Harry's POV
"Ορίστε, βρήκα μερικά." Χτυπώ τον ώμο της Τέσσα. Έχει το κεφάλι της χωμένο στον καναπέ και τα μάτια της κλειστά. Μετά από ένα ακόμη λεπτό που την πείραζα άνοιξε τα μάτια της και σηκώνεται για να πάρει τα μικρά χαπάκια από το χέρι μου.
"Είσαι άρρωστη;" Τη ρωτάω ξανά.
"Δεν ξέρω, νομίζω πως ίσως να αρρωσταίνω. Η κοιλιά μου πονάει περισσότερο από το κεφάλι μου τώρα αλλά ίσως να φταίει το ότι είμαι νηστική." Ή μπορεί να φταίει που σε αγχώνω τρομερά και φαίνεσαι σαν να επρόκειτο να ξεράσεις στον καναπέ μας.
"Oh, καλώς η πίτσα θα είναι εδώ σύντομα."
"Μχμ." Γέρνει το κεφάλι της πίσω και πίνει λίγο νερό για να καταπιεί το φάρμακο. Μπορώ να πω από την απουσία χρώματος στα μάτια της, ότι δεν νιώθει καλά.
"Έχεις κάνει ένεση για τη γρίπη;" Τη ρωτάω.
"Τι;"
"Την ένεση σου για τη γρίπη. Την έκανες φέτος;" Δεν ξέρω τι ακριβώς να ρωτήσω κάποιον άρρωστο.
"Δεν ξέρω... βασικά όχι. Δεν νομίζω ότι την έκανα. Δεν έχω ασφαλιστική. Πρέπει να δεις τον λογαριασμό από το ασθενοφόρο που με πήρε τις προάλλες." Γρυλίζει και μου δίνει ένα αδύναμο χαμόγελο.
"Θα το πληρώσω εγώ." Προτείνω και αυτή κατσουφιάζει και ξαπλώνει ξανά στον καναπέ.
"Θα το κάνω, δεν χρειάζεται να ανησυχείς για λογαριασμούς νοσοκομείου."
"Σσσς..." Λέει και κλείνει τα μάτια της. Θα της το υπενθυμίσω ξανά όταν θα νιώθει καλύτερα, ή απλά θα πάω και θα το πληρώσω μόνος μου χωρίς την άδεια της. Αυτό θα την εκνευρίσει σίγουρα παρόλα αυτά και αυτό ακριβώς προσπαθώ να μην κάνω.
"Τι πρέπει να κάνω;" Ρωτάω και κάποιος χτυπάει την πόρτα. Η πίτσα φυσικά. Καθώς σηκώνομαι το χτύπημα γίνεται πιο δυνατό και καλύπτω το γυμνό κάτω μισό δέρμα της Τέσσα με μια κουβέρτα πριν προχωρήσω προς την πόρτα. Το χτύπημα γίνεται ακόμη πιο δυνατό. Με δουλεύεις τώρα;
"Μην κοπανάς την πόρτα μου, έχει πονοκέφαλο." Λέω απότομα στον νέο ντελιβερά.
"Συγνώμη φίλε." Λέει, δίνοντας μου ένα τετράγωνο κουτί. Νιώθω λιγάκι άσχημα που του φώναξα αλλά έκανε τον πονοκέφαλο της χειρότερα. Υπογράφω το όνομα μου στην απόδειξη και κλείνω την πόρτα στα μούτρα του.
"Εγώ θα.... αμμ... θα βάλω σε ένα πιάτο κάποια κομμάτια για εσένα." Τραυλίζω και περπατώ στην κουζίνα. Είμαι τόσο χαρούμενος που είναι εδώ μαζί μου στο διαμέρισμα μας, άρρωστη ή όχι.
"Έλα, πρέπει να φας." Της λέω και γρυλίζει ξανά.
"Δεν πεινάω."
"Ναι πείνας, πριν λίγο το είπες." Τραβάει τον εαυτό της να σηκωθεί ενώ τραβά την κουβέρτα στους γοφούς της.
"Ένα κομμάτι." Φέρνει αντίρρηση.
"Δύο."
"Κανένα." Μισό γελάει.
"Καλά, ένα." Κάθομαι δίπλα της και τραβά τα πόδια της στα δικά μου ενώ τρώμε. Τρώει λίγο κάθε φορά, και αργά, τονίζοντας το μάσημα της για να μου αποδείξει κάτι. Ακόμη και άρρωστη έχει ακόμη τον χαρακτήρα της και το λατρεύω αυτό. Γέρνει και αφήνει το άδειο της πιάτο στο τραπεζάκι του καφέ πριν κλείσει τα μάτια της ξανά.
"Καλύτερα να πάμε στο νοσοκομείο." Προτείνω.
"Είμαι καλά Χάρρυ, είναι απλά μια γρίπη στο στομάχι ή κάτι τέτοιο."
"Πως το ξέρεις;"
"Επειδή έχω ξανά αρρωστήσει, όλοι έχουμε. Δεν είναι κάτι τόσο σοβαρό."
"Δείχνει να είναι σοβαρό." Δεν το εννοούσα αυτό να ακουστεί. Ανοίγει τα μάτια της και τεντώνει το χέρι της προς τα εμένα ώστε να με φέρει πιο κοντά της. Φαντάζομαι πως κάτι καλό θα βγει από ότι δεν νιώθει καλά, φαίνεται να έχει αφήσει όλον της το θυμό για εμένα στην άκρη για τώρα.
"Είμαι καλά. Απλά χρειάζομαι ύπνο." Πιάνει το λεπτό υλικό της μπλούζες μου ανάμεσα στα δάχτυλα της και γέρνει στο στήθος μου.
"Ας πάμε στο κρεβάτι." Καθοδηγώ και αυτή κουνά αρνητικά το κεφάλι. Αγνοώ την σιωπηλή της μάχη και τη σηκώνω από τον καναπέ στα χέρια μου για να την κουβαλήσω μέχρι το δωμάτιο μας. Τραβάω το πάπλωμα και την ξαπλώνω απαλά στη μεριά της στο κρεβάτι.
"Γιατί το κρεβάτι είναι στρωμένο;" Ρωτάει, κουρνιάζοντας στο μαξιλάρι.
"Δεν χρησιμοποιήθηκε." Της λέω και αυτή γνέφει αφού καταλαβαίνει. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ σε αυτό το κρεβάτι χωρίς αυτή. Θα μου υπενθύμιζε συνεχώς την απώλεια από την οποία έπασχα.
"Στα αλήθεια λυπάμαι για νωρίτερα." Της λέω, ξαπλώνοντας δίπλα της και φέρνοντας την στο στήθος μου.
"Μχμμ." Μουρμουρίζει και κλείνει τα μάτια της. Απλώνω το χέρι μου στο μικρό κενό ανάμεσα μας και ακουμπώντας το χέρι μου στο μέτωπο της, αυτό φαντάζομαι διαπρέπει να κανείς όταν κάποιος είναι άρρωστος; Τη νιώθω πολύ ζέστη, υπερβολικά ζέστη.
"Έχεις θερμόμετρο;" Ρωτάω σιγανά.
"Είμαι εντάξει. Απλά άσε με να κοιμηθώ."
"Τες..." Κλαψουρίζω, στην κυριολεξία κλαψουρίζω.
"Σσσς..." Αναστενάζω και γυρίζω με την πλάτη, κρατώντας το ένα μου χέρι γύρω από τη μέση της και κοιτώ τον ταβάνι. Δεν μου αρέσει αυτό, δεν μου αρέσει αυτό καθόλου. Το δέρμα της είναι μούσκεμα και γυαλίζει από την υγρασία, τα χείλη και τα μαγούλα της είναι χλωμά, και αναπνέει πολύ γρήγορα. Αν ξαπλώσω εδώ και την κοιτάζω θάνατο τρελαθώ. Είναι πεισματάρα και αρνείται να πάει στο νοσοκομείο αλλά αν είναι κάτι σοβαρό. Ήταν καλά πριν μερικές ώρες. Οι πιθανότητες είναι ατελείωτες και τριγυρίζουν στο μυαλό μου.
"Τέσσα." Σκουντώ το χέρι της.
"Τι;" Ανοίγει το ένα της μάτι.
"Μπορούμε να πάμε στο νοσοκομείο τώρα;"
"Χάρρυ έλεος, είμαι καλά." Αρχίζω και την ενοχλώ αλλά δεν με πειράζει καθόλου.
"Πήγαινε να δεις τηλεόραση." Καθοδηγεί.
Αποφασίζω να την ακούσω γιατί στα αλήθεια δεν μπορώ να καθίσω εδώ και αυτή είναι έτοιμη να με χαστουκίσει αν δεν την αφήσω ήσυχη, από ότι μπορώ να πω. Με έναν αναστεναγμό πιάνω το κινητό μου από το κομοδίνο και βγαίνω στο σαλόνι. Δεν έχω ιδέα τι να κάνω μόνος μου, η άρρωστη, κοιμισμένη ομορφιά μου θέλει να την αφήσω ήσυχη να κοιμηθεί και όλοι οι φίλοι μου είναι κόπανοι. Θα μπορούσα να δουλέψω λίγο αλλά δεν μου άρεσε και πολύ η ιδέα αυτή τη στιγμή. Αναρωτιέμαι τι σκέφτεται ο Λίαμ να κάνει;
Τι.... στο... καλό; Γιατί μου πέρασε αυτή η σκέψη μόλις από το μυαλό. Τι θα μπορούσε να κάνει έτσι και αλλιώς; Ενδιαφέρεται για όλες αυτές τις βλακείες που εγώ όχι, αθλήματα , σχολείο... σε αυτά βασικά αν τα συνοψίσεις. Φαντάζομαι θα μπορούσα να καθαρίσω την κουζίνα και να ξεσκονίσω την παχιά στρώση σκόνης που έχει καλύψει το διαμέρισμα της τελευταίες δύο βδομάδες. Μια ώρα μετά η κουζίνα είναι καθαρή, λοιπόν αρκετά καθαρή, και εγώ είμαι τρομερά κουρασμένος. Μισώ το καθάρισμα και ήταν ακόμη χειρότερο το χαλί από ότι περίμενα. Κατά κάποιον τρόπο κατάφερα να πιτσιλίσω φαγητό σε όλο τον μέσα χώρο του φούρνου μικροκυμάτων, να αφήσω ένα μπουκάλι μπύρας να εκραγεί στην κατάψυξη, και να αφήσω το απομεινάρι από ένα παλιό σάντουιτς στον πάγκο. Το να κρατάω το δωμάτιο μου στο σπίτι της αδελφότητας καθαρό ήταν πολύ πιο εύκολο, ήταν μονάχα ένα δωμάτιο.
Η Τέσσα έχει γρήγορα κοιμηθεί στο κρεβάτι, τα χέρια της αγκαλιάζουν το μαξιλάρι μου και τα πόδια της είναι μαζεμένα στο στήθος της. Το θέαμα της μου κόβει την ανάσα ακόμη κι όταν είναι άρρωστη. Είναι ακόμη πολύ νωρίς για να πάω για ύπνο οπότε πηγαίνω στην ντουλάπα και πιάνω το αντίγραφο του Περηφάνια και Προκατάληψη που μου έδωσε για τα γενέθλια μου. Φωτεινό κίτρινο καλύπτει περισσότερο μέρος του βιβλίου από ότι περίμενα οπότε ξαπλώνει δίπλα της για άλλη μια φορά και αρχίζω να διαβάζω τα υπογραμμισμένα μηνύματα.
"Υπάρχουν λίγοι άνθρωποι που αγαπάω στα αλήθεια, και ακόμη λιγότεροι για τους οποίους σκέφτομαι θετικά. Όσο περισσότερα βλέπω από τον κόσμο τόσο πιο ανικανοποίητος είμαι από αυτόν· και κάθε μέρα επιβεβαιώνει αυτά που πιστεύω για την ασυνέπεια όλων τον ανθρώπων, και όλη την μικρή εξάρτηση που μπορεί να τοποθετηθεί στην εμφάνιση πλεονεκτήματος και αίσθησης."
Αυτό είναι σίγουρα από τις πρώτες μας μέρες. Μπορώ να την φανταστώ τώρα, ενοχλημένη και μπερδεμένη, να κάθεται στο μικρό της κρεβάτι σε εκείνο το δωμάτιο Πανεπιστημίου με έναν υπογραμμιστεί και το μυθιστόρημα στο χέρι. Την κοιτάζω και γελάω σιγανά με τις σκέψεις της. Ξεφυλλίζοντας τις σελίδες βλέπω το μοτίβο, με απεχθανόταν. Το ήξερα αυτό τότε αλλά το να το θυμάμαι τώρα είναι σίγουρα τρομερά περίεργο.
«Μια δυσάρεστη εναλλακτική είναι πριν από εσένα, Ελίζαμπεθ. Από αυτή τη μέρα θα πρέπει να είσαι ένας ξένος για κάποιον από τους γονείς σου. Η μητέρα σου δεν θα σε δει ποτέ ξανά αν δεν παντρευτείς τον κύριο Κόλινς, και εγώ δεν θα σε δω ποτέ ξανά αν το κάνεις.» Η μητέρα της και ο Νόα.
«Οι θυμωμένοι άνθρωποι δεν είναι και πάντα σοφοί.» Αυτό κι αν είναι αλήθεια...
«Δεν έχω τη διάθεση να σε καταλάβω»
Δεν καταλάβαινα τον ίδιο μου τον ρημαδό εαυτό και ακόμη δεν τον καταλαβαίνω, βασικά.
«Θα μπορούσα άνετα να συγχωρήσω την περηφάνια του, εάν δεν είχε εξευτελίσει τη δική μου.» Το έκανε αυτό τη μέρα που της είπε ότι την αγαπάω και το πήρα πίσω. Το ξέρω ότι το έκανε.
«Πρέπει να μάθω να είμαι ικανοποιημένος με το να είμαι πιο χαρούμενος από ότι αξίζω.» Πιο εύκολο στα λόγια από ότι στην πράξη, Τες.
«Το να σου αρέσει ο χορός είναι ένα σίγουρο βήμα προς το να ερωτευτείς.» Ο γάμος. Το ξέρω. Θυμάμαι τον τρόπο που ήταν κατενθουσιασμένη ενώ έκανε πως δεν πονούσε καθώς την ποδοπατούσα.
«Όλοι τον γνωρίζουμε ως περήφανο, δυσάρεστο άντρα, αλλά αυτό δεν θα ήταν τίποτα αν σου άρεσε πραγματικά.»
Αυτό ισχύει ακόμα. Ο Λίαμ θα έλεγε κάτι τέτοιο στην Τέσσα, πιθανόν να το έχει κάνει στο παρελθόν.
«Μέχρι αυτή τη στιγμή δεν γνώριζα ποτέ τον εαυτό μου.»
Δεν ξέρω για ποιόν από τους δύο ισχύει αυτό περισσότερο.
«Υπάρχει, πιστεύω, σε κάθε χαρακτήρα μια προδιάθεση σε κάποιο συγκεκριμένο κακό, ένα φυσικό ελάττωμα, που ούτε και η καλύτερη εκπαίδευση δεν μπορεί να ξεπεράσει.»
«Και η δική σου προδιάθεση είναι να η τάση να μισείς τους πάντες.»
«Και η δική σου.», απαντάει με ένα χαμόγελο, «είναι ότι πεισματάρικα τους παρεξηγείς.»
Κάθε σημείο ισχύει περισσότερο από το προηγούμενο καθώς γυρίζω πίσω στο πρώτο μέρος του γνώριμου βιβλίου.
«Είναι ανεκτική, αλλά όχι τόσο γοητευτική για να δελεάσει εμένα, και δεν έχω καμία διάθεση αυτή τη στιγμή να δώσω συνέπειες σε νεαρές κοπέλες που είναι σημαντικές για άλλους άνδρες.»
Είχα πει κάποτε στην Τέσσα πως δεν είναι ο τύπος μου, τι ηλίθιος που ήμουν. Εννοώ κοίτα την, είναι ο τύπος όλων ακόμη κι αν είναι τόσο τρομερά ανόητοι για να το καταλάβουν στην αρχή. Τα χέρια μου δουλεύουν με τις σελίδες και τα μάτια μου διαβάζουν γρήγορα τις ατελείωτες υπογραμμισμένες γραμμές που σχετίζονται με εμάς και με το πώς νιώθει για εμένα. Αυτό είναι το πιο ωραίο δώρο που θα μπορούσαν να μου είχαν δώσει ποτέ, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
«Με έχεις μαγέψει, σώμα και ψυχή.»
Μία από τις αγαπημένες μου σειρές, της το είπα κάποια στιγμή όταν πρώτο μετακομίσαμε σε αυτό το μέρος. Είχε σουφρώσει τη μύτη της στην χυδαία χρήση αυτής της φράσης, είχε γελάσει μαζί μου και μου είχε πετάξει ένα κομμάτι μπρόκολο. Πάντα μου πετάει διάφορα.
«Αλλά οι άνθρωποι μόνοι τους αλλάζουν τόσο πολύ, υπάρχει κάτι καινούριο να παρατηρήσουμε μέσα τους πάντα.»
Έχω αλλάξει προς το καλύτερο, για αυτήν, από τότε που την γνώρισα. Δεν είμαι τέλειος, γαμώτο ούτε κάπου κοντά σε αυτό αλλά μπορεί να γίνω κάποια μέρα.
«Πόσο λίγο διατηρείτε η ευτυχία που ανήκει σε ένα ζευγάρι το όποιο φτιάχτηκε επειδή το πάθος τους ήταν πιο δυνατό από την τιμή τους.»
Δεν μου αρέσει αυτό καθόλου. Ξέρω ακριβώς τι σκεφτόταν όταν το υπογράμμιζε. Προχωράμε....
«Η φαντασία μιας κοπέλας είναι πολύ γρήγορη, πηδάει από το θαυμασμό στην αγάπη, από την αγάπη στα δεσμά του γάμου μέσα σε μια στιγμή.»
Τουλάχιστον δεν είναι μόνο το μυαλό της Τέσσα που κάνει αυτό το τρελό πράμα.
«Μόνο η πιο βαθιά αγάπη θα με πείσει να δεχτώ τον γάμο.»
Άφησε την υπόλοιπη πρόταση έξω, το κομμάτι που λέει "γι αυτό θα καταλήξω μια γριά κοπέλα." Μόνο η πιο βαθιά αγάπη μπορεί να με πείσει να δεχτώ τον γάμο. Χμμμ... Δεν είμαι σίγουρος αν θα το κάνει σε εμένα. Δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρχει κάποια αγάπη πιο βαθιά από ότι νιώθω γι αυτό το κορίτσι αλλά δεν αλλάζει τη γνώμη μου για το γάμο. Οι άνθρωποι δεν παντρεύονται για τους σωστούς λόγους πια, όχι ότι το έκαναν και ποτέ. Το βιβλίο βρίσκεται στο κομοδίνο πριν σβήσω το φως και ξαπλώσω το κεφάλι μου στο στρώμα Θέλω να πάρω το μαξιλάρι μου πίσω αλλά το κρατάει πολύ σφιχτά και δεν θέλω να γίνω κόπανος.
«Μπορείς σε παρακαλώ να σταματήσεις να είσαι πεισματάρα και να έρθεις στην Αγγλία μαζί μου; Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα.» Της ψιθυρίζω ενώ κοιμάται, χαϊδεύοντας το ζεστό της μάγουλο με τον αντίχειρα μου. Ανυπομονώ να ξανά κοιμηθώ, να κοιμηθώ στα αλήθεια με αυτή δίπλα μου.
Tessa's POV
Όταν ξυπνάω χαίρομαι που βλέπω ότι ο Χάρρυ δεν βρίσκεται από πάνω μου όπως κάνει συνήθως επειδή κοιμάται ακόμη με το στόμα του ανοιχτό κι πρέπει στα αλήθεια να πάω τουαλέτα και να κάνω μπάνιο. Το μπλουζάκι του Χάρρυ είναι μούσκεμα από τον ιδρώτα και νιώθω αηδία. Με ένα γρήγορο φιλί στο μάγουλο του Χάρρυ πηγαίνω γρήγορα στο μπάνιο.
Ίσως να πρέπει να κάνω ένα κανονικό μπάνιο για να προσπαθήσω να σταματήσω τον πυρετό, έχω τόσο καιρό να κάνω μπάνιο. Το μπλουζάκι του Χάρρυ βγαίνει από πάνω μου και εγώ χαζεύω τη γυμνή μου φιγούρα στον καθρέπτη. Η αντανάκλαση μου είναι φριχτή και κάτι κόκκινο λεκιάζει το στομάχι μου. Τι είναι αυτό; Εξετάζω με τα χέρια μου τις βαθυκόκκινες γραμμές και κοιτάζω κάτω το μπλουζάκι στο πάτωμα. Είναι αίμα, αυτό πρέπει να είναι. Έβαλα το μπλουζάκι που φορούσε ο Χάρρυ χθες και τώρα έχω του το αίμα του, ή του Ζέιν, επάνω μου. Ένα τρέμουλο διαπερνά το σώμα μου και αρχίζω να ξεπλένω τις βάναυσες αποδείξεις του θυμού του Χάρρυ. Όλα αυτά με αρρωσταίνουν , στην κυριολεξία. Το ντεπόν χθες βράδυ με βοήθησε και πλέον δεν έχω τόσο δυνατό πονόκοιλο αλλά το κεφάλι μου ακόμα πονάει κι απλά νιώθω... αδύναμη. Ίσως να χρειαστώ να πάω στα επείγοντα στο τέλος του δρόμου. Είναι λεφτά που δεν θέλω να ξοδέψω ειδικά επειδή μετακομίζω σύντομα αλλά δεν νομίζω πως έχω πολλές επιλογές.
Μετά από ένα γρήγορο ντους γεμίζω την μπανιέρα με καυτό νερό και ρίχνω μια μεγάλη ποσότητα αφρόλουτρου πριν μπω μέσα. Με κάνει να νιώθω υπέροχα, ηρεμεί τους μυς μου αμέσως. Κλείνω τα μάτια μου, αναπνέοντας τη γλυκιά μυρωδιά της βανίλιας και αρχίζω να σκέφτομαι για το Σιάτλ. Είμαι αγχωμένη και ανυπόμονη αλλά επίσης ανήσυχη και νευρική για το τι θα πει ο Χάρρυ. Μακάρι να μπορούσε απλά να είναι χαρούμενος για εμένα και να έρθει μαζί μου, μακάρι να ήταν τόσο εύκολο. Εγώ θα πάω ανεξάρτητα με το πώς θα αντιδράσει, έδωσε υπόσχεση στον εαυτό μου και στη μητέρα πως δεν θα επιτρέψω ποτέ σε έναν άνδρα να με κρατήσει πίσω και να με αποτρέψει από το κάνω το οτιδήποτε. Αυτό ήταν από πάντα το σχέδιο μου, το όνειρο μου, και είναι ακριβώς μπροστά μου, τόσο κοντά που σχεδόν μπορώ να το αγγίξω. Εύχομαι να μπορούσα να συνεχίσω να είμαι δειλή και να περιμένω μέχρι την τελευταία στιγμή για να ξεφουρνίσω τα νέα στον Χάρρυ αλλά δεν μπορώ. Του το οφείλω να είμαι ειλικρινής με το που μου δοθεί η ευκαιρία.
«Τες;» Τα δάχτυλα του Χάρρυ χτυπούν ελαφρά την πόρτα του μπάνιου Σπρώχνει την πόρτα να ανοίξει πριν εγώ αντιδράσω.
«Είσαι καλά; Ξύπνησα και δεν ήσουν εκεί...»
«Είμαι καλά. Νιώθω κάπως καλύτερα.» Του λέω και αυτό κάθεται στη λεκάνη.
«Αυτό είναι καλό..»
«Τι συμβαίνει;»
«Τίποτα, εγώ απλά.. δεν ξέρω, νόμιζα πως ίσως είχες φύγει..»
«Όχι, ακόμη εδώ.» Γέρνω το κεφάλι μου πίσω στην κρύα ντουζιέρα.
«Έχεις σχέδια για σήμερα;»
«Νομίζω πως θα πάρω να πάρω κάποια αντιβιοτικά, κανονικά αυτή τη φορά.»
«Θα σε πάω εγώ.» Τον ευχαριστώ και μένω βυθισμένη στις πολλές φούσκες για λίγο ακόμη πριν βγω. Μου δίνει μια πετσέτα και εγώ την τυλίγω γύρω από το σώμα μου. Αν ένιωθα καλύτερα ξέρω πως θα είχε μπει μες τη μπανιέρα μαζί μου και πως θα έκανε αγενή σχόλια πριν μου κάνει έρωτα στο νερό. Το ήδη καυτό σώμα μου ανάβει στη σκέψη και κουνώ το κεφάλι μου προσπαθώντας να τη διώξω.
«Πρέπει απλά να ντυθώ και θα είμαι έτοιμη. Σε ευχαριστώ.» Του χαμογελάω και αυτός σηκώνεται. Νιώθω τα μάτια του πάνω μου καθώς προχωρώ στον αμυδρά φωτισμένο διάδρομο προς το δωμάτιο.
«Αυτό αργεί τόσο πολύ, ευτυχώς που δεν πεθαίνεις.» Παραπονιέται για δέκατη φορά από τότε που καθίσαμε στο μικρό μα γεμάτο χρώματα δωμάτιο. Κομμάτια από παλάμες παιδιών και μεγάλα ζώα του αγρού καλύπτουν σχεδόν κάθε εκατοστό του μέρους.
«Δεν ήξερα πως αυτό ήταν μια ανόητη τάξη νηπιαγωγείου.» Ο Χάρρυ αναστενάζει και στριφογυρίζει τα μάτια του.
«Δεν ξέρω... κλαψιάρικο παιδί, δες..» Αγγίζω το πόδι του και αυτό με κοιτά βλοσυρά αλλά βλέπω το χιούμορ στα μάτια του.
«Χα-χα.»
«Τερέσα Γιανγκ.» Μια ηλικιωμένη νοσοκόμα φωνάζει το όνομα μου από λίγα βήματα πιο μακριά και ο Χάρρυ σηκώνεται.
«Δεν μπορείς να μπεις μέσα μαζί μου.» Του λέω, χρησιμοποιώντας το χέρι μου για να σταματήσω τις κινήσεις του.
«Γιατί όχι;»
«Δεν ξέρω... επειδή δεν είσαι οικογένεια και δεν νομίζω πως θα σε αφήσουν.»
Δείχνει ελαφρώς πληγωμένος από τις λέξεις μου αλλά κάθεται χωρίς άλλη λέξη. Αφού περίμενα για άλλα σαράντα πέντε λεπτά, κατούρησα σε ένα κουτάκι, έδωσα τρία σωληνάκια αίμα, και εξήγησα τα συμπτώματα μου και τα επίπεδα άγχους μου τη συγκεκριμένη στιγμή, μου δίνεται μια ιατρική συνταγή για γρίπη στομάχου και μου ζητείτε να μειώσω τα επίπεδα άγχους μου. Ο γκριζομάλλης άντρας μου γράφει μια συνταγή με αντιβιοτικά και με αφήνει να φύγω. Ο Χάρρυ περπατά πάνω κάτω στον χώρο υποδοχής, κοιτώντας τη μεγάλη καφέ αγελάδα στον τοίχο.
«Χριστέ μου, μπορούσε να πάρει παραπάνω; Ήμουν έτοιμος να χάσω τα λογικά μου.» Βάζει και τα δύο του χέρια στα μαλλιά του.
«Απλά πρέπει να πάρουμε τη συνταγή για την εγκυμοσύνη μου πριν φύγουμε.» Εκμεταλλεύομαι την έξαλλη κατάσταση του. Μένει ακίνητος ξαφνικά και αρχίζω να γελάω. Όλο το χρώμα φεύγει από το πρόσωπό του και πιστεύω πως θα σωριαστεί νεκρός στη μέση του χώρου υποδοχής.
«Εγκυμοσύνης;» Η φωνή της βγαίνει σαν ξεφωνητό καθώς προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια του.
«Σε πειράζω, είναι απλά μια γρίπη στομάχου. Θα πρέπει να πάρω αυτά τα αντιβιοτικά παρόλα αυτά.» Κουνώ το χαρτί μπροστά του. Αρπάζει τη συνταγή από τα χέρια μου και περπατά προς την πόρτα.
«Καθόλου αστείο.» Επισημαίνει μόλις βγαίνουμε έξω.
«Ναι ήταν.» Γελάω άλλη μια φορά και αγνοώ το θανατηφόρο βλέμμα που μου ρίχνει καθώς ανοίγει την πόρτα του συνοδηγού.
Απομένουν 5 κεφάλαια yayyy!