Τον κοιτάζω και με κοιτάζει μέσα στα μάτια ώσπου άξαφνα μας τηλεμεταφερει στη λίμνη. Με ξαπλώνει και εξαφανίζεται...ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΕ! Ο ΔΕΙΛΌΣ! ΤΟ ΓΟΥΡΟΥΝΙ! Ο.... Ο ... ΓΑΜΩ!!!
Αλλά δε φταίει αυτός! Εγώ η ηλίθια φταίω ! Βάλε την αναθεματισμένη φωτιά κι ας τους να καούν! Της αξίζει να τον έχει! Ήρθε και με άφησε εδώ έχοντας ακόμα την αίσθηση του μέσα μου ...Ήρθε και με άφησε για να πάει σε εκείνη...Ήρθε και με άφησε για μια θνητή!!!! Γρυλιζω γεμίζοντας με θυμό και χτυπάω τόσο δυνατά τα χέρια μου στο χώμα που θα ορκιζόμουν ότι είδα μια ρωγμή στο έδαφος. Πώς μπόρεσε; Πώς τόλμησε να φοβηθεί μη μας δει η Τζέιν; Και ποια είναι στη τελική η Τζέιν; Ένα μικρό δειλό ανθρωπάκι είναι! Την αγαπάει όπως εικάζει; Ανάθεμα αν κάποιος που αγαπάει κάνει έρωτα σε κάποιον άλλο με αυτό το τρόπο!!! Κι εγώ;; Εγώ ήρθα εδώ με ένα σκοπό και τι ;; Κατέληξα να πηδιέμαι μαζί του ! Είμαι αξία της μοίρας μου !! Καλά να πάθω! Έτσι όπως τα έκανα καλά να πάθω! Στο διαολο κι αυτός κι αυτή και όλοι τους ! Αρχίζω και κλωτσαω τις πέτρες ώσπου αισθάνομαι το κορμί μου να παίρνει φωτιά...Τα φτερά βγαίνουν από τη πλάτη μου και τεντωνουν δεξιά και αριστερά μου... Αυτή είναι δύναμη παλιό μαλακά κι όχι τα φορεματάκια του αγρού, τα ξανθά μακριά μαλλιά και τα γαλάζια μάτια!
Δε δίνω δεκάρα για την επικείμενη αποτυχία που θα μου χρεώσουν!
Αυτό ήταν... Γυρίζω πίσω!!!
Δύο ημέρες αργότερα....
Καθισμένη αρκετά ψηλά πάνω στην οροφή της έπαυλης των Μερντ , αναρωτιόταν αν έπραξε σωστά. Το ταξίδι διήρκησε μιάμιση περίπου μέρα μα από την ώρα που επέστρεψε ένιωθε εκνευρισμένη. Μόλις την είδαν όπως ήταν φυσικό πάγωσαν όλοι... Όλοι εκτός από το Ζέιν που τον έστειλε ο πατέρας της στη δυτική φρουρά από το ξημέρωμα. Και πάλι όμως... Πώς θα τον έβλεπε; Πώς θα τον άφηνε να τη δαγκώσει;
Χτύπησε τα φτερά της αναμεταξύ τους και πιάνοντας το πρόσωπο της έβγαλε μια τρομακτική κραυγή.
"Δε θέλω να με δαγκώσει!" Ψέλλισε και άρχισε να βρίζει ασταμάτητα τον Κίαν. Τον κατηγορούσε για όσα ένιωθε και βασικά τον κατηγορούσε και για το ΙΔΙΟ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ πως ένιωθε!! Δεν μπορούσε να χωνέψει πως την παράτησε τόσο απλά στη λίμνη....Όπως Δε μπορούσε να χωνέψει πως και η ίδια παράτησε για πρώτη φορά την αποστολή που της δόθηκε...Ο πατέρας της ζήτησε φυσικά εξηγήσεις μα εκείνη αρκέστηκε να του πει πως για όσο έμεναν οι δικοί τους μακριά θα ήταν ακακος. Πώς έκανε την επιλογή του και δεν άξιζε να τον φέρουν πίσω...
Πώς η θέση που του άξιζε και του αρμοζε ήταν η ίδια του η επιλογή. Η θνητή... Δεν ειχε λοιπόν κανενα νόημα να τον φέρει πίσω. Δεν ταίριαζε στο είδος τους. Θα ήταν παρείσακτος...
Εκείνος τη ρώτησε μονάχα ένα πράγμα... Γιατί δεν τον αποτελειωσε; εκείνη του είπε πως δεν ήταν στη δικαιοδοσία της από τη στιγμή που η θνητή είχε ακόμα τη φύση της και δεν τη μεταμόρφωσε... Ο πατέρας διέταξε άμεσα το διοικητικό συμβούλιο των φατριών στέλνοντας μήνυμα σε όλους τους αρχηγούς και η Σερ αποσύρθηκε στο δωμάτιο της. Ένα δωμάτιο που δε τη χώραγε όπως ήταν φυσικό και κατέληξε στην οροφή...
"Γιατί; Γιατί δεν με άφησε να πεθάνω στη μπανιέρα; Τώρα θα είχαμε τελειώσει... θα γινόμουν ακόμα ένα θύμα που δεν επέστρεψε!" Είπε φωναχτά και κάνοντας ένα απότομο τίναγμα των φτερών της πέταξε μακριά. Πέταξε ψηλά και χάθηκε στα σύννεφα ψάχνοντας να βρει τον εαυτό της ...
****
"Δε θα ξαναγυρίσει..." λέει λυπημένη και παίρνει τα εργαλεία για το κήπο.
"Ας μη το κάνει Τζέιν!αρκετά προβληματίστηκαμε με τη γάτα! Έλεος δηλαδή!"απαντάω και με αγριοκοιταει. Παίρνει τα πράγματα της και βγαίνει έξω.
Από προχθές που γύρισε πιστεύει πως το σκότωσα όσες φορές κι αν της έχω πει ότι τα αίματα στο κρεβάτι ήταν δικά μου... Δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι κόπηκα αλλά τι να έλεγα;
Η ... Η Σερ δεν επέστρεψε ξανά. Υποθέτω θα επέστρεψε πίσω. Ξέρω πως αυτό που έκανα ξεπέρασε τα όρια μα δεν υπήρχαν επιλογές. Δεν μπορούσα να αφήσω τη Τζέιν να μπει και να με δει μια άγνωστη για εκείνη γυναίκα στο κρεβάτι... Εκτός αυτού η Σερ θα τη σκότωνε κι εγώ θα βρισκόμουν ανάμεσα τους... Να παλεύω για να βρω σε ποιον θα χαρίσω τη ζωή...
Όσο το αίμα της εξασθενεί στο κορμί μου την αισθάνομαι σαν μια παλιά ανάμνηση. Μια γαμημένη μοναδική ανάμνηση... Ποτέ δεν πίστευα ότι θα τα παρατούσε. Το έκανε όμως και έπραξε σωστά. Έπειτα από τόσα χρόνια όσο κακό κι αν ακούγεται δε θα μπορούσα ποτέ να αφήσω τη Τζέιν και παράλληλα αυτά για τα οποία πάλεψα...Δεν θα μπορούσα ποτέ να επιστρέψω πίσω...Και να επέστρεφα μετά τι ;;;
Πλησιάζω το παράθυρο και κοιτάζω τη Τζέιν προσπαθώντας να νιώσω όπως πριν μα δεν έμαθα να ψευδομαι στον εαυτό μου. Ο πηλός που είχαμε στα χέρια μας και πλασαμε τα συναισθήματα μας ραγίζει...ραγίζει και φοβάμαι ότι θα σπάσει...
Ένιωθα τόσο ζωντανός πλάι της μα τώρα αισθάνομαι πως κάτι λείπει και πολύ φοβάμαι πως θα μου πάρει καιρό να συνέλθω. Είναι το καλύτερο για όλους όμως... Ούτε εγώ θα επέστρεφα για να διεκδικήσω το στέμμα μου ,ούτε κι εκείνη θα έμενε πλάι μου. Τη πρώτη φορά που την είδα στη λίμνη είχε πάνω της σημάδια από άλλο αρσενικό που σημαίνει πως κι εκείνη θα αισθάνεται όπως εγώ... Μόνο προβλήματα θα έφερνε η επιστροφή μου έπειτα από τόσα χρόνια και έπειτα από τόσο κόσμο που δολοφόνησα στο όνομα της αγάπης. Μιας αγάπης που τις τελευταίες μέρες τη νιώθω να ξεθωριάζει σαν παλιά φωτογραφία...
Πρέπει να αλλάξω βάση αν και κάτι μου λέει πως δύσκολα θα δεχθούμε επίθεση. Μπορεί η Σερ να έφυγε μα κάτι μου λέει πως θα αποτρέψει κι άλλους να έρθουν. Ήταν σκληρό να τη παρατήσω στη λίμνη και σίγουρα θα πιστεύει πως έκανα την επιλογή μου, και η αλήθεια είναι πως την έκανα...
Βγαίνω στο κήπο και πλησιάζω τη Τζέιν...
"Σου έχω πει ποτέ πόσο σ'αγαπάω;" τη ρωτάω και γυρίζει προς τα πίσω κοιτώντας με έκπληκτη με τα μεγάλα καταγάλανα μάτια της... Ξέρει ότι υπάρχει η αγάπη, ξέρει ότι μου έδειξε το δρόμο της μα ποτέ δεν με άκουσε να της το λέω κατ' αυτόν τον τρόπο.
Τινάζει τα χρυσαφένια της μαλλιά υπενθυμίζοντας μου τα μάτια της Σερ και αποτραβαω για λίγα δευτερόλεπτα το βλέμμα μου...
Έρχεται και με φιλάει γλυκά στο μάγουλο...
"Κι εγώ σ'αγαπάω Κίαν... Και θέλω να είμαστε ευτυχισμένοι...Τι έχεις; Το νιώθω πως κάτι έχεις...Δεν μου έκανες έρωτα δύο μέρες τώρα, ούτε καν τραφηκες από εμένα..."
Δεν ξέρω τι να της απαντήσω... Πώς να της πω ότι προσπαθώ να κρατήσω τη γεύση της Σερ για όσο μπορώ στα χείλη μου; Πόσο γελοία ακούγεται η σκέψη... Πόσο γαμημένα δύσκολο μου μοιάζει να άφηνα τη Τζέιν ενώ ταυτόχρονα ένιωθα τόσο όμορφα και φυσικά κάνοντας έρωτα στη Σερ ...
Πιάνω το μυαλό μου να τρελαίνεται...
"Δεν έχω τίποτα. Απλώς αισθάνομαι διαρκώς μια παρουσία γύρω μας και θέλω να φύγουμε από δω . Θέλω να ηρεμήσω Τζέιν..."
"Γιατί δεν αλλάζεις; Ίσως έτσι σταματήσουν να μας κυνηγάνε..."λέει ήρεμη μα δεν υπάρχει περίπτωση!
"Στο έχω ξαναπεί αγάπη μου. Δεν θα διώξω ποτέ τη φύση μου. Απομακρύνθηκα από τους δικούς μου, τους σφαγιασα για μας , μα είμαι δαίμονας...και Δαίμονας θα παραμείνω ..." της λέω και δακρύζει πάντα δακρύζει στο τέλος...
"Θέλω να κάνουμε παιδιά Κίαν...Να ζήσουμε φυσιολογικά. Πάνε τόσα χρόνια! Αφού μπορούμε να κάνουμε την επιλογή! Φοβάσαι να με αφησεις έγκυο γιατί δεν ξέρει τι θα προκύψει από την Ένωση μας μα εγώ το μόνο που θέλω είναι να είμαστε μαζί..."
"Συγγνώμη Τζέιν... Ήξερες ποιος ήμουν. Σου ξεκαθάρισα πως ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον τολμήσω να κάνουμε παιδιά μα όχι τώρα... Ακόμα βρισκόμαστε σε κίνδυνο" εκείνη σκουπίζει τα δάκρυα της και γυρίζει προς τα φυτά της.
"Τότε θα περιμένω...." λέει και της γυρίζω απλά τη πλάτη και φεύγω... Δεν μπορεί να καταλάβει πως με ένα παιδί όλα θα γίνουν χειρότερα. Εκτός από το γεγονός ότι το ανθρώπινο κορμί της μπορεί να μην αντέξει, δεν έχω ιδέα αν μπορεί να συλλάβει το παιδί μου. Είναι θνητή!
Της έστειλαν σε μένα για να μου φέρει το φως και να σταματήσω να σκοτώνω το κόσμο με σκοπό φυσικά να με σκοτώσει και κοίταξε μας... τρέχουμε σαν τους κυνηγημένος από το ίδιο μου το είδος...
Ακόμα δεν κατάφερα να βρω το καριολη που την έστειλε στο διάβα μου. Οι αναμνήσεις της είναι ελάχιστες και το πρόσωπο του δεν είναι ευδιάκριτο. Όπως και να έχει η κατάληξη και η μοίρα μας ήθελε μαζί...
Σας φιλώ....