Dedicated to:
jirocalatin
Nicole's POV
"J-jamie...."
Nasa isang sulok kasi sya at nanginginig. Medyo namumutla pa sya.
"J-jamie... ayos ka lang..?"- nag aalangang tanong ko.
Narinig ko pang kumalabog ang pinto pero hindi ko iyon pinansin. Naka-tuon lang ang atensyon ko kay Jamie. Nanginginig rin kasi sya at hindi ko alam kung nilalamig ba sya o ano.
Sa buong 10 years na magkasama kami, ngayon ko lang sya nakitang nagka-ganyan. She's my friend since nagkasisip ako. Yet, she's the strongest among the three of us. First, Julie. Medyo maarte pero mabait. Then ako, tama lang sa pagka-maarte pero si Jamie, sya ang naging arms naming magkakaibigan. Sya ang pinaka-matalino samin. Sya rin ang pinaka-matapang.
Kahit kailan, hindi ko sya nakitang umiyak. Hindi ko sya nakitang manghina sa lahat nang sitwasyon kahit sabihin pang masama ang pakiramdam nya. This is the first time.
"Anong nangyari sayo?!"- Maelee
Nakatingin lang sa malayo si Jamie habang nanginginig. Sh*t ano bang nangyayari sa kanya? Parang hindi nya kami napapnsin at parang wala rin syang nadidinig.
"Jamie?"- pagtawag ni Maelee. Unti-unti nyang nilapitan si Jamie sa tabi nang kama. Sumunod din ako kay Maelee.
"N-nilalamig ak-ako.."- bulong ni Jamie dahilan para mag-tinginan kami ni Maelee. Tumango si Maelee sakin, ibig sabihin, ako ang kukuha nang kape sa kusina.
Dali-dali akong bumaba at patakbong pumunta sa kusina nang makasalubong ko si Daryll na hinihingal. Humawak sya sa magkabilang balikat ko habang binabawi ang hininga nya. Para kasing may gusto syang sabihin pero hindi nya lang masabi.
Pinag-masdan ko sya mula ulo hanggang paa. Para syang hinabol nang sampung bakla sa itsura nya. Puro putik din ang mga sapatos nya at basang basa sya. Ngayon ko lang tuloy na realize na malakas na ang ulan sa labas.
"Anong nangyari?"- tanong ko.
Sa itsura nya kasi, mukhang ang sasabihin nya sakin ay masamang balita. Kinakabahan ako.
"Yung mga zombie.... kada-buwan, na-iimmune sila at nagiging malago ang senses nila kaysa sa tao..."- Daryll
Natigilan ako. Sa sitwasyon ngayon, mas lalong kailangan na naming maka-alis sa lugar na ito. Pero tungkol kay Jamie, parang impossibleng maka-alis kami ngayon.
"Bakit? Saan ka ba galing?"- tanong ko.
Nagbikit balikat sya. "Nanigarilyo lang."- saad nya bago inilagay ang dalawang kamay sa batok nya na parang nag-rerelax at naglakad papunta sa Sofa at doon humiga.
Maglalakad na sana ako papunta sa kusina nang magtanong sya. "So, ano nang gagawin natin?"- tanong nya.
Bakit nya naman sakin tatanungin yon, eh hindi ko nga alam kung anong gagawin ko.
"Hindi ko rin alam."- sagot ko bago tuluyang pumasok sa kusina at dali-daling nagtimpla nang kape.
Hayys. Nasaan na kaya sila Wency at Giselle? Bumuntong hininga ako bago lumabas nang kusina dala ang isang mug na puno nang kape.
"AYYY L*CHE!!!"
Halos matapon lahat yung kapeng hawak ko nang biglang sumulpot si Daryll sa pintuan nang kusina. Tss. Hindi man lang marunong kumatok!
Lalong kumulo ang dugo ko nang kunin nya ang kape at sumimsim nang konti. Nguti sya sakin at naglakad na papunta sa Sofa. Grrr!!!
"WOY! KAY JAMIE YAN! ALAM MO BANG MASAMA ANG PAKIRAMDAM NI JAMIE?!"- piking sigaw ko. Pero mukhang hindi sya natinag dahil ngumiti pang sya nang nakakaasar.
"Eh ano? Pwede ka namang magtimpla ulit eh."- natatawang sagot pa nya.
Hayys. Bumalik ako sa kusina para magtimpla nalang ulit nang kape. Nang matapos ko nang magtimpla, lalabas na sana ako nang kusina nang makasalubong ko si Ezekiel na tumatakbo.
"ATE! Si ate Jamie...!"- sigaw nya kaya nataranta ako.
Mabilis akong umakyat sa taas. Naririnig ko pang nagsasalita si Daryll pero hindi ko na sya pinansin. Mula sa hagdan ay naririnig ko ang sumisigaw na si Maelee kaya lalo kong binilisan ang pagtakbo ko pataas.
Nang nasa harap na ko nang kwarto, agad akong napahinto. Kakayanin ko kayang makita ang kaibigan ko sa ganitong sitwasyon?
"Tara na."- boses ni Daryll bago ako tuluyang hinila papasok sa loob.
Natulala ako nang makita kong sumusuka si Jamie. Halatang hirap na hirap na sya. Ang sinusuka nyang berdeng likido ay naging pula na. Habang sumusuka sya ay kitang-kita ko ang mga luhang tumutulo sa mata nya.
"Shh.."- niyakap ako ni Maelee nang mapansin nyang nanginginig ako. Sh*t! Ang pinaka-mahirap sa lahat, yung makita mo na yung taong mahalaga sayo ay nahihirapan......
"Saakkk---rrr-aaacck!"- Pinipilit nyang mag-salita pero halatang nahihirapan sya dahil sa lumalabas na dugo sa bibig nya.
Ipinikit ko ang mga mata ko. Hindi ko kayang makita na nahihirapan yung Bestfriend ko...
*****************
Jamie's POV
*Flashback*
"Hala! Ayaw naman sayo nang mama mo eh!"
"Ampon ka lang naman yata eh hahahah"
Naka-upo ako sa Waiting area para hintayin si Julie, one of my friend nang makita ko ang isang batang umiiyak sa harap nang mga kaklase nya. She look so Vulnerable.
Pinag-masdan ko sya habang umiiyak. Natatawa ako kasi ang laki nya na para umiyak sa mga mabababaw na bagay.
Tumakbo sya papunta sa direksyon ko, sa may waiting sched, at umupo mga limang metro ang layo mula sa kinaroroonan ko. Natanaw ko ang kulay nang ID lace nya, kulay Violet, means, grade-4 sya.
Rinig na rinig ko ang mga hikbi nya dahil malapit lang sya sakin. Nung una, nag-aalangan pa kong lapitan sya kasi baka hindi sya mamansin at mainis lang ako, pero in the end, nilapitan ko rin sya at kina-usap.
Medyo mailap sya pero nakuha ko rin ang loob nya kaya ikin-wento nya kung bakit sya binu-bully. Only child pala sya at parehong doctor yung mga parents nya kaya laging busy. Kahit daw isang beses ay hindi um-attend nang mga meeting yung parents nya kaya inaasar daw sya na ampon lang at laya hindi pumupunta ang mga parents nya ay hindi na daw sya nito mahal.
Medyo natatawa ako sa kwento nya pero pinilit kong mag-seryoso at makinig. Sa huli, nakilala ko sya at naging mag-kaibigan kami.
"Ate Jamie, promise mo sakin ah, pag inaway nila ako, ipagtatanggol mo ko?"- nakangiting tanong nya.
Napatawa tuloy ako sa tanong nya. "Oo naman! Basta wag mong ililihim sakin pag inaway ka nila ah? Dapat honest ka."- Saad ko
"Opo ate! Promise ah, wag mo ko iiwanan kapag wala nang kumakampi sakin?"-mula sa nakangiting ekspresyon nya kanina, bigla itong naging seryoso.
"Promise! Hinding hindi kita iiwan! Ako ang magiging guardian angel/shield mo."- nakangiting sambit ko.
*End Of Flashback*
First time kami naging close non. Nakakasama ko na kasi sya dati tuwing naglalaro kami pero hindi ko pa alam noon na may problema pala sya. She's a good pretender.
Pinangako ko sa kanyang hindi ko sya iiwan, 6 years ago.., pero mukhang hindi ko na maitutuloy yon ngayon.
'Sorry'
Yan ang katagang kanina ko pa gustong sabihin sa kanya. Alam kong hindi na magtatagal ang katawang lupa ko kaya pinilit kong magsalita sa gitna nang pagsusuka ko.
"Saakkk---rrr-aaackk!"- sinubukan kong isigaw ang salitang iyon pero hindi ko na talaga kayang magsalita. Naramdaman kong tumulo na ang mga luha ko..., sa unang pagkakataon....
'Sorry... hindi ko na kaya... pero kahit hindi mo ko kasama, babantayan pa rin kita...'
Naramdaman ko ang pagsakit nang tiyan ko at pagtulo nang dugo sa tainga at ilong ko... naiipit na rin ang bawat hininga na binibitawan ko...
'Ako ang guardian Angel at ang shield mo.... mawala man ako, mananatili yon... pangako..'- huling salitang nabuo sa utak ko bago tuluyang namanhid ang buong katawan ko at tuluyan nang bumigay ang katawan ko.
'Sorry...'