"Kaybetmek söz konusuysa çok yetenekliyim."
~~~~~~~
Arkadaşlar vote ve yorumlar çok az. Sizden istediğim vote atmanız ve yorum yapmanız size güveniyorum.
~~~~~~
Kıvanç'tan
Doğa gittikten sonra bizimkilerin yanına döndüm.
-Korkmaz ailesi bir yere ayrılmak yok. Doğa Hanzade sizinle daha doğrusu tüm Korkmazlarla birşey konuşacakmış.
Herkes onaylayan mırıltılar çıkarırken bende kendimi bir sandalyeye attım.
Aradan 10 dakika geçmişti ki salondaki büyük ekran açıldı. Sonra salonu bir erkek sesi doldurdu.
Bu neydi şimdi?
-Herkese merhaba Korkmaz ailesi. Şimdi bu kim diyorsunuz hemen kendimi tanıtayım ben ERTAN TAN. Bir zamanlar Yılmaz ve Yeliz çiftinin ortanca kızlarının kaybolma sebebi. Evet onu sizden koparan bendim. Şu zamana kadar aradınız ama adımı dahi bulamadınız. Beni şaşırtan asıl konu kızınız beni bulmayı başardı bana çok yaklaştı. Ama ben oyunu level atlattım. Şimdi sizi bir araya getirme vakti.
Duyduklarıma inanamıyordum. Düşünmeye fırsat bulamadan ekranda fotoğraflar belirdi. B-bu Doğanın 2 yaşındaki halleriydi. Sonra gittikçe büyümeye başladı. Ve bizi asıl şaşırtan sondaki fotoğraftı. Doğa HANZADE.
-Bu gerçek olamaz.
Babamın sesiyle ona döndüm yıkılmıştı.
-Yo yoo gerkçek Yılmaz KORKMAZ, bunların hepsi gerçek. Ama bunca yıl acı çekmenizi izlemek gerçekten eğlenceliydi. Ve şimdi şu yüzleriniz ah gerçekten çok komiksiniz. Şimdiii dediğim gibi level atladık sıradaki oyunumuza hazır mısınız?
Ben çok eğlenicem.
Sonrası sessizlik. Bu Ertan mıdır nedir. Şimdi s*çtım ağzına. Annem bir yerde ağlarken Azra ona destek olmaya çalışıyordu ama annemden farksızdı babam ise bir yere oturmuş kafasını ellerinin arasına almış yere bakıyordu. Diğerlerine baktım. Amcamlar, kuzenlerim hepsi berbat haldeydi.
Çalan telefonumla hepsi bana döndü. Arayan Doğaydı.
-Alo Kıvanç ben otele yaklaştım.
-T-tamam Doğa bekliyoruz bekliyoruz.
Doğa dememle herkes ayaklandı.
-Ne ol-
O sırada iki ses duyuldu biri
Oyun başlasın.
Diğeri ise büyük bir çarpışma sesi. Ama bu ses telefondan gelmedi dışarıdan geldi.
-Baba ambulansı ara!
Koşarak dışarı çıktık.
Hayır hayır hayır.
Ve gördüğüm manzara ile kalbim tekledi. Zorlukla arabadan çıkıp diğer tarafa geçen Doğa kafası ciddi şekilde kanıyordu. Ve karnında bir cam parçası vardı. Elinde ise sıkı sıkı tuttuğu Korkmaz ailesine ait kolye vardı.
Onu tekrar kaybedemem. Ona doğru adım atarken birden yere yığıldı.
Annemin acı dolu haykırışı kulaklarıma ilişti.
Koşarak yanına gittim.
-Hayır hayır sakın Doğam sakın beni bırakma tekrar dayanamam.
Hem ağlıyor hemde saklıyordum. Ambulans sesi ile oraya döndüm. Sağlık ekipleri Doğayı dikkatlice sedyeye aldılar. Arabaya bindirdiler.
Vakit kaybetmeden yanına bindim. Elini tuttum, kolyeyi tutan eline. Hızla hastaneye ulaştığımızda geldiğimiz hastaneye baktım. Bizim hastaneydi. Doğayı ameliyathanede alırlarken eli elimden ayrıldı kolye yere düştü eğilip yerden alırken kapı kapandığında elimdeki kolye ile bakakaldım. Uzun zaman sonra ağlıyordum. Kalbim deli gibi acıyodu. Onu ikinci defa kaybedemem. Tekrar olmaz. Koşuşuturma sesleri ile oraya döndüm.
-Kıvanç nerde? Kızım nerde benim? Tekrar kaybedemem onu.
Anneme hızla sarıldım.
-Kaybetmeyeceğiz anne gitmesine izin vermeyeceğiz.
Bir anda bayılması ile düşmeden kucağıma aldım. O sıra bizi gören hemşire koşturarak yanımıza geldi.
-Beni takip edin
Onu takip edip girdiği odaya girdim. Babam da arkamdan gelmişti. Annemi yavaşça yatağa yatırdım. Hemşire ilk önce tansiyonuna baktı. Sonra da serum bağladı. Sonrasında bize döndü.
-Geçmiş olsun.
Çıktıktan sonra babama döndüm. Çok yıkılmıştı. Oda anlamış olacak ki
-Sen git oğlum ben kalırım.
Acı birşekilde gülümseyip odadan çıktım. Ameliyathanede kapısının oraya geldiğimde Azra yere çökmüş kafasını dizlerine dayamıştı.
O sırada yanımıza koşarak biri geldi
-D-Doğa nerde?
-Sen kimsin?
-Oğuz. Doğanın arkadaşıyım.
-Ameliyatta.
-Kim yaptı peki.
-Ertan mıdır nedir.
Oğuz neye uğradığını şaşırmış görünüyordu. Sinirle ellerini saçından geçirdi.
-Yine mi lan yine mi. O p*ç bunu ödeyecek!
Daha çok kendi kendine konuşuyor gibiydi.
-Senin kadar bende öfkeliyim. Ama anlat önce kim bu Ertan. Bizi kardeşimden ayıran kişi olduğunu biliyorum ama sadece bu kadar değil daha fazlası var. Haksız mıyım?
-Siz öğrendiniz mi??
Şaşırmıştı neden ki.
-Evet Doğayı beklerken öğrendik, niye şaşırdın.
-Bunu size kendisi açıklayacaktı. Ama Ertan önce davranmış belli ki. Konuşmamız gerek hemde acil ama burda değil.
-Tamam gidelim.
Ben adımlarken.
-Bizsiz nereye Kıvanç.
Arkama döndüğümde Halil ve Mert bize doğru geliyordu.
-Doğayı neredeyse hiç tanımamış olabiliriz ama onu bizden koparan piç hakkında bizde birşeyler öğrenmek isteriz.
Bu sırada Azra koşarak yanıma geldi ve bana sarıldı.
-Abi dikkatli olun ve çabuk gelin.
-Tamam güzelim bir şey olursa arayın.
Gözleri dolu dolu kafasını salladı ve kızların yanına gitti.
Bizde arabalara geçtik direksiyona Oğuz geçti.
-Nereye?
-Doğanın evine.
10 dakinanın ardından eve varmıştık. Kapıda bir sürü koruma vardı.
-Oğuz normal bir holding sahibi biri için korumalar fazla değil mi?
-Siz onun da bilmiyorsunuz değil mi?
-Neyi?
Derin bir nefes alarak gelin dedi. Kapıya gittik bize eşlik eden koruma kapıyı açıp gitti. Oğuzu takip edip salona ilerledik. Masanın üzerinde bir kutu vardı kanlı bir kutu.
-Anlatacak mısın artık.
-Öncelikle koruma fazlalığının sebebi Doğa bir mafya. Tabi bende.
-Mafya mı?
Şaşırmıştık Doğa nasıl mafya olabilir.
-Evet mafya lakabını belki duymuşsunuzdur. KIZIL KRALİÇE
-Yer altının korkulan mafyası mı?
-Evet kesinlikle o. Ertan meselesine gelirsek sizi yıllar önce ayıran adamdan daha fazlası. Onu büyüten ailesini Doğanın gözleri önünde öldürdü.
-Bu adam ölmeyi çoktan haketmiş.
Halil kesinlikle haklıydı onu öldürücem.
-Bununla da kalmadı bu zamana kadar resmen dalga geçti. Ara ara attığı mesajlar mektuplar. Silahlı saldırılar.
-O zaman kesin ölücek. Peki bu kutu ne.
-Aç bak.
Kutuyu elime aldım kan tazeydi. Kapağını kaldırdığımda fotoğraflar vardı. Benim küçüklüğüme ait fotoğraflar, doğanın küçüklük fotoğrafları ve not. Okuduğmda kaşlarım havaya kalktı.
-Bu iş biticek.
Telefonum çalınca baktım. Arayan Azraydı.
-A-abi o, o ameliyattan çıktı. Ne olur gel.
-Tamam geliyorum güzelim.
-Ameliyattan çıkmış.
Hızla evden çıkığ hasteneye gittik Azrayı görünce onub yanına gittim ağlıyordu.
-A-abi o kötü.
-Nasıl kötü
Ne kötüsü kötü olmamalı. Doktor bize doğru geliyordu.
-Geçmiş olsun Doğa hanımın karnındaki camı çıkarmayı başardık ama çok derine girmemesi bir artı. Malesef hayati tehlikesi devam ediyor. Üzülerek söylemeliyim ki eğer 24 saat içerisinde bir düzelme görülmezse komaya girme ihtimali çok yüksek. Geçmiş olsun.
Olmaz olmaz bizi tekrardan bırakamaz.
Sinirle duvara yumruk atmaya başladım kendime hakim olamıyordum. Sanırım yine sinir krizi geçiriyorum. Halil ve Mert kollarımdan tuttular Azra ağlayarak gelip sıkıca sarıldı. İlacım buydu.
-Abi ne olur sakinleş. Sana ihtiyacımız var.
Kollarım bırakılınca artık daha sakindim. Kolarımı Azraya doladım.
Umarım Doğaya da böyle sarılma şansım olur.
Umarım.
~~~~~~~~~~
Yb sınırı:100 yorum + 150 beğeni
~~~~~~~~~~
Kalem yorgun, gece uzun.
Hikmet Anıl ÖZTEKİN