Παρατηρώντας κατάλαβα πως τα πούπουλα ήταν διαφορετικά από τα άλλα. Είχαν πάνω καφι σαν γυαλιστερή σκόνη. Όχι όμως χρυσόσκονη. Δεν ήξερα τι να κάνω. Όλα είναι τελείως μπερδεμένα και παράξενα. Δεν βγάζουν καν νόημα
Αποφάσισα να τα πάω απέναντι. Ίσως να ήταν σημαντικά για αυτούς. Ίσως να τα χρειάζονταν. Να τα είχαν ανάγκη. Ντύθηκα και πήγα απέναντι. Ήμουν αρκετά διστακτική για να χτυπήσω το κουδούνι ή όχι. Τελικά το χτύπησα. Η πόρτα άνοιξε. Μια επιβλητική μορφή εμφανίστηκε μπροστά μου. Ήταν εκείνος. Ο Αντώνης.
-" Πόπη χρειάζεσαι κάτι;" Μου είπε με μεγάλη ηρεμία και γαλήνη στο πρόσωπο του
-" σου έφερα αυτό" είπα και του έδειξα το σακουλάκι με τα πούπουλα εκείνος γουρλωσε τα μάτια του και άρπαξε βίαια το σακουλάκι
-" Που το βρήκες Αυτός;" είπε αρκετά έντονα
-" Ο πατέρας σου και ο αδελφός σου κουβαλούσαν κάτι κιβώτια και τους έπεσε. Το είδα και σκέφτηκα πως μπορεί να το χρειάζεστε" είπα και εκείνος συνέχισε να με κοιτάει έντονα μέσα στα μάτια
-" μην μου πεις ότι τα ακουμπησες" είπε ενώ το βλέμμα του είχε θολώσει. Το μάτι του γυάλιζε
-" εμμ Ναι γιατί;" είπα παραξενεμενη
-" γαμωτο" είπε και με τράβηξε βίαια μέσα στο σπίτι και με οδήγησε στο δωμάτιο του.
-" κάτσε εδώ και κάνα ησυχία" είπε απότομα και έφυγε από το δωμάτιο. Η ατμόσφαιρα που επικρατούσε ήταν η ίδια που επικρατούσε και στο υπόλοιπο σπίτι. Γκρίζα, σκοτεινή, μυστήρια και ψυχρή.
Σε λίγο είχε γυρίσει πίσω στο δωμάτιο και κρατούσε ένα κουτί
-" γιατί γαμωτο σου γιατί ακουμπάς πράγματα που δεν σου ανήκουν;" μου έλεγε θυμωμένα καθώς έψαχνε στο κουτί. Είχα εκνευριστεί λίγο μαζί του. Εντάξει οτιδήποτε και αν ήταν αυτό δεν έχει το δικαίωμα να μου φωνάζει έτσι. Δεν με ξέρεις καν. Και τι μπορεί να είναι πια αυτό που δεν πρέπει να του ακουμπάω;
Έπιασε ένα γυάλινο μπουκαλάκι με ένα πράσινο πηχτό υγρό. Μου έκανε νόημα να ανοίξω τα χέρια και αφού το έκανα έχυσε λίγη ποσότητα από το υγρό
-" τριψε τα χέρια σου για να πάει παντού" είπε ψυχρά και εγώ το έκανα
-" τι ήταν αυτό που ακούμπησα." Βρήκα το θάρρος να τον ρωτήσω. Η αλήθεια είναι πως ποτέ στη ζωή μου δεν φοβήθηκα να μιλήσω σε κανέναν. Όταν με εκνεύριζε κάποιος του την έλεγα. Όταν είχα απορίες Ρωτούσα. Όταν ήθελα κάτι το διεκδικούσα. Όμως όταν βρισκόμουν μπροστά από εκείνον όλα χάνονταν. Έχανα Το θάρρος και το κουράγιο μου. Δεν μπορούσα καν να του μιλήσω όχι και να του αντιμιλησω κιόλας
-" να μην σε νοιάζει ηλίθια. Να μάθεις να μην ακουμπάς ξένα πράγματα" είπε βολευοντας το μπουκαλάκι στη θέση του. Εγώ δεν του είπα κάτι. Δεν μπορούσα. Απλά τον κοιτούσα. Τον κοιτούσα βαθιά μέσα στα μάτια προσπαθώντας σκληρά να δώσω μια απάντηση σε όλα αυτά το ερωτηματικά που με βασανίζουν από την μέρα που τον είδα πρώτη φορά
Που τον ξέρω; που τον έχω ξαναδεί; Γιατί στιγμάτισε τη ζωή μου; Γιατί τον ζωγράφιζα πριν καν τον δω; Γιατί είπε όλα αυτά τα περίεργα η κυρία Κατερίνα στην Αλεξάνδρα; Γιατί δεν έπρεπε να ακουμπήσω τα πούπουλα; τι θα παθαινα; τι μπορούσαν να μου κάνουν;
Τόσα ερωτηματικά μα απάντηση καμία. Δεν το άντεχα αυτό. Μου ήταν αδύνατον να το διαχειριστώ
-" πόσο χρονών είσαι;" με ρώτησε ξαφνικά διακόπτοντας τη νεκρική ησυχία που επικρατούσε
-" 17" του είπα και εκείνος είχε μια έκφραση σαν να του επιβεβαίωνα κάτι. Δεν μίλησε
-"καλύτερα να πηγαίνω είναι αργά" του είπα και εκείνος απλά κούνησε νοερά το κεφάλι του
-" καληνύχτα" του είπα αλλά εκείνος δεν μίλησε. Απλά κοίταζε το κενό. Στο βλέμμα του μπορούσα να διακρίνω μια μελαγχολία.
Γύρισα σπιτι και ξάπλωσα στο κρεβατι. Η ώρα είχε πάει 5:15. Ξάπλωσα και προσπάθησα να κοιμηθώ. Δεν τα κατάφερα. Όλα τα ερωτηματικά που προανέφερα είχαν κατακλύσει το κεφάλι και το μυαλό μου μη επιτρέποντας μου να σκεφτώ καθαρά και να ηρεμισω. Βρισκόμουν σε μια διαρκή υπερένταση.
Έπρεπε να βρω μια λύση. Δεν γινόταν άλλο. Δεν είχα υπομονή. Έπρεπε να βρω ένα τρόπο για να μάθω τι συμβαίνει με αυτη την τόσο παράξενη οικογένεια. Και πιο πολύ τι συνέβαινε με εκείνον. Νιώθω πως συμπληρώνει το κενό που υπάρχει στο παρελθόν μου.
Με αυτές τις σκέψεις με βρήκε το πρωί. Ντύθηκα και έφυγα για το σχολείο. Μόλις βρήκα από το σπίτι είδα την Αλεξάνδρα
-" Καλημέρα ποπη" Μου είπε και ήρθε απέναντι να με αγκαλιάσει
-" Καλημέρα" της είπα
-" μου είπε ο Αντώνης τι έγινε εχθές το βράδυ" μου είπε αλλά δεν της απάντησα
-" είναι περίεργος χαρακτήρας" συμπλήρωσε
-" Αλεξάνδρα... τι ήταν αυτά τα πούπουλα που δεν έπρεπε να ακουμπήσω; και τι μπορούσα να παθω;" με ρώτησε ξέροντας από μέσα μου πωε δεν θα πάρω σαφή απάντηση
-" μακάρι να μπορούσα να σου τα πω όλα ποπη μου μακάρι όμως δεν μπορώ. Απλά να ξέρεις να πράγμα. Πωε γύρω από την οικογένεια μου υπάρχει μια σκοτεινή ιστορία. Δεν μπορώ να σου πω τίποτα παραπάνω" είπε και επιτάχυνε το βήμα της φεύγοντας μακριά μου.
Όλη τη μέρα δεν νε πλησίασε καθόλου ούτε μου μίλησε. Καθόταν μόνη της στη τάξη χωρίς να έχει επαφή με κανέναν.
Οι μέρες πέρασαν. Σχεδόν ένας μήνας. Με τους απέναντι δεν είχα πλέον καμία επαφή. Δεν μιλούσα με την Αλεξάνδρα. Και ο Αντώνης έκανε σαν να μην υπάρχω. Δεν θα πω ψέματα. Είχα ηρεμήσει. Σταμάτησαν όλα αυτά τα ερωτήματα να με απασχολούν.
Εκείνο το βράδυ είχα κανονίσει να βγω με την Εύα για καφε. Ωστόσο όταν βγήκα απο το σπιτι το θέαμα που είδα με έκανε να αλλάξω κατευθυνση
Μωράκια μουυ
Τι κανετεεε
Νέο πάρτ
Λάικ και σχόλιο
Φιλακιααα