«Έπρεπε να δεις την φάτσα σου, είχες φρικάρει.» τον πειράζω καθώς βγαίνουμε από το πάρκινγκ..
«Σίγουρα είχα.» κουνάει το κεφάλι του και γέρνω το δικό μου στο παράθυρο..
«Τι σκεφτόσουν;»
«Πόσο γρήγορα θα έτρεχα.» μισογελάει.
«Θα έτρεχες; Ωραία.»
«Θα σου άφηνα τα κλειδιά μου.»
«Ευχαριστώ.» Ένα λεπτό ησυχίας περνάει μέχρι να συνεχίσω τις ερωτήσεις για το θέμα που ξέρω ότι μισεί.
«Αλήθεια θα έτρεχες;»
«Ναι, Τες.»
«Εννοώ υποθετικά αν αυτό ήταν αλήθεια και μάθαινα ότι είμαι έγκυος, θα τα παρατούσες;» Παίρνει μια βαθιά ανάσα και σκέφτεται ένα λεπτό πριν απαντήσει.
«Όχι, μάλλον όχι. Αλλά θα ήμουν πολύ θυμωμένος μαζί σου.»
«Γιατί;»
«Τι εννοείς γιατί; Γιατί αυτό θα κατέστρεφε όλη μου τη ζωή, και τη δική σου.»
«Ναι, το ξέρω αλλά το φταίξιμο δεν θα ήταν μόνο δικό μου.»
«Γιατί στο καλό το συζητάμε αυτό;»
«Απλά αναρωτιόμουν, είναι εντάξει να έχουμε συζητήσεις για αυτό. Δεν πρόκειται να συμβεί, απλά ήθελα να ξέρω πως θα ένιωθες για αυτό. Νιώθω και εγώ έτσι, για τώρα.»
«Τι εννοείς για τώρα;» με κοιτάει.
«Δεν θέλω παιδί τώρα οπότε θα ήμουν και εγώ κατεστραμμένη από αυτό.» Το στόμα του ανοίγει για να μιλήσει αλλά ξανακλείνει, επαναλαμβάνει την κίνηση πριν τελικά απαντήσει.
«Αυτό είναι επικίνδυνο θέμα για μας.»
«Δεν πρέπει να υπάρχουν επικίνδυνα θέματα, πρέπει να επικοινωνούμε ανοιχτά. Από εκεί προέρχεται η πλειοψηφία των προβλημάτων μας, έλλειψη επικοινωνίας.» λέω. Όπως το γεγονός του να μετακομίσω στο Σιάτλ σε μιάμιση εβδομάδα και δεν σου το έχω πει ακόμα!
«Το ξέρω....» αναστενάζει.
«Ξέρω πως νιώθεις για το να έχεις παιδιά στο μέλλον και ξέρεις πως νιώθω για αυτά. Ειλικρινά, αν ήσουν έγκυος τώρα θα έχανα το μυαλό μου, αυτό το λίγο που έχει μείνει τουλάχιστον. Θα ένιωθα παγιδευμένος και δεν θα είχα καμία απολύτως ιδέα για το τι να κάνω. Θα με αποβάλουν και εσύ θα έπρεπε να μετακομίσεις στην άλλη άκρη του κόσμου έγκυος, πρόσθεσε μερικές κάμερες και θα ήμασταν έτοιμη για ένα ηλίθιο reality show.» Προσπαθώ να αγνοήσω το σχόλιο του για το να μετακομίσω στην άλλη άκρη του κόσμου γιατί δεν πρόκειται να συμβεί. Καλύτερα να περιμένω μέχρι να γεμίσω αντιβιοτικά για να τσακωθώ μαζί του. Αλλά μόλις είπα ότι χρειαζόμαστε ανοιχτή επικοινωνία.
«Χαίρομαι που θα αισθανόσουν παγιδευμένος,» λέω και συνεχίζω,» και δεν θα πήγαινα στην Αγγλία. Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί οπότε σταμάτα να φέρεσαι σαν να είσαι τόσο σίγουρος ότι θα γίνει.»
«Για αυτό ακριβώς μιλάω. Τσακωνόμαστε για ένα υποθετικό παιδί.»
«Και; Θα βρίσκαμε κάτι άλλο για να τσακωθούμε έτσι και αλλιώς.»
«Σωστά.» χαμογελάει. Χαίρομαι που βλέπω ότι η διάθεση έχει φτιάξει, η ατμόσφαιρα είχε αρχίσει να γίνεται πολύ βαριά για παρηγοριά.
«Θα τα πάρω εγώ για σένα.» ο Χάρρυ λέει όταν φτάνουμε στο Conner's για να πάρουμε τα φάρμακα μου.
«Θα έρθω και εγώ, πρέπει να πάρω μερικά πράγματα.» βγάζω την ζώνη ασφαλείας και τον ακολουθώ. Αφήνω την συνταγή του γιατρού στο μικρό παράθυρο στο τέλος του μικρού μαγαζιού. Μου είπαν ότι θα είναι έτοιμη σε λιγότερο από δεκαπέντε λεπτά, χαίρομαι γιατί είμαι έτοιμη να πάω σπίτι. Ακόμα πρέπει να πάω από τον Λίαμ να πάρω τα πράγματα μου. Αλλά και πάλι, ίσως πρέπει να περιμένω να δω πως θα πάει η συζήτηση για το Σιάτλ.
«Τι χρειάζεσαι; Αιμορραγείς πάλι;» ρωτάει υπερβολικά δυνατά.
«Δεν μπορείς να το ρωτάς αυτό έτσι απλά! Όχι σε ένα μαγαζί που μπορούν να σε ακούσουν.» τον μαλώνω ψιθυριστά και ανασηκώνει τους ώμους του.
«Όχι, η αλήθεια είναι ότι όχι. Όχι ακόμα.» απαντάω και περπατάω στον διάδρομο με το μεικ απ. Ο Χάρρυ ακολουθεί, χτυπώντας την γλώσσα του στην πάνω γνάθο του, ενώ εγώ ψάχνω για νέα μάσκαρα. Ο πονοκέφαλος μου έχει πάει από έναν μικρό πόνο σε έναν ενοχλητικό.
«Δεν ξέρω γιατί σ'αρέσει αυτό το μέρος τόσο πολύ, μυρίζει.»
«Και εσύ μυρίζεις αλλά και πάλι μου αρέσεις.» τον πειράζω και γελάει, πραγματικά γελάει. Εννοώ γέρνει το κεφάλι προς τα πίσω από το γέλιο.
«Είσαι αρκετά παιχνιδιάρα σήμερα, είμαι έτοιμος για αυτά τα αντιβιοτικά να έρθουν και να κλείσουν αυτό το μεγάλο στόμα.» ακόμα γελάει, είναι ένας τόσο υπέροχος ήχος. Όλο το χάος, οι τσακωμοί, τα δάκρυα, όλα ξεχνιούνται σε στιγμές σαν και αυτή. Στιγμές που είναι ο εαυτός του και ξεχνάει να κρύψει τα συναισθήματα του.
«Το μεγάλο μου στόμα δεν θα πάει πουθενά.» χαμογελάω και αποφασίζω να πάρω την μάσκαρα που υπόσχεται δέκα φορές περισσότερο μήκος, προφανώς ψέμα αλλά ακούγεται καλό.
«Άρα θα μείνεις σπίτι ξανά;» ρωτάει, η αβεβαιότητα καθαρή στη φωνή του.
«Ναι, αν το θες.»
«Φυσικά και το θέλω.» πιάνει το μανίκι της ζακέτας μου και με τραβάει σε αυτόν, τυλίγοντας το χέρι του γύρω από τη μέση μου.
«Ποιος άλλος θα σε φρόντιζε ενώ είσαι άρρωστη;»
«Θα με φροντίσει; Εννοείς θα με ταλαιπωρήσει;»
«Το ίδιο είναι.»
«Μου έλειψε αυτό.» λέω χωρίς να το σκεφτώ.
«Τι; Το να σε ταλαιπωρώ;»
«Όχι, το να τα πηγαίνουμε καλά.» με τραβάει πιο κοντά και με φιλάει στο μέτωπο. Η απλή του κίνηση κάνει την καρδιά μου να φτερουγίζει γιατί κάτι τέτοιες απλές κινήσεις τρυφερότητας σε δημόσιο χώρο δεν είναι απλές για τον Χάρρυ.
«Απλά σου φέρομαι καλά γιατί είσαι άρρωστη αλλά μιας και δείχνεις αρκετά καλά για να αστειεύεσαι μαζί μου μπορείς να περπατήσεις ως το σπίτι.» χαμογελάει.
«Είσαι ενοχλητικός.» στριφογυρίζω τα μάτια μου και γελάει ξανά. Όταν γυρνάμε στη γωνία ο Χάρρυ σχεδόν πέφτει πάνω σε κάποιον. Έναν άντρα, ο Τζόνα.
«Πρόσεχε που...» ο Χάρρυ αρχίζει προτού καταλάβει ποιος είναι.
«Γεια καθηγητά Σότο!» επεμβαίνω πριν ο Χάρρυ ξεκινήσει καβγά.
«Δεσποινίς Γιανγκ, Χάρρυ.» χαμογελάει και απλώνει το χέρι του για να χαιρετήσει τον Χάρρυ. Εκπλήσσομαι όταν ο Χάρρυ κάνει το ίδιο και οι δυο τους κουνάνε τα χέρια άβολα. Μόλις τελειώνει ο το χέρι του Χάρρυ τυλίγεται στη μέση μου, κρατώντας με όσο πιο κοντά του μπορεί.
«Χαίρομαι που βλέπω ότι εσείς οι δυο... βγαίνετε ξανά.» λέει ο Τζόνα και ο Χάρρυ με κρατά πιο σφιχτά. Δεν έχω τι να πω.
«Δεν υπήρχε καιρός που δεν βγαίναμε.» ο Χάρρυ λέει ψέματα.
«Oh... λοιπόν χαίρομαι που το ακούω. Άκουσα όσα γίνανε χθες, αν χρειαστείς κάτι πες μου.»
«Τι θα μπορούσα να χρειαστώ από σένα;» ο Χάρρυ στριφογυρίζει τα μάτια του και εγώ τον σκουντάω όσο πιο διακριτικά μπορώ.
«Δεν ξέρω ακριβώς, ίσως μια επιστολή για τον χαρακτήρα σου ή κάτι τέτοιο;»
«Επιστολή χαρακτήρα; Γιατί να το έκανες αυτό;» Αυτό αναρωτιέμαι και εγώ. Την μόνη πλευρά του χαρακτήρα του Χάρρυ που έχει δει ο Τζόνα είναι η ζηλιάρικη και θυμωμένη.
«Γιατί κανείς δεν πρέπει να αποβάλλεται από το πανεπιστήμιο. Θα μπορούσε να καταστρέψει τι ζωή σου πριν καν αρχίσει.» λέει ο Τζόνα.
«Εντάξει... ευχαριστώ υποθέτω.» ο Χάρρυ νιώθει άβολα το ίδιο κι εγώ.
«Λοιπόν, θα σε δω την Δευτέρα Τέσσα. Καλή τύχη με όλα.» Μόλις απομακρύνεται ο Χάρρυ χαλαρώνει το κράτημα του.
«Δεν τον αντέχω αυτόν τον τύπο.» ξεφυσάει.
«Μόλις σου πρόσφερε βοήθεια!» ρίχνω μια ματιά στο ρολόι που είναι κρεμασμένο στον τοίχο, έχουν περάσει τα δεκαπέντε λεπτά.
«Υπάρχει κάτι πάνω του που δεν μπορώ να αντέξω.»
«Δεν μπορείς να αντέξεις κανέναν.»
«Εκτός από σένα.» μου υπενθυμίζει «Μόνο μερικές φορές όμως.»
Αφού χρυσοπληρώνω τα αντιβιοτικά σταματάμε σε ένα φαστφουντάδικο να πάρουμε φαγητό και να πάμε σπίτι. Νιώθω πολύ καλύτερο αφού πήρα τα φάρμακα και έφαγα όλο το φαγητό μου και λίγο από του Χάρρυ. Και οι δύο καταλήγουμε να κοιμηθούμε στον καναπέ, το κεφάλι μου στο στήθος του Χάρρυ και τα χέρια του τυλιγμένα γύρω μου. Όταν ξυπνάω πιάνω το κινητό μου να δω την ώρα, είναι περασμένες πέντε και έχω δυο μηνύματα. Και τα δύο από την Στεφ.
*Ξέρω ότι έχεις πολλά να κάνεις όμως χρειάζομαι την βοήθεια σου!*
*Παρακαλώ :p*
Πατάω το κουμπί της κλήσης αντί του μηνύματος, σηκώνοντας το σώμα μου από του Χάρρυ καθώς ακούω την μουσική που έχει βάλει η Στεφ όταν την παίρνουν. Τα σιχαίνομαι αυτά τα πράγματα.
«Χει!» απαντάει ενώ είμαι έτοιμη να το κλείσω.
«Χει! Μόλις είδα τα μηνύματα σου, κοιμόμασταν.»
«Κοιμόσασταν;» μπορώ να δω το χαμόγελο της.
«Με τι ήθελες βοήθεια;» Ο Χάρρυ ανοίγει τα μάτια, σηκώνοντας τον εαυτό του για να κάτσει δίπλα μου.
«Ποιος είναι;» η βαριά φωνή του ρωτάει.
«Η Στεφ.» του λέω ψιθυριστά ενώ εκείνη μιλάει το αυτί μου.
«Εντάξει, λοιπόν οι γονείς του Τρίσταν είναι στην πόλη για το σαββατοκύριακο και θέλουν να με γνωρίσουν. Μόλις μου το είπε οπότε έχω αγχωθεί.»
«Γιατί αγχώνεσαι;» την ρωτάω.
«Επειδή Τέσσα! Δεν τους έχω γνωρίσει πριν και είναι πλούσιοι και καθώς πρέπει. Όπως η μαμά σου.»
«Η μητέρα μου δεν είναι πλούσια.» της θυμίζω.
«Τέλος πάντων, είναι καθώς πρέπει και όλα αυτά τα σκατά. Οπότε πρέπει να με βοηθήσεις.»
«Τι ακριβώς θες να κάνεις;» Ο Χάρρυ κουνάει το κεφάλι του πριν εκείνη απαντήσει, τον αγνοώ.
«Θέλω να έρθεις στο εμπορικό μαζί μου και να με βοηθήσεις να βρω κάτι να φορέσω, θα μας πάνε στο The Black Cypress, εκείνο το μέρος έχει ηλίθια κεριά στα τραπέζια. Χρειάζομαι κάτι να φορέσω που θα με κάνει να τους αρέσω.» Δεν έχω ξανακούσει τόσο νευρική, είναι κάπως διασκεδαστικό.
«Έλα Τέσσα, αν κάποιος ξέρει να ντύνεται έτσι αυτή είσαι εσύ.»
«Θα μπορούσες πάντα να δανειστείς κάτι δικό μου.» προσφέρω και γελάω στη σκέψη.
«Αμμ... χωρίς παρεξήγηση αλλά όχι. Ακόμα και αν είχες κάτι που θα φορούσα, που δεν έχεις, δεν έχω τις καμπύλες σου για να μου εφαρμόζει έτσι και αλλιώς.»
«Εντάξει, εντάξει. Θα σε συναντήσω στο εμπορικό. Τι ώρα;»
«Τώρα.»
«Εντάξει.»
«Μην φέρεις τον Χάρρυ.» προσθέτει.
«Γιατί όχι;»
«Γιατί θα μου λέει βλακείες όλη την ώρα και στο τέλος θα τον σκοτώσω. Όσο και αν τον αγαπώ, είμαι ήδη αρκετά πανικοβλημένη.»
«Εντάξει, δεν θα τον πάρω τότε.» της υπόσχομαι και κλείνω το τηλέφωνο.
«Τι ήταν αυτό;» ο Χάρρυ με ρωτάει.
«Θέλει να πάω να την βοηθήσω να βρει κάτι να φορέσει για να συναντήσει του γονείς του Τρίσταν απόψε. Έχουν έρθει στην πόλη να τον επιστεφτούν και θέλει να τους εντυπωσιάσει.»
«Ίσως πρέπει να φορέσει περούκα.» χαμογελάει.
«Για αυτό είπε ότι δεν επιτρέπεται να έρθεις.»
«Τι; Γιατί;» με ακολουθεί στο δωμάτιο.
«Γιατί θα την κοροϊδεύεις όλη την ώρα.» παλεύω με μια κρεμάστρα ενώ προσπαθώ να βγάλω ένα ζευγάρι τζιν από την ντουλάπα.
«Εγώ;» προσποιείται ότι έχει προσβληθεί.
«Ναι, εσύ. Θα επιστρέψω σύντομα.»
«Είσαι άρρωστη δεν θα έπρεπε να πας πουθενά.»
«Είμαι πολύ καλύτερα τώρα, το κεφάλι πονάει ελάχιστα. Θα πάρω λίγα ακόμα φάρμακα και θα φύγω.»
«Δεν ξέρω αν το να βγεις με την Στεφ είναι καλή ιδέα με όλα αυτά που συμβαίνουν με εμένα και τον Ζέιν..»
«Αυτό δεν έχει καμία σχέση με εμένα, ή εκείνη. Θέλω να αγοράσω μερικά ρούχα ούτως ή άλλως, θυμάσαι;» Δεν πρόκειται να ενδώσω σε αυτό, μπορώ να πάω στο εμπορικό με όποιον θέλω... εκτός από τον Ζέιν, φυσικά.
«Τι υποτίθεται ότι θα κάνω όσο λείπεις;» κατσουφιάζει.
«Να κάνεις μερικούς φίλους;» τον πειράζω και κατσουφιάζει περισσότερο.
«Ή θα μπορούσες να πας στο σπίτι του πατέρα σου να πάρεις τα πράγματα μου;» Πρέπει να του πω για το Σιάτλ απόψε, μόλις γυρίσω από την συνάντηση μου με την Στεφ.
«Άρα θα μείνεις;» ένα χαμόγελο εμφανίζεται στο πρόσωπο του.
«Ναι.»
«Πρόσεχε στο εμπορικό και μην πας πουθενά αλλού μετά.»
«Ορίστε;»
«Εννοώ... μην πας σε κάποιο πάρτι ή κάτι τέτοιο... σε παρακαλώ;»
«Δεν θα πάω πουθενά αλλού, έχω πάει σε αρκετά πάρτι για την υπόλοιπη ζωή μου. Θα σε συναντήσω στο σπίτι του πατέρα σου όταν τελειώσω.»
«Ακόμα νομίζω ότι πρέπει να έρθω.»
«Όχι.» παίρνω την τσάντα μου και βγαίνω από την πόρτα αφού του δώσω ένα γρήγορο αποχαιρετιστήριο φιλί. Το εμπορικό έχει κόσμο, πολύ κόσμο και η Στεφ έχει αργήσει φυσικά. Την περιμένω στην περιοχή με τα εστιατόρια και όταν τελικά φτάνει είναι ακόμα πιο αγχωμένη από πριν.
«Έχω μια ώρα Τέσσα! Μια ηλίθια ώρα να βρω κάτι να φορέσω και να βαφτώ. Τα μαλλιά μου είναι εντάξει;» ρωτάει και γνέφω. Τα ανοιχτά κανελί μαλλιά της είναι πιασμένα μακριά από το πρόσωπο της και δείχνουν πολύ κομψά, πολύ όχι-Στεφ. Δεν υπάρχει ίχνος μακιγιάζ και δείχνει πανέμορφη. Δεν νομίζω ότι την έχω δει με τόσο καθαρό πρόσωπο ποτέ πριν, είναι αναζωογονητικό.
«Δείχνουν τέλεια. Πρέπει να χαλαρώσεις, είμαι σίγουρη ότι θα σε λατρέψουν. Εξάλλου, είναι φανερό ότι δεν τους ενδιαφέρει πολύ η εμφάνιση των ανθρώπων. Ο Τρίσταν έχει περισσότερα τατουάζ από σένα και οι τρύπες στα αυτιά του είναι τεράστιες.» της υπενθυμίζω.
«Τρύπες;» γελάει «εννοείς πιρσινγκ;»
«Το ίδιο είναι.» χαμογελάω, προτιμώ το γέλιο της αντί για τον πανικό της.
«Έχει ο Χάρρυ φορέσει ξανά τα σκουλαρίκια του;»
«Όχι.» περπατάει δίπλα μου και προχωράω προς το αγαπημένο μου μαγαζί, το Macy's φυσικά.
«Πιστεύεις ότι θα το κάνει; Σου αρέσει περισσότερο χωρίς αυτά;» ρωτάει.
«Όχι, δεν μου αρέσει ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο χωρίς αυτά. Είναι ακόμα λίγο περίεργο να τον βλέπω χωρίς αυτά αλλά αρνείται να τα ξαναβάλει, λέει ότι τα έχει ξεπεράσει.»
«Oh... λοιπόν ξέρεις ότι πρέπει να σε ρωτήσω τι στο καλό συνέβη με τον Χάρρυ και τον Ζέιν;» Ήξερα ότι αυτή ερώτηση ερχόταν αλλά ακόμα δεν έχω απάντηση.
«Τσακώθηκαν.»
«Προφανώς!» λέει και κουνάει το κεφάλι της αρνητικά στο κόκκινο φόρεμα που κρατώ στα χέρια μου.
«Λοιπόν βασικά τσακώθηκαν, η αστυνομία της πανεπιστημιούπολης συνέλαβε τον Χάρρυ και τώρα μπορεί να αποβληθεί. Η μύτη του Ζέιν είναι σπασμένη και έχει διάσειση.»
«Woah, τι χάος.»
«Εμένα μου λες! Απλά χαίρομαι που ο Ζέιν δεν θα τον καταγγείλει.»
«Δεν θα το κάνει;»
«Όχι, μου το είπε χθες.»
«Αλήθεια; Είπε στον Τρίσταν ότι θα το κάνει..» γνέφει στην δεύτερη επιλογή μου, ένα καφέ φόρεμα.
«Πότε;»
«Σήμερα το πρωί...»
«Oh, λοιπόν μπορεί απλά να το είπε... δεν ξέρω. Μου υποσχέθηκε ότι δεν θα το έκανε.» Αλήθεια εύχομαι να μην έχει αλλάξει γνώμη. Ή να μην σου έλεγε βλακείες χθες. Η συνείδηση μου με πειράζει με την φωνή του Χάρρυ.
«Τι τρέχει με σένα και τον Ζέιν; Δεν θέλω να γίνω κουτσομπόλα αλλά υπάρχουν πολλές φήμες.»
«Τίποτα, τον φίλησα και πέρασα λίγο χρόνο μαζί του όταν ο Χάρρυ και εγώ μαλώναμε αλλά αυτό είναι όλο. Βγήκε εκτός ελέγχου γιατί είμαι μια καταπιεστική ηλίθια.» ο πονοκέφαλος μου επιστρέφει.
«Oh... λοιπόν θα έπρεπε να ξέρει καλύτερα από το να μπλέξει μαζί σου έτσι και αλλιώς. Ξέρει πως είναι ο Χάρρυ.» λέει και μπαίνει στο δοκιμαστήριο.