Bridgette's POV
"Come on, Love" pag-tawag ni Lauren kay Jane.
"Wait, Mama" atsaka ito tumakbo papalapit sa kaniyang Mama Lauren.
"Are you going with us, Mommy?" tanong ni Jane atsaka hinawakan ang kamay ko at sabay sabay kaming lumabas ng bahay.
"No, baby. Mommy will find some good toys for you" sagot naman ni Lauren.
Tumigil ako at kinarga ang bata, "What are the toys that you want, baby?"
"Hmm" nag-isip naman ito, "I want a unicorn, Mommy. The one with wings and horn here" and she pointed on her forehead, "So I can ride it and it can poop many many rainbows!" tuwang-tuwa na sagot nito.
Napatingin ako kay Lauren at natatawang nag-kibit balikat ito and mouthed, "Anak mo 'yan"
"Okay, then. Mommy will find you a unicorn while Mama Lauren will take care of you while I'm away, okay?"
Ngumiti naman ito ng pagka-tamis tamis and hugged me, "Thank you Mommy!!"
"You are always welcome, my love" sagot ko and hugged my daughter back.
Sumakay ako sa sasakyan ko with my driver and sumakay naman sa kabilang van si Lauren at Jane together with their body guards sa isa pang kotse.
Mag-kaibang daan ang tinahak naming dalawa dahil sila ay papunta sa school ni Jane at ako naman ay sa Airport. Turning 3 palang si Jane and yet in-enroll na namin siya sa isang Play School kung saan nakikipag-halubilo siya sa ibang bata dahil kung sa bahay lang siya at puro kasambahay ang kasama nito at walang kalarong bata na kasing-edad niya ay hindi masyadong magde-develop ang social interest at learnings nito.
Pagkarating ko sa Airport ay agad na akong nag-check in dahil malapit narin naman mag-board ang eroplano. Ang dami kopa kasing inasikaso bago ako umalis dahil gusto ko munang siguraduhin na okay ang lahat.
Nang makalapag na ang eroplano at okay na ang lahat ng kailangan ayusin sa loob ay dali-dali akong naghanap ng taxi sa labas ng Airport.
"To Waldorf Astoria please. Thank you" and I immediately hopped in dahil sobrang lamig. Nagso-snow na kasi dahil December na.
Maya maya ay narating kona ang hotel na aking tutuluyan ko pansamantala. Agad akong nakapag-check in dahil last week kopa ito binook. Dapat kasi talaga kapag ganitong season ay maaga kang nagpapa-reserve dahil peak season na.
Pagkarating ko ng aking Hotel room ay nagpalit ako agad ng damit na angkop sa klima ng panahon. Nag-suot ako ng parka at ng leather booths. Sobrang lamig!!
Hindi na ako nag-aksaya pa ng oras at agad nilisan ang Waldorf Astoria at sumakay patungong NYU Langone Health.
Umupo ako sa lobby nito at nag-hintay ng oras.
Hindi ko mapigilang hindi mapangiti noong naalala ko ang anak kong si Jane, napakabibo na bata. Nilabas ko ang cellphone ko para i-text si Lauren kung kamusta na sila. Maya-maya naman ay nag-reply ito at nag-send ng picture ni Jane kasama ang mga ibang bata. Hay, mahal na mahal ko 'yon.
Kasalukuyan kong iniisip ang munti kong prinsesa nang masilayan ko ang aking reyna. Dahan dahan akong tumayo sa kinauupuan ko at nilapitan siya; bakas sa mukha ang pagtataka at pagkagulat
"Anong ginagawa mo dito?" tanong nito at napalitan ng inis ang emosyon sa mukha. Nasaktan ako oo pero naiintindihan ko naman siya.
"I want us to talk" I simply said.
"We have nothing to talk about, Bridgette" she coldly replied and attempted to walk out
"Please, just this once" pagmamakaawa ko habang hinawakan siya sa braso at pinigilan umalis, "Kahit 10 minuto lang, Chels. You do not need to respond, just hear me out.. please"
Tinitigan muna nito ako ng matagal bago ito bumuntong-hininga. "Tomorrow. During my lunchtime. Just visit me in my clinic" atsaka inalis ang braso nito na hawak hawak ko padin.
"Chelsea!" napalingon kaming dalawa nang may babaeng tumawag dito. Naka-corporate attire ito na slacks at polo.
Nakita ko namang gumuhit ang ngiti sa mukha ni Chelsea bago nito kinawayan ang babae. Hindi ko mapigilan pansinin kung gaano kalawak ang ngiti ng babae habang ito ay papalapit kay Chelsea.
"Hey, gorgeous. Good to go?" tanong nito at kinuha ang handbag na dala-dala ni Chelsea. "Oh, hey" bati naman nito saakin.
"Yes, let's go" sagot naman ni Chelsea at humawak sa braso ng babae na agad inalok sakanya pagka-sagot palang ng "yes" nito.
Habang ako naman ay tinaungan na lamang ang dalawa.
"By the way, I'm Katrine Tuazon" pagalok nito ng shake hands
"Bridgette Yuzon" sagot ko naman at tinanggap ang kamay nito.
"Cong. Yuzon! I'm so sorry I did not recognized you.. wow you became more gorgeous" pag-compliment naman nito saakin.
To be honest, hindi ko siya kilala. Hindi ko din alam kung saan kami nagkakilala o nagkita. She doesn't ring a bell too.
I chuckled, "It's okay" acting as if I know her. This is one of the struggles of being a well-known person. Kilala ka ng lahat and yet karamihan sakanila ay hindi mo kilala and everyday, you will act as if you know them by heart. Magdasal ka nalang na sana wala silang babanggitin tulad ng, "remember the last time..?" dahil patay kang bata ka kung nagkataon.
"It was nice to see you Cong. but we better get going na, rush hour na kasi niyan" sagot ulit nito.
Ako naman ay ngumiti nalang sakanilang dalawa. Hindi narin naman ako kinausap ni Chelsea o tinapunan man lang ng tingin.
So here I am, standing in the middle of the Hospital Lobby of Langone Health, watching the love of my life walking away from me while being held by another arm.
It took me minutes bago ulit nakagalaw. Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko. Inis at galit sa sarili, poot at sakit kung sino yung babaeng kasama niya, lungkot dahil she never look at me the same way like she did before. Pero ano nga ba naman ang karapatan ko para magreklamo? Ako naman ang may kasalanan ng lahat kung bakit kami nagka-ganito.
Imagine being loved by Chelsea and yet puro sakit lang naman ang naidulot ko sakanya.
Lumabas ako ng hospital and breathed the cold breeze of New York. Hindi ako pwedeng sumuko. Umpisa pa lang 'to.
I called a taxi and asked the driver to drive me back to my hotel.
Isinandal ko ang katawan ko the moment na naka-upo na ako sa loob ng taxi at tumingin sa labas at pinagmasdan ang mga palamuti na nakasabit at naka-decorate sa daan. Dalawang linggo nalang, pasko na.
Way back, I never liked the season of Christmas. Hindi ko din alam kung bakit. I never celebrated it with anyone not even my family. My Mom & Dad were always out socializing with their elite friends or went out of the country for some business meetings so I always spent Christmas in my room.
"We're here" anunsiyo ng driver atsaka ko inabot ang bayad ko.
I was about to step out of the car when he spoke, "Everything will always fall on its designated places. So don't worry about it" ngiti nito saakin.
I was shook so "Thank you" was the only thing that I managed to say and went out of the car.
It's funny because I chose Waldorf Astoria as my hotel instead of other hotel where there are lesser Christmas decorations. Well Yes, I hated Christmas pero simula nung dumating si Charlotte Jane sa buhay ko, I learned to love it.
I learned to love a lot of things because of her. That little pumpkin of mine thought me a lot of things in life that I never even knew exists like those little silly things every Easter Sunday, Halloween or Christmas.. or even those school activities like Nutrition Month, Month where they celebrate United Nations and even Buwan ng Wika. She gave my life a meaning and a purpose amidsts all the things that happened.
The moment I reached my hotel room, I immediately went to the bathroom to change into my PJs. Wala rin naman akong gana to eat dinner and all I want to do now is lay down and grabbed the sleep that I deserve before I crash tomorrow.
-
HELLO. HELLO!! HAPPY 11K READS!
Grabe. Maraming salamat sainyong lahat! Enjoy the story :)