တစ္ေႏြၿပီးဆံုးသြားၿပီး ေနာက္ထပ္ေႏြရာသီတစ္ခုကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီးေနာက္ ........
၁ ႏွစ္ခြဲခန္႕အၾကာ........
အခ်ိန္တစ္ခ်ိဳ႕ကုန္ဆံုးသြားၿပီး အေျခေနတစ္ခ်ိဳ႕ ေျပာင္းလဲသြားၿပီ ။ ခိုင္ျမဲသည္ ကင္မရာတစ္လံုးပိုက္လွ်က္ ေက်ာပိုးအိတ္တစ္လံုးလြယ္ၿပီး ေရာက္တတ္ရာရာ ခရီးထြက္ေနခဲ့၏ ။ အိမ္ကထြက္သြားတယ္လို႕ မေျပာရံုတမယ္ ခိုင္ၿမဲ အိမ္မကပ္ေတာ့တာ တစ္ႏွစ္နီးပါးခန္႕ရွိၿပီ ။ တစ္ခါတေလဆို သူ ခ်င္းေတာင္ဖက္သို႕ ေရာက္ေနသည္ဟု သတင္းၾကားၿပီး တစ္ခါတေလဆို သူ ရွမ္းျပည္ဖက္မွာဟု သတင္းၾကားသည္ ။ သူ ဘယ္သြားလဲ ၊ ဘယ္မွာ ရွိလဲ ဘယ္သူမွ မသိၾကေပမယ့္ သူ႕ဘဏ္အေကာင့္ထဲမွာ ပံုမွန္၀င္လာတတ္သည့္ ေငြအေမာက္ေတြေၾကာင့္ လမ္းမွာခရီးစရိတ္ျပတ္ၿပီး ဒုကၡေရာက္မွာကို မပူပန္ရ ။ တစ္သက္လံုး သူ႕ကိုအႏိုင္လိုခ်င္တဲ့ ကိုကိုက ခုေနာက္ပိုင္း သူ ဘာလုပ္လုပ္ အေလ်ာ့ေပးကာ ေနာက္ကြယ္ကေန ေထာက္ပ့ံမႈ ျပဳလုပ္ေပးသည္ ။ ေမေမတို႕ကလည္း သူ စိတ္ခ်မ္းသာရင္ၿပီးေရာဆိုၿပီး ဘာဆိုဘာမွ ၀င္မေျပာၾကေတာ့ ။ ဒါေပမယ့္ တစ္လတစ္ခါပဲ ျဖစ္္ျဖစ္ ၊ ႏွစ္လတစ္ခါပဲျဖစ္ျဖစ္ အိမ္ကိုျပန္လာခဲ့ဖုိ႕ေတာ့ ေတာင္းဆိုတတ္သည္ ။
ဒီေနရာက ေတာင္ေပၚေဒသမလို႕ ေလတိုက္ရင္ အရိုးစိမ့္ေနေအာင္ကို ေအးတာ ။ သူ စီးလာတဲ့ ကားက မွန္လံုဆိုေပမယ့္ ဘယ္ၾကားက ေလေတြတိုးလာမွန္းမသိ ၊ ေအးေအးစိမ့္စိမ့္နဲ႕ သူကားေပၚ အိပ္လွ်က္ ပါလာသည္ ။ ေတာင္တန္းအေကြ႕အေကာက္ေၾကာင့္ ကားက ပံုမွန္အရွိန္အတုိင္းသြားေနၿပီး ကားေပၚမွာလည္း မနက္ခင္း ေစ်းလာေရာင္းၾကသည့္ လူအမ်ားပါလာၾကသည္ ။ မနက္ ၅ နာရီမထိုးေသးေပမယ့္ ကားတစ္စီးလံုးက ဆူညံေနၿပီး သူ နားမလည္တဲ့ ဘာသာစကားကိုေျပာဆိုေနၾကသည္ ။ ကားထဲမွာပင္ အေရာင္းအ၀ယ္တည့္ေနၾကေတာ့ သူ႕အရပ္သူ႕ေဒသနဲ႕ေတာ့ ကိုက္ေနတာပဲ ။
" ဂိတ္ဆံုးၿပီေနာ္ .........."
ကားဆရာ ေအာ္သံေၾကာင့္ ခိုင္ၿမဲ အိပ္ခ်င္မူးတူးနွင့္ မ်က္လံုးပြင့္လာၿပီး ေဘးဘီ၀ဲၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကားထဲမွာ သူအပါအ၀င္ သံုးေလးေယာက္ပဲ ရွိေတာ့သည္ ။ ေျခေထာက္ေအာက္မွ ခ်ထားတဲ့ ေက်ာပိုးအိတ္ကုိ ယူလိုက္ၿပီး ကားေပၚက လွ်င္ျမန္စြာပင္ ဆင္းသြားလိုက္သည္ ။ ကားဂိတ္ဆိုေပမယ့္ ေရွ႕နားမွာ ေစ်းရွိလို႕ မနက္၀မ္းစာျဖည့္ဖုိ႕ေတာ့ ပူစရာမလိုေတာ့ဘူးေပါ့ ။ ဒါေပမယ့္ အေရးႀကီးတာက သူ႕ကို လာႀကိဳမယ္ဆိုၿပီး ခုထိ အရိပ္အေယာင္မေတြ႕ေသးသည့္ စည္သူဆိုသည့္ ဟိုအေကာင္ ။
ဒါေၾကာင့္ ရွာမေတြ႕မွာစိုးလို႕ သူ ကားရဲ႕မနီးမေ၀းမွာ ရပ္ေနလိုက္ၿပီး ဖုန္းထုတ္ဆက္လိုက္သည္ ။
Ringing..............
" ေအး.......ခိုင္ၿမဲကို.......ငါေရာက္လာၿပီ ခဏေစာင့္ဦး "
" ငါ လမ္းတစ္၀က္မွာကတည္းက မင္းေရာက္ေနတယ္လို႕ေျပာတာ ၾကားလိုက္သလားလို႕ ။ ေခြးေကာင္ ....... ခပ္ျမန္ျမန္လာ ... ငါဗိုက္ဆာလို႕ ေသေတာ့မယ္ ။ ညကတည္းက ဘာမွ မစားရေသးဘူး "
" ငါ တကယ္ေရာက္ၿပီ ........ ေဟာ ... ငါ မင္းကိုေတြ႕ၿပီ ။ မင္းဆီလာခဲ့မယ္ ..ဖုန္းခ်လုိက္ၿပီေနာ္ "
မင္းကိုေတြ႕ၿပီသာ ဆုိတယ္ ကိုယ္က သူ႕ကိုခုထိမေတြ႕ေသး ။ မၾကာပါဘူး ........ ဖြတ္ခ်က္ဖြတ္ခ်က္ ျမည္တဲ့ တရုတ္ဆိုင္ကယ္တစ္စီးနဲ႕ သူ႕ေရွ႕ေရာက္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို မွတ္မိေအာင္ မနည္းၾကည့္ယူလုိက္ရသည္ ။
" ေဟ့ေကာင္ ... ခိုင္ၿမဲ ။ ၾကည့္ေနပံုက ငါ့ကိုမ်ား ဒုကၡသည္မွတ္ေနလားမသိဘူး "
" သိဘူးေလ ...... သူငယ္ခ်င္းေတြမေတြ႕တာၾကာလို႕ ျပန္ေတြ႕ရင္ ကားေတြ ရဟတ္ေတြနဲ႕ ေသာက္ရမ္း အထင္ႀကီးဖို႕ေကာင္းလာမယ္လို႕ ထင္ခဲ့တာ ။ ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး မင္းနဲ႕က်မွ မြဲေတေနလို႕ လူရုပ္ေတာင္ မေပါက္ေတာ့တာလဲ "
ခိုင္ၿမဲကို စကားေၾကာင့္ စည္သူ ဆိုင္ကယ္ေပၚက ဆင္းလာၿပီး သူ႕ဂုတ္ပိုးကုိ လက္၀ါးနဲ႕ ရိုက္ခ်လိုက္သည္ ။
" ဒီေနရာမွာ မင္းက ဧည့္သည္ ၊ ငါက အိမ္ရွင္ေနာ္ ။ စကားေျပာ မဆင္ျခင္ရင္ မင္းကို ေစ်းေကာင္းေကာင္းနဲ႕ ေမွာင္ခိုု ေရာင္းပစ္မွာ "
" ငါ့ကို ေစ်းေကာင္းရမယ္လို႕ ထင္ရင္ မင္းမွားသြားမွာေပါ့ ။ ဒါေတြထားလိုက္ .... ငါဗိုက္ဆာေနၿပီ ။ မနက္စာ အရင္စားရေအာင္ "
" အင္း ...... ဒီမွာက ေစ်းေပါၿပီး ေကာင္းတာ အကုန္ရွိတယ္ ။ သြားရေအာင္ .........."
ႏွစ္ဦးသား လဖက္ရည္ဆုိင္သို႕ အရင္၀င္ၿပီး စားစရာအရင္မွာရင္း ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ျပန္ေျပာေနလိုက္သည္ ။
အဆင္ေျပၿပီလို႕ထင္ထားကာမွ ဒဏ္ရာကို ပုဆိန္နဲ႕ျပန္ေပါက္တဲ့ စည္သူစကားေၾကာင့္ ခိုင္ၿမဲ အဆင္မေျပေတာ့။
" ဒါနဲ႕ ....... မင္းနဲ႕ ရာျပည့္ ဘယ္ေတာ့ေလာက္ ယူမွာလဲ ။ တစ္သက္လံုး ဒီအတိုင္းပဲ တြဲေတာ့မွာလား "
ေသာက္လိုက္ကမ္းဆိုး မသိတဲ့ေကာင္ ။ စလာကတည္းက တျခားအေၾကာင္းေျပာေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ဒီေမးခြန္းေမးမွ ျဖစ္မွာလား ။ လက္ထဲမွာကိုင္ထားတဲ့ မုန္႕ကို ပန္းကန္ထဲျပန္ထည့္ရင္း စိတ္မပါသလို ခိုင္ၿမဲ ေျဖခ်လိုက္သည္ ။
" ငါတို႕ လမ္းခြဲလိုက္ၿပီ "
မယံုၾကည္ႏိုင္ ျဖစ္သြားတဲ့ စည္သူမ်က္ႏွာက ခိုင္ၿမဲအေပၚ အားနာမႈအျပည့္ ။ အားနာေပမယ့္လည္း သိခ်င္စိတ္က ထိန္းမရျပန္ေရာ ။
" ဘာလို႕လဲ ....... မင္းတို႕ သိပ္ခ်စ္ခဲ့ၾကတယ္မလား "
" သိပ္ခ်စ္ခဲ့ၾကရံုနဲ႕ လမ္းမခြဲရဘူးဆို သိပ္ေကာင္းမွာပဲ ။ ငါ့အမွားပါ ... ငါ့အမွားေတြေၾကာင့္ သူ ငါ့ကို မုန္းသြားတာ ။ ငါမေကာင္းခဲ့လို႕ သူ ငါ့ဆီက ထြက္ေျပးသြားတာ "
" သူ အခု ဘယ္မွာလဲ ......."
" သိရင္ေတာ့ ငါမင္းဆီကို လာမေနဘူး ။ သူ႕ကိုပဲ သြားရွာတယ္ "
စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ သူငယ္ခ်င္းရာလုိ႕ ေျပာလိုက္ခ်င္ေပမယ့္ ညိဳးငယ္ေနသည့္ ခို္င္ၿမဲ မ်က္ႏွာကိုျမင္ေတာ့ စည္သူလည္း အလိုက္သိေလး တိတ္ဆိတ္သြားသည္ ။ လက္စသတ္ေတာ့ သူ႕သူငယ္ခ်င္း အသည္းကြဲေနတာကိုး ။ သူကလည္း သူပဲ ..... အလိုက္ကမ္းဆိုး မသိလိုက္တာ ။ ေစာေစာစီးစီး သူငယ္ခ်င္းကို ၀မ္းနည္းေအာင္ လုပ္မိၿပီ ။
ပ်က္ယြင္းေနတဲ့ ခိုင္ၿမဲ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ၿပီး စည္သူ သက္ျပင္းခ်ကာ အနည္းငယ္က်န္ေနေသးသည့္ လဖက္ရည္ကို အကုန္ေသာက္ရန္ ခြက္ကိုယူၿပီး ပါးစပ္နားေတ့လိုက္သည္ ။ သို႕ေသာ္ ပါးစပ္နားမေရာက္ခင္မွာပင္ သူ႕လက္ကို လမ္းကို္င္လိုက္တဲ့ ခိုင္ၿမဲေၾကာင့္ စည္သူ လန္႕သြားေလ၏ ။
" ဆက္ေမးဦးေလ ။ မင္း ဘာလို႕ ဆက္မေမးေတာ့တာလဲ ။ ဒီႏွစ္ေတြမွာ ငါ့ကို သူ႕အေၾကာင္းေမးတဲ့သူက မင္း ပထမဦးဆံုးပဲ ။ ငါေလ သူ႕အေၾကာင္း တစ္ေယာက္ေယာက္ကို အရမ္းေျပာျပခ်င္ခဲ့တာ ။ ငါတို႕ ဘယ္ေလာက္ထိ ခ်စ္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္း ၊ ငါ ဘယ္ေလာက္ထိ အမွားေတြကို ဆက္တိုက္ လုပ္မိခဲ့တဲ့အေၾကာင္း တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေျပာျပခ်င္ခ့ဲတာ ။ ဒါေၾကာင့္ ငါ့ကို သူ႕အေၾကာင္း ဆက္ေမးေပးပါလား "
ဘုရားေရ.......... ခိုင္ၿမဲကို ဒီေနရာမွာေတာ့ မငိုခ်ေလာက္ပါဘူးေနာ္ ။ ေစာေစာစီးစီး လွ်ာရွည္မိတဲ့သူမွားတာ..... အိမ္ေရာက္တဲ့အထိေစာင့္ၿပီး ေမးလိုက္ရင္ ေျမြကိုက္ေသမွာမလုိ႕လား ။ ခုေတာ့ မရေတာ့ဘူး .... ခုိင္ၿမဲကိုက လဖက္ရည္ ေနာက္တစ္ခြက္နဲ႕ မုန္႕ဟင္းခါးတစ္ပြဲ ထပ္မွာၿပီးေနၿပီ ။ သူ ဒီအေၾကာင္းကို လဖက္ရည္ ဆိုင္ပိတ္တဲ့အထိမ်ား ေျပာဖို႕ အစီစဥ္ရွိေနလား မသိဘူး ။
************
စည္သူတို႕ ၿမိဳ႕မွာ သူ ေရာက္ေနတာ တပတ္ျပည့္ေတာ့မယ္ ။ ပံုမွန္ဆို ခရီးသြားရင္ သူ တည္းခိုခန္း ၊ဒါမွမဟုတ္ မုိတယ္ေတြမွာ အတည္းမ်ားေပမယ့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ စည္သူနဲ႕ပဲ ကပ္ေနလိုက္သည္ ။ ၿပီးေတာ့ သူ႕ရဲ႕မၿပီးေသးတဲ့ ပံုျပင္ေတြကို ဆက္ေျပာျပခဲ့သည္ ။
အမွန္ေတာ့ ခိုင္ၿမဲ အိမ္မွာမေနခ်င္လို႕သာ ဟိုသြားဒီသြားလုပ္ေနတာ ။ ခုေနာက္ပုိင္း ခရီးထြက္ရတာကို သူ နည္းနည္း ၿငီးေငြ႕ခ်င္လာၿပီ ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီတစ္ခါျပန္ေရာက္ရင္ေတာ့ သူ အလုပ္ေလး ဘာေလးရွာၿပီး အတည္တက်ျပန္ေနရင္ ေကာင္းမလာဟု ေတြးမိေသးသည္ ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ သူ႕ခံစားခ်က္ေတြကို ရင္ဖြင့္လို႕ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းရွိေနတာေၾကာင့္ ၿမိဳသိပ္ထားသမွ် အတိုးခ် စီကာပတ္ကံုး ေျပာေနမိသည္ ။
" မင္းမွားတာေပါ့ ........ မင္း အႀကီးႀကီးကို မွားတာ ။ စိုးရာျပည့္က မင္းအေပၚဘယ္ေလာက္ထိ နားလည္မႈ ေပးႏို္င္လဲဆိုတာ ေဘးလူေတာင္ သိတယ္ ။ ငါ့သူငယ္ခ်င္းကို ဒီလို လူစားမ်ိဳး ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္လို႕ ငါမထင္ခဲ့ဘူး ။ မင္းကြာ ..... လူစိတ္ မရွိတဲ့ေကာင္ "
အစကေတာ့ စည္သူ ခုိင္ၿမဲကို အျပစ္တင္စကားမေျပာပါဘူး ။ ဒါေပမယ့္ သံုးေလးရက္ၾကာၿပီးေနာက္ အခါတရာမက နားေထာင္လိုက္ရတဲ့ ေၾကကြဲဖြယ္ရာ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ေၾကာင့္ ဘာၿပီးရင္ ဘာလာလဲ သူ အလြတ္ရေနၿပီ။ ထို႕အတူ စိုးရာျပည့္အေပၚ လုပ္ရက္ခဲ့တ့ဲ ခိုင္ၿမဲကို သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေနတာေတာင္ သူ မုန္းမိေတာ့မည္ ။
လက္ထဲက အေအးသံဗူးကို ပိန္ရံူ႕သြားတဲ့အထိ ညစ္ေျခလိုက္ရင္း ေခါင္းငိုက္ငိုက္စိုက္လွ်က္ ခိုင္ၿမဲ ဆိုလာသည္ ။
" ငါမွားတာ ငါသိပါတယ္ ။ ငါ့အမွားေတြ အတြက္လည္း ငါေနာင္တရေနပါၿပီ ။ ငါေလ ....... သူ႕ကို အရမ္းေတာင္းပန္ခ်င္တာပဲ ။ ခ်စ္ခြင့္မရွိေတာ့ဘူးဆိုရင္ေတာင္ ေတာင္းပန္ခြင့္ေတာ့ ရခ်င္ေသးတယ္ ။ ဒါေပမယ့္လည္း ငါက သူ႕မ်က္စိေရွ႕ေတာင္ သြားဖို႕ မတန္တဲ့ေကာင္ပါကြာ ။ မေတာ္တဆ သူနဲ႕လမ္းမွာေတြ႕ခဲ့ရင္ေတာင္ ငါ သူ႕ကို ေနာက္ကြယ္ကေနပဲ ပုန္းၿပီး ၾကည့္ေနမွာ ။ သူေရွ႕သြားၿပီး သူ စိတ္အေႏွာက္ယွက္ျဖစ္ေအာင္ မလုပ္ရက္ဘူး "
" ငါ နားလည္ပါတယ္ သူငယ္ခ်င္းရာ ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အျပစ္တင္တဲ့ စိတ္နဲ႕ေတာ့ တစ္ဘ၀လံုး မရွင္သန္သြားပါနဲ႕ ။ မင္း ဒီလုိုျဖစ္ေနတာ သူကေကာ ျမင္ခ်င္ပါ့မလား ။ ၀မ္းနည္းစရာေတြ ေခါင္းထဲက ခဏ ထုတ္ထားလိုက္ ။ လာ .. ငါတို႕ ညစာ စားရေအာင္ ။ အမိုးက ဟင္းက်က္ၿပီတဲ့ "
ထိုင္ေနတဲ့ ကြပ္ပ်စ္ေပၚကထၿပီး ႏွစ္ဦးသား ထမင္းစားရန္ မီးဖို ခန္းထဲ ၀င္သြားလိုက္သည္ ။ ညစာစားၿပီးေသာ္ သိပ္မေမွာင္ေသးတာမို႕ အျပင္ျပန္ထြက္ထိုင္ေနတုန္း စည္သူရဲ႕ ဖုန္းျမည္လာတာေၾကာင့္ သူ ဖုန္းကို ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္ ။
Ringing ............
" က်ားသားမိုးႀကိဳး .... ဖုန္းေတြဘာေတြ ဆက္လုိ႕ ။ မင္းဆက္လာတာနဲ႕ အေတာ္ပဲ ဒီမွာ ခိုင္ၿမဲကိုလည္း ေရာက္ေနတယ္ "
" ..............."
" အဆင္ေျပပါတယ္။ မင္း သူနဲ႕ေျပာၾကည့္ခ်င္လား "
" ................."
" အင့္ ......... ခိုင္ၿမဲ ။ ဟိုေကာင္ ငအုတ္ ..........."
မေတြ႕တာ ၾကာၿပီမလို႕ ခိုင္ၿမဲ ဖုန္းကုိလဲြေျပာင္းယူၿပီး ႏူတ္ဆက္လိုက္သည္ ။
" ေနေကာင္းလား ......... အုတ္ႀကီး "
" ငါ့နာမည္ကို ဖ်က္ေခၚတာ ခုထိ မေတာ္ေသးဘူးလား ။ ဒါနဲ႕ မင္း အဲ့အထိ ဘာသြားလုပ္တာလဲ "
" အားေနလို႕ေလ ။ ငါ့ဘာငါ ဘာျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ ။ မင္းကို သံေတာ္ဦး တင္ရမွာလား "
" စကားေျပာတာ အခုထိ အခ်ိဳးမေျပဘူး ။ မင္း ေပ်ာက္ေနတာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္ေနာ္ ။ စိတ္အထင္ မင္းနဲ႕ မေတြ႕တာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီလားလုိ႕ ။ ဒီေန႕ မင္းရဲ႕ေကာင္ေလးကို ျမင္မွ ငါ မင္းကို ေတာ္ေတာ္ေလး သတိရသြားတာ ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လို ဆက္သြယ္ရမွန္း မသိလို႕ မဆက္သြယ္ခဲ့တာ "
ဒီေကာင္ မူးေၾကာင္ရူးေၾကာင္နဲ႕ ဘာထေျပာေနပါလိမ့္ ။ ငါ့မွာ ရာျပည့္ကလြဲလုိ႕ ဘယ္ေကာင္ေလး ရွိဖူးလုိ႕လဲ ။ သူေျပာေနတဲ့လူက ရာျပည့္ဆိုရင္ ဒီေကာင္ ငါ့ကို ဂ်င္းထည့္ဖုိ႕ ႀကိဳးစားေနတာပဲ ။
" ေဆးေသာက္ရင္ လႈပ္ေသာက္သိလား ။ ငါ့မွာ ဘာေကာင္ေလးမွ မရွိေတာ့ဘူး ။ရွိခဲ့ဖူးတဲ့တစ္ေယာက္ကလည္း အခု ဒီႏုိင္ငံမွာ မဟုတ္ဘူး "
" ေခြးသား .......... ေစတနာကို ေစာ္ကားတယ္ ။ မင္းေျပာတယ္ေနာ္ စိုးရာျပည့္က ဒီႏိုင္ငံမွာ မရွိေတာ့ဘူးဆို ။ ဒါဆို မနက္က စင္တာထဲမွာ ျမင္ခဲ့ရတာက ၀ိညာဥ္တစ္ေကာင္လား ။ အစက လူမွားတယ္ထင္ၿပီး ႏူတ္မဆက္ဘဲ ေနလိုက္တာ သူနဲ႔အတူ ပါလာတဲ့လူႀကီးက ျပည့္လို႕ ေခၚတာ ၾကားမွ ငါလူမမွားဘူးဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္ ။ Hey bro..... မင္း သူနဲ႕ ရန္ျဖစ္ထားတာလား ။ ဒါဆိုလည္း သူ႕ကို ဂရုစိုက္ပါကြာ ။ မဟုတ္ရင္ သူမ်ားလက္ထဲ ပါသြားလိမ့္မယ္ "
မဟုတ္ေသးဘူး ။ တစ္ခုခုေတာ့ တစ္ခုခုပဲ ။ ဒီေကာင္ အုတ္ႀကီး သူ႕ကို တမင္စေနာက္ေနတာလား ။ ထိုင္ေနရင္းနဲ႕ ခိုင္ၿမဲ စိတ္ေတြထိန္းမရ ျဖစ္ကာ ခ်က္ခ်င္း မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ထိုေနရာမွာ ေခါက္တုန္႕ေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္လိုက္သည္ ။
" ေနဦး ........ မင္း ဘာေျပာလိုက္တာလဲ ။ မင္း ရာျပည့္ကို စင္တာထဲမွာ ျမင္လို္က္တယ္ဆိုတာက တကယ္လား ။ ၿပီးေတာ့ လူတစ္ေယာက္က သူ႕ကို ျပည့္လို႕ေခၚလိုက္တယ္ဆိုတာကေရာ တကယ္လား "
" မင္းကို လိမ္လို႕ ငါဘာရမွာလဲ "
၀ုန္း. .......!
ဖုန္းကိုပိတ္ခ်ၿပီး အိမ္ထဲ၀င္ရန္အလုပ္ ကြပ္ပ်စ္နဲ႕ ၀ိုင္တိုက္မိလို႔ သူ႕ေပါင္တစ္ဖက္ ေတာ္ေတာ္ေလး နာသြားသည္ ။ ဒါေပမယ့္ နာက်င္မႈကို ဂရုမစိုက္အားဘဲ ဖုန္းကို ပစ္ခ်ေပးရင္း အိမ္ထဲ ေျပး၀င္သြားသည္ ။
" ေဟ့ေကာင္ .........ခုိင္ၿမဲ ။ ဘာျဖစ္တာလဲ ...... ေျဖးေျဖးသာသာ လုပ္ပါဦး "
စည္သူစကားကို ခိုင္ၿမဲ နားမေထာင္အား ။ တစ္ခဏအၾကာမွာေတာ့ သူ႕ေက်ာပိုးအိပ္ကိုလြယ္လွ်က္ ခိုင္ၿမဲ ျပန္ထြက္လာၿပီး အေမာတေကာ ေျပာလာသည္ ။
" ငါ့ကို ကားဂိတ္လိုက္ပို႕ေပး ။ ငါ ခုခ်က္ခ်င္း ျပန္မလို႕ "
" မင္း ရူးေနလား ။ ဒီအခ်ိန္ ညဖက္ႀကီး ဘယ္ကားမွ မထြက္ဘူး ။ ဘာကိစၥလဲ မသိေပမယ့္ မနက္မွ ေအးေဆးသြားပါလား ။ ငါ ကားေပၚထိ ပုိ႕ေပးမယ္ကြာ "
" မရဘူး ......... ခုခ်က္ခ်င္း ျပန္မွ ျဖစ္မယ္ ။ သူ ... သူ ျပန္ေရာက္ေနၿပီ "
အဆက္စပ္မရွိသည့္ ခိုင္ၿမဲစကားေၾကာင့္ စည္သူ နားရူပ္သြားသည္ ။
" သူ ဆိုတာက ............"
" ရာျပည့္ ........ ငါ့ရဲ႕ခ်စ္သူ ရာျပည့္ ...... သူ႕ကို အုတ္ႀကီးက ျမင္လိုက္တယ္တဲ့ ။ သူမွသူ အေသအခ်ာပဲတဲ့ "
" မင္းေျပာေတာ့ မေတာ္တဆ သူ႕ကို လမ္းမွာ ေတြ႕ရင္ေတာင္ ေနာက္ကြယ္ကေနပဲ ပုန္းၿပီးၾကည့္မယ္ဆို ။ သူေရွ႕သြားၿပီး သူ စိတ္အေႏွာက္ယွက္ျဖစ္ေအာင္ မလုပ္ရက္ဘူးဆို "
ခိုင္ၿမဲေျပာထားတဲ့စကားကို အမွတ္ရသူ စည္သူက ခုိင္ၿမဲ ျဖစ္ပ်က္ေနသည့္ပံုကိုျမင္ေတာ့ အျမင္ကတ္ကတ္ႏွင့္ေျပာလိုက္ရာ ပစၥည္းေတြကို အိတ္ထဲ ကမန္းကတမ္းေကာက္ထည့္ေနသည့္ ခိုင္ၿမဲမွ ျပန္ေခ်ပလိုက္သည္ ။
" အဲ့တာက ျပန္မေတြ႕ႏိုင္ေတာ့ဘူးထင္လို႕ ေျပာလိုက္တာ ။ အခု ျပန္ေတြ႕ရဖို႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိတယ္ဆိုေတာ့ သူ႕ကိုေတာင္းပန္ဖို႕ ငါသြားမွကို ျဖစ္မယ္ "
************
ညဖက္ေရာက္ၿပီဆိုေတာ့ ေလေအးေတြ ျပန္တိုက္ၿပီေလ ။ ဆိုင္ကယ္စီးလာတာမလို႕ ႏွစ္ဦးသားလမ္းမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ခိုက္ခိုက္တုန္ ခ်မ္းေနၿပီ ။ ဂိတ္ကိုသြားလည္း ဒီအခ်ိန္ ဘယ္ကားမွ မလာႏိုင္တာမလို႕ ဟိုင္းေ၀းလမ္းမေပၚကို တန္းေမာင္းခိုင္းၿပီး တျခားၿမိဳ႕က ဆင္းလာတဲ့ ကားကို တားျပီး လမ္းႀကံဳလို္က္ပါရင္ ႀကံလိုက္သည္ ။
ႏွစ္ဦးသား လမ္းေဘးမွာ ဆိုင္ကယ္ထိုးရပ္ရင္း လမ္းႀကံဳလိုက္လို႕ရမယ့္ ခရီးသည္တင္ကားကို ေစာင့္လိုက္သည္ ။ နာရီ၀က္ၾကာသည္အထိ မည္သည့္ကားမွ ေရာက္မလာေသး ။ ေရာက္လာသည့္ ကားတစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း သူတို႕နဲ႕ လမ္းမႀကံဳ ။ ဒါကိုေတာင္ ခိုင္ၿမဲ လက္မေလ်ာ့ေသး ။
ခုမွ ည ၇ နာရီေက်ာ္ရွိေသးေပမယ့္ ညက အေတာ္ေလးေမွာင္ေနၿပီ ။ ခပ္ေ၀းေ၀းကေန မီးအလင္းေရာင္ကို ျမင္လုိက္ရာ ခိုင္ၿမဲ ျမင္သာေအာင္ ဖုန္းမီးဖြင့္ၿပီး လက္ကို ေ၀့ယမ္းျပလိုက္သည္ ။ ကံမေကာင္းစြာနဲ႕ ကားေလးက သူတို႕ကို ေက်ာ္တက္သြားသည္ ။
" တီး ................! "
ခိုင္ၿမဲ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႕ လမ္းေဘးမွာ ျပန္ရပ္လိုက္စဥ္ ေစာနက သူတို႕တားစီးတဲ့ကားက ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ရပ္ၿပီး ဟြန္းတီးလိုက္တာေၾကာင့္ လက္မိႈင္က်ေနတဲ့ ခိုင္ၿမဲ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ျပည့္၀သြားသလို ေပ်ာ္ရႊင္သြားၿပီး အိတ္ကိုဆြဲကာ ကားဆီသို႕ေျပးသြားလိုက္သည္ ။
ကားအနားကို ေရာက္ေသာ္ မွန္တစ္၀က္ခ်ထားသည့္ ယာဥ္ေမာင္းသူဖက္ျခမ္းကိုသြားၿပီး အကူညီေတာင္းလိုက္သည္ ။
" ဟိုေလ ........ ကြ်န္ေတာ္ ရန္ကုန္ သြားခ်င္လို႕ ။ ဦးေလးတို႕က ဘယ္အထိ သြားမလို႕လဲ မသိဘူး ။ လမ္းတူရင္လမ္းႀကံဳလိုက္ခ်င္လို႕ပါ "
ယာဥ္ေမာင္းက သူ႕နံေဘးက မိန္းကေလးကို တစ္လွည့္ ေနာက္ခန္းကို တစ္လွည့္ၾကည့္ၿပီး ခိုင္ၿမဲကို ကားေပၚတက္ရန္ ေျပာလိုက္သည္ ။
" ငါတို႕လည္း ရန္ကုန္ထိသြားမွာ ။ လိုက္ခဲ့ ....ေနာက္ခန္းမွာ ေနရာလြတ္ေသးတယ္ "
" ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ။ တကယ့္ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ "
ခိုင္ၿမဲ ယာဥ္ေမာင္းတဲ့သူကို အႀကိမ္ႀကိမ္ေက်းဇူးတင္စကားေျပာရင္း ခပ္လွမ္းလွမ္းက စည္သူကို လက္ျပႏူတ္ဆက္လိုက္သည္ ။ ၿပီးေနာက္ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ေရွ႕ထုတ္ကာ ကားေနာက္ခန္းတံခါး ဖြင့္ၿပီး ၀င္ထိုင္လိုက္သည္ ။
ကားေပၚမွာက ေရွ႕ခန္းမွာ ယာဥ္ေမာင္းသည့္ လူႀကီးႏွင့္ အသက္နည္းနည္းငယ္သည့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးရယ္ ေနာက္ခန္းမွာက သူနဲ႕ရြယ္တူေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ရယ္သာ ပါလို႕ သူ႕အတြက္ ေနရထိုင္ရ သိပ္မခက္ေတာ့ ။ မေတာ္လို႕ လူအျပည့္ပါလာရင္ သူပါလိုက္တက္လာလို႕ ေနရာက်ပ္သြားရင္ သူလည္း အားနာ ရဦးမယ္ ။
သူတို႕ကားေလးသည္ ေတာင္အခ်ိဳးအေကြ႕အတိုင္း ေမာင္းႏွင္သြားၿပီးေနာက္ ခိုင္ၿမဲလည္း ကားေပၚ ရင္ခုန္စြာ လိုက္ပါလာလိုက္သည္ ။ ဟိုေရာက္ရင္ သူ ရာျပည့္ကိုေတြ႕ေအာင္ရွာမယ္ ။ ၿပီးရင္ ေတာင္းပန္မယ္ ။ ၁ က ျပန္စဖို႕ အခြင့္အေရးမရွိေတာ့ဘူးဆိုရင္ေတာင္ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႕ပဲျဖစ္ျဖစ္ ကေလးမ်က္ႏွာကို ျမင္ခြင့္ရခ်င္ေသးတယ္ ။
သူက ရင္ခုန္လြန္းလုိ႕ အိပ္မရေပမယ့္ သူ႕ေဘးကေကာင္ေလးကေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ပင္ အိပ္စက္ေနသည္ ။ မီးအလင္းေရာင္ ေကာင္းေကာင္းမရတာတစ္ေၾကာင္းရင္ ထိုလူက သူ႕မ်က္ႏွာကို ပု၀ါတစ္စနဲ႕ အုပ္ထားတာရယ္ေၾကာင့္ ညီေလးလား အကိုလား သူ မသိေသး ။ ႏူတ္ဆက္ခ်င္ေပမယ့္ အိပ္စက္ေနသူကို အေႏွာက္အယွက္မေပးခ်င္၍ သူ ဆိတ္ဆိတ္ပင္လိုက္ပါလာလိုက္သည္ ။
၂ နာရီခန္႕ၾကာေသာ္ သူတို႕ကားေလးသည္ ယာဥ္ရပ္နားစခန္းတစ္ခုမွာ ထိုးရပ္သြားေလ၏ ။
" ဦးတိို႕ ညစာ ၀င္စားလိုက္ဦးမယ္ ။ ေကာင္ေလး ...... မင္းေကာ လိုက္စားေလ "
" မစားေတာ့ဘူး ... ဦးေလး ။ စားလာလို႕ ။ ကြ်န္ေတာ္ အျပင္ထြက္ေစာင့္ေနလိုက္မယ္ ။ ေအးေဆးစားၾကပါ ... ဒီနားေလးမွာပဲ ကြ်န္ေတာ္ရွိေနမယ္ "
အမွန္ေတာ့ သူ ရင္ခုန္လြန္းလို႕ ဗိုက္မဆာႏိုင္ေတာ့တာ ။ ဒါေပမယ့္ သူမ်ားကားထဲ က်န္ေနခဲ့ဖို႕ကလည္း မသင့္ေတာ့ ကားထဲကထြက္ၿပီး အျပင္ဖက္မွာ ေဆးလိပ္ေသာက္ရန္ထြက္လုုိက္သည္ ။ သူ႕ကိုေျပာၿပီးေနာက္ ယာဥ္ေမာင္းဦးေလးက ကားေနာက္ခန္းမွာ အိပ္ေနသည့္ လူကို လႈပ္ႏိူးလို္က္သည္ ။
" လူေလး ........ ဦးတို႕ ညစာဆင္းစားမလို႕ ။ လူေလးလည္း တစ္ခုခုစားဦးေလ ။ ေန႔လည္ထမင္းစားၿပီးကတည္းက ဘာမွ ထပ္မစားထားဘူးမလား ။ ခဏေန ဗိုက္ဆာဦးမယ္ "
ကားအျပင္ေရာက္ေနလို႕ ခိုင္ၿမဲ ထိုသူမ်က္ႏွာကို ေကာင္းေကာင္းမျမင္ရေပမယ့္ တီးတိုးေျပာသံကိုေတာ့ နားစြန္နားဖ်ား ၾကားလိုက္ရပါသည္ ။
" စားခ်င္စိတ္မရွိေသးဘူး ။ ျပန္လာရင္ မုန္႕နည္းနည္းပါးပါး၀ယ္ခဲ့လိုက္ "
" ေကာင္းၿပီ .... အနားယူလိုက္ဦးေနာ္ ။ ဦးေလး မုန္႕၀ယ္ခဲ့လို္က္မယ္ "
ကားတံခါးကို ျပန္ပိတ္ခဲ့ၿပီး ယာဥ္ေမာင္းဦးေလးနဲ႕ မိန္းကေလးငယ္က ညစာအတြက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို ၀င္သြားသည္ ။ ခိုင္ၿမဲသည္ ေဆးလိပ္ဖြာေနရင္း ရန္ကုန္ေရာက္ဖို႕ ဘယ္ေလာက္ၾကာႏိုင္လဲ တြက္ခ်က္လိုက္သည္ ။ သူတို႕သာ လမ္းမွာ ထပ္မနားဘူးဆို မနက္ ၇ နာရီေလာက္ဆို ေရာက္ေလာက္ပါတယ္ ။ အိမ္မွာမေနဘဲ ေလွ်ာက္သြားေနသည့္ သူ႕အျဖစ္ကို ဒီတစ္ခါ ေနာင္တအရဆံုးပဲ ။
ဖုန္းသံုးမယ္ဆုိၿပီး အိတ္ကပ္ကို စမ္းလိုက္ရာ သူ႕ဖုန္းကားထဲမွာ က်န္ခဲ့မွန္းသိလို႕ သူ ကားထဲကို တစ္ခ်က္ေခ်ာင္းၾကည့္ၿပီး ကားတံခါးကို သာသာေလးဖြင့္လိုက္သည္ ။ တစ္ဖက္ကိုလွည့္အိပ္ေနသည့္ ဟိုလူ စိတ္အေႏွာက္ယွက္မျဖစ္ေစရန္ ခိုင္ၿမဲ ေျဖးေျဖးခ်င္း သူ႕အိတ္ကို ဇစ္ဖြင့္ၿပီး ႏိႈက္လိုက္သည္ ။
" ခင္ဗ်ားက လမ္းႀကံဳလိုက္လာတဲ့သူလား ........."
" ဗ်ာ ........... ဟုတ္ ...ဟုတ္ ........"
သူ႕ဖက္ကိုလွည့္ၿပီး ေမးလာသည့္ ထိုလူေၾကာင့္ ခိုင္ၿမဲေယာင္နနျပန္ေျဖရင္း သူ႕ေၾကာင့္ထိုလူႏိုးသြားတာလားဆိုၿပီး အားနာမိသြားသည္ ။ သို႕ေသာ္ ထိုအသံကို သူရင္းႏွီးလြန္းတာေၾကာင့္ ႏွလံုးခုန္သံက တိုး၍ျမန္လာကာ ဂနာမၿငိမ္ျဖစ္လာသည္ ။ သူ ထိုသူဘယ္သူလဲဆိုုတာကို သိခ်င္စိတ္ျပင္းျပသြားၿပီး မ၀ံ့မရဲႏွင့္ လူတစ္ကိုယ္လံုး ကားထဲေရာက္ေအာင္ အရင္၀င္ထိုင္လိုက္သည္ ။ၿပီးေနာက္ လက္ထဲက ကိုင္ထားတဲ့ ဖုန္းရဲ႕ Flashlight ကိုဖြင့္ကာ ထိုသူရဲ႕ မ်က္ႏွာစီကို ထိုးလိုက္သည္ ။
ဖုန္းအလင္းေရာင္ေၾကာင့္ မ်က္စိက်ိန္းစပ္သြားဟန္တူၿပီး ထိုသူ သူ႕ရဲ႕မ်က္ႏွာကို လက္နဲ႕ ကာထားကာ ခိုင္ၿမဲကို စိတ္ဆိုးသြားသလို ေျပာလာသည္ ။
" ဘာလို႕သူမ်ားမ်က္ႏွာကို ဖုန္းမီးနဲ႕ ထိုးရတာလဲ ။ ခင္ဗ်ား အားမနာတတ္ဘူးလား.........."
" ကေလး .................."
ေသခ်ာတယ္ ဒါ ကေလးအသံ ။ မ်က္ႏွာကို သဲသဲကြဲကြဲမျမင္ရေသးေပမယ့္ ဒီပံုစံက ကေလးပံုစံနဲ႕ တူလြန္းအားႀကီးသည္ ။ တစ္ဖက္မွ ရုတ္တရက္ၿငိမ္သြားၿပီးေနာက္ ထိုသူသည္ သူ႔မ်က္ႏွာကို ကာထားသည့္လက္ကိုဖယ္ၿပီး ခိုင္ၿမဲကိုျပန္ၾကည့္လာသည္ ။ ရုတ္တရက္ အံၾသသြားဟန္ ေငးလာၿပီးမွ ထိုသူခ်က္ခ်င္းပင္ မ်က္ႏွာလြဲသြားသည္ ။
" လူမွားေနတယ္ ..... ကြ်န္ေတာ္က စိုးရာျပည့္္ မဟုတ္ဘူး "
" ေမာင္က စိုုးရာျပည့္လို႕ ေခၚမိလို႕လား ။ ကေလးလို႕ပဲ ေခၚမိတာေလ "
ေသခ်ာသြားၿပီ သူက ကေလးမွ ကေလးအစစ္ ။ ဘာလို႕မ်ား ......... ဘာလို႕မ်ား ၂ နာရီေလာက္ အတူရွိခဲ့တာေတာင္ သူ နည္းနည္းမွ မမွတ္မိရပါလိမ့္ ။
ရာျပည့္ကလည္း ဘူးခံျငင္းရာမွ ရိုက္မစစ္ရဘဲ ေပၚသြားသည့္ သူ႕အေျဖေၾကာင့္ အနည္းငယ္ရွက္ရြံ႕သြားၿပီး ေခါင္းငံု႕ေနလိုက္သည္ ။ ရာျပည့္မွန္းလည္းသိေရာ ခိုင္ၿမဲသည္ အတင့္ရဲၿပီး ေရွ႕တိုးလာကာ သူ႕ခြန္အားႏွင့္ သိုင္းဖက္လုိက္သည္ ။
" အင့္ ........ ခင္ဗ်ား ........ ဒါဘာလုပ္တာလဲ ။ ရာရာစစ သူမ်ားကားေပၚတက္ၿပီး "
" ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကေလးရယ္ ။ကေလးကို ျပန္ေတြ႕တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဆိုတဲ့စကားပဲ ျပန္သံုးေနမိတယ္ ။ ေမာင္ေလ ကေလးကို ျပန္မေတြ႕ရေတာ့ဘူးထင္ထားတာ ။ ဒါေပမယ့္ ဘာလုိ႕ဒီေလာက္တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အိမ္အျပန္လမ္းမွာ လာေတြ႕ရတာလဲ မသိဘူး ။ ေမာင့္ကို ......ေမာင့္ကိုေလ ကံတရားက အခြင့္ေရးေနာက္တစ္ႀကိမ္ေပးလိုက္တာလား မသိဘူး "
နီးကပ္လြန္းသည့္ အေနအထားမွာ ေမာင့္ႏူတ္ခမ္းပါးမွာ စြဲကပ္ေနသည့္ ေဆးလိပ္နံ႕ေၾကာင့္ ရာျပည့္ မႏွစ္ၿမိဳ႕သလို ျဖစ္သြားမိၿပီး ေမာင္ ဘယ္တုန္းက ေဆးလိပ္ေသာက္တတ္သြားလဲ သူ ေတြးလိုက္မိသည္ ။ ၿပီးေတာ့ ေမာင္ပိန္သြားလိုက္တာ ။ အေမွာင္ထဲမွာေတာင္ ေမာင့္ရဲ႕မ်က္ႏွာေလးက အရင္လို ျပည့္ျပည့္ၿဖိဳးျဖိဳး မရွိေတာ့ဘူး ။ ခြန္အားအျပည့္နဲ႕ သိုင္းဖက္လာသည့္ လက္အစံုကို သူ မတြန္းထုတ္မိေသာ္လည္း စကားလံုးေတြနဲ႕ ျငင္းဆန္လိုက္မိသည္ ။
" ကံတရားက ေမာင့္ကို အခြင့္ေရးေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထပ္ေပးရင္ေတာင္ ငါ့ဖက္က ေမာင့္ကုိဘာအခြင့္အေရးမွ ထပ္မေပးႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ေကာ ......."
ေအးေအးစက္စက္ ထြက္ေပၚလာသည့္ ရာျပည့္အသံက လြန္ခဲ့သည့္ ၁ ႏွစ္ေက်ာ္ကထက္ပုိၿပီး ေအးစက္လြန္းသည္ ။
ရာျပည့္ကို သိုင္းဖက္ထားတဲ့ လက္ေတြက အားေလွ်ာ့သြားေပမယ့္ အနီးကပ္ျမင္ေနရသည့္ မ်က္ႏွာေခ်ာေခ်ာကိုၾကည့္ၿပီး ဒီလူကို သူ ဘယ္နည္္းနဲ႕မွ လက္မလႊတ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ ပိုေသခ်ာသြားသည္ ။
သူဘယ္ေတြးဖူးမွာလဲ ။ ခ်စ္ရသူကို ျပန္ေတြ႕ဖို႕ မ၀့ံမရဲ ေမွ်ာ္လင့္မိေပမယ့္ ခုလို ကားတစ္စီးတည္းမွာ ခရီးသည္အျဖစ္ တူတူ ျပန္ေတြ႕ရလိမ့္မယ္လို႕ ။
အို ........ ကေလးဖက္က အခြင့္ေရးမရွိေတာ့ဘူးလို႕ ဆိုလည္း ဘာအေရးလဲ ။
ေ၀းသြားတုန္းက သူနားလည္ထားတာ အခ်စ္ဆိုတာ ေပးဆပ္ျခင္းလို႕ ။ ကေလးေပ်ာ္မယ္ဆိုရင္ သူ စြန္႕လႊတ္ေပးပါ့မယ္ဆိုၿပီး လိုက္မရွာဘဲေတာင္ ေနခဲ့တာ ။ သူမဟုတ္တ့ဲ အျခားတစ္ေယာက္နဲ႕ လက္ထပ္ၿပီး ဘ၀ကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျဖတ္သန္းမယ္ဆို သူေက်နပ္ပါတယ္လို႕ ေတြးခဲ့ဖူးတာ ။
ခုေတာ့ ......
ကေလးကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ျပန္ေတြ႕ေတာ့ သူ ေတြးမိတာက.....
ကေလးကို ဒီဘ၀မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ ေနာင္ဘ၀မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူတစ္ဦးသာလွ်င္ ပို္င္ဆိုင္ခ်င္တယ္ ။ ရွိခဲ့တ့ဲအမွားေတြအတြက္ ကေလးေက်နပ္တဲ့အထိ သူေတာင္းပန္သြားမယ္ ။ ေပးသမွ်နာက်င္မႈေတြကို လက္ခံမယ္ ။ အဓိက ကေလးကို ေနာက္တစ္ခါ မဆံုးရံူးရရင္ေတာ္ၿပီ ။
ခ်စ္တယ္ ........ အၿမဲတမ္းအတြက္ ခ်စ္ေနဆဲပဲ ။
-------------------
23.7.2019
အမွန္ ဒီ Fic ကို Ex-Boyfriend လို႕ နာမည္ေပးရမွာ ဟီးဟီး ။ စိတ္မပူပါနဲ႕ ဟိုတစ္ပုဒ္နဲ႕ plot တူတယ္ထင္ရေပမယ့္ မတူပါဘူး ။
Unicode
တစ်နွေပြီးဆုံးသွားပြီး နောက်ထပ်နွေရာသီတစ်ခုကို ကျော်ဖြတ်ပြီးနောက် ........
၁ နှစ်ခွဲခန့်အကြာ........
အချိန်တစ်ချို့ကုန်ဆုံးသွားပြီး အခြေနေတစ်ချို့ ပြောင်းလဲသွားပြီ ။ ခိုင်မြဲသည် ကင်မရာတစ်လုံးပိုက်လျှက် ကျောပိုးအိတ်တစ်လုံးလွယ်ပြီး ရောက်တတ်ရာရာ ခရီးထွက်နေခဲ့၏ ။ အိမ်ကထွက်သွားတယ်လို့ မပြောရုံတမယ် ခိုင်မြဲ အိမ်မကပ်တော့တာ တစ်နှစ်နီးပါးခန့်ရှိပြီ ။ တစ်ခါတလေဆို သူ ချင်းတောင်ဖက်သို့ ရောက်နေသည်ဟု သတင်းကြားပြီး တစ်ခါတလေဆို သူ ရှမ်းပြည်ဖက်မှာဟု သတင်းကြားသည် ။ သူ ဘယ်သွားလဲ ၊ ဘယ်မှာ ရှိလဲ ဘယ်သူမှ မသိကြပေမယ့် သူ့ဘဏ်အကောင့်ထဲမှာ ပုံမှန်ဝင်လာတတ်သည့် ငွေအမောက်တွေကြောင့် လမ်းမှာခရီးစရိတ်ပြတ်ပြီး ဒုက္ခရောက်မှာကို မပူပန်ရ ။ တစ်သက်လုံး သူ့ကိုအနိုင်လိုချင်တဲ့ ကိုကိုက ခုနောက်ပိုင်း သူ ဘာလုပ်လုပ် အလျော့ပေးကာ နောက်ကွယ်ကနေ ထောက်ပံ့မှု ပြုလုပ်ပေးသည် ။ မေမေတို့ကလည်း သူ စိတ်ချမ်းသာရင်ပြီးရောဆိုပြီး ဘာဆိုဘာမှ ဝင်မပြောကြတော့ ။ ဒါပေမယ့် တစ်လတစ်ခါပဲ ဖြစ်ဖြစ် ၊ နှစ်လတစ်ခါပဲဖြစ်ဖြစ် အိမ်ကိုပြန်လာခဲ့ဖို့တော့ တောင်းဆိုတတ်သည် ။
ဒီနေရာက တောင်ပေါ်ဒေသမလို့ လေတိုက်ရင် အရိုးစိမ့်နေအောင်ကို အေးတာ ။ သူ စီးလာတဲ့ ကားက မှန်လုံဆိုပေမယ့် ဘယ်ကြားက လေတွေတိုးလာမှန်းမသိ ၊ အေးအေးစိမ့်စိမ့်နဲ့ သူကားပေါ် အိပ်လျှက် ပါလာသည် ။ တောင်တန်းအကွေ့အကောက်ကြောင့် ကားက ပုံမှန်အရှိန်အတိုင်းသွားနေပြီး ကားပေါ်မှာလည်း မနက်ခင်း ဈေးလာရောင်းကြသည့် လူအများပါလာကြသည် ။ မနက် ၅ နာရီမထိုးသေးပေမယ့် ကားတစ်စီးလုံးက ဆူညံနေပြီး သူ နားမလည်တဲ့ ဘာသာစကားကိုပြောဆိုနေကြသည် ။ ကားထဲမှာပင် အရောင်းအဝယ်တည့်နေကြတော့ သူ့အရပ်သူ့ဒေသနဲ့တော့ ကိုက်နေတာပဲ ။
" ဂိတ်ဆုံးပြီနော် .........."
ကားဆရာ အော်သံကြောင့် ခိုင်မြဲ အိပ်ချင်မူးတူးနှင့် မျက်လုံးပွင့်လာပြီး ဘေးဘီဝဲကြည့်လိုက်တော့ ကားထဲမှာ သူအပါအဝင် သုံးလေးယောက်ပဲ ရှိတော့သည် ။ ခြေထောက်အောက်မှ ချထားတဲ့ ကျောပိုးအိတ်ကို ယူလိုက်ပြီး ကားပေါ်က လျှင်မြန်စွာပင် ဆင်းသွားလိုက်သည် ။ ကားဂိတ်ဆိုပေမယ့် ရှေ့နားမှာ ဈေးရှိလို့ မနက်ဝမ်းစာဖြည့်ဖို့တော့ ပူစရာမလိုတော့ဘူးပေါ့ ။ ဒါပေမယ့် အရေးကြီးတာက သူ့ကို လာကြိုမယ်ဆိုပြီး ခုထိ အရိပ်အယောင်မတွေ့သေးသည့် စည်သူဆိုသည့် ဟိုအကောင် ။
ဒါကြောင့် ရှာမတွေ့မှာစိုးလို့ သူ ကားရဲ့မနီးမဝေးမှာ ရပ်နေလိုက်ပြီး ဖုန်းထုတ်ဆက်လိုက်သည် ။
Ringing..............
" အေး.......ခိုင်မြဲကို.......ငါရောက်လာပြီ ခဏစောင့်ဦး "
" ငါ လမ်းတစ်ဝက်မှာကတည်းက မင်းရောက်နေတယ်လို့ပြောတာ ကြားလိုက်သလားလို့ ။ ခွေးကောင် ....... ခပ်မြန်မြန်လာ ... ငါဗိုက်ဆာလို့ သေတော့မယ် ။ ညကတည်းက ဘာမှ မစားရသေးဘူး "
" ငါ တကယ်ရောက်ပြီ ........ ဟော ... ငါ မင်းကိုတွေ့ပြီ ။ မင်းဆီလာခဲ့မယ် ..ဖုန်းချလိုက်ပြီနော် "
မင်းကိုတွေ့ပြီသာ ဆိုတယ် ကိုယ်က သူ့ကိုခုထိမတွေ့သေး ။ မကြာပါဘူး ........ ဖွတ်ချက်ဖွတ်ချက် မြည်တဲ့ တရုတ်ဆိုင်ကယ်တစ်စီးနဲ့ သူ့ရှေ့ရောက်လာတဲ့ သူငယ်ချင်းကို မှတ်မိအောင် မနည်းကြည့်ယူလိုက်ရသည် ။
" ဟေ့ကောင် ... ခိုင်မြဲ ။ ကြည့်နေပုံက ငါ့ကိုများ ဒုက္ခသည်မှတ်နေလားမသိဘူး "
" သိဘူးလေ ...... သူငယ်ချင်းတွေမတွေ့တာကြာလို့ ပြန်တွေ့ရင် ကားတွေ ရဟတ်တွေနဲ့ သောက်ရမ်း အထင်ကြီးဖို့ကောင်းလာမယ်လို့ ထင်ခဲ့တာ ။ ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး မင်းနဲ့ကျမှ မွဲတေနေလို့ လူရုပ်တောင် မပေါက်တော့တာလဲ "
ခိုင်မြဲကို စကားကြောင့် စည်သူ ဆိုင်ကယ်ပေါ်က ဆင်းလာပြီး သူ့ဂုတ်ပိုးကို လက်ဝါးနဲ့ ရိုက်ချလိုက်သည် ။
" ဒီနေရာမှာ မင်းက ဧည့်သည် ၊ ငါက အိမ်ရှင်နော် ။ စကားပြော မဆင်ခြင်ရင် မင်းကို ဈေးကောင်းကောင်းနဲ့ မှောင်ခို ရောင်းပစ်မှာ "
" ငါ့ကို ဈေးကောင်းရမယ်လို့ ထင်ရင် မင်းမှားသွားမှာပေါ့ ။ ဒါတွေထားလိုက် .... ငါဗိုက်ဆာနေပြီ ။ မနက်စာ အရင်စားရအောင် "
" အင်း ...... ဒီမှာက ဈေးပေါပြီး ကောင်းတာ အကုန်ရှိတယ် ။ သွားရအောင် .........."
နှစ်ဦးသား လဖက်ရည်ဆိုင်သို့ အရင်ဝင်ပြီး စားစရာအရင်မှာရင်း ရှေးဟောင်းနှောင်းဖြစ်တွေ ပြန်ပြောနေလိုက်သည် ။
အဆင်ပြေပြီလို့ထင်ထားကာမှ ဒဏ်ရာကို ပုဆိန်နဲ့ပြန်ပေါက်တဲ့ စည်သူစကားကြောင့် ခိုင်မြဲ အဆင်မပြေတော့။
" ဒါနဲ့ ....... မင်းနဲ့ ရာပြည့် ဘယ်တော့လောက် ယူမှာလဲ ။ တစ်သက်လုံး ဒီအတိုင်းပဲ တွဲတော့မှာလား "
သောက်လိုက်ကမ်းဆိုး မသိတဲ့ကောင် ။ စလာကတည်းက တခြားအကြောင်းပြောနေတဲ့ သူငယ်ချင်းကို ဒီမေးခွန်းမေးမှ ဖြစ်မှာလား ။ လက်ထဲမှာကိုင်ထားတဲ့ မုန့်ကို ပန်းကန်ထဲပြန်ထည့်ရင်း စိတ်မပါသလို ခိုင်မြဲ ဖြေချလိုက်သည် ။
" ငါတို့ လမ်းခွဲလိုက်ပြီ "
မယုံကြည်နိုင် ဖြစ်သွားတဲ့ စည်သူမျက်နှာက ခိုင်မြဲအပေါ် အားနာမှုအပြည့် ။ အားနာပေမယ့်လည်း သိချင်စိတ်က ထိန်းမရပြန်ရော ။
" ဘာလို့လဲ ....... မင်းတို့ သိပ်ချစ်ခဲ့ကြတယ်မလား "
" သိပ်ချစ်ခဲ့ကြရုံနဲ့ လမ်းမခွဲရဘူးဆို သိပ်ကောင်းမှာပဲ ။ ငါ့အမှားပါ ... ငါ့အမှားတွေကြောင့် သူ ငါ့ကို မုန်းသွားတာ ။ ငါမကောင်းခဲ့လို့ သူ ငါ့ဆီက ထွက်ပြေးသွားတာ "
" သူ အခု ဘယ်မှာလဲ ......."
" သိရင်တော့ ငါမင်းဆီကို လာမနေဘူး ။ သူ့ကိုပဲ သွားရှာတယ် "
စိတ်မကောင်းလိုက်တာ သူငယ်ချင်းရာလို့ ပြောလိုက်ချင်ပေမယ့် ညိုးငယ်နေသည့် ခိုင်မြဲ မျက်နှာကိုမြင်တော့ စည်သူလည်း အလိုက်သိလေး တိတ်ဆိတ်သွားသည် ။ လက်စသတ်တော့ သူ့သူငယ်ချင်း အသည်းကွဲနေတာကိုး ။ သူကလည်း သူပဲ ..... အလိုက်ကမ်းဆိုး မသိလိုက်တာ ။ စောစောစီးစီး သူငယ်ချင်းကို ဝမ်းနည်းအောင် လုပ်မိပြီ ။
ပျက်ယွင်းနေတဲ့ ခိုင်မြဲ မျက်နှာကိုကြည့်ပြီး စည်သူ သက်ပြင်းချကာ အနည်းငယ်ကျန်နေသေးသည့် လဖက်ရည်ကို အကုန်သောက်ရန် ခွက်ကိုယူပြီး ပါးစပ်နားတေ့လိုက်သည် ။ သို့သော် ပါးစပ်နားမရောက်ခင်မှာပင် သူ့လက်ကို လမ်းကိုင်လိုက်တဲ့ ခိုင်မြဲကြောင့် စည်သူ လန့်သွားလေ၏ ။
" ဆက်မေးဦးလေ ။ မင်း ဘာလို့ ဆက်မမေးတော့တာလဲ ။ ဒီနှစ်တွေမှာ ငါ့ကို သူ့အကြောင်းမေးတဲ့သူက မင်း ပထမဦးဆုံးပဲ ။ ငါလေ သူ့အကြောင်း တစ်ယောက်ယောက်ကို အရမ်းပြောပြချင်ခဲ့တာ ။ ငါတို့ ဘယ်လောက်ထိ ချစ်ခဲ့တဲ့အကြောင်း ၊ ငါ ဘယ်လောက်ထိ အမှားတွေကို ဆက်တိုက် လုပ်မိခဲ့တဲ့အကြောင်း တစ်ယောက်ယောက်ကို ပြောပြချင်ခဲ့တာ ။ ဒါကြောင့် ငါ့ကို သူ့အကြောင်း ဆက်မေးပေးပါလား "
ဘုရားရေ.......... ခိုင်မြဲကို ဒီနေရာမှာတော့ မငိုချလောက်ပါဘူးနော် ။ စောစောစီးစီး လျှာရှည်မိတဲ့သူမှားတာ..... အိမ်ရောက်တဲ့အထိစောင့်ပြီး မေးလိုက်ရင် မြွေကိုက်သေမှာမလို့လား ။ ခုတော့ မရတော့ဘူး .... ခိုင်မြဲကိုက လဖက်ရည် နောက်တစ်ခွက်နဲ့ မုန့်ဟင်းခါးတစ်ပွဲ ထပ်မှာပြီးနေပြီ ။ သူ ဒီအကြောင်းကို လဖက်ရည် ဆိုင်ပိတ်တဲ့အထိများ ပြောဖို့ အစီစဉ်ရှိနေလား မသိဘူး ။
************
စည်သူတို့ မြို့မှာ သူ ရောက်နေတာ တပတ်ပြည့်တော့မယ် ။ ပုံမှန်ဆို ခရီးသွားရင် သူ တည်းခိုခန်း ၊ဒါမှမဟုတ် မိုတယ်တွေမှာ အတည်းများပေမယ့် ဒီတစ်ခါတော့ စည်သူနဲ့ပဲ ကပ်နေလိုက်သည် ။ ပြီးတော့ သူ့ရဲ့မပြီးသေးတဲ့ ပုံပြင်တွေကို ဆက်ပြောပြခဲ့သည် ။
အမှန်တော့ ခိုင်မြဲ အိမ်မှာမနေချင်လို့သာ ဟိုသွားဒီသွားလုပ်နေတာ ။ ခုနောက်ပိုင်း ခရီးထွက်ရတာကို သူ နည်းနည်း ငြီးငွေ့ချင်လာပြီ ။ ဒါကြောင့် ဒီတစ်ခါပြန်ရောက်ရင်တော့ သူ အလုပ်လေး ဘာလေးရှာပြီး အတည်တကျပြန်နေရင် ကောင်းမလာဟု တွေးမိသေးသည် ။ လောလောဆယ်တော့ သူ့ခံစားချက်တွေကို ရင်ဖွင့်လို့ရတဲ့ သူငယ်ချင်းရှိနေတာကြောင့် မြိုသိပ်ထားသမျှ အတိုးချ စီကာပတ်ကုံး ပြောနေမိသည် ။
" မင်းမှားတာပေါ့ ........ မင်း အကြီးကြီးကို မှားတာ ။ စိုးရာပြည့်က မင်းအပေါ်ဘယ်လောက်ထိ နားလည်မှု ပေးနိုင်လဲဆိုတာ ဘေးလူတောင် သိတယ် ။ ငါ့သူငယ်ချင်းကို ဒီလို လူစားမျိုး ဖြစ်နေလိမ့်မယ်လို့ ငါမထင်ခဲ့ဘူး ။ မင်းကွာ ..... လူစိတ် မရှိတဲ့ကောင် "
အစကတော့ စည်သူ ခိုင်မြဲကို အပြစ်တင်စကားမပြောပါဘူး ။ ဒါပေမယ့် သုံးလေးရက်ကြာပြီးနောက် အခါတရာမက နားထောင်လိုက်ရတဲ့ ကြေကွဲဖွယ်ရာ အချစ်ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်ကြောင့် ဘာပြီးရင် ဘာလာလဲ သူ အလွတ်ရနေပြီ။ ထို့အတူ စိုးရာပြည့်အပေါ် လုပ်ရက်ခဲ့တဲ့ ခိုင်မြဲကို သူငယ်ချင်းဖြစ်နေတာတောင် သူ မုန်းမိတော့မည် ။
လက်ထဲက အအေးသံဗူးကို ပိန်ရူံ့သွားတဲ့အထိ ညစ်ခြေလိုက်ရင်း ခေါင်းငိုက်ငိုက်စိုက်လျှက် ခိုင်မြဲ ဆိုလာသည် ။
" ငါမှားတာ ငါသိပါတယ် ။ ငါ့အမှားတွေ အတွက်လည်း ငါနောင်တရနေပါပြီ ။ ငါလေ ....... သူ့ကို အရမ်းတောင်းပန်ချင်တာပဲ ။ ချစ်ခွင့်မရှိတော့ဘူးဆိုရင်တောင် တောင်းပန်ခွင့်တော့ ရချင်သေးတယ် ။ ဒါပေမယ့်လည်း ငါက သူ့မျက်စိရှေ့တောင် သွားဖို့ မတန်တဲ့ကောင်ပါကွာ ။ မတော်တဆ သူနဲ့လမ်းမှာတွေ့ခဲ့ရင်တောင် ငါ သူ့ကို နောက်ကွယ်ကနေပဲ ပုန်းပြီး ကြည့်နေမှာ ။ သူရှေ့သွားပြီး သူ စိတ်အနှောက်ယှက်ဖြစ်အောင် မလုပ်ရက်ဘူး "
" ငါ နားလည်ပါတယ် သူငယ်ချင်းရာ ။ ဒါပေမယ့် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် အပြစ်တင်တဲ့ စိတ်နဲ့တော့ တစ်ဘဝလုံး မရှင်သန်သွားပါနဲ့ ။ မင်း ဒီလိုဖြစ်နေတာ သူကကော မြင်ချင်ပါ့မလား ။ ဝမ်းနည်းစရာတွေ ခေါင်းထဲက ခဏ ထုတ်ထားလိုက် ။ လာ .. ငါတို့ ညစာ စားရအောင် ။ အမိုးက ဟင်းကျက်ပြီတဲ့ "
ထိုင်နေတဲ့ ကွပ်ပျစ်ပေါ်ကထပြီး နှစ်ဦးသား ထမင်းစားရန် မီးဖို ခန်းထဲ ဝင်သွားလိုက်သည် ။ ညစာစားပြီးသော် သိပ်မမှောင်သေးတာမို့ အပြင်ပြန်ထွက်ထိုင်နေတုန်း စည်သူရဲ့ ဖုန်းမြည်လာတာကြောင့် သူ ဖုန်းကို ကောက်ကိုင်လိုက်သည် ။
Ringing ............
" ကျားသားမိုးကြိုး .... ဖုန်းတွေဘာတွေ ဆက်လို့ ။ မင်းဆက်လာတာနဲ့ အတော်ပဲ ဒီမှာ ခိုင်မြဲကိုလည်း ရောက်နေတယ် "
" ..............."
" အဆင်ပြေပါတယ်။ မင်း သူနဲ့ပြောကြည့်ချင်လား "
" ................."
" အင့် ......... ခိုင်မြဲ ။ ဟိုကောင် ငအုတ် ..........."
မတွေ့တာ ကြာပြီမလို့ ခိုင်မြဲ ဖုန်းကိုလွဲပြောင်းယူပြီး နူတ်ဆက်လိုက်သည် ။
" နေကောင်းလား ......... အုတ်ကြီး "
" ငါ့နာမည်ကို ဖျက်ခေါ်တာ ခုထိ မတော်သေးဘူးလား ။ ဒါနဲ့ မင်း အဲ့အထိ ဘာသွားလုပ်တာလဲ "
" အားနေလို့လေ ။ ငါ့ဘာငါ ဘာဖြစ်ဖြစ်ပေါ့ ။ မင်းကို သံတော်ဦး တင်ရမှာလား "
" စကားပြောတာ အခုထိ အချိုးမပြေဘူး ။ မင်း ပျောက်နေတာ အချိန်တော်တော်ကြာတယ်နော် ။ စိတ်အထင် မင်းနဲ့ မတွေ့တာ တစ်နှစ်လောက်ရှိပြီလားလို့ ။ ဒီနေ့ မင်းရဲ့ကောင်လေးကို မြင်မှ ငါ မင်းကို တော်တော်လေး သတိရသွားတာ ။ ဒါပေမယ့် ဘယ်လို ဆက်သွယ်ရမှန်း မသိလို့ မဆက်သွယ်ခဲ့တာ "
ဒီကောင် မူးကြောင်ရူးကြောင်နဲ့ ဘာထပြောနေပါလိမ့် ။ ငါ့မှာ ရာပြည့်ကလွဲလို့ ဘယ်ကောင်လေး ရှိဖူးလို့လဲ ။ သူပြောနေတဲ့လူက ရာပြည့်ဆိုရင် ဒီကောင် ငါ့ကို ဂျင်းထည့်ဖို့ ကြိုးစားနေတာပဲ ။
" ဆေးသောက်ရင် လှုပ်သောက်သိလား ။ ငါ့မှာ ဘာကောင်လေးမှ မရှိတော့ဘူး ။ရှိခဲ့ဖူးတဲ့တစ်ယောက်ကလည်း အခု ဒီနိုင်ငံမှာ မဟုတ်ဘူး "
" ခွေးသား .......... စေတနာကို စော်ကားတယ် ။ မင်းပြောတယ်နော် စိုးရာပြည့်က ဒီနိုင်ငံမှာ မရှိတော့ဘူးဆို ။ ဒါဆို မနက်က စင်တာထဲမှာ မြင်ခဲ့ရတာက ဝိညာဉ်တစ်ကောင်လား ။ အစက လူမှားတယ်ထင်ပြီး နူတ်မဆက်ဘဲ နေလိုက်တာ သူနဲ့အတူ ပါလာတဲ့လူကြီးက ပြည့်လို့ ခေါ်တာ ကြားမှ ငါလူမမှားဘူးဆိုတာ သိလိုက်ရတယ် ။ Hey bro..... မင်း သူနဲ့ ရန်ဖြစ်ထားတာလား ။ ဒါဆိုလည်း သူ့ကို ဂရုစိုက်ပါကွာ ။ မဟုတ်ရင် သူများလက်ထဲ ပါသွားလိမ့်မယ် "
မဟုတ်သေးဘူး ။ တစ်ခုခုတော့ တစ်ခုခုပဲ ။ ဒီကောင် အုတ်ကြီး သူ့ကို တမင်စနောက်နေတာလား ။ ထိုင်နေရင်းနဲ့ ခိုင်မြဲ စိတ်တွေထိန်းမရ ဖြစ်ကာ ချက်ချင်း မတ်တပ်ရပ်ပြီး ထိုနေရာမှာ ခေါက်တုန့်ခေါက်ပြန်လျှောက်လိုက်သည် ။
" နေဦး ........ မင်း ဘာပြောလိုက်တာလဲ ။ မင်း ရာပြည့်ကို စင်တာထဲမှာ မြင်လိုက်တယ်ဆိုတာက တကယ်လား ။ ပြီးတော့ လူတစ်ယောက်က သူ့ကို ပြည့်လို့ခေါ်လိုက်တယ်ဆိုတာကရော တကယ်လား "
" မင်းကို လိမ်လို့ ငါဘာရမှာလဲ "
ဝုန်း. .......!
ဖုန်းကိုပိတ်ချပြီး အိမ်ထဲဝင်ရန်အလုပ် ကွပ်ပျစ်နဲ့ ဝိုင်တိုက်မိလို့ သူ့ပေါင်တစ်ဖက် တော်တော်လေး နာသွားသည် ။ ဒါပေမယ့် နာကျင်မှုကို ဂရုမစိုက်အားဘဲ ဖုန်းကို ပစ်ချပေးရင်း အိမ်ထဲ ပြေးဝင်သွားသည် ။
" ဟေ့ကောင် .........ခိုင်မြဲ ။ ဘာဖြစ်တာလဲ ...... ဖြေးဖြေးသာသာ လုပ်ပါဦး "
စည်သူစကားကို ခိုင်မြဲ နားမထောင်အား ။ တစ်ခဏအကြာမှာတော့ သူ့ကျောပိုးအိပ်ကိုလွယ်လျှက် ခိုင်မြဲ ပြန်ထွက်လာပြီး အမောတကော ပြောလာသည် ။
" ငါ့ကို ကားဂိတ်လိုက်ပို့ပေး ။ ငါ ခုချက်ချင်း ပြန်မလို့ "
" မင်း ရူးနေလား ။ ဒီအချိန် ညဖက်ကြီး ဘယ်ကားမှ မထွက်ဘူး ။ ဘာကိစ္စလဲ မသိပေမယ့် မနက်မှ အေးဆေးသွားပါလား ။ ငါ ကားပေါ်ထိ ပို့ပေးမယ်ကွာ "
" မရဘူး ......... ခုချက်ချင်း ပြန်မှ ဖြစ်မယ် ။ သူ ... သူ ပြန်ရောက်နေပြီ "
အဆက်စပ်မရှိသည့် ခိုင်မြဲစကားကြောင့် စည်သူ နားရူပ်သွားသည် ။
" သူ ဆိုတာက ............"
" ရာပြည့် ........ ငါ့ရဲ့ချစ်သူ ရာပြည့် ...... သူ့ကို အုတ်ကြီးက မြင်လိုက်တယ်တဲ့ ။ သူမှသူ အသေအချာပဲတဲ့ "
" မင်းပြောတော့ မတော်တဆ သူ့ကို လမ်းမှာ တွေ့ရင်တောင် နောက်ကွယ်ကနေပဲ ပုန်းပြီးကြည့်မယ်ဆို ။ သူရှေ့သွားပြီး သူ စိတ်အနှောက်ယှက်ဖြစ်အောင် မလုပ်ရက်ဘူးဆို "
ခိုင်မြဲပြောထားတဲ့စကားကို အမှတ်ရသူ စည်သူက ခိုင်မြဲ ဖြစ်ပျက်နေသည့်ပုံကိုမြင်တော့ အမြင်ကတ်ကတ်နှင့်ပြောလိုက်ရာ ပစ္စည်းတွေကို အိတ်ထဲ ကမန်းကတမ်းကောက်ထည့်နေသည့် ခိုင်မြဲမှ ပြန်ချေပလိုက်သည် ။
" အဲ့တာက ပြန်မတွေ့နိုင်တော့ဘူးထင်လို့ ပြောလိုက်တာ ။ အခု ပြန်တွေ့ရဖို့ မျှော်လင့်ချက်ရှိတယ်ဆိုတော့ သူ့ကိုတောင်းပန်ဖို့ ငါသွားမှကို ဖြစ်မယ် "
************
ညဖက်ရောက်ပြီဆိုတော့ လေအေးတွေ ပြန်တိုက်ပြီလေ ။ ဆိုင်ကယ်စီးလာတာမလို့ နှစ်ဦးသားလမ်းမှာ တော်တော်လေး ခိုက်ခိုက်တုန် ချမ်းနေပြီ ။ ဂိတ်ကိုသွားလည်း ဒီအချိန် ဘယ်ကားမှ မလာနိုင်တာမလို့ ဟိုင်းဝေးလမ်းမပေါ်ကို တန်းမောင်းခိုင်းပြီး တခြားမြို့က ဆင်းလာတဲ့ ကားကို တားပြီး လမ်းကြုံလိုက်ပါရင် ကြံလိုက်သည် ။
နှစ်ဦးသား လမ်းဘေးမှာ ဆိုင်ကယ်ထိုးရပ်ရင်း လမ်းကြုံလိုက်လို့ရမယ့် ခရီးသည်တင်ကားကို စောင့်လိုက်သည် ။ နာရီဝက်ကြာသည်အထိ မည်သည့်ကားမှ ရောက်မလာသေး ။ ရောက်လာသည့် ကားတစ်ချို့ကလည်း သူတို့နဲ့ လမ်းမကြုံ ။ ဒါကိုတောင် ခိုင်မြဲ လက်မလျော့သေး ။
ခုမှ ည ၇ နာရီကျော်ရှိသေးပေမယ့် ညက အတော်လေးမှောင်နေပြီ ။ ခပ်ဝေးဝေးကနေ မီးအလင်းရောင်ကို မြင်လိုက်ရာ ခိုင်မြဲ မြင်သာအောင် ဖုန်းမီးဖွင့်ပြီး လက်ကို ဝေ့ယမ်းပြလိုက်သည် ။ ကံမကောင်းစွာနဲ့ ကားလေးက သူတို့ကို ကျော်တက်သွားသည် ။
" တီး ................! "
ခိုင်မြဲ စိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့ လမ်းဘေးမှာ ပြန်ရပ်လိုက်စဉ် စောနက သူတို့တားစီးတဲ့ကားက ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ ရပ်ပြီး ဟွန်းတီးလိုက်တာကြောင့် လက်မှိုင်ကျနေတဲ့ ခိုင်မြဲ မျှော်လင့်ချက်တွေ ပြည့်ဝသွားသလို ပျော်ရွှင်သွားပြီး အိတ်ကိုဆွဲကာ ကားဆီသို့ပြေးသွားလိုက်သည် ။
ကားအနားကို ရောက်သော် မှန်တစ်ဝက်ချထားသည့် ယာဉ်မောင်းသူဖက်ခြမ်းကိုသွားပြီး အကူညီတောင်းလိုက်သည် ။
" ဟိုလေ ........ ကျွန်တော် ရန်ကုန် သွားချင်လို့ ။ ဦးလေးတို့က ဘယ်အထိ သွားမလို့လဲ မသိဘူး ။ လမ်းတူရင်လမ်းကြုံလိုက်ချင်လို့ပါ "
ယာဉ်မောင်းက သူ့နံဘေးက မိန်းကလေးကို တစ်လှည့် နောက်ခန်းကို တစ်လှည့်ကြည့်ပြီး ခိုင်မြဲကို ကားပေါ်တက်ရန် ပြောလိုက်သည် ။
" ငါတို့လည်း ရန်ကုန်ထိသွားမှာ ။ လိုက်ခဲ့ ....နောက်ခန်းမှာ နေရာလွတ်သေးတယ် "
" ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ။ တကယ့်ကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ် "
ခိုင်မြဲ ယာဉ်မောင်းတဲ့သူကို အကြိမ်ကြိမ်ကျေးဇူးတင်စကားပြောရင်း ခပ်လှမ်းလှမ်းက စည်သူကို လက်ပြနူတ်ဆက်လိုက်သည် ။ ပြီးနောက် ကျောပိုးအိတ်ကို ရှေ့ထုတ်ကာ ကားနောက်ခန်းတံခါး ဖွင့်ပြီး ဝင်ထိုင်လိုက်သည် ။
ကားပေါ်မှာက ရှေ့ခန်းမှာ ယာဉ်မောင်းသည့် လူကြီးနှင့် အသက်နည်းနည်းငယ်သည့် အမျိုးသမီးတစ်ဦးရယ် နောက်ခန်းမှာက သူနဲ့ရွယ်တူကောင်လေး တစ်ယောက်ရယ်သာ ပါလို့ သူ့အတွက် နေရထိုင်ရ သိပ်မခက်တော့ ။ မတော်လို့ လူအပြည့်ပါလာရင် သူပါလိုက်တက်လာလို့ နေရာကျပ်သွားရင် သူလည်း အားနာ ရဦးမယ် ။
သူတို့ကားလေးသည် တောင်အချိုးအကွေ့အတိုင်း မောင်းနှင်သွားပြီးနောက် ခိုင်မြဲလည်း ကားပေါ် ရင်ခုန်စွာ လိုက်ပါလာလိုက်သည် ။ ဟိုရောက်ရင် သူ ရာပြည့်ကိုတွေ့အောင်ရှာမယ် ။ ပြီးရင် တောင်းပန်မယ် ။ ၁ က ပြန်စဖို့ အခွင့်အရေးမရှိတော့ဘူးဆိုရင်တောင် နောက်ဆုံးအနေနဲ့ပဲဖြစ်ဖြစ် ကလေးမျက်နှာကို မြင်ခွင့်ရချင်သေးတယ် ။
သူက ရင်ခုန်လွန်းလို့ အိပ်မရပေမယ့် သူ့ဘေးကကောင်လေးကတော့ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်ပင် အိပ်စက်နေသည် ။ မီးအလင်းရောင် ကောင်းကောင်းမရတာတစ်ကြောင်းရင် ထိုလူက သူ့မျက်နှာကို ပုဝါတစ်စနဲ့ အုပ်ထားတာရယ်ကြောင့် ညီလေးလား အကိုလား သူ မသိသေး ။ နူတ်ဆက်ချင်ပေမယ့် အိပ်စက်နေသူကို အနှောက်အယှက်မပေးချင်၍ သူ ဆိတ်ဆိတ်ပင်လိုက်ပါလာလိုက်သည် ။
၂ နာရီခန့်ကြာသော် သူတို့ကားလေးသည် ယာဉ်ရပ်နားစခန်းတစ်ခုမှာ ထိုးရပ်သွားလေ၏ ။
" ဦးတို့ ညစာ ဝင်စားလိုက်ဦးမယ် ။ ကောင်လေး ...... မင်းကော လိုက်စားလေ "
" မစားတော့ဘူး ... ဦးလေး ။ စားလာလို့ ။ ကျွန်တော် အပြင်ထွက်စောင့်နေလိုက်မယ် ။ အေးဆေးစားကြပါ ... ဒီနားလေးမှာပဲ ကျွန်တော်ရှိနေမယ် "
အမှန်တော့ သူ ရင်ခုန်လွန်းလို့ ဗိုက်မဆာနိုင်တော့တာ ။ ဒါပေမယ့် သူများကားထဲ ကျန်နေခဲ့ဖို့ကလည်း မသင့်တော့ ကားထဲကထွက်ပြီး အပြင်ဖက်မှာ ဆေးလိပ်သောက်ရန်ထွက်လိုက်သည် ။ သူ့ကိုပြောပြီးနောက် ယာဉ်မောင်းဦးလေးက ကားနောက်ခန်းမှာ အိပ်နေသည့် လူကို လှုပ်နိူးလိုက်သည် ။
" လူလေး ........ ဦးတို့ ညစာဆင်းစားမလို့ ။ လူလေးလည်း တစ်ခုခုစားဦးလေ ။ နေ့လည်ထမင်းစားပြီးကတည်းက ဘာမှ ထပ်မစားထားဘူးမလား ။ ခဏနေ ဗိုက်ဆာဦးမယ် "
ကားအပြင်ရောက်နေလို့ ခိုင်မြဲ ထိုသူမျက်နှာကို ကောင်းကောင်းမမြင်ရပေမယ့် တီးတိုးပြောသံကိုတော့ နားစွန်နားဖျား ကြားလိုက်ရပါသည် ။
" စားချင်စိတ်မရှိသေးဘူး ။ ပြန်လာရင် မုန့်နည်းနည်းပါးပါးဝယ်ခဲ့လိုက် "
" ကောင်းပြီ .... အနားယူလိုက်ဦးနော် ။ ဦးလေး မုန့်ဝယ်ခဲ့လိုက်မယ် "
ကားတံခါးကို ပြန်ပိတ်ခဲ့ပြီး ယာဉ်မောင်းဦးလေးနဲ့ မိန်းကလေးငယ်က ညစာအတွက်ဆိုင်တစ်ဆိုင်ကို ဝင်သွားသည် ။ ခိုင်မြဲသည် ဆေးလိပ်ဖွာနေရင်း ရန်ကုန်ရောက်ဖို့ ဘယ်လောက်ကြာနိုင်လဲ တွက်ချက်လိုက်သည် ။ သူတို့သာ လမ်းမှာ ထပ်မနားဘူးဆို မနက် ၇ နာရီလောက်ဆို ရောက်လောက်ပါတယ် ။ အိမ်မှာမနေဘဲ လျှောက်သွားနေသည့် သူ့အဖြစ်ကို ဒီတစ်ခါ နောင်တအရဆုံးပဲ ။
ဖုန်းသုံးမယ်ဆိုပြီး အိတ်ကပ်ကို စမ်းလိုက်ရာ သူ့ဖုန်းကားထဲမှာ ကျန်ခဲ့မှန်းသိလို့ သူ ကားထဲကို တစ်ချက်ချောင်းကြည့်ပြီး ကားတံခါးကို သာသာလေးဖွင့်လိုက်သည် ။ တစ်ဖက်ကိုလှည့်အိပ်နေသည့် ဟိုလူ စိတ်အနှောက်ယှက်မဖြစ်စေရန် ခိုင်မြဲ ဖြေးဖြေးချင်း သူ့အိတ်ကို ဇစ်ဖွင့်ပြီး နှိုက်လိုက်သည် ။
" ခင်ဗျားက လမ်းကြုံလိုက်လာတဲ့သူလား ........."
" ဗျာ ........... ဟုတ် ...ဟုတ် ........"
သူ့ဖက်ကိုလှည့်ပြီး မေးလာသည့် ထိုလူကြောင့် ခိုင်မြဲယောင်နနပြန်ဖြေရင်း သူ့ကြောင့်ထိုလူနိုးသွားတာလားဆိုပြီး အားနာမိသွားသည် ။ သို့သော် ထိုအသံကို သူရင်းနှီးလွန်းတာကြောင့် နှလုံးခုန်သံက တိုး၍မြန်လာကာ ဂနာမငြိမ်ဖြစ်လာသည် ။ သူ ထိုသူဘယ်သူလဲဆိုတာကို သိချင်စိတ်ပြင်းပြသွားပြီး မဝံ့မရဲနှင့် လူတစ်ကိုယ်လုံး ကားထဲရောက်အောင် အရင်ဝင်ထိုင်လိုက်သည် ။ပြီးနောက် လက်ထဲက ကိုင်ထားတဲ့ ဖုန်းရဲ့ Flashlight ကိုဖွင့်ကာ ထိုသူရဲ့ မျက်နှာစီကို ထိုးလိုက်သည် ။
ဖုန်းအလင်းရောင်ကြောင့် မျက်စိကျိန်းစပ်သွားဟန်တူပြီး ထိုသူ သူ့ရဲ့မျက်နှာကို လက်နဲ့ ကာထားကာ ခိုင်မြဲကို စိတ်ဆိုးသွားသလို ပြောလာသည် ။
" ဘာလို့သူများမျက်နှာကို ဖုန်းမီးနဲ့ ထိုးရတာလဲ ။ ခင်ဗျား အားမနာတတ်ဘူးလား.........."
" ကလေး .................."
သေချာတယ် ဒါ ကလေးအသံ ။ မျက်နှာကို သဲသဲကွဲကွဲမမြင်ရသေးပေမယ့် ဒီပုံစံက ကလေးပုံစံနဲ့ တူလွန်းအားကြီးသည် ။ တစ်ဖက်မှ ရုတ်တရက်ငြိမ်သွားပြီးနောက် ထိုသူသည် သူ့မျက်နှာကို ကာထားသည့်လက်ကိုဖယ်ပြီး ခိုင်မြဲကိုပြန်ကြည့်လာသည် ။ ရုတ်တရက် အံသြသွားဟန် ငေးလာပြီးမှ ထိုသူချက်ချင်းပင် မျက်နှာလွဲသွားသည် ။
" လူမှားနေတယ် ..... ကျွန်တော်က စိုးရာပြည့် မဟုတ်ဘူး "
" မောင်က စိုးရာပြည့်လို့ ခေါ်မိလို့လား ။ ကလေးလို့ပဲ ခေါ်မိတာလေ "
သေချာသွားပြီ သူက ကလေးမှ ကလေးအစစ် ။ ဘာလို့များ ......... ဘာလို့များ ၂ နာရီလောက် အတူရှိခဲ့တာတောင် သူ နည်းနည်းမှ မမှတ်မိရပါလိမ့် ။
ရာပြည့်ကလည်း ဘူးခံငြင်းရာမှ ရိုက်မစစ်ရဘဲ ပေါ်သွားသည့် သူ့အဖြေကြောင့် အနည်းငယ်ရှက်ရွံ့သွားပြီး ခေါင်းငုံ့နေလိုက်သည် ။ ရာပြည့်မှန်းလည်းသိရော ခိုင်မြဲသည် အတင့်ရဲပြီး ရှေ့တိုးလာကာ သူ့ခွန်အားနှင့် သိုင်းဖက်လိုက်သည် ။
" အင့် ........ ခင်ဗျား ........ ဒါဘာလုပ်တာလဲ ။ ရာရာစစ သူများကားပေါ်တက်ပြီး "
" တောင်းပန်ပါတယ် ကလေးရယ် ။ကလေးကို ပြန်တွေ့တဲ့ အချိန်မှာတောင် တောင်းပန်ပါတယ်ဆိုတဲ့စကားပဲ ပြန်သုံးနေမိတယ် ။ မောင်လေ ကလေးကို ပြန်မတွေ့ရတော့ဘူးထင်ထားတာ ။ ဒါပေမယ့် ဘာလို့ဒီလောက်တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် အိမ်အပြန်လမ်းမှာ လာတွေ့ရတာလဲ မသိဘူး ။ မောင့်ကို ......မောင့်ကိုလေ ကံတရားက အခွင့်ရေးနောက်တစ်ကြိမ်ပေးလိုက်တာလား မသိဘူး "
နီးကပ်လွန်းသည့် အနေအထားမှာ မောင့်နူတ်ခမ်းပါးမှာ စွဲကပ်နေသည့် ဆေးလိပ်နံ့ကြောင့် ရာပြည့် မနှစ်မြို့သလို ဖြစ်သွားမိပြီး မောင် ဘယ်တုန်းက ဆေးလိပ်သောက်တတ်သွားလဲ သူ တွေးလိုက်မိသည် ။ ပြီးတော့ မောင်ပိန်သွားလိုက်တာ ။ အမှောင်ထဲမှာတောင် မောင့်ရဲ့မျက်နှာလေးက အရင်လို ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုး မရှိတော့ဘူး ။ ခွန်အားအပြည့်နဲ့ သိုင်းဖက်လာသည့် လက်အစုံကို သူ မတွန်းထုတ်မိသော်လည်း စကားလုံးတွေနဲ့ ငြင်းဆန်လိုက်မိသည် ။
" ကံတရားက မောင့်ကို အခွင့်ရေးနောက်တစ်ကြိမ် ထပ်ပေးရင်တောင် ငါ့ဖက်က မောင့်ကိုဘာအခွင့်အရေးမှ ထပ်မပေးနိုင်တော့ဘူးဆိုရင်ကော ......."
အေးအေးစက်စက် ထွက်ပေါ်လာသည့် ရာပြည့်အသံက လွန်ခဲ့သည့် ၁ နှစ်ကျော်ကထက်ပိုပြီး အေးစက်လွန်းသည် ။
ရာပြည့်ကို သိုင်းဖက်ထားတဲ့ လက်တွေက အားလျှော့သွားပေမယ့် အနီးကပ်မြင်နေရသည့် မျက်နှာချောချောကိုကြည့်ပြီး ဒီလူကို သူ ဘယ်နည်းနဲ့မှ လက်မလွှတ်နိုင်ဘူးဆိုတာ ပိုသေချာသွားသည် ။
သူဘယ်တွေးဖူးမှာလဲ ။ ချစ်ရသူကို ပြန်တွေ့ဖို့ မဝံ့မရဲ မျှော်လင့်မိပေမယ့် ခုလို ကားတစ်စီးတည်းမှာ ခရီးသည်အဖြစ် တူတူ ပြန်တွေ့ရလိမ့်မယ်လို့ ။
အို ........ ကလေးဖက်က အခွင့်ရေးမရှိတော့ဘူးလို့ ဆိုလည်း ဘာအရေးလဲ ။
ဝေးသွားတုန်းက သူနားလည်ထားတာ အချစ်ဆိုတာ ပေးဆပ်ခြင်းလို့ ။ ကလေးပျော်မယ်ဆိုရင် သူ စွန့်လွှတ်ပေးပါ့မယ်ဆိုပြီး လိုက်မရှာဘဲတောင် နေခဲ့တာ ။ သူမဟုတ်တဲ့ အခြားတစ်ယောက်နဲ့ လက်ထပ်ပြီး ဘဝကို ကောင်းကောင်းမွန်မွန် ဖြတ်သန်းမယ်ဆို သူကျေနပ်ပါတယ်လို့ တွေးခဲ့ဖူးတာ ။
ခုတော့ ......
ကလေးကို နောက်တစ်ကြိမ်ပြန်တွေ့တော့ သူ တွေးမိတာက.....
ကလေးကို ဒီဘဝမှာပဲဖြစ်ဖြစ် ၊ နောင်ဘဝမှာပဲ ဖြစ်ဖြစ် သူတစ်ဦးသာလျှင် ပိုင်ဆိုင်ချင်တယ် ။ ရှိခဲ့တဲ့အမှားတွေအတွက် ကလေးကျေနပ်တဲ့အထိ သူတောင်းပန်သွားမယ် ။ ပေးသမျှနာကျင်မှုတွေကို လက်ခံမယ် ။ အဓိက ကလေးကို နောက်တစ်ခါ မဆုံးရူံးရရင်တော်ပြီ ။
ချစ်တယ် ........ အမြဲတမ်းအတွက် ချစ်နေဆဲပဲ ။
-------------------
23.7.2019
အမှန် ဒီ Fic ကို Ex-Boyfriend လို့ နာမည်ပေးရမှာ ဟီးဟီး ။ စိတ်မပူပါနဲ့ ဟိုတစ်ပုဒ်နဲ့ plot တူတယ်ထင်ရပေမယ့် မတူပါဘူး ။