Harry's POV
«Πέρασα ωραία σήμερα Χάρρυ.» Η Τέσσα μου λέει όταν μπαίνω στο δρόμο για το σπίτι του πατέρα μου ώστε να την αφήσω.. Θα έπρεπε να την πηγαίνω σπίτι, στο δικό μας σπίτι..
«Και εγώ το ίδιο. Μισώ το πατινάζ.» Λέω και αυτή γελάει.
«Μην μου πεις.»
«Τι θα κάνεις το υπόλοιπο βράδυ;» Τη ρωτάω.
«Τίποτα, θα διαβάσω πιστεύω. Εσύ;»
«Τίποτα, δεν έχω τίποτα να κάνω βασικά.»
«Είσαι κουρασμένος;» Ρωτάει.
«Ναι, λιγάκι.»
«Θα πρέπει να κοιμηθείς νωρίς.» Προτείνει.
«Δεν μπορώ. Δεν έχω κοιμηθεί κανένα βράδυ αυτές τις δύο βδομάδες.» Παραδέχομαι και το κεφάλι πέφτει.
«Oh.»
Tessa's POV
Φυσικά και δεν έχει.
«Εσύ... βλέπεις..» Αρχίζω να λέω.
«Ναι, κάθε βράδυ.» Μου λέει και η καρδιά μου σφίγγεται.
«Λυπάμαι.» Το μισώ αυτό. Μισώ αυτούς τους εφιάλτες που τον στοιχειώνουν. Μισώ το ότι είμαι το μοναδικό ελιξίριο, το μόνο που τους κάνει να μένουν μακριά.
«Είναι εντάξει. Είμαι εντάξει.» Λέει αλλά οι μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια του λένε άλλα. Το να τον καλέσω στο σπίτι θα είναι μια τρομερά απαίσια ιδέα. Υποτίθεται πως έπρεπε να σκέφτομαι τι θα κάνω με τη ζωή μου από αυτό το σημείο και μετά, όχι να περνάω το βράδυ με τον Χάρρυ. Είναι τόσο περίεργο το ότι με αφήνει στο σπίτι του πατέρα του, γι αυτό ακριβώς πρέπει να βρω δικό μου μέρος.
«Θα μπορούσες να έρθεις μέσα; Μονάχα για να κοιμηθείς λίγο, είναι ακόμη νωρίς.» Προτείνω και το κεφάλι του σηκώνεται απότομα.
«Δεν σε πειράζει αυτό;» Ρωτάω και εγώ γνέφω πριν αφήσω τις σκέψεις μου να εισβάλουν.
«Καθόλου... μόνο για να κοιμηθείς βέβαια.» Του υπενθυμίζω με ένα χαμόγελο και αυτός γνέφει.
«Το ξέρω Τες.»
«Δεν το εννοούσα έτσι...» Προσπαθώ να εξηγήσω.
«Το κατάλαβα.» Αναστενάζει. Εντάξει..
Υπάρχει μια απόσταση μεταξύ μας που είναι και τρομερά άβολη αλλά και βολική την ίδια στιγμή. Θέλω απλά να τον πλησιάσω και να διώξω τη μοναδική τούφα μαλλιών που πέφτει στο μέτωπό του αλλά αυτό θα ήταν υπερβολικό. Χρειάζομαι αυτήν την απόσταση, όπως ακριβώς χρειάζομαι και τον Χάρρυ,. Είναι σκέτο μπέρδεμα και ξέρω πώς να τον προσκαλώ μέσα δεν θα βοηθήσει αυτό το μπέρδεμα αλλά θέλω στα αλήθεια να καταφέρει να κοιμηθεί. Του ρίχνω ένα μικρό χαμόγελο και με κοιτά επίμονα για μια στιγμή πριν κουνήσει αρνητικά το κεφάλι του.
«Ξέρεις τι, καλύτερα να μην έρθω. Έχω λίγη δουλειά να κάνω και...» Αρχίζει να λέει.
«Δεν πειράζει. Αλήθεια.» Διακόπτω και ανοίγω την πόρτα του αυτοκινήτου για να ξεφύγω από την ντροπή μου. Δεν θα έπρεπε να το είχα κάνει αυτό, υποτίθεται πως θα αποσπούσα τον εαυτό μου και να μαι εδώ, να έχω απορριφθεί.. Ξανά.
Όταν φτάνω στην πόρτα θυμάμαι πως ξέχασα το φόρεμα και τα τακούνια μου στο αυτοκίνητο του Χάρρυ αλλά έχει ήδη φύγει από τον δρόμο όταν γυρίζω το μυαλό μου επαναλαμβάνει το ραντεβού μας ξανά και ξανά ενώ αφαιρώ το μακιγιάζ από το πρόσωπο μου. Ήταν τόσο.... Καλός. Ο Χάρρυ ήταν καλός. Είχε ντυθεί επίσημα και δεν μπλέχτηκε σε καυγά, ούτε καν που έβρισε κάποιον. Αυτή είναι τρομερή εξέλιξη. Αρχίζω να χασκογελώ σαν ανόητη καθώς τον θυμάμαι να πέφτει στον πάγο, είχε ενοχληθεί τόσο πολύ αλλά είχε τόση πλάκα να τον βλέπεις να πέφτει. Είναι τόσο ψηλός και τα πόδια του συνεχώς ταλαντεύονταν στα πατίνια, ήταν σίγουρα ένα από τα πιο αστεία πράγματα που έχω δει ποτέ.
Δεν είμαι σίγουρη για το πώς νιώθω για το σκουλαρίκια του Χάρρυ που αφαιρέθηκαν αλλά μου είπε ξανά και ξανά πως αυτός θέλει να τα κρατήσει έξω οπότε δεν αφορά εμένα. Αναρωτιέμαι τι θα πουν οι φίλοι του γι αυτό. Η διάθεση μου άλλαξε ελαφρώς όταν μου είπε για το πάρτι γενεθλίων του, δεν ξέρω τι περίμενα πως θα έκανε για τα γενέθλια του αλλά σίγουρα δεν είχα πάρτι στο μυαλό μου. Είμαι ανόητη παρόλα αυτά γιατί αυτά είναι τα εικοστά πρώτα του γενέθλια.
Θέλω να τα περάσω μαζί του περισσότερο από οτιδήποτε αλλά κάτι κακό συμβαίνει κάθε φορά που πηγαίνω σε εκείνο το ανόητο σπίτι αδελφότητας και δεν θέλω να συνεχίσω τον κύκλο, ειδικά όταν είμαστε σε τέτοια ευάλωτη κατάσταση όπως τώρα. Το τελευταίο που θέλω είναι να πιω και να κάνω τα πράγματα χειρότερα. Θα ήθελα να πάρω στον Χάρρυ κάτι για τα γενέθλια του παρόλα αυτά., είμαι απαίσια στο να διαλέγω δώρα αλλά θα σκεφτώ κάτι. Σταματώ στο δωμάτιο του Λίαμ αλλά δεν απαντάει όταν χτυπάω, όταν ανοίγω την πόρτα κοιμάται και αποφασίζω να ξαπλώσω και εγώ. Το επόμενο πρωί στέλνω στον Χάρρυ με το που ξυπνάω για να του ευχηθώ για τα γενέθλια του και ετοιμάζομαι ενώ περιμένω απάντηση. Με έναν αναστεναγμό βάζω το κινητό στην τσάντα μου και κατεβαίνω τα σκαλιά για να συναντήσω τον Λίαμ και του λέω πως θα χάσω τη μισή μέρα σήμερα.
«Που θα πας;» Ρωτάει καθώς ρίχνει γάλα στο μπολ με τα δημητριακά του.
«Πρέπει να πάρω κάποια πράγματα από το μαγαζί.»
«Την ώρα των μαθημάτων; Γιατί δεν τα παίρνεις μετά;»
«Δεν ξέρω, πρέπει να πάρω κάτι στον Χάρρυ για τα γενέθλια του.» Παραδέχομαι, δαγκώνοντας το χείλι μου στην έκφραση του.
«Oh, τι θα του πάρεις;»
«Στα αλήθεια δεν έχω ιδέα.» Αναστενάζω και ξαπλώνω το κεφάλι μου στον γρανιτένιο πάγκο.
«Μπορώ να έρθω μαζί σου αν θέλεις;» Ο Λίαμ προτείνει.
«Και να χάσεις τα μαθήματα; Δεν υπάρχει πρόβλημα.»
«Εντάξει, λοιπόν πρέπει να πηγαίνω αλλιώς θα αργήσω. Θα πω στον Καθηγητή Σότο ή μάλλον στον Τζόνα πως θα λείπεις σήμερα.» Χαμογελάει πονηρά και του πετώ ένα σταφύλι.
«Πολύ αστείο.» Χαμογελώ και αυτός βγαίνει από την κουζίνα γελώντας.
Έχω πλέον κάνει το γύρω του εμπορικού δύο φορές και βρίσκομαι ακόμη με άδεια χέρια. Τίποτα σε αυτό το εμπορικό δεν φαίνεται αρκετά καλό για δώρο γενεθλίων στον Χάρρυ. Είναι καλύτερος από ένα φτηνιάρικο δώρο από το εμπορικό. Απλά δεν έχω καμία ιδέα τι να του πάρω. Είμαι κυριολεκτικά η χειρότερη στο να αγοράζω δώρα για τον καθένα και ο Χάρρυ καταφέρνει με κάποιον τρόπο τα πιο ωραία δώρα που μπορείς να φανταστείς. Αν ήμασταν σε διαφορετικό μέρος θα σταματούσα στο Victoria's Secret και θα παρέμενα εκεί.
Είμαι λιγάκι έκπληκτη από τις σκέψεις μου αλλά ακούγεται δελεαστικό. Μετά την πρώτη φορά που κοιμηθήκαμε μαζί αυτό είναι το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα που δεν έχουμε κάνει σεξ. Πιστεύω πως αυτό είναι καλό... Πιστεύω.
Harry's POV
«Θα είναι τρελό φίλε.» Ο Νάιαλ μου λέει καθώς ανεβαίνει στον πέτρινο τοίχο στο τέλος του χώρου στάθμευσης.
«Σίγουρα θα είναι.» Επισημαίνω και απομακρύνομαι από τον καπνό από το τσιγάρο του Λούι και κάθομαι δίπλα στον Νάιαλ.
«Θα είναι και εσύ καλύτερα να μην γκρινιάζεις επειδή το οργανώνουμε εδώ και μήνες.» Ο Λούι μου λέει. Τα πόδια μου κουνιούνται πέρα δώθε και για μια στιγμή σκέφτομαι να σπρώξω τον Λούι από τον πέτρινο τοίχο για όλα αυτά που με στόλισε επειδή έβγαλα τα σκουλαρίκια μου .
«Θα έρθω, σας το είπα ήδη αυτό.»
«Θα τη φέρεις και αυτή;» Ο Νάιαλ ρωτάει, προφανώς αναφερόμενος στην Τέσσα.
«Μπα, έχει δουλειές.»
«Δουλειές; Είναι τα εικοστά πρώτα γενέθλια σου φίλε. Έβγαλες τα σκουλαρίκια σου γι αυτήν, πρέπει να είναι εδώ.» Ο Λόυι επισημαίνει.
«Όταν έρχεται κάποια βλακεία συμβαίνει έτσι και αλλιώς και για τελευταία φορά δεν τα έβγαλα γι αυτήν.» Στριφογυρίζω τα μάτια μου και ακουμπώ τις εγκοπές της πέτρας.
«Ίσως να τη βάλεις να χτυπήσει ξανά τη Μόλλυ, αυτό ήταν ανεκτίμητο.» Ο Νάιαλ κρυφογελάει.
«Αυτό ήταν πολύ αστείο, είναι αστεία όταν είναι μεθυσμένη. Και όταν βρίζει είναι τόσο αστείο. Είναι λες και ακούω τη γιαγιά μου να βρίζει.» Ο Λούι γελάει μαζί με τον Νάιαλ.
«Θα σκάσετε εσείς οι δύο επιτέλους γι αυτήν; Δεν θα έρθει.»
«Εντάξει, χαλάρωσε οκ;» Ο Νάιαλ χαμογελάει και σχεδόν να κάνω και εγώ το ίδιο. Μακάρι αυτοί οι δύο να μην μου είχαν οργανώσει πάρτι επειδή ήθελα να περάσω τα γενέθλια μου με την Τέσσα. Βασικά δεν δίνω δεκάρα για τα γενέθλια αλλά θέλω να τη δω. Ξέρω πως δεν έχει τίποτα να κάνει απλά δεν θέλει να είναι γύρω από τους φίλους μου, όχι ότι την αδικώ.
«Συμβαίνει κάτι με εσένα και τον Ζέιν;» Ο Νάιαλ με ρωτάει καθώς προχωράμε προς την τάξη.
«Ναι είναι κόπανος και δεν λέει να μείνει μακριά από την Τέσσα. Γιατί;»
«Απλά αναρωτιόμουν επειδή την είδα να πηγαίνει στο περιβαλλοντικό όπως στο καλό κι αν λέγεται κτήριο και σκέφτηκα πως ήταν περίεργο..» Ο Νάιαλ μου λέει.
«Πότε έγινε αυτό;»
«Περίπου δύο μέρες πριν, τη Δεύτερα νομίζω.»
«Με δουλεύ...» Σταματάω την πρόταση μου στη μέση επειδή ξέρω πως μιλάει σοβαρά. Να πάρει Τέσσα, ποιο μέρος του μείνε μακριά από τον Ζέιν δεν κατάλαβες;
«Δεν σε πειράζει αν έρθει πάντως, έτσι; Επειδή το είπαμε σε όλους και δεν θέλω να ξεκαλέσω κανέναν.» Ο Νάιαλ λέει, είναι πάντα ο πιο καλός από την παρέα μας.
«Δεν με ενδιαφέρει, δεν είναι αυτός που την πηδάει, εγώ είμαι.» Του λέω και αυτός γελάει. Μόνο και να ήξερε τι πραγματικά συμβαίνει. Ο Νάιαλ και ο Λούι με αφήνουν έξω από το κτήριο της γυμναστικής και πρέπει να παραδεχτώ πως έχω άγχος που θα δω την Τέσσα, αναρωτιέμαι πως θα έχει πιάσει τα μαλλιά της και αν φοράει εκείνο το κολάν που λατρεύω τόσο. Τι στο καλό;
Ακόμη με τρελαίνει να σκέφτομαι αυτό το πράγμα. Μήνες πριν αν κάποιος μου έλεγε ότι θα ονειροπολούσα για το πώς κάποιος έχει πιάσει τα μαλλιά του θα του είχα σπάσει τα δόντια, κι όμως να 'μαι εδώ ευχόμενος να τα έχει τραβήξει πίσω ώστε να μπορώ να δω το πρόσωπό της. Το μάθημα αρχίζει σε δέκα λεπτά και δεν την έχω δει να μπαίνει μέχρι τώρα όποτε πάω μέσα και ελέγχω την αίθουσα, δεν είναι εδώ. Ίσως δεν θα έρθει; Ξέρω πόσο μισεί να χάνει μαθήματα οπότε που στο καλό είναι;
Αν είναι σε εκείνο το αναθεματισμένο περιβαλλοντικό-τέτοιο κτήριο θα χάσω τα λογικά μου. Ποιος στο καλό σπουδάζει περιβαλλοντικές βλακείες έτσι και αλλιώς; Oh ναι, σωστά, ο ηλίθιος Ζέιν το κάνει. Αναρωτιέμαι γιατί η Τέσσα ήταν εκεί, τι έκαναν; Είναι εκεί τώρα; Όχι, φυσικά και δεν είναι. Πιθανών απλά άργησε. Καλύτερα να της τηλεφωνήσω. Το νούμερο της με βγάζει στον τηλεφωνητή μετά από μερικά χτυπήματα αλλά λεπτά αργότερα έχω ένα μήνυμα από αυτή.
*Οδηγάω. Δεν μπορώ να μιλήσω, θυμάσαι τι έγινε την τελευταία φορά;* Λέει. Στέλνει μήνυμα τότε;
*Εύχομαι να μην μου στέλνεις ενώ οδηγείς γιατί αν θυμάμαι καλά αυτός ήταν ο λόγος του ατυχήματος.* Δεν μπορώ να ελέγξω το ηλίθιο χαμόγελο στο πρόσωπό μου όταν τη φαντάζομαι να στριφογυρίζει τα μάτια της ενώ διαβάζει το μήνυμα μου.
*Είμαι σε φανάρι. Σταμάτα να μου στέλνεις.* Γελάω και βάζω το κινητό στην τσέπη μου. Δεν υπάρχει περίπτωση να πατήσω το πόδι μου στο μάθημα γιόγκας χωρίς αυτήν.
...
Δεν το πιστεύω πως είμαι πίσω σε αυτό το σπίτι ξανά, μοιάζει να έχουν περάσει αιώνες από όταν έμενα εδώ δεν μου λείπει καθόλου αλλά δεν μου αρέσει και ιδιαίτερα να μένω σε αυτό το διαμέρισμα μόνος μου. Αυτή η χρονιά ήταν εντελώς τρελή. Πραγματικά δεν μπορώ να πιστέψω πως είμαι είκοσι ενός τώρα και πως θα τελειώσω το Πανεπιστήμιο του χρόνου. Η μαμά συνέχιζε να κλαίει στο τηλέφωνο νωρίτερα για το πόσο μεγάλωσα τόσο γρήγορα και κατέληξα να της το κλείσω στα μούτρα επειδή απλά δεν σταματούσε. Προς υπεράσπιση μου φέρθηκα ευγενικά, κάνοντας πως τελείωνε η μπαταρία.
Το σπίτι είναι γεμάτο, ο δρόμος γεμάτος αυτοκίνητα στη σειρά και αναρωτιέμαι ποιοι στο καλό είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που είναι εδώ για τα γενέθλια μου. Ξέρω πως το πάρτι δεν είναι εντελώς για τα γενέθλια μου, είναι απλά μια δικαιολογία για να οργανώσουν ένα μεγάλο τρελό πάρτι αλλά και πάλι. Με το που αρχίζω να εύχομαι να ήταν η Τέσσα εδώ εντοπίζω τα αισχρά ροζ μαλλιά της Μόλλυ και χαίρομαι που δεν ήρθε.
«Να τος και ο εορταζόμενος» Χαμογελάει και μπαίνει στο σπίτι πριν από εμένα.
«Στάιλς!» Ο Τρίσταν φωνάζει από την κουζίνα, είναι ήδη μεθυσμένος μπορώ να πω.
«Που είναι η Τέσσα;» Η Στεφ λέει. Όλοι μου οι φίλοι στέκονται σε έναν μικρό κύκλο κοιτώντας με βασικά ενώ προσπαθώ να σκεφτώ κάτι της στιγμής. Το τελευταίο που θέλω είναι να μάθουν πως προσπαθώ να την πείσω να γυρίσει πίσω σε εμένα.
«Περίμενε.. ποιο σημαντικό που στο καλό είναι τα σκουλαρίκια σου;» Η Στεφ βάζει το χέρι της κάτω από το πηγούνι μου και σηκώνει το κεφάλι μου για να με εξετάσει λες και είμαι κανένα πειραματόζωο.
«Κόψε.» Γρυλίζω και τραβιέμαι από αυτήν.
«Να πάρει! Γίνεσαι ένας από αυτούς» Η Μόλλυ λέει και δείχνει μια παρέα με μαλακισμένα βουτυρόπαιδα στην άλλη άκρη του δωματίου.
«Όχι δεν γίνομαι.» Υπερασπίζομαι τον εαυτό μου και αυτή γελάει.
«Ναι γίνεσαι! Αυτή σου είπε να τα βγάλεις έτσι δεν είναι;» Η Μόλλυ το τραβάει.
«Όχι δεν το έκανε, τα έβγαλα επειδή αυτό γούσταρα. Ασχολήσου με τα δικά σου θέματα.» Λέω απότομα και στριφογυρίζει τα μάτια της.
«Ότι πεις.» Απομακρύνεται, δόξα το Θεό.
«Αγνόησε την. Τέλος πάντως, θα έρθει η Τέσσα;» Η Στεφ με ρωτάει και εγώ κουνώ αρνητικά το κεφάλι μου.
«Μου λείπει! Μακάρι να ερχόταν μαζί μας περισσότερο.» Πίνει από το κόκκινο ποτήρι της.
«Και εγώ.» Λέω κάτω από την αναπνοή μου και γεμίζω το ποτήρι μου με νερό.
Προσθέτοντας στη μίζερη κατάσταση μου η μουσική και οι φωνές δυναμώνουν καθώς το βράδυ συνεχίζεται. Όλοι είναι τύφλα πριν τις οχτώ. Ακόμη δεν έχω αποφασίσει αν θέλω να πιω ή όχι, έχω περάσει πολύ χρόνο χωρίς να πίνω μέχρι εκείνο το βράδυ στο σπίτι του πατέρα μου όταν κατέστρεψα όλα τα γυαλικά της Κάρεν και ο Λίαμ τηλεφώνησε στην Τέσσα να έρθει να τον βοηθήσει μαζί μου. Συνήθιζα να περνάω αυτά τα βαρετά πάρτι χωρίς να πίνω, λοιπόν στο περισσότερο μέρος τους Ίσα που θυμάμαι τις πρώτες μου μέρες στο κολέγιο, το ένα μπουκάλι μετά το άλλο, η κάθε τσούλα μετά την άλλη, είναι όλο μια θολούρα και χαίρομαι. Τίποτα δεν έβγαζε νόημα πριν έρθει η Τέσσα. Βρίσκω ένα σημείο στον καναπέ δίπλα από τον Τρίσταν και βγαίνω από τις σκέψεις της Τέσσα ενώ οι φίλοι μου παίζουν άλλο ένα ανόητο παιχνίδι με ποτά.
«Χαρούμενα γενέθλια Χάρρυ.» Μια γυναικεία φωνή διακόπτει τις σκέψεις μου. Σηκώνω το βλέμμα μου για να δω το κορίτσι που έβγαινε με τον Ζέιν. Θαυμάσια.
«Σε ευχαριστώ Ρετζίνα.» Αναστενάζω.
«Ρεμπέκα, με λένε Ρεμπέκα.» Με διορθώνει.
«Αμμμ.. εντάξει. Σε ευχαριστώ Ρεμπέκα.»
«Δεν πειράζει. Μπορείς να με φωνάζεις Μπέκα αν αυτό το θυμάσαι πιο εύκολα.» Χαμογελάει και κάθεται στο πάτωμα μπροστά μου.
«Εντάξει...» Φαίνεται καλό κορίτσι και είναι πολύ όμορφη αλλά δεν έχω κανέναν λόγο να θυμάμαι το όνομα της και με κοιτάζει επίμονα και είναι ενοχλητικό.
«Που είναι ο Ζέιν;» Τη ρωτάω. Μου θυμίζει κάπως την Τέσσα, δεν είναι τόσο όμορφη αλλά μοιάζει με κάποια που η Τέσσα θα έκανε παρέα.
«Μας φέρνει ποτά.» Λέει χαρούμενα και βγάζω το κινητό από την τσέπη μου.
*Γεια.* Τελικά ενδίδω και στέλνω στην Τέσσα ενώ ο Ζέιν έρχεται προς τα εμάς και δίνει στην κοπέλα του ένα ποτό. Ούτε που με κοιτάζει. Αυτό ακριβώς περίμενα.
«Χάρρυ, μπορείς να βοηθήσεις τον Τρίσταν και τον Νάιαλ να μετακινήσουν τον καναπέ ώστε να βάλουμε αυτά τα τραπέζια για τους γύρους με σφηνάκια;» Η Στεφ μου ζητάει.
«Όχι. Είναι τα γενέθλια μου και δεν κάνω τίποτα.» Της λέω.
«Οο έλα! Παρακαλώ βοήθησε τους» Με ικετεύει και τελικά συμφωνώ, μόνο και μόνο για να σκάσει. Όταν σηκώνομαι ο Ζέιν παίρνει τη θέση μου στον καναπέ και η Ρετζίνα παραμένει στο πάτωμα.
Tessa's POV
*Γεια.* Το μήνυμα από τον Χάρρυ λέει.
Οι πεταλούδες που εμφανίζονται στο στομάχι μου είναι γελοίες. Το έστειλε λιγότερο από πέντε λεπτά πριν, ήλπιζα πως θα μου έστελνε.
*Πως είναι το πάρτι σου;* Στέλνω και βάζω άλλο μια χούφτα με ποπ-κόρν στο στόμα μου. Κοιτάζω την οθόνη του νουκ μου δύο ώρες συνεχόμενα και χρειάζομαι ένα διάλειμμα.
*Βαρετό. Μπορώ να έρθω;* Απαντάει.
Σχεδόν πήδηξα από το κρεβάτι. Πήρα την απόφαση νωρίτερα αφού πέρασα ώρες ψάχνοντας ένα καλό δώρο πως το "διάστημα" μου μπορεί να περιμένει να περάσουν τα γενέθλια του. Δεν με ενδιαφέρει πόσο απαιτητικό και αξιολύπητο είναι αυτό, αν αυτός διαλέγει να περάσει χρόνο μαζί μου και όχι με τους φίλους του θα πιάσω την ευκαιρία. Προσπαθεί στα αλήθεια και πρέπει να το λάβω αυτό υπόψη μου, σίγουρα πρέπει να συζητήσουμε την προσπάθεια του να σαμποτάρε την καριέρα μου αλλά μπορώ να περιμένω μέχρι αύριο.
*Ναι, σε πόσο περίπου θα είσαι εδώ;* Στέλνω.
Ψάχνω μέσα στην ντουλάπα και πιάνω ένα μπλε χωρίς μανίκια μπλουζάκι που ο Χάρρυ κάποια στιγμή μου είχε πει ότι δείχνει ωραία πάνω μου. Θα πρέπει να βάλλω απλά τζιν, αλλιώς θα δείχνω ανόητη να κάθομαι στο δωμάτιο με φόρεμα. Γιατί κάνω σαν χαζοχαρούμενο; Αναρωτιέμαι τι θα φοράει αυτός; Θα είναι τα μαλλιά του τραβηγμένα πίσω όπως χθες; Ήταν αυτό το πάρτι βαρετό χωρίς εμένα και προτίμησε να με δει; Αλλάζει στα αλήθεια και τον αγαπώ γι αυτό.
*Τριάντα λεπτά.* Η οθόνη λέει.
Πηγαίνω βιαστικά στο μπάνιο για να πλύνω τα υπολείμματα του ποπ κορν από τα δόντια μου. Δεν θα έπρεπε να τον φιλήσω, έτσι δεν είναι; Είναι τα γενέθλια του. Ένα φιλί δεν θα ήταν τόσο κακό και ας είμαστε ειλικρινείς, δικαιούται ένα φιλί για όλη την προσπάθεια που έχει κάνει μέχρι τώρα. Διορθώνω το μακιγιάζ μου και χτενίζω τα μαλλιά μου πριν τα πιάσω κοτσίδα.
Δεν έχω ξεκάθαρα καμία δική μου κρίση όταν ενδιαφέρεται τόσο αλλά θα χτυπήσω τον εαυτό μου αύριο. Ξέρω πως δεν τον ενδιαφέρουν τα γενέθλια και εγώ θέλω αυτό να είναι διαφορετικό, θέλω να ξέρει πως αυτά τα γενέθλια του είναι σημαντικά Πιάνω το δώρο του και αρχίζω να το τυλίγω γρήγορα. Το χαρτί περιτυλίγματος που αγόρασα είναι καλυμμένο με μουσικές νότες, θα έκανε ωραίο εξώφυλλο βιβλίου. Αρχίζω να αγχώνομαι παρόλο που δεν θα έπρεπε.
*Εντάξει, τα λέμε σύντομα.* Στέλνω και κατεβαίνω τις σκάλες αφού γράψω το όνομά του στο καρτελάκι δώρου. Η Κάρεν χορεύει σε ένα παλιό τραγούδι του Luther Vandross και δεν μπορώ παρά να γελάσω όταν γυρίζει με κόκκινα μάγουλα.
«Συγνώμη, δεν ήξερα πως ήσουν εδώ.» Λέει, ξεκάθαρα ντροπιασμένη.
«Λατρεύω αυτό το τραγούδι, ο πατέρας μου συνήθιζε να το παίζει όλη την ώρα.» Της λέω και χαμογελάει.
«Έχει καλό γούστο τότε.»
«Είχε.» Χαμογελάω στην κατά κάποιο τρόπο γλυκιά μακρινή ανάμνηση του πατέρα μου να με τριγυρνά γύρω από την κουζίνα, πριν ο ήλιος πέσει και χτυπήσει τη μητέρα μου για πρώτη φορά.
«Λοιπόν τι θα κάνεις απόψε; Ο Λίαμ είναι στη βιβλιοθήκη ξανά.»Μου λέει αυτό που ήδη ήξερα.
«Βασικά ήθελα να δω αν θα μπορούσες να με βοηθήσεις να φτιάξω ένα κέικ ή κάτι τέτοιο για τον Χάρρυ, είναι τα γενέθλια του και θα είναι εδώ σε περίπου μισή ώρα.» Δεν μπορώ παρά να χαμογελάσω.
«Αλήθεια; Λοιπόν φυσικά, μπορούμε να φτιάξουμε ένα γρήγορο κέικ με φύλλα.. ή βασικά ας φτιάξουν ένα διπλού επιπέδου κυκλικό κέικ. Τι του αρέσει περισσότερο σοκολάτα ή βανίλια;»
«Σοκολατένιο κέικ και σοκολατένια επικάλυψη.» Της λέω Όσο κι αν νιώθω πως δεν τον γνωρίζω κάποιες φορές, τον ξέρω καλύτερα από ότι νομίζω πως ξέρω τον εαυτό μου.
«Εντάξει, θα βγάλεις τα τηγάνια για εμένα;» Η μητριά του με ρωτάει και εγώ το κάνω.
Τριάντα λεπτά αργότερα περιμένω το κέικ για να κρυώσει εντελώς ώστε να μπορούμε να βάλουμε το γλάσο πριν φτάσει εδώ. Η Κάρεν βρήκε κάποια παλιά κεράκια, μπόρεσε μοναχά να βρει το ένα και το τέσσερα αλλά ξέρω πως θα γελάσει με αυτό. Πηγαίνω στο σαλόνι και κοιτώ από το παράθυρο για να δω αν έρχεται αλλά ο δρόμος είναι άδειος. Πιθανότατα απλά θα αργήσει λιγάκι. Έχουν περάσει μοναχά σαράντα πέντε λεπτά.
«Ο Κεν θα είναι σπίτι σε καμιά ώρα ή και περισσότερο, έχει ένα δείπνο με κάποιους συνάδερφους. Είμαι απαίσια και προσποιήθηκα πως είχα πονόκοιλο, απλά μισώ αυτά τα δείπνα.» Γελάει και κρυφογελάω και εγώ ενώ προσπαθώ να βάλλω απαλά το γλάσο γύρω από τις γωνίες του κέικ.
«Δεν σε κατηγορώ.» Της λέω και βάζω τα νούμερα στην κορυφή του κέικ. Αφού τα βάλω να λένε σαράντα ένα, αποφασίζω να τα βάλω να λένε δεκατέσσερα καλύτερα. Η Κάρεν και εγώ γελάμε για τα κεράκια και εγώ γράφω το όνομα του Χάρρυ κάτω από τα κεράκια.
«Δείχνει... ωραίο.» Λέει ψέματα.
«Η σκέψη μετράει.» Σουφρώνω στις τρομερά απαίσιες δεξιότητές μου στο γλάσο.
«Θα το λατρέψει» Η Κάρεν με διαβεβαιώνει πριν ανέβει στον επάνω όροφο για να μας δώσει λίγο προσωπικό χώρο φαντάζομαι. Έχει περάσει μόλις μία ώρα από όταν ο Χάρρυ μου είπε πως θα είναι εδώ σε μισή ώρα και εγώ κάθομαι στην κουζίνα μόνη μου να τον περιμένω να έρθει. Θέλω να του τηλεφωνήσω αλλά αν δεν έρθει θα έπρεπε να πάρει αυτός και να μου το πει. Θα έρθει. Ήταν δική του ιδέα έτσι και αλλιώς, αυτός ήταν που μου έστειλε και μ ερώτησε αν μπορεί να έρθει.
Harry's POV
«Πιες απλά ένα πότο, είναι τα εικοστά πρώτα γενέθλια σου φίλε είναι παράνομο να μην το κάνεις.» Ο Νάιαλ αστειεύεται και μου δίνει το ποτήρι του.
«Καλά, ένα πότο μονάχα.» Λέω και αυτός τραβά το ποτήρι του πίσω και πιάνει το μπουκάλι με το υγρό από τα χέρια του Τρίσταν.
«Τουλάχιστον να έχεις ένα καθώς πρέπει ποτό.» Λέει και εγώ στριφογυρίζω τα μάτια μου πριν πιω από το μαύρο υγρό.
«Εντάξει, τέλος. Τώρα μπορείς να με αφήσεις ήσυχο.» Του λέω και αυτός γνέφει συμφωνώντας. Πηγαίνω στην κουζίνα να πάρω άλλο ένα ποτήρι νερό και ο Ζέιν μέσα από όλους τους ανθρώπους με σταματάει.
«Άφησες το τηλέφωνο σου στον καναπέ όταν σηκώθηκες.» Μου λέει και μου το δίνει πριν γυρίσει στο σαλόνι.