Bella
"Kom je vandaag nog langs?" vraag ik aan de telefoon.
"Natuurlijk kom ik vandaag langs," zegt Jack zijn stem aan de andere kant. Ik glimlach en knik richting mijn moeder. Sinds vandaag weet ze van mijn relatie met Jack. Het is alweer een week geleden dat ik een weekend bij Jack doorbracht en ik heb hem aan het einde van dat weekend beloofd mijn ouders over ons in te lichten, maar steeds durfde ik het niet. Jack is een aanzienlijk stuk ouder en is mijn dokter.
Nou, mijn dokter... Hij is een stagiair die heel veel van zijn tijd in dit ziekenhuis doorbrengt op mijn kamer. Hij behandelt me niet.
"Moet ik nog iets meenemen? Chocolade, snoep, hamburgers?" vraagt Jack aan de telefoon. Ik gniffel.
"Een paar snoepjes, alsjeblieft," zeg ik en bijt op mijn lip.
"Oké. Ik ben er over een uurtje dan, ja?"
"Ja, is goed," zeg ik. "Tot zo."
"Tot zo, Bel." Ik glimlach en hang op.
"Hij is er met een uurtje," zeg ik tegen mijn moeder. Ze staat op van de stoel en komt bij me op het bed zitten.
"Vertel me eens wat over hem. Ik weet nu alleen dat het die Jack is, maar wat voor een jongen is het?"
"Uh, hij is heel lief. Hij doet heel veel voor me. Gisterenavond heeft hij hier geslapen," zeg ik voorzichtig. Toen ik 16 was heb ik een tijdje een vriendje gehad, maar hij mocht nooit bij me slapen. Dat wilden mijn ouders niet.
"Slaapt hij dan op het extra bed of bij jou in bed?" vraagt mijn moeder.
"Bij mij," zeg ik eerlijk, "maar er is niks gebeurd hoor. Dat kan mijn lichaam niet eens aan." Het is fijn om met mijn moeder over iets anders te kunnen praten dan constant over de ziekte. Indirect gaan gesprekken altijd over mijn ziekte, maar het hoofdonderwerp is nu gelukkig iets anders. Ik had verwacht dat mijn moeder het hele Jack-verhaal verkeerd zou opvatten. Dat ze zou gaan zeuren en zeggen dat het geen toekomst heeft, maar ze bewees het tegendeel.
-
"Mama, ik wil je wat vragen," breng ik voorzichtig. Mijn moeder gaat op de stoel naast mijn bed zitten en trekt haar jas uit.
"Het gaat het met je?" vraagt ze. Ze komt net pas aan. Ik heb net mijn avondeten naar binnen gewerkt en mezelf ervan overtuigd dat in ieder geval één van mijn ouders moest weten dat ik een relatie had. Niet alleen omdat Jack hier nogal vaak is, maar ook omdat ik er straks niet meer ben en ik wel wil dat Jack wordt erkend als familie.
"Het gaat goed, mama. Mag ik wat vragen?"
"Altijd," zegt mijn moeder. "Mag ik eerst even papa bellen om te vertellen dat ik bij je ben?"
"Dat kan zo wel," zeg ik. Ik heb niet heel veel moed om haar over Jack te gaan vertellen, dus alle moed die er is moet ik nu gaan gebruiken. "Het gaat over een jongen." Zo, de eerste stap is gezet.
"Een jongen?" vraagt mijn moeder en ze kijkt me verrast aan. "Welke jongen? Hoe bedoel je?"
"Ik heb een vriend, mama," zeg ik. Nu zijn bijna alle moeilijke woorden eruit. Nu moet ik alleen nog soepel brengen dat hij 26 is en mijn dokter. Verder gaat alles top.
"Een vriend? Wie?" Mijn moeder pakt mijn hand beet. "Is dat nu wel verstandig?" Daar komt de twijfel al.
"Verstandig weet ik niet," zeg ik eerlijk. Ik lig praktisch op sterven en begin een geweldige relatie met een geweldige man, maar het zal geen geweldig einde hebben. "Wat ik wel weet is dat hij alles is wat ik wilde. En dat ik met hem even vergeet dat ik ziek ben."
"En wie is het?" vraagt mijn moeder.
"Ken je die dokter nog die bij me op de kamer was laatst. Toen ik die koorts had?" vraag ik.
"Is dat hem?" vraagt mijn moeder. Ik knik zachtjes. "Is hij niet een beetje oud?"
"Hij is ouder, maar niet oud."
"Hoe oud?"
"26," zeg ik en ben opgelucht nu alle woorden eruit zijn. De reactie van mijn moeder moet ik nog maar afwachten.
"Jeetje, Bel," zegt mijn moeder. "Begrijp me niet verkeerd. Ik vind het heel fijn voor je, maar heb je het goed doordacht? Je bent ziek. Moet je hem en jezelf wel met dat verdriet opzadelen?"
"Ik wil hem ook geen pijn doen, maar we geven al te veel om elkaar," zeg ik.
"Hoe lang zijn jullie al samen?"
"Twee weken, iets minder," zeg ik.
"Hou je van hem?"
"Nee, nog niet, maar hij is wel heel erg leuk en lief," zeg ik en glimlach bij de gedachte aan Jack. "Ik weet dat het niet handig is gezien mijn toestand, maar ik kan niks doen aan mijn gevoel. Ik kan niet veranderen dat ik iets voor hem voel."
"Dat hoeft ook niet, schatje," zegt mijn moeder, "maar je maakt het wel moeilijker voor jezelf."
"Dat weet ik..." zucht ik. " Ben je boos?"
"Waarop? Op jou?"
"Ja en op hem?"
"Nee joh, lieverd. Ik begrijp het. Je bent gewoon verliefd geworden op iemand. De timing is alleen moeilijk."
"En de leeftijd? En het feit dat hij mijn dokter is?"
"Dat boeit mij echt niks, schat. Die leeftijd valt reuze mee en volgens mij is hij niet jouw dokter," zegt mijn moeder.
"Hij is een stagiair," zeg ik. "Praktisch mijn dokter."
"Ach, zolang hij maar lief voor je is."
"Dat weekend dat ik weg was-"
"Je was bij hem?" vraagt mijn moeder. Ik knik. "Dat had je wel even kunnen zeggen. Als er wat gebeurd was dan wisten we er niet van," zegt ze, maar ze klinkt niet boos. "Bel die jongen. Ik wil hem graag leren kennen."
-
En zo gezegd zo gedaan. "Mama, Jack. Jack, mama," zeg ik en sta op uit het bed. "Maar volgens mij kennen jullie elkaar al."
"Blijf maar liggen, Bel," zegt Jack. Ik laat me weer in het bed zakken en kijk hoe mijn moeder en Jack elkaar begroeten. Ze beginnen gelijk een gesprek.
"Ik heb echt bewondering voor doktoren op deze afdeling," zegt mijn moeder. "Is het niet ontzettend zwaar werk?"
"Ik studeer nog, dus ben hier nog niet fulltime bezig, maar de tijd dat ik hier ben is wel zwaar. Emotioneel." Jack kijkt naar mij en gooit een zak snoep naar me. Ik vang de zak lachend en scheur hem open.
"Jeetje wat een verzorging," zegt mijn moeder. "Daar heb je het mee getroffen, Bel."
"Dat hoort gewoon bij zijn werk," zeg ik en pak een snoepje uit de zak. Jack loopt naar me toe en geeft me een kus. Het voelt raar nu mijn moeder erbij is, maar ik laat het wel toe. Iedere kus kan de laatste zijn.
"Dat zou me teveel geld kosten," zegt hij en hij komt op het bed zitten. Mijn moeder glimlacht naar me en komt naast me op de stoel zitten. "Wilt u anders bij u dochter op het bed zitten?" vraagt Jack.
"Och nee joh, blijf lekker zitten. En zeg maar je hoor." Jack glimlacht en wrijft over de lakens waar mijn benen onder liggen.
"Hoe voel je je?" vraagt hij.
"Moe," zeg ik. "En misselijk." Ik stop een snoepje in mijn mond.
"Dan kan je daar beter mee stoppen," zegt Jack en pakt de zak snoep uit mijn handen. Mijn moeder gniffelt. "Wilt u nog snoep?" Jack reikt mijn moeder de zak snoep toe.
"Als je 'je' zegt is het goed," zegt mijn moeder en pakt een snoepje. "Is Bella een beetje aardig tegen je?" vraagt ze dan. Ik kijk haar aan en zucht.
"Tegen mij is ze prima. Soms is ze een tikkeltje eigenwijs, maar verder is ze geweldig." Ik glimlach. "Is ze thuis zo erg dan?"
"Pfoe, zeker. Ze was een moeilijke puber."
"O ja?" vraagt Jack vermakelijk en kijkt me met een glimlach aan.
"Het valt wel mee," zeg ik.
"Nou," zegt mijn moeder.
"Dat geloof ik niet," zegt Jack. Ik trap hem zachtjes en kruip iets verder onder de dekens. Ik heb het koud.
"Ze had haar regels. Ze wilde niet dat je zonder kloppen in haar kamer kwam, ze wilde niet dat je haar stoorde als ze muziek luisterde of een serie keek en ze vond het vreselijk als ze een keer niet naar een feestje mocht." Ik kijk mijn moeder vermoeid aan.
"Zo moeilijk was ik niet," zeg ik.
"Je klinkt anders best wel moeilijk," zegt Jack. "Ik hoop dat ik die kant van je kan vermijden," zegt hij. Ik zucht en kruip nog iets verder weg onder de dekens. "Heb je het koud?" vraagt Jack. Hij komt iets dichter bij me zitten en legt zijn hand op mijn voorhoofd.
"Is er iets?" vraagt mijn moeder bezorgd.
"Ze heeft denk ik koorts. Of een griepje," zegt Jack en hij staat op van het bed. Hij sluit het raam en sluit de deur.
"Is dat erg?" vraagt mijn moeder.
"Ze is wat vatbaarder voor ziektes door de chemo, dus het is niets ongebruikelijks, maar het is belangrijk dat ze nu naar haar lichaam luistert."
"Ik ben moe," mompel ik met mijn ogen dicht.
"Je kan gewoon gaan slapen, schatje. Als je zo wakker wordt ben ik er nog," zegt mijn moeder. Ik glimlach en open kort mijn ogen.
"Ik heb buikpijn," zeg ik. Jack loopt naar me toe en drukt een kus op mijn voorhoofd.
"Ga maar slapen. Je moeder en ik wachten wel."