«Για τι θέλεις να μιλήσουμε;» με ρωτάει ο Ζέιν καθώς στέκομαι σιωπηλή. Τις στρίπερ; Και τον Χάρρυ; Αυτό δεν μοιάζει με κάτι που αυτός θα έκανε ειδικά μετά το ραντεβού μας αλλά γιατί ο Ζέιν να πει κάτι που δεν είναι αλήθεια;
«Λοιπόν.. Αναρωτιόμουν πόσο καιρό γνωρίζεις την Ρεμπέκα.» ρωτάω και δείχνει μπερδεμένος.
«Τι;»
«Πόσο καιρό γνωρίζεις τη Ρεμπέκα;» ρωτάω ξανά.
«Περίπου έναν μήνα και λιγότερο. Όχι πολύ. Γιατί;» κάθεται και ξαπλώνει πίσω στον καναπέ απλώνοντας τα πόδια στου στο τραπεζάκι.
«Λοιπόν.. αυτό μπορεί να ακουστεί παράξενο αλλά νομίζω ότι σε απατάει.» Τα φρύδια του σμίγουν και παίρνει τα πόδια του από το τραπεζάκι και στρίβει το πρόσωπο του προς τα εμένα.
«Γιατί το πιστεύεις αυτό;» ρωτάει με εντελώς ανέκφραστο ύφος.
«Γιατί η μητέρα μου την γνώρισε την μέρα του ατυχήματος και ύστερα την είδε ξανά σε ένα δείπνο με το Νόα, το πρώην αγόρι μου. Νομίζω πως βγαίνουν. Και βρίσκονταν μαζί στην Καλιφόρνια την ίδια περίοδο.. και πηγαίνουν μαζί στο λύκειο.. και νομίζω...»
«Τέσσα.. κοίτα, ξέρω ότι δεν την συμπαθείς και τέτοια αλλά νομίζω ότι είναι λίγο ακραία η ιδέα του να βγαίνει με τον πρώην σου, καταλαβαίνεις; Εννοώ, αυτός μένει ώρες μακριά, έτσι;» με διακόπτει. Ωχ Θεέ μου, πάω στοίχημα ότι μοιάζω με τρελή ζηλιάρα που τα έχει βγάλει όλα αυτά από το μυαλό της.
«Ναι αλλά αυτή μόλις μετακόμισε εδώ σωστά; Το ξέρω ότι ακούγεται τρελό αλλά η μητέρα μου, μου είπε ότι είναι ίδια με την κοπέλα που γνώρισε στο εμπορικό κέντρο, που ήταν το κορίτσι σου.» εξηγώ.
«Δεν ξέρω.. εννοώ φαντάζομαι θα μπορούσε να ισχύει αλλά... δεν νομίζω, δεν μοιάζει να είναι τέτοιος τύπος» λέει ο Ζέιν καθώς ανακατεύει τα μαλλιά του.
«Τέτοιος τύπος; Μερικές φορές οι άνθρωποι κάνουν πράγματα που δεν θα έπρεπε, αυτά δεν τον κάνουν...» ξεκινώ να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου.
«Έι, έι.. δεν μιλούσα για σένα. Εννοώ αν μη τι άλλο είμαι χειρότερος από αυτήν επειδή είμαι εδώ με σένα.»
«Ναι αλλά εμείς δεν κάνουμε τίποτα. Αυτή έχει άλλο αγόρι!» Δεν είμαι καλύτερή της στα σίγουρα. Έβγαινα με τον Νόα για χρόνια και τον παράτησα στα κρύα του λουτρού για τον Χάρρυ και φίλησα τον Ζέιν όταν η Ρεμπέκα ήταν εκτός πόλης. Κανείς από εμάς δεν είναι αθώος σε αυτήν την καθημερινή σαπουνόπερα, κολεγιακής εκδοχής.
«Ναι αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχω αισθήματα για σένα και ότι δεν σε φίλησα, είναι το ίδιο άσχημο, έτσι δεν είναι;» Είναι πραγματικά. Όταν δεν απαντώ συνεχίζει.
«Καλύτερα να της τηλεφωνήσω τώρα και να δω τι συμβαίνει» γνέφει.
«Τώρα;» ρωτάω με τσιριχτή φωνή.
«Ναι, εννοώ θέλω να ξέρω αν όντως βλέπει κάποιον.»
«Ναι, φαντάζομαι έχεις δίκιο.» Χαζεύω τον τοίχο σκεπτόμενη αυτό που είπε ο Ζέιν σχετικά με τον να είσαι "τέτοιος τύπος". Είναι ειρωνικό ότι κάποια σαν και μένα δεν μοιάζει με τον τύπο που θα απατούσε τον επί μεγάλο χρονικό διάστημα αγόρι της αλλά το έκανα και ειρωνικά ο Χάρρυ που μοιάζει με "τέτοιον τύπο" είναι στην πραγματικότητα πολύ καλύτερος στον να παραμένει πιστός απ'ότι εγώ. Φίλησα έναν άσχετο τύπο από οργή μπροστά του. Μισώ αυτό το μέρος και τον άνθρωπο που έχω γίνει αφότου ήρθα εδώ. Το Σιάτλ είναι η μόνη μου ευκαιρία να ξεκινήσω ξανά, όχι πάρτι αδελφοτήτων, όχι κακές αναμνήσεις. Όχι Χάρρυ.
«Δεν το σήκωσε.» λέει ο Ζέιν και ακουμπάει το κινητό του στο τραπεζάκι
«Είσαι εντάξει;» τον ρωτάω
«Ναι καλά είμαι. Εννοώ είμαι ανήσυχος αλλά θα μου περάσει.» ανασηκώνει τους ώμους του.
«Άρα με πιστεύεις;»
«Ναι φυσικά και σε πιστεύω. Παραδέχομαι ότι αρχικά ήμουν λίγο καχύποπτος αλλά υπάρχουν σημάδια από στα οποία δεν δίνω πραγματική προσοχή αλλά τώρα βγάζουν περισσότερο νόημα.»
«Λυπάμαι που το έκανε αυτό. Εσύ και ο Νόα αξίζετε κάποια καλύτερη. Το ξέρεις, έτσι δεν είναι;»
«Εσύ το ξέρεις αυτό; Για σένα;» με προκαλεί.
«Μετακομίζω στο Σιάτλ» του λέω για να αλλάξω το θέμα.
«Όντως;»
«Ναι θα πάρω μετεγγραφή στην Πανεπιστημιούπολη του Σιάτλ και θα δουλέψω στο νέο γραφείο του Βανς» αρχίζει να βυθίζεται.
«Ουαου! Αυτό είναι πραγματικά τέλειο!» λέει με ένα μεγάλο χαμόγελο που ελαφραίνει αμέσως την ατμόσφαιρα.
«Σ' ευχαριστώ! Είμαι στα αλήθεια ενθουσιασμένη, αγχωμένη όσο δεν πάει, αλλά ενθουσιασμένη» του χαμογελάω.
«Πότε θα φύγεις;»
«Σύντομα...σε δυο βδομάδες.»
«Ουαου, αυτό είναι πολύ σύντομα» λέει
«Ειλικρινά, είμαι έτοιμη να φύγω από εδώ. Χρειάζομαι οπωσδήποτε αλλαγή σκηνικού και μια νέα αρχή.»
«Δεν σε κατηγορώ και ξέρω ότι πάντα ήθελες να πας εκεί. Είμαι πραγματικά χαρούμενος για σένα» ο Ζέιν ακτινοβολεί.
«Σ' ευχαριστώ, αυτό σημαίνει πολλά για μένα» του λέω. Χαμογελά ξανά και κοιτάζει αλλού όταν συναντώνται τα βλέμματά μας.
«Έγινε τίποτε άλλο στο πάρτι;» ρωτάω, αλλάζοντας ξανά το θέμα. Δε μπορώ να βγάλω τις στρίπερς απ' τα μυαλό μου. Πώς μπόρεσε ο Χάρρυ να μου στήσει κάτι τέτοιο;
«Μπα, όχι, ήταν ένα κλασικό πάρτι. Έχεις μιλήσει με τον Χάρρυ;» ρωτάει , τα μάτια του συγκεντρωμένα στο κουτάκι αναψυκτικού του ενώ το δάχτυλό του πίεζε μπρος πίσω το καπάκι.
«Όχι, εγώ...»δεν θέλω να παραδεχτώ ότι με έστησε.
«Τι πήγες να πεις;» ρωτάει ο Ζέιν.
«Είπε ότι θα ερχόταν σπίτι αλλά δεν εμφανίστηκε.»
«Αυτό είναι άσχημο.»
«Το ξέρω, και ξέρεις ποιο είναι το χειρότερο; Ότι περάσαμε πολύ ωραία στο ραντεβού μας και νόμιζα ότι όντως είχε αρχίσει να με θεωρεί προτεραιότητά του.» Τα μάτια του Ζέιν είναι γεμάτα συμπάθεια όταν τον κοιτάζω.
«Έπειτα, διάλεξε ένα πάρτι από το να έρθει να σε δει» προσθέτει.
«Ναι...» ειλικρινά δεν ξέρω τι άλλο να πω.
«Πιστεύω πως αυτό πράγματι δείχνει τι τύπος ανθρώπου είναι και ότι δεν πρόκειται να αλλάξει. Με πιάνεις;»
«Το ξέρω ότι έχεις δίκιο αλλά αυτό είναι το βασικό πρόβλημα στη σχέση μας. Δεν μιλάμε για διάφορα ζητήματα, καταλήγουμε κι οι δυο σε βιαστικά συμπεράσματα που οδηγούν σε φωνές και στην φυγή του ενός από εμάς» υποστηρίζω. Το ξέρω ότι ο Ζέιν προσπαθεί μονάχα να βοηθήσει αλλά θέλω πραγματικά να μου εξηγήσει ο Χάρρυ, αυτοπροσώπως γιατί το να περνάει χρόνο με στρίπερς ήταν πιο σημαντικό από εμένα.
«Νόμιζα ότι δεν ήσασταν πλέον σε σχέση;»
«Δεν ήμασταν, δεν είμαστε αλλά...ούτε που ξέρω πώς να στο εξηγήσω.» Είμαι διανοητικά εξουθενωμένη και ο Ζέιν με συγχύζει όλο και περισσότερο.
«Είναι δική σου επιλογή, απλά εύχομαι να μην σπαταλούσες άλλον χρόνο σ' αυτόν» αναστενάζει και σηκώνεται από τον καναπέ.
«Το ξέρω.» ψιθυρίζω και τσεκάρω το κινητό μου για μήνυμα απ' τον Χάρρυ. Δεν υπάρχει.
«Διψάς;» με ρωτάει ο Ζέιν απ' την κουζίνα και μπορώ να ακούσω το άδειο του κουτάκι αναψυκτικού να πέφτει μέσα στον κάδο απορριμμάτων.
Harry's POV
Αυτό το διαμέρισμα είναι τόσο απίστευτα άδειο. Μισώ να κάθομαι εδώ πέρα χωρίς αυτήν, μου λείπουν τα πόδια της να ξεκουράζονται στην κοιλιά μου όταν διαβάζει και το να κλέβω απαρατήρητες ματιές της ενώ προσποιούμαι πως δουλεύω. Μου λείπει ο τρόπος που ενοχλητικά μου σκουντάει το χέρι με το στυλό της μέχρι να της το αρπάξω και να το κρατήσω πάνω απ' το κεφάλι της, θα το παίξει τόσο ενοχλημένη αλλά ξέρω ότι με τσιγκλάει μόνο για να τραβήξει την προσοχή μου. Ο τρόπος που σκαρφαλώνει στην κοιλιά μου για να πιάσει το αντικείμενο πάντα έχει την ίδια κατάληξη, κάθε φορά, που είναι προφανώς καλό πράγμα για μένα.
«Γαμώτο» λέω στον εαυτό μου και κάθομαι κάτω. Δεν έχω κάνει τίποτα σήμερα ή χθες ούτε και τις τελευταίες δυο βδομάδες βασικά.
Είμαι ακόμα εκνευρισμένος που δεν μου απάντησε χθες βράδυ αλλά πιο πολύ από όλα απλά ήθελα να τη δω, είμαι πολύ σίγουρος ότι α βρίσκεται στο σπίτι του πατέρα μου άρα θα 'πρεπε απλά να πάω από εκεί και να της μιλήσω.
Αν της τηλεφωνήσω μπορεί να μην απαντήσει και αυτό θα με εκνευρίσει ακόμα περισσότερο άρα απλά θα πάω από εκεί. Το ξέρω ότι υποτίθεται πως πρέπει να της δίνω χώρο αλλά ειλικρινά...ποιος τον χέζει τον χώρο. Δεν μου ταιριάζει αυτός ο τρόπος και ελπίζω να μην ταιριάζει ούτε και σε εκείνη. Μέχρι να φτάσω στο σπίτι του πατέρα μου είναι σχεδόν εφτά η ώρα και το αυτοκίνητο της Τέσσα δεν είναι εκεί. Τι στο διάολο. Είναι πιθανότατα στο μαγαζί ή στη βιβλιοθήκη με τον Λίαμ ή κάτι τέτοιο. Αποδεικνύομαι λάθος όταν ο Λίαμ κάθεται στον καναπέ με ένα σημειωματάριο στα πόδια του. Τέλεια.
«Πού είναι;» τον ρωτάω μόλις μπαίνω στο καθιστικό.
Σχεδόν κάθομαι δίπλα του αλλά αποφασίζω να σηκωθώ. Θα ήταν τέρμα περίεργο να κάτσω δίπλα του.
«Δεν ξέρω, δεν την έχω δει ακόμα σήμερα.» απαντά, σηκώνοντας ίσα ίσα το βλέμμα απ' τα διαβάσματά του.
«Της έχεις μιλήσει;» τον ρωτάω.
«Όχι.»
«Γιατί όχι;»
«Γιατί ναι; Δεν την παρακολουθούμε όλοι...» λέει με ένα χαμόγελο.
«Άι πηδήξου» ξεφυσάω.
«Πραγματικά δεν ξέρω πού είναι.» μου λέει ο Λίαμ.
«Επομένως θα περιμένω εδώ....υποθέτω» περπατώ προς την κουζίνα και παίρνω θέση στον πάγκο. Απλά επειδή τον συμπαθώ κάπως περισσότερο τώρα δεν σημαίνει ότι θα κάτσω εκεί πέρα και θα τον καρφώνω ενώ κάνει τα μαθήματά του. Υπάρχει ένα κομμάτι σοκολάτα σε ένα πιάτο μπροστά μου με κεράκια: δεκατέσσερα. Υποτίθεται πως είναι κάποιου η τούρτα γενεθλίων;
«Ποιανού είναι αυτή η κωλότουρτα εδώ μέσα;» φωνάζω. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω το όνομα, αν είναι αυτό που υποτίθεται πως το άσπρο γλάσο γράφει.
«Είναι δικιά σου» μου απαντά η Κάρεν. Δεν την είδα καν εδώ μέσα, θα πρέπει να μπήκε απ' την άλλη πλευρά.
«Δικιά μου; Λέει δεκατέσσερα.»
«Αυτά ήταν τα μόνα κεράκια που είχα και η Τέσσα τα χρησιμοποίησε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο» μου λέει. Υπάρχει κάτι δυσάρεστο στη φωνή της. Είναι εκνευρισμένη ή κάτι τέτοιο;
«Η Τέσσα; Με μπέρδεψες.»
«Έφτιαξε αυτήν την 'κωλότουρτα' για σένα χθες το βράδυ όταν σε περίμενε να έρθεις εδώ» η μητριά μου στρέφει την προσοχή της στο κοτόπουλο που κόβει.
«Δεν ήρθα εδώ.»
«Το ξέρω ότι δεν ήρθες αλλά σε περίμενε.» Χαζεύω αυτή τη τραγική τούρτα και νιώθω σαν ένας απόλυτος κόπανος. Γιατί να μου έφτιαξε τούρτα χωρίς καν να με καλέσει εδώ; Δεν θα το καταλάβω ποτέ αυτό το κορίτσι. Όσο περισσότερο χαζεύω την τούρτα που έφτιαξε, τόσο γοητευτικότερη γίνεται. Θα παραδεχτώ ότι δεν φαίνεται ιδιαίτερα ωραία στο μάτι αλλά θα ήταν χθες, πριν κάτσει έτσι όλο το βράδυ. Μπορώ να τη φανταστώ να γελάει μόνη της όταν έσπρωχνε τα κεράκια με τους λάθους αριθμούς στην κορυφή της σοκολατένιας τούρτας. Μπορώ να τη φανταστώ να γλείφει την κρέμα ζαχαροπλαστικής απ' το κουτάλι και να ξύνει τη μύτη της όταν έγραφε το όνομά μου. Μου έφτιαξε μια αναθεματισμένη τούρτα κι εγώ πήγα σε εκείνο το πάρτι.
«Πού είναι τώρα;» ρωτάω την Κάρεν.
«Δεν έχω ιδέα, δεν είμαι σίγουρη ότι θα βρίσκεται εδώ στο δείπνο.»
«Μπορώ να μείνω; Για δείπνο;» ρωτάω.
«Φυσικά και μπορείς, δεν χρειάζεται να ρωτήσεις» γυρίζει προς τα εμένα με ένα χαμόγελο. Το χαμόγελό της είναι αληθινή απόδειξη του χαρακτήρα της, πρέπει να πιστεύει ότι είμαι μαλάκας αλλά πάραυτα χαμογελάει και με δέχεται πρόθυμα στο δείπνο.
Μέχρι να κάτσουμε για δείπνο, τρελαίνομαι. Αναφέρομαι στο ότι ανακάθομαι νευριασμένος στη θέση μου, κοιτάζοντας έξω απ' το παράθυρο κάθε λίγα δευτερόλεπτα, έτοιμος να της τηλεφωνήσω χιλιάδες φορές μέχρι να το σηκώσει, ειλικρινά εκτός εαυτού. Ο πατέρας μου μιλάει στον Λίαμ σχετικά με την επερχόμενη αγωνιστική περίοδο στο μπέιζμπολ και πραγματικά εύχομαι να βγάζανε κι οι δυο τους τον σκασμό. Πού στο διάολο είναι; Βγάζω το κινητό μου για να της στείλω μήνυμα επιτέλους όταν ακούω την μπροστινή πόρτα να ανοίγει. Σηκώνομαι χωρίς να το καταλάβω και όλοι με κοιτάζουν.
«Τι;» ρωτάω απότομα και κινούμαι προς το καθιστικό. Η ανακούφιση με τυλίγει όταν στην κυριολεξία σκοντάφτει μέσα με βιβλία και κάτι που μοιάζει με αφίσα στα χέρια της. Μόλις με βλέπει τα αντικείμενα αρχίζουν να πέφτουν στο πάτωμα. Τρέχω προς το μέρος της να τη βοηθήσω να τα μαζέψει.
«Ευχαριστώ.» Παίρνει τα βιβλία απ' τα χέρια μου και αρχίζει να περπατά προς τη σκάλα.
«Πού πας;» τη ρωτάω.
«Να τακτοποιήσω τα πράγματά μου..» αρχίζει να απαντά αλλά γυρνάει πάλι απ'την άλλη. Υπό κανονικές συνθήκες θα βλασφημούσα αλλά ελπίζω να μάθω τι έχει χωρίς να φωνάζω, για μια φορά.
«Θα φας βραδινό;» της φωνάζω.
«Ναι» απαντάει απλά χωρίς να γυρίσει το βλέμμα της. Δαγκώνω τη γλώσσα μου και επιστρέφω στην τραπεζαρία.
«Θα κατέβει σε ένα λεπτό» λέω και θα ορκιζόμουν ότι έπιασα την Κάρεν να χαμογελάει αλλά το χαμόγελο εξαφανίζεται όταν γυρνώ να την κοιτάξω. Τα λεπτά μοιάζουν με ώρες, μέχρι η Τέσσα να πάρει επιτέλους τη θέση της δίπλα μου στο τραπέζι. Ευελπιστώ πως το ότι κάθεται δίπλα μου είναι καλό σημάδι. Μάλλον δεν είναι μιας και δεν μου μιλάει ούτε μια φορά και δεν τρώει σχεδόν τίποτα απ' το πιάτο της.
«Έστειλα όλα τα έγγραφά μου στο NYU, ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω.» λέει ο Λίαμ και η μαμά του χαμογελάει με περηφάνια.
«Δεν θα έχεις πια έκπτωση» ο πατέρας μου προσπαθεί να κάνει ένα αστείο αλλά μόνο η γυναίκα του όντως γελάει. Η Τέσσα και ο Λίαμ παραμένουν ευγενικοί γλείφτες και χαμογελούν, προσποιούμενοι ένα ψεύτικο γέλιο αλλά εγώ καταλαβαίνω. Όταν ο πατέρας μου φέρνει την κουβέντα πίσω στα αθλήματα βρίσκω την ευκαιρία να μιλήσω στην Τέσσα.
«Είδα την τούρτα...δεν το ήξερα...» ξεκινώ να ψιθυρίζω.
«Μη. Όχι αυτή την στιγμή, σε παρακαλώ.» συνοφρυώνεται και δείχνει τους υπολοίπους στο δωμάτιο.
«Μετά το δείπνο;» ρωτάω και γνέφει. Με τρελαίνει έτσι όπως σκαλίζει το φαγητό της, ειλικρινά θέλω απλά να βυθίσω το πιρούνι, γεμάτο με πατάτες, μέσα στο στόμα της.
«Ήταν πολύ καλό γλυκιά μου» ο πατέρας μου εκπλήσσει την Κάρεν και αυτή ξεκινά να μαζεύει το τραπέζι.
«Μπορούμε να μιλήσουμε, παρακαλώ;» η Τέσσα με εκπλήσσει ρωτώντας με ενώ σηκώνεται όρθια.
«Ναι, φυσικά.» την ακολουθώ πάνω στις σκάλες και μέσα στο δωμάτιο όπου μένει. Δεν μπορώ να καταλάβω αν θα μου φωνάξει ή θα κλάψει όταν κλείνει την πόρτα πίσω μου.
«Είδα την τούρτα...»αποφασίζω να μιλήσω πρώτος.
«Την είδες;» ακούγεται σχεδόν αδιάφορη και κάθεται στην άκρη του κρεβατιού.
«Ναι...ήταν...όμορφο εκ μέρους σου.»
«Ναι...»
«Συγγνώμη που πήγα στο πάρτι αντί να σου ζητήσω να περάσεις χρόνο μαζί μου.» Κλείνει τα μάτια της για μερικά δευτερόλεπτα και παίρνει μια βαθιά ανάσα πριν τα ανοίξει ξανά.
«Εντάξει» λέει με μονότονη φωνή. Ο τρόπος που κοιτάζει επίμονα έξω απ' το παράθυρο με πρόσωπο ανέκφραστο με ανατριχιάζει. Μοιάζει σαν κάποιος να έχει ρουφήξει τη ζωή από μέσα της...κάποιος έχει. Εγώ.
«Λυπάμαι πραγματικά. Δεν περίμενα ότι θα ήθελες να μα δεις, είπες ότι ήσουν απασχολημένη.»
«Πώς το σκέφτηκες αυτό; Σε περίμενα καθώς το 'θα είμαι εκεί σε τριάντα λεπτά' έγινε δυο ώρες.» Ακόμα ακούγεται τόσο αναίσθητη και τα μαλλιά στον λαιμό μου σηκώνονται εξαιτίας αυτού.
«Τι;»
«Είπες ότι θα είσαι εδώ και δεν ήσουν. Τόσο απλό.» Πραγματικά εύχομαι να μου φώναζε.
«Δεν είπα ότι θα έρθω. Σε ρώτησα αν ήθελες να έρθεις στο πάρτι και μετά σου έστειλα μήνυμα μάλιστα και σου τηλεφώνησα χθες βράδυ αλλά δεν απάντησες ούτε σ' αυτό.
«Πρέπει να ήσουν πολύ μεθυσμένος» λέει αργά και πηγαίνω να σταθώ μπροστά της. Παρόλο που στέκομαι μπροστά της δεν με κοιτάζει. Κοιτάει έξω, στο διάστημα και είναι πραγματικά συνταρακτικό. Έχω συνηθίσει στη φλόγα της, στο πείσμα της, στα δάκρυά της...όχι σε αυτήν τη συμπεριφορά.
«Τι εννοείς; Σου τηλεφώνησα.»
«Ναι, τα μεσάνυχτα.»
«Ξέρω ότι δεν είμαι τόσο έξυπνος όσο εσύ αλλά είμαι στα αλήθεια μπερδεμένος αυτήν τη στιγμή» της λέω.
«Γιατί άλλαξες τη γνώμη σου; Τι σε έκανε να μην έρθεις;» με ρωτάει.
«Δεν ήξερα ότι υποτίθεται πως έπρεπε να έρθω. Σου έστειλα μήνυμα λέγοντας: γεια αλλά δεν απάντησες ποτέ.»
«Ναι απάντησα, όπως κι εσύ. Είπες ότι δεν πέρναγες καλά και ρώτησες αν μπορείς να έρθεις από εδώ.»
«Όχι, δεν το έκανα αυτό.» Μήπως ήταν αυτή μεθυσμένη;
«Ναι, το έκανες.» κρατά το κινητό της στον αέρα και της το αρπάζω.
*Βαρετό. Μπορώ να έρθω από εκεί;*
*Ναι, σε πόση ώρα θα είσαι εδώ;*
*Τριάντα λεπτά*
Τι στο διάολο;
«Δεν έστειλα αυτά τα μηνύματα, δεν ήμουν εγώ.» προσπαθώ να θυμηθώ τη βραδιά. Δε λέει τίποτα, απλά πειράζει τα νύχια των χεριών της. «Τέσσα, αν σκεφτόμουν για ένα δευτερόλεπτο ότι θα με περίμενες θα είχα έρθει εδώ.»
«Μου λες ειλικρινά ότι δεν μου έστειλες αυτά τα μηνύματα αφότου μόλις σου έδειξα αποδείξεις ότι το έκανες;» σχεδόν γελάει. Έχω ανάγκη να μου φωνάξει, τουλάχιστον όταν φωνάζει ξέρω ότι νοιάζεται.
«Αυτό δεν είπα μόλις τώρα;» της φωνάζω με άσχημο τρόπο. Παραμένει σιωπηλή.
«Ποιος το έκανε τότε;»
«Δεν ξέρω...στο καλό, δεν ξέρω ποιος...ο Ζέιν! Αυτός ήταν, ήταν ο Ζέιν.» Αυτός ο μαλάκας μου είχε πιάσει το κινητό μου απ' τον καναπέ, θα πρέπει να έστελνε μηνύματα στην Τέσσα προσποιούμενος πως ήταν εγώ ώστε αυτή να με περιμένει.
«Ο Ζέιν; Πραγματικά προσπαθείς να κατηγορήσεις τον Ζέιν γι' αυτό;»
«Ναι! Αυτό ακριβώς κάνω. Κάθισε στον καναπέ ακριβώς μετά από εμένα και μου έδωσε το κινητό μου. Ξέρω ότι ήταν αυτός, Τέσσα.» της λέω. Τα μάτια της αστράφτουν μπερδεμένα και για ένα δευτερόλεπτο ξέρω ότι με πιστεύω αλλά κουνάει το κεφάλι της.
«Δεν ξέρω...» μοιάζει να μιλάει στον εαυτό της.
«Δεν θα σου έλεγα ότι θα ερχόμουν χωρίς να εμφανιστώ Τες. Προσπαθώ σκληρά, πάρα πολύ σκληρά να σου δείξω ότι μπορώ να αλλάξω. Δεν θα σε έστηνα έτσι, όχι πια. Αυτό το πάρτι ήταν τόσο διαολεμένα βαρετό ούτως ή άλλως και ήμουν δυστυχισμένος χωρίς εσένα εκεί...»
«Ήσουν;» υψώνει τη φωνή της και σηκώνεται απ' το κρεβάτι. Αρχίσαμε.
«Ήσουν δυστυχισμένος ενώ υπήρχαν στρίπερς εκεί;» φωνάζει. Γαμώτο.
«Ναι! Δεν κάθισα καν αφότου ήρθαν εκεί! Περίμενε...πώς ξέρεις για τις στρίπερς;»
«Έχει σημασία;» με προκαλεί.
«Ναι! Έχει σημασία, αυτός στο είπε, δεν είναι έτσι; Ο Ζέιν! Γεμίζει το κεφάλι σου με όλες αυτές τις βλακείες για να σε στρέψει εναντίον μου!» της φωνάζω πίσω. Το ήξερα ότι ετοίμαζε κάτι αλλά δεν ήξερα ότι θα έπεφτε τόσο χαμηλά. Στέλνει μηνύματα απ' το κινητό μου, είναι πραγματικά τόσο ηλίθιος;
«Δεν το κάνει αυτό!» τον υπερασπίζεται. Ωχ Θεέ μου.
«Εντάξει τότε, ας πάρουμε τηλέφωνο τον πολύτιμο Ζέιν σου να τον ρωτήσουμε» αρπάζω το κινητό της ξανά και πληκτρολογώ το όνομά του. Το γεγονός ότι βρίσκεται στις αγαπημένες τις επαφές με κάνει να θέλω να πετάω το κινητό της στον ρημαδότοιχο.
«Μην τον πάρεις.» γρυλίζει αλλά την αγνοώ. Δεν απαντάει. Προφανώς.
«Τι άλλο σου είπε;» βγάζω πραγματικά καπνούς.
«Τίποτα» ψεύδεται.
«Είσαι απαίσια ψεύτρα. Τι άλλο σου είπε;» Σε κοιτάζει με τα χέρια σταυρωμένα και περιμένω να απαντήσει. «Εεε;» την πιέζω.
«Ότι άραζες με τον Τζέις το βράδυ που ήμουν σπίτι του.» Ο θυμός μου απειλούσε να με καταστρέψει.
«Θέλεις να ξέρεις ποιος συχνάζει με τον Τζέις, Τες; Ο Ζέιν, αυτός συχνάζει. Είναι μαζί όλη την ώρα. Πήγα να τον βρω να τον ρωτήσω για εσάς τους δυο μιας και θέλεις ξαφνικά να κοιμηθείς μαζί του.»
«Να κοιμηθώ μαζί του; Δεν ξενοκοιμάμαι με κανέναν! Έμεινα εκεί εκείνες τις φορές επειδή μου αρέσει η παρέα του και είναι πάντα τόσο ευγενικός μαζί μου! Σε αντίθεση με σένα!» κάνει ένα βήμα προς τα εμένα. Ήθελα να μου φωνάξει και τώρα δεν σταματά αλλά είναι πολύ καλύτερο απ' το να κάθεται εκεί πέρα σαν να μην της καίγεται καρφί.
«Δεν είναι όσο γλυκός όσο νομίζεις Τέσσα! Πώς δεν το βλέπεις; Σε γεμίζει με όλες αυτές τις βλακείες για να έρθει πιο κοντά σου. Θέλει να σε πηδήξει, αυτό είναι όλο. Μην κολακεύεις τον εαυτό σου νομίζοντας πως...» σταματάω. Δεν το εννοούσα, δηλαδή, εννοούσα το κομμάτι για τον Ζέιν αλλά όχι το υπόλοιπο.
«Δεν εννοούσα το τελευταίο κομμάτι.» Προσπαθώ να ανακτήσω τον θυμό της κι όχι τη θλίψη της.
«Σίγουρα δεν το εννοούσες» στριφογυρίζει τα μάτια της. Δεν το πιστεύω ότι καβγαδίζουμε εξαιτίας του Ζέιν. Αυτό είναι τόσο βλακώδες, της λέω να μείνει μακριά του αλλά έτσι πεισματάρα που είναι δεν ακούει Χριστό απ' όσα λέω. Τουλάχιστον δεν κοιμήθηκε μαζί του όταν έμεινε εκείνες τις φορές εκεί.
«Πόσες φορές έμεινες στο σπίτι του;» τη ρωτάω προσευχόμενος να είχα ακούσει λάθος.
«Αυτό το ξέρεις ήδη.» θυμώνει όλο και περισσότερο όσο περνούν τα δευτερόλεπτα και το ίδιο κάνω κι εγώ.
«Δεν μπορούμε απλά να μιλήσουμε γι' αυτό με ηρεμία επειδή είμαι τόσο κοντά στο να χάσω την ψυχραιμία μου και αυτό δεν θα είναι καλό για κανέναν απ' τους δυο μας.» Πιέζω τα δάχτυλά μου μεταξύ τους για να της εξηγήσω τι εννοώ.
«Το προσπάθησα αυτό και εσύ...»
«Μπορείς απλά να σκάσεις για δυο δευτερόλεπτα και να με ακούσεις!» φωνάζω και περνώ τα δάχτυλά μου μέσα απ' τα μαλλιά μου. Κάνει ακριβώς το αντίθετο απ' αυτό που πίστευα ότι θα κάνει όταν διασχίζει το δωμάτιο, κάθεται στο κρεβάτι και κλείνει το ρημαδόστομα της.