မနက္ခင္းေနေရာင္ျခည္က ျပတင္းတံခါးကိုျဖတ္၍ အျပာေရာင္ေဆးသုတ္ထားေသာ အခန္းအတြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္လာသည္....
ေရႊမ်ွင္ကဲ့သို႔ ေနျခည္အလင္းတန္းတခ်ိဳ႕ကမူ အိပ္ေမာက်ေနေသာ
ေကာင္ေလး၏ မ်က္ႏွာေပၚသို႔ ျဖာက်လ်ွက္႐ွိသည္....
အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ ေကာင္ေလးကေတာ့ တျခားသူမဟုတ္ ေနမင္းမဟာ ပင္.....
🛌.....
ကုတင္ေဘး စားပြဲေပၚတြင္တင္ထားသည့္ နာရီေလးကမူ တခ်က္ခ်က္ျဖင့္အသံေပး၍ သူ႔တာဝန္ကိုသူမရပ္မနားထမ္းေဆာင္ေနသည္..
ျဖည္းျဖည္းနဲ႔မွန္မွန္ ေရႊ႔လ်ားေနရာမွ မနက္ ၆နာရီတိတိထိုးေသာအခါ ထိုနာရီမွ နႈိးစက္အသံသည္ ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္...
ထိုနႈိးစက္သံေၾကာင့္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ေကာင္ေလးသည္လည္း အိပ္ေနရာမွလူးလြန္႔လာသည္
ထို႔ေနာက္ နႈိးစက္ကိုပိတ္လိုက္ၿပီး အိပ္ရာေပၚမွထကာတညလံုးအိပ္ထားသျဖင့္ ခႏၶာကိုယ္အေညာင္းေျပေစရန္ အေၾကာဆန္႔လိုက္သည္...
'ဝါးးးး အိပ္လို႔ေကာင္းလိုက္တာ'
အိပ္ရာမွထလာေသာေၾကာင့္ရႈပ္ပြေနေသာ ဆံပင္တို႔ကိုလက္ျဖင့္ အေနာက္သို႔ သပ္တင္လိုက္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲသို႔ဝင္ကာ သြားတိုက္မ်က္ႏွာသစ္အလုပ္ကို စတင္ေတာ့သည္...
°
°
°
°
°
ေဒၚစိမ္းျမသက္သည္ မနက္ဆိုလ်ွင္ အေစာႀကီးထၿပီး ဘုရားဝတ္ျပဳ တတ္သည္.....
ယခုလည္း ဘုရားဝတ္ျပဳၿပီး၍ ဘုရားခန္းထဲမွထြက္ကာ အခ်ိန္ကိုၾကည့္ လိုက္ေတာ့
' ၆နာရီေတာင္ခြဲေက်ာ္ပါ ေပါ့လား.... သားေလးႏိုးေနၿပီထင္တယ္
breakfastျပင္ေပးဦးမွပါ'
ပါးစပ္ကေျပာလည္းေျပာ ေျခလွမ္းတို႔ကပါ ထမင္းစားခန္းသို႔ေရာက္သြားသည္...
ထမင္းစားခန္း၌မူ ကုန္းကုန္းကြကြနဲ႔ အလုပ္လုပ္ေနေသာႀကီးျမင့္ကိုေတြ႔လိုက္သည္...
'ႀကီးျမင့္..'
'႐ွင္~~'
သူ႔ ေယာက်ာ္းမဆံုးခင္ကတည္းက ဒီအိမ္မွာအလုပ္လုပ္လာခဲ့တဲ့
ၾကီးျမင့္သည္ သူ႔ထက္ အသက္ ၈ ႏွစ္နီးပါးမ်ွႀကီးသည္....
ဒါေၾကာင့္မိုလို႔ ႀကီးျမင့္ကသူ႔အတြက္ေတာ့ အေမလိုအမလိုသဖြယ္ပင္
'ႀကီးျမင့္ ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ'
ထိုသို႔ေမးလိုက္ေတာ့ ႀကီးျမင့္က ဇရာေၾကာင့္အနည္းငယ္တြန္႔ေနေသာ ပါးရည္တို႔အထင္းသားျမင္ရေလာက္တဲ့အထိ ျပံဳးျပၿပီး
'ဒီမွာေလ....သမီးတို႔စားဖို႔အတြက္ မနက္စာျပင္ေပးေနတာ'
'ဟုတ္လား သမီးလည္းျပင္ေပးမယ္ေလ'
' ႀကီးျမင့္တေယာက္တည္းလုပ္ႏိုင္ပါတယ္သမီးကလည္း'
'ရပါတယ္ႀကီးျမင့္ရယ္'
ျကီးျမင့္နဲ႔ ေျပာေနရင္း ေဒၚစိမ္းျမသက္က စားပြဲေပၚမွာတင္ထားတဲ့ခ်ိဳင့္ကိုျမင္တဲ့အခါ
'အယ္ ႀကီးျမင့္ ဒီခ်ိဳင့္ကဘာထည့္ထားတာလဲ'
'aww...မုန္႔ဟင္းခါးေတြေလ မနက္ကေစ်းသြားေတာ့ သားေနမင္း အတြက္ဝယ္လာလိုက္တာ'
'ေကာင္းတာေပါ့ သားေလးကလည္း မုန္႔ဟင္းခါးႀကိဳက္တာနဲ႔အေတာ္ဘဲ'
ေဒၚစိမ္းျမသက္လည္း ခ်ိဳင့္ကိုဖြင့္၍ အထဲကမုန္႔ဟင္းရည္နဲ႔မုန္႔ဖက္တို႔ကို ပန္းကန္လံုးနဲ႔သက္သက္စီခြဲထည့္ၿပီး ထမင္းစားပြဲေပၚ တင္ထားကာ သူ႔သားဆင္းလာတာနဲ႔အဆင္သင့္စားလို႔ရေအာင္ ျပင္ဆင္ထားလိုက္သည္...
.
.
'ေမႊးလိုက္တာ.. ဟာာ ..မုန္႔ဟင္းခါးဘဲ'
'ေဟာာ..သားဆင္းလာၿပီေပါ့ ဒီမွာေလ ႀကီးျမင့္က သားအတြက္ မနက္အေစာႀကီးသြားဝယ္ေပးထားတာ'
'အဲ့တာေၾကာင့္မို႔ ႀကီးျမင့္က အရမ္းကိုခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေနတာ'
'အမယ္ေလးသားကေတာ့ေျပာျပန္ၿပီ ႀကီးျမင့္က အသက္ကျဖင့္ ဒီေလာက္ႀကီးေနၿပီ ဘယ္ကခ်စ္စရာေကာင္းရမွာလဲ'
'အသက္နဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ မဆိုင္ပါဘူး.....ႀကီးျမင့္က အသက္ႀကီး လည္းလွတုန္းဘဲ'
'အဲ့စကားေတြေၾကာင့္ဘဲ ဒီကအဖြားႀကီးကေသလို႔ရေနပါၿပီကြယ္'
ဒီစကားၾကားေတာ့ ေနမင္းမဟာ က မုန္႔ဟင္းခါးစားေနတာကိုခ်က္ခ်င္းရပ္ၿပီး မ်က္လံုးျပဴးမ်က္ဆံျပဴးျဖင့္သူ႔ေဘးမွာရပ္ေနတဲ့ ႀကီးျမင့္ကိုၾကည့္ကာ
'ႀကီးျမင့္ေနာ္ သားေျပာထားမယ္ ႀကီးျမင့္က ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္ေသလို႔မရဘူး'
'ဟင္...ေသတာေတာင္ ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္ေသလို႔မရဘူးလား'
'မရပါဘူး...ႀကီးျမင့္မ႐ွိေတာ့ရင္သားတို႔ကိုဘယ္သူကထမင္းဟင္းခ်က္ေကြၽးမွာလဲ...'
'ဟုတ္ပါၿပီ႐ွင္ ဟုတ္ပါၿပီ နားလည္ပါၿပီေနာ္ ဘယ္ေတာ့မွ ကိုယ့္ သေဘာနဲ႔ကိုယ္မေသပါဘူး..ဟုတ္ၿပီလား'
'ဟုတ္ကဲ့'
ထိုအခ်ိန္မွ ေနမင္းမဟာ သူစားလတ္စမုန္႔ဟင္းခါးကိုဆက္စားေတာ့သည္
သူ႔အႀကိဳက္ မုန္႔ဟင္းခါးဝယ္လာေပးတဲ့ျကီးျမင့္ကို ကေလးတစ္ေယာက္လိုစကားနဲ႔ကပ္ခြၽဲေနတဲ့ ေနမင္းမဟာ ကိုေဒၚစိမ္းျမသက္ကေဘးကေနၾကည့္ၿပီးရယ္ေနသည္...ႀကီးျမင့္ရဲ႕ မ်က္္ႏွာထက္မွာေတာ့ ေက်နပ္ျပံဳးေလးေတြကအထင္းသား.....
ေနမင္းမဟာ ကအသက္သာ ၂၄ႏွစ္႐ွိေနေပမယ့္ သူခ်စ္တဲ့သူေတြနဲ႔ ဆိုရင္ေတာ့စလိုက္ေနာက္လိုက္နဲ႔ ကေလးလိုဘဲေနတယ္
သူကရႈတ္႐ႈတ္ယွက္ယွက္ေတြသိပ္မႀကိဳက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းလည္းသိပ္မထားဘူး...
အခုက Companyရဲ႕ CEOတစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ပိုဆိုးေပါ့ သူ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာထားကိုအမ်ားအားျဖင့္တည္ေနရတယ္
အဲ့ဒါေၾကာင့္မို႔ သူ ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ေနရတဲ့အခ်ိန္ေတြကလည္း ဒီအခ်ိန္ေလးေတြဘဲ႐ွိတယ္ေလ...
.
.
'ေမေမ သားသြားေတာ့မယ္ အိမ္ေ႐ွ႕မွာ ဦးေလးသန္း႐ွိန္ေစာင့္ေနေလာက္ၿပီ'
'ေအေအး ေကာင္းေကာင္းသြားေနာ္ သား'
'ဟုတ္ကဲ့'
ေနမင္းမဟာ ကသူ႔အေမနဲ႔ႀကီးျမင့္ကို အျပံဳးျဖင့္နႈတ္ဆက္လိုက္ၿပီး အိမ္ေ႐ွ႕ကိုထြက္လာလိုက္ေတာ့ သူထင္တဲ့အတိုင္း ဦးေလးသန္း႐ွိန္က သူ႔ကိုအိမ္ေ႐ွ႕မွာ အဆင္သင့္ေစာင့္ေနသည္...
သူ႔ကိုလည္းေတြ႔ေရာ ဦးေလးက ကားတံခါးကိုဖြင့္ေပးသည္
သူေရာ ဦးသန္း႐ွိန္ပါ ကားေပၚေရာက္ေတာ့ ဦးေလးက ကားစက္ကိုနႈိး ကာ ေမာင္းေနရင္း
'ဦးေလးဘယ္ကိုပို႔ေပးရမလဲ'
'ဗ်ာ...ဦးေလးဘာကိုေမးတာလဲ'
'companyကိုလား မေန႔ကသြားတဲ့ဆိုင္ကိုလားေပါ့'
'companyကိုေပါ့ ဦးေလးကလည္း ကြၽန္ေတာ္ကဘာလို႔ အဲ့ဆိုင္ ကိုသြားရမွာလဲ'
'ေအာ္.....ဟုတ္ၿပီ အဲ့ဆို ဦးေလး companyကိုဘဲပို႔ေပးပါ့မယ္'
ဦးေလးသန္း႐ွိန္ကေတာ့ ဒီေန႔ဘာျဖစ္ေနတာလဲမသိပါဘူး..
ထူးထူးဆန္းဆန္းေမးခြန္းေတြေမးလို႔....
အရင္ကဆို သူေျပာစရာေတာင္မလိုဘူး ဦးေလးက သူ႔ကိုcompanyကိုဘဲ ေမာင္းပို႔ေပးေနက်
အေၾကာင္းအရင္းမ႐ွိဘဲနဲ႔ ဟိုဆိုင္ကိုေမာင္းပို႔ေပးရဦးမလားေမးတာ ကလည္း ဘာသေဘာနဲ႔ေမးမွန္းမသိဘူး....
သူ႔စိတ္ထဲမွာ ေမးခြန္းေတြအမ်ားႀကီး႐ွိေနေပမယ့္ ဦးေလးသန္း႐ွိန္ကို သူထုတ္မေမးျဖစ္ပါဘူး...... မနက္ခင္းေစာေစာစီးစီး စိတ္ရႈပ္ရရင္မေကာင္းဘူးေလ.... အဲ့တာေၾကာင့္ထပ္မေမးတာဘဲေကာင္းပါတယ္လို႔ဘဲ သူဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္
.
.
.
'ကဲ....သား ဦးေလးသြားလိုက္ဦးမယ္ ေန႔လည္ဘယ္အခ်ိန္လာႀကိဳရမလဲ'
'ရတယ္ ဦးေလး ညေနမွဘဲလာႀကိဳလိုက္ေတာ့'
'ေအာ္...အဲ့ဒါဆို ဦးေလးသြားၿပီေနာ္'
'ဟုတ္'
ေနမင္းမဟာ ကိုcompanyလိုက္ပို႔ၿပီးတာနဲ႔ ဦးသန္း႐ွိန္ဟာ ကား တစ္စီးနဲ႔ ေနရာတစ္ေနရာသို႔ထြက္လာသည္
သူသြားမယ့္ေနရာကေတာ့ တျခားေနရာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး
ဘေမာင္တို႔ဆိုင္ကိုပါ
.
.
အိမ္ေရွ႕မွာ ကားရပ္သံၾကားတဲ့အတြက္ ပိုင္ရတုေမာင္ ထြက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မေန႔ကသူ႔ဆိုင္ေ႐ွ႕မွာ ရပ္သြားတဲ့ကား...
ကိုေနလား???ကိုေနသူ႔ဆီကိုျပန္လာတာမ်ားလား
ပိုင္ရတုေမာင္ ဝမ္းသာအားရျဖင့္ အိမ္ေ႐ွ႕သို႔ထြက္လာတဲ့အခါ ဦးသန္း႐ွိန္က ကားေပၚကဆင္းလာသည္...
ပိုင္ရတုေမာင္ ကေတာ့ ကားအေနာက္ခန္းကေန သူေမ်ွာ္ေနတဲ့သူမ်ား ဆင္းလာမလားလို႔ၾကည့္လိုက္ေပမယ့္ ကားေပၚကဆင္းလာတဲ့သူက
ဦးသန္း႐ွိန္တစ္ဦးတည္းသာ...
ပိုင္ရတုေမာင္ အလြန္ပင္စိတ္ပ်က္မိသြားသည္....
လူတစ္ေယာက္ကိုေမ်ွာ္ေနရတာကလည္း ေမ်ွာ္ရတဲ့သူအတြက္
ေတာ္ေတာ္ကိုပင္ပန္းပါတယ္....အထူးသျဖင့္ ကိုယ့္ဆီကို မလာႏိုင္တဲ့လူတစ္ေယာက္ကိုေမ်ွာ္ေနမိတာဟာ အပင္ပန္းဆံုးနဲ႔အနာက်င္ရဆံုးဘဲ...
'သားနာမည္က ပိုင္ရတုေမာင္ေနာ္..'
'ဟုတ္ပါတယ္ခဗ် ဒါနဲ႔ ဦးက ကြၽန္ေတာ့ဦးေလးဆီလာတာလား'
'အင္း ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္တယ္..သား ဦးေလးကေရာဘယ္မွာလဲ'
'ဆိုင္ထဲမွာပါ'
'aww...ဦးေလးသားကို ေမးစရာ႐ွိတာနဲ႔အေတာ္ဘဲ'
ဦးသန္း႐ွိန္ဆိုသူ၏ စကားေၾကာင့္ ပိုင္ရတုေမာင္ အနည္းငယ္အံ႔ျသ သြားမိသည္....သူနဲ႔မေန႔ကမွ ေတြ႔ဖူးတဲ့ဦးေလးက သူ႔ကိုေမးစရာ႐ွိ တယ္ဆိုပါလား...ဘာမ်ားေမးမလို႔လဲ ဦးသန္း႐ွိန္ေမးမယ့္ေမးခြန္းက ကိုေနနဲ႔ မ်ားပတ္သက္ေနမလား..
'မေန႔က ပန္းစည္းဝယ္သြားတဲ့ေကာင္ေလးေလ ဦးေလးတို႔မ႐ွိခင္
သူနဲ႔သားဘာေတြ ျဖစ္ေသးလဲ'
'ဦးေလးေမးတာကို ကြၽန္ေတာ္သိပ္နားမလည္ဘူး'
'aww...ဒီလိုေလ...မေန႔ကျပန္သြားေတာ့ သားေလးေနမင္းက ထူးဆန္းေနလို႔ေလ'
'ထူးဆန္းတယ္ ဘယ္လိုထူးဆန္းတာလဲ ဦးေလး'
ဦးသန္း႐ွိန္ေျပာသမ်ွစကားထဲမွာ ပိုင္ရတုေမာင္ ဒီစကားတစ္ခြန္းကိုေတာ့ အလြန္စိတ္ဝင္စားသြားသည္..ဒါေပမယ့္ စိတ္ပူမႈကတစ္ဝက္ပါေနတယ္လို႔ေျပာရင္လည္းမမွားႏိုင္ပါဘူး
ဒီဦးေလးေျပာစကားအရဆို ကိုေနကထူးဆန္းေနတယ္တဲ့ အဲ့လိုျဖစ္တာကလည္း သူ႔ဆိုင္ကေန ျပန္သြားကတည္းကဆိုေတာ့ ဘာမ်ား
ျဖစ္လို႔ပါလိမ့္...
'တစ္လမ္းလံုးစကားမေျပာတာဆိုတာေလ ..ကားေပၚမွာ ဝစီပိတ္က်င့္ ေနသလားဘဲ... ဒီေလာက္သတိႀကီးတဲ့သူက အိမ္ျပန္ေရာက္တာကို ေတာင္သတိမထားမိဘူးေလအဲ့ေတာ့ ဦးေလးက... သားဘာေတြမ်ား ေတြးေနလို႔လဲ ဆိုၿပီးေမးေတာ့လဲ မသိဘူးတဲ့'
'ဟင္...အဲ့တာ တကယ္လား ဦးေလး'
'တကယ္ေပါ့ ...ဦးေလးက မဟုတ္ဘဲေျပာပါ့မလား
ေနမင္းကို ဦးေလးကအခုခ်ိန္ထိ ကိုယ့္တူကိုယ့္သားအရင္းလိုဘဲ သေဘာထားေစာင့္ေ႐ွာက္ခဲ့တာ...ဒါေပမယ့္ မေန႔ကလိုမ်ိဳး ေနမင္းရဲ႕ပံုစံကို ဦးေလးတစ္ခါမွမေတြ႔ဖူးဘူး
အဲ့ဒါေၾကာင့္မို႔ ဦးေလးကစိတ္ပူလို႔အခုလိုေမးတာပါ'
'ဟုတ္ကဲ့ ဦးေလး....ဒါေပမယ့္ မေန႔က ကိုေန...အယ္ ကိုေနမင္းမဟာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး အဲ့တာေတာ့ယံုပါ
'ေအာ္....ဟုတ္ပါၿပီ သားရယ္ ေက်းဇူးပါဘဲ'
'ရပါတယ္ဗ်..'
'ကဲ အဲ့ဒါဆိုဦးေလး.. ဘေမာင္နဲ႔သြားေတြ႔လိုက္ဦးမယ္'
'ဟုတ္ကဲ့ဗ်..'
ဦးသန္း႐ွိန္က သူ႔ေ႐ွ႕ကေနထြက္သြားၿပီး ဆိုင္ထဲကိုဝင္သြားသည့္အခါ
ပိုင္ရတုေမာင္ ဟာအိမ္ထဲသို႔ျပန္ဝင္လာၿပီး အေပၚထပ္႐ွိ သူ႔အခန္းဆီ တက္သြားသည္...
ထို႔ေနာက္ အျမဲတမ္းေသာ့ခတ္ထားေလ့႐ွိတဲ့ သူ႔ကုတင္ေဘးက ဗီ႐ိုကိုဖြင့္လိုက္သည္....
ထိုေသာ့ခတ္ထားတဲ့ဗီ႐ိုကေတာ့ သူ႔ရဲ႕အမွတ္တရေတြကိုသာထည့္
ထားသည့္ ဗီ႐ို....🗄
Photo Album ~~~
ပိုင္ရတုေမာင္ ၏လက္တို႔က အမိန္႔ေပးစရာမလိုဘဲ ဗီ႐ိုထဲမွာ႐ွိနွင့္ေနတဲ့ photo albumကိုေကာက္ယူလိုက္သည္...
အရင္က သူဒီalbumကို မၾကည့္မိေအာင္ႀကိဳးစားခဲ့တယ္
ဒါေပမယ့္ သူ႔ႀကိဳးစားမႈက မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါဘူး
ဒါေၾကာင့္ အမွတ္တရေတြအျပည့္႐ွိေနတဲ့ ဒီဗီ႐ိုကို သူအျမဲတမ္းေသာ့ခတ္ထားခဲ့တာ သူမၾကည့္မိေအာင္ေပါ့...
အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီအမွတ္တရေတြကို သူျပန္ၾကည့္ေနမိတယ္
albumထဲက ဓာတ္ပံုေတြကို တစ္ပံုခ်င္းသူလိုက္ၾကည့္ေနရင္း ျမင္ေနရတဲ့ပံုေတြဟာ ေဝဝါးလာခဲ့တယ္...
အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ သူ႔ရင္ထဲကဝမ္းနည္းမႈေတြဟာ မ်က္ရည္ေတြအျဖစ္နဲ႔ သူ႔မ်က္လံုးအိမ္မွာေနရာယူခဲ့တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပါ...
အတိတ္ကေပ်ာ္ရႊင္မႈပံုရိပ္ေတြဟာ အခုခ်ိန္မွာေတာ့သူ႔ကိုေလွာင္ေျပာင္ေနသလို.....ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ၾကည့္ၾကည့္ ဒီပံုေတြဟာ သူ႔ကိုနာက်င္မႈေတြေပးစြမ္းေနတယ္
albumထဲကေနာက္ဆံုးပံုကေတာ့ ကမၻာေပၚမွာ အခ်ိဳသာဆံုးအျပံဳးနဲ႔ ျပံဳးျပေနတဲ့ ဘြဲ႔ဝတ္စံုအျပည့္နဲ႔ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္.....
ပိုင္ရတုေမာင္ သူ႔မ်က္ရည္ေတြကိုဆက္လက္ထိန္းထားႏိုင္စြမ္းမ႐ွိေတာ့....မိုးစက္မိုးေပါက္မ်ားပမာ ပိုင္ရတုေမာင္၏မ်က္ရည္စက္တို႔က ထိုဓာတ္ပံုေပၚသို႔ တစ္ေပါက္ခ်င္းစီးက်လာခဲ့သည္....
ေကာင္းကင္၌ေတာက္ပထြန္းလင္းေနေသာ ေနမင္းႀကီးႏွင့္အၿပိဳင္ ပိုင္ရတုေမာင္ ၏မ်က္လံုးတို႔ကရဲရဲနီေနသည္...
သို႔ေသာ္ ဇြဲမေလ်ာ့ႏိုင္ေသးေသာ သူ၏မ်က္ရည္တို႔ကမူ မ်က္လံုးအိမ္မွစီးက်ေနဆဲ....
ဒီပံုေတြကို သူဆက္မၾကည့္ႏိုင္ေတာ့...
ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ သူဆက္မၾကည့္ႏိုင္ေတာ့
လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားတဲ့ albumကိုခ်က္ခ်င္းပိတ္လိုက္ၿပီး
ဗီ႐ိုထဲျပန္ထည့္ကာ ေသာ့ခတ္လိုက္သည္...
ထို႔ေနာက္ သူ႔ေခါင္းအံုးေဘးမွာ ႐ွိေနတဲ့ phကို ယူလိုက္ၿပီး ph contactsထဲကနံပါတ္တစ္ခုကိုႏွိပ္လိုက္သည္...
.
.
အခုအခ်ိန္မွာ သူတစ္ေယာက္ေယာက္ကိုရင္ဖြင့္ဖို႔လိုေနၿပီေလ....
°•°♥ °•°♥ °•°♥ °•°