရာတြင္ထား ထားေသာ
သူ၏အမႈိက္ေကာက္အိတ္ႀကီးအား
သြားယူကာ ထမ္းလိုက္သည္။
အထဲတြင္ မည္သည့္ပစၥည္းမ်ားျဖင့္
ျပည့္ႏွက္ေနသည္ကိုေတာ့ ေသခ်ာမသိ။
အိတ္မွာ ႀကီးသေလာက္အေတာ္ပင္ေဖာင္းေနေသးသည္။
႐ွဲ႔လ်န္သည္ ေရတစ္ပံုးကိုသာ
ေလးသည္ဟု ထင္လ်င္ထင္ေပလိမ့္မည္။
သူ၏အိတ္ကိုေတာ့ ဘယ္ေသာအခါမွ
မႏိုင္သည္ဟုမ႐ွိခဲ့ေပ။
႐ွဲ႔လ်န္က သူ၏ေက်ာတြင္ကပ္ထားေသာ
ဝါးခေမာက္ကို ေဆာင္းကာ
အျပင္သို႔ထြက္သြားေတာ့သည္။
"အကိုႀကီး...သူ႔ကိုဘယ္မွာ
ထားလိုက္ရမလည္း..."
"ငလူးထဲမွ...ငါကဘယ္လိုလုပ္သိမွာလည္း
မင္းတို႔ဘာသာ လုပ္ခ်င္သလိုလုပ္.....
ျပန္ေကာင္းသြားရင္ေတာ့ ႏွင္ထုတ္လိုက္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ...အကိုႀကီး..."
ခြင့္ျပဳခ်က္ရသြားေသာေၾကာင့္
နန္ဖုန္းႏွင့္ဖူေယာင္တို႔ႏွွစ္ေယာက္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္သြားပံုရသည္။
ထိုသူအား သူတိူ႔စုေပါင္းအိပ္စက္ေသာ
ကုတင္႐ွည္ႀကီး၏ တေနရာတြင္
ေသခ်ာစြာ ခ်ေပးလိုက္ၿပီးေနာက္
ထိုသူ၏ ကိုယ္ခနၱာ ႐ွိ ေသြးစမ်ားအား
ဖယ္႐ွားသုတ္သင္ေပးေနသည္။
ခ်ီ႐ုန္က တိုင္တစ္ခုကိုမွီရင္း
လက္ပိုက္ကာ ကုတင္ေပၚ႐ွိထိုလူအား
ၾကည့္ေနသည္။
ထို႔ေနာက္ ႏွာတစ္ခ်က္မႈတ္ကာ
အၾကည့္လႊဲလိုက္ၿပီး
"ငါ အျပင္သြားလိုက္အုန္းမယ္.....
ေခြး႐ူးေကာင္ ဟြားခ်န္လာရင္
ငါ့ကို လာသတင္းေပး....."
"ဟုတ္ကဲ့ပါ....အကိုႀကီး...."
ခ်ီရုန္ထြက္သြားၿပီးေနာက္ ဒဏ္ရာရေနေသာ
သူအား သန္႔႐ွင္းေပးေနရင္း
နန္ဖုန္းကဆိုသည္။
"ငါတို႔အကိုႀကီးက ဘာလို႔
ေျမာက္ပိုင္းေခါင္းေဆာင္ဟြားခ်န္ကို အေသမုန္းေနတာလည္း မသိဘူး..."
ဖူေယာင္က နန္ဖုန္းအား မ်က္ေစာင္းထိုးကာ
ေခါင္းကို ေခါက္ခ်လိုက္သည္။
"မမုန္းပဲေနမလား...ငါတို႔အကိုႀကီးကသူ႔ကို
အျမဲတမ္း႐ႈံးေနတာေလ
ၿပီးေတာ့ ေျမာက္ပိုင္းေခါင္းေဆာင္ဟြားခ်န္က.
ငါတို႔အကိုႀကီးဆို မတူသလိုမတန္သလိုဆက္ဆံတာ
ေနာက္ဆံုးတေခါက္ နယ္ေျမလုပြဲကိုပဲၾကည့္ပါလား
အကိုႀကီးနဲ႔ၿပိဳင္ေနရင္း အကိုႀကီး႐ႈံးခါနီးကို
ဓားနဲ႔မခုတ္ေတာ့ပဲ ခဲနဲ႔အဆက္မျပတ္ပိတ္ေပါက္တာေလ
မင္းသာဆို ခံႏိုင္မလား...."
"ဒါသက္သက္ေစာ္ကားတာေပါ့...ငါတို႔အကိုႀကီးကို......."
"ေအးေပါ့....ေဟာ...မ်က္ေတာင္ခတ္လာၿပီ
ဒီလူမ်က္ေတာင္ခတ္လာၿပီ....သတိရၿပီထင္တယ္.."
ဒဏ္ရာရထားေသာသူ၏
မ်က္ဝန္းတို႔က တျဖည္းျဖည္း ပြင့္လာသည္။
"ေဟ့လူ...သတိရၿပီလား..."
ေကာင္ေလးႏွစ္ဦးအနက္တစ္ဦးက
ေမးလိုက္သည္။
ဒဏ္ရာရထားေသာ တေယာက္က
တျဖည္းျဖည္း ခ်င္းထိုင္လိုက္သည္။
ထိုသူကသူ၏ နားထင္အားဖိကိုင္ထားရင္း
"အာ့.......ကြၽန္..ကြၽန္ေတာ္....
ဘယ္ေရာက္ေနတာလည္းဟင္...."
ဖူေယာင္တို႔ကသူ႔အားၾကည့္ရင္း
ထိုသူ၏ မ်က္ႏွာေ႐ွ႕အား လက္ျဖင့္ယမ္းလိုက္သည္။
"မင္း..ဘာမွမမွတ္မိေတာ့ဘူးလား
မင္းဘယ္သူလည္းေရာသိလား......ဘယ္ကလာတာလည္းေရာ...."
"ကြၽန္...ကြၽန္ေတာ္...ဘာမွမမွတ္မိေတာ့ဘူး
ကြၽန္ေတာ္ဘယ္သူလည္း...ကြၽနိေတာ္...ဘယ္..ဘယ္က လာတာလည္း...."
နန္ဖုန္းႏွင့္ဖူေယာင္က တေယာက္ကိုတေယာက္
ၾကည့္ေနသည္။
ဖူေယာင္က နန္ဖုန္းကို ေထာင့္တေနရာသိူ႔
ဆြဲေခၚလိုက္ၿပီး တီးတိုးဆိုသည္။
"သူကဘာမွမသိေတာ့ဘူးတဲ့ကြ
ငါတို႔ဘယ္လိုလုပ္မွာလည္း....အကိုႀကီးက..
ေကာင္းသြားတာနဲ႔ ျပန္လႊတ္ခိုင္းတာေလ..."
နန္ဖုန္းက ဖူေယာင္၏
ေခါင္းအား တခ်က္႐ိုက္လိုက္ၿပီး
"တံုးလိုက္တာ...အဲ့တာမေကာင္းေသးတာေပါ့.
သူသတိျပန္ရလာရင္ ေကာင္းတာေပါ့.."
ဖူေယာက္က သူ၏ ေခါင္းအားပြတ္ရင္း
"မင္းေျပာတာ သဘာဝက်တယ္...."
.
"ေအး...."
ထို႔ေနာက္ ဒဏ္ရာရေနေသာ သူဘက္အား
ျပန္လွည့္လာလိုက္ၿပီး
နန္ဖုန္းက ဆိုသည္။
"ဒါဆို မင္းသတိျပန္ရလာတဲ့အခ်ိန္ထိ
ဒီမွာေန...ဟုတ္ၿပီလား...."
ထိုသူက သူတို႔ႏွစ္ဦး အား.
ေသခ်ာစြာၾကည့္ေနရင္း
"ကြၽန္ေတာ္တကယ္ဒီမွာေနလို႔ရလား..."
"ရ...ရတယ္...".
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္
ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္ "
နန္ဖုန္းတို႔က
"ရပါတယ္..ေက်းဇူးကငါတို႔အကိုႀကီးကို
တင္သင့္တာ သူက အျပင္ကသာ
မေကာင္းတာေတြပဲေျပာတာ အတြင္းစိတ္က
အရမ္းျဖဴစင္တယ္...."
ထိုစကားကိုေျပာေတာ့
ဖူေယာင္က နန္ဖုန္း၏ လက္ေမာင္းအား
အားပါပါျဖင့္ တခ်က္ပိတ္ခ်လိုက္သည္။
ဖူေယာင္က နန္ဖုန္းအား အံႀကိတ္ျပကာ
"မေဖာနဲ႔...အရမ္းႀကီးေဖာမျပနဲ႔...."
"ဘာလည္း...ဘာျဖစ္လည္း...".
ဒဏ္ရာႏွင္လူက အျငင္းအခံုျဖစ္ေနေသာ
ဖူေယာင္တို႔အား ေၾကာင္ၾကည့္ေနသည္။
..................................................
"အဲ့ေတာ့ ဒီငလူးက အတိတ္ေမ့ေနတာေပါ့..."
"ဟုတ္ပါတယ္ အကိုႀကီး...."
အေယာက္ႏွစ္ဆယ္နီးပါး စုေဝးစားေသာက္ေသာ
အေဆာင္သဖြယ္ အိမ္ေလးတစ္လံုးထဲတြင္
ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ စစ္ေဆးမႈႀကီးအား
.ျပဳလုပ္ေနသည္။
႐ွဲ႔လ်န္က မူ ထမင္းစားပြဲေလးဝိုင္း႐ွိသည့္အနက္မွ
ပထမဆံုးဝိုင္းတြင္ထိုင္ကာ.
သူ၏ ေဝပံုက်ေပါက္စီကိုသာ
ကိုက္စားေနသည္။
ခ်ီ႐ုန္ကမူ လက္ပိုက္ကာ
ေန႔လည္က သံသယျဖစ္ဖြယ္ထိုဒဏ္ရာရေနေသာသူအား ေ႐ွ႕တြင္ထား၍စစ္ေဆးေနသည္။
နန္ဖုန္း၏အေျဖေၾကာင့္ ခ်ီ႐ုန္ကသူ၏
ႏွဖူးကိုသူျပန္႐ိုက္လိုက္သည္။
ေ႐ွ႕႐ွိ ဒဏ္ရာရသူက သူ၏ ေခါင္းကို.
ငံု႔ကာထားသည္။
"လခြမ္းပဲ...ဒဏ္ရာက လက္မွာမဟုတ္ဘူးလား.သူကဘာကိစၥအတိတ္ေမ့ရတာလည္း
ငါ့ကိုပညာေရးအေျခခံမ႐ွိဘူးဆိုၿပီး
ညႇက္ခ်ခ်င္တာလား....ေျပာစမ္း......"
ခ်ီ႐ုန္က ႐ုတ္တရက္ဆိုသလိုပင္
ထိုသူ၏ ေမးေစ့အား ဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး
သူႏွင့္ မ်က္ဝန္းခ်င္းဆံုေစသည္။
ထိုသူက ခ်ီ႐ုန္အား ရီေဝေနေသာ
မ်က္ဝန္းတို႔ျဖင့္ၾကည့္ရင္း
"ကြၽန္...ကြၽန္ေတာ္..တကယ္..
ဘာမွမသိေတာ့လို႔ပါ....ကြၽန္ေတာ့ကို
ေက်းဇူးျပဳၿပီး လက္ခံေပးပါ...."
ခ်ီ႐ုန္က ထိုသူ၏ အၾကည့္ေၾကာင့္
ေမးေစ့အား ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီး
အၾကည့္လႊဲလိုက္သည္။
"အင္းပါ..မင္းပံုစံၾကည့္ရတာ
သနားဖို႔အေတာ္ေကာင္းတယ္
ၿပီးေတာ့........."
ခ်ီ႐ုန္က သူ၏ နွဖူးေ႐ွ႕အနည္းငယ္က်ေနေသာ
ဆံႏြယ္တို႔အား ႏွဖူးေပၚသို႔
သတ္တင္လိုက္ရင္း
ထိုသူအား ၾကည့္လိုက္သည္။
"ေတာ္တန္ရံုလူ ဆို ငါ့အၾကည့္ကို
ခံႏိုင္ရည္႐ွိတာမဟုတ္ဘူး
သူတို႔လိမ္ေနရင္ေတာင္ ခ်က္ခ်င္း အန္ထြက္က်လာမွာ
ဟုတ္တယ္မလား ညီေနာင္တို႔...."
ခ်ီ႐ုန္က ခါးေထာက္လိုက္ၿပီး
ဆိုသည္။
သူ၏ေဘး႐ွိ လူငယ္ေလးမ်ားက
ကိုယ္စီလက္ခုပ္တီးကာ ေထာက္ခံၾကသည္။
ထိုအထဲတြင္ လက္ခုပ္သံအက်ယ္ဆံုးမွာ
နန္ဖုန္းႏွင့္ဖူေယာင္ပင္ျဖစ္သည္။
႐ွဲ႔လ်န္ကမူ ဘာမွကိုဂ႐ုမစိုက္ဟန္ျဖင့္
သူ၏ ေပါက္စီကိုသာ တသက္လံုးစားမည့္ပံုစံျဖင့္
နည္းနည္းခ်င္းဖဲ့ကာ ကိုက္ေနသည္။
ခ်ီ႐ုန္က ထိုသူထိုင္ေနသာ
ခံုတန္းလက္ကိုင္ကို ႐ုတ္တရက္ကိုင္လိုက္ၿပီး
"ဒါဆို မင္းကို နာမည္ေပးရမွာေပါ့....
အမ္း....ဘာေပးရင္ေကာင္းမလည္း....
ေခ်ာင္႐ူ...လီဖန္း...ရံုလ်ိႈ့....."
ထိုသူက ခ်ီ႐ုန္ကို ၾကည့္ေနသည္။
သူ၏စိတ္ထဲတြင္ေတာ့
အေတာ္မြန္းက်ပ္ေနပံုပင္။
ခ်ီ႐ုန္က တကယ္ေကာင္းသည့္အမည္တစ္ခုကို
ရသြားပံုေပၚသည္။
သဴကလက္ေဖ်ာက္တခ်က္တီးလိုက္ၿပီး
"သိၿပီ....ကြၽင္းဝူ.....
ကြၽင္းဝူ..... လို႔ေခၚမယ္...."
ထိုသူ၏မ်က္ႏွာက အနည္းငယ္ေတာ့ညိဳးေနသည္။
"ကြၽန္ေတာ္က...ဒီအတိုင္း...."
ခ်ီ႐ုန္က သူ႔အားစကားကို
ဆံုးေအာင္မေျပာခိုင္းေပ။
"ဘာလည္း...ငါ့ကိုအာခံခ်င္တာလား...."
"ဟုတ္တယ္...မင္းကအာခံခ်င္တာလား...
ငါတို႔အကိုႀကီးက ေတာ္ရံုလူကို
နာမည္ေပးတယ္မ်ားမွတ္ေနလား...မင္းအေတာ္ကံ
ေကာင္းလို႔ကြ ႐ွင္းလား..."
သူတို႔ထဲမွတေယာက္က ထေအာ္သည္။
က်န္သူမ်ားကလည္း အႀကီးအက်ယ္ေထာက္ခံၾကသည္။
"ဟုတ္ကဲ့...ကြၽင္းဝူ သိပါၿပီ...."
ခ်ီ႐ုန္က ထိုသူ၏အေျဖေၾကာင့္
ႀကိတ္ရီေနဖြယ္႐ွိသည္။
ထိုအမည္က တခုခုေတာ့မူမမွန္ေပ။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Unicode
"အကိုကြီး....ကျွန်တော်တို့
စမ်းချောင်းနားမှာ ဒီလူကိုတွေ့ခဲ့တယ်...."
"ဘယ်သူလည်း......"
ချီရုန်က ထိုသူကိုတချက်ကြည့်ပြီး
သူ၏တပည့်များအားမေးလိုက်သည်။
တပည့်များက ခေါင်းကုတ်လျက်
"ကျွန်တော်တို့လည်း မသိဘူး
ဒီလူက ဒဏ်ရာဗလပွနဲ့ ပြီးတော့
မသေသေးဘူး ထင်တယ်......အဲ့တာကြောင့်
ခေါ်လာလိုက်တာ...."
ချီရုန်က ရုတ်တရက်ဆိုသလိုပင်
ထိုစကားပြောသော သူတယောက်၏
ရင်ဘတ်ဝတ်ရုံစအား ဆွဲကိုင်လိုက်သည်။
"ရူးနေလား...မသေသေးရင်
သတ်ပစ်လိုက်လေ...ငါတို့ကဓားပြတွေ
ပြီးတော့ ဒါက ဓားပြစခန်း
ဒုက္ခ သည်စခန်းမှမဟုတ်တာ...ဒဏ်ရာရတိုင်းခေါ်လာရအောင်...."
"ဒါ...ဒါ..ပေမဲ့......"
ချီရုန်၏ တပည့်နှစ်ယောက်က
ထစ်ထစ်အအဖြင့် ချီရုန်အားကြည့်နေကြသည်။
ချီရုန်က လက်ပိုက်လျက်
ထိုသူတို့အား မျက်နှာလွွဲထားသည်။
"ချီရုန်...မင်းလုပ်ပြန်ပြီလား....."
အပေါ်ထပ်လေှကားမှတစ်ဆင့်
ဆင်းလာသူက အသံပြုလိုက်သည်။
ချီရုန်က ထိုအသံကိုကြားတော့
ပိုက်ထားသော လက်ကိုဖြုတ်လိုက်ပြီး
"လခွမ်းပဲ...လာပြန်ပြီ....."
ထိုသူက ချီရုန်၏ဘေးတွင်
လာရပ်လိုက်သည်။
တပည့်နှစ်ယောက်ကိုင်ကာထားသော
သတိလစ်မေ့မြောနေဖွယ်ရသည့်
ထိုသူအား သေချာစူးစမ်းနေသည်။
ထိုသူ၏မျက်နှာနှင့် တချို့နေရာများတွင်
ထိခိုက်ရှရာများတွေ့ရသည်။
လက်မောင်းရှိ ဒဏ်ရာမှာ ဓားဒဏ်ရာနှင့်ဆင်တူလှသည်။
"နန်ဖုန်းနဲ့ ဖူယောင် သူ့ကိုဘယ်နားမှာ
တွေ့ခဲ့ကြတာ...."
နန်ဖုန်းကဖြေသည်။
"စစ်ချောင်းဘေးမှာပါ..."
ချီရုန်က စိတ်မရှည်ဟန်ဖြင့်
"ဝမ်းကွဲအကို...ငါ့ကိုလွွတ်ပေးထားပြီး
မင်းကောက်စရာရှိတဲ့အမွိုက်ကို
သွားကောက်စမ်းပါ
မင်းကြောင့် ငါ့ဓားပြစခန်းလည်း
တဖြည်းဖြည်း ဘုံကျောင်းနဲ့တူလာပြီ
မင်းကြောင့် ငါမြောက်ပိုင်းက
ခွေးရူးကောင် အယုတ်တမာဟွားချန်ဆီမှာ
အရှက်ရနေတာ
အခုနောက်ပိုင်း ဓားပြလောကမှာ
ပြစရာမျက်နှာတောင်ပျောက်နေပြီ...."
"သူနဲ့ဘာဆိုင်လို့လည်း ချီရုန်
မင်းဘာသာ အသုံးမကျတာလေ
အခုလည်း မင်း တောင်ပိုင်းကို
ချယ်လှယ်ခွင့်ရနေတာပဲ
သူသာမင်းကိုသက်ညှာမပေးရင်
မင်းအခုချိန် ဘာတစ်ခုမှချယ်လှယ်ခွင့်ရမှာမဟုတ်ဘူး"
"ဝမ်းကွဲ အကို မင်းဘာလို့သူ့ဘက်က.
နာပေးနေတာလည်း..."
ရှဲ့လျန်က သူ၏လက်ကို
ခါပြလိုက်သည်။
"ထားလိုက်တော့ ထားလိုက်တော့...
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မင်းလူတွေက ကယ်လာပြီးပြီဆိုတော့
သူ့ကို ဆက်ကယ်လိုက်တော့
အသက်တစ်ချောင်းကယ်ကောင်းတယ်..."
"ချီးပဲကွာ....."
ချီရုန်၏မျက်နှာကြီးမှာ
ဆူပုတ်နေလျက်ရှိသည်။
ရှဲ့လျန်က ချီရုန်နှင့် ဆက်ရန်ဖြစ်မနေတော့ပဲ
ထောင့်တနေရာတွင်ထား ထားသော
သူ၏အမွိုက်ကောက်အိတ်ကြီးအား
သွားယူကာ ထမ်းလိုက်သည်။
အထဲတွင် မည်သည့်ပစ္စည်းများဖြင့်
ပြည့်နှက်နေသည်ကိုတော့ သေချာမသိ။
အိတ်မှာ ကြီးသလောက်အတော်ပင်ဖောင်းနေသေးသည်။
ရှဲ့လျန်သည် ရေတစ်ပုံးကိုသာ
လေးသည်ဟု ထင်လျင်ထင်ပေလိမ့်မည်။
သူ၏အိတ်ကိုတော့ ဘယ်သောအခါမှ
မနိုင်သည်ဟုမရှိခဲ့ပေ။
ရှဲ့လျန်က သူ၏ကျောတွင်ကပ်ထားသော
ဝါးခမောက်ကို ဆောင်းကာ
အပြင်သို့ထွက်သွားတော့သည်။
"အကိုကြီး...သူ့ကိုဘယ်မှာ
ထားလိုက်ရမလည်း..."
"ငလူးထဲမှ...ငါကဘယ်လိုလုပ်သိမှာလည်း
မင်းတို့ဘာသာ လုပ်ချင်သလိုလုပ်.....
ပြန်ကောင်းသွားရင်တော့ နှင်ထုတ်လိုက်"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ...အကိုကြီး..."
ခွင့်ပြုချက်ရသွားသောကြောင့်
နန်ဖုန်းနှင့်ဖူယောင်တို့နှှစ်ယောက်မှာ ပျော်ရွွင်သွားပုံရသည်။
ထိုသူအား သူတိူ့စုပေါင်းအိပ်စက်သော
ကုတင်ရှည်ကြီး၏ တနေရာတွင်
သေချာစွာ ချပေးလိုက်ပြီးနောက်
ထိုသူ၏ ကိုယ်ခန္တာ ရှိ သွေးစများအား
ဖယ်ရှားသုတ်သင်ပေးနေသည်။
ချီရုန်က တိုင်တစ်ခုကိုမှီရင်း
လက်ပိုက်ကာ ကုတင်ပေါ်ရှိထိုလူအား
ကြည့်နေသည်။
ထို့နောက် နှာတစ်ချက်မွုတ်ကာ
အကြည့်လွွဲလိုက်ပြီး
"ငါ အပြင်သွားလိုက်အုန်းမယ်.....
ခွေးရူးကောင် ဟွားချန်လာရင်
ငါ့ကို လာသတင်းပေး....."
"ဟုတ်ကဲ့ပါ....အကိုကြီး...."
ချီရုန်ထွက်သွားပြီးနောက် ဒဏ်ရာရနေသော
သူအား သန့်ရှင်းပေးနေရင်း
နန်ဖုန်းကဆိုသည်။
"ငါတို့အကိုကြီးက ဘာလို့
မြောက်ပိုင်းခေါင်းဆောင်ဟွားချန်ကို အသေမုန်းနေတာလည်း မသိဘူး..."
ဖူယောင်က နန်ဖုန်းအား မျက်စောင်းထိုးကာ
ခေါင်းကို ခေါက်ချလိုက်သည်။
"မမုန်းပဲနေမလား...ငါတို့အကိုကြီးကသူ့ကို
အမြဲတမ်းရွုံးနေတာလေ
ပြီးတော့ မြောက်ပိုင်းခေါင်းဆောင်ဟွားချန်က.
ငါတို့အကိုကြီးဆို မတူသလိုမတန်သလိုဆက်ဆံတာ
နောက်ဆုံးတခေါက် နယ်မြေလုပွဲကိုပဲကြည့်ပါလား
အကိုကြီးနဲ့ပြိုင်နေရင်း အကိုကြီးရွုံးခါနီးကို
ဓားနဲ့မခုတ်တော့ပဲ ခဲနဲ့အဆက်မပြတ်ပိတ်ပေါက်တာလေ
မင်းသာဆို ခံနိုင်မလား...."
"ဒါသက်သက်စော်ကားတာပေါ့...ငါတို့အကိုကြီးကို......."
"အေးပေါ့....ဟော...မျက်တောင်ခတ်လာပြီ
ဒီလူမျက်တောင်ခတ်လာပြီ....သတိရပြီထင်တယ်.."
ဒဏ်ရာရထားသောသူ၏
မျက်ဝန်းတို့က တဖြည်းဖြည်း ပွင့်လာသည်။
"ဟေ့လူ...သတိရပြီလား..."
ကောင်လေးနှစ်ဦးအနက်တစ်ဦးက
မေးလိုက်သည်။
ဒဏ်ရာရထားသော တယောက်က
တဖြည်းဖြည်း ချင်းထိုင်လိုက်သည်။
ထိုသူကသူ၏ နားထင်အားဖိကိုင်ထားရင်း
"အာ့.......ကျွန်..ကျွန်တော်....
ဘယ်ရောက်နေတာလည်းဟင်...."
ဖူယောင်တို့ကသူ့အားကြည့်ရင်း
ထိုသူ၏ မျက်နှာရေှ့အား လက်ဖြင့်ယမ်းလိုက်သည်။
"မင်း..ဘာမှမမှတ်မိတော့ဘူးလား
မင်းဘယ်သူလည်းရောသိလား......ဘယ်ကလာတာလည်းရော...."
"ကျွန်...ကျွန်တော်...ဘာမှမမှတ်မိတော့ဘူး
ကျွန်တော်ဘယ်သူလည်း...ကျွနိတော်...ဘယ်..ဘယ်က လာတာလည်း...."
နန်ဖုန်းနှင့်ဖူယောင်က တယောက်ကိုတယောက်
ကြည့်နေသည်။
ဖူယောင်က နန်ဖုန်းကို ထောင့်တနေရာသိူ့
ဆွဲခေါ်လိုက်ပြီး တီးတိုးဆိုသည်။
"သူကဘာမှမသိတော့ဘူးတဲ့ကွ
ငါတို့ဘယ်လိုလုပ်မှာလည်း....အကိုကြီးက..
ကောင်းသွားတာနဲ့ ပြန်လွွတ်ခိုင်းတာလေ..."
နန်ဖုန်းက ဖူယောင်၏
ခေါင်းအား တချက်ရိုက်လိုက်ပြီး
"တုံးလိုက်တာ...အဲ့တာမကောင်းသေးတာပေါ့.
သူသတိပြန်ရလာရင် ကောင်းတာပေါ့.."
ဖူယောက်က သူ၏ ခေါင်းအားပွတ်ရင်း
"မင်းပြောတာ သဘာဝကျတယ်...."
.
"အေး...."
ထို့နောက် ဒဏ်ရာရနေသော သူဘက်အား
ပြန်လှည့်လာလိုက်ပြီး
နန်ဖုန်းက ဆိုသည်။
"ဒါဆို မင်းသတိပြန်ရလာတဲ့အချိန်ထိ
ဒီမှာနေ...ဟုတ်ပြီလား...."
ထိုသူက သူတို့နှစ်ဦး အား.
သေချာစွာကြည့်နေရင်း
"ကျွန်တော်တကယ်ဒီမှာနေလို့ရလား..."
"ရ...ရတယ်...".
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ်
ကျေးဇူးအများကြီးတင်ပါတယ် "
နန်ဖုန်းတို့က
"ရပါတယ်..ကျေးဇူးကငါတို့အကိုကြီးကို
တင်သင့်တာ သူက အပြင်ကသာ
မကောင်းတာတွေပဲပြောတာ အတွင်းစိတ်က
အရမ်းဖြူစင်တယ်...."
ထိုစကားကိုပြောတော့
ဖူယောင်က နန်ဖုန်း၏ လက်မောင်းအား
အားပါပါဖြင့် တချက်ပိတ်ချလိုက်သည်။
ဖူယောင်က နန်ဖုန်းအား အံကြိတ်ပြကာ
"မဖောနဲ့...အရမ်းကြီးဖောမပြနဲ့...."
"ဘာလည်း...ဘာဖြစ်လည်း...".
ဒဏ်ရာနှင်လူက အငြင်းအခုံဖြစ်နေသော
ဖူယောင်တို့အား ကြောင်ကြည့်နေသည်။
..................................................
"အဲ့တော့ ဒီငလူးက အတိတ်မေ့နေတာပေါ့..."
"ဟုတ်ပါတယ် အကိုကြီး...."
အယောက်နှစ်ဆယ်နီးပါး စုဝေးစားသောက်သော
အဆောင်သဖွယ် အိမ်လေးတစ်လုံးထဲတွင်
ကြောက်မက်ဖွယ်ရာ စစ်ဆေးမွုကြီးအား
.ပြုလုပ်နေသည်။
ရှဲ့လျန်က မူ ထမင်းစားပွဲလေးဝိုင်းရှိသည့်အနက်မှ
ပထမဆုံးဝိုင်းတွင်ထိုင်ကာ.
သူ၏ ဝေပုံကျပေါက်စီကိုသာ
ကိုက်စားနေသည်။
ချီရုန်ကမူ လက်ပိုက်ကာ
နေ့လည်က သံသယဖြစ်ဖွယ်ထိုဒဏ်ရာရနေသောသူအား ရေှ့တွင်ထား၍စစ်ဆေးနေသည်။
နန်ဖုန်း၏အဖြေကြောင့် ချီရုန်ကသူ၏
နှဖူးကိုသူပြန်ရိုက်လိုက်သည်။
ရေှ့ရှိ ဒဏ်ရာရသူက သူ၏ ခေါင်းကို.
ငုံ့ကာထားသည်။
"လခွမ်းပဲ...ဒဏ်ရာက လက်မှာမဟုတ်ဘူးလား.သူကဘာကိစ္စအတိတ်မေ့ရတာလည်း
ငါ့ကိုပညာရေးအခြေခံမရှိဘူးဆိုပြီး
ညှက်ချချင်တာလား....ပြောစမ်း......"
ချီရုန်က ရုတ်တရက်ဆိုသလိုပင်
ထိုသူ၏ မေးစေ့အား ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး
သူနှင့် မျက်ဝန်းချင်းဆုံစေသည်။
ထိုသူက ချီရုန်အား ရီဝေနေသော
မျက်ဝန်းတို့ဖြင့်ကြည့်ရင်း
"ကျွန်...ကျွန်တော်..တကယ်..
ဘာမှမသိတော့လို့ပါ....ကျွန်တော့ကို
ကျေးဇူးပြုပြီး လက်ခံပေးပါ...."
ချီရုန်က ထိုသူ၏ အကြည့်ကြောင့်
မေးစေ့အား ပြန်လွွတ်ပေးလိုက်ပြီး
အကြည့်လွွဲလိုက်သည်။
"အင်းပါ..မင်းပုံစံကြည့်ရတာ
သနားဖို့အတော်ကောင်းတယ်
ပြီးတော့........."
ချီရုန်က သူ၏ နှဖူးရေှ့အနည်းငယ်ကျနေသော
ဆံနွယ်တို့အား နှဖူးပေါ်သို့
သတ်တင်လိုက်ရင်း
ထိုသူအား ကြည့်လိုက်သည်။
"တော်တန်ရုံလူ ဆို ငါ့အကြည့်ကို
ခံနိုင်ရည်ရှိတာမဟုတ်ဘူး
သူတို့လိမ်နေရင်တောင် ချက်ချင်း အန်ထွက်ကျလာမှာ
ဟုတ်တယ်မလား ညီနောင်တို့...."
ချီရုန်က ခါးထောက်လိုက်ပြီး
ဆိုသည်။
သူ၏ဘေးရှိ လူငယ်လေးများက
ကိုယ်စီလက်ခုပ်တီးကာ ထောက်ခံကြသည်။
ထိုအထဲတွင် လက်ခုပ်သံအကျယ်ဆုံးမှာ
နန်ဖုန်းနှင့်ဖူယောင်ပင်ဖြစ်သည်။
ရှဲ့လျန်ကမူ ဘာမှကိုဂရုမစိုက်ဟန်ဖြင့်
သူ၏ ပေါက်စီကိုသာ တသက်လုံးစားမည့်ပုံစံဖြင့်
နည်းနည်းချင်းဖဲ့ကာ ကိုက်နေသည်။
ချီရုန်က ထိုသူထိုင်နေသာ
ခုံတန်းလက်ကိုင်ကို ရုတ်တရက်ကိုင်လိုက်ပြီး
"ဒါဆို မင်းကို နာမည်ပေးရမှာပေါ့....
အမ်း....ဘာပေးရင်ကောင်းမလည်း....
ချောင်ရူ...လီဖန်း...ရုံလျိွု့....."
ထိုသူက ချီရုန်ကို ကြည့်နေသည်။
သူ၏စိတ်ထဲတွင်တော့
အတော်မွန်းကျပ်နေပုံပင်။
ချီရုန်က တကယ်ကောင်းသည့်အမည်တစ်ခုကို
ရသွားပုံပေါ်သည်။
သူကလက်ဖျောက်တချက်တီးလိုက်ပြီး
"သိပြီ....ကျွင်းဝူ.....
ကျွင်းဝူ..... လို့ခေါ်မယ်...."
ထိုသူ၏မျက်နှာက အနည်းငယ်တော့ညိုးနေသည်။
"ကျွန်တော်က...ဒီအတိုင်း...."
ချီရုန်က သူ့အားစကားကို
ဆုံးအောင်မပြောခိုင်းပေ။
"ဘာလည်း...ငါ့ကိုအာခံချင်တာလား...."
"ဟုတ်တယ်...မင်းကအာခံချင်တာလား...
ငါတို့အကိုကြီးက တော်ရုံလူကို
နာမည်ပေးတယ်များမှတ်နေလား...မင်းအတော်ကံ
ကောင်းလို့ကွ ရှင်းလား..."
သူတို့ထဲမှတယောက်က ထအော်သည်။
ကျန်သူများကလည်း အကြီးအကျယ်ထောက်ခံကြသည်။
"ဟုတ်ကဲ့...ကျွင်းဝူ သိပါပြီ...."
ချီရုန်က ထိုသူ၏အဖြေကြောင့်
ကြိတ်ရီနေဖွယ်ရှိသည်။
ထိုအမည်က တခုခုတော့မူမမှန်ပေ။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~