Ξαπλώνω στο στήθος του Χάρρυ για να πιάσω την αναπνοή μου Και τα δύο γυμνά μας στήθη ανεβοκατεβαίνουν αργά από τη στιγμιαία ευδαιμονία. Δεν νιώθω τόσο περίεργα όσο περίμενα, καμία σχέση με αυτό που περίμενα. Μου έλειπαν απεγνωσμένα αυτές οι προσωπικές στιγμές μαζί του, ξέρω πως το να κάνουμε έρωτα τόσο σύντομα χωρίς να έχει αποφασιστεί τίποτα ίσως δεν ήταν και η καλύτερη ιδέα αλλά αυτή τη στιγμή καθώς τα δάχτυλά του χαϊδεύουν τη σπονδυλική μου στήλη, φαίνεται η καλύτερη ιδέα.
Δεν μπορώ να διώξω την εικόνα του σώμα του κάτω από το δικό μου καθώς σήκωνε τους γοφούς του από το ύφασμα για να με γεμίσει εντελώς. Έχουμε κοιμηθεί μαζί πολλές φορές αλλά αυτή ήταν μια από τις αγαπημένες μου. Ήταν τόσο δυνατό και σίγουρο και γεμάτο από θέληση.... Όχι, ανάγκη ο ένας για τον άλλον. Η διάθεση του Χάρρυ τον είχε καταβάλει μέχρι πριν λίγο αλλά καθώς τον κοιτάζω τα μάτια του είναι κλειστά και τα χείλη του σχηματίζουν ένα αχνό χαμόγελο.
«Ξέρω πως με κοιτάζεις, και πρέπει να κατουρήσω» Λέει τελικά και εγώ δεν μπορώ παρά να χαχανίσω. «Όπα.» Λέει και σηκώνει το σώμα μου από τους γοφούς για να με ξαπλώσει δίπλα του.
Τα χέρια του Χάρρυ τρέχουν στα μαλλιά του και διώχνει πίσω τη μοναδική τούφα από το γυμνό του μέτωπο ενώ σηκώνει τα ρούχα του από το πάτωμα. Παραμένει χωρίς μπλούζα και εξαφανίζεται από το δωμάτιο, αφήνοντας με για να ντυθώ. Τα μάτια μου μετακινούνται στο φορεμένα μπλουζάκι του Χάρρυ στο πάτωμα και από ένστικτο σκύβω να το μαζέψω αλλά το ξανά πετάω. Δεν θέλω να το τραβήξω ούτε να θυμώσει οπότε καλύτερα να κρατήσω τα δικά μου ρούχα για τώρα.
Είναι σχεδόν οχτώ οπότε διαλέγω μια φαρδιά φόρμα και ένα κοντομάνικο. Τα συντρίμμια από το ξέσπασμα του Χάρρυ καλύπτουν το πάτωμα οπότε το παίρνω πάνω και αρχίζω να βάζω τα πάντα στη θέση τους, τα ρούχα από την ντουλάπα είναι το πρώτο που μαζεύω. Ο Χάρρυ μπαίνει στο δωμάτιο καθώς κουμπώνω τη βαλίτσα με τα βιβλία μου.
«Τι κάνεις;» Ρωτάει. Κρατάει ένα ποτήρι νερό και ένα μάφιν στο ένα από τα μεγάλα του χέρια.
«Απλά τακτοποιώ.» Λέω σιγανά. Είμαι λιγάκι νευρική μήπως γυρίσουμε πίσω στο να μαλώνουμε ξανά οπότε δεν είμαι σίγουρη για το πώς να φερθώ.
«Εντάξει..» Λέει, αφήνοντας το ποτήρι και το σκαν στο τραπεζάκι πριν προχωρήσει προς τα εμένα.
«Θα βοηθήσω.» Προσφέρεται και μαζεύει τη σπασμένη καρέκλα από το πάτωμα. Δουλεύουμε σιωπηλοί ώστε να κάνουμε το δωμάτιο ξανά όπως ήταν. Ο Χάρρυ πιάνει τη βαλίτσα και προχωρά προς της ντουλάπα με αυτή στα χέρια του, σχεδόν ρίχνοντας ένα διακοσμητικό μαξιλάρι από το κρεβάτι. Δεν ξέρω αν θα έπρεπε να μιλήσω πρώτη αλλά δεν ξέρω τι να πω, ξέρω πως είναι ακόμη θυμωμένος αλλά πιάνω συνεχώς τα μάτια του πάνω μου οπότε δεν πρέπει να είναι πολύ θυμωμένος.
«Τι είναι αυτό;» Βγαίνει από την ντουλάπα κρατώντας μια μικρή σακούλα και ένα μεσαίο μεγέθους κουτί. Οχ όχι.
«Τίποτα.» Περπατώ βιαστικά σε μια προσπάθεια να πάρω το πράγμα από αυτόν.
«Είναι αυτά για εμένα;» Ρωτάει με μια παραξενεμένη έκφραση.
Harry's POV
«Όχι.» Λέει ψέματα και σηκώνεται στις μύτες προσπαθώντας να φτάσει το κουτί στο αριστερό μου χέρι, το σηκώνω πιο ψηλά.
«Το καρτελάκι ακριβώς εδώ λέει το όνομα μου.» Διευκρινίζω και αυτή κοιτάζει κάτω. Γιατί ντρέπεται τόσο;
«Εγώ απλά... λοιπόν αγόρασα κάποια πράγματα πριν αλλά τώρα μοιάζουν τόσο ανόητα, δεν χρειάζεται να τα ανοίξεις.»
«Θέλω να τα δω.» Της λέω και κάθομαι στη γωνία του κρεβατιού. Στα αλήθεια δεν έπρεπε να είχα σπάσει εκείνη την αισχρή καρέκλα. Αναστενάζει και παραμένει στη θέση της στην άλλη άκρη του δωματίου καθώς τραβάω της κολλημένες γωνίες από το χαρτί περιτυλίγματος.
Είμαι λιγάκι ενοχλημένος από το πόσο ζελοτέιπ έχει χρησιμοποιήσει γι αυτό το κουτί αλλά θα παραδεχτώ πως είμαι κάπως... ανυπόμονος. Όχι ανυπόμονος βασικά, αλλά χαρούμενος. Δεν μπορώ να θυμηθώ την τελευταία φορά που δέχτηκα δώρο γενεθλίων από οποιονδήποτε., ακόμη και από τη μητέρα μου. Το έκανα ξεκάθαρο από μικρή ηλικία πως μισώ τα γενέθλια και φερόμουν σαν μαλάκας σε κάθε γελοίο δώρο που η μαμά μου, μου αγόραζε γι αυτό το σταμάτησε πριν γίνω δεκαέξι.
Ο πατέρας μου έστελνε κάποιες ηλίθιες κάρτες με μια επιταγή μέσα κάθε χρόνο αλλά εγώ συνέχιζα να τα καίω, κατούρησα κιόλας σε ένα από αυτά όταν έφτασε σπίτι στα δέκατα έβδομα γενέθλια μου. Όταν τελικά ανοίγω το κουτί υπάρχουν διάφορα πράγματα μέσα, το πρώτο που πιάνει το μάτι μου είναι ένα iPod. Γιατί στο καλό ξόδεψε τόσα λεφτά για εμένα; Το επόμενο που βλέπω είναι ένα χρησιμοποιημένο αντίγραφο του Περηφάνια και Προκατάληψη, όταν το πιάνω στα χέρια μου η Τέσσα το αρπάζει από εμένα.
«Αυτό είναι ανόητο... απλά αγνόησε το αυτό.» Λέει αλλά προφανώς είναι το τελευταίο πράγμα που πρόκειται να κάνω.
«Γιατί; Δώσε μου το πίσω.» Απαιτώ, απλώνοντας το χέρι μου. Όταν σηκώνομαι όρθιος φαίνεται να θυμάται ότι προφανώς δεν θα νικήσει αυτή τη μάχη οπότε αφήνει το βιβλίο ξανά πίσω στα χέρια μου. Καθώς ξεφυλλίζω τις σελίδες εντοπίζω φωτεινά κίτρινα σημάδια σε όλη την έκταση.
«Θυμάσαι τι μου είπες για να υπογραμμίσω τον Tolstoy;» Ρωτάει, τα μάγουλά της πιο κόκκινα από ποτέ.
«Ναι;»
«Λοιπόν... Κατά κάποιον τρόπο το έκανα και σε αυτό» Παραδέχεται και τα μάτια της συναντούν τα δικά μου.
«Αλήθεια;» Τη ρωτάω και ανοίγω σε μια σελίδα που είναι σχεδόν όλη καλυμμένη με σημάδια.
«Ναι. Περισσότερο αυτό το βιβλίο πάντως, δεν χρειάζεται να το ξανά διαβάσεις ή κάτι τέτοιο. Απλά σκέφτηκα.. Είμαι απαίσια στο να δίνω δώρα, στα αλήθεια είμαι.»
Δεν είναι παρόλα αυτά, ναι το IPod είναι υπερβολικό αλλά αυτό είναι τέλειο. Θα μου άρεσε τόσο να δω τα λόγια της από τα αγαπημένο της μυθιστόρημα που της θυμίζουν εμένα. Αυτό είναι το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να μου είχε δώσει κάποιος. Αυτά είναι απλά πράγματα, πράγμα που μου δίνουν ελπίδα πως κατά κάποιον τρόπο θα το ξεπεράσουμε, το γεγονός πως και οι δύο κάναμε το ίδιο πράγμα όταν κανένας δεν το ήξερε.
«Δεν είσαι.» Της λέω και κάθομαι ξανά στο κρεβάτι. Βάζω το βιβλίο κάτω από τα πόδια μου ώστε να μην προσπαθήσει να μου το ξανά πάρει. Ένα χαμηλό χαχανητό ξεφεύγει από τα χείλη μου όταν το τελευταίο πράγμα από το κουτί εμφανίζεται.
«Γιατί είναι αυτό;» Τη ρωτάω χαιρέκακα, κρατώντας ψηλά τη δερμάτινη τσάντα για φύλλα.
«Για τη δουλειά σου, αυτό που χρησιμοποιείς εσύ σκίζει τις γωνίες και είναι τόσο ακατάστατα. Βλέπεις αυτό έχει ταμπέλες για κάθε εβδομάδα, ή περιεχόμενο, μπορείς να αποφασίσεις.» Χαμογελά. Αυτό το δώρο είναι αστείο επειδή πάντα βλέπω το πώς κάνει γκριμάτσα όταν στριμώχνω τα χαρτιά μου στην παλιά μου τσάντα. Αρνούμαι να την αφήσω να τα φτιάξει για εμένα παρά τις πολλές προσπάθειες της και ξέρω πως αυτό την τρελαίνει.
«Ευχαριστώ.» Γελάω.
«Αυτό δεν ήταν βασικά δώρο γενεθλίων,, το πήρα πριν καιρό και σκόπευα απλά να πετάξω το παλιό σου αλλά δεν βρήκα ποτέ την ευκαιρία.» Παραδέχεται με ένα γέλιο.
«Κι αυτό επειδή την κρατούσα στη μεριά μου, ήξερα τη ετοίμαζες.» Αστειεύομαι. Η μικρή τσάντα έχει μείνει ανοιχτή και για άλλη μια φορά γελάω για την επιλογή της.
«Kick-boxing» Είναι οι πρώτες λέξεις που βλέπω στο μικρό εισιτήριο.
«Είναι διάρκεια μιας βδομάδας για kick-boxing στο γυμναστήριο δίπλα στο δικό μας... στο διαμέρισμα σου.» Χαμογελάει, ξεκάθαρα περήφανη για το χαζό δώρο της.
«Και γιατί νομίζεις πως με ενδιαφέρει το kick-boxing;»
«Ξέρεις γιατί.» Για να διώξω λίγο από τον θυμό μου είναι ξεκάθαρος ο λόγος που το αγόρασε.
«Δεν το έχω ξανά κάνει αυτό.»
«Θα έχει πλάκα.» Λέει.
«Όχι τόση πλάκα όσο να χτυπάω κάποιον χωρίς γάντια.» Της λέω και αυτή κατσουφιάζει.
«Σε πειράζω, θα το σκεφτώ. Πόσο πλήρωσες για όλα αυτά;» Ρωτάω και πιάνω το CD που παρέμεινε στην τσάντα. Ένα iPod, ένα CD, και το κουπόνι δώρου για το kick-boxing πρέπει να της κόστισαν ακριβά.
«Όχι πολλά.» Λέει αλλά ξέρω πως δεν είναι αλήθεια.
«Τες...»
«Δεν είναι τίποτα το σημαντικό, δεν ξόδεψα και τόσα πολλά.»
«Μπορείς να επιστρέψεις το iPod.» Της λέω.
«Δεν σου αρέσει;» Η νευρικότητα είναι ξεκάθαρη στο πρόσωπό της.
«Είναι υπερβολικό.»
«Όχι, δεν είναι. Πληρώνομαι αρκετά καλά στην εταιρία Vance και σε περίπτωση που το ξέχασες δεν με έχεις αφήσει να πληρώσω κανέναν λογαριασμό από τότε που μετακομίσαμε μαζί. Έχω αρκετά λεφτά.»
Χαίρομαι που ακούω ότι έχει λεφτά να τα βγάζει πέρα αλλά δεν θέλω να τα ξοδεύει σε εμένα.
«Θα νιώσω άσχημα αν με κάνεις να το επιστρέψω.»
«Αυτή είναι ελεεινή κίνηση.» Αναστενάζω. Το μισώ όταν χρησιμοποιεί τα συναισθήματά της εναντίον μου.
«Λοιπόν είναι αλήθεια. Έβαλα ακόμη και κάποια τραγούδια μέσα για εσένα, λοιπόν προσπάθησα αλλά νομίζω πως τα κατάφερα.» Παίρνει το αντικείμενο από τα χέρια μου και πατά το κουμπί για να ανοίξει.
«Ο Λίαμ μου έδειξε πώς να κατεβάζω μουσική στο κινητό μου και είναι πολύ ωραίο να μπορώ να ακούω μουσική όποτε θέλω, νόμισα πως θα άρεσε και σε εσένα.» Λέει. Θέλω να της πω ότι έχει μείνει πίσω και πως το κάνω ήδη αυτό αλλά δείχνει τόσο ενθουσιασμένη θέλοντας να μοιραστεί αυτή την πληροφορία με εμένα που δεν μπορώ να την διορθώσω.
«Στο κινητό σου; Σε αυτό το αρχαίο πράγμα;» Την πειράζω.
«Είμαι μόλις μερικά χρόνια παλιό.»
«Χρειάζεσαι νέο κινητό, είμαι έκπληκτος με το ότι κατάφερες να κατεβάσεις το οτιδήποτε σε αυτή την μπακατέλα.»
«Μου αρέσει το κινητό μου, δεν χρειάζονται όλοι iPhone.» Στριφογυρίζει τα μάτια της.
«Ναι, όλοι χρειάζονται. Γι αυτό και το έχουν οι περισσότεροι στη χώρα.»
«Όχι εγώ.»
«Χρειάζεσαι ένα. Καλύτερα να επιστρέψεις το iPod και να αγοράσεις στον εαυτό σου ένα iPhone.»
«Χάρρυ...» Κλαψουρίζει. Θα της αγοράσω ένα ανόητο iPhone μόνος μου.
«Συγνώμη που είμαι απαίσια στο να αγοράζω δώρα για τους ανθρώπους» Κατσουφιάζει και κοιτάζει το βιβλίο με τις υπογραμμίσεις που φαίνεται κάτω από το πόδι μου.
«Τα λατρεύω, όλα. Εδικά αυτό εδώ.» Της λέω, δείχνοντας το βιβλίο.
Ο εσωτερικός μου κόπανος θέλει να την πειράξει για το γεγονός πως μου αγόρασε ένα CD και ένα iPod αλλά αποφασίζω να μην το κάνω. Θα το απολαύσω να την ακούσω να σιγοτραγουδά παράλληλα, νομίζω είναι ο δεύτερος δίσκος των The Fray. Είμαι σίγουρος πως ξέρει ήδη κάθε λέξη από κάθε τραγούδι και θα χαρεί πολύ να μου εξηγήσει τη σημασία πίσω από το καθένα ενώ θα οδηγώ.
«Θες να έρθεις σπίτι;» Λέω χωρίς να το σκεφτώ.
«Τι;» Τα μάτια της γουρλώνουν.
«Θα έπρεπε να έρθεις σπίτι, δεν νομίζεις;»
«Νόμιζα... Νόμιζα πως θα βλέπαμε πως θα πάει, θα το πηγαίναμε αργά.» Το ξέρω πως το είπε αυτό, να πάρει το πρότεινα κιόλας, αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να το συνεχίσω.
«Καλά.» Γρυλίζω, ακούγομαι σαν νευριασμένο παιδί. Πρέπει να αλλάξω θέμα πριν η ενόχληση μου μεγαλώσει.
«Η Κάρεν είναι νευριασμένη μαζί μου, νομίζω.» Της λέω. Έρχεται προς τα εμένα και κάθεται σταυροπόδι δίπλα μου στο κρεβάτι.
«Αμφιβάλω γι αυτό.» Λέει.
«Είναι αλήθεια. Έπρεπε να ακούσεις το κήρυγμα που μου έδωσε όταν είπα το κέικ σου χάλια.» Γαμώτο, γιατί το είπα αυτό.
«Oh.» Κοιτάζει αλλού.
«Συγνώμη.» Στα αλήθεια πρέπει να δουλέψω αυτό το σκέψου πριν μιλήσεις πράγμα.
«Ήταν ένα... θαυμάσιο κέικ.» Τραβώ το πηγούνι της με τα δάχτυλά μου για να την αναγκάσω να με κοιτάξει.
«Στα αλήθεια, απλά το είδα σήμερα οπότε έδειχνε λιγάκι... χάλια.» Στα αλήθεια δεν υπάρχει κανείς άλλος τρόπος να το πω.
«Λοιπόν δεν θα σου ξανά φτιάξω.» Η φωνή της είναι γεμάτη σαρκασμό.
«Ναι θα μου φτιάξεις.»
«Όχι. Δεν εκτιμάς τις ώρες που πέρασα στην κουζίνα.»
«Η Κάρεν το έφτιαξε και το ξέρεις.» Γελάω.
«Και λοιπόν, βοήθησα.» Χαμογελάει περιφρονητικά.
«Εσύ προφανώς το διακόσμησες.»
«Σκάσε.» Γέρνει στον ώμο μου και τυλίγω το χέρι μου γύρω από τη μέση της. Με κάνει να νιώθω τόσο ωραία απλά να την κρατάω εδώ, μου έχει λείψει τόσο πολύ.
«Είμαστε ξανά όπως ήμασταν το βράδυ του ραντεβού;» Σηκώνει το βλέμμα της να με κοιτάξει.
«Δεν ξέρω...» Φίλησε τον Ζέιν ενώ εγώ κλαιγόμουν στο σπίτι της μητέρας μου.
«Με πιστεύεις πως δεν σε έστησα, σωστά;» Τη ρωτάω και αυτή γνέφει.
«Με πιστεύεις πως λυπάμαι που φίλησα..»
«Μην. Δεν θέλω να μιλήσω γι αυτό.» Αν ακούσω τις λέξεις θα το χάσω.
«Θυμάσαι τι υποσχέθηκες παρόλα αυτά;» Το τραβάει.
«Ναι.» Στριφογυρίζω τα μάτια μου. Το θυμάμαι τώρα αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα γλιστρήσει από το μυαλό μου όταν θα χτυπώ το κεφάλι του στον τοίχο.
«Μπορώ να σου μιλήσω για κάτι άλλο τότε;» Ρωτάει δειλά.
«Εξαρτάται γιατί.»
«Σιάτλ.»
«Όχι, δεν θέλω να μιλήσω ούτε για το Σιάτλ ούτε για τον Ζέιν.»
«Αλλά.» Προσπαθεί ξανά.
«Όχι, Τέσσα. Το μυαλό μου και ο θυμός μου πρέπει να ηρεμήσουν για λίγο. Εντάξει;»
«Εντάξει.» Αναστενάζει και κοιτά τον τοίχο. Κάνω και εγώ το ίδιο και πέφτω πίσω στο στρώμα με έναν αναστεναγμό.
«Θα πάω να μιλήσω στον Λίαμ.» Η φωνή της τρέμει, λες και είναι ανήσυχη ή κάτι τέτοιο.
«Μόνη;»
«Ναι, μόνη.» Έχει σηκωθεί από το κρεβάτι μέσα σε δευτερόλεπτα και κάνω και εγώ το ίδιο..
«Περίμενε.» Φωνάζω και αυτή γυρίζει να με αντικρίσει.
«Συγγνώμη για κάποιες από τις βλακείες που είπα, όχι για όλα, αλλά κάποιες ήταν εντελώς ανόητες.» Προσπαθώ να απολογηθώ.
«Ξέρω πως ήσουν απλά πληγωμένος.»
«Και πάλι, λυπάμαι γι αυτό.»
«Και εγώ.» Μισό γελάει αλλά φαίνεται ψεύτικο. Πριν μπορέσω να την ρωτήσω τι την απασχολεί βγαίνει από το δωμάτιο και εγώ σηκώνω το παλιό βιβλίο που μου έκανε δώρο. Έχει διαβάσει αυτό το αντίγραφο χιλιάδες φορές, ο δεσμός των φύλλων είναι χαλαρός, και έχει διαλυθεί στην πάνω αριστερή γωνία.
«Είναι στο δωμάτιο του, κοιμάται νομίζω.» Η φωνή της Τέσσα με τραβά από την Τρίτη υπογραμμισμένη γραμμή.
«Είτε αυτό είτε σε άκουσε να μουγκρίζεις το όνομα μου και άναψε.»
«Oh Θεέ μου! Μην το λες αυτό!» Η τρομαγμένη έκφραση στο πρόσωπό της είναι παραπάνω από διασκεδαστική. Η σκέψη αυτού να το κάνει παρόλα αυτά δεν είναι καθόλου, θα του έσπαγα και τα δύο χέρια αν είχε ανάψει με αυτή. Γιατί το σκέφτομαι αυτό όπως και να έχει; Πιάνει το ποτήρι με το νερό που έφερα από κάτω και το τελειώνει.
«Ο μπαμπάς σου και η Κάρεν δεν είναι στο δωμάτιο τους, έτσι;» Με ρωτάει.
«Όχι, αλλιώς θα ήταν περίεργο να ψάχνω στην ντουλάπα τους δεν νομίζεις;» Σηκώνομαι από το κρεβάτι και πιάνω το μπλουζάκι από το πάτωμα.
«Τι κάνεις;» Ρωτάει.
«Ντύνομαι, είναι αργά.»
«Θα μείνεις;» Τα μάτια καίνε τα δικά μου και δεν υπάρχει περίπτωση να μπορέσω να της πως όχι ακόμη κι αν το ήθελα.
«Είσαι σίγουρη;» Γνέφει και εγώ της χαμογελάω.
«Ορίστε τότε.» Της δίνω το μπλουζάκι, ευχόμενος να το πάρει και να το φορέσει.
Tessa's POV
Πιάνω δειλά το μπλουζάκι από τα χέρια του και το φέρνω στο στήθος μου. Με παρακολουθεί καθώς αλλάζω αλλά μένει σιωπηλός. Είναι περίεργο, πάντα είναι, αλλά ειδικά τώρα. Δεν είμαι σίγουρη ποιος έχει το πάνω χέρι τώρα. Νωρίτερα ήμουν αναστατωμένη μαζί του επειδή με έστησε στα γενέθλια του αλλά τώρα έχω πειστεί αρκετά πως δεν είχε καμία σχέση με αυτό οπότε γύρισα στην κατάσταση που βρισκόμουν πριν μέρες όταν αυτός τόσο γλυκά με πήγε για πατινάζ.
Αυτός είναι αναστατωμένος με εμένα τώρα εξαιτίας της αδιακρισίας μου αλλά ίσα που μπορώ να το διακρίνω μέσα από τα χαμόγελα του και τα σαρκαστικά αστεία που συνεχίζει να μου πετάει. Ίσως αυτός ο θυμός έχει καλυφτεί από το γεγονός πως του έλειψα και χαίρεται που δεν είμαι πια αναστατωμένη μαζί του; Δεν ξέρω τον λόγο αλλά ξέρω καλύτερα από το να τον ρωτήσω. Στα αλήθεια εύχομαι να με είχε αφήσει να μιλήσω για το Σιάτλ. Πως θα αντιδράσει; Δεν θέλω ούτε καν να του το πω αλλά ξέρω πως πρέπει. Θα χαρεί για εμένα; Δεν το νομίζω, βασικά ξέρω πως δεν θα το κάνει.
«Έλα εδώ.» Με καθοδηγεί στο στήθος του καθώς αυτός ξαπλώνει πίσω στο κρεβάτι. Τα χέρια του πιάνουν το χειριστήριο της τηλεόρασης και γυρίζει τα κανάλια πριν σταματήσει σε κάποιο ιστορικό ντοκυμαντέρ.
«Πως ήταν που είδες τη μαμά σου;» Τον ρωτάω λίγα λεπτά μετά. Δεν απαντάει και όταν σηκώνω το κεφάλι μου να τον κοιτάξω, έχει αποκοιμηθεί.