Harry's POV
«Δεν γίνεται να αποβληθώ.» Λέω καθώς ένας μαλάκας με στολή μου βγάζει τις χειροπέδες.
«Ναι, μπορείς και αυτό είναι πιθανών πως θα συμβεί. Μόνο αυτό μπορώ να κάνω Χάρρυ.»
«Ίσα που έκανες κάτι.» Τρίβω τους μελανιασμένους μου καρπούς. Αυτές οι χειροπέδες πραγματικά μου άφησαν σημάδι.
«Έκανα ότι καλύτερο μπορούσα, έκανες μεγάλη ζημιά. Αν είχες απλά προσβάλει κάποιον άλλο μαθητή δεν θα ήταν τόσο δύσκολο να το καλύψω αλλά διέλυσες περιουσία του Πανεπιστημίου, και πολύ μάλιστα. Τα παιδιά δούλευαν αυτή την εργασία για μήνες και καταστράφηκαν όλα, μην αναφέρω πως έσπρωξες κι έναν καθηγητή. Είναι πάρα πολλά» Ο πατέρας μου λέει.
«Λοιπόν τι στο διάολο υποτίθεται πως θα κάνω τώρα; Πότε θα αποφασίσουν;» Ρωτάω και τον ακολουθώ στη γραμματέα για να υπογράψει τα χαρτιά. Αυτό είναι ηλίθιο.
«Δεν ξέρω, το συνέδριο θα συναντηθεί τη Δευτέρα οπότε περιμένουμε μια απάντηση τότε.»
«Εντάξει» Δεν έχω τίποτα άλλο να πω τώρα. Μέτα από μερικές, όχι από ένα σωρό, ανόητες υπογραφές είμαι ελεύθερος να φύγω. Για τώρα τουλάχιστον.
«Δώσε μου το κινητό σου.» Τεντώνω το χέρι μου προς τον Λίαμ.
«Όχι, θα φέρουν τα πράγματά σου τώρα.» Γνέφει προς τον μαλάκα που κρατάει μια πλαστική τσάντα γεμάτη με τα πράγματά μου. Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσες βλακείες κουβαλούσα στις τσέπες μου μέχρι που κάποιος κόπανος έψαξε σε αυτές για να αφαιρέσει κάθε "επικίνδυνο αντικείμενο." Πήραν το κινητό μου, θα τους σκότωνα με ένα κινητό; Λοιπόν ίσως. Γιατί η Τέσσα δεν έχει επιστρέψει ακόμη; Έχουν περάσει σχεδόν δύο ώρες και δεν πιστεύω πως μπορώ να περιμένω άλλο. Με το που το κινητό μου, μου επιστρέφεται την καλώ αλλά δεν απαντάει.
«Θα σε γυρίσω στο αμάξι σου.» Ο πατέρας μου λέει.
«Όχι, θα περιμένω εδώ την Τέσσα.»
«Μπορώ να περιμένω μαζί σου.» Προσφέρεται.
«Βολέψου. Μπορεί να πηδιέται με κάποιον άλλον...» Αρχίζω να λέω αλλά ο Λίαμ μου ρίχνει ένα θανατηφόρο βλέμμα και με διακόπτει.
«Μην μιλάς έτσι γι αυτήν, το ξέρεις πως δεν το κάνει αυτό.» Λέει απότομα. Ξέρω πως έχει δίκιο αλλά είμαι ακόμη εκνευρισμένος που πήγε να τον δει. Καημένε ηλίθιε Ζέιν πάντα πρέπει να σε σώζει η Τέσσα. Γαμώτο όχι. Είμαι σίγουρος πως της είπε μια χαζή ιστορία για το πόσο πόνεσε που του επιτέθηκα. Κλαψ Κλαψ.
«Δεν θα έπρεπε να βγάζεις τον θυμό σου πάνω της ενώ αυτή βρίσκεται δίπλα σου από τη στιγμή που τη γνώρισα. Δεν είναι σωστό.» Ο πατέρας μου λέει.
«Το ξέρω αυτό.» Λέω απότομα. Στα αλήθεια το ξέρω αυτό, όπως ξέρω και πως δεν θα έπρεπε να είμαι τόσο κόπανος μαζί του. Τι λέγαν οι παλιοί; Πιάνει πιο πολλές μέλισσες με το μέλι, ή κάτι τέτοιο;
«Κοίτα, λυπάμαι που σου φέρθηκα έτσι.» Γυρίζω στον πατέρα μου.
«Και στους δυο.» Αναστενάζω όταν ο Λίαμ κατσουφιάζει. Η σοκαρισμένη έκφραση του πατέρα μου σχεδόν με κάνει να γελάσω αλλά τώρα πιθανών δεν είναι η κατάλληλη στιγμή γι αυτό.
«Να τη.» Ο Λίαμ ανακοινώνει και ο σφυγμός μου αμέσως δυναμώνει. Όλη η αδρεναλίνη που είχα όταν με κλείδωσαν στο ανόητο κελί επιστρέφει με το που αυτή βγαίνει από το αυτοκίνητο του Λίαμ. Πρέπει να παραμείνω ήρεμος και να θυμηθώ να μην ξεσπάσω τον θυμό μου πάνω της, παρά το πόσο πολύ το θέλω. Θέλω στα αλήθεια να ξεσπάσω επάνω της ή είναι απλά κάτι που κάνω αυτόματα; Ανακούφιση και ένα τεράστιο χαμόγελο καταλαμβάνουν το πρόσωπο της όταν με βλέπει, χωρίς χειροπέδες και να στέκομαι στο πεζοδρόμιο.
«Ευτυχώς Θεέ μου! Τι είπαν; Οπότε δεν θα πας στη φυλακή έτσι; Θα χρειαστεί να πας στο δικαστήριο;» Κάνει εκατό ερωτήσεις.
«Όχι δεν θα πάω στη φυλακή.»
«Το πιο πιθανό είναι να από..» Ο πατέρας μου αρχίζει να λέει.
«Να μπλέξω άσχημα με το Πανεπιστήμιο.» Τον διακόπτω. Θέλω να της πω εγώ για απογοητευτική αποβολή που ξέρω ότι έρχεται. Δεν είμαι ανόητος, το Πανεπιστήμιο θα βρει πολλού μπελάδες αν το αφήσει αυτό απλά να ξεχαστεί. Τα έκανα σκατά εδώ πέρα. Θα επιστρέψω σπίτι στην Αγγλία αν αποβληθώ και θα είναι απαίσιο να προσπαθώ να την πείσω να έρθει μαζί μου.
«Αυτός τι είπε;» Τι ρωτάω. Κοιτάζει τον Λίαμ και τον πατέρα μου πριν μιλήσει.
«Δεν θα κάνει μήνυση.» Μας λέει. Είμαι ανακουφισμένος, να πάρει είμαι ανακουφισμένος. Αν πήγαινα φυλακή αυτό θα έδινε στον Ζέιν ευκαιρία να της κάνει κίνηση.
«Σε ευχαριστώ τόσο πολύ που το κάνεις αυτό για τον Χάρρυ.» Ο πατέρας μου της λέει.
«Μην ευχαριστείς εμένα.» Χαμογελάει και σηκώνει το βλέμμα της σε εμένα.
«Θα πρέπει απλά να περιμένουμε να δούμε τη θα γίνει τη Δευτέρα.» Ο πατέρας μου δείχνει αγχωμένος, κουρασμένος και υπερβολικά ανήσυχος.
«Ας φύγουμε από εδώ πριν αποφασίσουν να με συλλάβουν ξανά.» Αναστενάζω και πιάνω το χέρι της Τέσσα, δεν τραβιέται όπως κατά κάποιον τρόπο περίμενα να κάνει. Αυτό είναι μια αρχή.
Tessa's POV
«Θα σας γυρίζω και τους δύο στο αυτοκίνητο του Χάρρυ» Ο Κεν προσφέρεται και εγώ γνέφω.
«Θα σε δω σπίτι.» Ο Λίαμ μου λέει πριν περπατήσει προς το αυτοκίνητο του. Ακούω τον Χάρρυ να βρίζει κάτω από την αναπνοή του το σπίτι του πατέρα του "δεν είναι το ηλίθιο σπίτι μου" αλλά αποφασίζω να μην τον σκουντήξω μπροστά στον πατέρα του. Είναι ήδη τσιτωμένος και είμαι ανακουφισμένη πως τον βλέπω έξω από το κελί, ήταν τρομακτικό είτε ήταν ένα κανονικό κελί φυλακής είτε όχι. Δεν ξέρω τι να πω για όλο αυτό το χάος. Το κεφάλι μου γυρίζει, απειλώντας με να βγει εκτός λειτουργίας ανά πάσα στιγμή.
Ο Χάρρυ κρατάει ακόμη το χέρι μου στο δικό του ενώ ανοίγει την πόρτα του αυτοκινήτου για εμένα ώστε να καθίσω στο πίσω κάθισμα, μπαίνει και αυτός δίπλα μου και κάθεται τρομερά κοντά. Είναι περίεργο και για τους δύο να καθόμαστε στο πίσω κάθισμα ενώ ο Κεν οδηγεί λες και είναι σοφέρ. Η σιωπή είναι άβολη αλλά από την άλλη καλοδεχούμενη επειδή δεν ξέρω ποιος είναι πιο θυμωμένος, εγώ ή ο Χάρρυ;
«Μην έρθεις στο Πανεπιστήμιο ούτε κάπου κοντά μέχρι να το λύσουμε αυτό» Ο πατέρα του Χάρρυ του λέει.
«Εντάξει.» Αναστενάζει δίπλα μου. Ευχαριστώ τον Κεν που μας έφερε και ακολουθώ τον Χάρρυ στο αμάξι του. Περιμένω από αυτόν να μου φωνάξει που πήγα να δω τον Ζέιν, το ξέρω πως έρχεται.
«Λοιπόν... πως πήγε;» Ρωτάει τελικά ενώ γυρίζει το κλειδί στη μίζα.
«Καλά.»
«Καλά τι;»
«Πήγε καλά.»
«Εξήγησε.» Πιέζει.
«Δεν θα κάνει μήνυση εναντίον σου ευτυχώς.»
«Τι άλλο είπε;»
«Ότι δεν έστειλε αυτά τα μηνύματα.» Δεν τον κοιτάζω.
«Λοιπόν ξέρουμε πως το έκανε.» Βγαίνει από το χώρο στάθμευσης στον δρόμο.
«Τον είδες να το κάνει παρόλα αυτά; Δεν λέω πως δεν το έκανε αλλά τι σε κάνει τόσο σίγουρο πως ήταν αυτός;» Δεν τον κοιτάζω ώστε να ξέρω το βλέμμα που μου έριξε.
«Γι αυτό ακριβώς δεν ήθελα να πας εκεί.»
«Απλά ρωτάω κάτι Χάρρυ.»
«Μπήκε μες στο κεφάλι σου ξανά! Το ήξερα πως θα το έκανε, γιατί είσαι τόσο τυφλή; Άσε με να μαντέψω αρνήθηκε πως μου είπε ότι σε πήδηξε, έτσι δεν είναι;»
«Όχι, το παραδέχτηκε αυτό και ζήτησε συγνώμη.»
«Πρέπει να διαλέξεις τώρα Τέσσα, εγώ ή αυτός επειδή αυτή η μπρος πίσω βλακεία δεν θα δουλέψει με εμένα!» Αυξάνει τη φωνή του ξανά.
«Για ποιο πράγμα μιλάς! Δεν υπάρχει καμία απόφαση να παρθεί, ο Ζέιν είναι φίλος μου. Σε αγαπάω, ναι νοιάζομαι γι αυτόν αλλά όχι με τον τρόπο που νοιάζομαι για εσένα. Σταμάτα να προσπαθείς να το γυρίσεις σε κάτι που δεν ισχύει! Δεν πρόκειται για ερωτικό τρίγωνο, δεν έχει καμία σχέση με αυτό.» Σταυρώνω τα χέρια μου και κοιτάζω από το παράθυρο.
«Εμένα για ηλίθιο ερωτικό τρίγωνο μου μοιάζει Τέσσα, γιατί δεν μένεις μακριά του τότε;»
«Πήγα εκεί για να τον πίσω να μην σου κάνει μήνυση που του επιτέθηκες. Προσπαθούσα να σε βοηθήσω ενώ εσύ ήσουν σε εκείνο το κελί και έκανες σαν κακομαθημένο μικρό παλιόπαιδο.»
«Του επιτέθηκα; Μου όρμησε κι αυτός Τέσσα. Δεν είναι τόσο αθώος όσο φαίνεται. Και μην με λες παλιόπαιδο.» Ακούγεται σαν παιδί, σαν παλιόπαιδο.
«Τότε μην φέρεσαι έτσι.»
«Θα αποβληθώ.» Νομίζω ως τον ακούω να λέει αλλά δεν μπορεί να είναι αλήθεια.
«Όχι δεν θα αποβληθείς.»
«Ναι Τες, ναι θα αποβληθώ. Ο πατέρας μου προσπαθεί να φερθεί λες και δεν θα γίνει αλλά ξέρω πως δεν το γλιτώνω.» Να αποβληθεί; Αυτό είναι τρελό... λοιπόν φαντάζομαι πως κοιτώντας τη ζημιά που προκάλεσε δεν είναι και τόσο τρελό αλλά το να αποβληθεί από το κολέγιο είναι μεγάλο ζήτημα, τεράστιο ζήτημα.
«Πως νιώθεις γι αυτό;» Ρωτάω.
«Δεν ξέρω... Εννοώ δεν με ενδιαφέρει καν το σχολείο όπως και να έχει. Έχω δουλειά ήδη και βγάζω καλά λεφτά, είμαι σίγουρος πως θα μπορέσω να βγάλω εξίσου καλά λεφτά και αλλού.»
«Όχι χωρίς πτυχίο Πανεπιστημίου.» Του υπενθυμίζω.
«Προφανώς και θα τελειώσω το πτυχίο μου, το μόνο μου πρόβλημα είναι πως θα είμαι μακριά από εσένα.» Η καρδιά μου σφίγγεται.
«Τι θα κάνεις;» Ρωτάω, αβέβαια για το αν θέλω στα αλήθεια να ακούσω την απάντηση.
«Θα επιστρέψω σπίτι.» Το ήξερα πως αυτό ερχόταν. Δεν μπορώ να φανταστώ το Πανεπιστήμιο εδώ χωρίς τον Χάρρυ, έχει παίξει τόσο μεγάλο ρόλο στην εμπειρία μου στο Πανεπιστήμιο... βασικά είναι ο μόνος που έχει παίξει ρόλο.
«Αυτό είναι τότε;» Ρωτάω σιγανά.
«Θέλω να σκεφτείς το ενδεχόμενο να έρθεις μαζί μου.»
«Δεν θα μετακομίσω στην Αγγλία.» Και οι δύο μιλάμε ήρεμα, κανένα συναίσθημα δεν γίνεται φανερό. Αυτή είναι η τέλεια ευκαιρία να αναφέρω το Σιάτλ.
«Μπορούμε να αλλάξουμε θέμα επειδή αυτό είναι υπερβολικό για τώρα και ξέρουμε και οι δύο που οδηγεί.» Λέει. Εντάξει... Είμαι και εγώ εξουθενωμένη οπότε πιστεύω πώς να το αφήσω για λίγες ώρες ακόμη αλλά στα αλήθεια πρέπει να απαντήσω στη γυναίκα για εκείνο το διαμέρισμα που βρήκα στο διαδίκτυο. Ξέρω πως μέρα τη μέρα που είχε ο Χάρρυ δεν θα σκεφτεί καν το ενδεχόμενο για το Σιάτλ όπως και να χει και είμαι αρκετά κουρασμένη για να μαλώσω μαζί του ξανά. Έχω τόσα που θέλω να του πω επειδή χτύπησε τον Ζέιν και που μου φέρθηκε σαν κόπανος αλλά μπορώ να πω πως ανησυχεί για την αποβολή του, είτε το παραδέχεται είτε όχι.
«Θα έρθεις σπίτι;» Γυρίζει να με κοιτάξει.
«Δεν ξέρω...»
«Σταμάτα να είσαι δύσκολη, σε χρειάζομαι. Σε παρακαλώ απλά έλα σπίτι, ακόμη και για μια νύχτα μόνο.»
«Εντάξει.» Ενδίδω. Στα αλήθεια θέλω να γυρίσω στο διαμέρισμα αλλά δεν είμαι και εντελώς ανόητη.... Λοιπόν ίσως και να είμαι. Δεν μπορώ να αγνοήσω το γεγονός πως ο Χάρρυ έσπασε απροκάλυπτα την υπόσχεσή του και παραλίγο να είχε σκοτώσει τον Ζέιν. Δεν μπορώ παρά να νιώθω πως όλα αυτά είναι δικό μου λάθος.
«Χρειάζεται να πάρεις ρούχα από το σπίτι του πατέρα μου;»
«Ναι, δεν έχω και πολλά έτσι και αλλιώς.»
«Ας πάρουμε μερικά ρούχα τότε ώστε να μην χρειάζεται να φοράς τα ίδια ξανά και ξανά.»
«Σε ευχαριστώ.» Στριφογυρίζω τα μάτια μου αλλά έχει δίκιο.
«Απλά είμαι ειλικρινής.» Ανασηκώνει τους ώμους.
«Να είσαι κάπως λιγότερο ειλικρινής.»
«Ποτέ.» Χαμογελάει πονηρά.
«Πως μπορούμε να πηγαίνουμε από το ουρλιάζουμε σε ένα κελί στο να με πειράζεις μέσα σε λιγότερο από μία ώρα;»
«Δεν ξέρω, με τρελαίνεις.»
«Όχι, μόνος σου έγινες έτσι.» Χαμογελάω.
«Ίσως.»
«Θα πρέπει να επιστρέψει εκείνα τα μαθήματα για kick-boxing και να τα ανταλλάξεις με κάποια θεραπεία.»
«Για εσένα;» Αστειεύεται.
«Όχι, για εσένα.» Αστειεύομαι αλλά κάτω από τη στρώση αστείου μου υπάρχει και κάποια αλήθεια στις λέξεις μου. Πρέπει να βρει τρόπο να ελέγχει το θυμό του επειδή δεν ξέρω πόσες προσβολές και καυγάδες μπορώ να αντέξω. Είμαι τόσο αγχωμένη όλη την ώρα τελευταία, συμβαίνουν τόσα μαζί όλη την ώρα και γίνονται πολλά για να τα βγάλω πέρα.
«Λοιπόν ναι ή όχι για τα ρούχα γιατί εγώ πιστεύω ναι.» Ο Χάρρυ λέει.
«Ναι. Είσαι σίγουρος πως θες να πας για ψώνια τώρα; Μπορούμε να πάμε αύριο;» Όσο πολύ κι αν θέλω να πάρω νέα ρούχα, δεν έχω και πολύ όρεξη να τριγυρνάω στο εμπορικό τώρα. Έχω πονόκοιλο και έναν ακόμη χειρότερο πονοκέφαλο.
«Είσαι κουρασμένη;»
«Ναι, ήταν μεγάλη μέρα.» Αναστενάζω και πιέζω το μάγουλό μου στο κρύο παράθυρο.
«Μπορούμε να πάμε αύριο τότε. Θα μας πάω απλά στο σπίτι τώρα, έχεις αρκετά ρούχα σπίτι για απόψε.» Ανοίγει την ένταση στο ραδιόφωνο και αρχίζει να σιγοτραγουδά παράλληλα. Ο ήχος είναι γλυκός και χαλαρωτικός, με ηρεμεί αμέσως. Τα μάτια μου αρχίζουν να βαραίνουν και πιάνω τον εαυτό μου να έχει σχεδόν κοιμηθεί σχεδόν στη μισή διαδρομή.
«Σε πνίγει.» Τα λόγια του Ζέιν παίζουν στο μυαλό μου ενώ επιτρέπω στον ύπνο να με καταβάλει.
«Τες.» Η φωνή του Χάρρυ με ξυπνά.
«Είμαστε σπίτι, θα σε κουβαλούσα αλλά δεν νομίζω πως θα σου άρεσε αυτό.» Επισημαίνει σιγανά.
«Θα περπατήσω.» Είναι μόλις έξι το απόγευμα αλλά μοιάζει να είναι πιο αργά από αυτό. Είναι περίεργο να γυρίζω σε αυτό το πότε σπίτι μου πότε όχι, μέρος.
«Γιατί είσαι τόσο κουρασμένη;» Ο Χάρρυ ρωτάει καθώς πατάει το κουμπί του ασανσέρ.
«Δεν ξέρω, είμαι απλά εξουθενωμένη. Εσύ όχι; Η μέρα σου ήταν πιο γεμάτη από τη δική μου.»
«Όχι βασικά, είχα μια τρομερή αδρεναλίνη όλη μέρα.»
«Ωραία.» Στριφογυρίζω τα μάτια μου πίσω από την πλάτη του. Ο Χάρρυ πηγαίνει αμέσως στην κουζίνα και εγώ σταματώ καθώς τα μάτια μου κοιτούν το σαλόνι. Ρούχα είναι πεταμένα στο πάτωμα, άδεια μπουκάλια μπύρας και κουτάκια σόδας βρωμίζουν το τραπεζάκι του καφέ, και μια στοίβα με χαρτιά και βιβλία καλύπτουν το μισό καναπέ.
«Είναι λίγα ακατάστατα, θα καθαρίσω αύριο.» Ανασηκώνει τους ώμους του και μου δίνει ένα ποτήρι νερό.
«Θα καθαρίσω εγώ τώρα.» Αναστενάζω. Αρχίζω να νιώθω μια αδιαθεσία και αυτή η ακαταστασία με κάνει να πηδήξω από το παράθυρο.
«Απλά ας το για τώρα, ξέρω πως είσαι κουρασμένη.»
«Δεν μπορώ απλά να το αφήσω.» Το ξέρει αυτό.
«Εγώ δεν θα πήγαινα στην κουζίνα.» Ο Χάρρυ με προειδοποιεί.
Πηγαίνω στη μικρή κουζίνα και παίρνω μια σακούλα σκουπιδιών κάτω από το νεροχύτη. Τουλάχιστον τα ντουλάπια είναι μια χαρά, θα τον είχα σκοτώσει αν τα είχε ανακατέψει και αυτά. Ο νεροχύτης είναι γεμάτος πιάτα παρόλο που έχουμε πλυντήριο γι αυτά, μάλλον γι αυτό μου είπε να μην έρθω εδώ μέσα. Δεν μπορώ να φανταστώ πως θα ζούσε αν δεν ήμουν εγώ εδώ να καθαρίζω το διαμέρισμα, αν δεν συμφωνήσει να έρθει στο Σιάτλ με εμένα αυτό θα συμβεί. Δεν με πειράζει το να καθαρίζω, το λατρεύω βασικά. Συνήθως με ηρεμεί αλλά όχι σήμερα. Δεν είναι μόνο το χάος που με τρελαίνει, είναι όλο το θέμα πως ο Χάρρυ διέλυσε το μέρος μέσα σε δύο βδομάδες. Αυτό είναι απλά το κερασάκι στην τούρτα. Η φασαρία από τα μπουκάλια που χτυπάνε μεταξύ τους καθώς τα πετάω στη σακούλα κάνει το κεφάλι μου να πονάει περισσότερο.
«Τι συμβαίνει;»
«Τίποτα, απλά έχω πονοκέφαλο.»
«Σταμάτα να καθαρίζεις, θα το κάνω εγώ.» Παίρνει τη σακούλα από τα χέρια μου. Τον κοιτώ καθώς πετά τα σκουπίδια στη σακούλα και μαζεύει τα βρώμικα ρούχα στα χέρια του για να τα πάει στο υπνοδωμάτιο.
«Κάτσε.» Λέει όταν με συναντά πίσω στο σαλόνι. Βγάζω τα παπούτσια μου και κάθομαι στο χώρο του καναπέ που δεν έχει πράγματα. Αυτός περπατά προς τα εμένα και πιάνει τη στοίβα πηγαίνοντας την και αυτή στο δωμάτιο, νιώθω πως απλά θα τα πετάξει στην ντουλάπα αλλά δεν θέλω να το σκέφτομαι αυτό.
«Δείχνεις να αρρωσταίνεις.» Σχολιάζει και κάθεται δίπλα μου στον καναπέ. Έχει αλλάξει σε ένα φαρδύ σορτς και κοντομάνικο.
«Είμαι αγχωμένη πιστεύω»
«Έχει φάει σήμερα;» Έχω φάει; Δεν θυμάμαι.... Στο IHOP
«Με πήγες για πρωινό.» Του υπενθυμίζω και κλείνω τα μάτια μου καθώς ξεκουράζω το κεφάλι μου στο μαλακό καναπέ πίσω μου.
«Οh ναι. Αυτό δεν μοιάζει καν να έγινε σήμερα το πρωί.»
«Εμένα μου λες.» Αναστενάζω.
«Μπορώ να παραγγείλω πίτσα.»
«Βέβαια.»
«Είσαι σίγουρη πως είσαι καλά; Είναι μόνο ένας πονοκέφαλος ή είσαι θυμωμένη με εμένα;» Όταν ανοίγω τα μάτια μου με κοιτάζει επίμονα.
«Είναι περισσότερο πονοκέφαλος, και ένας πονόκοιλος..... αλλά ακόμη δεν είμαι σίγουρη αν είμαι αναστατωμένη μαζί σου ή όχι.»
«Πότε θα ξέρεις;»
«Δεν ξέρω, όταν έχω την ευκαιρία να το σκεφτώ.»
«Σκέψου τώρα.»
«Δεν είναι τόσο απλό.» Αναστενάζει και τρίβει τις παλάμες του στα γόνατα του, μια νευρική χειρονομία που έχω συνηθίσει να την κάνει όταν δεν ξέρει τι να πει.
«Πήγαινε να αλλάξεις και εγώ θα παραγγείλω πίτσα.» Σηκώνεται και βγάζει το κινητό από την τσέπη του. Πηγαίνω στο δωμάτιο και γδύνομαι όσο πιο γρήγορα γίνεται. Πιάνω το πρώτο κοντομάνικο του που μπορώ να βρω και το περνώ από το κεφάλι μου. Το στομάχι μου διαμαρτύρεται από την πείνα καθώς κοιτάζω το δωμάτιο. Το κρεβάτι είναι στην εντέλεια και το δωμάτιο φαίνεται να είναι πολύ πιο καθαρό από το υπόλοιπο σπίτι.
«Τριάντα λεπτά.» Μου λέει όταν επιστρέφω στο σαλόνι. Κάθομαι στην απέναντι από αυτό μεριά του καναπέ και αυτός έρχεται προς το μέρος μου για να με τραβήξει πιο κοντά. Το χέρι του τυλίγεται γύρω από τους ώμους μου και εγώ γέρνω στο λαιμό του ενώ τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τη μέση του.
«Μου έλειψε να φοράς τα μπλουζάκια μου... και μόνο τα δικά μου μπλουζάκια.» Λέει, χαϊδεύοντας με τα δάχτυλά του το γυμνό μου μπούτι.
«Συγνώμη για όλα σήμερα, άφησα το θυμό μου να με καταβάλει.» Λέει στα μαλλιά μου.
«Δεν μπορείς να συνεχίσεις να το κάνεις αυτό.»
«Το ξέρω μωρό μου, το ξέρω.» Δεν απαντάω τίποτα.
«Ξέρεις αν το ντεπόν είναι ακόμη στο ντουλάπι στου μπάνιου;» Τον ρωτάω.
«Δεν ξέρω.» Μετακινούμαι για να σηκωθώ από πάνω του αλλά με σταματά.
«Θα κοιτάξω εγώ.» Λέει και σηκώνεται από τον καναπέ. Ξαπλώνω στο σημείο που ήταν αυτός και κλείνω τα μάτια μου.