Τούβλα, όσο προχωράω προς τη κεντρική αίθουσα συνεδριάσεων της φατριάς μας, χτίζω τούβλα. Σκέφτομαι τούβλα, σκέφτομαι τοίχο. Φτιάχνω τοίχο. Αν μπορούν και διαβάζουν το μυαλό, άλλο τόσο μπορώ κι εγώ να κρύψω τις σκέψεις μου. Υποθέτω πως το πετυχαίνω αν κρίνω από το αινιγματικό βλέμμα που εισπράττω από τον Κερτις.
"Καθίστε κύριοι!" Προσταζω με το κεφάλι ψηλά. Ο πατέρας μου παίρνει τη θέση του, ο Ζέιν όπως πάντα κάθεται στα δεξιά, εγώ μένω όρθια και οι τέσσερις άντρες κάθονται στην απέναντι πλευρά. "Και τώρα σας ακούω..."
"Καταρχήν συγχαρητήρια!" Αναφωνεί ο Ασβαρντ κοιτάζοντας τον πατέρα μου. "Η κόρη σου κατάφερε να με βγάλει από το μυαλό της μέσα σε... σε δύο λεπτά; Τόσο νομίζω διήρκησε η διαδρομή μέχρι την αίθουσα...Είναι Απλά εκπληκτική. Θαύμα της φύσης!"
Δε γελάω με το κομπλιμέντο. Δεν είμαι θαύμα της φύσης. Είμαι η ίδια η φύση! Είμαι αυτό που επιλέγω να είμαι. Αυτό που θελει να δει. Αυτό που η ανάγκη με κάνει να δείξω. Μαθαίνω γρήγορα... Ελίσσομαι ακόμα πιο γρήγορα και επιβιώνω. Ειμαι κυνηγός.
"Κερτις όλο αυτό είναι μια τρέλα..." επιμένει ο πατέρας μου.
"Όχι. Επιλογή είναι. Και εγώ την έχω ήδη κάνει μπαμπά. Και τώρα σας παρακαλώ μπορεί κάποιος να με ενημερώσει για το τι ακριβώς έχω να αντιμετωπίσω;"
Ο Κερτις καθαρίζει το λαιμό του. Είχα την εντύπωση πως οι αρχηγοί των φατριών πάντοτε μιλάνε μα αν κρίνω από τους σιωπηλους άντρες γύρω του, απογοητεύομαι με τη δυναμική τους. Λυπηρό...
"Ο γιος μου όπως σου είπα..." ξεκινάει μα τον σταματώ
"Τα βασικά κύριε Ασβαρντ. Το ζουμί..." γελάει. Είτε το διασκεδαζει, είτε με στέλνει όντως στο στόμα του λύκου... και εγώ δεν φοβάμαι τους λύκους...
"Ώραια λοιπόν, κάποτε ηταν πρώτος. Ατρωτος. Ήθελε έναν ολόκληρο στρατό για πρωινό. Ο γιος μου Σερ, ειναι ας πούμε... βασικά ήταν, ήταν ο πιο ισχυρός εν ζωή δαίμονας για αιώνες..."
"Πώς και δεν άκουσα ποτέ κάτι;"
"Κανείς δεν ακούει..."
"Συμφωνώ μα αν ήταν τόσο άξιος όλο και κάτι θα έφτανε στα αφτιά μου...Εγώ πως έφτασα στα δικά σας;" Ο Κερτις κοκκινίζει. Χτύπησα φλέβα; Ίσως...
"Πριν πέντε χρόνια υπήρχε εχεμύθεια ανάμεσα στις Φατριές. Τώρα μαθαίνεις και ακούς τα πάντα. Για να μην μακρυγορω, ο γιος μου ήταν ο μόνος που γεννήθηκε με πέντε σημαδια..."
"Πέντε;;; Αδύνατον!!" Αναφωνω και κοιτάζω το πατέρα μου ο οποίος έχει ένα βλέμμα Στα έλεγα εγώ....
"Ακριβώς Σερ. Δεν ξέρω πως προέκυψε. Υποθέτω ήταν δώρα... Έχει στοιχεία από κάθε είδος μέσα του. Ακούει, βλέπει το μυαλό σου... Προβλέπει την επόμενη κίνηση. Είναι κυνηγός, και ο πιο ικανός μάλιστα..."
"Δε το νομίζω..." παρασυρομαι και τον διακόπτω
"Άφησε με να ολοκληρώσω..." λέει χαμηλά και συνεχίζει " μέσα σε μόλις λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου, μπορεί να αλλάξει μορφή, να γίνει άνεμος αν το θελήσει...καταλαβαίνεις; Άνεμος! Μπορεί να γίνει σκιά, ζώο, πουλί...Να γίνει ο χειρότερος εφιάλτης σου. Να τρυπώσει στο μυαλό σου, να σου παίξει παιχνίδια, να σε παραλύσει και με ένα μόνο άγγιγμα...Δεν σχολιάζω καν το βλέμμα. Αλλάζει χρώμα... Μεταλλάσσεται ανάλογα με την περίσταση. Όπως καταλαβαίνεις, αν εμείς οι πεντε είμαστε οι πιο δυνατοί, εκείνος είναι όλοι εμείς μαζί. Ελέγχει τα στοιχεία της φύσης, γίνεται ένα με αυτά, φωτιά νερό αέρας γη, όπως ο αξιότιμος κύριος Ρεγκρατ " λέει και δείχνει τον κοντό. "Είναι κυνηγός, γρήγορος, θανάσιμος και μεταμορφώνεται...Όπως ο πατέρας σου . Είναι ικανός να σου δημιουργήσει παραισθήσεις, να της ζήσεις, και να πεθάνεις σε αυτές όπως ο κύριος Ντραουν στα αριστερά μου... Επίσης, οι πληγές του γιατρευονται με εξαιρετική ταχύτητα και αντέχει για περισσότερη ώρα στο ιδιο μας το δηλητήριο απο το δάγκωμα όπως ο κύριος Μπενεθ στα δεξιά...Και τέλος, έχει τα δικά μας στοιχεία. Της φατρίας των Ασβαρντ... Διαβάζει τις σκέψεις, επικοινωνεί με το μυαλό σου, έχει την ικανότητα της τηλεμεταφορας τόσο εμψυχης όσο και νεκρής ύλης, και το πιο σημαντικό από όλα..." ξάφνου σταματάει... ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΗΛΑΔΗ ΚΑΙ ΚΆΤΙ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΌ;;; ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΈΡΑΣ!
"Και το πιο σημαντικό καλή μου, είναι πως ο μόνος τρόπος να του προκαλέσεις ζημιά, είναι άγνωστος μέχρι στιγμής..."
"Υπέροχα!!!" Φωνάζω και χειροκροτώ αυθόρμητα μα όπως άρχισα έτσι σταματώ. Γυρίζω την πλάτη μου και νιώθω πως θα εκραγω... Αυτό το πράγμα, πλάσμα, η ότι διάολο είναι δεν ... Δεν ξέρω. Δεν έχω ξανακουσει κάτι τέτοιο στη ζωή μου. Δεν φοβάμαι...Ίσως θα τολμούσα να πω πως ανυπομονώ... Νιώθω σαν επιστήμονας που είναι έτοιμος να μελετήσει το πείραμα νούμερο 1.
"Σεριλύν;" Η απαλή φωνή του πατέρα μου σκάει στα αφτιά μου επαναφέροντας με στη πραγματικότητα.
"Δεν αλλάζει κάτι κύριοι!" Λέω καθώς γυρίζω και ακούω ένα σουσουρο από τους υπόλοιπους αρχηγούς. "Ο στόχος είναι δύσκολος μα..."
"Ο ΣΤΟΧΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΨΥΧΡΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΤΟΥ ΤΟΥ ΕΊΔΟΥΣ!" Φώναξε Ο έξαλλος ο πατέρας μου, σηκώνεται και κοπανάει τη παλάμη του στο τραπέζι. Τα χρυσαφένια του μάτια σκοτεινιάζουν και οι ιριδες παίρνουν φωτιά.
"Ηρεμησε επιτέλους πατέρα! Τι κι αν είναι δολοφόνος; Τι κι αν για μια θνητή επέλεξε να μας γυρίσει τη πλάτη; Τι και αν δεν έχετε βρει τόσα χρόνια το τρωτό του σημείο;; Δε φοβάμαι! Δε φοβήθηκα ποτέ και ούτε θα το κάνω! Είναι ένας Ασβαρντ ,ένας μεταλλαγμένος Ασβαρντ μα εγώ... Εγώ είμαι η γυναίκα που θα γράψει εκ νέου την ιστορία!" Ανακοινώνω με πάθος και στρέφω το βλέμμα στον Κερτις που με κοιτάζει περίεργα "Αν ο γιος σας θεωρείται άπιαστος, τότε ήρθατε στο κατάλληλο άτομο για να σας δείξει πως κανείς δεν είναι τέλειος. Το μόνο που θέλω από σας, είναι η τελευταία τοποθεσία. Σαν ιχνηλάτης, θα εντοπίσω την βασική του μυρωδιά και φυσικά θέλω κάτι..." ξάφνου βγάζει από τη τσέπη ένα κουτί. Το ανοίγει. Μέσα υπάρχει ένα κόκκινο πανί και κάτι μου λέει πως δεν έγινε κόκκινο από μόνο του.
"Είναι η μπλούζα του τελευταίου άντρα. Έχει πάνω το αίμα του όπως βλέπεις και την μυρωδιά του γιου μου. Είναι ότι έχω έπειτα από τόσα χρόνια που μπορεί να σε βοηθήσει. Επίσης..." κάνει μια παύση, χώνει το χέρι στην άλλη τσέπη και βγάζει ένα μικρό, ξύλινο κρεμαστό. Είναι ένα απλό κομμάτι ξύλου, δεμένο περίτεχνα από ένα μαύρο λουρί ενώ γύρω του έχει κάτι σαν ξεραμένα κλαδιά. "Αυτό, είναι ικανό να τον αποτρέψει από το να διαβάσει το μυαλό σου. Για να μην κουράζεσαι με το τοίχος..."
"Και αυτό!"Πετάγεται ο κοντός και βγάζει από τη δική του τσέπη ένα περικαρπιο θα έλεγα..." Με αυτό, η φωτιά δεν θα καιει. Το νερό,δεν θα τσούζει, ο αέρας, δεν θα σε παρασέρνει, και η γη δεν θα σε ταρακουνάει..." το αφήνει δίπλα από του Κερτις και το λόγο παίρνει ο Ντραουν
"Με αυτό, αν μπει στο κόσμο του μυαλού σου, θα το καταλάβεις . Θα μπορείς να τον παίξεις στις παραισθήσεις. Να μην γίνεις ένα με αυτές..." λέει και αφήνει ένα δαχτυλίδι . Είναι περίεργο...Όμορφα περίεργο. Μαύρη πέτρα. Ασημένιο περίβλημα...
"Πριν σου δώσει ο πατέρας σου το δικό του φυλαχτό, ειναι η σειρά μου !" Παίρνει θέση ο Μπενεθ. Εκείνος βγάζει ένα φιαλίδιο, αρκετά μικρό μα το υγρό του είναι σκούρο κόκκινο. Μοιάζει με αίμα... " Αν σε δαγκώσει και καταφέρει να σε δηλητηριάσει, η αν εσύ τον δαγκωσεις και νιώσεις πως το αίμα του καταστρέφει τα κύτταρα σου, πιες το. Δεν ξέρουμε τι πηγάζει απ το δάγκωμα του, μα εικάζω πως ίσως αυτό σε προστατέψει..."
Τους κοιτάζω και θέλω να βάλω τα γέλια...
"Όλοι οι προηγούμενοι πήγαν να τον βρουν με όλα αυτά;;;" ρωτάω περίεργα
"Ναι. Όλοι" απαντάει ξερά ο Κερτις.
"Κανένας όμως δεν επέστρεψε..." τον συμπληρώνει ο πατέρας μου και βγάζει κι εκείνος κάτι από τη δική του τσέπη...
"Αλήθεια τώρα; Θα μου δώσεις κι εσύ φυλαχτό;;"ρωτάω και μου χαμογελάει έπειτα από δύο ώρες θλίψης
"Εγώ θα σου δώσω το μενταγιον της μάνας σου... Έχεις τα χαρίσματα σου, από το είδος μας, δεν χρειάζεσαι προστασία. Είσαι ισχυρή, αρκεί να να ψαξεις βαθειά μέσα σου και να βγάλεις τον εαυτό σου κόρη μου..." βάζει κι εκείνος με τη σειρά του το μενταγιον μαζί με τα υπόλοιπα και μένω να τα κοιτάζω...
Που έχω μπλέξει;
Σας φιλώ....