«Εσύ τι;» η ένταση στη φωνή του είναι ασταθής. Μακάρι να μην είχα παραδεχτεί ότι φίλησα τον Ζέιν αλλά έπρεπε. Έπρεπε να το πω στον Χάρρυ, δεν θα μπορούσα να του το κρατήσω κρυφό και πρέπει να παραδεχτώ κιτα δικά μου λάθη όπως έκανε και ο Χάρρυ.
«Τον φίλησα, Χάρρυ.» Το κοιτάω από το κρεβάτι όμως δεν κάνει το ίδιο. Τα μάτια του είναι επικεντρωμένα στα βιβλία που πέταξε στο πάτωμα καθώς τα χέρια του σφίγγονται σε γροθιές.
«Εγώ... εσύ... γιατί;» το χέρι του χαϊδεύει το μέτωπο του σε σύγχυση και το μυαλό μου παλεύει να βρει μια εξήγηση.
«Νόμιζα ότι με ξέχασες... ότι δεν με ήθελες πια και εκείνος, ήταν εκεί και...»
«Σταμάτα να το λες αυτό! Σταμάτα να λες ότι εκείνος ήταν εκεί, σου το ορκίζομαι ότι αν το ακούσω άλλη μια φορά!»
«Εντάξει! Λυπάμαι, λυπάμαι τόσο πολύ Χάρρυ. Ήμουν τόσο πληγωμένη και μπερδεμένη, έλεγε όλα τα πράγματα που ήθελα τόσο απεγνωσμένα να ακούσω από σένα...»
«Τι έλεγε;» Δεν θέλω να επαναλάβω τίποτα από όσα είπε ο Ζέιν, όχι στον Χάρρυ.
«Χάρρυ...»
«Τώρα.» απαιτεί.
«Απλά έλεγε τι θα γινόταν αν εκείνος είχε κερδίσει, αν έβγαινα μαζί του αντί για σένα.»
«Και πως ήταν;»
«Ποιο;»
«Πως ήταν να ακούς όλες αυτές τις βλακείες; Αυτό είναι που θες; Θες να είσαι μαζί του αντί με μένα;» ο θυμός του μεγαλώνει και μπορώ να δω ότι βάζει τα δυνατά του να κρατηθεί και να μην ξεσπάσει αλλά η πίεση όλο και αυξάνεται.
«Όχι, δεν είναι αυτό που θέλω.» στέκομαι στα πόδια μου και κάνω ένα διστακτικό βήμα προς το μέρος του.
«Μην. Μην με πλησιάζεις.» οι λέξεις του με μαχαιρώνουν και στέκομαι ακίνητη.
«Τι άλλο έκανες μαζί του; Τον πήδηξες; Τον ευχαρίστησες;» Εύχομαι όλοι να είναι ακόμα κάτω στη τραπεζαρία γιατί αλλιώς θα ακούνε κάθε λέξη του Χάρρυ.
«Θεέ μου! Όχι! Ξέρεις ότι δεν θα το έκανα. Δεν ξέρω τι σκεφτόμουν όταν τον φίλησα, απλώς φέρθηκα ανόητα και ήμουν σε τόσο κακή κατάσταση που με παράτησες.»
«Σε παράτησα; Εσύ είσαι αυτή που με άφησε γαμώτο και τώρα σε βρίσκω να τριγυρνάς στη πανεπιστημιούπολη σαν μια ηλίθια τσούλα!» φωνάζει. Θέλω να κλάψω αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με εμένα, έχει να κάνει με αυτόν και το πόσο πληγωμένος και θυμωμένος πρέπει να είναι.
«Δεν το εννοούσα έτσι, μην με βρίζεις έτσι.» στηρίζομαι στο πίσω μέρος της καρέκλας.
Ο Χάρρυ μου γυρίζει την πλάτη, αφήνοντας με μόνη με τις ενοχές μου. Δεν μπορώ να φανταστώ πως θα ένιωθα αν είχε κάνει κάτι τέτοιο κατά τη διάρκεια της χειρότερης στιγμής της ζωής μου. Δεν σκεφτόμουν πως θα ένιωθε όταν το έκανα όμως, απλώς υπέθετα ότι έκανε και εκείνος το ίδιο. Δεν θέλω να συνεχίσω να τον πιέζω, ξέρω πόσο δύσκολο του είναι να ελέγξει τα νεύρα του συνήθως και τώρα γνωρίζω πως βάζει τα δυνατά του για να το κάνει.
«Θες να σε αφήσω μόνο σου για τώρα;» ρωτάω αδύναμα.
«Ναι.» Δεν ήθελα να πει ναι αλλά κάνω αυτό που μου ζήτησε και βγαίνω από το δωμάτιο, δεν μου ρίχνει ούτε μια ματιά. Δεν είμαι σίγουρη τι να κάνω με τον εαυτό μου καθώς στηρίζομαι στον τοίχο του διαδρόμου. Για κάποιον αρρωστημένο λόγο θα προτιμούσα να μου φώναζε, να με στρίμωχνε στον τοίχο και να απαιτούσε να του πω γιατί το έκανα αντί να κοιτάει έξω από το παράθυρο και να μου ζητά να βγω από το δωμάτιο.
Ίσως αυτό είναι το λάθος μας, και οι δυο διψάμε για το δράμα των διαφωνιών. Δεν πιστεύω ότι αυτό είναι αλήθεια, έχουμε περάσει πολλά από την αρχή της σχέσης μας ακόμα και αν περνούσαμε περισσότερο καιρό τσακωμένοι παρά συμφιλιωμένοι. Τα περισσότερα από τα μυθιστορήματα που έχω διαβάσει με έχουν κάνει να πιστεύω ότι οι τσακωμοί έρχονται και φεύγουν με μια ριπή οφθαλμού, μια απλή συγγνώμη θα αντιμετώπιζε το πρόβλημα και όλα θα ήταν εντάξει μέσα σε δευτερόλεπτα. Τα μυθιστορήματα λένε ψέματα. Ίσως για αυτό είμαι τόσο κολλημένη με τα Ανεμοδαρμένα Ύψη και την Περηφάνια και Προκατάληψη, είναι απίστευτα ρομαντικά με τον δικό τους τρόπο όμως λένε την αλήθεια πίσω από την τυφλή αγάπη και τις παντοτινές υποσχέσεις.
Αυτή είναι η αλήθεια. Αυτός είναι ένας κόσμος όπου όλοι κάνουν λάθη, ακόμα και η απίστευτα αφελής κοπέλα που συνήθως είναι το θύμα της αναισθησίας και του θυμού του αγοριού. Κανείς δεν είναι ολότελα αθώος σε αυτόν τον κόσμο, κανένας. Οι άνθρωποι που πιστεύουν ότι είναι τέλειοι είναι οι χειρότεροι από όλους.
Ένα χτύπημα στο δωμάτιο μπροστά μου με τρομάζει και φέρνω το χέρι μου στα χείλη μου καθώς ακούγεται και άλλο και άλλο. Καταστρέφει το δωμάτιο. Ήξερα ότι θα το έκανε. Θα έπρεπε να τον σταματήσω από το να καταστρέφει την περιουσία του πατέρα του αλλά ειλικρινά φοβάμαι να το κάνω. Δεν φοβάμαι ότι θα με χτυπήσει, φοβάμαι ότι θα πει πράγματα που θα με πληγώσουν περισσότερο από το να με πλήγωνε σωματικά.
«Γαμώτο!!» φωνάζει και αρχίζω να κλαίω.
«Τι συμβαίνει;» ο Λίαμ εμφανίζεται στο τέλος του διαδρόμου, η ανησυχία είναι καθαρή στο όμορφο πρόσωπο του.
«Εκείνος απλά... του είπε για το φιλί με τον Ζέιν.» παραδέχομαι και βλέπω καθώς τα χαρακτηριστικά του δείχνουν πλήρη άρνηση.
«Τον φίλησες;»
«Ναι.»
«Ουάου.» δεν μπορώ να χειριστώ την άρνηση του καλύτερου μου φίλου μαζί με του Χάρρυ.
«Ξέρω.» κλαίω.
«Οπότε τι, είναι απλά εκεί μέσα ξεσπώντας τον θυμό του;» ο Λίαμ δείχνει την κλειστή πόρτα. Γνέφω και σκουπίζω τα δάκρυα από τα μάγουλα μου.
«Να πάω μέσα;» ρωτάει.
«Εγώ δεν θα το έκανα.» το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι ο Χάρρυ να ξεθυμάνει στον Λίαμ.
«Κάποιος πρέπει.» μου λέει. Ξέρω ότι αυτός ο κάποιος είμαι εγώ αλλά είμαι πολύ δειλή. Και οι δυο κοιτάμε την πόρτα καθώς άλλο ένα κομμάτι επίπλου δέχεται το χτύπημα του θυμού του Χάρρυ.
«Θα πάω εγώ αλλά ξέρεις ότι κανένας άλλος δεν μπορεί να τον ηρεμήσει εκτός από σένα.» ο ετεροθαλής αδερφός του Χάρρυ μου λέει.
«Το ξέρω.» παίρνω μια βαθιά ανάσα και γυρνάω το πόμολο.
«Θα είμαι εδώ έξω αν με χρειαστείς.» με διαβεβαιώνει. Στα χέρια του Χάρρυ βρίσκεται ένα κομμάτι ξύλο, καταλαβαίνω ότι είναι το πόδι της καρέκλας όταν βλέπω την καρέκλα δίπλα στα πόδια του. Πετάει το σκουρόχρωμο ξύλο στο πλάι και τα μάτια του λάμπουν από θυμό όταν με κοιτάει.
«Ποιο μέρος του άσε με ήσυχο δεν κατάλαβες γαμώτο;»
Παίρνω άλλη μια βαθιά ανάσα και αφήνω τις θυμωμένες του λέξεις να με χτυπήσουν.
«Δεν πρόκειται να σε αφήσω μόνο σου.» η φωνή μου δεν βγαίνει όσο δυνατή ήθελα.
«Αν θέλεις το καλό σου, θα το κάνεις.» με απειλεί. Κάνω μερικά βήματα προς το μέρος του για να τον συναντήσω και σταματώ μισό μέτρο μακριά του. Προσπαθεί να κάνει πίσω όμως ο τοίχος τον σταματά.
«Δεν θα με πληγώσεις.» απαντάω στην απειλή του.
«Δεν το ξέρεις αυτό, το έχω ξανακάνει.»
«Όχι με την θέληση σου. Δεν θα μπορούσες να ζήσεις με την συνείδηση σου αν το έκανες, το ξέρω αυτό.»
«Δεν ξέρεις τίποτα!» φωνάζει.
«Μίλα μου.» λέω ήρεμα. Η καρδιά μου σφίγγεται καθώς τον βλέπω να κλείνει τα μάτια του και να τα ανοίγει ξανά.
«Δεν έχω τίποτα να σου πω, δεν σε θέλω.» η φωνή του είναι βαριά.
«Ναι με θες.»
«Όχι Τέσσα, δεν σε θέλω. Δεν θέλω να έχω καμία σχέση μαζί σου. Εκείνος μπορεί να σε έχει.»
«Δεν τον θέλω.» προσπαθώ να μην αφήσω τις σκληρές του λέξεις να με καταβάλουν.
«Προφανώς τον θες.»
«Όχι, θέλω μόνο εσένα.»
«Βλακείες!» χτυπάει την ανοιχτή παλάμη του ενάντια στον τοίχο. Με τρομάζει αλλά παραμένω σταθερή.
«Βγες έξω Τες.»
«Όχι.»
«Δεν έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις, πήγαινε βρες τον Ζέιν. Πήγαινε να τον πηδήξεις λες και με νοιάζει, θα κάνω το ίδιο πίστεψε με Τέσσα. Θα φύγω από δω και θα πηδήξω κάθε κοπέλα που θα δω μπροστά μου.» Δάκρυα γεμίζουν τα μάτια μου όμως δεν τον ενδιαφέρει.
«Τα λες όλα αυτά από θυμό, δεν τα εννοείς.» Τα μάτια του ψάχνουν το δωμάτιο για κάτι, οτιδήποτε, έχει απομείνει να σπάσει. Δεν έχει αφήσει πολλά. Ευτυχώς, τα περισσότερα πράγματα που έχουν καταστραφεί είναι δικά μου. Ο πίνακας που έφερα στον Λίαμ για την εργασία της βιολογίας, η βαλίτσα γεμάτη βιβλία έχει ανοίξει και τα μυθιστορήματα μου είναι πεταμένα στο χαλί. Μερικά από τα ρούχα μου είναι πεταμένα κάτω και η καρέκλα που χτύπησε στο πάτωμα είναι σπασμένη.
«Δεν θέλω να σε βλέπω, φύγε.» συνεχίζει. Σβήνω την απόσταση μεταξύ μας και πέφτω στα γόνατα μπροστά του.
«Τι κάνεις;»
«Σου ζητάω να...»
«Σήκω πάνω.» με διακόπτει.
«Όχι.» Τον ικετεύω, κυριολεκτικά γονατιστή. Όχι επειδή πιστεύω ότι πρέπει να σέρνομαι στα γόνατα για συγχώρεση, και οι δύο κάναμε λάθος και δεν το φταίξιμο δεν είναι μόνο δικό μου. Είμαι γονατιστή μπροστά του επειδή θέλω να του δείξω ότι είμαστε ίσοι, δεν είμαι καλύτερη από αυτόν και δεν έχω κανένα πρόβλημα να βάλω στην άκρη τον εγωισμό μου για να το αποδείξω. Ξέρω ότι είναι πληγωμένος και είμαι γονατιστή για να προσπαθήσω να απαλύνω τον πόνο στο στήθος του.
«Λυπάμαι που τον φίλησα Χάρρυ, ξέρω ότι σε πονάει και για αυτό σου ζητάω συγγνώμη.» τον κοιτάζω να στέκεται από πάνω μου. Δεν λέει τίποτα καθώς τα λεπτά περνάνε και το παγωμένο βλέμμα στα μάτια του αρχίζει να μαλακώνει. Το χέρι του απλώνεται και γαντζώνει το δικό μου για να με βοηθήσει να σηκωθώ στα πόδια μου μπροστά του. Δεν έχει πει τίποτα ενώ συνεχίζει να εξετάζει το πρόσωπο μου. Αναπηδάω ελάχιστα όταν ο αντίχειρας του σκουπίζει τα δάκρυα που πέφτουν στα μάγουλα μου.
«Μην φοβάσαι.» ψιθυρίζει.
«Δεν φοβάμαι.» λέω σε έναν εξίσου ψιθυριστό τόνο.
«Δεν ξέρω αν μπορώ να το ξεπεράσω αυτό.» βαριανασαίνει.
Τα γόνατα μου σχεδόν με προδίδουν στη σκέψη. Δεν νομίζω ότι υπήρχε ποτέ στιγμή από τότε που ομολογήσαμε την αγάπη μας ο ένας για τον άλλον να έχω σκεφτεί ότι ο Χάρρυ θα ήταν αυτός που θα τελείωνε τη σχέση μας οριστικά. Το φιλί μου με εκείνον τον άγνωστο την Πρωτοχρονιά δεν είχε καμία σχέση με αυτό, ήταν θυμωμένος και ήξερα ότι θα με τιμωρούσε όμως βαθιά μέσα μου ήξερα ότι δεν θα το έκανε για πολύ. Αυτό όμως συνέβη με τον Ζέιν, με τον οποίο είχε μια δύσκολη φιλία εξαιτίας μου, έχουν τσακωθεί αρκετές φορές και ξέρω ότι ο Χάρρυ τρελαίνεται ακόμα και που του μιλάω.
Δεν νομίζω ότι το να γυρίσουμε πίσω σε μια κανονική σχέση με τον Χάρρυ είναι καλή ιδέα αυτή τη στιγμή αλλά τα προβλήματα μας έχουν μετατραπεί από αβεβαιότητα για το μέλλον σε όλο αυτό. Τα μάτια μου με προδίδουν καθώς απρόσκλητα δάκρυα πέφτουν από αυτά και το συνοφρύωμα του γίνεται πιο έντονο.
«Μην κλαις.» λέει, τα δάχτυλα του απλώνονται και ξεκουράζονται στο μάγουλο μου.
«Συγγνώμη.» ανασαίνω, ένα μοναχικό δάκρυ πέφτει στα χείλη μου και το γλύφω.
«Με αγαπάς ακόμα;» πρέπει να τον ρωτήσω. Ξέρω ότι με αγαπάει απλά είμαι απελπισμένη και χρειάζομαι να ακούσω τις λέξεις.
«Φυσικά, πάντα θα σε αγαπώ.» με παρηγορεί με απαλή φωνή. Είναι ένας περίεργα όμορφος ήχος αλήθεια, ο τρόπος που η ανάσα του είναι βαριά και δυνατή αλλά η φωνή του ήρεμη και απαλή, σαν την εικόνα θυμωμένων κυμάτων να χτυπούν με δύναμη στην ακτή δίχως ήχο.
«Πότε θα ξέρεις τι θέλεις να κάνεις;» τον ρωτάω, φοβούμενη για την απάντηση.
«Δεν ξέρω, είναι και που δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα.» ανασαίνει και πιέζει το μέτωπο του στο δικό μου καθώς οι ανάσες του αρχίζουν να ηρεμούν.
«Ούτε εγώ μπορώ,» του ψιθυρίζω. «να ζήσω χωρίς εσένα.»
«Φαίνεται δεν μπορούμε να βρούμε λύση, ε;»
«Όχι, με τίποτα.» σχεδόν χαμογελάω στην ήρεμη ανταλλαγή λέξεων μετά το ξέσπασμα του Χάρρυ μόλις λίγα λεπτά νωρίτερα.
«Μπορούμε να δοκιμάσουμε;» προτείνω και κάνω μια προσπάθεια να γύρω προς το μέρος του, περιμένοντας νευρικά να με σταματήσει.
«Έλα εδώ.» τα δάχτυλα του πιέζουν το δέρμα στο μπράτσο μου και με φέρνει στο στήθος του. Νιώθω σαν να είμαι στον παράδεισο, σαν να επισκέπτομαι το σπίτι μου αφού ήμουν μακριά τόσο καιρό και η μυρωδιά του -ενώ βυθίζω το πρόσωπο μου στην μπλούζα του- ηρεμεί την καρδιά μου.
«Δεν θα βρεθείς ποτέ ξανά κοντά του.» λέει μέσ'τα μαλλιά μου.
«Το ξέρω.» συμφωνώ χωρίς να το σκεφτώ.
«Αυτό δεν σημαίνει ότι το ξεπέρασα, απλά μου λείπεις.»
«Το ξέρω.» επαναλαμβάνω, φωλιάζοντας περισσότερο στην αγκαλιά του. Η καρδιά του χτυπάει σταθερά και γρήγορα ενάντια στο αυτί μου.
«Δεν μπορείς να πηγαίνεις από δω και από 'κει και να φιλάς τους ανθρώπους κάθε φορά που είσαι θυμωμένη. Είναι απαίσιο και δεν θα το ανεχτώ. Εσύ θα τα έχανες αν το έκανα αυτό.» Σηκώνω το κεφάλι μου από το στήθος του για να κοιτάξω το εχθρικό του πρόσωπο. Τα δάχτυλα μου αφήνουν το λεπτό ύφασμα της μπλούζας του και τα μπλέκω στις απαλές του μπούκλες.
Το βλέμμα του είναι σκληρό αλλά ο τρόπος που τα χείλη του χωρίζονται αργά μου δίνει να καταλάβω ότι δεν θα με σταματήσει από το να πιάσω τα μαλλιά του για να φέρω το πρόσωπο του κοντά στο δικό μου. Αν δεν ήταν τόσο ψηλός, αυτό θα ήταν πολύ πιο εύκολο. Ο Χάρρυ αναστενάζει στο φιλί, σφίγγοντας το κράτημα στη μέση μου, τα δάχτυλα του κινούνται στου γοφούς μου και πίσω στη μέση μου ξανά.
Τα δάκρυα μου είναι αναμειγμένα με την βαριά αναπνοή του για να δώσουν το πιο θανατηφόρο μείγμα αγάπης και πόθου. Τον αγαπώ εκατό φορές περισσότερο απ'ότι τον ποθώ όμως αυτά τα δυο αναμιγνύονται και πολλαπλασιάζονται καθώς απομακρύνει το στόμα του από το δικό μου για να ταξιδέψει τα ζεστά χείλη του στο πιγούνι και στον λαιμό μου. Τα γόνατα του λυγίζουν για να έχει καλύτερη επαφή με το δέρμα μου και δεν μπορώ να σταθώ άλλο στα πόδια μου όταν με δαγκώνει ελαφρά ακριβώς πάνω από εκεί που θα έπρεπε να φαίνεται η κλείδα μου, αν ήμουν τόσο λεπτή όσο η κοινωνία με θέλει.
Αρχίζω να περπατάω προς τα πίσω για να φτάσω στο κρεβάτι και τραβάω την μπλούζα του όταν προσπαθεί να διαμαρτυρηθεί. Παραδίνεται με έναν αναστεναγμό και ένα σταθερό φιλί στον λαιμό μου, φτάνουμε στο κρεβάτι και σταματάμε για να κοιταχτούμε. Δεν θέλω κανείς από τους δυο μας να μιλήσει και να καταστρέψει αυτό που ξεκινήσαμε οπότε αρπάζω το στρίφωμα της μπλούζας μου και την τραβάω πάνω από το κεφάλι μου. Οι αναπνοές του βαραίνουν ξανά, αυτή τη φορά από ανάγκη, όχι από θυμό.
Όταν η φούστα μου πέφτει στο πάτωμα πλησιάζω για να τον γυρίσω. Η μπλούζα του αφαιρείται καθώς τα νευρικά αλλά γρήγορα δάχτυλα μου παλεύουν με την ζώνη του και τραβώ το τζιν του κάτω, αρχίζει να γίνεται ανυπόμονος και χρησιμοποιεί το άλλο του πόδι για να το πετάξει στο πάτωμα. Ανεβαίνω πάλι στο κρεβάτι ενώ εκείνος κάνει το ίδιο, τα δάχτυλα του τρέχουν συνεχώς στο γυμνό μου δέρμα.
Ο Χάρρυ μετατοπίζει το βάρος του καθώς τα χείλη του βρίσκουν ξανά τα δικά μου, η γλώσσα του μπαίνει ανάμεσα στα χείλη μου αργά ενώ εκείνος αιωρείται από πάνω μου χρησιμοποιώντας τα χέρια του για να στηρίξει το βάρος του. Μπορώ να τον νιώσω να σκληραίνει μόνο από το φιλί μας οπότε σηκώνω τους γοφούς μου ελάχιστα από το κρεβάτι για να συναντήσω του δικούς του και να δημιουργήσω τριβή μεταξύ μας. Βογκάει και κατεβάζει το μποξεράκι του με το ένα χέρι, αφήνοντας το στα γόνατα του. Το χέρι μου αμέσως πιάνει τη στύση του και βογκάει στο αυτί μου. Η παλάμη μου κινείται αργά πάνω-κάτω.
«Σε αγαπώ.» του υπενθυμίζω και βογκά στον λαιμό μου. Το χέρι του κινείται προς το στέρνο μου και τραβάει απρόσεκτα το σουτιέν μου με αποτέλεσμα το στήθος μου να βρεθεί εκτεθειμένο μπροστά του.
«Σε αγαπώ.» λέει επιτέλους.
«Είσαι σίγουρη ότι θες να το κάνεις αυτό; Με όλα όσα συμβαίνουν, και δεν είμαστε μαζί τώρα...» λέει και γνέφω.
«Σε παρακαλώ.» τον ικετεύω.
«Δεν έχω προφυλακτικό...» βρίζει και σηκώνεται από πάνω μου.
Μέσα σε όλες τις φορές τώρα δεν έχει προφυλακτικό. Σοβαρά?
«Δεν θα έχει ο Λίαμ;» δεν πιστεύω ότι μόλις το ρώτησα αυτό.
«Όχι.» ο Χάρρυ μισογελάει στην ιδέα.
«Δεν έχει κανένα στο αυτοκίνητο σου?» ανακάθομαι και εφαρμόζω το σουτιέν μου για να καλυφτώ και φέρνω τα γόνατα μου στο στήθος μου.
«Όχι, δεν μου έχουν χρειαστεί.» λέει.
Όσο σπαστικό και αν είναι αυτό, χαίρομαι που ακούω ότι δεν χρειάστηκε να κυκλοφορεί με προφυλακτικά.
«Έλα εδώ.» το μεγάλο του χέρι τυλίγεται στον καρπό μου και με τραβάει για να ξαπλώσω ξανά. Τα χείλη του συναντούν το στήθος μου και τα χέρια του ταξιδεύουν πίσω στη πλάτη μου για να ξεκουμπώσουν το σουτιέν μου ώστε να το απομακρύνει τελείως.
«Αλλά...»
«Σταμάτα Τερέσσα.» ψιθυρίζει και αυτό κάνω.
«Επιστρέφω αμέσως.» λέει και κατεβαίνει από το κρεβάτι. Φοράει ξανά το τζιν του χωρίς μποξεράκι και δεν μπορώ να μην κοιτάω τον τρόπο που οι καλόσχηματισμένοι μύες του σχηματίζουν ένα V και το ίχνος των σκούρων τριχών που οδηγούν στο κουμπί του μαύρου του τζιν.
Με αφήνει κυριολεκτικά λαχανιασμένη στο κρεβάτι. Ελπίζω να μην ζητήσει από τον Λίαμ προφυλακτικό. Πιάνω την άκρη του παπλώματος και το τραβάω ώστε να καλύψω το γυμνό μου σώμα. Ωω Θεέ μου, μακάρι να μην είναι ακόμα στον διάδρομο. Θα ήμουν ταπεινωμένη αν είχε ακούσει τα τελευταία λεπτά της συζήτησής μας. Συνεχίζω να κοιτάω το ταβάνι ενώ περιμένω τον Χάρρυ να γυρίσει. Λεπτά αργότερα η πόρτα ανοίγει και ο Χάρρυ επιστρέφει με ένα μικρό λεπτό ασημένιο πακέτο.
Harry's POV
«Ζήτησες από τον Λίαμ; Ωχ Θεέ μου.» η Τέσσα βυθίζει το πρόσωπο της στα χέρια της.
«Όχι, αυτό θα ήταν μάταιο. Πήρα ένα από το δωμάτιο του πατέρα μου.» ανασηκώνω τους ώμους μου.
«Αυτό είναι ακόμα χειρότερο! Αυτό είναι... περίεργο.» ζαρώνει τη μύτη της και γελάω.
«Κάπως.» παραδέχομαι και ανοίγω το προφυλακτικό.
«Υπερβολικά περίεργο για να το χρησιμοποιήσουμε?» ρωτάω και κουνάει το κεφάλι της αρνητικά.
«Αυτό σκέφτηκα και εγώ.» χαμογελάω και αφαιρώ το πάπλωμα που καλύπτει το σώμα της.
Ένα βλέμμα και είμαι έτοιμος να βυθίσω τον εαυτό μου μέσα της. Ξέρω ότι τα προβλήματα μας δεν έχουν λυθεί όμως το χρειάζομαι αυτό, γαμώτο το χρειαζόμαστε. Βγάζω ξανά το τζιν μου και σκαρφαλώνω στο κρεβάτι για να την συναντήσω, την ενοχλητική κοπέλα που έχει κλέψει κάθε πτυχή του εαυτού μου, ψυχή και σώματι και ποτέ δεν θα τα θελήσω πίσω. Δεν με νοιάζει καν τι θα κάνει με αυτά, είναι δικά της, είμαι δικός της. Είμαι ήδη σκληρός μόνο από το να κοιτάω το γυμνό της σώμα, γλιστρώ το προφυλακτικό προς τα κάτω και με κοιτάει με γουρλωμένα μάτια.
«Θέλω να σε βλέπω.» της λέω όταν πάει να ξαπλώσει. Γέρνει το κεφάλι της στο πλάι ελαφρά μπερδεμένη οπότε την πιάνω από τα χέρια και την τραβώ πάνω μου.
«Ωω.» τσιρίζει και με πιάνει με το μικροσκοπικό της χέρι. Χαμηλώνει τον εαυτό της ενάντια μου και βογκάμε ταυτόχρονα καθώς μπαίνω μέσα της. Γαμώτο μου έχει λείψει αυτό.
«Είσαι τόσο καλή.» την επαινώ και την βλέπω καθώς τα μάτια της γυρίζουν προς τα πίσω ως ένδειξη ευχαρίστησης.
Οι γοφοί της αρχίζουν να κινούνται αργά και κυκλικά ενώ απολαμβάνω το θέαμα μπροστά μου. Είναι όμορφη, και τόσο απίστευτα σέξυ, αιθέρια μπορώ να πω. Δεν έχω δει ποτέ τίποτα και καμία σαν εκείνη. Γίνεται όλο και καλύτερη σε αυτό, στο να είναι εκείνη πάνω. Θυμάμαι την πρώτη φορά που δοκίμασε, δεν ήταν άσχημο αλλά ήταν τόσο νευρική όλη την ώρα. Τώρα έχει τον πλήρη έλεγχο και δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο. Μαλακά τραβώ το μπράτσο της για να την τραβήξω προς τα μένα. Όσο και αν θέλω να την βλέπω, άλλο τόσο θέλω να την φιλάω. Τα χείλη μου βρίσκουν τα δικά της και προσπαθώ να καταπιώ το λαχάνιασμα και τα βογκητά της.
«Πες μου πώς νιώθεις.» της λέω ενάντια στα χείλη της και πιάνω τη μέση της για την βοηθήσω με τις κινήσεις της.
«Ωραία... τόσο ωραία.» τραυλίζει και ξεκουράζει το χέρι της ακριβώς πάνω από το κεφάλι μου.
«Πιο γρήγορα μωρό μου.»
«Μμμμ...» συμφωνεί. Δευτερόλεπτα αργότερα δειλιάζει και σταματάει.
«Τι έγινε;» προσπαθώ να κάτσω με εκείνη να έχει γυρει στο στήθος μου χωρίς να βγω από μέσα της.
«Τίποτα... απλά ένιωσα... ότι ήταν βαθύτερο ή κάτι τέτοιο.» κοκκινίζει.
Έχω πηδήξει αυτή τη κοπέλα τόσες πολλές φορές και ακόμα είναι τόσο σχετικά αθώα όσον αφορά το σεξ, εκτός από το να με αφήνει να την καθοδηγώ. Είναι καλή σε αυτό. Κινώ τους γοφούς της ξανά σε μια προσπάθεια να βρω ξανά εκείνο το σημείο, το σημείο που θα την κάνει να φωνάζει το όνομα μου σε δευτερόλεπτα.
Αγαπώ τον τρόπο που δείχνει όταν κουνάει τους γοφούς της, γαμώτο το σχήμα τους είναι παραπάνω από τέλειο. Ένα σφίξιμο στο μπράτσο μου μου δίνει να καταλάβω ότι το βρήκα ξανά. Καλύπτει το στόμα της με το χέρι της και δαγκώνει την παλάμη της για να σιωπήσει τον εαυτό της καθώς σηκώνω τους γοφούς μου για να ακολουθήσω της κινήσεις της και να κινηθώ γρηγορότερα μέσα και έξω της.
«Θα σε κάνω να τελειώσεις κατ'αυτόν τον τρόπο.» ανασαίνω και ελπίζω να το κάνει γρήγορα γιατί δεν ξέρω πόσο ακόμα μπορώ να κρατηθώ καθώς εκείνη αρχίζει να κινείται πάνω κάτω ενώ εγώ κινούμαι κυκλικά.
«Γαμώτο.» δεν μπορώ παρά να βρίσω καθώς η πλάτη της ισιώνει και τα γκριζογάλανα μάτια της κλείνουν. Τα νύχια του χεριού που δεν χρησιμοποιεί για να καλύψει το στόμα της βυθίζονται στο στήθος μου και την νιώθω να σφίγγεται γύρω μου. Γαμώτο νιώθω τόσο ωραία. Αλλάζω ρυθμό και κινούμαι πιο αργά αλλά σιγουρεύομαι ότι χτυπάω όσο πιο βαθιά μέσα της μπορώ με κάθε κούνημα των γοφών μου. Ξέρω πόσο λατρεύει τους ήχους μου όταν την πηδάω οπότε λειτουργεί θαυμάσια όταν σχεδόν φωνάζει στο χέρι της καθώς γεμίζω το προφυλακτικό.
«Χάρρυ...» κλαψουρίζει και ξεκουράζει το κεφάλι της στο στήθος μου προσπαθώντας να επαναφέρει την αναπνοή της.
«Μωρό μου.» απαντώ και με κοιτάει με ένα νυσταγμένο χαμόγελο.
Συγχρονίζω τις ανάσες μου με τις δικές της και περνάω τα δάχτυλα μου στα ανακατεμένα μαλλιά της στο στήθος μου. Είμαι ακόμα νευριασμένος μαζί της, και με τον Ζέιν όμως την αγαπάω και προσπαθώ να της αποδείξω ότι αλλάζω για εκείνη. Δεν μπορώ να αρνηθώ ότι επικοινωνούμε χίλιες φορές καλύτερα από πριν. Θα θυμώσει μαζί μου για ακόμη μια φορά εξαιτίας του Ζέιν όμως πρέπει να ξέρει ότι είναι δικιά μου και αν την ξαναγγίξει, πέθανε.
Άργησα να ανεβάσω αυτή τη φορά. Αλλά όπως εξήγησα και στο προηγούμενο κεφάλαιο, έχω πολλά να κάνω και να διαβάσω. Δεν ξέρω πότε θα ανεβάσω το επόμενο. Ελπίζω πως σύντομα.
Άλλη μια φορά ευχαριστώ την Fairytaste που με βοήθησε σε αυτό το κεφάλαιο.