အပေါ်ကကိုယူနီ အောက်ကကိုဇော်ဂျီ
အေပၚကကိုယူနီ ေအာက္ကကိုေဇာဂ်ီ
"သားသားရေ ပါပါးကိုကြည့်ပါဦး"
ဦးတို့ကတော့သားတစ်ယောက်နဲ့အလုပ်ရှုပ်နေလေသည် ။ ဂျူနီယာ
လေးကလည်းသူ့ပါပါးနားဆိုအရမ်းကပ်သည် ။ မနက်အလုပ်သွားခါနီးဆိုပါပါးဆီကမခွာလို့အတင်းချော့မော့ပြီးခေါ်ရသည် ။ သူ့ပါပါး
အလုပ်သွားပြီဆိုငိုပြီးကျန်ခဲ့ရတာအမြဲ ။ မနက်အလုပ်သွားခါနီး
မနက်စာစားချိန်ဆို သူ့ပါပါးဆီမှာပဲအမြဲနေတယ် ။ ပါပါးကအမြဲ
တမ်းဂျူနီယာလေးကိုဖြည့်စွက်စာကျွေးတယ် ။ မနက်ဆိုပါပါးက
အလုပ်သွား ၊ ဖေဖေကကျောင်းသွားတော့ ဂျူနီယာလေးကဖွားဖွား
နဲ့ကျန်ခဲ့ရတာပေါ့ ။ အချိန်တွေကအကုန်မြန်လိုက်တာဂျူနီယာ
လေးတောင်တစ်နှစ်ပြည့်တော့မယ် ။ ဒီရေဟိန်းကြောင့်ပြဿနာ
အကြီးအကျယ်ဖြစ်ခဲ့ရပြီးပြီ ။ အဲ့အချိန်တုန်းကပူတူးနဲ့စေလိုရာ
အတွက်တော့ငရဲကျနေသလိုဖြစ်ခဲ့ရသည် ။
"သားကိုပြန်ပေးပါ ၊ အကိုဟိန်းလိုချင်တာမှန်သမျှအကုန်ပေးပါ့မယ် ၊ သားကိုပြန်ပေးပါနော် ၊ သားကိုဘယ်ပို့လိုက်တာလဲဟင် ၊ ကျွန်တော်
တောင်းပန်ပါတယ်ဗျာ ပြောပြပေးပါ"
ထိုနေ့ကလင်းရတနာအိမ်သို့ရောက်လာသည် ။ မေဆူးခက်နဲ့ဂျူနီယာလေးနှစ်ယောက်တည်းသာအိမ်တွင်ရှိနေသည် ။ မေဆူးခက်က
စားစရာတစ်ခုခုသွားလုပ်နေတုန်း လင်းရတနာကဂျူနီယာလေးကို
ခေါ်ပြီးအိမ်ထဲကထွက်လာသည် ။ ထို့နောက်ဂျူနီယာလေးသတင်း
ဘာအစအနမှမကြားရ ။ လင်းရတနာခေါ်သွားသည်ဆိုတာသိတော့
တရားခံကဒီရေဟိန်းဆိုတာသိလိုက်ရသည် ။ ဒီရေဟိန်းနေထိုင်
သည့်တိုက်ခန်းသို့လိုက်လာကြသည် ။
"အကိုဟိန်းရယ် ကျွန်တော်တောင်းပန်ပါတယ် ၊ သားလေးကိုဘယ်
ကိုပို့လိုက်တာလဲပြောပြပေးပါ အကိုဟိန်းလိုချင်တာအကုန်ပေးပါ့
မယ်"
"ငါလိုချင်တာစေလိုရာလေ မင်းပေးနိုင်လို့လား"
"ဒီရေဟိန်း မင်းအရမ်းကိုတရားလွန်နေပြီနော် ၊ ငါ့သားဘယ်မှာလဲ ၊ မင်းလည်းကလေးအဖေတစ်ယောက်ဖြစ်တော့မယ့်လူပဲ မင်းမှာကိုယ်
ချင်းစာစိတ်မရှိဘူးလား ၊ မင်းလူရောဟုတ်ရဲ့လား"
"ဘာအဖေလဲ ၊ ကျွန်တော်နဲ့ဘာမှမဆိုင်ဘူး"
သူဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့ဘူး ။ တစ်ဖက်ကသူချစ်ရတဲ့ဦး ။ တစ်
ဖက်ကသူချစ်ရတဲ့သူရဲ့သွေးသား သူ့ရဲ့သားလေး ။ သူဘယ်အရာကို
မှအဆုံးအရှုံးမခံနိုင်ဘူး ။ ဦးကိုလည်းသူမပေးနိုင်ဘူး ။
"ကလေး မဟုတ်တာတွေလျှောက်မတွေးနဲ့ ၊ ကိုယ်မင်းအနားကနေ
ဘယ်မှထွက်သွားမှာမဟုတ်ဘူး ၊ ကိုယ်တို့တရားဥပဒေအတိုင်းပဲလုပ်
ကြတာပေါ့ ၊ အမှုဖွင့်ပြီး သားကိုရှာကြမယ်"
မျက်ရည်တွေဝဲပြီးစေလိုရာရဲ့စကားကိုသဘောတူကြောင်းခေါင်းညိမ့်
ပြလိုက်သည် ။ ဦးကပူတူးရဲ့မျက်ရည်တွေကိုသုတ်ပေးလိုက်ပြီးရင်
ခွင်ထဲဆွဲသွင်းလိုက်သည် ။
"ကိုယ်တို့အိမ်ပြန်ကြရအောင်"
ပူတူးကိုတွဲခေါ်ပြီးဒီရေဟိန်းတိုက်ခန်းမှထွက်လာခဲ့ကြသည် ။
ပူတူးကအိမ်ရောက်တော့လည်းသားရဲ့အရုပ်ကလေးတွေကိုဖက်ပြီးငို
နေပြန်သည် ။
"ကလေး မငိုနဲ့တော့ ၊ ကိုယ်တို့အားတင်းထားရမယ်လေ ၊ သားလေးကကိုယ်တို့ကိုစောင့်နေမှာ ၊ ကိုယ်တို့သားလေးဆီကိုအမြန်ရောက်
အောင်ကြိုးစားရမယ်လေ နော်"
"ဦး သားကိုသူတို့တစ်ခုခုလုပ်လိုက်မှာကြောက်တယ် ၊ အရမ်းကြောက်တယ် ၊ ဘာလို့အဲ့လောက်ထိရက်စက်နိုင်ရတာလဲ ၊ မမလင်းကိုလည်းအရမ်းအံ့သြမိတယ် ၊ သူဘာလို့အဲ့လိုလုပ်နိုင်ရတာလဲ ၊ သူ
လည်းမကြာခင်ကလေးအမေဖြစ်တော့မှာပဲလေ ၊ ရက်စက်လိုက်ကြတာ"
"မငိုနဲ့ကလေး မငိုနဲ့ ၊ လင်းကိုအရင်ရှာရမယ် ၊ သူ့ဆီမှာပဲသားလေးရှိ
နိုင်တယ် ၊ ကိုယ်တို့လင်းကိုရှာကြတာပေါ့"
"အင်း တတ်နိုင်သမျှအမြန်ဆုံးရှာရမယ်"
ပူတူးလည်းအငိုတိတ်ပြီးလင်းကိုရှာရန်ကြိုးစားတော့သည် ။ လင်း
သွားနိုင်သည့်နေရာတွေကိုစဥ်းစားရင်းစဥ်းစားရင်းနဲ့ညလုံးပေါက်ခဲ့ရ
သည် ။ သားကိုရှာမတွေ့သေးသရွေ့တော့အိပ်နိုင်မည်မဟုတ် ။ ရဲစခန်းမှာလည်းတိုင်ချက်ဖွင့်ထားတော့ရဲစခန်းဆီကဘာသတင်းများရမလဲဆိုတာလည်းစောင့်မျှော်နေရသေးသည် ။
"ဦး ဟိုတိုက်ခန်းရောဖြစ်နိုင်လား ၊ အကိုဟိန်းနဲ့ဦးတို့အရင်ကဝယ်ထားတဲ့တိုက်ခန်း"
ရုတ်တရက်စဥ်းစားမိသည်မှာ ဟိုတစ်ခေါက်ဒီရေဟိန်းအိမ်ကိုလာတုန်းကပြောသွားသည့်တိုက်ခန်းပင်ဖြစ်နေသည် ။
"အဲ့တာကဝေးတယ်ကလေးရဲ့ ၊ လင်းကကိုယ်ဝန်ကြီးနဲ့ဝေးဝေးလံလံသွားနိုင်မယ်မထင်ဘူး"
"ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ဦးရယ် သွားကြည့်ရအောင်လေ နော်"
"အင်းပါ သွားကြည့်ကြတာပေါ့"
မေမြို့ဘက်သို့ထွက်လာကြသည် ။ နှစ်ယောက်စလုံးလည်းအဲ့မှာရှိပါ
စေလို့ပဲဆုတောင်းနေမိသည် ။ သားကိုတွေ့ချင်လှပြီ ။ တစ်ရက်
မပြောနဲ့တစ်စက္ကန့်တောင်မခွဲဖူးသေးဘူး ။ ရင်ထဲမှာလည်းအရမ်း
ဝမ်းနည်းပြီးမျက်ရည်တွေပဲကျကျလာနေသည် ။ မီးထဲမှာဆီပူနဲ့
အကြော်ခံနေရသလိုပင်ခံစားနေရသည် ။ အဲ့နေ့ကသူသာအပြင်မ
ထွက်ခဲ့ရင်သားလေးနဲ့အခုလိုဝေးရမှာမဟုတ်ဘူး ။ အားလုံးကသူ့
အမှားကြောင့်အခုလိုဖြစ်လာရတာတွေချည်းပဲ ။ သူ့ကိုယ်သူအပြစ်တင်လို့ကိုမဆုံးနိုင်ပါ ။
"ကလေး အိပ်လိုက်ပါလား ၊ ရောက်ရင်နှိုးမယ်လေ နော်"
လေယာဥ်စီးပြီးကားထပ်စီးရသေးသည် ။ စေလိုရာရဲ့အသိတစ်
ယောက်ဆီကကားအကူအညီတောင်းထားလို့အဆင်ပြေသွားသည် ။
"ကလေးအိပ်လို့မပျော်ပါဘူးဦးရယ် ၊ ကလေးသားကိုတွေ့ချင်တာပဲသိတယ်"
ပြောနေရင်းနဲ့ပူတူးကမျက်ရည်တွေကျလာပြီးငိုပြန်သည် ။ ဦးလည်းခံစားရပါသည် ။ ဒါပေမဲ့သူသာစိတ်ပျော့နေလျှင်ပူတူးအတွက်ပိုခံစားနေရမှာစိုးလို့သူစိတ်ကိုတင်းထားကာပူတူးအရှေ့ကနေမားမားမတ်မတ်ရပ်တည်ပေးသည် ။ ကျချင်နေတဲ့မျက်ရည်တွေ
ကိုထိန်းရသည်မှာလည်းခက်ခဲလွန်းလှသည် ။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ထို
တိုက်ခန်းလေးဆီသို့ရောက်လာသည် ။
Knock knock .....
တံခါးခေါက်ပေမဲ့တော်တော်နဲ့တံခါးလာမဖွင့်ပါ ။ အောက်ကနေလှမ်းကြည့်တုန်းကအခန်းကမီးလင်းနေသည်ကိုတွေ့သည် ။ လူရှိနေတာကျိန်းသေသည် ။
Knock knock ......
သေချာနားထောင်ကြည့်တော့ကလေးငိုသံကြားလိုက်ရသည် ။
"သား ! သားလေး မမလင်းတံခါးဖွင့်ပေးပါ ၊ မမလင်း သားလေးကို
ပြန်ပေးပါနော် ၊ မမလင်းတံခါးဖွင့်ပေးပါ"
"ကလေး နောက်ဆုတ်"
အနားမှာရှိတဲ့မီးသတ်ဆေးဘူးနဲ့တံခါးလက်ကိုင်ကိုဖျက်ပစ်လိုက်
သည် ။ တံခါးကိုမြန်မြန်ဖွင့်ပြီး အထဲကိုဝင်လိုက်သည် ။ အခန်း
ထဲမှာ ကလေးလေးကိုရင်ခွင်ပိုက်ပြီးချော့မြူနေသည့်လင်းရတနာကို
တွေ့လိုက်ရသည် ။
"သား ! "
လင်းရတနာဆီကဂျူနီယာလေးကိုဆွဲယူလိုက်သည် ။ ဂျူနီယာလေး
ကကိုယ်တွေပူခြစ်နေသည် ။ ဂျူနီယာလေးကအရမ်းလည်းငိုနေ
သည် ။
"မမလင်းရယ် ရက်စက်လိုက်တာ ၊ မမလင်းလည်းသားသမီးလွယ်ထားရတဲ့မိခင်တစ်ယောက်ပဲလေ ၊ ဘာလို့ဒီလိုလုပ်နိုင်ရတာလဲ"
"သူကပြောတယ် ၊ သူပြောတဲ့အတိုင်းလုပ်ရင်ငါနဲ့လက်ထပ်မယ်တဲ့"
"မင်းရူးနေလားလင်း ၊ သူကငါ့ကိုလိုချင်နေတဲ့လူလေ ၊ ငါ့ကိုရတော့
မင်းကိုယူဦးမယ်တဲ့လား ၊ မင်းစဥ်းစားမိလား"
"ဦး သားကကိုယ်တွေပူခြစ်နေတယ် ၊ ဆေးရုံသွားမှဖြစ်မယ်"
"အရင်ဆေးရုံသွားကြတာပေါ့"
မန္တလေးကဆေးရုံကိုပဲမြန်မြန်တင်လိုက်ရသည် ။ သားငယ်လေးက
အာခေါင်ခြစ်ကာငိုနေသည် ။ လက်သေးသေးနုနုလေးတွေမှာလည်းဆေးအပ်တွေထိုးထားရသည် ။ လူကြီးတွေကအထဲဝင်ခွင့်မရှိ ။ မှန်အပြင်ဘက်ကသာကြည့်နေခွင့်ရှိသည် ။ ပူတူးကသားလေးငို
တော့သူဘယ်လိုမှမနေနိုင် ။ ဦးကအတင်းရင်ခွင်ထဲမှာချုပ်ထားရ
သည် ။ ထိုစဥ် ဦးဆီသို့ဖုန်းဝင်လာသည် ။
"ဟယ်လိုရဲအရာရှိကြီး ပြောပါ"
"မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကရဲစခန်းဆီဖုန်းဆက်ပြီးသူကတရားခံပါလို့ပြောနေလို့ပါ"
"ဘယ်သူလဲဆိုတာပြောပြပေးပါ"
"သူ့ကိုယ်သူလင်းရတနာလို့ပြောနေတယ် ၊ ကျွန်တော်တို့သူ့ကိုဖမ်းဖို့
လွှတ်လိုက်ပါပြီ ၊ စခန်းကိုလာပြီးအတည်ပြုပေးပါနော် ၊ ကလေးရော
အခြေအနေဘယ်လိုရှိလဲမသိဘူး"
"အခုကျွန်တော်တို့ဆေးရုံမှာ သားကအရမ်းနေမကောင်းဖြစ်နေလို့ပါ ၊ ကျွန်တော်တို့အစားယောက္ခမကိုလွှတ်လိုက်ပါ့မယ် ၊ သူမအတည်ပြု
ပေးပါလိမ့်မယ်"
"ကောင်းပါပြီဗျာ"
"ကလေး အရမ်းမငိုပါနဲ့ ၊ အားပြတ်ပြီးကလေးပါလဲသွားရင်ဘယ်လို
လုပ်မလဲ"
"သားကငိုနေတယ်လေ ၊ အရမ်းနာနေရှာမှာ ၊ ဒါတွေအားလုံးကလေးအသုံးမကျလို့ဖြစ်ရတာ ၊ ကလေးကြောင့်ဖြစ်ရတာ"
"ဖြစ်ခဲ့ပြီးတာတွေတွေးပြီးအပြစ်မတင်ပါနဲ့ကလေးရယ် ၊ အခုကိုယ်တို့သားကိုပြန်ရှာတွေ့ပြီလေ ၊ သားလေးနေကောင်းဖို့ပဲကျန်တော့
တယ် ၊ သားကိုဒီထက်ပိုပြီးဂရုစိုက်ကြမယ် နော် ၊ မငိုနဲ့တော့ တိတ်"
မှန်ခန်းလေးထဲမှဆရာဝန်ကြီးတစ်ယောက်ထွက်လာသည် ။
"ဆရာ သားလေးအဆင်ပြေရဲ့လားဟင်"
"ကလေးကကြောက်လန့်ပြီးဖျားသွားတာ ၊ ကလေးကလသားလေးပဲရှိသေးတယ်ဂရုစိုက်ကြပါ ၊ ဆေးသွင်းပေးထားတယ် ၊ ဆေးပုလင်းကုန်ရင်ဆေးရုံကဆင်းလို့ရပါပြီ"
"ဟုတ်ကဲ့ ကျေးဇူးပါဆရာ ကျေးဇူးပါ"
အခုမှဦးနဲ့ပူတူးလည်းအသက်ရှူချောင်တော့သည် ။ ပူတူးကသား
လေးဘေးမှာထိုင်ပြီးသားလေးရဲ့လက်သေးသေးလေးတွေကိုဆုပ်ကိုင်ထားသည် ။
"ကလေး ဒီရေဟိန်းကိုဖမ်းမိပြီ ၊ သားလေးရဲ့အမှုနဲ့တော့မဟုတ်ဘူး ၊ ဘိန်းသုံးစွဲမှုနဲ့"
"ဗျာ ! ဘိန်း ၊ ဟုတ်လို့လားဦးရယ်"
"ဟုတ်တယ်ကလေး ၊ အခုonlineမှာသူ့သတင်းတွေချည်းပဲ"
"ဖြစ်မှဖြစ်ရလေအစ်ကိုဟိန်းရယ်"
"သူ့ထိုက်နဲ့သူ့ကံပဲပေါ့ကလေးရယ်"
"ဦး မမလင်းကိုကြေအေးပေးလိုက်ရအောင်လေ နော် ၊ မမလင်းက
နေ့စေ့လစေ့ကိုယ်ဝန်ကြီးနဲ့ ကလေးရဲ့ရှေ့ရေးရှိသေးတယ်လေ နော်"
"ကိုယ်လည်းအဲ့တာပြောမလို့ ၊ ကလေးရဲ့သဘောတူညီမှုလည်းရပြီဆို
တော့ကြေအေးပေးလိုက်ကြရအောင်"
အချိန်ကာလအားဖြင့်နှစ်ရက်သာကြာမြင့်သော်လည်းစေလိုရာနဲ့ပူတူး
အတွက်ကတော့အနှစ်တစ်ထောင်လောက်ကြာမြင့်သည့်ငရဲသို့ကျနေ
သလိုပင်ခံစားခဲ့ကြရသည် ။ သို့သော် လင်းရတနာဗိုက်ထဲက ကလေးငယ်အားငဲ့ညာပြီးလင်းရတနာကိုတရားမစွဲတော့ဘဲကြေအေးပေးခဲ့ကြသည် ။
"ပူတူးရေ ကိုယ်ဒီညရုံးကလူကြီးတွေနဲ့dinnerရှိတယ်"
"Dinnerလားdinnerလား ၊ ဦးနော် လူပျိုလုပ်ချင်နေတာလား"
"တကယ်dinnerပါပူတူးရယ် ၊ ကိုယ်စောစောပြန်လာမှာ ၊ နည်းနည်းတော့သောက်မယ်နော်"
"အရက်သမားကြီးကျနေတာပဲ ၊ သောက် သောက် ပူတူးလည်းသောက်မယ် အအေးပြောပါတယ်"
"ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တဲ့ကိုယ့်ယောကျာ်းလေး ချစ်လိုက်တာနော် ၊ ဒီလို
ယောကျာ်းလေးကိုဘယ်သူကမုန်းရက်နိုင်တော့မှာလဲ"
"တော်ပါ ဦးတော်ကီကြီးရယ် ၊ သွား ရေသွားချိုးတော့ နောက်ကျနေဦးမယ်"
"သားရေ ပါပါးရေချိုးဦးမယ် ၊ ဖေဖေနဲ့နေခဲ့ဦးနော်"
ပေါင်ပေါ်မှာတင်ထားတဲ့ဂျူနီယာလေးကိုပူတူးဆီကိုပြောင်းပေးလိုက်
သည် ။ ဂျူနီယာလေးကလက်ထဲက ကစားစရာကိုအာရုံရောက်နေ
တော့ ဦးအပေါ်မှာအာရုံသိပ်မရှိ ။
"ဖေ့သားလေးကဆော့လှချည်လား ၊ အရုပ်လေးကိုသဘောကျတယ်နဲ့တူတယ်"
ညရောက်တော့သားလေးကိုသိပ်ပြီးသူ့ကုတင်လေးထဲထည့်ပေးကာ
အိမ်ရှေ့ထွက်လာလိုက်သည် ။ ဧည့်ခန်းမှာထိုင်ရင်းဦးပြန်အလာကို
ကျောင်းစာကြည့်ရင်းစောင့်နေသည် ။ စာကိုကြည့်ရင်းကြည့်ရင်းအိပ်ချင်လာတာနဲ့ဆိုဖာပေါ်တွင်ခွေခွေလေးအိပ်ပျော်သွားသည် ။
"ပူတူး ပူတူး"
ပင်ပန်းတာနဲ့အိပ်ပျော်သွားသည်ကဦးပြန်လာသည်ကိုပင်မသိ ။ ဦး
ပြန်လာတော့ဆိုဖာပေါ်တွင်အိပ်ပျော်နေသည့်ပူတူးကိုတွေ့လိုက်ရ
သည့်အခါစိတ်ထဲတွင်မကောင်း ။ တစ်နေကုန်ပင်ပန်းထားတာတောင်သူပြန်လာတာကိုစောင့်နေသေးတယ် ။ နောက်ဆိုစောစော
အိပ်ခိုင်းရမယ် ။ သူခေါ်နေတာကိုပင်မကြားဘဲနှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်အိပ်ပျော်နေတော့ဆက်မနှိုးတော့ဘဲပွေ့ချီကာအခန်းထဲခေါ်သွားလိုက်သည် ။ သားလေးကလည်းသူ့ကုတင်လေးထဲမှာခြေကားယား
လက်ကားယားလေးနဲ့အိပ်ပျော်နေသည် ။ ပူတူးကိုအိပ်ရာပေါ်ဖြေး
ဖြေးလေးတင်ပေးခဲ့ပြီးသူလည်းရေချိုးခန်းထဲဝင်ကာရေချိုးပစ်လိုက်
သည် ။ ရေချိုးပြီးအဝတ်အစားလဲကာသားငယ်လေးရဲ့ပါးမို့မို့လေးနှစ်ဖက်ကိုအားပါးတရနမ်းပစ်လိုက်သည် ။ ပူတူးရဲ့ဘေးမှာဝင်လှဲ
လိုက်ပြီး ပူတူးကိုရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းလိုက်သည် ။
"ဦး ဘယ်တုန်းကပြန်ရောက်နေတာလဲ ၊ ကလေးကိုဘာလို့မနှိုးတာလဲ"
ရင်ခွင်ထဲကပူတူးကနိုးလာပြီးသူ့ကိုမနှိုးလို့ပွစိပွစိပြောသေးသည် ။
"ကိုယ်နှိုးပါတယ်ပူတူးရဲ့ ၊ အရမ်းပင်ပန်းနေပြီလားပူတူး"
"ပင်ပန်းပေမဲ့ ပျော်ပျော်ကြီးပင်ပန်းရတော့ပင်ပန်းတယ်လို့မထင်ရ
တော့ဘူး"
"သားလေးတစ်နှစ်ပြည့်ရင်ကိုယ်တို့စင်္ကာပူကိုသွားလည်ကြရအောင် ၊ အမှတ်တရလည်းဖြစ်တာပေါ့"
"သဘောကျတယ် ၊ ဦးကိုယ်ကအေးနေတာပဲ ၊ ဖက်လို့ကောင်းတယ်"
"ကိုယ့်ကလေးလေးကိုပင်ပန်းစေမိပြီ"
"ဒါကြီးပဲပြောနေတာပဲ ပြွတ်စ် မပြောနဲ့တော့"
"ဒါလေးပဲလား"
သူဒီလိုပြောလိုက်တော့ရင်ခွင်ထဲကနေမော့လာကာဘုကြည့်ကြည့်လာပါတော့သည် ။ ရင်ခွင်ထဲကနေမကျေမနပ်ကြည့်နေတဲ့ပူတူးရဲ့ပုံစံ
လေးကအရမ်းအသည်းယားစေသည် ။
"ကလေးရာ မင်းကိုယ့်ကိုဆွဲဆောင်နေတာလား"
"နှာဘူးကြီး အိပ်တော့ ၊ သားနိုးရင်ဦးပဲထလိုက်"
"ကိုယ့်ကိုမသနားဘူးလားလို့"
လိုချင်တာရှိရင်အသံကြီးကမကြီးမငယ်နဲ့ချွဲတဲ့အသံကြီးဖြစ်လာပါရော ။ တကယ်ကလေးဆိုးကြီး ။ သားနဲ့အပြိုင်ဆိုးနေတာ ။
"ယားတယ် မလုပ်နဲ့"
ပူတူးအလွန်ယားတတ်တဲ့ခါးကိုကလိထိုးနေတော့ပူတူးတစ်ယောက်
တွန့်လိမ်နေတော့သည် ။
"ဦး ကလေးကိုချစ်လား"
"ချစ်တာပေါ့ကလေးရဲ့"
"ဒါဆို ပူတူးလိုချင်တာဘာမဆိုလုပ်ပေးမှာလား"
"လုပ်ပေးမှာပေါ့ ကလေးကဘာလိုချင်လို့လဲ"
"ဒီတစ်ခါကလေးTမယ်"
ဗုဒ္ဓေါဘုရားအမြတ်တနိုးထား ဒီကလေးဘာတွေပြောနေပါလိမ့် ။
ကြက်သီးတွေထ ၊ ခေါင်းမွှေးတွေထောင် ၊ မျက်လုံးပြူးသွားရ
သည် ။
"နော်လို့ နော် နော်"
"ဟို အဲ့တာက ကိုယ် ...... ကိုယ် ......"
"ဦးကချစ်မှမချစ်တာ အိပ်တော့မယ်"
"ကလေး နေပါဦး ကိုယ် ......"
"အိပ်တော့မယ် သားနိုးရင်ဦးပဲကြည့်လိုက်တော့"
"Ok ok ကိုယ်လက်ခံတယ်"
"ယေးးးးးးအဲ့တာကြောင့်ဦးကိုချစ်တာ"
လိုချင်တာရသွားတော့အပျော်လွန်ပြီးဦးရင်ဘက်ပေါ်မှာဖားပျံလေး
တစ်ကောင်ကပ်နေသလိုပင် ။ သို့သော်ဦးပြောသည့်အပေါ်ဆိုတာ
ကို ပူတူးသာကြိုသိခဲ့ရင် ........... ။
"လူယုတ်မာကြီး !!!!! မခေါ်ဘူး မခေါ်ဘူး !!!!! "
မနက်နိုးလာရင်တော့အပြင်းအထန်လိုက်ချော့ရတော့မှာကျိန်းသေ
နေပါတော့သည် ။
ဆက်ရန် ........
အမန့်လေးတွေစောင့်နေမယ်နော် ...... ချစ်တယ်သဲငယ်တို့ ......
2 . 10 . 2019
10 : 16 AM
Have a nice day💛
Love you all💛
[Zawgyi]
"သားသားေရ ပါပါးကိုၾကည့္ပါဦး"
ဦးတို႔ကေတာ့သားတစ္ေယာက္နဲ႕အလုပ္ရႈပ္ေနေလသည္ ။ ဂ်ဴနီယာ
ေလးကလည္းသူ႕ပါပါးနားဆိုအရမ္းကပ္သည္ ။ မနက္အလုပ္သြားခါနီးဆိုပါပါးဆီကမခြာလို႔အတင္းေခ်ာ့ေမာ့ၿပီးေခၚရသည္ ။ သူ႕ပါပါး
အလုပ္သြားၿပီဆိုငိုၿပီးက်န္ခဲ့ရတာအၿမဲ ။ မနက္အလုပ္သြားခါနီး
မနက္စာစားခ်ိန္ဆို သူ႕ပါပါးဆီမွာပဲအၿမဲေနတယ္ ။ ပါပါးကအၿမဲ
တမ္းဂ်ဴနီယာေလးကိုျဖည့္စြက္စာေကြၽးတယ္ ။ မနက္ဆိုပါပါးက
အလုပ္သြား ၊ ေဖေဖကေက်ာင္းသြားေတာ့ ဂ်ဴနီယာေလးကဖြားဖြား
နဲ႕က်န္ခဲ့ရတာေပါ့ ။ အခ်ိန္ေတြကအကုန္ျမန္လိုက္တာဂ်ဴနီယာ
ေလးေတာင္တစ္ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္ ။ ဒီေရဟိန္းေၾကာင့္ျပႆနာ
အႀကီးအက်ယ္ျဖစ္ခဲ့ရၿပီးၿပီ ။ အဲ့အခ်ိန္တုန္းကပူတူးနဲ႕ေစလိုရာ
အတြက္ေတာ့ငရဲက်ေနသလိုျဖစ္ခဲ့ရသည္ ။
"သားကိုျပန္ေပးပါ ၊ အကိုဟိန္းလိုခ်င္တာမွန္သမွ်အကုန္ေပးပါ့မယ္ ၊ သားကိုျပန္ေပးပါေနာ္ ၊ သားကိုဘယ္ပို႔လိုက္တာလဲဟင္ ၊ ကြၽန္ေတာ္
ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ ေျပာျပေပးပါ"
ထိုေန႕ကလင္းရတနာအိမ္သို႔ေရာက္လာသည္ ။ ေမဆူးခက္နဲ႕ဂ်ဴနီယာေလးႏွစ္ေယာက္တည္းသာအိမ္တြင္ရွိေနသည္ ။ ေမဆူးခက္က
စားစရာတစ္ခုခုသြားလုပ္ေနတုန္း လင္းရတနာကဂ်ဴနီယာေလးကို
ေခၚၿပီးအိမ္ထဲကထြက္လာသည္ ။ ထို႔ေနာက္ဂ်ဴနီယာေလးသတင္း
ဘာအစအနမွမၾကားရ ။ လင္းရတနာေခၚသြားသည္ဆိုတာသိေတာ့
တရားခံကဒီေရဟိန္းဆိုတာသိလိုက္ရသည္ ။ ဒီေရဟိန္းေနထိုင္
သည့္တိုက္ခန္းသို႔လိုက္လာၾကသည္ ။
"အကိုဟိန္းရယ္ ကြၽန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ ၊ သားေလးကိုဘယ္
ကိုပို႔လိုက္တာလဲေျပာျပေပးပါ အကိုဟိန္းလိုခ်င္တာအကုန္ေပးပါ့
မယ္"
"ငါလိုခ်င္တာေစလိုရာေလ မင္းေပးနိုင္လို႔လား"
"ဒီေရဟိန္း မင္းအရမ္းကိုတရားလြန္ေနၿပီေနာ္ ၊ ငါ့သားဘယ္မွာလဲ ၊ မင္းလည္းကေလးအေဖတစ္ေယာက္ျဖစ္ေတာ့မယ့္လူပဲ မင္းမွာကိုယ္
ခ်င္းစာစိတ္မရွိဘူးလား ၊ မင္းလူေရာဟုတ္ရဲ႕လား"
"ဘာအေဖလဲ ၊ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ဘာမွမဆိုင္ဘူး"
သူဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့ဘူး ။ တစ္ဖက္ကသူခ်စ္ရတဲ့ဦး ။ တစ္
ဖက္ကသူခ်စ္ရတဲ့သူရဲ႕ေသြးသား သူ႕ရဲ႕သားေလး ။ သူဘယ္အရာကို
မွအဆုံးအရႈံးမခံနိုင္ဘူး ။ ဦးကိုလည္းသူမေပးနိုင္ဘူး ။
"ကေလး မဟုတ္တာေတြေလွ်ာက္မေတြးနဲ႕ ၊ ကိုယ္မင္းအနားကေန
ဘယ္မွထြက္သြားမွာမဟုတ္ဘူး ၊ ကိုယ္တို႔တရားဥပေဒအတိုင္းပဲလုပ္
ၾကတာေပါ့ ၊ အမႈဖြင့္ၿပီး သားကိုရွာၾကမယ္"
မ်က္ရည္ေတြဝဲၿပီးေစလိုရာရဲ႕စကားကိုသေဘာတူေၾကာင္းေခါင္းညိမ့္
ျပလိုက္သည္ ။ ဦးကပူတူးရဲ႕မ်က္ရည္ေတြကိုသုတ္ေပးလိုက္ၿပီးရင္
ခြင္ထဲဆြဲသြင္းလိုက္သည္ ။
"ကိုယ္တို႔အိမ္ျပန္ၾကရေအာင္"
ပူတူးကိုတြဲေခၚၿပီးဒီေရဟိန္းတိုက္ခန္းမွထြက္လာခဲ့ၾကသည္ ။
ပူတူးကအိမ္ေရာက္ေတာ့လည္းသားရဲ႕အ႐ုပ္ကေလးေတြကိုဖက္ၿပီးငို
ေနျပန္သည္ ။
"ကေလး မငိုနဲ႕ေတာ့ ၊ ကိုယ္တို႔အားတင္းထားရမယ္ေလ ၊ သားေလးကကိုယ္တို႔ကိုေစာင့္ေနမွာ ၊ ကိုယ္တို႔သားေလးဆီကိုအျမန္ေရာက္
ေအာင္ႀကိဳးစားရမယ္ေလ ေနာ္"
"ဦး သားကိုသူတို႔တစ္ခုခုလုပ္လိုက္မွာေၾကာက္တယ္ ၊ အရမ္းေၾကာက္တယ္ ၊ ဘာလို႔အဲ့ေလာက္ထိရက္စက္နိုင္ရတာလဲ ၊ မမလင္းကိုလည္းအရမ္းအံ့ၾသမိတယ္ ၊ သူဘာလို႔အဲ့လိုလုပ္နိုင္ရတာလဲ ၊ သူ
လည္းမၾကာခင္ကေလးအေမျဖစ္ေတာ့မွာပဲေလ ၊ ရက္စက္လိုက္ၾကတာ"
"မငိုနဲ႕ကေလး မငိုနဲ႕ ၊ လင္းကိုအရင္ရွာရမယ္ ၊ သူ႕ဆီမွာပဲသားေလးရွိ
နိုင္တယ္ ၊ ကိုယ္တို႔လင္းကိုရွာၾကတာေပါ့"
"အင္း တတ္နိုင္သမွ်အျမန္ဆုံးရွာရမယ္"
ပူတူးလည္းအငိုတိတ္ၿပီးလင္းကိုရွာရန္ႀကိဳးစားေတာ့သည္ ။ လင္း
သြားနိုင္သည့္ေနရာေတြကိုစဥ္းစားရင္းစဥ္းစားရင္းနဲ႕ညလုံးေပါက္ခဲ့ရ
သည္ ။ သားကိုရွာမေတြ႕ေသးသေ႐ြ႕ေတာ့အိပ္နိုင္မည္မဟုတ္ ။ ရဲစခန္းမွာလည္းတိုင္ခ်က္ဖြင့္ထားေတာ့ရဲစခန္းဆီကဘာသတင္းမ်ားရမလဲဆိုတာလည္းေစာင့္ေမွ်ာ္ေနရေသးသည္ ။
"ဦး ဟိုတိုက္ခန္းေရာျဖစ္နိုင္လား ၊ အကိုဟိန္းနဲ႕ဦးတို႔အရင္ကဝယ္ထားတဲ့တိုက္ခန္း"
႐ုတ္တရက္စဥ္းစားမိသည္မွာ ဟိုတစ္ေခါက္ဒီေရဟိန္းအိမ္ကိုလာတုန္းကေျပာသြားသည့္တိုက္ခန္းပင္ျဖစ္ေနသည္ ။
"အဲ့တာကေဝးတယ္ကေလးရဲ႕ ၊ လင္းကကိုယ္ဝန္ႀကီးနဲ႕ေဝးေဝးလံလံသြားနိုင္မယ္မထင္ဘူး"
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ဦးရယ္ သြားၾကည့္ရေအာင္ေလ ေနာ္"
"အင္းပါ သြားၾကည့္ၾကတာေပါ့"
ေမၿမိဳ႕ဘက္သို႔ထြက္လာၾကသည္ ။ ႏွစ္ေယာက္စလုံးလည္းအဲ့မွာရွိပါ
ေစလို႔ပဲဆုေတာင္းေနမိသည္ ။ သားကိုေတြ႕ခ်င္လွၿပီ ။ တစ္ရက္
မေျပာနဲ႕တစ္စကၠန့္ေတာင္မခြဲဖူးေသးဘူး ။ ရင္ထဲမွာလည္းအရမ္း
ဝမ္းနည္းၿပီးမ်က္ရည္ေတြပဲက်က်လာေနသည္ ။ မီးထဲမွာဆီပူနဲ႕
အေၾကာ္ခံေနရသလိုပင္ခံစားေနရသည္ ။ အဲ့ေန႕ကသူသာအျပင္မ
ထြက္ခဲ့ရင္သားေလးနဲ႕အခုလိုေဝးရမွာမဟုတ္ဘူး ။ အားလုံးကသူ႕
အမွားေၾကာင့္အခုလိုျဖစ္လာရတာေတြခ်ည္းပဲ ။ သူ႕ကိုယ္သူအျပစ္တင္လို႔ကိုမဆုံးနိုင္ပါ ။
"ကေလး အိပ္လိုက္ပါလား ၊ ေရာက္ရင္ႏွိုးမယ္ေလ ေနာ္"
ေလယာဥ္စီးၿပီးကားထပ္စီးရေသးသည္ ။ ေစလိုရာရဲ႕အသိတစ္
ေယာက္ဆီကကားအကူအညီေတာင္းထားလို႔အဆင္ေျပသြားသည္ ။
"ကေလးအိပ္လို႔မေပ်ာ္ပါဘူးဦးရယ္ ၊ ကေလးသားကိုေတြ႕ခ်င္တာပဲသိတယ္"
ေျပာေနရင္းနဲ႕ပူတူးကမ်က္ရည္ေတြက်လာၿပီးငိုျပန္သည္ ။ ဦးလည္းခံစားရပါသည္ ။ ဒါေပမဲ့သူသာစိတ္ေပ်ာ့ေနလွ်င္ပူတူးအတြက္ပိုခံစားေနရမွာစိုးလို႔သူစိတ္ကိုတင္းထားကာပူတူးအေရွ႕ကေနမားမားမတ္မတ္ရပ္တည္ေပးသည္ ။ က်ခ်င္ေနတဲ့မ်က္ရည္ေတြ
ကိုထိန္းရသည္မွာလည္းခက္ခဲလြန္းလွသည္ ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ထို
တိုက္ခန္းေလးဆီသို႔ေရာက္လာသည္ ။
Knock knock .....
တံခါးေခါက္ေပမဲ့ေတာ္ေတာ္နဲ႕တံခါးလာမဖြင့္ပါ ။ ေအာက္ကေနလွမ္းၾကည့္တုန္းကအခန္းကမီးလင္းေနသည္ကိုေတြ႕သည္ ။ လူရွိေနတာက်ိန္းေသသည္ ။
Knock knock ......
ေသခ်ာနားေထာင္ၾကည့္ေတာ့ကေလးငိုသံၾကားလိုက္ရသည္ ။
"သား ! သားေလး မမလင္းတံခါးဖြင့္ေပးပါ ၊ မမလင္း သားေလးကို
ျပန္ေပးပါေနာ္ ၊ မမလင္းတံခါးဖြင့္ေပးပါ"
"ကေလး ေနာက္ဆုတ္"
အနားမွာရွိတဲ့မီးသတ္ေဆးဘူးနဲ႕တံခါးလက္ကိုင္ကိုဖ်က္ပစ္လိုက္
သည္ ။ တံခါးကိုျမန္ျမန္ဖြင့္ၿပီး အထဲကိုဝင္လိုက္သည္ ။ အခန္း
ထဲမွာ ကေလးေလးကိုရင္ခြင္ပိုက္ၿပီးေခ်ာ့ျမဴေနသည့္လင္းရတနာကို
ေတြ႕လိုက္ရသည္ ။
"သား ! "
လင္းရတနာဆီကဂ်ဴနီယာေလးကိုဆြဲယူလိုက္သည္ ။ ဂ်ဴနီယာေလး
ကကိုယ္ေတြပူျခစ္ေနသည္ ။ ဂ်ဴနီယာေလးကအရမ္းလည္းငိုေန
သည္ ။
"မမလင္းရယ္ ရက္စက္လိုက္တာ ၊ မမလင္းလည္းသားသမီးလြယ္ထားရတဲ့မိခင္တစ္ေယာက္ပဲေလ ၊ ဘာလို႔ဒီလိုလုပ္နိုင္ရတာလဲ"
"သူကေျပာတယ္ ၊ သူေျပာတဲ့အတိုင္းလုပ္ရင္ငါနဲ႕လက္ထပ္မယ္တဲ့"
"မင္း႐ူးေနလားလင္း ၊ သူကငါ့ကိုလိုခ်င္ေနတဲ့လူေလ ၊ ငါ့ကိုရေတာ့
မင္းကိုယူဦးမယ္တဲ့လား ၊ မင္းစဥ္းစားမိလား"
"ဦး သားကကိုယ္ေတြပူျခစ္ေနတယ္ ၊ ေဆး႐ုံသြားမွျဖစ္မယ္"
"အရင္ေဆး႐ုံသြားၾကတာေပါ့"
မႏၲေလးကေဆး႐ုံကိုပဲျမန္ျမန္တင္လိုက္ရသည္ ။ သားငယ္ေလးက
အာေခါင္ျခစ္ကာငိုေနသည္ ။ လက္ေသးေသးႏုႏုေလးေတြမွာလည္းေဆးအပ္ေတြထိုးထားရသည္ ။ လူႀကီးေတြကအထဲဝင္ခြင့္မရွိ ။ မွန္အျပင္ဘက္ကသာၾကည့္ေနခြင့္ရွိသည္ ။ ပူတူးကသားေလးငို
ေတာ့သူဘယ္လိုမွမေနနိုင္ ။ ဦးကအတင္းရင္ခြင္ထဲမွာခ်ဳပ္ထားရ
သည္ ။ ထိုစဥ္ ဦးဆီသို႔ဖုန္းဝင္လာသည္ ။
"ဟယ္လိုရဲအရာရွိႀကီး ေျပာပါ"
"မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကရဲစခန္းဆီဖုန္းဆက္ၿပီးသူကတရားခံပါလို႔ေျပာေနလို႔ပါ"
"ဘယ္သူလဲဆိုတာေျပာျပေပးပါ"
"သူ႕ကိုယ္သူလင္းရတနာလို႔ေျပာေနတယ္ ၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔သူ႕ကိုဖမ္းဖို႔
လႊတ္လိုက္ပါၿပီ ၊ စခန္းကိုလာၿပီးအတည္ျပဳေပးပါေနာ္ ၊ ကေလးေရာ
အေျခအေနဘယ္လိုရွိလဲမသိဘူး"
"အခုကြၽန္ေတာ္တို႔ေဆး႐ုံမွာ သားကအရမ္းေနမေကာင္းျဖစ္ေနလို႔ပါ ၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔အစားေယာကၡမကိုလႊတ္လိုက္ပါ့မယ္ ၊ သူမအတည္ျပဳ
ေပးပါလိမ့္မယ္"
"ေကာင္းပါၿပီဗ်ာ"
"ကေလး အရမ္းမငိုပါနဲ႕ ၊ အားျပတ္ၿပီးကေလးပါလဲသြားရင္ဘယ္လို
လုပ္မလဲ"
"သားကငိုေနတယ္ေလ ၊ အရမ္းနာေနရွာမွာ ၊ ဒါေတြအားလုံးကေလးအသုံးမက်လိဳ႕ျဖစ္ရတာ ၊ ကေလးေၾကာင့္ျဖစ္ရတာ"
"ျဖစ္ခဲ့ၿပီးတာေတြေတြးၿပီးအျပစ္မတင္ပါနဲ႕ကေလးရယ္ ၊ အခုကိုယ္တို႔သားကိုျပန္ရွာေတြ႕ၿပီေလ ၊ သားေလးေနေကာင္းဖို႔ပဲက်န္ေတာ့
တယ္ ၊ သားကိုဒီထက္ပိုၿပီးဂ႐ုစိုက္ၾကမယ္ ေနာ္ ၊ မငိုနဲ႕ေတာ့ တိတ္"
မွန္ခန္းေလးထဲမွဆရာဝန္ႀကီးတစ္ေယာက္ထြက္လာသည္ ။
"ဆရာ သားေလးအဆင္ေျပရဲ႕လားဟင္"
"ကေလးကေၾကာက္လန့္ၿပီးဖ်ားသြားတာ ၊ ကေလးကလသားေလးပဲရွိေသးတယ္ဂ႐ုစိုက္ၾကပါ ၊ ေဆးသြင္းေပးထားတယ္ ၊ ေဆးပုလင္းကုန္ရင္ေဆး႐ုံကဆင္းလို႔ရပါၿပီ"
"ဟုတ္ကဲ့ ေက်းဇူးပါဆရာ ေက်းဇူးပါ"
အခုမွဦးနဲ႕ပူတူးလည္းအသက္ရႉေခ်ာင္ေတာ့သည္ ။ ပူတူးကသား
ေလးေဘးမွာထိုင္ၿပီးသားေလးရဲ႕လက္ေသးေသးေလးေတြကိုဆုပ္ကိုင္ထားသည္ ။
"ကေလး ဒီေရဟိန္းကိုဖမ္းမိၿပီ ၊ သားေလးရဲ႕အမႈနဲ႕ေတာ့မဟုတ္ဘူး ၊ ဘိန္းသုံးစြဲမႈနဲ႕"
"ဗ်ာ ! ဘိန္း ၊ ဟုတ္လို႔လားဦးရယ္"
"ဟုတ္တယ္ကေလး ၊ အခုonlineမွာသူ႕သတင္းေတြခ်ည္းပဲ"
"ျဖစ္မွျဖစ္ရေလအစ္ကိုဟိန္းရယ္"
"သူ႕ထိုက္နဲ႕သူ႕ကံပဲေပါ့ကေလးရယ္"
"ဦး မမလင္းကိုေၾကေအးေပးလိုက္ရေအာင္ေလ ေနာ္ ၊ မမလင္းက
ေန႕ေစ့လေစ့ကိုယ္ဝန္ႀကီးနဲ႕ ကေလးရဲ႕ေရွ႕ေရးရွိေသးတယ္ေလ ေနာ္"
"ကိုယ္လည္းအဲ့တာေျပာမလို႔ ၊ ကေလးရဲ႕သေဘာတူညီမႈလည္းရၿပီဆို
ေတာ့ေၾကေအးေပးလိုက္ၾကရေအာင္"
အခ်ိန္ကာလအားျဖင့္ႏွစ္ရက္သာၾကာျမင့္ေသာ္လည္းေစလိုရာနဲ႕ပူတူး
အတြက္ကေတာ့အႏွစ္တစ္ေထာင္ေလာက္ၾကာျမင့္သည့္ငရဲသို႔က်ေန
သလိုပင္ခံစားခဲ့ၾကရသည္ ။ သို႔ေသာ္ လင္းရတနာဗိုက္ထဲက ကေလးငယ္အားငဲ့ညာၿပီးလင္းရတနာကိုတရားမစြဲေတာ့ဘဲေၾကေအးေပးခဲ့ၾကသည္ ။
"ပူတူးေရ ကိုယ္ဒီည႐ုံးကလူႀကီးေတြနဲ႕dinnerရွိတယ္"
"Dinnerလားdinnerလား ၊ ဦးေနာ္ လူပ်ိဳလုပ္ခ်င္ေနတာလား"
"တကယ္dinnerပါပူတူးရယ္ ၊ ကိုယ္ေစာေစာျပန္လာမွာ ၊ နည္းနည္းေတာ့ေသာက္မယ္ေနာ္"
"အရက္သမားႀကီးက်ေနတာပဲ ၊ ေသာက္ ေသာက္ ပူတူးလည္းေသာက္မယ္ အေအးေျပာပါတယ္"
"ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တဲ့ကိုယ့္ေယာက်ာ္းေလး ခ်စ္လိုက္တာေနာ္ ၊ ဒီလို
ေယာက်ာ္းေလးကိုဘယ္သူကမုန္းရက္နိုင္ေတာ့မွာလဲ"
"ေတာ္ပါ ဦးေတာ္ကီႀကီးရယ္ ၊ သြား ေရသြားခ်ိဳးေတာ့ ေနာက္က်ေနဦးမယ္"
"သားေရ ပါပါးေရခ်ိဳးဦးမယ္ ၊ ေဖေဖနဲ႕ေနခဲ့ဦးေနာ္"
ေပါင္ေပၚမွာတင္ထားတဲ့ဂ်ဴနီယာေလးကိုပူတူးဆီကိုေျပာင္းေပးလိုက္
သည္ ။ ဂ်ဴနီယာေလးကလက္ထဲက ကစားစရာကိုအာ႐ုံေရာက္ေန
ေတာ့ ဦးအေပၚမွာအာ႐ုံသိပ္မရွိ ။
"ေဖ့သားေလးကေဆာ့လွခ်ည္လား ၊ အ႐ုပ္ေလးကိုသေဘာက်တယ္နဲ႕တူတယ္"
ညေရာက္ေတာ့သားေလးကိုသိပ္ၿပီးသူ႕ကုတင္ေလးထဲထည့္ေပးကာ
အိမ္ေရွ႕ထြက္လာလိုက္သည္ ။ ဧည့္ခန္းမွာထိုင္ရင္းဦးျပန္အလာကို
ေက်ာင္းစာၾကည့္ရင္းေစာင့္ေနသည္ ။ စာကိုၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္းအိပ္ခ်င္လာတာနဲ႕ဆိုဖာေပၚတြင္ေခြေခြေလးအိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ ။
"ပူတူး ပူတူး"
ပင္ပန္းတာနဲ႕အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ကဦးျပန္လာသည္ကိုပင္မသိ ။ ဦး
ျပန္လာေတာ့ဆိုဖာေပၚတြင္အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ပူတူးကိုေတြ႕လိုက္ရ
သည့္အခါစိတ္ထဲတြင္မေကာင္း ။ တစ္ေနကုန္ပင္ပန္းထားတာေတာင္သူျပန္လာတာကိုေစာင့္ေနေသးတယ္ ။ ေနာက္ဆိုေစာေစာ
အိပ္ခိုင္းရမယ္ ။ သူေခၚေနတာကိုပင္မၾကားဘဲႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္ေနေတာ့ဆက္မႏွိုးေတာ့ဘဲေပြ႕ခ်ီကာအခန္းထဲေခၚသြားလိုက္သည္ ။ သားေလးကလည္းသူ႕ကုတင္ေလးထဲမွာေျခကားယား
လက္ကားယားေလးနဲ႕အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ ။ ပူတူးကိုအိပ္ရာေပၚေျဖး
ေျဖးေလးတင္ေပးခဲ့ၿပီးသူလည္းေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္ကာေရခ်ိဳးပစ္လိုက္
သည္ ။ ေရခ်ိဳးၿပီးအဝတ္အစားလဲကာသားငယ္ေလးရဲ႕ပါးမို႔မို႔ေလးႏွစ္ဖက္ကိုအားပါးတရနမ္းပစ္လိုက္သည္ ။ ပူတူးရဲ႕ေဘးမွာဝင္လွဲ
လိုက္ၿပီး ပူတူးကိုရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္းလိုက္သည္ ။
"ဦး ဘယ္တုန္းကျပန္ေရာက္ေနတာလဲ ၊ ကေလးကိုဘာလို႔မႏွိုးတာလဲ"
ရင္ခြင္ထဲကပူတူးကနိုးလာၿပီးသူ႕ကိုမႏွိုးလို႔ပြစိပြစိေျပာေသးသည္ ။
"ကိုယ္ႏွိုးပါတယ္ပူတူးရဲ႕ ၊ အရမ္းပင္ပန္းေနၿပီလားပူတူး"
"ပင္ပန္းေပမဲ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးပင္ပန္းရေတာ့ပင္ပန္းတယ္လို႔မထင္ရ
ေတာ့ဘူး"
"သားေလးတစ္ႏွစ္ျပည့္ရင္ကိုယ္တို႔စကၤာပူကိုသြားလည္ၾကရေအာင္ ၊ အမွတ္တရလည္းျဖစ္တာေပါ့"
"သေဘာက်တယ္ ၊ ဦးကိုယ္ကေအးေနတာပဲ ၊ ဖက္လို႔ေကာင္းတယ္"
"ကိုယ့္ကေလးေလးကိုပင္ပန္းေစမိၿပီ"
"ဒါႀကီးပဲေျပာေနတာပဲ ႁပြတ္စ္ မေျပာနဲ႕ေတာ့"
"ဒါေလးပဲလား"
သူဒီလိုေျပာလိုက္ေတာ့ရင္ခြင္ထဲကေနေမာ့လာကာဘုၾကည့္ၾကည့္လာပါေတာ့သည္ ။ ရင္ခြင္ထဲကေနမေက်မနပ္ၾကည့္ေနတဲ့ပူတူးရဲ႕ပုံစံ
ေလးကအရမ္းအသည္းယားေစသည္ ။
"ကေလးရာ မင္းကိုယ့္ကိုဆြဲေဆာင္ေနတာလား"
"ႏွာဘူးႀကီး အိပ္ေတာ့ ၊ သားနိုးရင္ဦးပဲထလိုက္"
"ကိုယ့္ကိုမသနားဘူးလားလို႔"
လိုခ်င္တာရွိရင္အသံႀကီးကမႀကီးမငယ္နဲ႕ခြၽဲတဲ့အသံႀကီးျဖစ္လာပါေရာ ။ တကယ္ကေလးဆိုးႀကီး ။ သားနဲ႕အၿပိဳင္ဆိုးေနတာ ။
"ယားတယ္ မလုပ္နဲ႕"
ပူတူးအလြန္ယားတတ္တဲ့ခါးကိုကလိထိုးေနေတာ့ပူတူးတစ္ေယာက္
တြန့္လိမ္ေနေတာ့သည္ ။
"ဦး ကေလးကိုခ်စ္လား"
"ခ်စ္တာေပါ့ကေလးရဲ႕"
"ဒါဆို ပူတူးလိုခ်င္တာဘာမဆိုလုပ္ေပးမွာလား"
"လုပ္ေပးမွာေပါ့ ကေလးကဘာလိုခ်င္လို႔လဲ"
"ဒီတစ္ခါကေလးTမယ္"
ဗုေဒၶါဘုရားအျမတ္တနိုးထား ဒီကေလးဘာေတြေျပာေနပါလိမ့္ ။
ၾကက္သီးေတြထ ၊ ေခါင္းေမႊးေတြေထာင္ ၊ မ်က္လုံးျပဴးသြားရ
သည္ ။
"ေနာ္လို႔ ေနာ္ ေနာ္"
"ဟို အဲ့တာက ကိုယ္ ...... ကိုယ္ ......"
"ဦးကခ်စ္မွမခ်စ္တာ အိပ္ေတာ့မယ္"
"ကေလး ေနပါဦး ကိုယ္ ......"
"အိပ္ေတာ့မယ္ သားနိုးရင္ဦးပဲၾကည့္လိုက္ေတာ့"
"Ok ok ကိုယ္လက္ခံတယ္"
"ေယးးးးးးအဲ့တာေၾကာင့္ဦးကိုခ်စ္တာ"
လိုခ်င္တာရသြားေတာ့အေပ်ာ္လြန္ၿပီးဦးရင္ဘက္ေပၚမွာဖားပ်ံေလး
တစ္ေကာင္ကပ္ေနသလိုပင္ ။ သို႔ေသာ္ဦးေျပာသည့္အေပၚဆိုတာ
ကို ပူတူးသာႀကိဳသိခဲ့ရင္ ........... ။
"လူယုတ္မာႀကီး !!!!! မေခၚဘူး မေခၚဘူး !!!!! "
မနက္နိုးလာရင္ေတာ့အျပင္းအထန္လိုက္ေခ်ာ့ရေတာ့မွာက်ိန္းေသ
ေနပါေတာ့သည္ ။
ဆက္ရန္ ........
အမန့္ေလးေတြေစာင့္ေနမယ္ေနာ္ ...... ခ်စ္တယ္သဲငယ္တို႔ ......
2 . 10 . 2019
10 : 16 AM
Have a nice day💛
Love you all💛