Harry's POV
«Σ' ευχαριστώ» αναστενάζω με ανακούφιση και απογοήτευση. Δεν ξέρω πραγματικά τι να πω ή πώς να αρχίσω γιατί δεν περίμενα στ' αλήθεια να με ακούσει. Κινούμαι προς το μέρος της και στέκομαι μπροστά από το σημείο που κάθεται στο κρεβάτι, με κοιτάζει με μια ακατανόητη έκφραση και μετακινούμαι μπρος-πίσω για λίγα δευτερόλεπτα πριν σταματήσω για να μιλήσω.
«Εντάξει... δηλαδή απλά όλα είναι μπερδεμένα και σκατά. Νόμιζες ότι ζήτησα να περάσω από εδώ και μετά σε έστησα, θα έπρεπε να γνωρίζεις ήδη ότι δεν θα το έκανα αυτό.»
«Θα έπρεπε;» Διακόπτει. Δεν ξέρω πώς περιμένω να το ξέρει ήδη αυτό όταν έχω κάνει τόσες πολλές βλακείες.
«Έχεις δίκιο... αλλά κάνε ησυχία» λέω κι εκείνη στριφογυρίζει τα μάτια της.
«Το πάρτι μου ήταν μια γαμημένη αποτυχία και δε θα είχα πάει καν αν δεν ήθελες να πάω. Δεν ήπια καθόλου, καλά για να είμαι ειλικρινής ήπια ένα ποτήρι αλλά μέχρι εκεί. Δεν μίλησα σε καμία άλλη κοπέλα, ίσα που μίλησα στη Μόλλυ, και σίγουρα δεν έκανα παρέα με στρίπερς. Γιατί στο καλό να ήθελα να κάνω οτιδήποτε με μια στρίπερ όταν έχω εσένα;» Τα μάτια της μαλακώνουν ελαφρώς και δεν με κοιτάζει πλέον σαν να θέλει να μου ξεριζώσει το κεφάλι. Είναι κι αυτό μια αρχή.
«Όχι ότι σε έχω... αλλά προσπαθώ να σε αποκτήσω ξανά. Δεν θέλω καμία άλλη. Και κυρίως δεν θέλω ούτε να θέλεις εσύ κάποιον άλλον. Δεν ξέρω γιατί θα έτρεχες πάλι στον Ζέιν, ξέρω ότι είναι καλός μαζί σου και μπλα μπλα μπλα... αλλά είναι κατεστραμμένος.»
«Δεν έχει κάνει τίποτα που θα με έκανε να σκεφτώ κάτι τέτοιο γ'αυτόν Χάρρυ» λέει.
«Σου στέλνει από το κινητό μου παριστάνοντας πως είναι εγώ, επίτηδες σου είπε για τις στρίπερς...»
«Δεν ξέρεις αν μου έστειλε εκείνος και χαίρομαι που μου είπε για τις στρίπερς.»
«Θα σου το είχα πει αν απαντούσες όταν σε πήρα. Δεν είχα ιδέα τι γινόταν, δεν ήξερα ότι μου έφτιαξες τούρτα ή ότι με περίμενες. Είναι ήδη δύσκολο να σε κάνω να δεις ότι προσπαθώ εδώ πέρα και μετά πρέπει να έρθει αυτός και να μπει ανάμεσά μας βάζοντας ιδέες στο κεφάλι σου.» Παραμένει σιωπηλή.
«Λοιπόν, που πάμε από εδώ και πέρα Τες; Πρέπει να ξέρω γιατί αυτό το ζεστό – κρύο με σκοτώνει και δεν μπορώ να σου δώσω άλλο χώρο.» γονατίζω μπροστά της και τα μάτια μου συναντούν τα δικά της καθώς περιμένω την απάντησή της.
Tessa's POV
Δεν ξέρω τι να κάνω ή τι να πω στον Χάρρυ αυτή τη στιγμή. Ένα κομμάτι μου ξέρει ότι δεν μου λέει ψέμματα για τα μηνύματα αλλά δεν πιστεύω ότι ο Ζέιν θα μου έκανε κάτι τέτοιο. Μόλις σταμάτησα να του μιλάω τα για όλα αυτά που συμβαίνουν με τον Χάρρυ και ήταν τόσο ευγενικός και κατανοητικός. Αλλά αυτός είναι ο Χάρρυ.
«Μπορείς να μου δώσεις μια απάντηση;» Η φωνή του είναι χαμηλή και αργή.
«Δεν ξέρω... κουράστηκα κι εγώ με το ζεστό – κρύο. Είναι τόσο εξουθενωτικό και δεν μπορώ να το κάνω άλλο πια, πραγματικά δεν μπορώ» του λέω.
«Μα δεν έκανα τίποτα, ήμασταν επιτέλους καλά μέχρι χθες και κανένα από αυτά δεν είναι δικό μου λάθος. Ξέρω ότι συνήθως είναι, αλλά όχι αυτή τη φορά. Συγγνώμη που δεν πέρασα τα γενέθλιά μου μαζί σου. Ξέρω ότι θα έπρεπε και λυπάμαι» λέει ο Χάρρυ. Ακουμπάει τις παλάμες του στα πόδια του καθώς κάθεται μπροστά μου γονατιστός, όχι ικετεύοντας όπως πριν αλλά απλώς περιμένοντας.
Αν μου λέει την αλήθεια ότι δεν έστειλε αυτά τα μηνύματα, που νομίζω ότι ισχύει, τότε όλο αυτό είναι απλώς μια παρεξήγηση.
«Πότε θα σταματήσει όμως; Δεν αντέχω άλλο αυτή την ιστορία. Πέρασα τόσο ωραία όταν με έβγαλες έξω αλλά δεν ήθελες καν να έρθεις μέσα όταν στο ζήτησα,» είχε αρχίσει να με ενοχλεί το ότι απέρριψε την πρόσκλησή μου αλλά δεν ήθελα να το αναφέρω.
«Δεν ήρθα μέσα γιατί προσπαθώ να σου δώσω χώρο, είμαι χάλια σ' αυτό προφανώς αλλά σκέφτηκα ότι αν σου έδινα λίγο χώρο θα είχες χρόνο να σκεφτείς σχετικά με όλο αυτό και ότι θα σου ήταν πιο εύκολο.» μου λέει.
«Δεν είναι πιο εύκολο για μένα, αλλά δεν πρόκειται μόνο για μένα. Αφορά κι εσένα επίσης» του λέω.
«Τι;» Ρωτάει.
«Δεν έχει να κάνει μόνο μ' εμένα. Εννοώ ότι αυτό πρέπει να είναι εξουθενωτικό και για σένα.»
«Ποιος χέστηκε για μένα; Εγώ θέλω μόνο να είσαι εσύ καλά και να ξέρεις ότι πραγματικά προσπαθώ εδώ πέρα.»
«Το ξέρω.»
«Τι ξέρεις; Πιστεύεις ότι προσπαθώ;» Ρωτάει.
«Ναι, και νοιάζομαι εγώ για σένα» του λέω.
«Άρα τι κάνουμε Τέσσα; Είμαστε καλά τώρα; Ή έστω στο δρόμο για να είμαστε καλά;» Σηκώνει την παλάμη του και τη φέρνει στο μάγουλό μου. Με κοιτάει αναζητώντας την έγκρισή μου και δεν τον σταματάω.
«Γιατί είμαστε και οι δύο τόσο τρελοί;» Ψιθυρίζω καθώς ο αντίχειράς του τρέχει στο κάτω χείλος μου.
«Εγώ δεν είμαι. Εσύ όμως είσαι σίγουρα» χαμογελάει.
«Είσαι πιο τρελός από εμένα» του λέω και πλησιάζει όλο και πιο κοντά. Είμαι θυμωμένη μαζί του που μου φώναξε και που με άφησε να τον περιμένω χθες βράδυ, ακόμη κι αν δεν είχε καμία σχέση μ' αυτό. Στενοχωριέμαι που δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε αλλά πάνω από όλα, μου λείπει. Μου λείπει η οικειότητα μεταξύ μας. Μου λείπει ο τρόπος που τα μάτια του αλλάζουν όταν με κοιτάζει.
Οφείλω να παραδεχτώ τα λάθη μου και τον ρόλο που έπαιξα σε όλο αυτό το χάος. Ξέρω πόσο πεισματάρα είμαι και το να υποθέτω το χειρότερο για εκείνον τη στιγμή που προσπαθεί, δεν βοηθάει, και ξέρω ότι προσπαθεί. Δεν είμαι έτοιμη να κάνω σχέση μαζί του αλλά δεν έχω λόγο να είμαι θυμωμένη για χθες το βράδυ. Το ελπίζω τουλάχιστον. Δεν ξέρω τι να σκεφτώ, αλλά δεν θέλω να σκεφτώ αυτή τη στιγμή.
«Όχι» ψιθυρίζει, τα χείλη του λίγα εκατοστά μακριά από τα δικά μου.
«Ναι.»
«Σκάσε.» πιέζει τα χείλη του ενάντια στα δικά μου με εξαιρετική προσοχή. Ίσα που τα ακουμπούν καθώς χρησιμοποιεί και τα δύο του χέρια για να καλύψει τα μάγουλά μου. Η γλώσσα του γλύφει το κάτω χείλος μου και χάνω την ανάσα μου. Ανοίγω το στόμα μου ελαφρά προσπαθώντας να πάρω λίγο αέρα αλλά δεν φαίνεται να υπάρχει καθόλου, δεν υπάρχει τίποτα, μόνο αυτός.
Τραβάω την μπλούζα του για να τον σηκώσω από τα γόνατά του αλλά δεν κουνιέται ενώ συνεχίζει να με φιλάει αργά. Η βασανιστική ψυχραιμία του με τρελαίνει και μετακινούμαι από το σημείο μου στο τέλος του κρεβατιού για να τον συναντήσω στο πάτωμα. Και τα δύο χέρια του τυλίγονται γύρω από τη μέση μου και τα δικά μου γύρω από το λαιμό του. Προσπαθώ να τον σπρώξω πίσω για να ανέβω πάνω του αλλά για άλλη μια φορά δεν συνεργάζεται.
«Τι συμβαίνει;» Ρωτάω.
«Τίποτα, απλά δεν θέλω να το προχωρήσουμε πολύ.»
«Γιατί όχι;» Του λέω, κρατώντας τα χείλη μας σε επαφή.
«Γιατί έχουμε πολλά να συζητήσουμε, δεν μπορούμε να πέφτουμε στο κρεβάτι χωρίς να επιλύουμε τίποτα» μου λέει. Τι;
«Δεν είμαστε στο κρεβάτι, είμαστε στο πάτωμα» ακούγομαι απελπισμένη.
«Τέσσα...» με σπρώχνει πίσω ξανά. Τα παρατάω. Στηρίζομαι στα πόδια μου και κάθομαι πίσω στο κρεβάτι καθώς με κοιτάζει με ορθάνοιχτα μάτια.
«Απλά προσπαθώ να κάνω το σωστό εντάξει; Θέλω να σε πηδήξω, πίστεψέ με θέλω. Θεέ μου, θέλω. Αλλά...»
«Δεν πειράζει. Σταμάτα να μιλάς γι' αυτό» ικετεύω. Ξέρω ότι πιθανότατα δεν είναι η καλύτερη ιδέα αλλά δεν σκέφτηκα ότι θα κοιμόμασταν απαραίτητα μαζί, απλά ήθελα να είμαι πιο κοντά του.
«Τες.»
«Απλώς σταμάτα, εντάξει; Το καταλαβαίνω.»
«Όχι δεν το καταλαβαίνεις προφανώς.» λέει με θυμό και στέκεται όρθιος.
«Δεν θα φτιαχτεί ποτέ αυτό, έτσι; Έτσι θα είναι πάντα με μας. Μια μπρος και μια πίσω, μία πάνω και μία κάτω. Με θέλεις αλλά όταν σε θέλω εγώ το μόνο που κάνεις είναι να με διώχνεις μακριά.» λέω, παρακαλώντας τον εαυτό μου να μην κλάψω.
«Όχι... αυτό δεν είναι αλήθεια.»
«Έτσι φαίνεται όμως. Τι θέλεις από μένα; Θέλεις να πιστέψω ότι προσπαθείς να αποδείξεις ότι αλλάζεις για χάρη μου αλλά μετά τι;»
«Τι εννοείς;»
«Τι γίνεται μετά από αυτό;»
«Δεν ξέρω... δεν έχουμε φτάσει καν σ' αυτό το σημείο ακόμα. Θέλω να συνεχίσω να σε βγάζω έξω και να σε κάνω να γελάς αντί να κλαις, θέλω να με αγαπήσεις ξανά.» τα μάτια του υγραίνονται και τα ανοιγοκλείνει γρήγορα.
«Σε αγαπάω, πάντα.» τον βεβαιώνω.
«Αλλά χρειάζονται περισσότερα από αυτό Χάρρυ. Η αγάπη δεν κατακτάται με τον τρόπο που τα μυθιστορήματα σε κάνουν να πιστεύεις. Υπάρχουν πάντα τόσα προβλήματα και καλύπτουν την αγάπη που σου έχω» προσθέτω.
«Το ξέρω. Τα πράγματα είναι μπερδεμένα, αλλά δεν θα είναι πάντα έτσι. Δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα ο ένας με τον άλλον ούτε για μια μέρα, φωνάζουμε και μαλώνουμε και συμπεριφερόμαστε σαν πεντάχρονα, κάνουμε ανοησίες πάνω στα νεύρα μας και λέμε τα λάθος πράγματα. Οπωσδήποτε περιπλέκουμε τα πράγματα όταν δεν χρειάζεται να περιπλέκονται, αλλά μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε κάπως.» προτείνει.
«Είπες στον Κρίστιαν ότι δεν ήθελα τη δουλειά στο Σιάτλ.» λέω και χάνει το χρώμα του.
«Για ποιο πράγμα...»
«Μη μου πεις ψέματα. Ξέρω ότι το έκανες.»
«Αυτό έγινε πριν από όλα αυτά. Προτού με αφήσεις.»
«Αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι το έκανες Χάρρυ.»
Harry's POV
Σκατά. Σκατά. Σκατά. Σκατά.
«Το ξέρω αλλά...» Ήθελα να σε κρατήσω από το να πας στο Σιάτλ, αυτό είναι όλο.
«Δεν σκεφτόμουν καθαρά.»
«Ξέρεις πόσο σημαντικό είναι το Σιάτλ για μένα και πήγες πίσω από την πλάτη μου και είπες στο αφεντικό μου ότι δεν θέλω τη δουλειά!» Υψώνει τη φωνή της. Μόλις πριν από τρία λεπτά προσπαθούσε να με πηδήξει και τώρα μου φωνάζει πάλι. Είμαστε και οι δύο εντελώς τρελοί. Δεν έχω κάτι να απαντήσω γιατί ξέρω πόσο ηλίθιο ήταν από μέρους μου αυτό που έκανα. Το ήξερα από την αρχή αλλά δεν με ενδιέφερε.
«Ξέρω ότι είναι σημαντικό για σένα! Απλά είχα φρικάρει αφού προσέχαμε τον Σμιθ και έκανε συνέχεια αυτές τις ενοχλητικές ερωτήσεις σχετικά με το αν θα παντρευτούμε και μαλακίες.»
«Τι σχέση έχει αυτό; Προσπάθησες να σαμποτάρεις εσκεμμένα την καριέρα μου προτού καν αρχίσει. Υποτίθεται ότι πρέπει να είσαι υποστηρικτικός...» μου λέει.
«Το ξέρω! Συγγνώμη, εντάξει; Αλλά δες την θετική πλευρά των πραγμάτων, θα πήγαινες στο Σιάτλ και δεν θα μπορούσαμε να δουλέψουμε τίποτα από αυτά.» της λέω. Τα μάτια της σκοτεινιάζουν και ανοίγει το στόμα της για να πει κάτι αλλά σταματάει.
«Τι;» Την πιέζω.
«Το δικαιολογείς πραγματικά αυτό;»
Ναι.
«Όχι.»
«Θα μου το έλεγες ποτέ; Ή θα έκανες τον ανήξερο και θα με παρηγορούσες όταν θα ήμουν στενοχωρημένη που δεν μου προσφέρθηκε μια θέση;» Ρωτάει.
«Δεν θα σου το έλεγα» παραδέχομαι. Κοιτάζει αλλού.
«Δεν περίμενα να το κάνεις.»
«Απλά σε θέλω για μένα εντάξει; Το ξέρω ότι είναι αρρωστημένο και λάθος αλλά έτσι είναι. Δεν ήθελα να πας στο Σιάτλ. Ακόμα δεν θέλω.»
«Θα το ξαναέκανες δηλαδή; Θα έλεγες στον Κρίστιαν να μη μου δώσει τη δουλειά;» Μπορώ να της πω την αλήθεια; Μάλλον όχι, αλλά πρέπει.
«Ναι, θα το έκανα ξανά.» αναστενάζω και κλείνει τα μάτια της.
«Δεν έχει σημασία τώρα, είμαι σίγουρος ότι η θέση καλύφθηκε ήδη. Θα υπάρχουν κι άλλες σε άλλα μέρη όμως.» προσπαθώ να την καθησυχάσω.
«Πού; Στην Αγγλία;»
«Ναι.»
«Δεν το καταλαβαίνεις, έτσι;» Με κοιτάζει επιτέλους.
«Όχι, πραγματικά δεν το καταλαβαίνω. Λυπάμαι που το έκανα αυτό, δεν έπρεπε να το κάνω και εύχομαι να ένιωθα διαφορετικά για όλο αυτό αλλά δεν νιώθω. Δεν μπορώ να το ελέγξω, τουλάχιστον είμαι ειλικρινής» προσπαθώ να υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Το βλέμμα της είναι απόμακρο και αυτό με σκοτώνει.
«Σε παρακαλώ, μην αφήσεις αυτό να σου αλλάξει τη γνώμη. Δεν θέλω να κάνουμε άλλα βήματα πίσω. Υπόσχομαι να μην ανακατευτώ ξανά με ό,τι έχει να κάνει με τη δουλειά.» ικετεύω κυριολεκτικά. Γιατί να της το πει καν ο Κρίστιαν; Στοιχηματίζω πως ήταν η Κίμπερλυ, αυτή η μικρή κουτσομπόλα...
«Εντάξει» αναστενάζει.
«Εντάξει;»
«Ναι.»
«Είσαι πολύ... κατανοητική σήμερα» της λέω. Δεν ξέρω γιατί είναι πιο κατανοητική από ποτέ αλλά χαίρομαι γι' αυτό. Χαίρομαι που η σχέση μας κάνει πρόοδο, επιτέλους. Αν αυτό γινόταν πριν δυο μήνες ένας από τους δυο μας θα είχε ήδη φύγει.
«Απλά ούτε κι εγώ θέλω να κάνουμε άλλα βήματα πίσω, συμφώνησα να προσπαθήσω να προχωρήσω μαζί σου και αυτό θα κάνω. Δεν μπορώ να συνεχίσω αυτό το μπρος – πίσω. Το έχω πει εκατό φορές αλλά συνεχίζει να συμβαίνει.»
«Επειδή συνεχίζεις να αντιστέκεσαι στην αγάπη σου για μένα.» της λέω και φαίνεται σκεπτική, σαν να αναλύει τα λόγια μου.
«Ξέρεις ότι έτσι είναι.» προσθέτω.
«Το ξέρω» αναστενάζει.
Tessa's POV
Δεν ξέρω πού πάμε από εδώ και πέρα. Χαίρομαι που ο Χάρρυ κι εγώ κάνουμε κάτι σαν πολιτισμένη συζήτηση για όσα έγιναν, αλλά δεν μπορώ να αγνοήσω το γεγονός ότι δεν θα με υποστήριζε στο θέμα του Σιάτλ. Θα του το έλεγα αλλά φοβάμαι ότι αν το κάνω θα πει πάλι κάτι στον Κρίστιαν και ειλικρινά αν ο Χάρρυ κι εγώ πρόκειται να συνεχίσουμε την προσπάθεια να ξαναχτίσουμε τη σχέση μας ή ό,τι είναι αυτό που κάνουμε, αυτό θα τα περιπλέξει όλα περισσότερο.
Αν μπορούμε στα αλήθεια να το κάνουμε να λειτουργήσει δε θα έχει σημασία εάν θα είμαι εδώ ή δυο ώρες μακριά. Έχω μεγαλώσει έτσι ώστε να μην αφήνω έναν άντρα να αποφασίζει για το μέλλον μου, άσχετα από το πόσο βαθιά είναι η αγάπη μου για εκείνον. Ξέρω ακριβώς τι θα συμβεί, θα χάσει τον έλεγχο και θα τρέξει να βρει τον Κρίστιαν, ή τον Ζέιν. Πιθανότατα τον Ζέιν.
«Αν προσποιηθώ ότι το τελευταίο εικοσιτετράωρο δεν υπήρξε ποτέ, θα μου υποσχεθείς κάτι;» Τον ρωτάω.
«Οτιδήποτε.» απαντάει γρήγορα.
«Μην τον χτυπήσεις.»
«Τον Ζέιν;» Ρωτάει, υψώνοντας ελαφρώς τη φωνή του.
«Ναι, τον Ζέιν.» ξεκαθαρίζω.
«Όχι, γαμώτο όχι. Δεν το υπόσχομαι αυτό.»
«Είπες...» αρχίζω.
«Όχι, μην αρχίσεις καν αυτή τη βλακεία. Προκαλεί ένα σωρό προβλήματα ανάμεσά μας και δεν πρόκειται να κάτσω με σταυρωμένα τα χέρια και να το επιτρέψω. Γαμώτο, όχι» μετακινεί το βάρος του από τα δάχτυλα στις φτέρνες του και πάλι πίσω.
«Δεν έχεις καμία απόδειξη ότι το έκανε εκείνος Χάρρυ και το να τον χτυπήσεις δεν θα επιφέρει κανένα αποτέλεσμα. Άσε με μόνο να του μιλήσω και...»
«Όχι Τέσσα! Σου είπα ήδη ότι δεν σε θέλω κοντά του. Δεν θα στο ξαναπώ» γρυλίζει.
«Δεν θα μου πεις σε ποιόν μπορώ να μιλάω Χάρρυ.»
«Τι άλλες αποδείξεις χρειάζεσαι; Το ότι καθόσουν και με περίμενες για ώρες όταν δεν ήξερα πού είσαι δεν σου φτάνει;»
«Δεν ήταν εκείνος! Δεν θα το έκανε αυτό.» Δεν πιστεύω ότι θα το έκανε τουλάχιστον. Θα μπορούσε; Θα τον ρωτήσω έτσι κι αλλιώς αλλά δεν τον έχω ικανό να μου κάνει κάτι τέτοιο.
«Είσαι κυριολεκτικά το πιο αφελές άτομο που έχω γνωρίσει ποτέ και είναι πραγματικά εξοργιστικό.»
«Μπορούμε σε παρακαλώ να σταματήσουμε να μαλώνουμε;» Κάθομαι πίσω στο κρεβάτι και βάζω το κεφάλι μου ανάμεσα στα χέρια μου.
«Συμφώνησε να μείνεις μακριά του.»
«Συμφώνησε να μην τον χτυπήσεις, ποτέ ξανά.» αντιστέκομαι.
«Θα μείνεις μακριά του αν δεν τον χτυπήσω;» Δεν θέλω να συμφωνήσω αλλά επίσης δε θέλω να τον χτυπήσει ο Χάρρυ. Όλο αυτό μου προκαλεί πονοκέφαλο.
«Ναι.»
«Όταν λέω να μείνεις μακριά του εννοώ να μην έχεις καμία επαφή μαζί του. Όχι μηνύματα, όχι βόλτες στο κτήριο επιστημών, τίποτα» λέει.
«Πώς ήξερες ότι πήγα εκεί;» Τον ρωτάω. Με είδε; Η καρδιά μου αρχίζει να χτυπάει δυνατά στη σκέψη ότι ο Χάρρυ είδε τον Ζέιν κι εμένα στο γεμάτο αναπτυσσόμενα λουλούδια θερμοκήπιο.
«Ο Νάιαλ μου είπε ότι σε είδε να μπαίνεις μέσα.»
«Α.»
«Υπάρχει κάτι άλλο που πρέπει να ξέρω όσο το θέμα μας είναι ο Ζέιν, γιατί αφού αυτή η συζήτηση λάβει τέλος δεν θέλω να ξανακούσω ούτε λέξη γι' αυτόν.»
«Όχι.» λέω ψέματα.
«Είσαι σίγουρη;» Ρωτάει ξανά. Δεν θέλω να του πω αλλά πρέπει. Δεν μπορώ να περιμένω να είναι ειλικρινής απέναντί μου όταν εγώ δεν είμαι.
«Τον φίλησα.» ψιθυρίζω, ελπίζοντας ότι δεν με άκουσε αλλά όταν ρίχνει τα βιβλία από το γραφείο καταλαβαίνω ότι με άκουσε.
So, ορίστε το 187. Συγγνώμη που άργησα να ανεβάσω.
Στη μετάφραση αυτού του κεφαλαίου έχει συμβάλει και η Fairytaste και την ευχαριστώ πολύ. Υπάρχει πιθανότητα και τα υπόλοιπα κεφάλαια να τα μεταφράζουμε μαζί οπότε θα αργούν λίγο να ανεβαίνουν καθώς θα πρέπει πρώτα να συνεννοηθούμε μεταξύ μας.
Πέρα από αυτό όμως, αύριο αρχίζουν τα σχολεία:(
Οπότε δεν θα έχουμε τόσο πολύ χρόνο στην διάθεση μας ούτως ή άλλως. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα ανεβάζω και πολλά κεφάλαια την ημέρα. Ίσως το πολύ ένα, μπορεί και κανένα κάποιες μέρες οπότε να είστε υπομονετικοί παρακαλώ.